คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เรื่องของ เรา'
“ถ้าไม่อยากหนาวตายก็ใส่ไว้ซ่ะ”
ฉันลุกขึ้นยืนก่อนจะส่งเสื้อโคทคืนให้จียง เขามองฉันด้วยสายตางงๆแต่ฉันไม่อยากเจอหน้าเขาในเวลานี้เลย
“ฉันไม่ต้องการหลอกฉันก็กำลังจะไปนอนแล้ว”
“หึ ทำไมกลัวว่ามันจะรอนานรึยังไง”
“นี่อย่าชวนทะเลาะได้มั๊ยฉันแค่ไม่อยากเห็นหน้านายก็แค่นั้นเองนั่นและ”
“ทำไมหน้าฉันมันมีอะไรรึยังไง”
จียงลุกขึ้นมายืนขวางฉันไว้ ฉันสบตาเขานิ่งๆแววตานี้เป็นแววตาที่ฉันหลงไหลไม่สิต้องเรียกว่าเคยหลงไหลต่างหาก แต่ตอนนี้มันเป็นแววตาที่เย็นชาไร้หัวใจ
“ฉันจำเป็นต้องบอกด้วยหรอ”
“หึก็ใช่นะสิร้ายไม่เบาเลยนะ ที่เลิกกับฉันแล้วก็ไปหามันนะ”
ฉันกำมือแน่นด้วยความเจ็บปวดหัวใจ พยายามระงับอารมณ์ที่โกรธสุดๆในตอนนี้เค้าไม่เคยรู้ตัวเลยใช่มั๊ยว่าตัวเองนะเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนะ
“.......”
“มิหนำซ้ำคนที่เธอไปหาก็คือเพื่อนของฉันด้วย”
เพี้ยะ
ฉันฟาดฝ่ามือลงไปบนหน้าหล่อๆนั่นอย่างอดไม่ได้ ใบหน้าขาวๆเริ่มมีสีแดงเป็นรอบนิ้วมือของฉัน ฉันมองเขาอย่างไม่เข้าใจก่อนจะระเบิดทุกอย่างออกมา
“ใคร ใครคือคนที่เลิกกับฉันไม่ใช่นายรึยังไงที่เป็นคนขอเลิกฉันกับซึงฮยอนเราไม่มีอะไรกัน เขาดูแลฉันทุกอย่างด้วยความห่วงใยไม่เหมือนกับนายที่เย็นชาและเป็นคนหันหลังให้ฉันเอง แต่ทำไมกันนะทำไมฉันถึงยังรักนายอยู่”
ประโยคสุดท้ายฉันพูดออกมาด้วยเสียงเบาหวิวก่อนจะเช็ดน้ำตาลวกๆ แล้วเดินเอาผ่านจียงที่ยังคงอึ้งอยู่ฉันเดินผ่านเขาออกมา แต่เท้าของฉันต้องชะงัก ซ่ะก่อนเมื่อจียงเอื้อมมือมาคว้าแขนฉันไว้ก่อนจะพูดประโยคอะไรที่ฉันได้ยินไม่ถนัดนัก แต่ถ้าฉันมองไม่ผิดแววตาของเขาเป็นแววตามุ่งมั่น และเศร้าปนกันไป
“เรายังคงเหมือนเดิมได้ฉันแน่ใจ”
ฉันนั่งเท้าคางอยู่บนโต๊ะทำงานอย่างเหม่อลอย คำพูดตอนนั้นเขาพูดว่าอะไรนะ เห้อยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
“ยัยบอมไปกินข้าวกัน”
“เที่ยงแล้วหรอเนี่ย”
“ย่ะมัวแต่นั่งเหม่ออยู่นั่นและไปเร็วๆ”
“จ้าๆจะรีบไปไหนเนี่ย”
