คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เปลี่ยนไป
ตอนนี้พวกผมแอนด์เดอะแก๊งอยู่ที่สนามบินสุวรรณภูมิรอขึ้นเครื่องไปเชียงใหม่กัน จำที่พี่วินบอกได้มั๊ยครับว่าจะพาผมไปเที่ยวนะสุดท้ายก็มาที่เชียงใหม่ ถามว่าทำไมไม่ไปทะเลพี่วินตอบกลับมาว่า 'ไรท์เตอร์มันเบื่อทะเล' เพราะอย่างนี้พวกเราเลยต้องไปเที่ยวเชียงใหม่แทน ทั้งๆที่ทะเลมันแต่งง่ายกว่าแต่ไรท์เตอร์มันก็ยังเลือกที่ที่มันไม่เคยไป(นอกเรื่องไปเยอะแล้วย่ะ;ไรท์) กลับเข้ามาๆสมาชิค ณ ทริปของเรามี ผมพี่วิน ฮันเตอร์ออดี้ พี่พัคแฟร์ ฟาร์พี่คุ้ม และบรรดาเฮียๆพี่เมียเข้าใจป่ะของผม
2 ชั่วโมงผ่านไปเท้าของผมก็ได้จรดลงบนแผ่นดินเชียงใหม่แล้วววววว พวกเรารอสักพักลีมูซีนคันงามก็มารับเป็นของรีสอร์ทป้าผมเองและครับ พี่เต็คพาเราเข้าไปเช็คอินโดยเลือกห้องที่ดีที่สุดให้พวกเราและได้ข่าวมาว่าเฮียแกแคนเซิลลูกค้าไปหลายรายเลยทีเดียว
"เอานี่คีย์การ์ดเลือกเอาใครจะนอนกับใคร"เฮียเต็คยื่นคีย์การ์ดให้พวกนั้นก็รีบฉกเอาไปแล้วรีบลากเมียมันเข้าไปในห้องทันที พี่วินหยิบคีย์การ์ดออกจากมือเฮียเต็คก่อนจะลากผมเข้าห้องไป ผมได้ยินเสียงเฮียโวยวายลั่นด้วยละ
"อยากไปเที่ยวไหนรึเปล่า"
"นั่งเครื่องมาเหนื่อยๆนะเว้ยอยากนอนอ่ะง่วง"ผมตอบเสร็จก็ซุกตัวเข้าที่นอนทันที ตาทั้งสองข้างเริ่มปรือๆก่อนที่จะเริ่มปิดตาลงมาอีกครั้ง
วิน
ผมมองคนตัวเล็กที่หลับไปเรียบร้อยแล้วอมยิ้มนิดๆ ก่อนจะค่อยๆไล่มือไปทั่วใบหน้าหวานนั่นอย่างแผ่วเบาเรื่องของเรามันช่างดูง่ายดายเหลือเกินไม่รู้เพราะนายเอกเรื่องนี่ง่ายหรือไรท์เตอร์ขี้เกียจก็ไม่รู้สิ(ข้อหลังนี่มิใช่เลอ:ไรท์)
"อื้มอย่ากวนสิ"เสียงหวานบ่นเบาๆ ผมไล่ปลายจมูกไปทั่วใบหน้าของร่างบางที่นอนหลับอย่างมีความสุข แก้มที่ปรกติจะขาวอมชมพูแต่พอโดนผมฟัดเข้าบ่อยๆมันยิ่งชมพูกว่าเดิมอีก ปากนี่ก็ไม่รู้จะแดงไปไหนกันแน่ ไหนบอกภูมิใจในความหล่อมากไงเนี่ยนี่มันสวยไม่ใช่หรอ
"ฮ้าวชักจะง่วงแล้วสิ"แล้วผมก็มุดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกันก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นมาดึงเอวคอดๆที่ผู้ชายไม่น่าจะมีมาแนบชิตไว้กับตัว ฝังใบหน้าลงที่ซอกคอขาวเนียนที่แต่งแต้มไปด้วยรอยรักสีกุหลาบ ก่อนที่จะปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งของตัวเองลง
