คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : forever love (END)
ตอน forevr love
7 ปีผ่านไป
"ลูซกับลุกซ์ หยุดเดี๋ยวนี้นะไม่งั้นแม่จะไม่ให้ค่าขนมจริงๆด้วย"
ฉันตะโกนเสียงดังฟังชัด เพราะลูกๆของฉันเล่นซนจนฉันทนไม่ไหวแล้วเนี่ย ลูซกับลุกซ์เป็นลูกของฉันกับจียงเป็นแฝดหญิงแฝดชาย ทั้งสองคนยังเล่นซนกันไม่หวาดกลัวรัศมีของฉัน แต่ว่ามันได้เวลาที่พวกเค้าควรจะไปโรงเรียนแล้วนะ
"ลูซกับลุกซ์รีบไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ก่อนที่แม่จะหมดความอดทนนะ"
"คร้าบบบบบบ/ค่าาาาา"
ฉันนั่งลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อนถ้ามีคนเดียวจะไม่ว่าอะไรเลยนะ นี่เป็นแฝดแถมเป็นแฝดที่ต่างกันสุดขั้วซ่ะด้วย
พอลูกๆอาบน้ำเสร็จฉันก็จัดการไปส่งที่หน้าบ้าน กับรถโรงเรียนก่อนจะคิสกันก่อนลา เหนื่อยจริงๆ
Dara part
"ห่ะอะไรนะ จียงจะกลับมาหรอ"
ฉันพ้นชาออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ฉัน มินจี แชลิน มองหน้ากันอย่างชั่งใจวันนี้พวกเรานัดกันมาเลือกชุดแต่งงานให้มินจี ส่วนพวกฉันก็มีลูกกันไปหมดแล้ว พวกเรามองหน้ากันอย่างนิ่งๆดีนะเนี่ยที่ยัยบอมยังไม่มา
"เราจะให้บอมออนนี่รู้เรื่องไม่ได้นะค่ะ"
แชลินพูดเสียงเรียบๆฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะกดโทรศัพท์หาสามีสุดที่รักก่อนโทษฐานไม่ยอมมาบอกฉัน
"ทุกคนขอโทษนะที่มาช้า"
ระหว่างที่ฉันกำลังจะโทรหาแทยังฉันก็รีบเก็บโทรศัพท์ทันทีก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้บอม บอมมองหน้าฉันอย่างงงๆ แต่ก็ไม่ได้อะไรมากมายเธอหันไปคุยกับมินจีต่อ
Luxe Part
ตอนนี้พวกผมนั่งอยู่ในรถเดินทางมากินไอศครีมกับป๊ะป๋าแทยัง ซึ่งเป็นเพื่อนกับแม่ผมวันนี้ป๊ะป๋าแทยังบอกว่าจะมีเพื่อนของคุณป๋ามาด้วยใครกันนะ ป๊ะป๋าซึงฮยอนรึเปล่านะ
"ถึงแล้วร้านไอติมพวกเด็กๆ"
"เย้ๆ"
ผมเดินมานั่งที่เก้าอี้ด้านในสุดตามด้วยไซรัส ลูกของป๊ะป๋าแทยังมันกับผมเป็นเพื่อนรักกัน เลยต้องนั่งด้วยกันอยู่แล้ว ป๊ะป๋าแแทยังนั่งตรงกลาง เอนกิ(ลูกซีแอลกับซึงรี) นั่งตรงข้ามกับผมแต่ว่านั่งเฉยๆก็ได้ทำไมนายมาจับมือน้องสาวฉันละ
"ลูซทำไมไปนั่งตรงนั้น"
"จะให้ฉันนั่งกับพวกนายหรอเบียดกันแย่"
ยัยลูซพูดอย่างนั้นก่อนจะกันไปสั่งไอติมไอ้เด็กเอนกินั่นเจ้าเลห์นักนะ เดี๋ยวอยู่โรงเรียนเจอแน่ๆ
"ทำไมต้องจับมือกันด้วย"
ไม่ใช่ผมหรอกเป็นไอ้ไซรัสที่ถามขึ้น เอ๊ะหรือว่ามันจะเล็งน้องสาวผมเหมือนกันเนี่ย(โรคหวงน้องสาวกำเริบ) อย่านะเว้ยยัยนี่ต้องได้ผู้ชายที่ไม่เหมือนพวกแกสองคน
"ก็ผมกลัวเจ๊เขาหลงนี่ห่ะ"
ไอ้เด็กนี่มันหน้าตบกระโหลกซ่ะจริงเหอะ ผมกับไอ้ไซรัสทำหน้าเซ็งอารมณ์ทันที ยัยลูซหัวเราะหน่อยๆก่อนจะไปหยิกแก้มไอ้เด็ดนั่น
