คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ซอยเดียวกัน
เมื่อ 6 ปี่อน ผมเอเธอรั้แรที่ที่ทำานเ่าที่พ่อฝาผมเ้าทำาน เรียนบโทานอใหม่ๆ ผมยัไม่ไ้ทำานที่บริษัทอรอบรัวทันที แ่พ่อเ้าไปทำานับหน่วยานึ่รัึ่เอนแห่หนึ่ แ้วาเ้ามาทำานพร้อมๆ ับผม แ่เธอไม่ใ่เ็ฝาเ็เส้นเหมือนผม เธอ่อน้า่าานอื่นๆ รไม่รู้ัใรในที่ทำานเลย ไม่มีเส้นสายอะไร (หน่วยานอผมในอนนั้น่อน้ายัมีระบบอุปภัมป์หน่อยๆ) เาว่า เพราะเธอเยผ่านารทำานาหน่วยานอรัอื่นมา่อน ส่วนผมมีนรู้ัเพื่อนฝู เพื่อนรุ่นพี่ ที่รู้ัในที่ทำานเยอะพอสมวร ึ่อน้าเฮฮาเวลาทำาน ส่วนแ้วาแรๆ ะเียบๆ ไม่่อยสุสิุยะใร อนแรเพราะผมิว่าเธอยัไม่ิน แ่พออยู่ๆ ไปสั 2-.3 เือน ผม็รู้ว่า เธอะเฮฮาะลุ่มที่เธอสนิท้วย แ่ะเียบๆ ะนไม่สนิท ไม่ถามไม่อบ หรือถามเพาะเวลาุยาน
ึ่านอผมูแลานในนโยบายอลุ่มลัสเอร์่าประเทศ ส่วนเธอทำานในส่วนอ่าัหวั ไม่่อยไุ้ยานันหรอรับถึะอยู่ั้นเียวัน แ่นละฝั่ ผมว่ามันเหมือนมีารแบ่แยารลายๆ ระหว่าเ็ฝั่่าประเทศ ที่บานอ และเ็ในประเทศ ที่บามหาวิทยาลัยในประเทศ แถมลัษะสัมอุปภัมป์หน่อยๆ ที่ทำให้แยผมับแ้วาให้อยู่นละลุ่มันโยปริยาย
ผมมัะเอเธออนเินผ่านโ๊ะทำานอเธอเพราะเธออยู่ใล้ประูทาออ บาทีเธอ็เหลือบมอผม ่อนะ้มหน้าพิมพ์านในอมพิวเอร์่อ เหมือนไม่สนใ นั่นเป็นภาพที่ินาอผม ผู้หิในุสุภาพอนุรัษ์นิยม (เสื้อเิ้ ระโปรทรเอ) ผมยาว ำร มัรวบผมหาม้า ่ายๆ าลมๆ ้อแ่หน้าออมพิวเอร์รหน้า นิ้วมือพิมพ์รัวอย่าล่อแล้ว ้วยวามที่เธอพิมพ์านเร็วนี่แหละรับ ทำให้เธอไ้รับมอหมายให้เป็นเลาที่ประุมเป็นประำ ึ่สำนัานผม็ประุมานันทุอาทิย์ ผมับเธอในานะเ็ใหม่ทัู้่้ออยเรียมารประุม แ้วาเธอรับหน้าที่ ทำรายานประุม เรียมอว่า ส่วนผมเรียมานเอสาร พาวเวอร์พอย์ วันนั้นผม้อนำเสนอโปรเใหม่้วย ผม่อน้าื่นเ้น เลยอยู่ทำานนเย็น ว่าะเสร็ ็เย็นโ ผมเินออเ้าห้อน้ำเรียมะลับบ้านแ่ลับพบแ้วายันั่ทำาน่วนอยู่