Trrr Trrr
"ฮัลโหล"
(ขอสายพัตเตอร์หน่อยครับ)ผมยกหัวตัวเองขึ้นมาดูโทรศัพท์ เป็นของพัตเตอร์นี่หว่าแล้วผู้ชายคนนี้ใคร
"คุณเป็นใคร"
(ผมไม่จำเป็นต้องบอกคุณหรอกครับ)
"กูถามมึงดีๆว่ามึงเป็นไรกับเมียกู"เริ่มจะโกรธแล้วครับ ปลายสายเงียบไปพักใหญ่ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงหัวเราะมาจากฝั่งนั้น
"อืม พี่วินใครโทรมาหรอ"คนตัวเล็กในอ้อมกอดของผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะถามเสียงงัวเงียผมส่ายหัวให้แทนคำตอบมือเรียวบางเอื้อมมือมารับโทรศัพท์จากผม ผมส่งให้ไปก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะเอาโทรศัพท์แนบหู
"ฮัลโหลนั่นใครครับ"
(จำพี่ไม่ได้หรอครับพัตเตอร์)
"อะไอ้แม็ค"
(แหมไม่เจอกันนานเรียกพี่ว่าไอ้เลยหรอครับ รู้อย่างงี้ตอนนั้นน่าจะจับทำเมีย)
"เชี่ยแม็คมึงไม่ต้องที่มึงทำอะไรกับกูไว้กูยังจำได้ดี"
(แหมก็ตอนนั้นน้องพัตเตอร์อยากมายั่วพี่เองนี่ครับ)
"พร่องเหอะจะตายที่ไหนก็ไป"พัตเตอร์เขวี้ยงไอโฟนของตัวเองไปที่ผนังอย่างแรง เศษไอโฟนกระจัดกระจายไปคนละทางคือเคสลาย GD มึงไม่ช่วยอะไรเลยช่ะ
"ใครหรอครับ"ผมดึงร่างเล็กๆนั่นมากอดไว้แน่น พัตเตอร์เอนหัวมาซบก่อนที่ปากสีแดงๆนั่นจะเล่าเรื่องราวต่างๆในอดีตให้ผมฟัง มือผมกำเข้าหากันแน่นอัตโนมัติมันเป็นเหตุการณ์ที่เจ็บปวดสุดๆเลยก็ได้ คนตัวเล็กของผมโดนแฟนหักหลังลากไปข่มขืน แต่พวกเฮียๆของมันไปช่วยไว้ทัน
"ไปล้างหน้าล้างตานะครับเดี๋ยวลงไปหาคนอื่นๆกัน"พัตเตอร์พยักหน้าหงึกหงักก่อนที่จะเดินลงจากที่นอนไปในห้องน้ำ ผมต้องทำอะไรสักอย่างแล้วสินะหึบังอาจมาทำเมียกูร้องไห้นะ
พัตเตอร์
ผมเกลียดเกลียดมันผมโคตรเกลียดไอ้เชี่ยแม็คเลย มันเคยเป็นคนที่ผมรักที่สุดแต่มันทำเรื่องเลวระยำแบบนั้นกับผม มันเอาผมไปเป็นของพนันกับเพื่อนมัน และมันก็แพ้มันลากผมไปให้เพื่อนมันทั้งที่ผมขอร้องและอ้อนวอนถ้าวันนั้นเฮียๆทั้งหลายไปช่วยผมไม่ทันอะไรจะเกิดขึ้น
"เป็นไรครับสุดที่รักของเฮีย"
