สงครามหัวใจของยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 2 โอ้ว!!! นายแน่มาก

CHAPTER 2 โอ้ว นายแน่มาก

                 มินอาจ้องหน้าเพื่อนใหม่นิรนามอย่างเอาเรื่อง “หล่อก็หล่อเหอะวะ  แกล้งกันอย่างงี้คงต้องมีเอาคืน”  แต่แม้ว่าเธอจะจ้องพ่อหนุ่มสุดเท่ห์คนนี้อย่างกินเลือดกินเนื้อเพียงใด แต่ความเฉยชาไร้อารมณ์ของหมอนั่นก็ไม่เปลี่ยนแปลง  เธอจึงล้มเลิกความตั้งใจที่จะแก้แค้นลงชั่วขณะ ก่อนจะหันหน้ากลับไปเรียนต่อ  ชายหนุ่มหยิบสมุดปกแข็งเล่มเล็กๆขึ้นมาจดอะไรบางอย่างลงไป ซึ่งถ้าบังเอิญมินอาไปเจอสมุดเล่มนั้นเข้าอาจจะทำให้ความโกรธของเธอเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณก็ได้

‘ 18 มิ.ย. 49

                             นามินอา : ยายขี้เซาที่ทั้งตัวมีแต่กลิ่นขนมปัง  ไม่อยากเชื่อเลยว่า

                    ฉันต้องมานั่งข้างยายนี่  ยายคนไร้มารยาทนอนหลับได้แม้แต่กระทั่ง

                    ในชั่วโมงเรียน

          ป.ล.  พนันกันได้เลยว่า  ยายนี่คงสมองกลวงแหง เพราะวันๆคงเอาแต่นอน ’

“ เอาล่ะ  ครูอยากให้นักเรียน  ไปจัดการกับงานที่ครูมอบหมายให้วันนี้นะ  จับคุ่กัน  เอาคนข้างๆน่ะแหล่ะจะได้สะดวกหน่อย  แล้วก็ไปหาไข่ของสิ่งมีชีวิตอะไรมาเลี้ยงก็ได้ ช่วยกันเลี้ยง แล้วบันทึกเป็นรายงานมาส่งครูก่อนพิธีจบการศึกษานะจ๊ะ ”

“ ห๊า ! ” มินอาร้องเสียงหลง

“ งั้นก็หมายความว่า หนู...ต้องคู่กับหมอนี่เหรอคะ ”  หญิงสาวทำหน้าแหย แล้วชี้ไปยังเพื่อนร่วมชั้นที่นั่งติดกับเธอ

“ แน่นอน อ่อ  ยังไงคังวอนก็เป็นเด็กใหม่  เธอคงไม่รู้ล่ะสิ เพราะเธอแอบหลับตอนที่เพื่อนแนะนำตัว  ดูแลช่วยเหลือคังวอนด้วยล่ะ แล้วก็  อย่าลืมเอาสมุดงานมาให้ครูด้วย ”

                 หลังอาจารย์ก้าวออกจากห้องได้ไม่ถึง 3 นาที  มินอาก็แผลงฤทธิ์ทันใด  เธอมองหน้าคังวอนซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการหาหนังสือของวิชาต่อไป โดยไม่ได้สนใจในท่าทีของเธอเลยแม้แต่น้อย

“ ทำไม  นายต้องปลุกฉันด้วยวิธีแบบนั้นด้วย”

คังวอนชะงัก ก่อนจะปรายตามองเล็กน้อยด้วยความเหลืออด

“ ก็ไม่มีวิธีไหนอีกแล้ว ที่จะสามารถปลุกคนที่ ไม่มีใครสามารถแยกออกได้ว่าตายหรือหลับกันแน่ นี่นา”

“ อ้อ นายก็เลย...ดีดหู  โฮะ บ้ารึเปล่า แค่เขย่าฉันก็ตื่นแล้วย่ะ ไอ้พวกป่าเถื่อน ”

            สถานการณ์ทำท่าจะแย่ อันนัมกับยอนีจึงรีบเข้ามาห้ามทัพไว้ก่อน

“ มินอา ไม่เอาน่า  ความจริง คังวอนเค้าสะกิดเธอแล้วนะ แต่....”

