คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่5
นิ้วมือเรียวค่อยๆจรดลงบนเปียโนสีขาวตัวใหญ่อย่างแผ่วเบา เสียงตัวโน็ตเปล่งออกมาจากเปียโนสีขาวช่างเพลิดเพลิน กลิ่นของดอกกุหลาบอ่อนๆปลิวไปเรื่อยๆ ขาเรียวสวยค่อยๆก้าวเข้าไปหาหญิงสาวที่นั่งเล่นเปียโนอยู่ตรงนั้นอย่างแผ่วเบา เส้นผมสีบลอนด์ทองของหญิงสาวมันช่างละม้ายคล้ายคลึงกับเขาจริงๆ มิลร์เดินมาหยุดที่หลังของหญิงสาวคนนั้นพอดีกับที่นิ้วเรียวกดลงที่ท่อนสุดท้าย สายลมอ่อนๆพัดเอาความหอมจากดอกกุหลาบที่อยู่รอบๆให้หอมตลบอบอวนเต็มอณูพื้นที่ มือเรียวของมิลร์ยกขึ้นช้าๆก่อนจะเอื้อมไปหมายจะแตะตัวของหญิงสาวที่นั่งหันหลังให้เขาอยู่ นิ้วอันเย็นเฉียบแต่ลงที่ผิวขาวเนียนของหญิงสาวเบาๆ แต่ร่างนั้นกับแตกสลายกลายเป็นดอกกุหลาบแล้วค่อยๆปลิวหายไปกับสายลม นัยตาเรียวสวยเบิกกว้างอย่างตกใจยกมือขึ้นทาบอกตัวเอง อัตราการเต้นของหัวใจเพิ่มขึ้น กลิ่นนี้มันกลิ่นของแม่กลิ่นดอกไม้ที่หอมชื่น ราวกับความอบอุ่นเมื่อครู่เป็นแค่ความฝัน ความเยือกเย็นเข้ามาปกคลุมแทนที่มือเล็กๆนั่นสั่นเทาด้วยความหนาวกอดแขนตัวเองแน่น ดอกกุหลาบสีสวยค่อยๆแห้งเหี่ยวลงเรื่อยๆเหมือนกับหัวใจที่กำลังเย็นเฉียบ น้ำตาแห่งความกลัวไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อความมืดคืบคลานเข้ามาใกล้ๆ ไอสีดำค่อยๆเคลื่อนตัวมาร่างบางของมิลร์ทรุดตัวนั่งลงกอดเข่าตัวเองแล้วซุกหน้าลง เสี้ยววินาทีที่ไอสีดำจะห่อหุ้มตัวของมิลร์ มือแกร่งค่อยๆเอื้อมมาปลอบประโลมก่อนจะสวมกอดจากทางหลังไอสีดำหายไปอย่างรวดเร็ว บรรยากาศอบอุ่นเริ่มกลับมาอีกครั้ง นัยตาเรียวสวยค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ
"ฉันจะปกป้องนายเองไม่ต้องห่วง"
นัยตาเรียวสวยเบิกโพลงพร้อมกับตัวที่ลุกขึ้นมานั่ง เมื่อกี๊เขาฝันงั้นหรอ แสงแดดที่กระทบเข้ามาที่ดวงตา มิลร์หยีตาลงเล็กน้อยก่อนที่จะลุกขึ้นไปอาบน้ำและแต่งตัว ป่านนี้พายคงจะตื่นมาทำอาหารเช้าอีกเช่นเคยสินะ
พายกับมิลร์เดินไปโรงเรียนด้วยกันเช่นเคย แต่ดูเหมือนว่าวันนี้ใบหน้าสวยหวานของอีกคนจะไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่ ตั้งแต่ที่มิลร์มาอยู่กับพายนั้นเขาคิดว่ามิลร์สดใสขึ้นกว่าเดิมเยอะแต่ทำไมวันนี้ถึงหมองลงมาละเนี่ย
"เป็นอะไรรึเปล่า"
มือแกร่งเอื้อมไปทาบกับหน้าผากเนียนด้วยความเป็นห่วง มิลร์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะค่อยๆปัดมือแกร่งขอร่างสูงออกเบาๆ ก่อนที่นัยตาสวยจะไหววูบอย่างหวั่นไหว อาการแบบนี้มิลร์ค่อนข้างแน่ใจว่าเขาคงจะเป็นกับคนข้างๆคนเดียวแน่ๆ
