คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บรรดาเฮียๆพี่เมียเข้าใจป่ะ
วิน
ตอนนี้ผมกำลังรู้สึกว่าร่างบางตรงหน้ากำลังงอนผมเข้าให้หลังจากกลับมาก็ไม่พูดกับผมชักสีหน้าใส่แถมเมินผมอีก ผมพยายามจะเดินเข้าไปใกล้ไปกอดก็เดินหนีทุกที ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าผมนะไร้ตัวตนสุดๆคิดแล้วอยากจิคราย
Trrr Trrr ผมหันขวับไปทางต้นตอของเสียงโทรศัพท์ไอโฟนเคสปกอัลบั้ม coup d'etat ของจีดราก้อนเขม่ง มันของเตอร์นี่เจ้าตัวเดินมาทิ้งตัวนั่งลงข้างผมก่อนจะรับสาย
"ฮัลโหล อืม เดี๋ยวไป พรุ่งนี้ที่ อ่ะเค แค่นี้นะ"มันกดวางสายปึปก็หันมายิ้มให้ผมหืมเมียครับผัวเปลี่ยนโหมดไม่ทัน
"นี่พี่วินผมงอนพี่นะเวลาผมงอนนะอย่าเข้าใกล้ผมเดี๋ยวผมจะไม่หายงอนพี่นี่ไม่รู้อะไรเลย"พูดเสร็จมันก็ซบอกผมดูหนังหน้าตาเฉย คือที่ไม่อยากอยู่ใกล้กูนี่เพราะว่ากลัวว่าจะไม่หายงอนงั้นแสดงว่าหายงอนแล้วดิ ผมก้มลงไปหอมแก้มใสนั่นเบาๆ
ฟอด ฟอด
"เมียใครเนี่ยน่ารักจัง"คนที่ซบอกผมอยู่เงยหน้ามามองก่อนจะยู่หน้าผมกดจมูกลงไปที่จมูกนั่นเบาๆ
"คิกๆป่านนี่ไอ้ออดี้จะเป็นยังไงนะถ้ามันงอนป่านนี้อาละวาดบ้านแตกแล้วมั้ง"คนตัวเล็กพูดกับผม ผมนั่งดูหนังไปลูบหัวคนที่นอนซบอกไปด้วยรู้ตัวอีกทีก็หลับกันทั้งคู่
จุ๊บ จุ๊บ
ผมรู้สึกว่ามีอะไรร้อนๆมาประทับที่แก้มทั้งสองข้างก่อนที่จะเงยหน้ามองคนที่มองผมแล้วหัวเราะคิกๆ ผมคว้าเอวบางมากอดไว้พร้อมกับหอมแก้มแดงๆนั่นไปอีกครั้ง
ฟอด ฟอด
"ตื่นแล้วก็ไปทำข้าวเย็นเร็วหิว"ผมปล่อยคนตรงหน้าไปแล้วเดินเข้าไปในห้องครัวทำกับข้าวให้คนตัวเล็กที่นอนสบายใจแชทไลน์งุ้งงิ้งหัวเราะคิกๆอยู่ที่โซฟา ผมส่ายหัวให้กับภาพนั้นเบาๆ เหมือนเด็กเลยแหะ
"ข้าวเสร็จแล้วครับ"ร่างบางพยักหน้าก่อนจะเดินมากินข้าวในห้องครัวกับผม พอกินข้าวเสร็จผมก็มีหน้าที่เก็บข้าวเก็บจานไปล้าง ส่วนคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเมียนู่นกระโดดไปนอนเล่นไลน์งุ้งงิ้งอยู่นู่น
"พี่วินอยากไปเที่ยวจังใกล้จะปิดเทอมแล้วไปเที่ยวด้วยกันนะสามี"ไม่ว่าเปล่าเอื้มมือมาคว้าแขนผมไปกอดอย่างออดอ้อนผมคว้าร่างบางมาไว้ในอ้อมกอดเจ้าตัวก็ได้หาปฏิเสธ
"อยากไปเที่ยวไหนละครับ"
"ปีก่อนไปฝรั่งเศสปีนั้นก็ไปจีนงั้นปีนี้ไปอเมริกากันนะ"พูดไม่พอส่งสายตาปิ๊งๆมาให้ผมอีก นี่ผมต้องยอมใช่มั๊ยเนี่ย
"ไม่เที่ยวในไทยหรอครับที่เที่ยวในไทยนะมีเยอะเลยนะ"ผมลองเสนอดูบ้างเจ้าตัวยุ่งทำสีหน้าครุ่นคิดนิดนึง
"คิดดูก่อนนะ"ว่าเสร็จเจ้าตัวก็ลุกออกไปจากตัวผมก่อนจะคว้าเอาไอแพดมินิของผมที่นอนตายอยู่บนโซฟามาเสิร์ชนั่นเสิร์ชนี่ส่วนผมก็หอบงานมาทำจะได้เสร็จทันไปเที่ยว
"ว้าาา อยากไปเที่ยวจังมีเยอะแยะเลยอ่ะ"
พัตเตอร์
ตอนนี้ผมกำลังนั่งอืดอยู่หน้าคณะครับ ช่วยเพื่อนๆทั้งหลายทั้งแหล่ทำรายงานครับ สภาพพวกผมแต่ละคนดูแทบไม่ได้เพราะเราต้องส่งพรุ่งนี้แล้วแต่พวกผมก็ขยันกันมากไงครับเค้าสั่งตั้งนานพึ่งมาทำเมื่อ3วันที่แล้ว