“ยัไม่ลับหรอรับ”
ผมถามึ้น เธอสะุ้โหย เยหน้ามามอผม แล้วมอไปรอบๆ ัว
อนนี้ทั้สำนัานเหลือแ่ผมับเธอสอน ูท่าะเพิ่สัเ ะทำานเพลิน
“่ะ”
สั้นๆ ไ้ใวาม ผมำลัะเินออไป เธอ็เรียไว้
“ือว่า ิันรอเอสารประุมาุอยู่่ะ ้อประุมเ้าิันว่าะเอาไปถ่ายเอสารเรียมไว้”
“อโทษที ผมไม่รู้เลยว่า ุรออยู่ ผมทำเสร็แล้ว”
ผมปริ้นเอสารที่พิมพ์เสร็ออมาส่ให้เธอ ือ้วยวามที่ผมเรียนเมือนอมานานผมพิมพ์ภาษาไทยไม่่อยล่อรับ ว่าะไ้แ่ละหน้า้อรวำถูำผินานทีเียว แถมพิมพ์แบบิ้มี้วยยิ่ใ้เวลานานไปให่
ผมเาท้ายทอยเ้อๆ ระหว่ายืนรอเธอ รวูเอสารในมืออเธอร่าวๆ รู้สึเหมือนำลัโนุรูรวารบ้านเลยแฮะ
“เอ่อ ผมพิมพ์ไทยไม่่อยล่อน่ะรับ เลยใ้เวลานานไปหน่อย”
ไม่รู้ว่าะแ้ัวทำไม้วยนะ แ้วาเหลือบมอผมนิ่ๆ ่อนะพยัหน้าเ้าใ แววาเธอมีวามเห็นใหน่อยๆ นะผมเห็นแวบหนึ่ แล้วลุึ้น เินรไปที่โ๊ะทำานอผมที่อยู่อีฝั่
“ออนุานะะ”
ไม่ไ้รอำอนุาาผมที่เินามมาๆ หรอ เธอทรุัวลนั่ทันที แล้วยับเม้าท์เปิเอสารที่ผมเปิเอาไว้เมื่อรู่ เธอลมือแ้ไถ้อยำบาำที่ยัใ้ไม่่อยถูใหม่ นิ้วเรียวอเธอทำานรัวเร็ว เสียัสม่ำเสมอราวับ้าวอแ ริมฝีปาอิ่มเม้ม หัวิ้วมวหน่อยๆ เมื่อ้อใ้วามิ ...เอ่อ ผมรู้ว่ามันไม่ใ่เวลา... เลยละสายา แล้วลาเ้าอี้มานั่้าๆ เพื่อูหน้าอพร้อมับเธอ ภาษาที่เธอปรับแ้่อน้าีว่าอที่ผมใ้อี เป็นทาารึ้น และระับึ้น ผมพยัหน้าามเวลาที่เธอหันมาอวามเห็น และเสนอวามเห็นไป้วยบาที เพราะบาทีผมสื่อสารออเป็นัวหนัสือไม่เ่ บาที็ไม่รู้ะใ้ภาษาไทยอธิบายสิ่ที่ผมิยัไ เธอ่วยผมไ้มาเลย สัพัาน็เสร็ออมานไ้
“เี๋ยวแ้วไปถ่ายเอสาร่อนนะ”
พอุยันสัพั เธอ็เปลี่ยนำแทนัว ลุึ้น ผมลุาม เธอเหล่มอ
“ุะลับไปเลย็ไ้นะ เี๋ยวปิสำนัานเอ”
“ผม่วย”
ผมแย่เอสารในมือเธอมา แล้วเินไปเลย พอมาถึเรื่อถ่ายเอสาร เปิแล้ว อ่าวมีรหัส รหัสอะไรล่ะ ระหว่าำลัิ แ้วา็เินมาหยุ้าๆ พร้อมับิ้มรหัส 4 ัว
“มันั้รหัส้วยหรอรับ”
