[bigbang 2ne1]ที่รักได้โปรดปล่อยมือฉัน

ลำดับตอนที่ #5 : เพราะว่ารัก 100%

 TOP PART

  ผมมองบอมที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ผมรู้ว่าเธอเจ็บปวดมากแค่ไหน ตอนนี้พวกเราอยู่ที่คาเฟ่น่ารักๆแห่งหนึ่ง ที่นี่ตกแต่งสวยมากเหมาะกับคู่รักสินะ

"นี่เธอจะเงียบอีกนานมั๊ยเนี่ย"

"เปล่าฉันไม่กล้ากินเค้กต่างหากถ้าฉันอ้วนขึ้นมาจะทำยังไงหา"

"นี่เธอห่วงเรื่องนี้หรอเนี่ย ฉันนึกว่าเธอจะเศร้าใจเรื่องของหมอนั่นซ่ะอีก"

"เศร้าสิเศร้าจนเจ็บเจ็บสุดไปเลยละ...."

  สิ้นคำพูดของเธอบรรยากาศรอบข้างเหมือนจะเงียบทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุด แต่ดูเหมือนกับว่าผมจะไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้นนอกจากเสียงสะอื้นของผู้หญิงตรงหน้าของผมที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุด บ้าเอ๊ยทั้งที่บอกว่าจะทำให้เธอมีความสุขแท้ๆแต่เธอกลับมาร้องไห้แบบนี้

"นี่ไปเที่ยวกันเถอะ"

".....?"


ณ สวนสาธารณะ

  ผมปั่นจักรยานพาเธอมาที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ที่นี่เงียบสงบก็จะมีแต่พวก อาจูม่าเท่านั้นที่มาอยู่แถวนี้เลยเงียบสงบ

"ว้าวววเงียบสงบดีจังนะ"

"พูดอย่างกับอาจุม่าอย่างนั้นและ"

"ย่าห์นายว่าฉันเรอะย่ะ"

หมับ

  ผมวางมือไว้บนหัวของเธอแล้วค่อยๆลูบอย่างเอ็นดู บอมหน้ามุ่ยนิดนึงแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร

"นี่ท็อป..."

"มีอะไรละ"

"นายนะทำไมถึงชอบฉันหรอ"

"ถามจริงเพราะไม่รู้หรือว่าอะไรเนี่ย"

"ตอบมาสิย่ะ"

  ผมมองปาร์คบอมที่มองผมด้วยสายตาขุ่นเคืองก็เธอเป็นอย่างนี้ยังไงละ ฉันถึงชอบนะหน้าตาเวลาโกรธนะน่ารักมากเลยนะ แต่ว่าภายใต้ใบหน้านั่นเธอกลับซ่อนน้ำตาไว้เพียงเพราะแผลในใจที่ยังคงฝังลึก

"อยากรู้จริงๆหรอ"

"ย่าห์ ถ้าไม่อยากรู้ฉันจะถามนายทำไมกัน"

"เพราะเธอเป็นเธอไงละยัยเบ๊อะ"

  ผมย่อตัวให้สายตาของเราอยู่ระดับเดียวกัน ปาร์คบอมมีท่าทีตกใจเล็กน้อยก่อนจะผลักหน้าผมออกไป หึเวลาเขินนี่น่ารักแหะ

"นายจะมาใกล้ฉันทำไมเนี่ย"

"เขินหรอ"

"บ้าหรอย่ะฉันนี่หรอเขิน"

  ผมกับบอมเดินเล่นกันมาเรื่อยๆ โดยจูงจักรยานด้วยบอมดูผ่อนคลายเมื่ออยู่ที่นี่เธอทักทายทุกคนและส่งยิ้มให้ด้วย ดูไปๆยัยนี่ก็กลมกลืนกับพวกอาจูม่าดีเหมือนกันนะ

"นี่ๆดูสิท็อปคุณยายตรงนู่นเค้าให้ฉันมาละ"

