คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : VI เบื้องลึกของจิตใจที่ถูกเปิดเผย
ทาเทียน่านั่งขดตัวด้วยอาการสั่นสะท้าน มือทั้งสองข้างปิดใบหูราวกับว่าจะตัดขาดสัญญาณทุกสายที่เชื่อมโยงกับโสตประสาท แทสมันกับความมืดได้หายไปแล้ว ปรากฏภาพเพื่อนร่วมเดินทางกลับมาแทน ทุกคนดูตกใจโดยเฉพาะซารังโยที่อาการหนักว่าหน่อย ความรู้สึกผิดที่มีต่อเพื่อนท่วมท้นคล้ายจะล้นออกมาจากภาชนะขนาดใหญ่ แซมมวลสะกิดให้โจนาธานทำหน้าที่นักบุญที่ดีแต่กลับเป็นโซระและธีโอดอร่าที่เข้าไปหาเธอแทนโดยทำเป็นลืมเรื่องอื่นๆไว้ก่อน
“เท็ดดี้...” เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วกอดคนหัวเงินแน่น ใบหน้าก้มลงซบบ่าที่ค่อนข้างแข็ง แล้วทำนบน้ำตาก็ทลายลงอย่างรวดเร็ว เพื่อนรักได้แต่ตบหลังเบาๆแต่ไม่ได้ห้ามให้หยุดปล่อยโฮออกมา ส่วนโซระนั้นก็ผิวปากเป็นเพลงเบาๆเพื่อปลอบโยนอีกคน
เมื่อทาเทียน่าระบายความทุกข์ออกมาจนเจ้าตัวพอใจแล้ว ขบวนก็ออกเดินทางต่อไปเพื่อหาที่หลบนอนเป็นหลักเป็นแหล่ง ตลอดระยะทางเด็กหญิงไม่เอ่ยปากพูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว แม้กระทั่งกับเพื่อนสนิทที่รู้ใจอย่างธีโอดอร่าหรือเพื่อนสนิทที่รู้ความเป็นมาและเป็นไปอย่างโซระ เป็นเหตุให้ซารังโยเกิดความรู้สึกแย่ขึ้นมาจับจิตและชายตาชำเลืองดูเป็นพักๆ จนกระทั่งมาถึงโรงเตี๊ยมขนาดใหญ่ในละแวกนี้ ซึ่งมีอยู่แห่งเดียวจึงส่งผลให้ธุรกิจราบรื่นเพราะผู้มาใหม่ทุกรายต้องมาพักที่นี่น มิฉะนั้นก็ต้องก่อไฟนอนในป่าข้างทาง
“อิ่มแล้วหรือ?” โจนาธานเอ่ยถามคนไร้ปากหลังจากที่เธอรับประทานซุปข้าวโพดไปเพียงสองถ้วยแล้วลุกออกจากโต๊ะ เพราะปกติแล้วคุณเธอค่อนข้างจะกินเยอะทุกมื้อและเป็นลำดับโดยของหวานตามหลังของคาวเป็นการส่งท้าย แต่นี่ยังไม่เริ่มของคาวเสียด้วยซ้ำ ถึงกระนั้นเธอก็ยังยืนยันที่จะปลีกตัวไปพักผ่อนให้จงได้ ทีแรกเขาจะเดินไปส่งแต่ถูกแซมมวลทัดทานไว้ จนเมื่อสังเกตเห็นนักเดินทางคนหนึ่งที่อยู่ในเสื้อคลุมสีเขียวแกมน้ำตาลมีฮู้ดบังหน้าตา ที่จับตามาที่โต๊ะของพวกเขาแล้วลุกตามทาเทียน่าไป เขาจึงสะกิดบอกเพื่อนร่วมอายุก่อนจะสะกดรอยตลบหลังอีกที แต่ก็คว้าน้ำเหลวกลับมาเมื่อบุคคลนั้นเดินไปยังห้องพักของตนอันเป็นคนละฝั่งกับที่เขาจอง เมื่อโจนาธานกลับมานั่งตามเดิม โซระก็เปิดปากอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างแทสมันกับทาเทียน่า