"เป็น"
เสียงใสเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนจะเล่าเรื่องราวในความฝันให้คนข้างๆฟัง พายขมวดคิ้วทันทีเมื่อฟังจนจบ เหมือนจะมีรางร้ายนะเนี่ย
Trr Trr
"Hello Milr speaking"
(This Maria speaking)
"what"
(Rona She's symptoms of a worse)
"unreal"
(it's real)
"No. I do not believe "
(You have to believe)
"OK"
ร่างเล็กๆของมิลร์ทรุดตัวนั่งยองๆบนพื้นมือเรียวบางยกขึ้นมาปิดหน้าตัวเองไว้ ก่อนที่น้ำเสียงสะอื้นจะถูกเปล่งออกมา พายดูจะตกใจไม่น้อยร่างสูงรีบเข้าไปประคองตัวมิลร์ทันที ก่อนจะพามานั่งที่ม้านั่งที่สวยสาธารณะ ร่างเล็กๆนั่นสั่นไหว่ปลดปล่อยทุกอย่างออกมาเงียบๆ เสียงสะอื้นดังออกมาเป็นระยะๆ มือแกร่งเอื้อมไปลดมือเรียวสวยที่ปิดใบหน้าของมิลร์อยู่ นิ้วแกร่งปาดน้ำตาออกจากแก้มใสๆนั่นก่อนที่จะสวมกอดคนตัวเล็กแน่น
"ฮึก ฮืออออออ"
มิลร์ร้องไห้ปลดปล่อยทุกอย่างออกมาจนบริเวณไหล่ของพายนั้นเปียกแฉะไปหมด ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วรู้แต่ว่าคนตัวเล็กที่ยังคงซุกอยู่กับอกของเขานั้นหลับไปแล้ว พายถอนหายใจก่อนจะช้อนร่างของมิลร์ขึ้นมาไว้แนบอกดูท่าว่าวันนี้คงไม่ได้ไปโรงเรียนคงต้องยูเทิร์นกลับบ้านซ่ะแล้ว
พายวางมิลร์ลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆก้มหน้าไปจูบซับที่แก้มเนียนใส มือแกร่งไล่ปลายนิ้วไปทั่วใบหน้าก่อนจะผละออกมานั่งลงข้างๆเตียง ใบหน้าหวานใสนั้นซีดเซียวริมฝีปากขบเม้มแน่น
"ทำไมถึงได้ร้องไห้ขนาดนี้ละครับหืม"
Trrrr Trrrr
-อัลฟา-
"ฮัลโหล"
(ทำไมพวกนายไม่มาโรงเรียน)
"มิลร์ร้องไห้จนสลบไปนะ"
(อะไรนะทำไมถึงได้ร้องไห้)
"รู้สึกว่าคุยโทรศัพท์เสร็จก็ร้องไห้เลย"
(เดี๋ยวเลิกเรียนพวกฉันไปหา)
"โอเค"
พายวางไอโฟนเครื่องสวยไว้ที่ข้างเตียง ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนของคนหน้าสวย ใบหน้าหล่อหันไปมองอีกครั้งให้แน่ใจว่าคนที่อยู่ข้างในไม่ได้ฝันร้ายหรือร้องไห้ออกมา
"เฮ้อ"
เสียงทุ้มถอนหายใจเบาๆ มือแกร่งค่อยๆปิดบานประตูเบาๆเพราะเกรงว่าจะรบกวนเวลาการพักผ่อนของอีกคน พายไม่รู้ว่าทำไมมิลร์ถึงได้ร้องไห้ออกมา มันเป็นการร้องไห้ที่แสนเจ็บปวดมาก มากกว่าการที่มิลร์โดนคนเป็นพ่อตบซ่ะอีก