  ผมมองดอกไม้ในมือเธอ ดอกลิลลี่สีขาว5-6ดอกมัดด้วยริบบิ้นดูลวกๆแต่ก็น่ารักดี

"นี่กลับได้หรือยังยัยตัวแสบ"

"เห...รีบกลับเร็วจังฉันยังสนุกอยู่เลยนะ"

"ดูเวลาซ่ะบ้างว่านี่มันกี่โมงแล้ว"

  บอมก้มมองนาฬิกาข้อมมือของตัวเองก่อนจะทำตาโต แล้ววิ่งมาเขย่าแขนผมทันที

"ตายแล้วๆรีบกลับกันเถอะกว่าจะกลับถึงรีสอร์ทต้อง ดึกแน่เลยนายเนี่ยพาฉันเพลิน"

"ฉันผิดหรอเนี่ย"

"ใช่ย่ะเพราะฉันถูกเสมอ"



  ผมขี่จักรยานพาบอมมาที่โรงแรมก่อนจะเอาไปจอดไว้แล้วเดินจูงมือกันเข้ามา แรกเธอก็โวยวายใหญ่เลยแต่พอไปๆมาๆดันเงียบซ่ะงั้น

"นี่เงียบทำไม"

  และแล้วภาพตรงหน้าของผมก็ทำให้ผมเข้าใจได้ดี จียงกำลังจูบกันอยู่กับนางแบบญี่ปุ่นนั้น มือเธอกับผมที่จับกันไว้มันสั่นมากแรงบีบที่มือมันทำให้ผมได้รู้ว่าเธอนะกำลังเจ็บปวด

"บอมฉันว่าเราไปเดินเล่นกันดีกว่ามั๊ย"

"ไปสิ"

  น้ำเสียงเธอสั่นเครือ ผมพาเธอเดินมาเรื่อยๆจนถึงสวนของรีสอร์ทปาร์คบอมยังคงทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ดูสิผีเสื้อนี่นาตัวใหญ่จัง ท็อปมีที่ถ่ายรูปด้วยจำได้มั๊ยตอนเราอยู่มหาลัยเราก็เคยถ่ายรูปด้วยกัน มีนาย ฉันและจียง ฮึก จำได้มั๊ย"

หมับ ผมกดหัวบอมให้ซบลงกับอกของผมเพื่อให้เธอระบายทุกอย่างออกมา

"อยากร้องก็ร้องออกมาสิ" 

"ฮึก ฉันไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาของฉันเลย ทำไมกันนะฮึกๆ ฮือๆๆๆ"




    ผมนั่งมองร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆสายตาเธอดูเหม่อลอย มากถึงมากที่สุดริมฝีปากสวยขบแน่นก่อนจะค่อยๆคลายมันออกมาช้าๆ ผมลุกขึ้นยืนช้าๆก่อนจะดึงมือเธอมากุมไว้เธอมองผมด้วยแววตาสงสัย

"ขึ้นห้องไปพักเถอะ"

"......นายขึ้นไปเถอะฉันอยากนั่งเล่นอีกนิดหน่อยนะ"

"เอางั้นหรอ"

"ฉันอยากอยู่คนเีดียวน่ะ"



Bom Part

  ฉันนั่งมองสวนดอกไม้อย่างเหม่อลอย สายลมรอบข้างช่างหนาวเหลือเกินฉันยกมือขึ้นมาประสานกันที่อกก่อนจะถูแขนตัวเองด้วยความหนาว

แกรก

  เสียงข้างหลังเรียกความสนใจจากฉันได้ดีก่อนที่โคทตัวหนาจะถูกวางลงบนบ่าของฉัน ฉันหันไปช้าๆและภาพตรงหน้าของฉันมันทำให้ฉันช็อค 

"นายมาทำไม"

"ถ้าไม่อยากหนาวตายก็ใส่ไว้ซ่ะ"

-----------------------------   100 ------------------------------

กว่าจะครบตอนขอโทษที่ปล่อยให้รอนานค่าาา

พอดีพึ่งสอบเสร็จ เลยมาอัพได้ครบ 100