over the rainbow

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

“อะไรนะคะ” หญิงสาวร่างเล็กบางที่กำลังเอร็ดอร่อยกับข้าวต้มตรงหน้า ตะโกนออกมาดังลั่น หวังว่าเมื่อกี้คงฟังอะไรผิดไปแน่ๆ

“ทำไมต้องตะโกนด้วยยัยฟ้า แม่แค่บอกว่าเลขาพี่ซันลาออก หนูไปช่วยพี่เค้าหน่อยได้มั๊ย” หญิงวัยกลางคน หน้าตาละม้ายกับสาวน้อยที่นั่งตรงข้ามยังพูดอย่างใจเย็น พร้อมกับเลื่อนแก้วน้ำไปให้ลูกสาว น้ำฟ้าขี้โวยวายอย่างนี้เสมอถ้าเป็นอะไรที่เกี่ยวกับตาซัน

“เป็นเลขานี่นะคะ แม่ก็รู้ว่าฟ้าทำไม่เป็น แล้วแม่ก็สัญญาแล้วด้วยว่าจะให้หนูพักก่อนค่อยทำงาน” น้ำฟ้าโวยพลางผลักชามข้าวต้มออก ไม่กงไม่กินแล้ว ตั้งแต่เรียนจบมาก็ได้ยินแต่ชื่ออีตาพี่ซันไม่เว้นแต่ละวัน เดี๋ยวพี่ซันอย่างโน้น พี่ซันอย่างนี้ นี่ยังจะให้ไปเป็นเลขาอีก

ทำไมน้ำฟ้าจะไม่รู้ว่าคุณนายน้ำฝนผู้เป็นมารดาตั้งใจจะทำอะไร คิดแล้วก็เหมือนนิยายไม่มีผิดที่คุณแม่ๆพยายามจับคู่ลูกตัวเองกับลูกเพื่อนสนิท ยังดีนะที่เธอไม่ได้มีคู่หมั้นคู่หมายมาตั้งแต่เกิดตามคำสัญญาของเจ้าคุณปู่ ยังไงก็ไม่มีทางหรอกนี่มันสมัยไหนแล้ว เธอยังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลย เพิ่งจะเรียนจบ เที่ยวก็ยังไม่ได้เที่ยว ยังไม่ได้ทำอะไรเลย แล้วจะยอมให้แม่จับแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ได้ยังไง ไม่มีวันซะหรอก คอยดูนะถ้าต้องไปเป็นเลขาจะป่วนให้เข็ดเลย

“โธ่ แม่ครับ แค่เลขาผมหาเองได้ แล้วเด็กที่แม่แนะนำก็ยังไม่มีประสบการณ์ กลัวจะมาทำยุ่งมากกว่า”

“เด็กที่ไหนตาซัน น้องฟ้าเรียนจบแล้วนะ อีกอย่างตอนนี้น้องก็ยังไม่มีงานทำ ไม่เห็นแก่แม่ก็เห็นแก่น้าฝนสิลูก” คุณณมนแย้ง เธอกับน้ำฝนเป็นเพื่อนสนิทกันมานาน ต่างคนต่างมีลูกคนเดียว หนูฟ้าเธอก็รักเหมือนลูกคนหนึ่ง ถ้าเป็นไปได้ก็อยากได้มาเป็นลูกสะใภ้

“โอเคครับแม่ ให้หนูฟ้าของแม่มาคุยกับผมก่อนแล้วกัน แต่ผมจะตัดสินใจเองนะครับ” อาทิตย์รับปากมารดา แล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมา ยังไงทั้งเขาทั้งคุณก้องภพผู้เป็นบิดาก็ต้องยอมแพ้คุณณมนทุกครั้งสิเนี่ย ไม่เป็นไรถ้าเลี่ยงไม่ได้จะใช้งานซะให้เข็ด เอาให้ขอลาออกแทบไม่ทันเลย