[bigbang 2ne1]ที่รักได้โปรดปล่อยมือฉัน

ลำดับตอนที่ #8 : สิ่งสำคัญที่ไม่อาจหวนคืน

ตอน สิ่งสำคัญที่ไม่อาจหวนคืน

 

   ฉันยืนกดออดอยู่หน้าคอนโดของคุณแฟนสุดที่รัก ในเวลา6โมงเช้า ฉันยืนรอสักพัก จียงก็เดินมาเปิดประตูในสะภาพหัวฟูสุดๆ เสื้อยืดสีขาวกับบ๊อกเซอร์ ทุเรศจังแฟนฉัน =_=

 

"นายจะไปนอนต่อก็ได้นะฉันจะกลับบ้านแล้วตอนบ่ายจะมาใหม่"

 

 
  ฉันพูดก่อนจะเตรียมตัวหมุนจะเดินกลับบ้าน จียงรีบเดินมาดักและลากฉันเข้าห้องทันที ย้ำนะว่าลาก

 

"เธอเนี่ยแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกน่า"

 

   
  ฉันเดินมานั่งรอที่โซฟา สักพักจียงก็เดินออกมาด้วยชุดคลุมอาบน้ำสีดำ เขาเดินเข้าห้องน้ำไประหว่างนั้นฉันก็หาอะไรทำเพลินๆด้วยการ ค้นทั่วห้องเค้า

 

 
   โต๊ะทำงานที่วาดแบบและอะไรกระจัดกระจายเต็มไปหมด ห้องครัวเรียบร้อยหยั่งกับไม่เคยได้แตะ ห้องนอนเละเทะมากกกก ห้องแต่งตัวเป็นระเบียบเรียบร้อย ฉันมองสำรวจก่อนจะเดินไปที่barขนาดย่อมๆและหยิบนมขึ้นมาดื่มนิดหน่อยก่อนที่สายตาจะไปสดุดกับอะไรบางอย่าง หืมตุ้มหูผู้หญิงหรอเท่าที่ฉันจำได้ในตุ้มหูกว่า แปดพันล้านของฉันไม่มีคู่นี้ในสต็อคแถมเจอ1ข้าง เพราะอย่างงั้น ควอนจียงเรามีเรื่องต้องเคลียร์กันแล้วละ

 

"มีอะไรหรอ"

 

 
   จียงเดินออกมาจากห้องน้ำถามฉันอย่าง งงๆ ฉันหันหน้าไปมองพร้องกับฉีกยิ้มให้อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"ยิ้มอะไรของเธอนะสยอง"

 

    เพี๊ยะ ฉันฟาดฝ่ามือไปที่ต้นแขนเขาอย่างหมั่นไส้หมอนี่มันมีอะไรดีนักหนาเนี่ย ฉันเดินมานั่งดูทีวีต่อพร้อมกับกอดอก จียงเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินมาทางฉันพร้อมกับทำสีหน้างงๆ

 

"นายมีอะไรจะบอกฉันรึเปล่า"

 

"บอกหรอ ก็ไม่มีนะทำไมหรอ"

 

"ฉันจะไม่อ้อมค้อมนะ ฉันเจอตุ้มหูตกที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้านาย"

 

 
  ฉันพูดพร้อมกับชูมันขึ้นมาและแกว่งไปมาหน้าตาจียงดูตกใจนิดหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นซีด 

 

"นี่มันของพี่สาวฉันต่างหากละ"

 

"ทำไมมีข้างเดียว"

 

  พอฉันพูดจบจียงก็เดินเข้าไปหยิบอะไรมาจากห้องหนึ่งกล่องใส่ตุ้มหูสีแดง ใบไม่ใหญ่มาก จียงเปิดมันให้ฉันดูมีตุ้มหูเรียงกันอยู่หนึ่งในนั้น มีคู่หนึ่งที่หายไปข้างหนึ่งซึ่งเป็นแบบเดียวกันเป๊ะ 

 

"เห็นยังละ"

 

"เห็นแล้วย่ะ"

 

  ฉันเอาตุ้มหูอีกข้างไปวางไว้ให้ครบคู่ ก่อนจะปิดกล่องพร้อมส่งให้จียงคืนเค้ารับมาก่อนจะเดินเอาไปเก็บในห้องนอน ฉันส่ายหัวให้กับความคิดมากของตัวเอง

 

"ไปกันเถอะ"

 

"ไปไหนย่ะ"

 

"ไปในที่ที่เธอมีความสุขไง"

 

 

 

 

   ฉันเดินเล่นอยู่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไกลจากคอนโดมากถึงมากที่สุดของคอนโด ฉันเดินเล่นสูดอากาศยามเช้าอาจูม่า ทั้งหลายต่างเดินกันให้ขวักไขว่เลย

 

"ทำไมนายถึงพาฉันมาที่นี่เนี่ย"

 

"เอ้าเธอชอบอะไรแบบนี้ไม่ใช่หรอ"

