คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 การง้อแฟนของลูกหมี
Chapter 3 การง้อแฟนของลูกหมี
เสื้อตัวสวยถูกสวมทับเข้ากับตัวผม ตามด้วยกางเกงที่เข้ากันเป็นอย่างดี พร้อมกับการจัดเซ็ททรงผมที่แสนดูดีให้เข้าที่ และไม่ลืมที่จะหยิบแว่นตาสุดเท่ห์สวมเข้าที่ใบหน้าแล้วเดินออกจากห้องไป ในห้องครัวผมเห็นชายร่างสูงกำลังนั่งกินขนมปังที่วางอยู่บนโต๊ะ ผมไม่ลืมที่จะสังเกตว่าเขาแต่งจัวอย่างดูดีเสร็จก่อนหน้าผม(จะมาชิงความดูดีจากฉันไปเพื่อ?)
“ นี่นายจะไปไหนอ่ะจิน “
“ ผมก็จะไปที่เดียวกับพี่นั่นแหละ “
“ หะ...หา ว่าไงนะ O_O “
“ อะไรกัน ผมจะเข้าไปที่บริษัทบ้างไม่ได้หรือไง “
“ ก็ปกตินายไม่เคยคิดจะเข้าไปนี่ “
“ ก็เพราะวันนี้ จอนจินสุดหล่อคนนี้จะควงพี่เข้าบริษัทไงครับ “
“ หยุดๆๆ ใครควงใครพูดให้มันดีๆหน่อย -_-*นายนี่เผลอเล่นด้วยไม่ได้เลยนะ“
“ รีบๆไปเถอะครับที่รัก มันสายแล้วนะ ^^ “
“ เฮ้ยยย ใครที่รักนายกัน!! “
ก่อนที่ผมจะกระโดดเตะเขา เขาก็วิ่งแจ้นออกไปนอกห้องได้อย่างทันควัน หมอนี่นะ =_=++ เดี๋ยวนี้พัฒนาการหลบหลีกอาวุธนี่ชำนาญนักนะ วันหลังต้องหาวิธีใหม่ๆซะแล้ว =_=++( ก็เพราะอยูกะแกแล้วอันตรายไงซอง อารมณ์แกขึ้นๆลงๆนี่)
“ เดี๋ยวฉันจะไปห้อง PD หน่อย นายไปรอที่ห้องพักแล้วกัน ฝากกระเป๋าไปเก็บให้ด้วยนะ “
“ ผมไปกับพี่ด้วยไม่ได้หรือไง (_ _ +) “
“ ไม่ได้ =_=* เข้าใจแล้วก็แยกกันตรงนี้ แล้วเจอกันในห้องพักนะ “
“ คร้าบ จุ๊บๆ ^^ “
“ จุ๊บอีกเจอฉันตบปากเจ่อแน่ = =++”
“ แม่นกใจร้าย T^T “
ผมแยกย้ายกับจินที่ทางแยกระหว่างทางไปห้องพักกับห้อง PD ว่าแต่วันนี้หมอนั่นแต่งตัวซะดูดีเชียวผิดกับวันที่มาขอพักอยู่กับผมชั่วคราว เพราะอ้างว่าห้องตัวเองทาสีใหม่ จะบ้าตายผมคิดอะไรออกไปเนี่ย
“ อรุณสวัสดิ์ครับ ผู้มีความสามารถในการแต่งเพลงทุกคน ^^” ผมยืนพูดตรงหน้าประตูห้อง ทุกคนส่งยิ้มให้กับผมปล้วหันไปทำงานของตัวเองต่อ
“ เฮซอง นี่เป็นแนวเพลงคร่าวๆของนายน่ะ “ พี่โปรดิวเซอร์คนนึงบอกผม
“ อ๋อ ขอบคุณมากครับ ^^ “
“ เดี๋ยวพวกเราขอตัวไปดูนักร้องใหม่ก่อนนะ นายก็อยู่ในห้องนี้นั่งอ่านแนวเพลงไปก่อนละกัน แล้วเดี๋ยวเจอกัน ^^ “
ผมนั่งอยู่มนห้องเงียบๆพลางอ่านแนวเพลงที่อยู่ในมือ แนวเพลงนี้ช่างบาดใจผมซะจริงๆ รักคนที่เขาไปรักคนอื่น เฮ้อ ทำไมมันตรงกับผมอย่างนี้นะ
เมื่อมองออกนอกหน้าต่างของห้องไป ท้องฟ้าที่สวยงามเริ่มหม่นหมองคงคล้ายกับภายในใจผมที่คิดถึงเขาคนนั้น
แอ๊ด~
“ ลืมของหรอครับ “
ผมหันกลับไปทางประตู แต่ทว่าคนที่เข้ามาก็ทำให้ผมต้องหันหน้ากลับไปยังที่เดิม ภายในห้องที่เงียบสงบผมไม่พูดอะไรและได้แต่ยืนเฉยๆมองดูหน้าต่างบานนั้น จนกระทั่ง...