"สัสเอ๊ยตรงนี้คิดยังไงว่ะไอ้แฟร์มานี่สิ"ไอ้ไดร์เพื่อนในกลุ่มตะโกนเรียกไอ้แฟร์ลั่นครับ กลุ่มพวกผมมี5คนครับมีผม ไอ้แฟร์ ไอ้ไดร์ ไอ้บีม ไอ้แน็ค ส่วนไอ้ออดี้กับฟาร์อยู่กลุ่มอื่นกลุ่มมันก็นั่งโต๊ะข้างๆกลุ่มผมนี่และครับ
"เห้ยๆๆๆไอ้แน็คมันไม่ใช่อย่างนี้"ผมร้องเสียงหลงเลยครับ ไอ้แน็คมันเขียนโปรแกรมผิดมึงพลาดนิดเดียวนี่ตายยกแก๊งนะเชี่ยแน็ค
"ไหนว่ะๆ ไอ้บีมๆเอานี่ไปถ่ายเอกสารด้วย"ไอ้บีมรับแฟลชไดรฟ์ไปก่อนจะต่อเข้าเครื่องปรินท์ ส่วนผมก็นั่งเขียนโปรแกรมกับไอ้แน็คต่อมันเนี่ยจะหลับแหล่มิหลับแหล่ตบหัวมันไปหลายรอบเหมือนกัน
หลายนาทีผ่านไป
"เชี่ยไดร์พ่อมึงสิผิดตั้งแต่ต้นเลยนะมึง"
"อ๊ากกกกไอ้เชี่ยแน็คมึงเขียนเหี้_อะไรเนี่ยยยยยยย"
"ไอ้เตอร์มึงเอาไฟล์เหี้_ไรมาให้กูเนี่ย"
"ไอ้บีมมึงกดเซฟรึยางงงงงงงงงง"
"เชี่ยงานหายยยยยยยย มึงไอ้ไหนเตะปลั๊กกู๊ววววววว"
"แฟร์ไอ้สัสแฟร์มึงอย่าหลับแล้วนั่นมึงทำอะไร"
"ไอ้ห่าเตอร์มึงกดรีเฟรซทำเหี้_ไร"
หลายชั่วโมงผ่านไป
"เสร็จแล้วเว้ยยยยยยย"กลุ่มผมร้องออกมาอย่างเปรมปรี ส่วนกลุ่มอื่นๆที่ยังทำไม่เสร็จก็ได้แต่ส่งสายตาอาฆาตมาให้ พวกเราบิดขี้เกียจอย่างพร้อมเพรียงพร้อมกับรีบหอบข้าวหอบของลงกระเป๋ากันอย่างรีบร้อนกูจะได้พักแล้วโว้ย
"แมร้งน้ำตาจิไหลขอแชร์นะครัช"ไอ้แน็คครับมันรีบหยิบไอโฟนมาอัพสเตตัสก่อนจะติดแท็กนู่นติดนี่ให้พวกผมอย่างพร้อมเพียง
"กูพึ่งรู้ว่าการนอนมันมีค่าเพียงนี้"ไอ้ไดร์พูดเสร็จมันก็แหงนหน้ามองท้องฟ้า ก่อนจะหลับตาลงมึงเป็นพระเอกมิวสิครึยังไงว่ะ
"แม่ครับแดดดี้ครับผมจะไปหาแล้วนะครับได้โปรดรอผมก่อน"เอิ่ม....กูได้ข่าวว่าพ่อแม่มึงก็อยู่ดีมีสุขแล้วบ้านมึงก็อยู่ข้างๆมหาลัยเองนะเว้ยเชี่ยบีม
"จะออกไปแตะขอบฟ้าาาาาาา แต่เหมือนว่าโชคชะตาม่ายยยเข้าจายยยยยย"ไอ้แฟร์เริ่มรั่วแล้วครับมันกอดคอพวกผมก่อนจะร้องเพลงพวกผมก็เอาด้วยก่อนจะโดนโต๊ะรอบๆเขวี้ยงข้าวของใส่
"เรื่องพรีเซนท์พรุ่งนี้ค่อยด้นสดดีกว่าว่ะกูง่วง หาววว"ไอ้แน็คครับ พวกผมพยักหน้าเป็นอันตกลงก่อนจะรีบแยกย้ายกันไปพัก
Trrr Trrr
-เฮียเต็ค-
"เฮียเต็ค"ผมกรอกเสียงลงไปอย่างดีใจเฮียเต็คเป็นลูกของป้าผมครับ
(ว่างรึเปล่าสุดที่รัก)สุดที่รักเป็นชื่อเรียกที่พวกเฮียๆเค้าใช้ ไอ้ฮันเตอร์มันจะเรียกผมเฉพาะตอนอยู่กับพวกเฮียๆทั้งนั้นนอกนั้นนะสาระพัดไอ้
"ว่างครับพึ่งปั่นงานเสร็จเหนื่อยมากเลยอ่ะ"ได้ทีต้องอ้อนครับเฮียเต็คไม่ค่อยโทรมาเท่าไหร่นอกจากแกว่างงานจากรีสอร์ททั่วประเทศค่อยมีเวลาคิดถึงน้องผู้นี้
(หรอวันนี้เฮียจะพาไปสปาไปด้วยกันมั๊ย)
"ไปๆเนี่ยตอนนี้เมื้อยเมื่อย"
(งั้นเดี๋ยวเฮียไปรับอยู่ไหน)
"อยู่ที่โต๊ะหน้าคณะครับเฮียรีบมานะ"
(ครับๆ)ผมกดวางสายก่อนจะยัดโทรศัพท์เข้าที่เดิมแล้สนั่งรอเฮียรอสักพักเบนท์ลีย์สีขาวก็มาจอดเทียบเข้าคณะผมหันไปสะกิดไอ้ออดี้ก่อนจะเดินไปที่รถเฮียเต็คอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสแล็คสีดำ ออร่านี่ฟุ้งมากเฮียกูใส่อะไรก็หล่อเว้ยผมวิ่งไปหาเฮียก่อนจะกระโดดกอดและหอมแก้มไปฟอดใหญ่