"เอาน่าๆเด็กๆ ไอติมมาแล้วอย่าทะเลาะกันน่า ถึงยังไงลูซก็เป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มนะ ให้ลูซสบายใจเถอะ"
ผมไม่ตอบแต่กินไอติมพลางส่งสายตาจิกกัดไปให้ไอ้เด็กบ้าเอนกิ พวกผมกินไปได้สักพัก เสียงจากประตูร้านก็ดังขึ้นแหมมม ร้านออกจะเด่นมีแค่พวกผมกับคนที่เข้ามาใหม่เท่านั้นเอง
"ไงว่ะสหาย"
"เออไม่ได้เจอกันนานเลยนะเว้ย"
"แล้วนี่ลูกแกหรอเยอะดีนะ"
"ไม่ใช่เว้ยลูกของฉันคนนีไซรัส นั่้นของซึงรี ชื่อ เอนกิ และนี่ของ..เอ่อปาร์คบอมชื่อ ลุกซ์กับลูซ"
ผมเงยหน้าขึ้นไปทำความรู้จักกับเพื่อนของป๊ะป๋าแทยังเค้ามองมาที่ผมกับยัยลูซนิ่ง เอ่อหน้าผมมีอะไรติดอยู่รึเปล่าเนี่ย
ประตูที่ร้านเปิดอีกครั้งพร้อมกับแม่ผมที่เดินเข้ามากับป๊ะป๋าซึงฮยอน แม่เดินมาถึงหน้าของแม่รู้สึกตกใจอย่างมาก เอ่อนี่อะไรอีกละเนี่ย
"ป๊ะป๋าซึงฮยอน"
ผมทักเสียงดังก่อนจะโบกไม้โบกมือให้ ป๊ะป๋าซึงฮยอนที่เดินหน้าเครียดมากับแม่ผม
"ขอบคุณนะแทยัง ที่ดูลูกให้ลุกซ์กับลูซกับบ้านกันเถอะ"
ผมกับลูซเก็บของแล้วเดินตามแม่ไป แต่ว่าเพื่อนของป๊ะป๋าแทยังกลับจับมือผมไว้ซ่ะแน่น เอ่อคุณบ้านผมมีต้องกลับนะ
"คุณครับผมจะกลับแล้วปล่อยมือผมเถอะครับ"
"ไม่ เธออยู่นี่และ"
"ปล่อยลูกฉัน"
แม่ผมเดินมาคว้ามือของลูซไว้และพูดเสียงต่ำที่น่ากลัวสุดๆ ป๊ะป๋าซึงฮยอนตบไหล่แม่ผมเบาๆผมสังเกตได้ว่าแม่ผมอ่อนลง
"ลูซจะอยู่มี๊ยลูก"
แม่ผมหันไปถามยัยลูซแทนยัยนั่นทำหน้าครุ่นคิดสักหน่อย ก่อนจะพูด
"ไม่ค่ะแม่หนูจะไปเรียนเปียโน"
แม่ผมหันหลังเดินกลับไปที่ประตูอีกครั้ง ถามความเห็นผมสักครั้งมั๊ยว่าอยากอยู่เนี่ย โถ่ครูสอนเปียโนยิ่งสวยๆอยู่อดไปเลย
"นี่ผมก็อยากไปเรียนเปียโนเหมือนกันนะ"
"หืมฉันมีที่สนุกกว่าเปียโนอีกนะไปด้วยกันมั๊ย"
"เอ๋ จริงหรองั้นก็โอเคครับ"
ขณะนี้ผมนั่งอยู่รถที่แพงโคตรๆ คุณคนนี้เหมือนจะชอบผมมากจริงๆ เพราะตอนไปห้างเมื่อกี๊ผมแค่ไปยืนมองเกมส์เท่านั้น คุณคนนี้ก็จัดการซื้อให้ผมแทบจะทุกเวอร์ชั่น เลยหรือนี่จะเป็นของขวัญจากพระเจ้าที่กระผมประพฤติตัวดีสินะ(ซึ้ง)
"คุณจะพาผมไปไหนหรอครับ"
"เลิกเรียกฉันว่าคุณสักที"
"ก็ผมไม่รู้ชื่อนี่ แล้วผมเป็นคนที่มารยาทงามจะให้เรียกว่าอะไรละ"
"อ่าาาา โทษทีๆฉันคงลืมบอกชื่อเธอไปสินะ ฉันชื่อ ควอนจียง นายละ"
"ผมหรอ ผมมีชื่อว่า ปาร์คลุกซ์ ส่วนน้องสาวผมชื่อปาร์คลูซ ชื่อเราทั้งสองแปลว่าแสงสว่าง แม่บอกว่าเพราะพวกเราเป็นแสงสว่างทำให้แม่มีชีวิตอยู่นะครับ"
"หรอ"
"นี่ผมต้องเรียกคุณว่าป๊ะป๋าจียงใช่มั๊ยครับ"
"ทำไมเป็นป๊ะป๋าละ ก็คุณเป็นเพื่อนกับป๊ะป๋าแทยังกับป๊ะป๋าซึงฮยอน"
"งั้นก็โอเค วันนี้ไปนอนที่คอนโดฉันนะ"
