รักทีละนิดแค่สะกิดใจ

ลำดับตอนที่ #1 : การจากลา

โครม  "แกฝากไว้ก่อนเถอะ"  พวกนั้นวิ่งหนีไปพร้อมกับตะโกนด่า

  "จ้า  แล้วอย่าลืมมาเอาคืนนะ"  ร้ายหัวหน้าทีมตะโกนตอบกลับไปพร้อมทำท่าล้อเลียน

  "ร้ายแกอย่าทำเลย  มันยังไงไม่รู้  สยอง"  ฟ้าเพื่อนคนสนิทกล่าวเตือนในท่าทางของเพื่อนที่ทำออกมา

  "จ้า  ได้จ้า"  ร้ายกล่าวตอบพร้อมกับหยุดทำท่าทางนั้น

  "กลับโรงเรียนเถอะจะเริ่มคาบบ่ายแล้ว"  หญิงกล่าวเตื่อนสติพวกเพื่อนเธอ  

  "ใช่ๆ  รีบวิ่งดีกว่า"  มิวเพื่อนสาวอีกคนกล่าวพร้อมวื่งไปทางลัดที่จะกลับโรงเรียนก่อนใครแล้ว

  "รอด้วยดิมิว  แกจะทิ้งเพื่อนเหรอ ไงวะ"  ตาลเพื่อนอีกคนในแก๊งตะโกนตามหลังมิวไป

  "งั้นพวกเราไปกันเถอะ  ก่อนที่จะกลับโรงเรียนไม่ทัน"  ร้ายร้ายกล่าวขึ้นพร้อมวิ่งตามมิวไป

  "ร้ายรอด้วยดิคะ"  นุ่นหญิงสาวผู้เรียบร้อยที่สุดกล่าวขึ้น

  "ฉันก็บอกแล้วว่าอย่าตามมา"  น้ำบอกนุ่นเพราะที่พวกเขามาในวันนี้ไม่ได้มาเที่ยว  แต่มามีเรื่องกับโรงเรียนอื่น

  "ก็.............................."  นุ่นยังพูดไม่จบก็มีเสียงหนึ่งตะโกนขึ้นมา  จนพวกเธอต้องวิ่งให้เร็วที่สุด

  "หยุดนะไอ้เด็กเหลือขอ  ฉันจะจับพวกแกให้ได้คอยดู"  หนึ่งในสองชายวัยกลางคนกล่าวพร้อมกับวิ่งมาที่พวกเธอยืนอยู่

  "วิ่งเร็วนุ่น"  แจงจับมือเพื่อนสาว  แล้วลากให้เธอวิ่งให้ไวที่สุด

  "ใครจะหยุดให้โง่ละคะ"  จ๋าตะโกนตอบสองชายนั้นพรางวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว

  "พวกแกหยุดเดี๋ยวนี้นะ"  ชายอีกคนตะโกนอย่างโมโหที่พวกเธอทั้งหมดไม่หยุด

  "ถ้าพวกเราหยุด  คุณตำรวจก็จับพวกเราสิคะ"  เฟื่องตะโกนกลับไปพร้อมวิ่งเลี้ยวไปทางมุมตึก

เมื่อชายสองคนเลี้ยวตามพวกเธอมา  พวกเขาก็ต้องหยุดวิ่งเพราะพวกเธอทั้งสิบหายไป  ไม่มีแม้แต่ร่องรอย

  "ไหวไหม นุ่นฉันบอกแกแล้วว่าอย่ามา"  น้ำเดินมาถามนุ่นที่ท่าทางหอบเหมือนใจจะขาด

  "ไม่เปงไร...............ฉันยังไหว"  นุ่นปาดเหงื่อแล้วยิ้มตอบเพื่อนทั้งเก้าคนที่เป็นห่วงเธอ

  "งั้นเราก็ไปกันเถอะ  เดี๋ยวไม่ทันเข้าเรียน"  ฟ้าตอบพร้อมกับวิ่งไปยังกำแพงที่สูงเท่าตึกสองชั้น

พวกเธอทั้งเก้าคนปีนอย่างชำนาญ  มีแต่นุ่นคนเดียวที่ต้องให้เพื่อนๆช่วยกันดันขึ้นไปและรอรับอยู่ข้างล่างอีกส่วนหนึ่ง

  "พวกเธอทำไรกัน"  เสียงผู้หญิงคนหนึ่งกล่าวทัก  กับการกระทำของพวกเธอ

  "เงียบๆซิ  เดี๋ยวเจ๊เป็ดได้ยินหรอก"  มิวบอกหญิงคนนั้นทั้งๆที่ยังไม่หันไปมอง

  "จริง.............................."  ร้ายจะหันมาต่อว่าหญิงคนที่ส่งเสียงดัง  พอเธอเห็นหน้าทั้งนั้นเธอก็เงียบลงทันที