ตอนนี้พวกเรากำลังรับประทานอาหารกันที่ห้องอาหาร พี่วินไม่อยู่ลุกไปตักอาหารกับเพื่อนๆส่วนผมก็นั่งรอกับเฮียๆเค้า บรรยากาศตอนเช้ากำลังดีสุดๆถ้าไม่ติดว่าผมเจอเรื่องไม่สบายใจมาอ่ะนะ
"เฮีย.."ผมเรียกเฮียด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่เฮียทุกคนก็พร้อมใจกันหันมามองที่ผมเป็นตาเดียว ผมเงยหน้ามองทุกคนเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ทุกคนเข้ามานั่งที่โต๊ะ ผมเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้ทุกคนฟังเฮียเต็คนี่ขบกรามแน่นเลยครับ
"แมร้งรู้อย่างนี้ส่งลงอ่าวไทยก็ดี"
"กระทืบให้ปางตายแมร้งเลยเหอะ"
"กูว่าเอาไปแยกชิ้นส่วนแล้วเอาแต่ละชิ้นไปไว้ที่ต่างๆดีป่ะ"โหดร้ายมากครับพี่กู ผมมองเฮียๆที่ปรึกษากันเครียดมากก่อนที่เฮียเต็คจะเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ ดวงตาคมเข้มแบบฝรั่งตวัดสายตามามองพี่วินที่โอบผมอยู่
"ดูแลให้ดีนะวิน"
"ครับ"พวกเรานั่งกินข้าวกันไปเรื่อยๆ บรรยากาศเริ่มกลับมาดีอีกครั้งก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปเก็บของ เฮียเต็คเค้าจะเข้าประชุมกับผู้บริหารคนอื่นๆต่อ ส่วนเฮียแฝดความอินดี้เข้าสิงแพ็คกระเป๋าไปเที่ยวกันสองคนแล้วตั้งแต่ที่พวกผมกินขาวเสร็จ เฮียแตมป์ก็ไปหาเที่ยวตามประสาชายโสดเห็นเฮียแกบอกว่าจะไปหาเพื่อนที่อยู่นี่ พี่พัคสุดสวยกับไอ้แฟร์ก็หนีไปเที่ยวกันสองคนที่ไหนก็ไม่รู้ ไอ้พี่คุ้มก็ลากไอ้ฟาร์ไปเชียงรายพี่มันเกิดที่นั่นครับ ไอ้ออดี้ก็จะพาไอ้ฮันเตอร์ไปหาพี่พอร์ชที่อยู่นี่ เลยเหลือแต่ผมกับพี่วินที่มานั่งคิดอยู่ว่าจะไปไหนดี
"ไปปายกันมั๊ย"
"หืมมาเชียงใหม่แต่ไปปายเนี่ยนะ"
"อ่าห่ะไม่รู้ป่านนี้พวกเฮียแฝดเค้าคึกจนไปต่างประเทศรึยังก็ไม่รู้"
"งั้นก็โอเค"ผมกับพี่วินเดินไปหาพี่นาวเลขาของเฮียเต็คให้ติดต่อเรื่องที่พักที่ปายให้ ทางรีสอร์ทได้จัดเตรียมรถlotus evora ไว้ที่จริงพี่นาวจะจัดลีมูซีนให้แล้วแต่ผมกับพี่วินอยากไปกันสองคนมากกว่า เลยได้lotus สุดหรูมาแทนซ่ะงั้น
"ถ้าเหนื่อยก็เปลี่ยนนะ"
"นั่งๆไปเหอะน่า"
Trrr Trrr
ขับรถมาได้ไม่นานไอโฟนเครื่องสวย(มี2เครื่อง)ส่งเสียงร้องออกมาผมหยิบมันออกมาจากช่องใส่โทรศัพท์ มันเป็นเบอร์แปลกที่ผมไม่คิดจะเมมไว้ เบอร์ใครว่ะ
"ฮัลโหล"
(.......)