"ผมก็อยากนะครับ แต่แม่ละแม่คงจะดุแน่ๆ"
"แม่นายชอบดุหรอ"
"เปล่าครับปรกติแม่นะใจดีมากกกก อ่อนโยนด้วยแต่เมื่อเช้าผมกับยัยลูซเล่นซนไปหน่อยแม่เลยโกรธใหญ่เลยครับ"
"เดี๋ยวฉันโทรไปบอกแม่เธอให้นะ"
"จริงหรอครับ ขอบคุณนะครับป๊ะป๋าจียง"
ป๊ะป๋าจียงจอดรถที่คอนโดของเขาผมเดินตามเข้าไป อยู่คอนโดหรูนะเนี่ยแต่บ้านผมหรูกว่า อิอิ
"พ่อเธอไปไหนหรอ"
อยู่ดีๆป๊ะป๋าจียงก็ถามผมขึ้นขณะขึ้นลิฟท์ แถมถามเรื่องพ่อผมอีกต่างหากนั่นสินะพ่อผมไปไหนเนี่ยแม้แต่ผมก็ยังไม่รู้เลย
"ไม่รู้สินะแม่บอกว่าแม่กับพ่อลาขาดกันไปแล้ว"
"แล้วพ่อเธอเป็นคนยังไงแม่เธอเคยเล่าให้ฟังมั๊ย"
คำถามนี้เรียกรอยยิ้มของผมได้เป็นอย่างดีแค่พูดถึงก็รู้สึกอบอุ่นแล้ว ถึงแม้ว่าจะไม่เคยเจอกันแต่ก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาทางสายลม
"ก็แม่บอกว่า พ่อเป็นคนแนวแบดบอยแต่น่ารักมาก แถมยังขี้เล่นสุดๆแต่ก็เอาจริงเอาจังกับงานจนน่ากลัว พ่อรักแม่มากก็จริงแต่พ่อก็ไม่หยุดความโลภของตัวเอง แม่บอกประมาณนี้ละครับ"
"ทำไมคุณถึงดีกับผมจัง"
"หืมนั่นสิ"
"ทำไมหรอครับ"
"บอกไปเดี๋ยวเธอก็ตกใจแย่"
ตกใจมีอะไรให้ตกใจหรอป๊ะป๋าจียงเป็นมนุษย์ต่างดาวรึยังไงถึงต้องตกใจด้วย ถึงเป็นก็ไม่กลัวหรอกนะ
GD Part
"บอม"
ผมเรียกชื่อเธอช้าๆ บอมเดินมาหาผมก่อนจะนั่งลงที่เดิมของเรา เธอปาดน้ำตาช้าๆ หลังจากที่ลุกซ์หลับแล้วผมเลยนัดเธอมาคุยกัน
"มีอะไรว่ามาลูซอยู่บ้านคนเดียว"
"นี่สองคนนั้นลูกฉันใช่มั๊ย"
"ฉันไม่เคยมีใครนิก็ต้องลูกของนายอยู่แล้ว"
เธอตอบผมนิ่งๆแต่น้ำเสียงกลับสั่นเครือ ผมรู้ว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเธอต้องทนทุกข์ทรมานเพียงใด ผมเอื้อมมือไปกุมมือเธอไว้ เธอไม่ขัดขืน
"เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั๊ย"
เธอนิ่งไปนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยคำตอบที่ทำให้หัวใจของผมพองโตตเป็นคำตอบที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากปากเธอจริงๆ
"วันเมื่อรืนนี้เป็นวันเกิดของลูกของนายนะ คุณพ่อ"
ถึงแม้จะเป็นคำตอบที่ดูจะกำกวมแต่ว่าสีหน้าและดวงตาของเธอกำลังยิ้มให้ผมอยู่ผมคว้าเธอไปกอดแน่น
"ฉันขอโทษนะบอม"
"^_^"
"ต่อจากนี้ไปเราจะเริ่มต้นใหม่กันนะ"
"อื้ม"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบแล้วจ้าาาาาาาาาาา
อันที่จริงจะแต่งเสร็จตั้งนานแล้วแต่ความขี้เกียจเกินเยียวยาจริงๆ
ขอบคุณทุกครั้งที่อ่านนะค่ะ
ถึงจะได้เม้นท์น้อย ไม่เป็นไรเพราะ I DON'T CARE อิอิ
ณ จุดๆนี้ติดตามผลงานต่อไปในอนาคตของเราด้วยนะค่ะ ส่วนเรื่องอะไรก็
รอดูต่อไปในอนาคต นะค่ะ
THANK YOU FOR YOU'RE POST
ความคิดเห็น