ฟอด ฟอด
"คิดถึงเฮียจังเลย"
"พอเลยสุดที่รักได้ข่าวว่าพวกไอ้แฝดจะกลับมาแล้วหรอ"ผมพยักหน้าไปให้เฮียก่อนจะเดินเข้ามานั่งเฮียเต็คเป็นรุ่นพี่ที่โตที่สุดในตระกูลในบรรดาลูกๆนะ เฮียแกอายุห่างกับเฮียแฝด 2 ปีคือเฮียแกเกิดก่อน2ปีเลยได้รับอภิสิทธิ์พี่ใหญ่ไปส่วนผมก็น้องเล็กสุดในบ้าน
"ครับไม่รู้จะกลับวันไหนผมก็เดาใจเฮียแกไม่ถูกเหมือนกัน"เฮียเต็คหันมามองยิ้มๆก่อนจะขับรถออกไป
"เฮียแล้วฮันเตอร์อ่ะ"
"เฮียโทรไปชวนแล้วแต่ฮันเตอร์เค้าทำงานอยู่นะ"
"เฮียเต็คแล้วเฮียแตมป์ละ"ผมถามหาพี่อีกคนพี่แสตมป์ครับ อายุเท่ากับพี่แฝดครับนิสัยแมร้งโคตรม่อ ที่สำคัญกว่านั้นแกชอบม่อไอ้ออดี้ครับไม่รู้ว่าตอนนี้จะม่อ ออกรึเปล่าคิกๆ
"ไอ้แตมป์พาเด็กไปกินข้าว"
"ม่อสุดๆเลยอ่ะ"เฮียเต็คยื่นมือมาผลักหัวผมเบาๆ
"เหมือนแกนั่นและไอ้แสบ"
"เค้าหยุดแล้วเหอะ เฮียวันนี้พาไปดูหนังด้วยนะแล้วพาไปช็อปด้วย"ผมเอาหัวไปถูไถแขนเฮียเต็ค เฮียแกก็หัวเราะนิดๆก่อนจะเอื้อมมือมาขยี้หัวผม
"ครับๆวันนี้พวกน้องๆทิ้งเฮียก็เหลือแต่สุดที่รักของเฮียนี่และ"
วิน
"หาววว"ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจก่อนจะขยับคอไปมานิดหน่อยไล่ความเมื่อยกับการทำงานเลยสะสมความเหนื่อไว้พอสมควรผมไม่ได้เจอหน้าพัตเตอร์มา4-5วันแล้ว
"เห้ยๆเมื่อกี๊เห็นมั๊ยว่ะ"
"เห็นไรว่ะ"
"ก็พี่พัตเตอร์ไงแมร้งโคตรเอ็กซ์สาสสส"หือ หูกระตุกนิดหนึ่งผมหันไปมองไอ้เด็กปีหนึ่งสองตัวที่กำลังนั่งคุยอยู่โต๊ะข้างๆผม
"เอ็กซ์หรอว่ะยังไงๆ"
"พี่เค้านั่งปั่นงานกับเพื่อนแต่เหงื่อนี่เต็มเสื้อเลยเว้ย แค่ปรกตินะก็เอ็กซ์บาดใจแล้วนะเว้ยแล้วยิ่งเหงื่อเต็มหลังเต็มหน้านี่โหหหหแมร้งสุดๆ"ไอ้เด็กนี่ยังคงพูดไม่หยุดเหอะๆที่มึงพูดนะเมียกู
"เออเว้ยๆกูเคยแกล้งเดินชนพี่เค้าด้วยแมร้งทั้งขาวทั้งหอมน่าเจี๊ยะสุดๆ"
"แหมไม่เหมือนกูตอนนั้นขึ้นลิฟท์คนเยอะแมร้งกูได้เบียดกับพี่เค้าผิวโคตรนุ่มเลยละเอียดโคตรๆ"
ปัก
ปากกาที่ผมกำลังใช้เขียนสูตรหักคามือสงสัยคงใส่อารม์มากไปไอ้เด็กพวกนั้นก็ยังจ้อไม่หยุดมึงอยากโดนนักใช่มั๊ย
"เห้ยใจเย็น"ไอ้พัคตบไหล่ผมเบาๆ ผมพยายามไม่สนใจและทำงานต่อ
"เสร็จสักที"ไอ้คุ้มร้องลั่นก่อนมันจะแหงนหน้ามองฟ้าแล้วกำหมัดแน่น พวกผมอดหมั่นไส้ไม่ไหวเลยตบกบาลมันไปคนละทีสองที
ปาป ปาป ปาป ปาป
"เชี่ยเจ็บนะเว้ย"มันหันมาโวยวายก่อนที่พวกเราจะเก็บของลงโต๊ะ ผมหยิบไอโฟนเครื่องสวยออกมาก่อนจะปลดล็อคหน้าจอแล้วกดโทรหาไอ้พัตเตอร์
(ฮัลโหล)
"ทำไรอยู่ครับ"
(ตอนนี้อยู่ที่ห้างอ่ะมาผ่อนคลาย)
"หรอห้างไหนเดี๋ยวไปหา"
(พาราก้อนมาเลย/สุดที่รักรีบๆมาครับวางก่อนเลย)หืมเสียงใครว่ะ กรอด ตอนนี้ผมกำลังกำหมัดแน่นไอ้ไหนมันอยู่กับเมียผมแล้วยังเรียกว่าสุดที่รักอีก
"....."
(เดี๋ยวก่อนสิให้เค้าคุยก่อน/มาผ่อนคลายก่อนครับวางเดี๋ยวนี้)
"....."