ได้เวลาเลิกเรียนสักพักพวกบรรดาเพื่อนๆทั้งหลายก็รีบมาเยี่ยมมิลร์ทันที ตอนแรกมิลร์ดูจะตกใจมากที่ตื่นนอนขึ้นมาแล้วเจอเพื่อนๆนั่งจ้องหน้าอยู่และแน่นอนว่าเพื่อนหน้าสวยอย่างกวางต้องร้องไห้อยู่แล้วกว่าจะปลอบกันได้ก็นานทีเดียว
"มิลร์ ฮะ ฮึก ทะ ทำ ไม ถึงร้องไห้ละ"
กวางพูดไปสะอื้นไป มิลร์ส่ายหัวให้กับกวางเล็กน้อยก่อนจะเล่าเรื่องราวเมื่อเช้าให้เพื่อนๆฟัง หลายคนตกใจอย่างมาก และแน่นอนว่ากวางต้องร้องไห้หนักกว่าเดิมอีกเป็นเท่าตัว
"แล้วแกจะทำยังไงว่ะมิลร์"
"ฉันว่าจะลาสัก1อาทิตย์ไปเยี่ยมแม่นะ"
"พวกฉันไปด้วยๆ"
โจ้รีบยกมือขึ้นทันที นัยตาตี่ยิ้มจนเป็นสระอิมิลร์นึกขำในใจก่อนจะโคลงหัวตัวเองอย่างใช้ความคิด เพื่อนๆทุกคนอยากไปกันหมดแม้แต่เอริคเองก็ยังอยากไป ริมฝีปากสีแดงคลี่ยิ้มช้าๆ ก่อนจะเอ่ยตอบเพื่อนรัก
"ได้สิไปกันหลายๆคนสนุกดี"
"สวยฉันรักแกว่ะเออเดี๋ยวโทรบอกป๊ะป๋าก่อนดีกว่า"
"นี่เอมก่อนจะโทรบอกป๊ะป๋าโทรบอกน้องแมทก่อนมั๊ย"
"ฉันไม่ได้ชอบมันถึงมันจะจีบฉันก็ตามเหอะ"
"น้องเขาออกจะหล่อน่าลากซ่ะขนาดนั้น"
มิลร์นึกถึงแมท รุ่นน้องม.5ที่ตามจีบเอมอยู่ตั้งนาน แมทจัดได้ว่าเป็นผู้ชายที่หล่อเพราะเป็นลูกครึ่งด้วยทำให้มีคนมาชอบมากมายแต่เจ้าตัวกลับตามจีบเอมตั้งแต่ที่เอมขึ้น ม.4 ใหม่ๆ นี่ก็2ปีแล้วแต่แมทก็ยังไม่ล้มเลิกความพยายาม
"ไปวันไหนดีละ"
เอริคที่นั่งเงียบๆอยู่นานพูดขึ้นบ้าง มิลร์หันไปมองเอริคนิดหน่อยก่อนจะตอบออกมา
"พรุ่งนี้"
ขณะนี้ทุกๆคนกำลังลากสัมภาระไปขึ้นรถลีมูซีนที่จอดรอไว้อยู่ที่ทางออกของสนามบิน ใช่แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ท่าอากาศยานนานาชาติโอแฮร์ โชเฟอร์โค้งคำนับให้ทุกคนอย่างนอบน้อมให้กับทายาทของตระกูลอัมเบอโต
รถลีมูซีนคันหรูขับออกห่างจากตัวเมืองชิคาโก้ ก่อนจะไปจอดที่คฤหาสน์หลังใหญ่ที่มีทะเลสาปในตัว และไร่องุ่นเป็นพันๆหมื่นๆไร่ เหล่าเมดสาวใช้ต่างวิ่งกันมาเข้าแถวทั้งสองข้าง ทุกคนประสานมือกันไว้ข้างหน้าพร้อมกับก้มหน้าลงอย่างนอบน้อม พายนึกแปลกใจนิดไ เขาไม่คิดว่าบ้านของมิลร์จะใหญ่เท่านี้
นายหญิงของตระกูลเดินออกมาจากคฤหาสน์นัยตาเรียวมองทุกคนก่อนจะไปหยุดที่ร่างบอบบางของมิลร์ ดวงตาที่เคยเย็นชาแปรเปลี่ยนเป็นอบอุ่น เรียวขายาวงามฉบับนางแบบยุโรปก้าวลงจากบันไดหินอ่อนอย่างสง่างาม แขนเรียวสวยเปิดอ้ากว้างก่อนจะสวมกอดกับเด็กหนุ่ม มิลร์ยิ้มทั้งน้ำตามือเรียวสวยยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้หลานชายของเธออย่างแผ่วเบา ก่อนที่ริมฝีปากสีแดงกุหลาบจะเอ่ยขึ้น