“ เขย่าด้วยย่ะ ยัยขี้เซา ”

            ‘ เขย่าเรอะ ทำไม ฉันไม่รู้สึกตัวเลยล่ะ บ้าจริง ไม่เชื่อหรอก’ มินอาพึมพำกับตัวเอง รู้สึกหน้าเสียเล็กน้อยเมื่อได้ฟังเรื่องจริงจากเพื่อนรักทั้ง 2 เข้า แต่เธอก็ยังแถต่อไปได้อย่างไร้เหตุผล

“เขย่างั้นแหรอ  หมอนี่เขย่าฉันหรือเขย่าอะไรกันแน่ยะ ทำไมฉันไม่รู้สึกล่ะ”

“ ก็เพราะเธอขี้เซาน่ะสิยะ เฮ้อ เพื่อนช้าน”

                        ทันใดนั้นความโกรธที่สะสมมาตั้งแต่ต้นคาบเรียนก็ค่อยๆ เบาบางลง  ฉันมองคังวอนด้วยสีหน้าเป็นมิตรกว่าเดิม เล็กน้อย (ย้ำว่าเล็กน้อยมาก)  แต่เพราะหมอนี่ยังทำหน้านิ่งเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมันช่างน่าหมั่นไส้จริงๆ  แต่ช่างเหอะ ดูเหมือนตอนนี้ฉันจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบอยู่ แต่ยังไงฉันก็ไม่ยอมเป็นคนผิดง่ายๆหรอก แบร่

“ แต่นายก็ ไม่ควรทำกับสุภาพสตรีเยี่ยงนี้นี่นา  มันเจ็บนะ  อ่านะ แต่ชั้นยกโทษให้ละกัน แต่ฉันก็ไม่ขอโทษนายหรอกนะ แล้วก็ ไม่ขอบคุณด้วย เพราะนายทำเกินไป ”

“...........”  (ไม่มีสัญญาณตอบรับ จากตาบ้านั่นแม้แต่น้อย)

“ฉัน  มินอา  นามินอา  ยินดีที่ได้รู้จัก ส่วนนี่ ยูอันนัม  กับ คายอนี  เพื่อนซี้ของฉันเอง  ถ้ามันไม่หนักหนาสาหัส หรือ รบกวนเวลานายมากเกินไป บอกชื่ออีกทีได้ป่ะ คือ ฉันจำไม่ได้อ่ะ ”

“ จำไม่ได้ หรือไม่ได้ฟัง ....ซุงคังวอน ”

                        ห้วนๆ สั้นๆ แต่ได้ใจความ อ่านะ หมอนี่คงไม่รู้หรอกว่า พระผู้เป็นเจ้าได้สร้างปากมาก็เพื่อให้มนุษย์ได้พูดคุยสื่อสารกันนะ  ไม่มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีเอาซะเลย ฉันเชื่อแล้วล่ะว่า คนเราไม่มีใครเพอร์เฟ็กต์ไปซะทุกอย่างจริงๆ  ก็ดูอย่างตาบ้านี่ดิ่ หน้าตาก็ดูดี มีชาติตระกูล  แต่ทักษะการเข้าสังคมติดลบอินฟินิตี้  เฮอะที่ต้องย้ายมานี่ ก็คงเพราะไม่มีใครเค้าคบล่ะสิ  เข้ากับคนอื่นเค้าไม่ได้แหงๆ  ‘ เอ๊ะ! เพิ่งย้ายมา ’  ฉันเพิ่งนึกออกนี่เอง

“งั้น  นายก็คือ ”