(คร๊าบบบพี่วินเดี๋ยวมาคุยด้วยนะบาย)ผมยังคงกำโทรศัพท์แน่นข่มตานับอารมณ์ไม่ให้ไปอาละวาดใส่ใครเค้า
"เห้ยพวกมึงไปกินข้าวกันเฮียกูเค้าชวนเดี๋ยวเค้าเลี้ยง"ไอ้ฮันเตอร์ที่กำลังเก็บของชวนพวกผม ผมยังคงมองโทรศัพท์นิ่งผู้ชายคนนั้นเป็นใคร
ตอนนี้พวกผมทั้งสี่คนกำลังเดินอยู่ที่พาราก้อนครับมีหลายคนที่มองมาทางพวกผมแล้วชี้ไม้ชี้มือมาที่พวกผม บางคนก็หน้าแดงบ้างและสายตาผมก็ไปสะดุดกับผู้ชายสองคนที่โอบเอวกันอยู่ผมจะไม่สนใจถ้า1ใน2คนนั้นไม่มีไอ้พัตเตอร์หัวเราะกันคิกๆ มีความสุขกันจริงนะ
"นั่นไงเฮียกู"ผมเดินตามไอ้ฮันเตอร์ไปตาก็จ้องแต่สองคนข้างหน้า ไอ้พัตเตอร์ตักไอศครีมให้ไอ้ผู้ชายคนนั้นพร้อมกับเช็ดปากให้หืมกูหมดความอดทนแล้วนะเว้ย
"เห้ยๆไอ้วินอย่าพะ.."ผมเดินไปคว้าแขนไอ้พัตเตอร์และกระชากมันเข้ามาหาตัว มันเงยหน้ามามองผมทำหน้าตกใจ
"พี่วิน"
"เออพี่เองแล้วนี่มันใครอ๋อไอ้นี่หรอที่เป็นคนในสายอ่ะ"ผู้ชายตรงหน้ามองผมอย่างพินิจพิจารณาก่อนจะกระตุกยิ้มอย่างยียวนแล้วกระชากพัตเตอร์เข้าไปหา หืมเมียกู
"สุดที่รักเจ็บรึเปล่าครับ"มึงเรียกกันอย่างนี้เลยหรอเลือดผมขึ้นหน้า พัตเตอร์มันไม่รังเกียจสัมผัสแต่มันกลับทำเหมือนเป็นเรื่องเฉยๆ
"ไม่ค่อยเท่าไหร่ครับ"ผมกัดฟันกรอดหลับตาลงข่มอารมณ์ในใจ แต่ภาพที่พวกมันออเซาะกันนี่...มันเห็นผมมั๊ย
"เห้ยยยยไอ้วินใจเย็นอย่าพึ่งต่อยเฮียเต็คนะเว้ย"ไอ้ฮันเตอร์รีบวิ่งมาห้ามผู้ชายคนนั้นโอบเอวไอ้พัตเตอร์อย่างถือสิทธิ์
"หึๆไปคุยกันข้างในดีกว่านะ"ผมเดินเข้ามานั่งในร้านอาหารพวกผมนั่งลงข้างๆพัตเตอร์ส่วนอีกข้างของพัตเตอร์มีไอ้หล่อนั่นส่วนตรงข้ามเป็นไอ้พัคไอ้คุ้มไอ้ฮันเตอร์
"ไม่คิดจะแนะนำให้รู้จักหน่อยหรอสุดที่รัก"ไม่ว่าเปล่าก้มลงไปจุ๊บกระหม่อมไอ้พัตเตอร์อีก ส่วนมันก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวเลย
"อ่อนี่พัค พี่คุ้ม และพี่วินเป็นเพื่อนไอ้ฮันเตอร์อ่ะ"
"หรอแต่เหมือนนายจะเป็นมากกว่าแค่เพื่อนของน้องรักนะหืมน้องรักว่ายังไง"เขากดเสียงนิ่งๆผู้ชายคนนี้กดดันคนเก่งจริง บรรยากาศในโต๊ะเริ่มจะมาคุขึ้นเรื่อยๆ
"เอ้าเฮียผมรู้น่าว่าเฮียรู้"
"อยากแค่แน่ใจ ว่าไงครับสุดที่รัก"
"เอ่อ....พี่วินเค้าเป็น..."ผมหรี่ตามองคนตรงหน้าพัตเตอร์หน้าซีดเหงื่อเริ่มตก ผมไม่รู้ว่าคนตรงหน้ามีความสัมพันธ์ยังไงกับเตอร์แต่ดูเหมือนจะหวงกันน่าดู
"เป็นแฟนครับ"ผมพูดเสร็จ ทั้งโต๊ะดูจะช็อคอยู่ไม่น้อยส่วนคนตรงหน้าตวัดตามามองผมมันยกยิ้มมุมปาก
"หรอแล้วพวกไอ้แฝดรู้รึยังละ"
"ยังหรอกถ้าพวกเฮียๆรู้เค้าจะมีชีวิตอยู่แบบนี้มั๊ยละเฮียอ่ะ"ไอ้พัตเตอร์มันเอาหัวไปถูไถแขนอย่างออดอ้อน ผมพอจะรู้แล้วละครับว่าบุคคลตรงหน้ามีความสำพันธ์ยังไงกับเมียผม
"จะมีแฟนทำไมไม่ปรึกษาเฮียก่อนละครับสุดที่รัก น้องรักก็ไม่บอกเฮียเลยถ้าไอ้แฝดรู้จะทำยังไงมันอาละวาดบ้านแตกแน่ แถมไอ้แตมป์อีกเราก็รู้ใช่มั๊ยว่าพวกนั้นมันหวงเรามากพวกนั้นไม่ใจเย็นเหมือนเฮียหรือให้ความอิสระกับเราแบบฮันเตอร์หรอกนะ"
"ถ้าเฮียแตมป์รู้ก็พอมีทางออกมั้ง แต่ถ้าเฮียแฝดรู้นะสิแต่คนที่จะโดนเยอะสุดก็คือมึงนะฮันเตอร์"
"หุบปากเลยตากูกระตุกยิกๆเลยนะเนี่ย"และแล้วอาหารก็มาเสิร์ฟและผมก็รู้ว่าคนที่ผมต้องฝากตัวเป็นน้องเขยนี่ชื่อเต็คเป็นพี่ชายคนโตที่สุดในบรรดาตระกูล เป็นลูกของป้า ดูเป็นผู้ใหญ่แต่...เมื่อตอนที่พวกเราแยกกันเค้ากลับกระซิบบอกผมให้ขนลุกเล่นว่า 'คนที่ทำให้สุดที่รัดเจ็บแม้แต่ปลายเล็บมันก็ไม่สมควรจะยืนอยู่กับสุดที่รักตลอดไป' โหดสัสมั๊ยละ
