กระต่ายสีฟ้าบนพระจันทร์สีน้ำตาล

กระต่ายสีฟ้าบนพระจันทร์สีน้ำตาล

"

กระต่ายบนดวงจันทร์"

ใครกันเล่าช่างจินตนาการมองรูปทรงที่ปรากฏบนดวงจันทร์กลมโตนั้น

เป็นรูปกระต่ายน้อย

กระต่ายหนึ่งตัวที่อาจเฝ้ารอคอยใคร

...หรือสิ่งใด...

แต่หากเรื่องราวของกระต่ายบนดวงจันทร์ไม่ได้เป็นเพียงแค่จินตนาการ

แล้วใครจะเชื่อเล่าว่าบนดวงจันทร์นั้นจะมีกระต่ายน้อยอาศัยอยู่จริงๆ

เพราะเมื่อครั้งที่มนุษย์ก้าวขึ้นไปเหยียบบนดวงจันทร์เมื่อนานมาแล้วนั้น

ก็ไม่เห็นมีกระต่ายน้อยออกมาเปิดบ้านต้อนรับทักทาย

แล้วก็ไม่มีธงกระต่ายโบกสะบัดปักอยู่บนดวงจันทร์

อันแสดงความเป็นเจ้าของแต่อย่างใด

แต่หากจะขอบอกเล่าต่อไปว่า

บนดวงจันทร์นั้นมีกระต่ายอยู่หนึ่งตัว

โดยที่กระต่ายตัวนั้นรอคอยบางสิ่งบางอย่างอยู่

จึงไม่ได้ออกมาเปิดบ้านต้อนรับทักทายมนุษย์โลกชาวอเมริกัน

เพราะมนุษย์ที่มาเยือนไม่ใช่สิ่งที่กระต่ายน้อยลอยคอ

.ในครั้งนั้น...และรอคอย...

เมื่อเนิ่นนาน

...น๊าน....นาน...

บนดวงจันทร์นั้นมีกระต่ายอาศัยอยู่มากมาย

หากจะให้นับแล้วก็มีอยู่ทั้งหมด

1...2...3...4........503 ตัว (นับเร้ว เร็ว ^_^)