 

   ฉันไม่ตอบแต่เดินเล่นไปเรื่อยๆ ก่อนจะไปเจอกับจักรยานที่ให้เช่า ฉันลากจียงไปเช่าจักรยานมาคนละคัน ของฉันคันสีเขียว ส่วนจียงคันสีแดง

 

"นี่เธออย่าขับเร็วมากละ"

 

"รู้แล้วน่า"

 

   ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ฉันก็ขี่เร็วจนจียงตามไม่ทัน อุ๊ยตายเท้ามันลั่นเลยเผลอปั่นเร็วไปหน่อย

 

"ยัยบ้าบอกว่าอย่าปั่นเร็วไงเล่า"

 

"นายจะบ้าหรอฉันหยุดไม่ได้"

 

   ปั่นมาซักพักพวกฉันเลยมานั่งพักข้างทาง ฉันยื่นน้ำให้จียงที่ยังนั่งเหนื่อยอยู่ แหมแค่นี้เอง

 

"แฮกๆ เพราะอย่างนี้ไงละฉันถึงไม่อยากให้เธอขี่เร็ว ยัยบ้าคิดว่าฉันตามเธอทันหรอ"

 

"ย่ะ"

 

 

  วันนี้วันอะไรวันหยุดฉันไม่ใช่หรอวันที่ฉันควรจะนอนหลับอย่างสบายใจแต่ติดตรงที่ว่าคุณแฟนสุดที่รักของฉันไปดูงานที่ญี่ปุ่นและพึ่งกลับมา ทำให้ฉันต้องทำหน้าที่แฟนที่ดีโดยการไปหาไง

 

  ฉันกำลังรอลิฟท์อยู่ประตูลิฟท์เปิดออกซึงฮยอนเดินออกมาเค้าทำหน้าตกใจที่เห็นฉัน 

 

"เธอมาทำไม"

 

"ฉันก็มาหาจียงไง"

 

"เดี๋ยวฉันว่าอย่างพึ่งไปหามันเลย"

 

"ทำไม"

 

  ซึงฮยอนกำลังจะพูดกับฉันแต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นซ่ะก่อนเขารับมันอย่างรีบร้อน ก่อนจะทำหน้าหัวเสียอย่างแรงและรีบออกไปโดยไม่ลืมที่จะหันมาบอกฉันก่อน 

 

    ฉันกดออด ห้องของจียงสักพักประตูก็เปิดออกแต่ไม่ใช่จียงเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เธอสวมชุดคลุมอาบน้ำและในมือเธอกำลังใส่ตุ้มหูคู่นั้นอยู่เธอเหยียดยิ้มให้ฉันอย่างเย้ยหยันก่อนจะเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว เธอเป็นผู้หญิงที่ฉันจำได้ดี ฮาเซคาว่ะ กิโกะ ฉันเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นก่อนจะนั่งลงบนโซฟาอย่างหมดแรง เธอคนนั้นหัวเราะฉันเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากห้อง 

 

"ทำไมนายถึงทำแบบนี้กับฉันเสมอเลยนะ ฉันเชื่อใจนายเท่าไหร่นายกลับถอยออกไปทุกที"

 

  ฉันเดินออกจากห้องอย่างช้าๆ ก่อนจะกดลิฟท์ลงมาชั้นล่างด้วยหัวใจที่แสนจะบอบช้ำ ฉันรู้สึกเหมือนมีคนเอาน้ำกรดมาสาดหน้าฉันอย่างบอกไม่ถูก

 

"เอ้าบอม"

 

"ซีวอน"

 

"เฮ้ๆ บอม"

 

  ฉันพูดได้แค่นั้น ก่อนที่โลกทั้งโลกจะดับวูบ ฉันได้ยินเสียงซีวอนเรียกแต่ว่าตาไม่อาจลืมได้และหัวสมองกลับไม่ทำงานเลยสักนิด

 

 

 

   ฉันลืมตาช้าๆก่อนจะมองซ้ายมองขวาที่นี่มัน ที่ไหนเนี่ย ฉันขยี้ตาอีกครั้งเพื่อปรับโฟกัส เตียงนอนกว้างใหญ่ หน้าต่างบานใหญ่ห้องนอนนี้กว้างมาก แต่น้อยกว่าห้องนอนฉัน

 

"ตื่นแล้วหรอค่ะ"

 

  คุณยุนอาเปิดประตูเข้ามาถามฉัน เธอยังคงสวยเหมือนเดิม ผมที่ดัดลอนเล็กน้อยหน้าตาที่แต่งเติมเบาๆ อยู่ในชุดเดรสสั้นพอดีเข่าสีครีมแขนตุ๊กตา เธอยังคงเรียบร้อยเสมอต้นเสมอปลาย

 

"ที่นี่ที่ไหนหรอค่ะ"

 

