คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : หัวใจกับสมอง
ตอน หัวใจกับสมอง
Bom Part
“จียงฉันมาแล้ว”
ฉันพูดบอกกับคนที่มองวิวยามค่ำคืนของกรุงโซล จียงหันมามองฉันช้าๆก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆฉันเขาผายมือให้ฉันไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่งฉันเดินไปที่เก้าอี้นั่นและนั่งลงพร้อมๆกับเขาที่เดินมานั่งข้างๆฉัน
“เธออยากดื่มอะไรมั๊ย”
“ไม่”
“งั้นมีอะไรจะพูดก่อนมั๊ย”
ฉันเสมองไปที่วิวยามค่ำคืนของกรุงโซลก่อนจะค่อยๆขยับปากพูดช้าๆราวกับว่าคำแต่ละคำนั้นมันช่างกล้ำกลืนซ่ะเหลือเกิน
“นายทำไมเลิกกับฉัน”
“ฮาริเขาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน”
“งั้นหรอ......”
ฉันก้มมองลงมือตัวเอง ความรู้สึกมากมายถ่าโถมใส่เข้ามาในตัวฉัน เสียใจ ผิดหวัง หรือน้อยใจ ฉันคงอยู่ได้สินะที่ไม่มีเขาใช่สิฉันมันไม่ได้อ่อนแอน่าถนุถนอมแบบนั้นนิ
“นายไม่ต้องมารับผิดชอบฉันหรอกนะ”
“ทำไมเธอพูดอย่างนั้นละนี่ก็ลูกฉันนะ”
“สนใจด้วยหรอ”
ฉันลุกพรวดออกทันทีที่พูดจบ ก่อนจะหันหลังเตรียมตัวจะกลับแต่จียงก็คว้ามือฉันไว้ซ่ะก่อน ฉันหันหลังไปมองเค้าด้วยความรำคาญกับต้องชะงักเพราะหน้าของฉันกับเขาห่างกันไม่ถึงคืบ
“เราต้องกับไปเป็นเหมือนเดิมได้แน่นอน”
เขาค่อยๆโน้มหน้าลงมาฉันค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆรับสัมผัสที่แสนจะอ่อนโยน
ฉันนั่งอยู่ระเบียงบ้านของฉันจูบเมื่อคืนแสดงว่าฉันเชื่อใจเขาสินะ แววตานั่นมุ่งมั่นและไม่โกหก ฉันขยี้หัวตัวเองด้วยความขัดใจแล้วกระชับเสื้อคลุมอาบน้ำก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ
กิ่งก่องๆๆ
“มาแล้วๆ”
ฉันเดินไปเปิดประตูบ้านอย่างรำคาญใจคนกำลังพักผ่อนอยู่ใครมาละเนี่ย ฉันเปิดประตูไปเจอดาร่า มินจีและแชลิน พวกเธอมองหน้าฉันอย่างเคืองๆ ฉันหลบให้พวกเธอเดินเข้ามา ก่อนที่จะไปรินน้ำให้พวกเธอแต่ละคน
“ร้อนจะตายอยู่แล้วทำไมเปิดช้านักละ”
“ใช่แล้วค่ะออนนี่ฉันจะไหม้อยู่แล้วเนี่ย”
“เอ๊ะมินจียาห์เดี๋ยวนี้เธอเถียงฉันแล้วหรอเนี่ย”
ฉันวางแก้วน้ำลงอย่างขัดใจ สงสัยอยู่กับยัยแชลินแล้วโลกขี้บ่นเข้าสิงรึยังไงเนี่ยบ่นเป็นอาจุม่าไปได้ ฉันนั่งลงข้างๆดาร่าก่อนจะพูดเปิดเรื่อง
“แล้วมีอะไรถึงมาหาฉันเนี่ย”
“ก็แชลินออนนี่สิค่ะนั่งเหม่อทั้งวันทั้งคืน เมื่อวานนะค่ะต้มรามายอนกินกันออนนี่ก็ลืมปิดแก๊สเดี๋ยวก็เปิดตู้เย็นทิ้งไว้เดี๋ยวก็ลืมปิดไฟสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยค่ะ”
โหนี่แชลินหรอเนี่ยโลกคู่ขนานชัดๆ ฉันมองหน้าแชลินที่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรแต่สายตากำลังเหม่อลอยคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วเนี่ย ฉันยื่นมือไปโบกไปโบกมาเรียกสติหมวยอินเตอร์ที่เหม่ออยู่ได้ผลเธอรู้สึกตัว
“มีอะไรหรอ”
“มินจียาห์แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไง”
“พรุ่งนี้ฉันจะไม่อยู่3-4วันฉันจะไปดูงานแต่ฉันไม่กล้าทิ้งแชลินออนนี่ไว้คนเดียวเลยจะมาฝากไว้กับออนนี่หน่อยค่ะ”
“ฉันหรอแล้วดาร่าละ”
“ฉันนะดูรามิจะกลับมาพวกญาติๆเลยจะมาเยี่ยมด้วย บ้านเธอก็ไม่มีคนอยู่ไม่ใช่หรอ”
“งั้นก็ได้”
ฉันนั่งมองแชลินที่นั่งเงียบคืนนี้จะได้นอนมั๊ยเนี่ย เธอเหม่อลอยไม่เหมือนคนก่อนแต่ถ้าสังเกตดีๆปากแตกหรอซึงรีสินะ
“แชลินมีอะไรปรึกษาฉันได้นะ”