โดยกระต่ายแต่ละตัวจะอาศัยอยู่ภายในห้องของตน

บนดวงจันทร์จึงประกอบไปด้วยห้องหับ

ของกระต่าย

โดยสิ่งที่เรามองเห็นเป็นรูปร่างคล้ายกระต่ายที่ปรากฏอยู่บนพื้นผิวดวงจันทร์นั้น

เป็นรูปทรงของห้องหับที่กระต่ายอาศัยอยู่นั่นเอง

503 ห้อง503 ตัว

และเหตุการณ์ที่จะปรากฏอยู่เกือบทุกวันกับชีวิตของกระต่ายทั้ง

ก็คือ การหายตัวไปของกระต่ายทีละตัว

โดยเริ่มต้นจากการหายตัวไปของกระต่ายห้องหมายเลข

503 ตัว 1

และเรียงลำดับไปเรื่อยๆ

แต่ถึงแม้การหายตัวไปของกระต่ายจะเรียงลำดับไปเรื่อยๆ ตามเลขของห้องก็ตาม

แต่ก็ใช่ว่าการหายตัวไปในแต่ละครั้งนั้นจะเกิดขึ้นทุกเมื่อเชื่อวัน

ระยะห่างของการหายตัวไปอาจเป็น

แล้วแต่กรณี หรือแล้วแต่อะไรนั้นก็ไม่มีใครทราบได้

จึงไม่มีกระต่ายตัวใดรู้แน่ว่าตนเองจะต้องหายไปจากดวงจันทร์ในวันใด

กระต่ายทุกตัวจึงใช้เวลาร่วมกันทุกวินาทีในทุกๆวันอย่างคุ้มค่า

1 วัน 1 เดือน หรือ 1 ปี

มีเพียงกระต่ายน้อยห้อง

โดยไม่ใกล้ชิดจนเกินไปและไม่ห่างเหินจนเกินควร

จึงทำให้กระต่ายตัวอื่นๆ มองว่า

กระต่ายห้อง

ไม่ได้มอบความรู้สึกดี ดี ทั้งหมดให้กับพวกเขาอย่างเต็มที่

503 เท่านั้นที่พยายามรักษาระยะห่างของสัมพันธภาพนั้นไว้503 นั้น

แต่ในทางกลับกันใครเล่าจะคิดบ้างว่า

เหตุผลภายในหัวใจดวงน้อยของกระต่ายตัวน้อย ณ ห้อง

คือการปกป้องทั้งหัวใจของเพื่อนกระต่าย

และหัวใจของตนเองหากถึงวันที่ต้องพรากจากกัน

ซึ่งหากความสัมพันธ์ที่ดีที่ต่างร่วมสร้างกันขึ้นมานั้น

ได้สร้างความผูกพันเหนียวแน่นดั่งเกลียวเชือกขึ้นมาด้วยแล้วล่ะก็

เมื่อถึงวันที่ความพลัดพรากมาฉุดกระชากลากถู

ผู้ที่ต่างเรียกกันและกันว่าเพื่อนนั้นจากไป

503 นั้น

เส้นเชือกแห่งความ

ใครเล่าจะตระหนักรู้บ้างว่า

เส้นเชือกแห่งความผูกพันนั้น

ยิ่งเหนียว ยิ่งแน่น ยิ่งเจ็บปวด ยิ่งฟูมฟาย

ผูกพันที่ต่างร่วมกันถักทอขึ้นมานั้น

ดังนั้น

กระต่ายน้อยจึงเลือกที่จะรักษาระยะห่างในความสัมพันธ์ไว้

อันการรักษาระยะห่างไม่ใช่การไม่มอบความรัก

แต่การรักษาระยะห่าง

และการรักษาระยะห่างคือความรักที่ไม่

การปล่อยให้เหล่าคนที่ตนรักเป็นอิสระทั้งจิตใจ ตัวตน และความคิด

ย่อมเป็นสิ่งดีมิใช่หรือ

= การมอบความรักผูกมัดและไม่พันธนาการต่างหากเล่า?