“ พี่ลืมของ “ แอนดี้ว่าพลางค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ
“...”
“ นิ้วก้อยของผม “
แอนดี้ยื่นนิ้วก้อยของตัวเองมาที่หน้าของผม ผมมองเขาอย่างไม่ไว้ใจปนอาการอึ้งในการง้อเหมือนเด็กๆของเขาเล็กน้อย ผมมองใบหน้าเขาด้วยอารมณ์ที่โกรธหน้าแดงจัด เขาทำให้ผมโกรธอย่างไม่มีวันลืมภาพที่เจ็บปวดนั้นได้
“ มองหน้าทำไม เดี๋ยวจูบเลยนี่ “
“ เฮ้ย! อย่าเข้ามาใกล้นะ (-///-) “
“ พี่หายเป็นไข้แล้วไม่ใช่หรอ แล้วนั่นหน้าแดงอะไร “
“ นายไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันเกลียดนาย!! “
“ ไหนพี่ลองพูดอีกทีซิ “
“ ฉันเกลียดนาย!! “
“ พูดอีกที...ผมจะได้จูบแก้โรคเกลียด “
“ ฉันเกลียดนะ...เฮ้ย หยุดเดี๋ยวนี้นะ..อุ๊บ.” ไม่ทันซะแล้ว ริมฝีปากของผมถูกแอนดี้ครอบครองไปแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าคนที่ตัวเล็กกว่าผมอย่างเขาจะสามารถดันผมจนชิดผนังได้ เขาค่อยๆถอนจูบออกแล้วดันหน้าผากของตัวเองมาแตะหน้าผากผม เพื่อไม่ให้ผมหลบหน้าเขา
“ หน้าผากพี่ยังอุ่นๆอยู่เลยนี่ “
“ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน !! “
“ โกรธผมขนาดนั้นเชียว “
“...”
“ ไม่สบายทำไมไม่บอกผม ถ้าผมไม่ได้กลับไปที่รถตรงที่ที่พี่นั่งเบาะหลังที่ร้อนขนาดนั้น แล้วผมจะรู้ไหมว่าพี่ไม่สบาย สงสัยอยู่แล้วเชียว “
“....”
“ ผมขอโทษแต่ไม่ได้ขอโทษเรื่องจูบเมื่อกี้นะ ขอโทษที่ไม่สนใจพี่เลยต่างหาก ต่อไปผมจะไม่ทำอะไรบ้าๆอย่างนั้นอีกแล้ว “ นายจะรื้อฟื้นเรื่องจูบทำไม
“...”
“ เข้าใจแล้วก็เอานิ้วก้อยมา “
“ เรื่องอะไร...ฉันเกลียดนายยิ่งกว่าไอศกรีมรสวานิลลาอีก -_-^ “
“ งั้นคราวหลังผมจะเปลี่ยนไปชอบรสช็อกโกแลตชิพ “
“ ไม่ได้นะ !! รสนั้นฉันชอบก่อนนาย “
“ คิดว่าพี่ชอบได้คนเดียวหรือไง “
“ ก็นายชอบวานิลลาก็กินวานิลลาไปซิ !! “
“ เสียใจ...ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจมาชอบช็อกโกแลตชิพแล้ว “
“ ชิชะ !! แย่งกันต่อหน้าต่อตา “
“ ถึงตอนนี้พี่จะเถียงผมอยู่ แต่หน้าพี่ก็ยังไม่หายแดงเลยนะ ฮึ?”
“ กะ..ก็ (-///-) “
“ วันนี้ไม่มีแดด แถมฟ้ายังครึ้มอีกต่ะหาก ฉะนั้นจะเอาเรื่องอากาศร้อนมาอ้างไม่ได้นะครับคุณแฟน “
“ ใครเป็นแฟนนาย !! “
“ อ้าว พอใกล้ชิดหน่อยสมองเสื่อมเลยหรอเนี่ย “
“ นายมันบ้า!! “
“ พี่ก็รู้นี่ครับว่าผมชอบกินสตรอเบอรี่ วันหลังพี่ก็อย่าหน้าแดงบ่อยล่ะ “
“ มะ..หมายความว่ายังไง (-///-) “
“ เดี๋ยวผมจะกินพี่น่ะซิครับ ไว้เจอกันในห้องพักนะครับคุณแฟน “
เขาค่อยๆเอาหน้าผากออกไปจากหน้าของผม แล้วใช้สองมือซุกกระเป๋ากางเกงก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องด้วยท่าทีที่กวนประสาทสุดๆ
“ ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้ลูกหมีบ้า!! “
“ ฝากอะไร หัวใจของพี่น่ะเหรอ ฮ่าๆๆๆ “
เขาตะโกนกลับมาจากหลังประตูหน้าห้อง นั่นทำให้ผมตาโตอยากวิ่งเข้าไปเตะซักป้าปสองป้าป เฮ้อ เฮซองนะเฮซอง โดนกวนประสาทเข้าหน่อยฟอร์มหายหมด o (T^T)
ความคิดเห็น