“ ลูกชายประธานบริษัท H.D. กรุ๊ป ไงล่ะจ๊ะ ”

            คำตอบที่ฉันต้องการรู้กลับไม่ได้มาจากปากของผู้ชายตายด้าน(ทางการเข้าสังคม)ที่กำลังเป็นผู้ถูกถามอยู่ แต่มาจากยัยปิศาจ  จางมีนา  คู่อริคนแรกและคนสุดท้ายที่ฉันขอพบเจอในชีวิตนี้( และชาติต่อๆไป ) ยัยนี่มีนิสัยแย่ๆที่แอบแฝงภายใต้ใบหน้าสวยใส (ไร้สมอง ) คิขุอาโนเนะ  และ หุ่นที่เพรียวบางเข้ารูป เรียกได้ว่า พิมพ์นิยมทีเดียว แม้ว่ายัยนี่จะดูดีขนาดไหนก็ตาม แต่แท้จริงแล้วก็เป็นแค่คนที่ชอบสตอเบอรี่ทำตัวเป็นคนดี ตี 2 หน้า (โดยเฉพาะกับผู้ชายหล่อๆ)  ไม่ว่าฉันจะรู้สึกแย่ อึดอัดจนแทบอยากจะอาเจียนเวลาพบเจอ หรือได้ยินเรื่องของยัยนี่ทีไร แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่า ตัวเองยังโชคดีกว่าลาน้อยอีกนับร้อยตัวที่ถูกคนอย่างมีนาหลอกใช้ นึกไปถึงสมัยปฐมนิเทศทีไร ฉันล่ะเจ็บใจทุกที แต่ช่างเหอะ สิ่งที่ฉันเจ็บใจในวันนี้ คือ ยัยนี่กล้าดียังไง มาเหยียบถึงถิ่นฉันแบบนี้

“ ธุระอะไรของเธอ มิทราบ ฉันไม่ได้พูดกับเธอ ”

            สายตาทั้งห้องกลับมาจ้องที่ฉันอีกครั้ง แต่คราวนี้แม้แต่นายตายด้านอย่างคังวอนยังหยุดกิจกรรมที่กำลังทำลงชั่วขณะ แล้วมองอย่างงงๆ ปนอึ้งในบทสนทนาระหว่างฉันกับมีนา

“ มินอา  ฉันก็แค่อยากบอกให้เธอรู้ไว้ ก็แค่นั้นเอง ทำไมต้องพูดแรงๆยังงี้ ใส่กันด้วยล่ะ ”

“ ไปให้พ้นๆเลยป่ะ ห้องนี้และฉัน ไม่ต้อนรับคนอย่างเธอ ชิ่ว ชิ่ว ”

            มินอาเล่นบทโหดใส่ศัตรูอย่างมีนาแบบไม่ให้ทันตั้งตัว คนอย่างจางมีนาที่ปกติก็ชอบทำตัวเป็นคุณหนูเรียกร้องความสนใจอยู่แล้วจึงได้โอกาส  เธอมองหน้ามินอาอย่างเศร้าๆ แต่ในแววตาที่เธอมองนั้น เต็มไปด้วยความโกรธเคือง แล้วเธอก็หันไปพูดกับคังวอนที่กำลังมองอย่างใจจดใจจ่อ และรอคอยอยู่ว่า เมื่อไรทั้ง 2 สาวจะรุมทึ้ง จิกผม ตบตีกัน อย่างที่เค้าเคยเห็นบ่อยๆจากโรงเรียนเก่าในอังกฤษ  มีนาพูดกับคังวอนด้วยน้ำเสียงเศร้าแต่ดูเหมือนสนิทสนมว่า