หากการปล่อยให้เป็นอิสระนั้นมิใช่การปล่อยปละ

แต่เป็นการปลด

ให้เขาเหล่านั้นได้เป็นตัวตนของตนเองอย่างแท้จริง

แต่ใครตัวใดเล่าจะเข้าใจทั้งการกระทำ และความรู้สึกนึกคิดของกระต่ายตัวน้อยนี้

ห่วงปล่อยเยื่อใยของความรักจากหัวใจแด่ผู้ที่ตนรัก

ทุกตัวมองเห็นเพียงความรู้สึกของผู้ที่จะต้องจากไปที่ไม่มีวันหวนกลับ

แต่ใครเลยจะนึกถึงผู้ที่ต้องอยู่เพียงเพื่อเฝ้ารอ

วันที่ต้องอยู่อย่างเดียวดายเล่า

เจ้ากระต่ายน้อยรู้ดีว่า

ผู้ที่จะต้องหายไปจากดวงจันทร์เป็นตัวสุดท้ายนั้นคือใคร

และสิ่งที่สำคัญอีกสิ่งหนึ่งคือ

แล้ววันใดกันเล่าที่จะต้องจากดวงจันทร์ดวงนี้ไป

นั่นเท่ากับว่า

กระต่ายน้อยห้อง

503

ต้องอยู่อย่างเปลี่ยวดายบนดวงจันทร์สีน้ำตาลดวงนี้

โดยไม่สามารถรู้ได้เลยว่า

เขาจะต้องอยู่แบบนั้นไปอีกนานแค่ไหน

หรือต้องอยู่แบบนั้นตลอดไป

แต่สิ่งที่สำคัญเหนืออื่นใดนั่นคือ

กระต่ายน้อยต้องยืนหยัดอยู่บนความเดียวดายนั้นให้ได้ต่างหากเล่า

ชีวิตประจำวันของกระต่ายน้อยสีฟ้าห้อง

คือ การรู้สึกตัว

อันเป็นสิ่งที่กระต่ายน้อยพึงกระทำอยู่ตลอดเวลา

ซึ่งอาจเป็นการฝึกฝนเพื่อเผชิญหน้ากับสิ่งต่างๆ ที่จะเกิดขึ้นก็เป็นได้

การใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบันขณะ

เป็นสิ่งที่กระต่ายน้อยเห็นว่าเป็นสิ่งสำคัญที่พึงระลึก

และพึงกระทำให้มากที่สุดในทุกขณะจิต

เพราะในท้ายที่สุดก็จะเหลือเพียงกระต่ายน้อยเท่านั้น

ที่จะต้องอาศัยอยู่บนดวงจันทร์เป็นตัวสุดท้าย

กระต่ายน้อยจึงต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับตนเอง

โดยไม่ยึดติดกับใครหรือสิ่งใด

503 ณ ดวงจันทร์สีน้ำตาลนั้น

สิ่งที่กระต่ายน้อยเฝ้ากระทำ

อาจดูเหมือนเห็นแก่ตัว

แต่ในทางกลับกันสิ่งที่กระต่ายน้อยกระทำนั้น

กลับเป็นการแสดงถึงความมีน้ำจิตน้ำใจ

ห่วงใยหัวใจและความรู้สึกของเพื่อนๆ เมื่อยามที่ต้องพลัดพราก

นั่นจึงเป็นเหตุให้กระต่ายน้อยตัดสินใจกระทำเช่นนั้น

วันเวลาของการพลัดพรากยังคงดำเนินต่อไป

ห้อง

498...ห้อง 499...ห้อง 500...

ห้อง

501...ห้อง 502...

ระยะเวลาของการจากไปของกระต่ายแต่ละห้องก็มิอาจคาดเดาได้

กว่ากระต่ายห้อง

แต่เพียงแค่

และที่น่าเสียใจที่สุดก็คือ

แค่เพียง

500 จะจากไปก็ใช้เวลาเกือบ 3 ปี3 วันเท่านั้นกระต่ายห้อง 501 ก็จากไป3 ชั่วโมงเท่านั้นที่กระต่ายห้อง 502

ซึ่งเป็นพี่ชายของกระต่ายน้อยห้อง

โดยที่ไม่มีโอกาสเอื้อยเอ่ยถ้อยคำอำลาอันใด

503 นั้นหายวับไปกับตา

แม้เจ้ากระต่ายน้อยสีฟ้าจะได้ตระเตรียมหัวใจ

สำหรับช่วงเวลาที่โหดร้ายเช่นนี้ไว้แล้วก็ตาม

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นช่างแสนรวดเร็วเกินกว่าที่ใครจะตั้งรับได้ทันท่วงที

เพราะช่วงเวลาที่พี่ชายของกระต่ายน้อยจากไปนั้น

เป็นช่วงเวลาแสนอบอุ่นเช่นทุกๆ ค่ำคืน

ที่พี่ชายจะต้องมาราตรีสวัสดิ์ก่อนการจากลาสู่ห้วงนิทรา

ขณะที่พี่ชายกำลังก้มลงจุมพิตหน้าผากของกระต่ายน้อย

ริมฝีปากบางๆ ที่สัมผัสกับหน้าผากของกระต่ายน้อยที่หลับตาพริ้ม

ช่างเป็นสัมผัสที่แสนอบอุ่น

เมื่อกระต่ายน้อยค่อยๆ ลืมตาขึ้นหลังจากสัมผัสนั้นค่อยๆ เลือนหาย

ภาพที่กระต่ายน้อยเห็นคือภาพพี่ชายที่ค่อยๆ เลือนราง

...