“สมัยก่อน ทาทาเป็นคนเรียบร้อยมากและรักเพื่อนพ้อง จึงพยายามปรับตัวในการลดช่องว่างระหว่างฐานะเพื่อหากลุ่มเพื่อนที่จะคอยคุยเล่นกันได้ แต่ดันไปรู้จักคนผิดประเภท ความที่อยากเป็นหนึ่งในนั้นก็ต้องพยายามอดทนให้มากๆ ถึงอย่างไรก็มีวันพังทลายลงมาอยู่ดี เป็นช่วงที่ย่ำแย่ที่สุดสำหรับเธอ แทสมันก็รังแต่จะคอยแขวะอยู่ตลอดเวลาจนทะเลาะกันถึงขั้นที่ถูกขังไว้ในห้องมืดเลย ครั้งเดียวล่ะมั้งที่ทาทาขอร้องอ้อนวอนไอ้หมอนั่น บุคคลที่เธอแพ้ทางมากที่สุด!” นานครั้งที่จะได้เห็นแววตาอันลุกโชนประดุจอัคคีและใบหน้าที่ถูกรีดจนเรียบเย็นชาของผู้ล่องลอยเหมือนปุยเมฆ จะมีใครรู้อีกบ้างไหมนะ ว่านี่คือ ลอร์ดโซระ อังเดโรวิช เวสต์ฟาเลน แห่งคฤหาสน์เวสต์ฟาเลนทางตะวันตกของอัสรานเนีย บุตรชายคนกลางของดยุคอังเดรกับคุณหญิงนางาเระ ผู้เป็นทั้งพระสหายและแพทย์ประจำพระองค์เจ้าหญิงทาเทียน่า ดีไม่ดีอาจมีตำแหน่งราชองครักษ์พ่วงต่อมาด้วย
“ฉัน...ขอโทษ...” ซารังโยเอ่ยขึ้นมาแผ่วๆหลังจากได้ฟังเรื่องจบ
“ฉันไม่รู้ว่า...”
“กองไว้ตรงนั้นนั่นแหละ คนที่เธอสมควรกล่าวคำคำนี้คือ ธัญญ่า ไม่ใช่ใครในโต๊ะนี้ ส่วนเหตุผลที่ว่าเธอไม่รู้ว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นนั้นทิ้งไปซะเถอะ อยู่กลุ่มเดียวกันมาตั้งนาน ไม่ได้รู้สึกอะไรบ้างเลยรึไง” ธีโอดอร่าขัดคอก่อนที่ซารังโยจะพูดจบ เธอสวนกลับด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบเพราะความโกรธที่เข้าครอบงำ คำพูดที่เชือดเฉือนทรวงในให้ปวดแสบปวดร้อนนั้นทำเอาคนผิดถึงกับน้ำตาคลอเบ้า
“อย่ากระนั้นเลย ธีโอดอร่า” ถึงคราวเจ้าชายโจนาธานออกโรงปรามไฟโทสะด้วยพระองค์เอง มิฉะนั้นบุคคลที่น่าสงสารอาจต้องเจ็บปวดจากคำพูดที่คอยเสียดแทงของเจ้าทอมบอยไปตลอดชาติก็เป็นได้ ยิ่งคุณเธอใส่ใจเพื่อนคนนี้มาก ยิ่งคอยแก้แค้นคนที่ทำให้เพื่อนเป็นทุกข์เป็นสองเท่า ไม่เว้นแม้แต่พ่อเลี้ยงอย่างโจนาธานหรือแซมมวล
“ฉันอิ่มแล้ว!” คุณเธอที่ว่าวางช้อนส้อมอย่างไม่ออมมือแล้วลุกพรวดพราดย่ำโครมๆจากไป โซระเห็นดังนั้นจึงตามไปอีกคน
