[bigbang 2ne1]ที่รักได้โปรดปล่อยมือฉัน

ลำดับตอนที่ #2 : คนนั้นของเธอ 100%

Bom Part

 ฉันออกจากโรงพยาบาลมาได้2วันแล้วซึ่งตอนที่ฉันอยู่โรงพยาบาลเพื่อนๆในที่ทำงานก็แทบจะปิดบริษัทมาเยี่ยมกันเลยทีเดียวยกเว้น 'เขา' แต่ว่าวันนี้ฉันต้องไปทำงาน ฉันกระชับกระเป๋าถือหนังจรเข้สีม่วงเข้มให้เข้าที่แล้วสวมรองเท้าส้นสูงคริสติยองลูบูแตง ก่อนจะเดินออกจากบ้านและล็อคกลอนให้เรียบร้อยโดยไม่ลืมที่จะหยิบแว่นตาสีชามาสวมใส่ ช่วงนี้หน้าฉันโทรมจะตายเดี๋ยวก็ไม่มีหนุ่มๆมาจีบหรอก คนโสดก็ต้องดูแลตัวเองให้ดูสวยเข้าไว้

บริษัทYG ออแกไนซ์เซอร์

"บอมออนนี่ อันยองค่ะ"

"อันยองจะมินกิ

  ฉันส่งยิ้มทักทายมินจีสาวน้อยน่ารักเด็กฝึกงานที่ใครต่อใครต่างหลงรักเพราะความใสซื่อ บวกกับการเป็นนักศึกษาจบใหม่ทำให้หนุ่มๆทั้งแผนกต่างโปรยใจไปให้เธอ อิจฉาเด็กง่ะ

"ออนนี่พึ่งออกมาจากโรงพยาบาลเองนะค่ะ อย่าพึ่งมาทำงานเลย"

"แหมถ้ามัวแต่นอนออนนี่ก็อ้วนแย่สิจ๊ะ เดี๋ยวหนุ่มๆก็ไม่มีใครให้มองพอดี"

"ย่าห์ หยุดความคิดของเธอแค่นั้นเลยนะปังบอม"

  ระหว่างที่ฉันกำลังจะ จรดปลายส้นเท้าเข้าที่ประตูของบริษัทก็ต้องหันเหลียวหลังกลับไปมองดาร่าที่เดินหน้าตึงมาหาฉันทันที จะด่าฉันอีกรึไงเนี่ย

"ทำไมยัยดัล"

"มีแต่เธอเท่านั้นรึไงที่เป็นอาหารตาของหนุ่มๆนะ"

"แต่ฉันโสด ส่วนเธอนะอีกไม่กี่ปีก็แต่งแล้ว"

"ออนนี่เลิกเถียงกันเถอะค่ะฉันจะไปทำงานสักที"

  ระหว่างที่ฉันยืนเถียงกับดาร่าก็สัมผัสได้ถึงรังสีทะมึนๆ ข้างหลังมาจี้แปล๊ปๆๆและแล้วก็เป็นอันต้องเฉลยเมื่อเจอกับ แชลิน สาวสวยสุดเปรี้ยวประจำแผนกเธอมีความเก๋ไก๋และเปรี้ยวสุดๆแต่ดูเหมือนเช้านี้เธอจะอารมณ์ไม่ดีนะ ดูได้จากสายตาที่พร้อมขะเหวี่ยงได้ทุกเมื่อฉันกับดาร่าพยักหน้าให้กันก่อนจะเดินเข้ามาในบริษัทโดยมีมิจีที่เดินตามอย่างหวาดๆ ฉันกับดาร่ามินจีและแชลินเดินเข้ามานั่งในคาเฟ่ช็อปในบริษัทตรงที่คุ้นเคยกันดี

  พวกฉันนั่งกันไปเรื่อยพูดคุยสัมเพเหะระกันอย่างสนุกสนาน ก่อนที่สายตาของฉันจะเหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งเดินเข้ามาในบริษัท จียง เค้าไม่ได้เดินมาคนเดียวแต่มีนางแบบญี่ปุ่นคนหนึ่งมาด้วยฉันจำเธอได้ดี เธอชื่อโอซาวะ ฮาริ เวลามีงานออแกไนซ์จียงมักจะให้เธอมาเสมอ

"ออนนี่ค่ะ"

"ออนนี่"

"บอม"

  ดาร่าและน้องๆมองฉันด้วยสาวตาอ่อนโยน ฉันไม่อยากให้พวกเธอห่วงฉันเลยแต่ว่าภาพตรงหน้ามันทำให้ฉันรับไม่ได้จริงๆ ภาพที่เขากับเธอจูบทักทายกันและเดินควงกันเข้ามามันบีบหัวจฉันเหลือเกิน แรงบีบเบาๆที่มือทำให้ฉันมีแรงใจขึ้นมาแม้มันจะเป็นสัมผัสเบาๆแต่ว่าฉันยังมีดาร่าอยู่นี่นา ยังมีมินจีและแชลินด้วยฉันยิ้มบางๆไปให้พวกเธอ

"ไม่เป็นไรหรอกก็แค่รักที่เจ็บปวดนะ"