ฉันหยิบกระเป๋าและของทุกอย่างมาแบบลวกๆ ก่อนจะรีบเดินตามยัยดาร่าที่ยังคงบ่นไม่เลิกจุกจิกจู้จี้ได้ตลอดเวลาจริงๆ
“ออนนี่”
“ว๊ายตกใจหมด”
ดาร่าและฉันร้องออกมาด้วยกันอย่าไม่ได้นัดหมายเมื่อสาวสวยสุดเปรี้ยวอย่างแชลินเดินออกมาไม่ให้ซุปไม่ให้เสียงแต่หน้าเธอกับน้ำเสียงเนี่ยเหวี่ยงสุดๆเลยนะ
“ขวัญอ่อนไปได้”
“ขวัญฉันก็อ่อนพอๆกับหน้าฉันเนี่ยและ”
“ไปกินข้าวกันเถอะ”
อะไรเนี่ยฉันละงงกับเธอจริงๆเลยยัยหมวยอินเตอร์ ฉันส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินมาหาอะไรกิน
“ยัยบอมตอนบ่ายจะไปไหนเนี่ยถึงเก็ยของมาเยอะแยะเนี่ย”
“ฉันจะไปโรงบาลนะ”
“งั้นหรอๆ”
อยู่ไหนเนี่ย อยู่ใหน ตอนนี้ฉันแทบจะเทกระเป๋าอยู่แล้ว มั่นใจว่าหยิบมาแล้วนี่นา
“ยัยบอมถ้าเทได้จะเทไปแล้วใช่มั๊ยเนี่ย”
“หาไม่เจออยู่ไหนเนี่ย”
“ออนนี่หาอะไรอยู่หรอค่ะ”
มินจีถามฉันอย่างสงสัย แต่ว่าฉันไม่มีเวลามาตอบเธอถ้าฉันลืมไว้บนโต๊ะละก็ฉันซวยแน่
“เอ้าออนนี่จะไปไหนค่ะ”
“มินจียา พวกเธอฉันต้องไปหาของก่อนนะบายพรุ่งนี้เจอกันนะ”
ฉันโบกมือลาพวกนั้นอย่างรีบๆก่อนจะรีบเดินไปกดลิฟท์ไปชั้นที่ฉันทำงานอยู่ ประตูลิฟท์เปิดออกฉันก้าวขาเข้าไปอย่างรีบร้อนขอร้องเถอะอย่าให้หมอนั่นได้เจอเลย
แกร่ก
ฉันบิดลูกบิดไปอย่างรีบร้อน ภาพตรงหน้าของฉันคือจียงถือซองอัลตร่าซาวด์ของฉันอยู่ สีหน้าเขาดูตกใจมากเมื่อเห็นฉันฉันรีบเดินไปคว้าซองนั่นมา
“ทำไมเธอไม่ยอมบอกฉันละ”
“ฉันจำเป็นต้องบอกนายด้วยหรอ”
ฉันสูดลมหายใจเข้าพยายามระงับอารมณ์ ก่อนจะมองเขานิ่งๆความรู้สึกหลากหลายในสายตาคู่นั้น มันทำให้ฉันอยากร้องไห้ออกมาซ่ะดื้อๆ ฉันกัดปากตัวเองแน่นก่อนจะก้มหน้ามองพื้นแล้วพูดต่อ
“ก็ในเมื่อวันที่ฉันจะบอกนายเป็นวันที่นายขอเลิกกับฉัน”
“บอม”
จียงเรียกชื่อฉันเบาๆ ฉันเงยหน้ามองเค้าก่อนที่น้ำใสๆจะไหลอาบแก้ม ฉันเช็ดมันออกอย่างลวกๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพ่นมันออกอย่างแรงสักครั้ง
“ได้โปรด อย่าร้องไห้”
จียงเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาที่ไหลของฉันอย่างอ่อนโยนความรู้สึกที่คุ้นเคยสัมผัสที่เคยอ่อนโยนฉันรู้ดี
“วันนี้ตอน2ทุ่มไปรอฉันที่ที่เราเจอกันครั้งแรกนะ”
“......”