"ฮัลโหล"
(หึ) ตัวผมชาวาบทันทีแคาได้ยินเสียงแค่ หึ ผมก็จำได้ดีว่ามันเป็นใคร พี่วินหันมามองผมอย่างงงๆ แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกไปต่อมือหนาก็ฉวยเอาไอโฟนผมไปก่อนจะกดเปิดสปีกเกอร์แล้วกรอกเสียงลงไปอย่างหงุดหงิด
"มึงเป็นเหี้ยอะไรกับเมียกูมากป่ะ"
(ก็เกือบได้เป็นผัวคนแรกของเมียมึงอะครับ)
"สัส"
(หึๆ ฝากบอกน้องพัตเตอร์ด้วยนะครับว่ายังรักอยู่เหมือนเดิม)ผมกำหมัดแน่นทันที พยายามสูดลมหายใจเข้าก่อนจะผ่อนออกเมื่อรับรู้ว่าเลือดในกายมันแทบจะระเบิดออกมา
"หุบปากไปเลยแล้วไม่ต้องสะเออะโทรหาเมียกูอีกนะ"มือหนากดตัดสายทันทีก่อนจะโยนไอโฟนไปที่เบาะหลัง ผมนั่งเงียบไม่มีใครพูดอะไรบรรยากาศในรถมันอึดอัดสุดๆ ผมไม่รู้ว่าพี่วินคิดอะไรอยู่ตอนนี้รู้แค่ว่าผมกำลังกลัว ผมกลัวการเปลี่ยนแปลง ผมมีลางสังหรณ์แปลกๆแหะชักจะหวั่นๆแล้วสิ
Trrr Trrr
ไอโฟนของพี่วินส่งเสียงร้องออกมาขัดบรรยากาศชวนอึดอัดนี่ เจ้าตัวหยิบมันออกมาจากช่องใส่โทรศัพท์ ใบหน้าที่ดูตรึงเครียดนั้นผ่อนลงไปทันที
"ฮัลโหลว่าไงครับพิม"
(.......)ผมไม่รู้ว่าคนทั้งสองคุยอะไรกันแต่ไอ้อาการคุยไปอมยิ้มไปนี่่มันยังไง ที่อยู่กับผมละหน้าเครียดที่ไอ้คนที่ชื่อพิมโทรมาละดี๊ด๊าเชียว ผมหยิบไอพอดมาเสียบเข้าใส่หูก่อนจะปิดเปลือกตาลง
วิน
"ฮัลโหลว่าไงครับพิม"ผมกรอกเสียงลงไปหาพิม อดีตคนรักของผม ใช่ครับพิมเป็นแฟนเก่าของผมเองเธอเป็นคนสวย น่ารักและอ่อนหวาน ผมกับเธอเลิกกันเพราะเธอต้องไปเรียนที่อเมริกา เธอมีความฝันที่ยิ่งใหญ่เธออยากเป็นนักเต้นบัลเล่ต์ที่โรงละครชื่อดัง เพราะเธอต้องไปทำตามความฝันนั่นทำให้เราต้องเลิกกันไป
(วินอยู่ไหนหรอตอนนี้พิมกำลังอยู่ที่สนามบินมารับหน่อยสิ)น้ำเสียงออดอ้อนของเธอยังน่ารักเหมือนเดิมผมอมยิ้มขำเล็กน้อย ก่อนจะเหล่ตาไปมองอีกคนที่นอนหลับไปแล้ว
"วินขึ้นเหนือนะตอนนี้"
(อยู่ไหนหรอวินอ่าาาาทิ้งเค้าหรอจ๊ะตัวเอง)
"เดี๋ยวกลับไปจะพาไปเที่ยวนะ"
(จ้างั้นเราไปก่อนนะที่บ้านมารับแล้ว)พิมกดตัดสายไปแล้วแต่ผมยงคงยิ้มให้กับหน้าจอโทรศัพท์อยู่ ขับไปได้ไม่กี้ชั่วโมงก็เข้าสู่ตังจังหวัดก่อนจะขับต่อไปที่ปาย ผมพักแวะเติมน้ำมันรถก่อนจะปลุกอีกคนที่นอนหลับอยู่
"หาววว ถึงแล้วอ่อ"
"ยังหรอกพักรถนะ"ร่างบางลุกขึ้นบิดขี้เกียจก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ ส่วนผมก็เดินเข้าเซเว่นไปหาซื้ออะไรกินไปพลางๆด้วย
Trrr Trrr
-พิม-
"ว่าไงครับพิม"
(ฉันอยู่บ้านไม่มีอะไรทำเลยโทรหานายนะ)
"หรอโทรหาเราแล้วได้อะไรอ่ะ"
