[bigbang 2ne1]ที่รักได้โปรดปล่อยมือฉัน

ลำดับตอนที่ #9 : ตอน สิ่งที่มันหายไป

ตอน  สิ่งที่มันหายไป

 

   ฉันนั่งทวนสติตัวเองอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ มือฉันค่อยๆหยิบแปรงหวีขึ้นมาสางผมอยางเบามือก่อนจะวางมันลงแล้วถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถึงปากจะบอกไปว่าจะเลิกแต่ใจมันก็ไม่อยากนี่สิ

 

"ออนนี่ค่ะจะถอนหายใจอีกนานมั๊ยค่ะ"

 

   เสียงคนที่น่าจะหลับไปแล้วดังขึ้น ฉันหันไปเห็นแชลินนั่งมองฉันอยู่ ฉันทำได้แค่ส่งยิ้มแห้งๆไปให้เธอ

 

"ขอโทษนะแชลิน อาาาา ฉันทำให้เธอตื่นใช่มั๊ยเนี่ย"

 

"อันที่จริงฉันยังไม่ได้หลับเลยต่างหากละ ออนนี่"

 

"โอ๊ะจริงหรอเนี่ย"

 

"ออนนี่มีอะไรปรึกษาฉันได้นะค่ะ"

 

  สายตาเป็นห่วงที่แชลินมอบให้ฉัน ฉันทำได้แค่ยิ้มตอบไปช่วงนี้แชลินกำลังมีโปรเจ็คใหญ่แถมยังมีเรื่องของซึงรีอีกฉันไม่อยากให้เธอต้องทุกข์ใจไปมากกว่านี้ 

 

"ไม่เป็นไรหรอกแชลินอา พรุ่งนี้เธอต้องเข้าบริษัทแต่เช้าไม่ใช่หรอนอนไปเถอะ"

 

"ไม่ได้ค่ะ ออนนี่ฉันไม่สบายใจเลยจริงๆ"

 

    ฉันยิ้มให้กับความเป็นห่วงที่แชลินมอบให้ฉัน ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นเด็กแต่เธอนั้นฉลาดและหลักแหลมมาก

 

"คือ.."

 

   และฉันก็เล่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้เธแฟัง แชลินมีสีหน้าที่ตกใจเมื่อฉันเล่าว่าฉันจะเลิกกับจียง

 

"ออนนี่ค่ะคิดดีแล้วหรอค่ะ"

 

"แชลินอาออนนี่จะบอกอะไรให้นะ ถึงแม้ว่าจะเจ็บปวดแต่เค้าทำลายออนนี่มามากแล้ว ออนนี่ต้องทำเพื่อลูกนะแชลิน"

 

"ค่ะออนนี่"

 

 

 

 

   วันนี้ฉันควรจะหยุดงานมากกว่ามาทำงานนะ ฉันยืนรอลิฟท์ด้วยอารมณ์ขุ่นมัวก่อนจะถอนหายใจช้าๆ แล้วค่อยๆยกมือขึ้นมาเสยผมไปข้างหลัง อย่างเหนื่อยอ่อน สองมือกำกระเป๋าไว้แน่นราวกับว่ากลัวว่ามันจะหายไป

 

"นี่"

 

"โอโม"

 

   ฉันร้องออกอย่างลืมตัวก่อนจะหันไปมองซึงฮยอนที่ยืนยิ้มขำๆอยู่  ฉันเดินไปฟาดฝ่ามือใส่ต้นแขนนั่นอย่างหมั่นไส้

 

เพี้ยะ

 

"โอ๊ยเธอมาตีฉันทำไมเนี่ย"

 

"นายทำฉันตกใจนะ"

 

"ทำไมตาบวมขนาดนั้นละนั่น"

 

"นายก็น่าจะรู้ดีนิ"

 

   ฉันพูดเบาๆแต่สองมือกลับกำแน่น ฉันพยายามห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไห้เพราะร้องมาเยอะแล้ว

 

"ฉันบอกเธอแล้วว่าอย่าขึ้นไป"

 

"ถ้าไม่ขึ้นไปฉันจะเห็นหรอว่าเค้านะ ทำอะไรอยู่ มีผู้หญิงคนอื่น"

 

"......"