“เฮ้อ! ให้ตายสิ เกือบไปแล้วนะน้องสาว” แซมมวลถอนหายใจแรงๆพลางตบอกตัวเองทีหนึ่ง
“คงไม่เกือบละมั้งครับพี่ชาย” ปอร์ชเปโชราว่า
“ถ้าไม่เกือบป่านนี้เพื่อนน้องไม่รอดแล้ว เห็นอย่างงั้นนะ คุณเธอกระทบได้เผ็ดร้อนแสบสันเชียวล่ะ พี่กับเจ้าชายท่านเคยโดนมาแล้ว เกือบเดือนเลยแหละที่กว่าจะหาย” ให้ตายเถอะ ไม่อยากนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเล้ย พอคิดย้อนกลับไปแล้วดึงตังเองกลับมา ทั้งคู่ก็หน้าเจื่อนไป แล้วหันมารับประทานอาหารต่ออย่างเงียบๆ
* * * * * * * *
“ไม่นึกว่าคนแบบคุณก็พูดกระทบเทียบคนอ่นได้ดีไม่แพ้ผู้หญิงคนอื่นๆเลย” โซระเอ่ยขึ้นมาลอยๆอย่างจงใจ ทำเอาคนที่หมายความถึงชะงักฝีเท้า เขาจึงเดินมาขนาบข้าง
“มันทำให้ผมรู้สึกสนใจคุณขึ้นมากกว่าเดิม และมีความหวังว่าผมต้องทำให้คุณมีความเป็นผู้หญิงและเป็นของผมคนเดียวได้แน่”
“ระวังคำพูดหน่อยก็ดีนะ นายฟ้า” แล้วเธอก็หมุนตัวมาเผชิญซึ่งๆหน้า นัยน์ตาสีน้ำเงินสบนัยน์ตาสีถ่านตรงๆโดยไม่เกรงกลัว
“ถ้าบังเอิญแม่สาวๆคนไหนมาได้ยินเข้าอาจเข้าใจผิดคิดว่านายกำลังขายขนมจีบพวกไม้ป่าเดียวกัน หรือไม่งั้นถ้ารู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงก็คงได้หาเรื่องวุ่นๆให้เดือดร้อนมาให้ไม่เว้น...” ยังไม่ทันจะได้พูดจบ ร่างของเธอก็ถูกรวบเข้าไปในอ้อมแขนผอมยาวแต่แข็งแรงผิดรูปร่างจนมิอาจขยับเขยื้อนดิ้นหนีไปได้ ครั้งแรกที่เธอถูกเพศชายคนอื่นกอดนอกจากบิดาและพี่ชาย เพราะถ้าเป็นเพื่อนอย่างมากที่สุดก็แค่ล็อกคอหรือโอบบ่าเท่านั้น
“หากใครคิดว่าผมกำลังจีบไม้ป่าเดียวกันล่ะก็ ผมจะพิสูจน์ให้เห็นกันจะๆไปเลยว่าไม่ใช่ หากใครหาเรื่องเดือดร้อนมาให้คุณ มันผู้นั้นจะได้รับการตอบแทนเป็นสองเท่าเหมือนที่คุณทำอยู่ตอนนี้ แต่ที่แน่ๆคืออาจมีคนหึงผมก็ได้ แต่ผมจะบอกเลยว่า ผมรักคุณคนเดียว เท็ดดี้” เสียงที่เริ่มแตกห้าวกระซิบเป่าหูเธออย่างอ่อนโยนแฝงไปด้วยความอ่อนหวาน
“ฉัน...ก็มีเรื่องอยากจะบอกนายเหมือนกัน” น้ำเสียงที่เย็นชาพูดเบาๆ เขาจึงคลายอ้อมแขนแทนแล้วมองหน้า จึงได้เห็นแก้มขาวซีดเริ่มดูเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น
“อะไรรึ แม่นางน้อย?”