"ยินดีต้อนรับและดีใจที่ได้เจอจ่ะ"
"เช่นกันครับมากาเร็ต"
มากาเร็ต เลิร์น อัมเบอโต นางแบบชื่อดังก้องโลกภรรยาของนายเจอโรม อัมเบอโต อายุ 48 ปีหน้าตาและผิวพรรณยังอยู่ที่เลข3 นัยตาเย็นชาไม่ต่างจากผู้เป็นลูกสาว ริมฝีปากสีสวยที่เซ็กซี่และเร้าใจ คนตรงหน้าทำให้พายอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก
"ไหนขอฉันกอดพวกเธอหน่อย"
มากาเร็ตผละออกจากหลานชายของเธอ ก่อนจะหันองศามาที่พวกเพื่อนๆอัลฟาเป็นคนแรกที่เดินไปสวมกอด ตามด้วยเอริค จนตอนสุดท้ายเป็นพายที่ปิดท้าย มากาเร็ตดูจะชอบพายอยู่ไม่น้อย พายสัมผัสได้ถึงความเป็นกันเองในตัวของผู้หญิงคนนี้ คนๆนี้เหมือนกับมิลร์สร้างเกาะป้องกันจิตใจของตัวเอง ทั้งที่จริงแล้วข้างในนั้นก็เป็นแค่คนที่มีความรู้สึกและอ่อนไหว
"จะไปดูโรน่าก่อนรึเปล่า"
"ครับอาการแย่มากเลยรึเปล่าครับเห็นมาเรียบอกว่าแย่มาก"
"ไม่แย่มากเท่าไหร่แต่ทรุดลงก็มากอยู่"
ขาเรียวสวยก้าวเข้ามาในตัวคฤหาสน์ก่อนจะขอแยกไปหาแม่ของตน พายมองตามมิลร์ไปอย่างห่วงๆ มือเรียวสวยผลักประตูเข้าไปสายระโยงระยางของเครื่องมือทางการแพทย์ เชื่อมติดอยู่แทบจะทุกส่วนของร่างกาย นัยตาเรียวสั่นไหวร้ำตาค่อยๆไหลออกมาอย่างช้าๆ มืออันสั่นเทาค่อยๆประคองมือเรียวยาวขึ้นมาแนบแก้ม
"ฮะฮึก แม่ครับกลับมาได้มั๊ยครัย มาอยู่กับผม แม่อย่าหลับไปอย่างนี้าสิครับ"
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าต่างไหลออกมาอย่างไม่ยั้ง นิ้วเรียวค่อยๆเช็ดน้ำตาออกอย่างแผ่วเบา ปากแดงสดค่อยๆก้มลงไปประทับกับริมฝีปากสีซีดของเจ้าหญิงนิทรา มืแเรียวสวยค่อยๆเกลี่ยเส้นผมที่เหมือนกันมาแต่กำเนิดออกไป ใบหน้าหวานสวยฉายแววเศร้าก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นมีกำลังใจ
"ผมไปก่อนนะครับวันนี้ผมจะมานอนเป็นเพื่อนนะครับ"
ขาเรียวก้าวออกจากห้องก่อนจะปิดประตูไว้ตามเดิม มิลร์ก้าวเท้าออกมาอย่างหนักอึ้งเขาคิดถึงแม่เหลือเกิน น้ำตาสีใสค่อยๆไหลลงมาอีกครั้ง สัมผัสเย็นที่แก้มทำเอามิลร์สะดุ้งก่อนจะค่อยๆช้อนสายตาหันไปมองพายที่เกลี่ยน้ำตาให้เขาอยู่
"ร้องไห้อีกแล้วนะ"
"นะนาย"
"ฉันจีบนายอยู่นะอย่างร้องบ่อยนักสิ ฉันต้องทำให้นายสบายใจสินะป่ะเราไปไร่องุ่นดีกว่าฉันอยากเก็บองุ่นกิน"
ร่างบางยังไม่ทันได้ทักท้วงอะไร มือแกร่งคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเรียวก่อนจะออกแรงลากคนตัวเล็กให้เดินตามออกไป ในชั่ววินาทีรอยยิ้มเล็กๆได้ผุดขึ้นที่ริมฝีปากสีแดงนั่นอีกครัง