พัตเตอร์
ตอนนี้ผมกำลังขับรถไปเรียนอ่าห่ะผมอ้อนเฮียเต็คให้ต่อสายไปเมืองจีนให้ม๊าอณุญาติให้ขับลัมโบกินีแต่ม๊าบอกว่ารอให้กลับไปก่อน เฮียเต็คเลยให้ลัมโบกินีสีส้มแปร๊ดของเฮียมาให้ผมขับคือลัมโบของผมเป็นขาวอ่ะนะ ส่วนไอ้ฮันเตอร์มันก็ไปอ้อนจนเฮียให้บูกาติมาใช้ด้วย
ปรื้น ปรื้น
เสียงเครื่องยนต์คำรามผมเสมองไปที่รถข้างๆลัมโบกินีเหลืองสดกำลังท้าผมอยู่ผมก็ไม่ทำให้เค้าเสียใจเร่งเครื่องให้ เสียงเครื่องยนต์คำรามดังกระหึ่มพอไฟเขียวผมเหยียบคันเร่งแทบจะมิดเลย ลัมโบกินีคันเหลืองนั่นก็ตามมาติดๆ แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาเช้าแต่ดูเหมือนรถรอบข้างจะหลีกทางให้รถที่กำลังฟัดกันอยู่
"Damn it"ผมสบถลั่นเมื่อรถคันนั้นมัวแต่กดดันอยู่ข้างหลังหึ ผมแค่นยิ้มก่อนจะลดเครื่องพอฝ่ายนั้นเหยียบเบรคผมก็เร่งเครื่องไปทันทีผมเลี้ยวเข้ามาที่มหาลัยดูเหมือนลัมโบกินีสองคันจะเรียกความสนใจจากคนรอบข้างได้เป็นอย่างดีผมเหยียบมิตรขับรถเข้าจอดที่ซองรถลัมโบกินีคันสีเหลืองก็เข้ามาจอดเทียบที่ซองข้างๆ ผมเปิดประตูรถลงไปฝ่ายนั้นก็เหมือนกัน
O_O หน้าผมตอนนี้ครับ คนที่ขับลัมโบกินีไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นสามีผมเองครับใช่ครับเป็นใครไม่ได้นอกจากพี่วิน แรกๆพี่มันดูจะอึ้งก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้าโหดๆ
"ขับรถเร็วเหลือเกินนะ"เสียงเย็นยะเยียบมากถ้าผมจำไม่ผิดพี่มันขับ BMW ไม่ใช่หรอ
"เอาน่านิดหน่อยๆแพ้เมียตัวเองแล้วพาลนี่หว่า"ผมยักคิ้วให้พี่มัน พี่มันเดินมาก่อนจะวางมือบนหัวผมแล้วขยี้เบาๆ
สักพักเสียงเครื่องยนต์ก็ดังมาพร้อมกับบูกาติ เฟอร์รารี่ แอสตันมาร์ติน จอดเข้าที่ซองข้างๆพวกเราบูกาติสีขาวของไอ้ฮันเตอร์ที่มีไอ้ออดี้นั่งอยู่ด้วย เฟอร์รารี่สีแดงแปร๊ดของพี่คุ้ม บูกาติของไอ้แฟร์ที่มีฟาร์นั่งด้วย และแอสตันมาร์ตินของพี่พัค เรียกความสนใจจากทุกคนแค่ลัมโบกินีของผมกับพี่วินที่ซิ่งกันมาก็เด่นแล้วนะนี่พวกซุปเปอร์คาร์ทั้งหลายแหล่อีก
"อ้าวๆไอ้เราก็นึกว่าเสียงอะไรที่แท้ก็ลัมโบกินีของน้องพัตเตอร์นี่เอง แหมๆไปเปลี่ยนสีตอนไหนเนี่ย"เสียงไอ้ไดร์กับเชี่ยแน็คที่ยืนอยู่ข้างๆ BMW สีเทาของมันพูดขึ้น
"พอดีมีป๋าซื้อให้ใช้ว่ะ"
"ป๋าไหนว่ะป๋าวินหรือป๋าพายป๋าพีชป๋าโรม เอ๊ะๆหรือว่าป๋าพลที่มาขอเบอร์มึงวันนั้นรึเปล่าว่ะ"เชี่ยแน็ค ผมหันไปมองข้างๆไอ้พี่วินหน้าเริ่มหงิกแล้วครับผมเดินไปโบกหัวไอ้เหี้_แน็คก่อนจะด่ามันซ่ะยกใหญ่
"โหๆไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยว่าแต่ทำไมรู้สึกวันนี้ว่าคณะเราเด่นจัง"ผมมองไปรอบๆรู้สึกเหมือนมีเด็กคณะอื่นหลายคนมามุงดูรถพวกเราหลายคันผมกดล็อครถก่อนจะเดินไปเรียน
ผมบิดขี้เกียจเดินออกมาจากห้องวันนี้ผมกับเดอะแก๊งค์ลงเรียนไม่ตรงกันครับ มีแต่ไอ้แน็คกับไอ้บีมที่ลงเรียนตรงกับผม พวกเรากำลังจะเดินไปกินข้าวด้วยกันครับไอ้ตี๋แว่นบีมที่ดูเหมือนจะรักเรียนที่สุดกำลังอ้อนผมอยู่เหตุผลที่อ้อนก็ง่ายๆครับ มันจะเอาเล็คเชอร์ผมไปลอกแล้วมันจะให้ผมติวให้มันก่อนสอบด้วยเหอๆ หน้ามึงนี่อย่างเด็กเรียน