 

ติ่ง

 

"ลิฟท์มาแล้วฉันไปก่อนนะ"

 

   ฉันเดินเข้ามาในลิฟท์มองออกไปซึงฮยอนมองหน้าฉันด้วยสายตาที่เจ็บปวดไม่ต่างกัน พอประตูลิฟท์ปิดลงข้าวของทุกอย่างที่อยู่ในมือกลับร่วงหล่นลงพื้น ขาฉันอ่อนแรงมาก ฉันทรุดตัวลงไปนั่งแล้วค่อยๆร้องไห้ออกมาช้าๆ

 

 

 

    ตอนนี้พวกฉันกำลังนั่งอยู่ในร้านอาหาร มินจีคุยกันกับแดซองอย่างสนุกสนาน ดาร่าและแชลินมองมาที่ฉันอย่างห่วงใย ฉันว่าแชลินกับฉันคงไม่ต่างกันมากนัก แต่ฉันดีกว่าเธอหน่อยคือฉันได้บอกเค้าไปและเค้าก็รับแต่ เค้าก็รับความรู้สึกของผู้หญิงคนอื่นเช่นกัน

 

"แดซองพามินจีไปที่อื่นก่อนไป"

 

   แชลินที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น ฉันรู้ว่าเธอคงไม่อยากให้มินจีคิดหนักเพราะมินจีจะจบปริญญาแล้วคงต้องเรียนหนักมาก

 

"ทำไมหรอค่ะออนนี่"

 

"ข้างนอกหนะมีสวนสาธารณะสดชื่นมาก พวกออนนี่จะคุยเรื่องสัมเพเหระหนะเธอคงไม่รู้เรื่องหรอกเดี๋ยวจะเบื่อเอา"

 

    มินจีนิ่งคิดนิดนึงก่อนจะตอบตกลงและเดินออกไปในที่สุด ขอให้สมหวังนะมินจี อย่าได้เป็นแบบพี่เลย

 

"เข้าเรื่องเลยนะค่ะ"

 

   แชลินพูดเปิดคนแรกด้วยรัศมีผู้นำของเธอ ทำให้คนอื่นพร้อมใจกันเงียบ ฉันมองเธออย่างตั้งใจว่าเธอจะพูดอะไร

 

"ทุกคนรู้เรื่องจียงอุปป้าหรือยังค่ะ"

 

   ทุกคนนิ่งเงียบไม่ไหวติงแสดงว่ารู้หมดทุกคนสินะ ไม่เห็นมีใครบอกฉันสักคนเลย

 

"รู้นานรึยังค่ะ"

 

   เมื่อแชลินเห็นว่าทุกคนพร้อมใจกันเงียบเลยเปลี่ยนคำถามแทน ฉันมองไปทีละคนแต่ละคนมีสีหน้าหนักใจถึงที่สุด

 

"แชลินอาไม่ต้องคาดคั้นก็ได้ยังไงเรื่องของฉันกับจียงก็จบกันแล้วนะ"

 

"ห่ะอะไรนะยัยบอม"

 

"ตกใจอะไรกันฉันบอกเธอแล้วนี่"

 

"ฉันว่าเธอน่าจะให้โอกาสมันอีกสักครั้งนะเธอก็รู้ว่ามัน.."

 

    ฉันยกมือห้ามสิ่งที่แทยังกำลังจะพูด ก่อนจะเสยผมแล้วสบตาทุกคนนิ่งๆ ฉันรู้ว่าจียงเป็นคนยังไงแต่ฉันไม่อยากเสียใจอีกแล้ว

 

"พอเถอะ ฉันตัดสินใจแล้ว"

 

 

 

"ฮัลโหลจียงฉันจะไปหานะ"

 

(อย่าพึ่งมาเลยบอมฉันยุ่งอยู่นะ)

 

"งั้นฉันพูดตรงนี้เลยก็ได้ใช่มั๊ย"

 

(ว่ามาสิ)

 

"เราเลิกกันเถอะนะ ฉันเจ็บมาพอแล้ว"

 

(ว่าไงนะบอม บอม)

 

"ลาก่อนดูแลตัวเองด้วยนะ บาย "

 

    ฉันกดวางสายเสร็จน้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลมาช้าๆ ฉันเช็ดมัอย่างลวกๆก่อนจะล้มตัวลงนอน 

 

 

ติ่ง ต่อง ติ่ง ต่อง

 

    ฉันตื่นนอนขึ้นมาเพราะเสียงออดอันบ้าคลั่ง ก่อนจะเหลือบมองไปที่นาฬิกาตี 2 กว่าใครมาเวลานี้เนี่ย เสียงออดยังคงดังต่อไปซีแอลลุกขึ้นมานั่งอย่างขัดใจ ฉันเลยต้องจำยอมเดินไปดูว่าใครมา

 

"ใครค่ะ"

 

    ฉันตะโกนถามไปพร้อมกับ เปิดประตูด้วยพอประตูเปิดภาพที่ฉันเห็นคือจียง ฉันพูดอะไรไม่ออกจียงคว้าฉันไปกอด ไหล่ของฉันเต็มไปด้วยน้ำตา

 

"ว๊ายย"

 

    ฉันอุทานด้วยความตกใจ ก่อนจะได้ยินเสียงตึงตังบนบรรไดบ้าน แชลินวิ่งมาหาฉันด้วยความตกใจ