“ ยินดีที่ได้เจอกันซะทีนะคังวอน  ฉัน จางมีนา  คุณพ่อของฉันท่านเล่าถึงเธอให้ฟังบ่อยๆ ท่านกับคุณพ่อของเธอสนิทกันมาก เพราะพวกท่านทำธุรกิจร่วมกัน คุณพ่อฉันชื่นชมเธอมากเลยนะ เพิ่งได้เจอกับเธอวันนี้แหล่ะ ยังไงก็...เรามาเป็นเพื่อนที่ดีกันนะ ”

          คังวอนได้แต่ทำหน้างงๆ เขาเกาหัวแกรก แกรก แล้วผงกหัวแบบไม่เต็มใจนัก  มีนายื่นมือขาวๆ ของเธอส่งให้คังวอน ด้วยหวังว่าคังวอนจะมีไมตรีจิตยื่นมาจับเช่นกัน แต่คังวอนกลับพูดคำพูดที่ทำให้สาวป๊อปปูล่าร์ประจำโรงเรียนอย่างมีนาแทบจะแทรกแผ่นดินหนี  แต่เป็นสิ่งที่ทำให้มินอาคิดว่า คังวอนคนนี้ ช่างกล้า บ้าดีเดื่อด เสียรึเกิน

“ เธอ ทำแบบนี้กับเพื่อนใหม่ที่เป็นผู้ชายทุกคนเลยรึไง ไม่มีความจำเป็นที่ฉันต้องจับมือกับใคร เพื่อแสดงถึงมิตรภาพหรอกนะ  ที่นี่เกาหลี ไม่ใช่อเมริกา โทษที ”

            มีนาทำหน้าเลิ่กลั่ก หน้าของเธอแดงก่ำ ไม่รู้ว่าด้วยความโกรธ หรือ ความอับอาย แต่ตรงกันข้ามกับมินอาที่อ้าปากหวอด้วยความทึ่ง  ‘ หมอนี่ เจ๋ง ชะมัดเลย กล้าพูดได้ไงเนี่ย สุดยอด ’  

            มีนาสะบัดก้นออกไปจากห้องโดยทันที ทิ้งให้คนในห้องซุบซิบกันเสียงดังทั่วห้อง แต่ไม่ว่าสายตาทุกคู่จะจ้องคังวอนจนแทบทะลุ แต่ผู้ชายหน้าด้านเอ้ย กล้าหาญ อย่างเขาก็ไม่สะทกสะท้าน ยอมรับเลยว่าครั้งนี้แหล่ะที่ฉันคิดว่า เค้า เท่ห์ระเบิดไปเลย  อันนัมสบตากับยอนีแล้วหันมาหาฉันพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้แล้วยักหน้าไปทางคังวอน แปลกันง่ายๆว่า ‘โอ้พระเจ้า จอร์ช มันยอดมาก เจ๋งไปเลยเพื่อน ’  เพราะตั้งแต่มินอาเข้าเรียนมา ไม่เคยมีใครกล้าขัดใจ ปฏิเสธ หรือ อยากมีปัญหากับมีนา นอกเหนือจากแก็งค์ของพวกเธอ 3 คนเลย เพราะทั้งอำนาจเงินและอิทธิพลที่ครอบครัวของมีนามีต่อโรงเรียนทำให้ทั้งครูอาจารย์และเพื่อนต่างก็ต้องทำใจและยอมรับชะตากรรมกันไป  ส่วนพวกที่รวย มีอำนาจพอจะคานกันได้ แม่นี่ก็ใช้ทั้งเล่ห์ทั้งกล ตีสนิทจนรวมตัวกันกลายเป็นแก๊งค์ไฮโซ คอยให้การสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง  ดังนั้น การที่คนอย่าง ซุงคังวอน  ทำท่าทีไม่สนใจมีนา แถมยังตอกกลับซะหน้าหงาย จึงกลายเป็นประเด็นทอล์ก ออฟ เดอะ คลาสรูม และดูท่าว่า จะพัฒนาไปเป็น ทอล์ก ออฟ เดอะ ทาวน์ ด้วยสิเนี่ย