"มิลร์พายมาเล่นเกมส์เก็บองุ่นกัน"
ลิเมื่อเห็นว่าเพื่อนหน้าสวยของตัเองเดินผ่านมาก็รีบกระโดดเหยงๆเสนอความคิดทันที คิ้วเรียวสวยของมิลร์เลิกขึ้นอย่างงงๆ
"ให้ทุกคนจับคู่แล้วแข่งกันเก็บองุ่นใครเก็บได่มาหที่สุดชนะ"
"ไม่เห็นหน้าเล่นเลย"
"คนที่ชนะจะทำอะไรคนแพ้ก็ได้"
ทันทีที่ลิพูดจบทุกคนก็ต่างสนใจเกมส์นี้ทันที ทุกคนเลือกใช้วิธีการจับคู่ไม้สั้นไม้ยาวผลปรากฏว่า มิลร์ได้คู่กับพายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ตามด้วยเอริคกับอัลฟา เอมโจ้ กวางเฮเลน โดยที่ลิรอเป็นกรรมการแทน
"เธอเคยเก็บองุ่นรึเปล่า"
"โหฉันมาที่นี่บ่อยนะต้องเคยสิ"
"แล้วตกลงจะให้ฉันจีบจริงปะ"
มิลร์หรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจเท่าไหร่ ก่อนจะหันเหความสนใจไปให้กับพวงองุ่นน่ากินตรงหน้า พายช่วยจับองุ่นไว้โดยมีมิลร์เป็นคนตัด มือทั้งสองชิดกันอย่างไม่รู้สึกตัวนัยตาทั้งสองค่อยๆหันมามองกันและกัน อัตราการเต้นของหัวใจเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เลือดสูบฉีดไปทั่วร่างกาย ใบหน้าสวยเขินอายอย่างเห็นได้ชัด พายหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจก่อนจะค่อยๆก้มลงไปกระซิบข้างๆใบหู ทำเอามิลร์ขนลุกซู่
"รู้รึเปล่าว่ากินองุ่นยังไงถึงอร่อย"
"เอาเข้าปากก็อร่อยแล้วเหอะ"
"ตอบผิดงั้นฉันจะทำให้ดู"
มือแกร่งจับพวงองุ่นขึ้นมาก่อนที่จะเด็ดออกมาหนึ่งลูกก่อนจะหยิบใส่ปาก มิลร์จ้องมองการกระทำของร่างสูงตรงหน้าไม่วางตา ใบหน้าคมเลื่อนลงมาอยู่ในระดับเดียวกันใบหน้าสวยหวานผงะถอยหลัง มือแกร่งกดท้ายทอยของอีกฝ่ายเข้ามาก่อนที่ริมฝีปากสีซีดจะประกบลงที่ปากแดงๆนั่น นัยตาเรียวสวยของมิลร์เบิกกว้างอย่างตกใจ ลิ้นหนาค่อยๆดันลูกองุ่นเข้าปากคนตรงหน้า พายแอบเก็บเกี่ยวความหวานไว้เต็มที่ก่อนจะค่อยถอนริมฝีปากออกมา
"หวานจังเลยว่ามั๊ยO_<"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขออภัยอย่างสูงที่อัพช้าคะ เพราะว่าตาของไรท์เตอร์เสียเลยต้องยุ่งวุ่นวายกับงานศพ
ทำให้ไม่ค่อยได้แต่งเลย และประจวบเหมาะกับงานเข้าคะ เพราะไรท์ขาดไปวันหนึ่งทำให้ต้อง
ตามงานส่งครูคะ ช่วงนี้อาจจะไม่ได้อัพบ่อยเหมือนตอนแรกๆนะคะ
เพราะตอนนี้ปวดหัวปวดคอแวดหลังมากๆเลยคะ สายตาตอนนี้ต้องใส่แว่นอย่างเดียว
อยากจะถามคนที่อ่านๆกันนะคะ ว่าอยากได้เนื้อเรื่องแบบอบอุ่น หรือแบบซุกซนดีคะ
แน่นอนคะต้องมีซดมาม่าแน่นอนไม่ต้องห่วง
ความคิดเห็น