[bigbang 2ne1]ที่รักได้โปรดปล่อยมือฉัน

ลำดับตอนที่ #4 : อดีต 100%

 Bom  Part

 "สวัสดีครับผมเชวซีวอนเจ้าของรีสอร์ทนี้ครับ.....บอม"

"ซีวอน เอ่อ..."

  หมับ ซีวอนเดินตรงมาแล้วสวมกอดฉันแน่น ฉันกอดตอบเบาๆก่อนจะค่อยๆดันซีวอนออกกก่อน แหมสายตาคนนับสิบจ้องเรามาเป็นจุดเดียวเลยนะ

"พวกคุณรู้จักกันหรอค่ะ"

   คุณยุนอาถามอย่างแปลกใจเอ่อ....จะให้ตอบว่ายังไงดี ฉันกับซีวอนเคยคบกันอยู่ช่วงไฮสคูลตั้ง 3ปีเลยนะที่คบกันนะ แต่ก็ต้องเลิกกันไปเพราะซีวอนเค้าต้องไปเรียนที่อเมริการวมถึงแม่เค้าไม่เคยชอบฉันเท่าไหร่ ฉันมองหน้าคุณยุนอากำลังจะพูด แต่ซีวอนเป็นคนตอบแทนฉันซ่ะก่อนก่อน

"ก็เคยคบกันนะช่วงที่อยู่ไฮสคูล"

"จริงหรอนายไม่เห็นบอกฉันเลย"

"อดีตนะ"

 




ตกเย็น



  ตอนเย็นมีงานปาร์ตี้ริมสระน้ำอย่างสนุกสนานที่ทางรีสอร์ท จัดให้เฉพาะแค่บริษัทเราเท่านั้น งานนี้เลยไม่ค่อยมีคนนอกจะมีก็แต่พวกเพื่อนๆของซีวอน กับยุนอาเท่านั้น

  ฉันยืนสำรวจตัวเองอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ เดรสยาวคล้องคอสีขาวที่หุ่นไม่สวยใส่ไม่รอด ผมรวบขึ้นไปข้างบนหน้าแต่งอ่อนๆ แหมเพอร์เฟ็ค ฉันท้องนี่ไม่อ้วนขึ้นเลยรึยังไงเนี่ย รู้สึกไม่อยากไปยังไงไม่รู้แหะ เพราะตั้งแต่ตอนนั้นมาคุณยุนอามักจะมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ และฉันก็ยังโดนซองกยูส่งสายตาตัดพ้อมาให้อีก แถมฉันยังรู้สึกว่าจียงคอยส่งสายตาแปลกๆแบบโกรธๆมาให้อีก ฉันทำอะไรผิดเนี่ยเฮ้อคิดแล้วเซ็ง

"ยัยบอมมาเร็วๆ"

"ไง"

  ฉันเดินมานั่งที่โต๊ะซึ่งมีแก๊งของฉันนั่งอยู่แล้ว ก่อนจะสั่งเครื่องดื่มเบาๆอย่างน้ำส้มนั่งไปนั่งมาชักจะหิวแล้ว 

"เดี๋ยวฉันไปตักของกินก่อนนะจ๊ะ"

"เชิญจะ"

  ฉันออกมาโซนอาหารที่ไม่ค่อยมีใครอยู่ 

"สวัดดีค่ะ"

"โอ๊ะ สวัดดีค่ะคุณยุนอามาไม่ให่ซุบไม่ให้เสียงเลยนะค่ะ"

"ขอโทษค่ะคุณบอมตกใจหรอค่ะ"

"ค่ะก็นิดหน่อย"

  เงียบบบบ  ความเงียบปกคลุมสองเราฉันมองซ้ายมองขวาหาของที่อยากจะกิน คุณยุนอาที่ตักอาหารอยู่ข้างๆก็ไม่พูดอะไรนี่มันอึดอัดนะเนี่ย ฉันจึงตัดสินใจพูดทำลายความเงียบออกไป

"เอ่อ ดูเหมือนคุณมีอะไรอยากจะถามฉันรึเปล่าค่ะ"

  คุณยุนอาวางจานกับที่คีบลงก่อนจะเงยหน้ามาสบตาฉัน พระเจ้าเธอสวยจริงๆแต่ว่าในตาของเธอเหมือนกับว่ามันมีความเศร้าปนอยู่

"มีสิค่ะ"

"เรื่องอะไรหรอค่ะ"

"เรื่องซีวอนค่ะพวกคุณนี่ดูเหมาะสมกันจริงๆนะค่ะ"

"ฉันกับเค้าเราไม่คิดอะไรกันหรอกค่ะ ซีวอนนะรักคุณจะตายไป"

"หึไม่จริงหรอกค่ะ ตอนเจิคุณเค้าดูมีความสุขมากกก มากซ่ะจนออกนอกหน้า"

  เธอหลบตาลงก่อนจะมองมาที่ฉันด้วยสายตาเศร้าสร้อย ฉันเอื้อมมือมากุมมือของเธอไว้แล้วจ้องลึกไปในดวงตาคู่สวยนั่น

"ฉันกับเขาเราไม่มีอะไรกันแน่นอนค่ะ  คุณเชื่อฉันได้ค่ะคุณต้องมั่นใจในตัวเองกว่านี้นะค่ะ"

"จริงๆนะค่ะ"