(มีความสุขมั้งนายก็รู้คำตอบนั่นดีนิ)สิ้นเสียงของพิมราวกับเวลาหยุดหมุน ผมนิ่งค้าง ก่อนที่แรงสะกิดเบาๆจากทางด้านหลังจะเรียกสติผมกลับมา ผมหันหน้าไปมองพัตเตอร์ถือขนมเต็มไม้เต็มมือก่อนจะใช้เท้าสะกิดให้ผมหลบไปเจ้าตัวเดินเอาขนมไปวางไว้ที่เคาท์เตอร์
(วิน วิน วินได้ยินเรารึเปล่า)
"ดะได้ยินสิแค่นี้ก่อนนะเราจะขับรถต่อนะ"ผมเก็บไอโฟนเข้ากระเป๋าแล้วเดินเอาขนมไปวางกับพัตเตอร์ เจ้าตัวเหล่ตามามองผมนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรออกมาทำไมผมรู้สึกว่าคนตรงหน้าผมกำลังหงุดหงิดนะ
"350บาทคะ"
"จ่ายด้วย"พูดแค่นั้นแล้วก็เดินจากไปผมส่งเงินให้กับแคชเชียร์ก่อนจะหยิบถุงขนมแล้วเดินตามอีกคนไป ก่อนจะเจอพัตเตอร์พิงรถสูบบุหรี่อยู่ปรกติมันไม่เคยคิดจะสูบเลยนอกจากเครียดมากๆ นิ้วเรียวปลอยบุหรี่ลงบนพื้นก่อนจะใช้เท้าขยี้มันแล้วเดินขึ้นรถไปทันที ผมถอนหายใจอย่างหงุดหงิดก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องหงุดหงิด ขับมาสักพักก็ถึงรีสอร์ทที่เราจะพักสภาพโดยรวมสวยครับ หางตาเหลือบไปมองอีกคนที่แบกกระเป๋าเข้าในห้องพักหรือว่าจะมาเห็นตอนที่ผมคุยกับพิมรึเปล่า
Trrr Trrr ขาที่กำลังจะก้าวตามอีกคนไปถึงกับชะงัก ก่อนจะหยิบไอโฟนขึ้นมากดรับสาย
"ว่าไงครับพิม"
(ถึงปายแล้วหรอ)
"อื้มถึงแล้วมีอะไรหรอ"
(วินพักอยู่รีสอร์ทอะไรหรอ)
"อ๋อรีสอร์ท....นะสวยมากเลยนะ"
(อยากไปด้วยจัง)
"งั้นก็มาสิ"ผมหันไปเรียกพนักงานให้เอากระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องก่อนที่จะเปลี่ยนทิศทางไปเดินเล่นแทน
พัตเตอร์
ผมกำลังหงุดหงิด ใช่หงุดหงิดและสาเหตุที่หงุดหงิดก็ไม่พ้นเรื่องพี่วินตอนที่เดินไปเข้าห้องน้ำไอ้ฮันเตอร์โทรมาพอดีเลยถามว่าคนที่ชื่อพิมนี่เป็นใครแล้วรู้มั๊ยครับว่าใครแฟนเก่าพี่มันไง จากที่ฟังมาดูท่าจะรักกันมากซ่ะด้วย ตอนใน7-11ผมก็ไม่อะไรมากหรอกแค่จะเดินไปหาแต่พอได้ยินชื่อคนที่โทรมามันก็ทำให้อารมณ์ที่สงบครุกรุ่นขึ้นมา หน้าตึงอย่างบอกไม่ถูก ถ้าเวลาหงุดหงิดแล้วจะให้หายคือต้องอยู่คนเดียวเงียบๆ ผมเลยเดินมาอัดบุหรี่เข้าปอด พอมาถึงก็รีบเดินมาในห้องทันทีโดยไม่คิดจะชายตาแลอีกคน
ก็อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นมือที่กำลังจะกดโทรศัพท์ชะงักก่อนจะวางลงแล้วเดินไปเปิดประตู พนักงานชายส่งยิ้มละไมมาให้ผมหลีกทางให้พนักงานเอากระเป๋าพี่วินมาไว้ข้างใน แล้วเจ้าตัวไปไหนเนี่ย
"เดี๋ยวพี่ๆ"
"ครับ"
"เจ้าของกระเป๋าไปไหนหรอครับ"
"คุณชายท่านนั้นเดินไปทางสวนของรีสอร์ทนะครับ"