"น้าๆๆๆช่วยหน่อยนะมึงท่านเตอร์ผู้มาดแมนและแฮนซั่ม หล่อที่สุดไม่มีใครเทียบเท่าฉลาดโคตรๆ"ผมมองหน้ามันที่ออดอ้อนผมสุดฤทธิ์อย่างขำๆก่อนจะหันไปถามไอ้หมีแน็คที่ยังทำหน้าอึนๆไม่สนใจโลก
"แน็คแดกไรดีว่ะ"
"ห่ะอะไรนะใครกินแป๊ะซ่ะ"ผมส่ายหน้าเอือมๆก่อนจะโบกหัวมันไปด้วยความเซ็ง
ปาป
"โอ๊ยยยยเจ็บมึงนะมึงเดี๋ยวกูจับปล้ำซ่ะหรอก"
"เหอะกล้าทำกูก็ทำเด้"
Trrr Trrr
-เฮียแสตมป์-ตึกตัก ตึกตัก หัวใจผมเต้นแรงโครมครามก่อนจะรับสาย
"ฮัลโหล"
(สุดที่ร๊ากกกกกกของเฮีย)ผมยกหูออกห่างจากโทรศัพท์ทันทีที่ได้ยินเสียงของเฮียแตมป์
"ว่าไงครับ"
(สุดที่รักอยู่ไหนอ่ะตอนนี้เค้าอยู่ที่แคนทีนกลางอ่ะตัวมากินข้าวกับเค้าหน่อย)เฮียแตมป์เรียนสถาปัตย์ปี4ครับ
"เด็กตัวละเรียกมากินสิ"ระหว่างที่ผมพูดก็เหมือนจะรับรู้ได้ถึงรังศีตัวเสือกของไอ้บีมกับไอ้แน็ค
(มากินกับเฮียหน่อยมิได้อ่อเค้าน้อยใจนะ ก็ใช่สิไปเจอป๋าใจปล้ำยกลัมโบกินีให้ไอ้เราก็ไม่สำคัญ เห้อ)ผมส่ายหัวน้อยๆกับความขี้น้อยใจของเฮียแตมป์
"ขี้งอนจริงๆเดี๋ยวไปหาก็ได้ครับ"
(สุดที่รักจะมากินกับเค้าจริงๆนะอิอิรีบๆมานะ)
"เดี๋ยวเค้าให้ฮันเตอร์ไปด้วยนะ"
(จะๆ)ผมกดตัดสายแล้วโทรไปหาไอ้ฮันเตอร์นัดแนะกันสักพักก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า แล้วบอกลาเพื่อนๆก่อนจะบึ่งรถลัมโบสีส้มไปหาเฮียที่แคนทีนกลาง ดูเหมือนใครๆก็ต่างให้ความสนใจกับรถของผมนะเสียงเครื่องนี่ดังกระหึ่มสักพักบูกาติสีขาวของไอ้ฮันเตอร์ก็ตามมาอยู่ข้างหลังผมจอดเข้าซองก่อนจะเดินเข้าไป
"สุดที่ร๊ากกกกกกของเฮียยย"เฮียแตมป์วิ่งมากอดผมแน่นก่อนจะจุ๊บแก้มไม่สิทั้งหน้าทั้งตาทั้งปากมันเป็นเรื่องปรกติครับที่ผมจะทำกับพวกเฮียๆยกเว้นไอ้ฮันเตอร์ครับ
"พอๆก่อนเฮีย"ผมผลักหน้าเฮียออกเฮียแตมป์โอบเอวผมไปที่โต๊ะส่วนไอ้ฮันเตอร์ก็เดินอยู่ข้างๆ
"วี๊ดวิ๊ววววววันนี้อาหารตาฉันดีเลยเว้ย"พี่กิมแซวผมทันทีที่ผมย่างกรายเข้ามาที่โต๊ะ แล้วตามด้วยเสียงอีกมากมายทั้งแคนทีนหันมามองพวกผมเป็นตาเดียว
"สุดที่รักกินอะไรดีครับ"
"ก๋วยเตี๋ยวครับ"ผมตอบก่อนที่เฮียจะหันไปใช้ไอ้ฮันเตอร์และดูเหมือนมันจะขัดไม่ได้แล้วเดินไปซื้อให้ผมเสวย
"เป็นไงบ้างเรานี่รู้รึยังพวกแฝดนรกจะกลับมาแล้วนะ"
"เฮียแฝดบอกแล้วครับ"
"รู้รึเปล่าว่าพวกมัน อ้าวมาพอดี"ผมหันไปด้านหลังก่อนที่รอยยิ้มกว้างจะประดับใบหน้าแล้ววิ่งไปกอดคนที่มาใหม่ทั้งสองคนใช่แล้วครับเฮียปีเตอร์กับเฮียคอปเตอร์
"เฮียยยยยยยย"ผมซุกอกเฮียแน่นเลยครับ ไอ้ฮันเตอร์รีบวางข้าวกับก๋วยเตี๋ยวไว้ก่อนจะกระโดดกอดเฮียเช่นกัน
"สุดที่รักของเฮียคิดถึงจังเลยน้องรักด้วยนะ"เฮียปีเตอร์พูดยิ้ม เฮียคอปเตอร์ก้มหน้ามาจุ๊บแก้มผมอย่างแผ่วเบา เฮียปีเตอร์ไม่น้อยหน้าก้มลงมาจุ๊บปากผมอีกก่อนที่พวกเราจะแสดงความรักไปมากกว่านี้ควรรู้ไว้ว่าพวกเราอยู่แคนทีนกลาง
"พอๆๆไอ้แฝดเดี๋ยวสุดที่รักกูช้ำหมด"แล้วพวกเฮียก็มานั่งโต๊ะสืบความได้ว่าพึ่งมาถึงเลยรีบดริฟท์มาหาเลยกลัวว่าจะไม่ได้เห็นหน้าผมเอิ่มเฮียกูนี่ลักษณะเหมือนพวกไม่เต็ม
"ไหนมึงว่าจะกลับมาตั้งแต่วันนั้นไงว่ะ"เฮียแตมป์ถามด้วยความสนิทพวกนี้เค้าอยู่แก๊งค์เดียวกันครับแต่เฮียแฝดอยู่คณะวิศวะ
"อ๋อพอดีตอนนั่งรอที่สนามบินมีสาวเค้ามาชวนไปเล่นเซิร์ฟที่เกาหลีนะ"เฮียปีเตอร์ตอบด้วยความไม่รู้สึกรู้สาอะไร เอิ่ม...กูกังวลแทบตายแต่มึงไปลั้ลลาเนี่ยนะเชี่ยเฮียหึย