“ก็...” แล้วกำปั้นก็ซัดเข้าที่หน้าของเขาโดยไม่คิดจะยั้งส่งผลให้โซระสะบัดหน้าหันไปตามแรงพลางเซไปข้างทาง แม่คุณไม่คิดจะยั้งมือซักกะนิดเล้ย ดีนะที่เราไหวตัวทันท่วงที ไม่งั้นล่ะไอ้ฟ้าเอ๊ย แกได้สลบเหมือดไปกองข้างๆหรือโชคดีบางทีได้ไปสวรรค์ก็ได้
“คำตอบทั้งหมดที่ฉันอยากจะพูด เฮอะ รู้ตัวเองซะทีว่าตอนนี้นายกำลังทำอะไรอยู่ คุณวุฒิยังไม่เท่าไหร่ ยิ่งวัยวุฒิยิ่งไม่ต้องพูดถึง อายุเพียงเท่านี้ริอ่านจะทำตัวแก่แดดแก่ลมเป็นเพลย์บอย นึกว่าฉันจะหลงคารมจากปากนายเรอะ ฝันไปเถอะ เพราะฉันเตือนสติตัวเองในหัวสมองอยู่เสมอว่า ณ ปัจจุบันหน้าที่ฉันที่ต้องทำให้ดีที่สุดคืออะไร! นายเองก็เหมือนกัน ในหน้าที่ของนาย ในหน้าที่พระสหาย ในหน้าที่แพทย์ประจำพระองค์ ในหน้าที่ราชองครักษ์ หรือแม้แต่ในหน้าที่แห่งอัศวินที่ต้องรักษาเกียรติยศวงศ์ตระกูลไว้สุดความสามารถ นายได้ทำสำเร็จเรียบร้อยโดยดีหรือยัง นายโตพอที่จะมีสามัญสำนึกว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำนะ ลอร์ดโซระ เวสต์ฟาเลน!” ธีโอดอร่าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกอย่างเดือดดาล นัยน์ตาสีน้ำเงินสบนัยน์ตาสีดำตรงๆคล้ายจะแลลึกเข้าไปดูข้างในแต่แฝงความคมปานมีดแผ่นบางที่คอยแล่เนื้อหนัง ความเงียบโอบล้อมทั้งคู่อยู่พักใหญ่ก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เด็กชายขบคิดทบทวนในสิ่งที่ได้ยินได้ฟังมา เขาตกใจที่ถูกเธออบรมเทศนาเสียกัณฐ์ใหญ่และค่อนข้างประหลาดใจอยู่เสียหน่อยเพราะไม่คิดว่าจะมีใครในคณะเดินทางรู้เบื้องหน้าเบื้องหลังของเขานอกจากทาเทียน่าและลาวิเนีย รู้แล้วล่ะว่าทำไมแซมหรือแม้แต่เจ้าชายโจนาธานถึงได้เกรงอกเกรงใจเธอมากขนาดนี้
“เฮ้อ! ให้ตายสิ ดุกว่าแม่อีก” เจ้าตัวบ่นพึมพำพลางเดินคอตกเข้าห้องพักของตนไป
* * * * * * * *
“อะไรเนี่ย เจอหน้ากันไม่เท่าไหร่ จะไปแล้วเรอะ?” ทาเทียน่าประท้วงขึ้นเมื่อเพื่อนร่วมกลุ่มตัดสินใจขอแยกไปอีกทางหลังผ่านมาได้สามวัน
“ก็ช่วยหาอีกแรงไง อีกอย่างเธอก็มีเท็ดดี้ มีแซม และยังเจ้าชายโจนาธานอีกคน กลัวอะไร้” ลาวิเนียว่า
“ก็แล้วทำไมสองปีที่ผ่านมานี่ไม่รู้จักสืบหาดูล่ะ?”
“บอกไปกี่รอบแล้วฮะว่ามัวแต่ฝึกหาเงินกับหาการ์ดอยู่ จะได้สู้กับคนอื่นได้ไงเล่า” ปอร์ชเปโชราช่วยเถียงอีกแรง
“ก็แล้ว...”
“พอได้แล้วยัยทาทา พวกเราจะได้ไปกันซะที โชคดีตลอดศกนะเธอ” โซระรีบตัดบททันทีที่ดูว่าอาจเถียงกันจนได้อยู่ต่อคืนนี้อีกแน่
“หนอย! วันหน้าค่อยคิดบัญชีทีหลัง” พูดฝากความแค้นไว้แต่เพียงนี้เพราะธีโอดอร่าสะกิดเรียกเสียก่อน
“เดี๋ยวมันจะยิ่งสายนะ พวกเค้าไปทางนั้น เราก็ไปต่อทางนี้ดีกว่า”
“เอางั้นก็ได้”
โจนาธานเดินนำกลุ่มไปในทิศที่เข้าสู่ตัวเมือง ซึ่งมีป้ายเขียนปักอยู่ข้างทางว่า ‘ยินดีต้อนรับสู่เมืองแห่งการประลอง’ เขาจึงเปิดสมุดไพ่ในหน้าของแผนที่เพื่อหาคำอธิบายเพิ่มเติม
เมืองแห่งการประลอง
เมืองที่สามารถท้าสู้กันได้ตามอัธยาศัย ไม่เลือกที่ ทุกบริเวณในเมืองนี้คือเวทีการดวล พบกรรมการตัดสินแพ้ชนะได้ทุกแห่ง กฎการปะทะและเวลาขึ้นอยู่กับการตกลงร่วมกันของทั้งสองฝ่าย รวมทั้งรางวัลอันจะตกแก่ผู้ชนะด้วย