"อ่าาาขอบคุณครับ"พนักงานเดินออกไปแล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ผมคิดว่าผมสงบสติอารมณ์ได้แล้วนะ ผมเดินไปที่สวนของรีสอร์ทต้นไม้และลมเย็นๆพัดเข้ามาทำให้ขนแขนพร้อมใจกันตั้งเลยทีเดียว เสื้อกันหนาวตัวบางดูจะไม่ใช่ทางเลือกที่ถูกต้องแต่จะทำไงไอ้เราก็เดินมาแล้วนี่
"หรอจำได้สิตอนนั้นพิมฮามากเลยนะเล่นเอาวินกรามค้างเลยฮ่าๆ"เท้าที่กำลังก้าวไปหาพี่วินชะงักทันทีที่ได้ยินว่าอีกคนกำลังคุยกับใคร รู้สึกหน่วงใจใจแปลกๆซ่ะงั้น ผมมองหาม้านั่งก่อนจะเจอเปลผูกไว้กับต้นไม้อยู่ไม่ไกล หันมามองคนที่คุยโทรศัพท์ไม่หยุดผมถอนหายใจปลงๆและเดินมานั่งที่เปลกว้างๆ บรรยากาศโดยรวมแล้วโอเคเลยแต่ในใจมันกำลังหน่วง รู้สึกน้อยใจใช่น้อยใจจริงๆ ความรู้สึกเย็นๆที่แก้มทำให้ผมยกมือขึ้นมาสัมผัสดู หึๆน้ำตาไหลตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
Trrr Trrr
-ฮันเตอร์-
"ว่ายังไง"
(มึงถึงปายแล้วหรอ)
"อืม"
(........)ไม่รู้ว่าผมทำเสียงอะไรออกไปมันถึงเงียบใส่แบบนี้ปรกติมันกับผมนะกัดกันจะตายแต่ตอนนี้แค่มันโทรมากลับรู้สึกดีใจจนบอกไม่ถูกเลยแหะ
(มึงเป็นอะไรรึเปล่า)
"กูเป็นอะไรเปล่านิแล้วมึงละตอนนี้อยู่ไหน"
(กูอยู่บ้านพี่ของไอ้ดี้แมร้งโคตรโหดเลยว่ะ)
"55555ทำใจนะมึง"
(เออเดี๋ยวว่างๆจะโทรไปหานะมึง)
"ไปไหนก็ไปเหอะ"ผมกดตัดสายไปก่อนจะมองไปที่พี่วินที่ยังคงคุยโทรศัพท์อยู่ เฮ้ออนี่กะจะไม่สนใจสิ่งรอบข้างหน่อยหรอ ได้เชิญคุยโทรศัพท์ต่อไปเลยนะมึงไอ้เชี่ยพี่วิน ผมเดินเข้ามาในห้องพักก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็น เสื้อยืดคอกว้างกางเกงยีนส์สีเข้ม คลุมทับด้วยเสื้อไหมพรมตัวใหญ่แขนยาวสีน้ำตาล ผมเขียนโพสอิทบอกพี่วินว่าจะไปเดินเล่น ก่อนจะเดินไปหยิบสนีกเกอร์สีแดงคู่โปรดออกมาจากกระเป๋าและสวมใส่ โดยไม่ลืมที่จะคว้ากระเป๋าเป้ใบโปรดมาด้วย
"ไปที่ไหนก่อนดีนะ"
ผมเดินเล่นออกจากรีสอร์ทมาเรื่อยๆในมือถือไอโฟนกับสมุดแนะนำสถานที่ต่างๆ ผมมองหน้าจอที่ดับสนิท ไม่มีแม้แต่ข้อความหรือโทรมาถ้าพี่มันเห็นมันต้องโทรมาถามหน่อยสิว่าอยู่ไหนอะไรยังไง งั้นก็คงยังคุยไม่เสร็จสินะ
ผมเดินเข้าไปนั่งในร้านกาแฟเล็กๆที่ประดับตกแต่งด้วยโปสการ์ดต่างๆ น่ารักจังบรรยากาศเย็นๆกับกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นทำให้ผมเริ่มจะลืมเรื่องที่ผ่านมาได้แทบจะทั้งหมด
"รับอะไรดีจ่ะแม่หนู"คุณป้าเจ้าของร้านเดินเข้ามาถามป้าแกยิ้มกว้างมาให้แต่ว่านะป้าผมเป็นผู้ชายนะครับป้า
"ลาเต้1แก้วและผมเป็นผู้ชายครับ"พอผมพูดจบป้าแกก็มีสีหน้าที่ตกใจไม่น้อยก่อนที่จะยิ้มกลับมาให้ผมอีกครั้ง