"สุดที่รักกับน้องรักได้ข่าวว่าม๊ายึดรถหรอ"เฮียคอปเตอร์หันมาถามพวกเราผมกับไอ้ฮันเตอร์พยักหน้าหงึกๆ พวกเฮียๆทำหน้าเหมือนเข้าใจ
"งั้นกลับกับเฮียนะ"
"พวกเราเอารถมาเฮียเต็คให้ลัมโบกินีกับบูกาติมา"ผมพูดยิ้มๆพวกเฮียแฝดทำหน้าขรึมทันที
"เฮียเต็คนี่แย่งซีนตลอดว่าจะพาไปซื้ออยู่แล้วเชียว"เฮียปีเตอร์บ่นงุ้งงิ้งผมเอนหน้าไปซบอกแล้วเอาหัวถูไถด้วยความอ้อน
"โอ๋ๆ ซื้อมาให้เค้าอีกคันก็ได้คราวนี้ของเฟอร์รารี่นะ"เมื่อเห็นผมอ้อนไอ้ฮันเตอร์ก็รีบประจบเฮียทันที
"เฮียๆซื้อแอสตันมาร์ตินให้เค้าหน่อยสิ"
"พอๆเลยไม่ได้พาน้องสะใภ้มาให้เฮียรู้จักหรอว่ะ"เฮียปีเตอร์ผลักหัวด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะถามหาไอ้ออดี้ครับ
"หืม...เตอร์ออดี้ไม่มาด้วยหรอว่ะ"มันที่พึ่งนึกได้ว่าสมควรจะเอาไอ้ออดี้มาด้วยหันมาถามผมทันทีพึ่งเห็นความสำคัญกูหรอ
"ไม่รู้ดิวันนี้่มีเรียนไม่ตรงกันอ่ะ"
"เห้ยยยยนะนี่มึงสอยน้องออดี้ของกูไปแล้วหรอไอ้น้องเวร"เฮียแตมป์เลือดขึ้นหน้าเลยครับปรกติจะเรียกว่าน้องรักตอนนี้มาน้องเวรซ่ะแล้วนี่
"ฝีมืออ่ะเฮีย"มันก็ยังมีหน้าไปกวนตีนเฮียๆอีกนะ ระหว่างนี้ก็คุยกันไปทานกันไปด่ากันไปแซวกันไป กับพวกเฮียๆและพวกเพื่อนๆเฮียโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นครับ
Trrr Trrr
-พี่วิน-
"ว่าไง"ผมกรอกเสียงลงไปพวกเฮียๆเริ่มหันมามองแล้วครับแต่เหมือนไอ้ฮันเตอร์จะรู้มันเลยช่วยชีวิตผมด้วยการชวนเฮียๆเปลี่ยนเรื่องส่องสาวบ้างไรบ้าง
(อยู่ไหนครับ)
"อยู่แคนทีนกลางอ่ะพี่อยู่ไหน"
(อยู่แคนทีนกลางเหมือนกันมากินข้าวกับพวกไอ้พัคแล้วก็พวกเพื่อนๆเราด้วย)ผมเริ่มสอดส่องสายตาก่อนจะเจอพวกนั้นเลยกวักมือเรียกโหยงๆพวกนั้นที่เหมือนจะรู้ตัวเลยยกโขยงกันเดินมา
"มากินด้วยกันเลย"ผมกดวางสายแล้วเก็บเข้ากระเป๋าก่อนจะลุกไปคล้องแขนพี่วินอย่างออดอ้อน
"กินข้าวอิ่มยังหึ"พูดเสร็จก็บีบจมูกผมหน้านิ่วตีแขนพี่มันดังเพี๊ยะ
"กำลังกินต่างหากละ"ผมกับพี่วินเดินมาที่โต๊ะโดยมีสายตาอึ้งๆของเฮียๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นอาฆาตพวกเฮียมองหน้าพี่วินเขม่งผมเลยต้องรีบปล่อยแขนลงแล้วเดินไปนั่งอ้อนพวกเฮียๆส่วนพวกนั้นก็เอาโต๊ะมาต่อแบบไม่แคร์ใคร
"แหมดูเหมือนตอนเราไม่ได้เจอกันนี่มีเรื่องที่เฮียไม่รู้เยอะเลยเนอะ"เฮียปีเตอร์ว่าเสร็จก็ดึงผมไปซบอกทันทีตามด้วยเฮียแตมป์ที่มองหน้าไอ้พี่วินเขม่ง
"เหอะคิดจะมาพรากแก้วตาดวงใจของพวกเราไปมันไม่ง่ายนะเว้ย"
"....หึคิดว่าพวกเราจะยอมหรอห่ะ"ตามด้วยเฮียคอปเตอร์ผู้ที่เย็นที่สุดในสามคนนี้ ผมหันไปขอความช่วยเหลือกับไอ้ฮันเตอร์แต่เห็นมันหน้าซีดเผือกเพราะว่าพวกเฮียๆคงไม่ปล่อยมันไว้
"เตอร์ทำไมไม่บอกเฮีย"เฮียแตมป์หันไปถามไอ้เตอร์มันเหงื่อแตกพลั่กๆผมหัวเราะเบาๆกับความกลัวของมัน ที่เฮียเค้าหวงผมแบบนี้เพราะผมมีอดีตกับ'เค้าคนนั้น'
"เตอร์ไม่ได้เจอเฮียเลยไม่รู้จะบอกยังไงอ่ะแต่ว่าเฮียเต็ครู้แล้วนะเฮียเต็คยังไม่ว่าอะไรเลย"
"หึมึงรู้จักเฮียเต็คน้อยไปซ่ะแล้วไอ้น้องเวร"เฮียคอปเตอร์พูดแต่ตายังคงจ้องเขม่งไปที่ไอ้พี่วินผมเริ่มจะรู้สึกว่าปล่อยไว้ไม่ดีแน่ๆเลยรีบปฏิบัติการอ้อนพวกเฮียๆ
"เฮียกลับมาวันนี้ไปช็อปกันนะครับเดี๋ยวจะพาไปสปาที่เฮียเต็คพาไปนี่นวดดี้ดีอ่ะเฮีย"พูดเสร็จก็จุ๊บแก้มเฮียๆทั้งสามคน ไอ้ฮันเตอร์ส่งสีหน้าเอือมๆมาให้คือกูกำลังช่วยชีวิตมึงอยู่นะฮันเตอร์
