รอยดาบ

                                    “นี่มันบ้าไปแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตตรูวะเนี๊ยะ” เผ่าไทมองไปรอบด้วยสายตาสับสน ก่อนจะสบถออกมาเสียงดัง  เพราะตอนนี้เผ่าไทเกินจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้เจอว่ามันเป็นการต่อสู้จริง ๆ ที่หวังถึงชีวิต  แต่ไม่ว่าจะเป็นดาบที่คมกริบ เลือดที่ชโลมร่างกายและดาบในมือ หรือความรู้สึกเจ็บจากบาดแผลและการต่อสู้ เผ่าไทก็ต้องยอมรับกับตัวเองว่ามันคือของจริง

                                “เอ้าพวกเรา รีบทำแคร่หามศพไอ้ดำกับไอ้วงกลับชุมนุมได้แล้ว เดี๋ยวไอ้พวกทัพพม่ามาเจอพวกเราอีก” ชายที่ดูเหมือนจะเป็นหัวกลุ่มตะโกนบอก ก่อนจะหันมาถามพิจารณาเผ่าไท“ขอบใจมึงมากนะที่ช่วยพวกกู แล้วมึงมาจากที่ไดเล่า เช่นไรจึงแต่งกายพิกลนัก” เผ่าไทก้มมองตัวเอง ที่ใส่เจ็คเก็ตยีนส์ทับเสื้อยืดสีเทา กางเกงยีนส์สีซีด และรองเท้าจังเกิ้ลหนังสีดำ 

  

       -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

** นิยายเรื่องนี้ ผู้แต่งได้แต่งขึ้นมาจากจิตนาการของตัวเองเท่านั้น ไม่มีเจตนาจะพาดพิงหรืออ้างอิง เหตุการณ์ บุคคล หรือสถานที่ใดทั้งสิ้น

*** นิยายเรื่องนี้ ผู้แต่งมีจุดประสงค์แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิง มิได้ต้องการชี้นำ ชักจูง หรือเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ใดๆทั้งสิ้น ขอให้ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน มุมมองในการรับสารขึ้นอยู่กับวิจารณญาณส่วนบุคคล