"ขอโทษนะพ่อหนุ่ม ตัวเราก็เล็กนิดเดียวหน้าก็หวานแล้วนี่ขาวอย่างกับเรืองแสงได้แนะป้าเลยคิดว่าเป็นผู้หญิง"มันหน้าดีใจมั๊ยเนี่ยยยยย ถ้าไอ้พวกเพื่อนเวรรู้นี่มันคงล้อผมเละอะ
"อ่าาาครับๆ"
"แล้วนี่มาคนเดียวหรอจ๊ะ"คำถามของป้าเล่นเอาผมสะอึกเล็กน้อย ก่อนจะเบนสายตาไปที่ไอโฟนที่ยังคงแน่นิ่งไม่ไหวติง
"ครับ.....ผมมาคนเดียว"
"เดี๋ยวป้ามานั่งคุยเป็นเพื่อนนะพ่อหนุ่มขอไปทำกาแฟให้ก่อน"ผมฉีกยิ้มกว้างให้คุณป้าเจ้าของร้าน ก่อนที่แกจะเดินไปชงกาแฟให้ข้างในผมหยิบไอโฟนขึ้นมาปลดล็อคจ้องหน้าเดสก์ท็อปที่เป็นรูปผมกับพี่วินแล้วถอนหายใจเบาๆ
Trrr Trrr
-เฮียสแตมป์-
"ฮัลโหลเฮียอ่าาา"ทำไมน้ำเสียงกูช่างมุ้งมิ้งเหลือเกินนนน
(เป็นไรรึเปล่าไอ้แสบของเฮียน้ำเสียงอ้อนมาเชียว)
"เฮีย....เฮ้อช่างเหอะว่าแต่อยู่ไหนเนี่ย"
(อยู่กับเพื่อนๆเฮียนั่นและครับสาวเชียงใหม่นี่น่ารักมากๆเลยนะ)
"โหจริงดิเฮียๆสาวปายก็น่ารักนะเฮียขาวสุดๆเลยอ่า"
(555งั้นเดี๋ยวเฮียต้องไปก่อนนะสุดที่รักดูแลตัวเองดีๆละ)ผมกดวางสายจากเฮียแตมป์ พร้อมกับถอนหายใจออกมาด้วยสักพักคุณป้าก็เดินออกมาพร้อมกับกาแฟหอมกรุ่น
"มีเรื่องหนักใจอะไรรึเปล่าจะพ่อหนุ่ม"
"ทำไมละครับ"
"หน้าตาเหมือนคนคิดมากนะเราเนี่ยแล้วคิ้วเนี่ยพันกันจนยุ่งเหยิงไปหมดแล้วนะจ๊ะ"นี่ผมแสดงสีหน้าออกไปขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ผมคุยกับป้าแกสักพักพวกลุงๆป้าๆที่อยู่ในละแวกนั้นก็มาร่วมวงด้วย พวกแกคุยสนุกครับยิ้มง่าย หึๆไม่อยากจะบอกว่าเมื่อกี๊เจอกับหลานสาวของป้าแกด้วยพึ่งกลับมาจากโรงเรียนอยู่ ม.6 ชื่อน้องป้อนกับน้องปั้นน่ารักมากครับน้องเขาพูดน้อยติดจะอายๆผมด้วยงี้และเจอคนหล่อ พวกเราคุยกันไปเรื่อยๆผมยิ้มกับเรื่องเล่าของคนแก่ที่นี่จะว่าไปก็คิดถึง ม๊าเหมือนกันนะเนี่ย ว่าแล้วก็หยิบไอโฟนขึ้นมาโทรหาซ่ะหน่อยก่อนจะขอตัวออกมาคุยโทรศัพท์
(โทรหาม๊าทำด๋อยอาลัยห่ะอาเตอร์)แหมดูดู๊ดูคำทักทายลูกชายที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นเดือนๆแต่ได้ยินเสียงชัดแจ๋วแบบนี้คงสบายดีสินะ
"คิดถึงอยากคุยกับม๊าไม่ได้หรอคุณหญิงเพ็ญศรี"
(อาลัยของพวกลื้อว่ะเมื่อกี๊พวกอาเฮียของลื้อก็โทรหาม๊าแล้วนาาา)
"เฮียแฝดกับไอ้เตอร์หรอม๊า"
(อาใช่แล้วๆ พวกลื้อเกิดรักม๊าขึ้นมารึไงเนี่ยถึงโทรมาหาม๊าเนี่ย)
"ผมก็รักม๊าตลอดและครับผมมีม๊าคนเดียวนะไม่รักม๊าจะให้ไปรักใครเล่า"
(หึๆ ถ้ามีสองคนละน่าดู)
"ขอคุยกับแดดดี้หน่ยสิครับ"
(อะเครๆ อาเฮียมานี่ๆอาเตอร์จะพูดด้วย)
"......."