“โหดชะมัด” แซมพึมพำเบาๆ
“ทำไงได้ มาถึงที่นี่แล้ว” ธีโอดอร่าว่า
“ก็ลุยไปเลย”
“พูดง่ายนะ” แซมมวลโต้กลับบ้าง เรื่องอะไรที่เขาต้องเกรงใจเธอตลอดเวลา เด็กตัวกะเปี๊ยกเนี่ยนะ ไม่คณามือหรอก
“ไม่ลองดูก็ไม่รู้หรอก” เธอสวนทันควัน
“พอกันทั้งคู่นั่นแหละ จะเถียงให้มันได้อะไรขึ้นมาฮะ” เป็นโจนาธานอีกตามเคยที่ทำหน้าที่ห้ามทัพ
“คุณหนูหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้?” พูดพลางชะเง้อชะแง้มองหา พับผ่าสิ หายตัวไวชะมัด
“นั่นไง นู่นๆ ซื้อไอติมอยู่น่ะ เห็นยัง?” จะมีใครกวาดสายตาแลดีไปกว่าเจ้าเพื่อนตัวแสบหัวเงินคนนี้บ้างมั้ยเนี่ย
“ขอเป็นโคนละกันค่ะ เอาสตรอเบอร์รี่กับบลูเบอร์รี่ค่ะ”
ลุงอ้วนผิวขาวในชุดพ่อครัวสวมหมวกทรงสูงบรรจงตักไอศกรีมสองก้อนใส่ขนมปังกรอบทรงกรวยหงายให้พอดี ก้อนแรกเขาใส่ลงร่องลึกจนเต็มแล้วปิดทับปากกรวยด้วยก้อนที่สอง ก่อนแนบกระดาษทิชชูพลางยื่นให้พร้อมบอกราคา
“5 ฟอร์ดจ้ะ แม่หนู” เขาบอกพลางรับเหรียญสแตนเลสมาจำนวนหนึ่งตามที่บอก ทาเทียน่ากล่าวขอบคุณแล้วผละออกมาจากร้าน ระหว่างที่เธอจะเอาถุงเงินเก็บ ปรากฏใครที่ไหนก็ไม่รู้วิ่งโฉบตัดหน้าหน้าไปอย่างรวดเร็ว ทำเอาเธอเซหงายหลังไป
“ไอ้บ้าที่ไหน (ฟะ) เนี่ย อ้าว เฮ่ย! ถุงเงินเราล่ะ? หรือว่า...ขโมย! ขโมย!” เธอตะโกนเสียงดังพลางวิ่งไล่ตามไป ฝ่ายสามคนที่รออยู่ได้ยินเสียงเข้าก็วิ่งตามไปด้วย
“แก! หยุดนะโว้ย! เดี๋ยวซัดเปรี้ยงเลยนิ” เธอตะโกนขู่
“ฮะๆๆๆ แกน่ะเรอะจะทำอะไรได้ ไพ่ซักใบก็ยังไม่มี ทำมาเป็นอวด ฮะๆๆ” เขาหันมามองเบื้องหลังพลางตะโกนตอบไป แต่ก็ไม่ยอมหยุดซอยเท้าเสียที จนกระทั่งรู้สึกว่ามีคนเข้ามาจับแขนและคอเสื้อพร้อมกับทุ่มเขาให้ตีลังกาลงไปนอนที่พื้นถนน เขาผู้นั้นเดินไปหยิบถุงสีขาวลายสิงโตสีทองแล้วยื่นคืนให้ทาเทียน่า ก่อนจะหันไปมองคนที่สลบเหมือดอยู่ด้วยสายตาเย็นชา
“ระวังตัวไว้บ้างก็ดี เมืองนี้หรือเมืองไหนๆก็มีขโมยทั้งนั้น” เด็กชายรูปร่างผอมเพรียวเอ่ยเตือน เขามีนัยน์ตาสีมรกตภายใต้เรือนผมที่ยาวระท้ายทอยสีดำสนิท ผิวขาวตามแบบฉบับของชาวสหพันธรัฐมินาส อาเดลี (สหพันธรัฐมินาส อาเดลีประกอบด้วยอาณาจักทั้ง 5 คือ จักรวรรดิซานาร์กันด์ ราชอาณาจักรอัสรานเนีย ราชอาณาจักรเบโลเซอรสก์ ราชอาณาจักรคาร์เนวอน และราชอาณาจักรเอคาเทอรินเบิร์ก) เขาสวมเสื้อคอกลมแขนกุดตัวโคร่งสีกรมท่า มีรูปพยัคฆ์สีหมอกที่วาดจากพู่กันทั้งด้านหน้าและด้านหลัง กางเกงขาสามส่วนกับถุงเท้าสีขาว และรองเท้าผ้าใบสีดำสนิทคาดแถบสีเทาสามแถบ เขาสะพายเป้สีควันบุหรี่และพกสเก็ตบอร์ดสีไข่ไก่ มองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้ว พูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำเลยว่า หล่อมาก เท่ระเบิด
“หน้าฉันมันมีอะไรติดอยู่รึไง จ้องอยู่ได้” เขาถาม เธอเลยเสไปมองทางอื่นแทน แต่ก็ไม่รอดจากสายตาสีเขียวคู่นั้นที่สังเกตเห็นโหนกแก้มของเด็กหญิงมีสีชมพูจางๆ น่ารักแฮะ
“ปกรณ์ เดอ โซล คือชื่อฉัน ฉันเป็นคนเอคาเทอรินเบิร์ก แล้วเธอล่ะ?”