"ค่ะฉันสัญญาค่ะ"

   เธอยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน ผู้หญิงคนนี้เธอต่างกับฉันมากนะซีวอนนายต้องดูแลเธอให้ดี เฮ้อทำไมช่วงนี้มันมีเรื่องความรักบ่อยจังนะ

   ฉันตัดสินใจเดินออกมาจากงานอย่างเงียบๆ ฉันเดินมาเรื่อยเปื่อยข้างทะเลรู้ตัวอีกทีฉันก็เดินมาไกลแล้ว ทีนี้จะกลับยังไงละเนี่ย

กรุ๊งกริ๊งๆๆๆๆ

  หมานี่นาหน้าย่นพันธ์ชาเป่ย และหมาตัวนี้ก็เป็นของ ควอนจียง เค้าอยู่ที่นี่หรอแล้วตอนนี้อยู่ไหนละ

หมับ

"อื้อออ อ่อย อัน อ่ะ (อื้อ ปล่อยฉันนะ)"

"อยู่เงียบๆไว้"




เช้าวันต่อมา

  ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะกระพริบตาเพื่อปรับสภาพของร่างกายเมื่อคืนฉันอยู่ที่ชายหาดนี่แล้วฉันมาอยู่นี่ได้ยังไงเนี่ย ฉันมองไปรอบๆนี่มันห้องพักฉันนี่แล้วฉันมาอยู่นี่ได้ยังไง และแล้วฉันก็กระจ่างทันทีเมื่อเห็นร่างสูงของใครที่นอนอยู่ตรงโซฟา

  ฉันเดินตรงเข้าไปใกล้โซฟาตัวสีแดงที่เด่นเป็นสง่าฉันนั่งลงยองๆก่อนจะค่อยๆจิ้มหน้าเค้าเล่นเวลาหลับนี่น่ารักและดูหล่อซ่ะจริง แต่พอตื่นนะรั่วทุกที-____-

"นี่ตาบ้ามานอนตรงนี้ทำไมกันย่ะ"

"นี่จะตระโกนทำไมนักหนา"

  เจ้าของใบหน้าสูง ลืมตาขึ้นมาก่อนจะยันตัวลุกขึ้นแต่ก็มิวายโวยวายยกใหญ่ ว่าแต่นายมานอนในห้องฉันได้ยังไงเนี่ย ฉันมองหน้าท็อปอย่างจับผิดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อสำรวจตัวเองว่ามีอะไรรึเปล่า อืมไม่มีรอยอะไรตามตัวถือว่าเคลียร์ ฉันเดินออกมานั่งโซฟาตัวเล็กที่อยู่ข้างๆกัน

"นายมานอนที่ห้องฉันได้ยังไงย่ะ"

"เอ้าก็ดาร่าขอให้ฉันมานอนเฝ้าเธอนะสิ"

"แล้วฉันมาอยู่นี่ได้ยังไงกันนายเป็นคนอุ้มฉันมาหรอ"

"เอ้าก็เธอ..."

  อยู่ดีๆท็อปก็หยุดพูดไปเขาทำถ้าครุ่นคิดอยู่นาน จนฉันชักจะรำคาญแล้วนะ เมื่อเห็นว่ายังคงนิ่งฉันจึงถามไปอีกรอบ

"นี่ตกลงฉันมานอนอยู่ที่นี่ได้ยังไง"

"ก็..ดาร่ากับแชลินไงเป็นคนพามาเธอนี่เพี้ยนรึยังไง"

  จริงหรอ นี่ฉันเบลอถึงขนาดจำอะไรไม่ได้รึยังไงเนี่ยคิดแล้วปวดหัวแหะ ตอนนี้ก็เช้าแล้วเอ๊ะตอนเช้าเหมือนฉันจะลืมอะไรไปนะ

"อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกก"

"เห้ยเธอ"

  ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีลืมไปเลยว่าตอนเช้าฉันแพ้ท้อง 



  ฉันเดินออกมาจากห้องพักพร้อมกับท็อป แหมถ้ามีใครมาเห็นเนี่ยคิดไปต่างๆนาๆแน่เลยขออย่าให้มีใครมาเจอเลยเถอะ

ปัง

  และแล้วเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลกกับฉันมากเพราะทันทีที่ฉันปิดประตูเสร็จ ฉันก็พบบุคคลอีก3ชีวิตที่อยู่บริเวณหน้าห้อง ซีวอน  ซองกยู และจียง ซีวอนมองหน้าฉันด้วยสายตาสลดลงแล้วเดินผ่านไปซองกยูทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะเดินเข้าห้องไป ส่วนจียง เค้ายิ้มเยาะให้ฉันก่อนจะเดินไปโอบเอวแม่นางแบบญี่ปุ่นนั่น

  ความรู้สึกนี่คือเจ็บ เจ็บที่เขาทำร้ายฉัน เจ็บที่ควงผู้หญิงคนอื่นก็รู้ไม่ใช่หรอว่าฉันนะรักเค้าแล้วทำไมถึงทำแบบนี้ละ ไม่เห็นใจกันบ้างหรอ

"ไปกันเหอะฉันจะทำให้เธอมีความสุขเอง"

---------------------------------------------

100% แล้วจร้าาาาาา ยังไงก็ แทงค์ยูมากนะจ๊ะ