(ว่าไงครับลูก)
"แดดดี้"ผมพูดออกไปเสียงอ่อน น้ำเสียงของพ่อยังคงนุ่มและปลอบประโลมอยู่เสมอ
(บอกพ่อได้มั๊ยครับปัญหาที่อยู่ในใจน่ะ)ผมยิ้มทั้งน้ำตาที่ไม่รู้ว่าไหลลงมาเมื่อไหร่ ก่อนจะขยับปากเล่าเรื่องราวต่างๆให้พ่อฟัง พ่อเป็นคนเดียวจริงๆที่ผมไม่สามารถเก็บเรื่องราวในใจไว้ได้ก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันนะ
"แดดดี้ ฮึก ผมไม่รู้เลยว่าตอนนี้ผมยังสำคัญอยู่รึเปล่าสำหรับเขา"
(....พ่อจะรีบเคลียร์งานให้เสร็จนะครับลูก ระหว่างนี้ลองถอยออกมาดูเชิงก่อนมั๊ยครับหรือเราจะทนอยู่)
"ผมไม่รู้อะแดด ผมไม่รู้เลยผมรักเค้ามากนะครับแต่ผมก็ไม่รู้ว่า...เค้ายังต้องการผมรึเปล่า"
(ถ้าเราทำแล้วไม่มีความสุขก็อย่าทำเลยครับ พ่อรักลูกนะม๊าก็รักเรามากถ้าม๊ารู้ว่าเราร้องไห้ม๊าจะเจ็บขนาดไหนพวกเฮียๆอีก เตอร์ครับความหวังเดียวของพ่อแม่ทุกคนนะคือการที่เห็นลูกตัวเองมีความสุขนะครับ)
"ฮึก ผมรักแดดดี้รักม๊ารักเฮียครับ"ผมพูดออกไปทั้งน้ำตา ผมนั่งโทรคุยคุยกับพ่อข้ามประเทศเป็นชั่วโมงๆ จนโดนม๊าด่าว่าใช้เงินเปลืองนั่นและถึงได้วางไปป่านนี้รายเดือนพรุ่งปรู๊ดแล้วมั้งเนี่ย การที่ได้คุยกับพ่อเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอกปรกติผมกับพ่อจะไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่เพราะท่านก็ยุ่งๆ แต่เวลาที่ผมต้องการใครที่พร้อมจะเล่าให้ฟังได้ทุกอย่างก็คงมีแต่พ่อคนเดียวและครับที่เข้าใจผมที่สุด
(ถ้าเรายอมเค้าแล้วเค้ายังไม่สนใจก็อย่าไปยอมสิ)
"....?"
(งี่เง่าบ้างก็ดีนะลูก)ผมฉีกยิ้่มกว้างทันทีที่ฟังจบเป็นข้อเสนอที่ไม่เลวนะครับว่ามั๊ย
".....ครับ"
----------------------------------------------------------------------------------------------------
อย่าถือสาไรท์เตอร์คะอิอิ
ก็ไม่มีไรมากกกกก ช่วงนี้งานเยอะมากกกกกก ไรท์นอนหลังเที่ยงคืนทุกวันเลยยย
ไรท์สมองตันคะหายใจเข้าออกเป็นโครงงาน
ถ้าอัพช้าต้องขออภัยหลายๆเด้อสู
ความคิดเห็น