“ฉัน ฉันชื่อ ทา...ทาเทียน่า มาร์เซยแยส เป็นคนอัสรานเนีย”
“มาร์เซยแยสเหรอ? นามสกุลคุ้นๆหู” เขาทำท่านึก เฮ้อ ทำไมท่าทางจะทำอะไรถึงได้น่ารักอย่างงี้นะ คนหล่อเป็นแบบนี้ทุกคนเลยรึเปล่า
“ทาทา! จับมันได้มั้ย?” เจ้าคู่ซี้ตะโกนถามมาแต่ไกล คงดังมากขนาดบ้านคนที่ห่างอยู่สามคุ้งน้ำได้ยิน
“ได้แล้วๆ”
“โชคดีไป แล้วนั่นใครน่ะ?” เธอชี้ไปที่ปกรณ์
“เค้าชื่อปกรณ์ คนที่ช่วยจับขโมยนั่นไง”
“ปกรณ์ เดอ โซล”
“ยินดีๆ ฉันธีโอดอร่า พาราก้อน เพื่อนทาทา นั่นแซมมวล ราฟโฟลินสก์ กับ โจนาธาน ไรน์คิลลุรินสก์” อ้าว ผู้หญิงแฮะ แล้วนั่น นามสกุลคุ้นๆหูก็โผล่มาอีกหนึ่งแล้ว แต่ยังไม่เท่า อะไรนะ ทาทา เท่าไหร่
“ฉันว่าพวกเธอควรออกจากเมืองนี้ไปก่อนจะดีกว่า เมืองนี้อันตรายเกินไปสำหรับพวกมาใหม่ๆ ดูอย่างเมื่อกี้ ถ้าเธอจะเอาเงินคืนก็มีแต่ท้าสู้เท่านั้น ไอ้นี่มันรู้ว่ายังไงก็ชนะอยู่ดีเลยขโมยง่ายๆแบบนี้ไงล่ะ” เขาชวนสนทนาขณะที่เดินทางไปเรื่อยๆ ด้วยการอธิบายความคิดให้ฟังอย่างพอเข้าใจ
“แต่เราก็ไม่รู้ว่าจะไปไหนต่อดีถึงได้เริ่มหาแหล่งข่าวจนมาเจอเมืองนี้ก่อนไง” ทาเทียน่าก็ชี้แจงเหตุผลที่มาเมืองแห่งการประลองนี้
“พวกเธอมาเอเดนโดยไม่มีเป้าหมายอะไรเลยเรอะ?” ปกรณ์ถาม
“ขนาดฉันยังมีเลย”
“ก็...เราก็มีน่ะนะ...คือ เรา...” แซมมวลรีบเอามือปิดปากแม่คุณตัวดีก่อนที่ความลับจะแพร่งพรายออกไป
“ไม่มีอะไรมากหรอก” โจนาธานรีบพูด
“แล้วนายล่ะมาทำอะไร?”
“ฉันเหรอ ก็แค่...มาฝึกการใช้ชีวิตแบบคนปกติน่ะสิ!”
ความคิดเห็น