"ไม่วันนี้เฮียจะเลี้ยง"เฮียปีเตอร์ปฏิเสธซ่ะเสียงแข็งผมมองหน้าพี่วินอย่างให้กำลังใจพี่มันยิ้มให้ผมบางๆ
"เลี้ยงอะไรกันหรอ"เสียงมาจากด้านหลังผมรีบวิ่งไปอ้อนผู้มาใหม่ทันที เฮียเต็คยิ้มให้ผมบางๆก่อนจะขยี้หัวผมเบาๆ
"วู๊หัวยุ่ง"
"หึๆไงไอ้สามแสบจะเลี้ยงอะไรกัน"เฮียเต็คเดินมาที่โต๊ะโดยมีผมคล้องแขนอยู่ตอนนี้ทั่วทั้งแคนทีนกำลังสนใจผู้ที่มาใหม่เชื่อมั๊ยว่าในบรรดาเฮียๆอ่ะเฮียเต็คหล่อสุดแล้ว
"เลี้ยงว่าที่ว่าที่ว่าที่้น้องเขย"เห่ะ คือผมงงผมมองหน้าเฮียแตมป์อย่างงงๆไม่ใช่แค่ผมหรอกนะทั้งโต๊ะอ่ะและ
"ก็ว่าที่ขั้นแรกของว่าที่ขั้นที่สอมแล้วก็ว่าทีน้องเขย"คือเอาง่ายๆคือ ว่าที่ของว่าที่ของว่าที่น้องเขยอ่ะครับ
"งั้นหรอๆ งั้นก็ลากคอมันไป"เฮียเต็คที่ดูเหมือนจะใจดีออกคำสั่งทันทีอ้าวเห้ยเฮีย แววตาอบอุ่นของเฮียส่งมาให้ผมอุ่นใจครับ
"เดี๋ยวๆๆๆพวกผมมีเรียนอ่ะ"ไอ้พี่คุ้มรีบไปขัดเลยครับ
"หืมจริงสิงั้นตอนเย็นก็ได้แต่สุดที่รักเดี๋ยวเฮียมารับนะ"เฮียแตมป์ทำท่าคิดก่อนจะหันมายิ้มบอกผมอย่างใจดี
"ไม่ต้องเลยมึงกูจะมารับสุดที่รักเอง"เฮียปีเตอร์รีบขัดทันทีเลยครับ เหอะๆเอาอีกแล้วเป็นแบบนี้ทุกทีอ่ะครับ
"สุดที่รักอยากกลับกับพี่มากกว่าพวกสองคนนี้ช่มั๊ยเดี๋ยวพาไปซื้อหนมด้วย"เฮียคอปเตอร์เดินมาโอบไหล่ผมทันทีครับ
"ไม่ต้องเลยเดี๋ยวเฮียมารับสุดที่รักเอง"สิ้นเสียงเฮียก็เกิดความเงียบทันที พวกเฮียๆทั้งสามมองหน้าเฮียเต็คอย่างหาเรื่อง
"เฮียได้ไงว่ะ"เฮียแตมป์
"ใช่ๆๆๆสุดที่รักอ่ะผมต้องไปรับไปส่งเท่านั้นเว้ย"เฮียปีเตอร์
"อืม...ผมจะมารับ"ปิดท้ายด้วยเฮียคอปเตอร์ เฮียเต็คปรายตามองพวกสามเฮียอย่างเอือมๆ
"กูอาวุโสสุดเข้าใจมั๊ยไอ้น้องเวร"จอดเลยครับพวกสามเฮียพากันกัดฟันกรอด ผมมองหน้าพี่วินอย่างเสียบดายพี่มันเอื้อมมือมาบีบมือผมเบาๆครับ
"ไปเลยนะมึงมีเรียนนิ"เฮียปีเตอร์ครับ ผลักหัวพี่วินออกทันทีพี่มันทำหน้าเซ็งๆก่อนจะยอมเดินไปขึ้นลัมโบกินีแล้วแว๊นออกไปทันที
"น้องรักกลับบ้านไปมีเคลียร์นะ"เฮียแตมป์พูดแค้นๆครับไอ้ฮันเตอร์หน้าซีดเลยละครับ ผมพยายามกลั้นขำสุดฤทธิ์
"เดี๋ยวพวกแฝดมารถเดียวกันใช่มั๊ยเอารถน้องกลับด้วยเดี๋ยวเฮียจะมารับเองนะครับ"ผมพยักหน้าให้พวกเฮียก่อนจะขึ้นรถไปเรียนกับไอ้ฮันเตอร์
"มึงเสร็จแน่ฮันเตอร์อิอิ"ผมหัวเราะอย่างถูกใจเพราะกลับบ้านมันคงถูกเทศน์แน่ๆเลยพวกเฮียๆอ่ะหวงผมจะตายอย่างมันได้แค่น้องรักดูผมดิสุดที่รักเลยนะคิกๆ
"เหอะที่กูไม่ทำอะไรแบบพวกเฮียๆไม่ใช่กูไม่หวงมึงนะ"มันพูดครับผมมองหน้ามันนิ่งๆ พวกเราไม่ค่อยจะพูดจากันดีๆหรอกครับแต่ว่ามันนะเข้าใจผมที่สุดเพราะเราอยู่ใกล้ๆกันตลอดมันเลยรู้ว่าผมต้องการอะไร ไม่เหมือนเฮียเต็คที่นานๆเจอที เฮียแตมป์ที่นับวันได้ และเฮียแฝดที่ร่อนไปร่อนมาหาตัวจับยาก
"แต่ว่าไอ้วินมันต้องดูแลมึงได้กูมั่นใจ"มันพูดเสร็จก็ยกมือมาผลักหัวผมไปหัวกระแทกดัง ปั่ก เดี๋ยวเหอะกูจะต่อสายไปหาเฮียเต็คแล้วมึงจะซวย
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาแบบนี้เฮียๆจัดเต็มเลยละค่ะ
อยากรู้มั๊ยว่าผู้ใดคือ คนนั้น รู้แต่ว่าถ้าเค้ากลับมาพี่วินมีจุกอ่ะค่ะ
ส่วนพาร์ทหน้าถ้าเฮียแกไม่เล่นพิเรน เกินไปก็จะดีมาก
ตอนนี้ไอเดียในหัวตีวนกันไปหมดมันเลยแต่ไม่ค่อยละเอียดเท่าไหร่
ความคิดเห็น