เธอพยัหน้า ยิ้มๆ ...ผมอายหน่อยๆ ผมทำานมา 2 เือนไม่รู้เรื่อเรื่อใ้สำนัานเลย ็อย่าที่บออนแรนั้นแหละรับ ที่ทำานเหมือนแบ่นั้นันลายๆ พวฝั่่าประเทศมัไม่่อยหยิบับอะไรเอ ให้ฝ่ายธุรารทำให้หม านถ่ายเอสาร็เ่นัน ส่วนฝั่อแ้วา ผมไม่่อยเห็นเธอออปาวานให้ใร่วยทำอะไร บาทีผมยัเห็นเธอ ่อโปรเเอร์เอ เปลี่ยนผหมึเรื่อปริ้น บาทีเรื่อรวน บาทีระาษิ เธอ็ลุึ้นมา่อมเอไม่เรียผู้ายหรือ่า้วย้ำ แม้แ่เรื่อใ้สำนัานเรายัแบ่แยเลยรับ ฝั่ในประเทศ่อน้ารุ่นเ่า อายุารใ้านนานว่าฝั่่าประเทศ
ี๊
และแล้วถ่ายเอสารอยู่ีๆ เรื่อ็ส่เสียเือน สสัยระาษะิะแล้ว.... นำลัรีบะลับบ้าน อยู่เียวนะ
“นั่นระาษิอีแล้ว”
เธอ้มลูที่ปุ่ม่าๆ แล้วถอนใ ่อนะึนั่นนิึนี่หน่อย เปิฝาเอาระาษที่ิอออย่าล่อแล้ว แล้วเปิฝาเรื่อัป้าบ อย่าแร เปิเรื่ออีรั้ เอสารไหลออมาา่ออีรั้
“โทษทีนะ เรื่อนี้มัน้อทำแรๆ อย่านี้ล่ะ มันถึะิน่ะ”
พูบแล้ว็หันไปหยิบแม็มาเย็บระาษที่ไหลออมาแบบสบายๆ เหมือนเป็นเรื่อปิ ผมมอเธอทึ่ๆ ในวามแมน นานเสร็ ผม่วยเธอปิไฟให้เรียบร้อย ่อนะถามึ้นลอยๆ
“ลับยัไรับ”
“ลับรถเมล์”
ผมวรถาม่อไหม มันเือบะ 2 ทุ่มแล้วนะ ระหว่าที่ผมำลัรุ่นิ ผู้หิัวเล็ๆ นนั้น็เินนำหน้าผมไปแล้ว ผม้าวยาวๆ ามไป นทันที่ลิฟ์พอี เธอนนี้ทำอะไร็ล่อแล้วว่อไวไปหมนะ เิน็เร็ว ทำาน็เร็ว
“บ้านอยู่แถวนั้นหรอรับให้ผมไปส่ไหม”
สาบานไ้ว่าอนนั้นไม่ไ้ิอะไรเลย แ่รู้สึว่าึแล้ว้อไปส่
“แ่รนี้เอ นั่รถเมล์ไป่ายว่า ใล้ๆ บายนะ”
เธอหันมายิ้ม แล้วยมือมาโบลา ่อนะเินออาลิฟ์ไป ผมอรู้สึผิไม่ไ้ ที่เป็นสาเหุที่ทำให้เธอลับบ้านเย็น
อนเ้าวัน่อมาเธอมาถึที่ทำานรเวลา (รในที่นี่ือ รเวลาเ้าานนะ) ในมือหิ้วนมสำหรับเรียมอาหารว่าัประุมมาพะรุพะรั ผมเห็นเธอเินมาพร้อมถุนมเลยเินไปหา พอยื่นมือไปเธอส่ถุให้ หนัพอสมวร มีวน้ำส้ม้วย มิน่าล่ะ พอปล่อยมือาถุนมแล้วเธอ็รีบวิ่ไปสแนลายนิ้มมือลเวลาทำาน
“อให้ทันนะ”