จนหายวับไปโดยมิอาจคว้าไขว่เอาไว้ได้

ภาพที่เกิดขึ้นเปรียบดั่งห้วงฝัน

แต่ใครเล่าจะคาดคิดว่าสิ่งที่ปรากฏนี้ไม่ใช่เพียงแค่นิมิต

กลับกลายเป็นเรื่องจริงที่กระต่ายน้อยอยากจะคาดคั้นให้เป็นเพียงฝัน

ที่ถึงแม้จะเป็นฝันที่แสนร้ายเกินกว่าที่หัวใจดวงน้อยจะทานทน

ภาพร่างกายของพี่ชายที่ค่อยๆ เลือนหายนั้น

ทำให้กระต่ายน้อยแทบบ้าคลั่ง

กระต่ายน้อยร้องไห้ฟูมฟาย ร้องเรียกพี่ชาย

แต่ก็ไม่มีเสียงใด หรือผู้ใดหวนคืนมา

ณ ค่ำคืนนี้บนดวงจันทร์สีน้ำตาลกลมโต

ช่างเป็นค่ำคืนที่แสนเงียบ

การที่ต้องอยู่ภายในห้องกลมๆ เพียงตัวเดียวนั้นก็รู้สึกเปล่าเปลี่ยวเพียงพอแล้ว

แต่ ณ ขณะนี้เป็นเวลาที่ต้องอยู่ลำพังบนดวงจันทร์

ที่เคยมีผู้ร่วมจันทร์ถึง

ดวงจันทร์ดวงนี้จึงดูกว้างใหญ่เกินไป

กว้างจนกระทั่งกระต่ายน้อยรู้สึกเคว้งคว้าง

...เหงา...อย่างหาใดเปรียบ502 ตัว

สิ่งที่กระต่ายสีฟ้าตัวน้อยตัวนี้พอจะทำได้ในค่ำคืนที่แสนเหว่ว้าเช่นนี้

คือการร้องไห้โดยไร้การโอบกอดปลอบโยนจากผู้ใด

เพราะ ณ ที่แห่งนี้ไม่มีใคร และผู้ใดให้กระต่ายน้อยได้พักพิง และแอบอิง

แม้เพียงเพื่อหลบหยาดฝนจากนัยน์ตาคู่เดียวก็ตามที

แต่ถึงแม้คลื่นความทุกข์ทรมานที่ถาโถมกระทบหัวใจหนักหน่วงเพียงใด

กระต่ายน้อยก็ได้ตกลงกับหัวใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่เสียใจให้เนิ่นนานจนเกินไป

เพราะหัวใจจะบอบช้ำชุ่มโชกด้วยน้ำตาแห่งความโศก

กระต่ายน้อยพร่ำบอกกับหัวใจว่า

"

เพียงเพราะฉันรู้สึกเหงาจนจับขั้วหัวใจ

ผู้ที่รับรู้และเข้าใจความรู้สึกได้ดีที่สุดก็คือเธอ

เพราะฉะนั้นฉันจะไม่

เพราะฉันไม่อยาก

ฉันไม่ทำร้ายเธอหรอกนะ

ฉันขอร้องไห้เพียงคืนนี้เพียง 1 โฮกใหญ่ๆ เท่านั้นเสียใจเนิ่นนานสูญเสียสิ่งสุดท้ายคือหัวใจไป...หัวใจ..."

หากแหงนมองไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืนที่แสนจะมืดมิด

ราวกับมีใครคนหนึ่งกางขึงผืนผ้าสีดำสนิทปกคลุมไว้

แต่หากสิ่งที่ปรากฏสะท้อนในเงาตาคือผืนผ้าสีดำจริงๆ ล่ะก็

ผ้าผืนนั้นคงเป็นผ้าที่เก่าเก็บจนกัดกินตัวเองด้วยความเอร็ดอร่อยจนเป็นรูมากมาย

และแสงที่เล็ดลอดตามรูเหล่านั้นก็คือดวงดาวพร่างพราย

ที่ประดับประดาจนเต็มผืนผ้าสีดำสนิทผืนนั้น

หากคืนใดเป็นคืนข้างขึ้น

ผืนผ้าสีดำหนึ่งจุดใหญ่จะขาดเป็นวงกลมดวงใหญ่ที่สุด

และส่องแสงสีนวลสวยงามเกินกว่าแสงไหนๆ จะเทียบได้ในราตรีนั้น

หากคืนใดเป็นคืนข้างแรม

ผืนผ้าสีดำตรงจุดสำคัญนั้นก็จะมีรูปร่างเปลี่ยนแปลงไป

เป็นครึ่งเสี้ยวบ้าง ตะแคงมากบ้าง น้อยบ้าง

อันขึ้นอยู่กับอารมณ์ ความรู้สึกในแต่ละค่ำคืนของ

(โปรดติดตามตอนต่อไป)