 

"ออนนี่ค่ะเกิด... อะไรขึ้น"

 

    เธอคงตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นว่าจียงกอดฉันอยู่เขาร้องไห้อย่างหนัก ฉันก็เจ็บไม่ต่างจากเขาเหมือนกัน

 

"บอม อย่าไปจากฉันเลยนะ ฉันขอร้อง"

 

    ประโยคเมื่อกี๊มันทำให้จิตใจฉันอ่อนยวบ ฉันกลั้นน้ำตาไว้ก่อนจะดันจียงออกแล้ว บอกเขาให้ชัดๆ

 

"ฟังนะจียงต่อจากนี้นายดูแลตัวเองให้ดีนะ ฉันนะตัดสินใจแล้วเพราะนายนั่นและที่ทำให้ฉันตดสินใจแบบนี้"

 

    จียงเซถอยหลังไปนิดหน่อยฉันปิดประตูบ้าน ฉันปิดประตูบ้่านก่อนจะล็อคแขนขาอ่อนแรงไปหมดฉันทรุดตัวลงอีกครั้ง แชลินรีบวิ่งมาดูฉันทันที

 

"ออนนี่ค่ะเป็นไรรึเปล่าค่ะ"

 

"แชลินอาาา ออนนี่เสียใจนะ"

 

"ไม่เป็นไรนะค่ะออนนี่"

 

 

อีกทางของประตู

 

GD Part

 

"โถ่เว้ยยยยยยย"

 

    ผมตะโกนสิ่งที่อัดอั้นมาทั้งหมดเป็นเพราะผมเองที่ทำร้ายเธอทำให้เธอต้องจากผมไป 

 

"บอมฉันขอโทษ"

 

 

 

    ผมลืมตาช้าๆ ที่นี่ห้องนอนผมนี่นาทำไมผมมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย  ผมค่อยๆยันกายลุกขึ้นช้าๆก่อนจะเจอพวกเพื่อนๆผมที่นอนหลับเป็นตาย อยู่โซฟาบ้าง พื้นบ้าง เก้าอี้บ้าง ดูแล้วอุบาศก์สุดๆ

 

"ตื่นแล้วหรอค่ะจียง"

 

    กิโกะ เดินมานั่งบนเตียงของผมพร้อมกับเอามือมาอังหน้าผากผมอย่างแผ่วเบา เธอค่อยโน้มหน้าลงมา ผมหันหน้าหนีเธอ กิโกะมีสีหน้าที่โกรธก้าวก่อนจะลุกขึ้นแล้วมองหน้าผมอย่างเจ็บปวด

 

"ทำไมค่ะ ทำไมไม่เป็นฉัน"

 

เคร้งง

 

    ผมไม่ตอบ กิโกะปัดแจกันทิ้งก่อนจะเดินไปคว้ากระเป๋าสะพายแล้วเดินออกไป พอจียงเดินออกไปไอ้พวกนี้ก็พึ่งจะตื่น

 

"มีไรหรอว่ะ"

 

    ไอ้แทยังถามทั้งที่ยังสลึมสลืออยู่ ไม่รู้เรื่องจริงๆเลยเว้ยพวกแกเนี่ยยยยยยยย

 

 

 

    วันนี้เป็นวันที่ผมจะต้องไปอเมริกา อีกตั้ง5ปีกว่าจะได้กลับมาผมมองหาคนที่ผมรอ แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของเธอเลย

 

"จียงบอมไม่มาหรอกนะ"

 

    ดาร่าพูดขึ้นผมเลยเลิกชะเง้อหาเธอแล้วหันมาล่ำลากับไอ้พวกนี้แทน ผมไล่รับของขวัญไปทีละคนจนมาถึงคนสุดท้าย ซึงฮยอน มี2กล่อง กล่องเล็กกับกล่องใหญ่

 

"ทำไมมี2กล่องละ"

 

"เอาไปเหอะน่า"

 

    ผมรับมาอย่าง งงๆก่อนจะบอกลาทุกคนไปแล้วเตรียมตัวขึ้นเครื่อง

 

 

 

อีกด้าน

 

Bom Part

 

    ฉันนั่งอยู่ที่คาเฟ่ในสนามบิน วันนี้จียงจะไปแล้วฉันไม่อยากให้เค้าเห็นหน้าฉัน ไม่สิฉันต่างหากที่ไม่อยากเห็นหน้าเค้า ระหว่างที่ฉันนั่งคิดอะไรเพลินๆซึงฮยอนก็เข้ามา

 

"เธอแน่ใจหรอว่าไม่อยากจะเจอมันจริงๆ"

 

"แน่ใจสิขอบคุณนะที่ช่วยเป็นธุระเอาของไปให้จียง"


---------------------------------------------------------------------------