  มันจะดีกว่านี้ถ้าโต๊ะทำงานของฉันกับเค้าไม่ได้อยู่ใกล้กันนะ ฉันมองไปที่โต๊ะข้างๆของฉันที่ตอนนี้เจ้าของโต๊ะไม่อยู่ ตอนฉันเข้าโรงพยาบาลเค้าไม่คิดจะไปเยี่ยมเลยสินะ ทั้งที่ต้นเหตุมันเป็นเพราะเค้า

"อ๊ะ"

  ฉันร้องเสียงหลงทันทีเมื่อสัมผัสถึงอะไรเย็นๆที่สัมผัสอยู่ข้างแก้ม ฉันรับกระป๋องน้ำอัดลมมาอย่าเซ็งๆ ก่อนจะทำหน้าบึงตึงใส่คนที่ทำหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร ท็อปหัวเราะในลำคอก่อนจะยกกระป๋องน้ำอัดลมอีกกันขึ้นมาดื่ม

"ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ"

"แล้วจะให้ทำหน้าแบบใหน"

"ฮ่าๆๆ เธอกับหมอนั่นเลิกกันแล้วหรอ"

"ใช่........เขาเป็นคนบอกเลิกฉัน"

"ถ้าตอนนั้นฉันไม่ปล่อยเธอให้มันคงดีกว่านี้"

"นั่นสินะถ้าฉันเลือกนายคงดีกว่านี้"

".................."

".................."

   ฉันก้มหน้ามองกระป๋องน้ำอัดลมและฉันก็เห็น ลักยิ้มน่ารักๆและข้อความตามแบบฉบับเจ้าตัวปลอบใครไม่เก่ง

'เธอต้องผ่านไปได้'

  แม้จะเป็นข้อความสั้นๆแต่ก็ทำให้ฉันอมยิ้มได้ไม่น้อยเลยละ  ฉันเงยหน้ามองร่างสูงที่อยู่ข้างๆใบหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่แก้มทั้งสองข้างกลับแดงระเรื่อแบบนั้นน่ารักจริงๆเลย ขอโทษนะที่ตอนนั้นฉันไม่เลือกนาย ฉันคงพูดได้แต่ในใจ ระหว่างที่ฉันมองหน้าท็อปอยู่นั้นสายตาก็พลันไปเห็นรอยจ้ำแดงๆที่มุมปากนั่น และรอยที่มืออีก

"ท็อป ปากนายไปโดนอะไรมาแล้วรอยที่มือนั่นด้วย"

"ก็....พอดีไปฝึกศิลปะป้องกันตัวนิดหน่อยนะ"

"ย่ะ ตาซื่อบื่อ"

"ฉันกลับโต๊ะดีกว่าเดี๋ยวโดน บอสดุ"

^_^ ฉันยิ้มบางๆให้เขา และแล้วรอยยิ้มของฉันก็ต้องหุบลงทันทีเมื่อเห็นภาพตรงหน้าฉัน จียงยืนอยู่กับนางแบบญี่ปุ่นคนนั้นเค้าทั้งสองยิ้มให้กันแล้วเดินเข้ามาฉันยังคงอึ่ง หน้าชามือชาเค้ามองฉันด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้คนข้างกายเคัา ฉันทำได้แต่เพียงก้มหน้าลงเพื่อระงับความอ่อนแอ เอาไว้จะให้เค้ารู้ไม่ได้ว่าเราอ่อนแอ




พักเที่ยง





  ตอนนี้ฉันนั่งกินข้าวกับดาร่า มินจี และแชลิน โดยมีพวกหนุ่มๆ ท็อป ซึงรี แดซอง และแทยัง นั่งอยู่ด้วยกัน แทยังกับดาร่าหวานกันไม่แคร์สื่อ มินจีกับแดซองยังคงเขินอายต่อกัน ส่วนซึงรียังคงโดนแชลินบ่นเพราะทำงานไม่เสร็จ 

"เป็นไรทำไมกินน้อยจัง"

"ก็เปล่าหรอกแค่ไม่ค่อยถูกปากนะ"

"กินเยอะๆเหอะน่ายัยบอมเผื่อลูกในท้องด้วย"

  ระหว่างที่พวกเราคุยกันไปเรื่อยสายตาฉันก็พลันไปเห็นจียงเค้าเดินควงกันออกไปกับนางแบบคนนี้ ทำไมจะต้องมาเจอตอนนี้ด้วย ไปที่อื่นไม่ได้รึยังไง


"ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"






  ฉันยืนมองภาพตัวเองในกระจก ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังร้องไห้ในกระจกนั้นจะไม่มีอีกแล้วฉันเช็ดน้ำตาแล้วหยิบเมคอัพมาเติมซ่ะหน่อย ประตูห้องน้ำถูกผลักเข้ามาโดยผู้หญิงคนนั้นเค้ามองฉันด้วยสายตาเย้ยหยัน ฉันมองแวบหนึ่งก่อนจะเก็บของเดินออกมา

  พอฉันเดินออกมาฉันก็เจอกับจียงยืนอยู่หน้าห้องน้ำ ในมือของเขามีบุหรี่อยู และแล้วคำพูดตอนอดีตก็แล่นเข้ามาในหัวฉัน

'นายสัญญากับฉันได้มั๊ยว่าจะเลิกบุหรี่'

'สัญญาสิ อะไรที่เธอขอได้ทั้งนั้น'



หมับ

"จะรีบไปไหนไม่อยากเจอหน้าฉันขนาดนั้นเลยรึไง"

"ปล่อยฉันนะ"




100%