ผมมอาม ูเหมือนะสายไปนาทีเียว เธอเินทำหน้ามุ่ยลับมาหาผม พร้อมับส่มือมารับถุนมืน
“ผม่วยถือ มันหนันะ”
เธอพยัหน้าเียบๆ ในใำลัเ็มาที่สาย
“ราวหน้าเรามาผลัันื้อนมไหม”
ผมเสนอึ้นอนอยู่ในลิฟ์้วยัน เธอเยหน้าึ้นมามอ มวิ้ว
“ไ้หรอ”
“ไ้สิ ั้นอาทิย์่อไปเวรผม”
ผมยิ้ม เธอพยัหน้ารับ้อเสนอ “ั้นแ้ว่วยทำเอสาร....ึ่็่วยอยู่แล้วนิหน่า” ประโยท้ายเธอพึมพำนเียว
็นั่นล่ะรับเราเลยูเหมือนะสนิทันมาึ้น เพราะ่วยันเรียมารประุม อาทิย์ละรั้ แ่โยรวมมัน็แ่เรื่อานไม่มีอย่าอื่น
แ้วา่อน้าแ่าาสาวๆ
ในออฟฟิสนอื่นรเธอไม่่อยแ่เนื้อแ่ัว ุทำานอเธอเหมือนุยูนิฟอร์ม
ือเสื้อเิ้สีอ่อน ระโปรทรสอบสีำ หรือน้ำาล ผมรวบเป็นหาม้า่ายๆ
ไม่่อยแ่หน้าเท่าไหร่ หน้าาและท่าทาูธรรมา
เธอไม่ไปอปปิ้ทาน้าวลาวัน้านอับเพื่อนๆ
ที่ใ้ึสำนัานอผมนี่ลานัีๆ นี่เอล่ะมีร้านรวมามายมาให้เลือื้อ แ่ผมไม่เยเห็นเธอปราัวแถวนั้นนะ เธอหิ้วปิ่นโทำอาหารใส่ล่อมานั่ทานที่โ๊ะทำานนเียว พอทานเสร็็นอนีบหลับลาวัน บ่ายโม็ื่นมาทำาน่อไ้หน้าาเย
ไม่่อยสนใสายาประานที่เฝ้ามอ
ไปไหนมาไหนนเียว มาทำานลับบ้านรเวลา บารั้ผมรถิอยู่เหลือบมอ้าทา้วยวามเบื่อหน่ายารรารไปเห็นเธอเินลับบ้านนเียว ผมะเรียให้ไป้วยัน็ไม่ทันเินเร็วเิน พอถามเธอ เธอ็ยัไหล่อบ่ายๆ
“็เินออำลัายไ แ่
ิโลเียวเอ”
ผมเยไ้ยินพี่ๆ (ฝั่่าประเทศ) ในสำนัานวิาร์แ้วาว่า ทำาน็ีแ่เย แ่ัว็ป้า หน้าา็ไม่แ่ วิถีีวิืืราวับนแ่ ไม่มีสัม แ่ไม่มีใรวิาร์ารทำานอเธอนะ ผมว่า เธอทำานเ่เลยล่ะ เอาริเอาัมา
เป็นเพราะฝ่าย่าประเทศเอมีแ่นที่โ้ าิระูลี ึทำให้พวเา่อน้าสำรวย รีรายัน พวผู้หิ็แ่ัว้วยุแบรน์เนม ถือระเป๋า รอเท้า เ้าุัน ลิ่นน้ำหอม เรื่อสำอา่าๆ ที่แ้มแ่ ะว่าแ่ามัน็่า แ่แ้วาูมีเอลัษ์ีนะ ในสายาผม เธอไม่่อยเหมือนใรี พอูามุมนที่อยู่ท่ามลาวามสมบูร์แบบที่ปรุแ่ึ้น ูเหมือนว่าวามธรรมาที่ไม่ปรุแ่ลับูมีเอลัษ์โเ่นึ้นมาะอย่าั้น
ความคิดเห็น