2MIN_JONGKeyOnFan fiction>>[FIC] nextStep

ลำดับตอนที่ #1 : prologue.

prologue.


สาย ฝนย่ำเย็นกระหน่ำไปทั่วผิวถนนคอนกรีต เราทุกคนรู้“พื้นคอนกรีต”มันแข็งแรงพอที่จะรองรับความเจ็บเสียดของเม็ดฝน เม็ดใหญ่ที่ตั้งใจวิ่งตรงไปยังพื้นถนน แต่กลับมีใครบางคนนำตัวไปบดบังพื้นสีเทารองรับเม็ดฝนให้เจ็บกายเจ็บตนแทนถนน คอนกรีต

แต่หากว่าเหมือนเราจะเข้าใจผิด เพราะสิ่งที่เขากำลังใช้กายบดบังกลับเป็นลูกแก้วทรงกลมที่มีฐานไม้สีอ่อน ของเด็กเล่นที่ภายในเป็นตุ๊กตาหิมะอยู่ตรงกลางยิ้มแฉ่งพร้อมสิ่งสิ่งเล็กๆ น้อยมากมายและบางสิ่งที่ลอยวนอยู่ภายในคล้ายหิมะวิ่งกระจายเพราะแรงเหวี่ย
ง มือเล็กๆคอยกอบกุมมันขึ้นมาพินิจก่อนจะเช็ดมันแล้วกอดเก็บไว้กับตน


กระจกหนาๆนั้นมันร้าว....ถึงแม้ไม่แตกแต่มันร้าวลึก...ลึกเสียจนคนกอดรู้สึกเจ็บแทน

คนที่เขวี้ยงมันลงบนพื้น...ไม่รู้เลยรึไงว่าได้ทำร้ายใครอีกคน...หรือเพราะไม่ได้สนใจ


ร่าง บางสั่นสะท้านอยู่กลางสายฝนโดยไม่สนใจความหนาวเย็นของเม็ดฝนรอบกายแต่ประการ ใด ตอนนี้เขาก็แค่อยากจะนั่งร้องไห้แข่งกับสายฝนที่กระหน่ำซ้ำใจเขาให้มันเจ็บ แสบไปทั้งร่างกายก็เท่านั้น

สายฝนก็คงไม่เคยรู้เลยสินะว่าได้ทำร้าย ใครบางคนให้เจ็บช้ำอยู่ตอนนี้...ก็เหมือนกับใครบางคน ที่ทำร้ายเขาให้เจ็บช้ำด้วยน้ำมือของตัวเอง....




เหตุการณ์ในวันนั้น

ผม ขว้างมันทิ้งลงไปในกล่องหีบใบใหญ่ ล็อคมันไว้ด้วยกุญแจดอกสวยและขว้างกุญแจนั้นไปไกลแสนใกลในแม่น้ำของห้วงแห่ง ความคิด หีบใบนั้นที่เก็บกักความทรงจำที่เกี่ยวกับตัวเค้า...ทุกสิ่งตั้งแต่เริ่ม รู้จักและหมดรักก็ถูกกักขังไว้ในหีบใบนั้นที่ผมขุดหลุมฝังมันไว้ในห้วงจิตส
ำนึกของหัวใจที่ว่างเปล่า...ลึกเสียจนเหมือนจะเคยหายไปจากสมองแล้วด้วยซ้ำ

....หาก แต่ใครคนนั้นที่เคยรักแต่ตอนนี้กลับเกลียดชังกลับเก็บกุญแจดอกนั้นขึ้น มา...แล้วมือนั้นก็เหมือนจะขุดหาหีบใบนั้นเพื่อไขมันให้ผมได้รู้สึกอี
กครั้ง





ผม....ลืม เค้า ไป แล้ว

ทำไมเขาต้องกลับมา....

แม้แต่หน้าผมก็ไม่อยากเห็นด้วยซ้ำไป



TBC.