  เธอยิ้มให้ฉันเล็กน้อยก่อนจะเดินไปเปิดม่านออก แสงแดดสาดส่องมาที่ตาของฉัน 

 

"บ้านฉันเองค่ะ"

 

"แล้วทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ค่ะ"

 

"ซีวอนเค้าเจอคุณตอนเค้าไปคุยงานนะค่ะ เค้าเลยให้ฉันพาคุณมาที่บ้านคุณสลบไป 3 วันเลยนะค่ะเนี่ยฉันละเป็นห่วงแทบแย่แต่หมอคิมบอกว่าคุณไม่เป็นอะไรแค่เหนื่อยอ่อนเฉยๆ ฉันจึงวางใจค่ะ"

 

"ตายจริงฉันสลบไป3วันเลยหรอค่ะเนี่ย"

 

"ค่ะ คุณจะไม่เช็คโทรศัพท์หน่อยหรอค่ะเพราะว่าฉันเห็นมันดังตลอดเลย พวกเพื่อนๆคุณคงเป็นห่วงแต่ฉันกลัวจะเป็นการเสียมารยาทฉันเลยไม่ได้รับสาย"

 

  ฉันหยิบโทรศัพท์มาเช็ค miss call กว่าร้อยสายกระหน่ำมาไม่ยั้งทั้งดาร่า แชริน มินจี ซึงฮยอน ซึงรี แทยัง แดซอง และจียง เค้าโทรหาฉันแค่ 4-5 สายเองขณะที่ทุกคนโทรเป็น สิบยี่สิบสาย ฉันกดโทรหาดาร่า

 

"เดี๋ยวฉันจะให้เด็กเอาข้าวต้มมาให้นะค่ะ"

 

  ฉันยิ้มให้คุณยุนอาก่อนจะคุยกับดาร่า ที่รับสายฉันอย่างแตกตื่น

 

(ยัยบอมแกอยู่ไหนเนี่ย)

 

"ฉันอยู่บ้านคุณยุนอากับซีวอน"

 

(แกไปทำอะไรที่นั่น)

 

"ฉันสลบนะซีวอนเลยพาฉันมาที่บ้านเค้า"

 

(อ่อแล้วไปเดี๋ยวฉันไปหาแกนะ)

 

"วางละน้าาาาาา"

 

  ฉันวางสายจากดาร่าเสร็จก็มีเบอร์หนึ่ง โทรมาเป็นเบอร์ที่ฉันไม่คุ้นเลย ฉันชั่งใจแปปนึงก่อนจะกดรับสาย ปลายสายพูดภาษาอังกฤษกับฉัน ฉันจำเสียงเธอได้ กิโกะ

 

"คุณมีอะไรกับฉันหรือ"

 

(เธออยู่ไหนหรอ)

 

"ไม่จำเป็นต้องบอกนิ"

 

(ฉันก็ไม่ได้อยากรู้อะไรแค่จะบอกเธอว่า เธอไม่ต้องรีบกลับละเพราะระหว่างที่เธอไม่อยู่ ฉันดูแลจียงดีมาก เพราะงั้นไม่ต้องห่วงนะ)

 

  จังหวะนี่น้ำตาของฉันเริ่มไหลอาบแก้ม ฉันพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่นก่อนจะตั้งสติ พูดมันออกไป พอแล้วไม่อยากเจ็บอีกแล้ว ฉันอดทนมานานแล้ว ‎

 

"งั้นหรอ งั้นก็ดูแลเค้าให้ดีด้วยละเพราะฉันจะไม่กลับไปหาเค้าอีกแล้ว แค่นี้นะ"

 

  ฮึกๆ  ฉันก้มหน้าลงกับฝ่ามือก่อนจะร้องไห้ ไม่ว่านานเท่าไหร่เค้ายังคงเหมือนเดิม ทำให้ฉันเสียใจไม่เคยเปลี่ยน

 

 

 

    ฉันนั่งมองโทรทัศน์อย่างเหม่อลอย ขณะที่มือยังคงกำโทรศัพท์แน่น เมื่อ3นาทีก่อนฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเป็นเรื่องจริงที่ฉันพูดออกไป

 

"ยัยบอม"

 

"ยัยบอมมมมมม"

 

  ฉันสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นหูดาร่ามองหน้าฉันอย่างสงสัย มาตอนไหนเนี่ย

 

"มีอะไร"

 

"เรียกก็ไม่หัน เธอเนี่ยจะเหม่อไปไหนเนี่ย"

 

  ฉันไม่ตอบแต่มองไปข้างนอก ท้องฟ้าที่มีแดดอ่อนๆ มีนกน้อยบินไปบินมามันควรเป็นภาพที่มีความสุขไม่ใช่หรอ 

 

"ดาร่า"

 

"หืม"

 

"ฉันจะเลิกกับจียง"

 

"ห่ะ"

--------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้ทีแรกว่าจะไม่ดราม่า แต่มือมันพิมไปแล้วอ่ะ