GD Part
ดาดฟ้าของคอนโด
ผมนั่งมองวิวทิวทัศน์ของกรุงโซลอย่างสับสน แม้ว่าผมจะเลิกกับเธอไปแต่ผมก็บอกได้เลยว่าผมไม่เคยหยุดรักเธอเลยสักครั้งแต่ผมกลับคิดถึงและหวงหาเธอตลอดเวลา
ที่ผมเลิกกับเธอก็ไม่ใช่อะไรเพียงแต่ว่าผมลังเลและสองอกสองใจก็เท่านั้นเอง เมื่อ2ปีก่อนผมได้ไปพบและทำความรู้จักกับ โอซาวะ ฮาริ นางแบบสาวรุ่นใหม่ที่ฮอทสุดๆผมคิดว่าผมจะเป็นเพื่อนที่ดีกับเธอแต่เมื่อวันเวลาผ่านไปกลับกลายเป็นว่าเธอและผมได้พัฒนาความสัมพันธ์ไปเป็นคนรักกันโดยที่ผมกับบอมก็ยังคบกันอยู่มันทำให้ผมต้องเลือกระหว่าง ฮาริกับบอมและผมก็ตัดสินใจเลือกฮาริ
1วันก่อนเลิกกับบอม
“ฮัลโหลมีอะไรหรอ”
“พี่ค่ะมาหาฉันหน่อยได้มั๊ยค่ะ”
“ได้ๆฉันจะรีบไป”
ผมบอกกับปลายสายก่อนจะรีบออกจากคอนโดไปหาเธอทันที น้ำเสียงเธอสั่นเครือ ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินออกมาจากห้องบอมก็เข้ามาพอดี
“จียงนายจะไปไหนหรอ”
“ฉันจะไปทำธุระนะกว่าจะกลับคงอีกนาน”
“หรอ...จียงฉันมีข่าวดีจะบอกนะ..”
“บอมฉันรีบ ฉันไปก่อนนะ”
ผมเดินผ่านเธออย่างไร้เยื้อใยเพราะคิดว่าเธอคงไม่มีอะไรสำคัญบอกผมหรอก ผมไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำใสๆเคลอที่เบ้าตา ผมไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าเธอถืออะไรมาด้วย
ติ่งต่อง ติ่งต่อง
ผมกดออดหน้าคอนโดของฮาริ ไม่นานสักพักเธอก็มาเปิดเมื่อเธอเห็นผมเธอพุ่งตัวมากอดผมแน่นพร้อมกับร้องไห้อย่างหนัก
“เธอเป็นอะไรรึเปล่า”
“พี่ค่ะฉันอยากให้พี่เลือก”
“เลือกอะไร”
ผมดันเธอออกอย่างช้าๆตาเธอแดงก่ำ และบวมด้วยสงสัยคงร้องไห้มาแน่ๆเลย
“ฉันอยากให้พี่เลือกระหว่างฉันกับเขาคนนั้น”
“ทำไม”
“ฉันรับไม่ได้ที่ต้องอยู่แบบนี้”
“พี่เลือกบอ..”
คำพูดของผมถูกกลืนหายไปหมด เพราะฮาริหยิบมีดขึ้นมาวางทาบไว้บนข้อมือเธอ เธอร้องไห้อย่างหนักผมรีบวิ่งไปกอดปลอบเธอ
“ไม่ฮาริอย่าทำอย่างนี้”
“พี่อย่ามาให้ความหวังกับฉันแบบนี้”
“ก็ได้ๆพี่เลือกเธอฮาริ”
นั่นคือเหตุผลที่ผมต้องเลือกฮาริเพราะเธอบอกว่าจะฆ่าตัวตายทำให้ผมต้องตัดสินใจทิ้งบอมไปเพื่อรักษาชีวิตของฮาริในทางกลับกันผมต้องไปทำร้ายให้อีก2ชีวิตตายทั้งเป็น
“ฉันควรจะทำยังไงดีนะบอม”
“จียงฉันมาแล้ว”
------------------------------------------------------------------------------
ขอโทษนะค่ะที่อัพช้าคือแบบว่า ครูสั่งโครงงานมานะค่ะช่วงนี้
เลยต้องอัพช้า เลยมารอบเดียว 100% เลยจะได้ไม่ต้องรอ
ความคิดเห็น