“ออนนี่ค่ะระหว่างหัวใจกับสมองออนนี่อยากจะเชื่อสิ่งใหนมากกว่ากันค่ะ”
“หัวใจที่รัก กับ สมองที่ห้าม ฉันว่าฉันเลือกหัวใจเพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันเลือกแม้สมองของฉันจะห้ามเท่าไหร่”
“ออนนี่ค่ะฉันทำถูกแล้วใช่มั๊ยค่ะ”
“มีอะไรเล่ามาได้นะฉันฟังอยู่”
“ฉันรักเค้าแต่เค้ารักคนอื่นไม่ใช่ฉัน ฉันถอยออกมาฉันทำถูกใช่มั๊ยคะ”
“แล้วเธอคิดว่ายังไงละ”
“ฉันทำถูกแล้ว”
“แน่ใจหรอว่า ซึงรีนะเค้าแคร์เธอนะ”
แชลินเบิกตาโพล่งอย่างตกใจเธอหันมามองฉันอย่างช้าๆ ฉันยิ้มให้เธอก่อนจะค่อยๆพูดกับเธอ
“ฉันรู้มาตลอดนั่นและฉันว่าเธอลองหันไปมองดีๆ”
“เค้าชอบคนอื่นเพื่อบังหน้ารึเปล่า”
หน้าตาแชลินดูผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัดเธอก้มหน้าลงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา ด้วยสีหน้ามีสีสันตามแบบฉบับของเธอ
“ออนนี่ฉันจะลองอีกครั้งค่ะ”
“จะ”
เช้าอากาศสดใสฉันมาทำงานที่บริษัทตามปรกติ ระหว่างที่ฉันจะขึ้นลิฟท์แชลินก็ขอไปเข้าห้องน้ำก่อน ระหว่างที่ประตูลิฟท์จะปิดนั้นก็มีมือมาขวางไว้ก่อนประตูลิฟท์เปิดออกอีกครั้งพร้อมกับผู้ชายที่แทรกกายเข้ามา ใบหน้าเขาขึ้นสีระเรื่อและดูเหนื่อยอ่อน และดูเหวี่ยงๆยังคงเหมือนเดิม จียง
“...”
“...”
บรรยากาศในลิฟท์ต่างเงียบงันแต่ฉันกลับรู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูกราวกับว่าความรู้สึกเมื่อตอนบอกรักกันครั้งแรกยังไงอย่างงั้นและ ฉันก้มหน้างุดหันหน้าไปทางอื่นจียงเองก็เช่นกัน ฉันเดาว่าหน้าฉันคงต้องแดงมากแน่ๆ
“เอ่อ”
เสียงของเราประสานกัน ฉันหลุดหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะมองหน้าเค้าตรงๆเค้าเองก็หัวเราะไม่ต่างกับฉันเองเหมือนกัน
“นายก่อนสิ”
“ฉันสุภาพบุรุษพอ lady first ”
“ก็ฉันคิดไว้แล้วว่าฉันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมกับนาย"
หมับ
จียงคว้าฉันไปกอดแน่นฉันสัมผัสถึงไออุ่นที่จรดลงที่ข้างหูได้ดี
ติ่ง
ลิฟท์เปิดออกฉันก้าวเท้าออกมาพร้อมกับจียงมือของเราสอดประสานกันแน่น ฉันยิ้มให้เขาอย่างเดิมเหมือนเมื่อก่อน
"เราจะเริ่มต้นกันใหม่นะ"
"อืม"
ฉันอุ้มกาโฮเดินไปเดินมาในซุปเปอร์เพราะวันนี้ฉันกับจียงเราจะมีดินเนอร์กัน ฉันจึงอาสาทำกับข้าว ระหว่างที่ฉันเดินเลือกๆของอยู่นั้นสายตาฉันก็ำไปสะดุดกับขวดไวน์ราคาเหยีบแสนวอน ดูๆไปก็น่าทานดีแหะ หืมแบบอ่อนเหมาะกับคนท้องหรอเนี่ย
ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นดังขึ้นฉันหันหลังไปมองพบกับผู้หญิงคนหนึ่งเธอสวยมาก ปากสีแดงอวบอิ่ม ขาาเรียวเล็กที่รับเข้ากับรองเท้าส้นสูงเรียกสายตาฉันไปได้อย่างดี เธอเดินมาหยิบไวน์ช้าๆก่อนที่จะแค่นยิ้มให้ฉันอย่างเย้ยหยัน เอ๊ะหน้าฉันมีอะไรติดหรอ
ฉันเดินซื้อของต่ออีกนิดหน่อยแต่ก็ต้อง วิ่งกันจ้าละหวั่นเพราะกาโฮมันแอบไปอยู่ซอกไหนของซุปเปอร์เนี่ย ฉันวิ่งหาจนไปเจอกับกาโฮเชือกของมันถูกคุณผู้หญิงคนนั้นจูงอยู่ฉันเดินไปหาเธอ
"ขอบคุณค่ะคุณฉันขอหมาฉันคืนด้วย"
"คุณพูดอะไร"
เธอคนนั้นพูดภาษาอังกฤษกับฉันเป็นคนต่างชาติหรอกหรอเนี่ย
"ขอสุนัขฉันคืนด้วยค่ะ"
ฉันพูดภาษาอังกฤษกับเธอกลับเธอยื่นเชือกให้ฉัน ฉันรับมาเธอคนนั้นถอดแว่นตาออก ฮาเซคาว่ะ กิโกะั เธอยิ้มให้ฉันแบบเดิมแล้วเดินจากไป
---------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น