  "เป็นไร..............."  น้ำหันมาอีกคนเธออึ้งไปก่อนที่จะตะโกนว่า

  "หนีแล้ว  เป็ดมา"  พวกเธอทั้งสิบคนต่างวิ่งไปคนละทิศคนละทาง

  "พวกแกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"  เจ๊เป็ดวิ่งตามพวกเธอไปแต่ก็ต้องหยุด  เพราะเธอไม่รู้จะตามใครดี  ก็พวกนั้นแยกออกเป็นสิบทาง

  "เดี๋ยวพวกแกก็ต้องมาหาฉันอยู่ดี"  เจ๊เป็ดพูดกับตัวเองด้วยความโมโห

  "พวกวายร้ายมาพบคุณครูเป็ดที่ห้องปกครองด่วนคะ"  สิ้นเสียงพวกเธอทั้งสิบเหมือนวิ่งแข่งกันไปห้องปกครอง  เพราะพวกเธอรู้ดีว่าถ้าพวกเธอไปช้าจะเกิดอะไรขึ้น

  "เจ๊มีไรกับพวกหนูคะ"  ร้ายเปิดประเด็นก่อนใครเพื่อน

  "แกคนสุดท้าย  คนอื่นเรียงแถวเข้ามา"  เจ๊แกพูดโดยไม่มองหน้าร้ายจนเธอทำหน้าเป็นหมางงยืนอยู่อย่างนั้น

  "คนแรก  ฟ้าเธอมา"  เจ๊เป็ดเรียกฟ้าไปยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะเธอก่อนจะกล่าวตักเตือนไปตามระเบียบ

จนครบทุกคนเธอก็มองมาที่ร้าย  ร้ายถึงกับยืนหาวเพราะที่จริงถ้าตอนนี้เธออยุ่ที่ห้องเรียนเธอต้องนอนแล้ว

  "มานี้ร้ายถึงตาเธอแล้ว"  เจ๊เป็ดกล่าวด้วยน้ำเสียงธรรมดาจนพวกเธอทั้งสิบตกใจ  เพราะร้ายเป็นเหมือนคู่กัดเลยก็ว่าได้

  "มีเรื่องไรเหรอคะ  ทำไมหนูต้องคนสุดท้ายด้วย"  ร้ายถามไปเพราะเธอเซ็งที่ต้องมายืนรอเจ๊เป็ดบ่นคนอื่นเสร็จแล้วถึงจะมาบ่นเธอ

  "ก็ไม่มีไรมาก  แค่ฉันจะถามว่าเธอจะย้ายโรงเรียนจริงเหรอ"  พร้อมเจ๊เป็ดพูดจบทั้งห้องปกครองก็เสียงดังขึ้นทั้งที  พร้อมด้วยหน้าสงสัยของร้ายเพราะเธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเธอจะต้องย้ายโรงเรียน

  "หนูไม่เห็นรู้เรื่องเลยนะคะ  เจ๊ไปเอามาจากไหน"  เธอถามไปพลางเอามือเกาหัวไปด้วย

  "ก็ฉันเห็นคุณแม่ของเธอมาทำเรื่องย้าย  ฉันก็เลยจะถามเธอให้แน่ใจก็เท่านั่น"เจ๊เป็ดพูดจบสาวอีกเก้าคนที่ยืนคอยเพื่อนอยู่ต่างหันหน้าพูดคุยกันถึงเรื่องนี้

  "ไม่จริงหรอกคะ  คุณแม่ไม่เห็นบอกไรฉันเลย  เจ๊มั่วเปล่าคะ"  ร้ายยังคงไม่เชื่อในคำพูดของเจ๊เป็ดอยู่ดี

  "งั้นเธอลองไปถามคุณแม่เธอดูว่าวันนี้ท่านมาที่โรงเรียนเมื่อตอนกลางวันจริงหรือเปล่า"  เจ๊เป็ดพูดจบร้ายก็เดินหัวเสีย

  "ฉันกลับบ้านก่อนนะ  จะไปถามคุณแม่ให้รู้เรื่อง  แล้วพรุ่งนี้จะเอาคำตอบที่ดีที่สุดมาให้"  ร้ายพูดจบก็เดินออกจกห้องเรียนไปโดนไม่รอให้พวกเพื่อนๆถามอะไรเธอเลยแม้แต่คนเดียว

  คุณแม่คิดอะไรของเขานะ  ก็รู้อยู่ว่าร้ายไม่อยากไปไหน  เธอคิดพร้อมกลับขับรถบีเอ็มกลับบ้านอย่างรีบร้อน