รหัสลับซีซาร์

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

สถานีรถไฟใต้ดินห้วยขวาง กรุงเทพมหานคร

สี่ทุ่มห้าสิบเก้านาที

ยี่สิบสี่ ธันวาคม

“กึก ๆ ๆ ๆ” เสียงย่ำเท้าเป็นจังหวะมั่นคง แรงกระแทกจากรองเท้าคอมแบททหารดังก้องกังวานไปทั่วบริเวณ เสียงสะท้อนเป็นจังหวะเช่นเดียวกับเสียงเต้นของหัวใจที่เต้นระทึกของชายร่างเล็กผิวคล้ำ

เขาอาศัยความคล่องตัวจากร่างที่เล็ก เหมือนเด็กที่ไม่ยอมโต และความสนิทสนม ไว้ใจ คุ้นเคย  จนผ่านเข้าไปยังบริเวณต้องห้าม

((แค่แกนำเหรียญแบบนี้มาให้ฉัน แม่ของแกจะรอด เงินรางวัลมากพอที่แกจะตั้งตัวได้อีกด้วย))

คำสัญญาของผู้ว่าจ้างเป็นกำลังใจให้เขาบรรลุเป้าหมาย เหรียญขนาดเท่าฝ่ามืออยู่ในกระเป๋าเสื้อแนบกับหน้าอก สิ่งที่เขาไปขโมยมาเป็นสิ่งที่เขาเองก็ไม่รู้ถึงคุณค่าว่ามันจะมีค่าเพียงใด เกี่ยวข้องกับอะไร หรือกับใคร เขารู้เพียงอย่างเดียวว่าเหรียญนี้แลกเป็นเงินได้มากพอที่จะรักษาแม่ของเขาที่นอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล และยังมีเงินอีกมากที่จะย้ายตัวเขาเองและแม่ไปอยู่ต่างจังหวัด ออกไปให้พ้นความวุ่นวายในเมือง..

ดำ คือเด็กหนุ่มที่เขามาอยู่ในกรุงเทพฯ ตั้งแต่เด็ก แม่ของเขามาตามหาพ่อที่มาทำงานก่อนหน้าแล้วหายไปไม่ติดต่อทางบ้าน เขาเป็นคนหัวดี เป็นนักประดิษฐ์ชอบค้นคว้าและสนใจด้านงานช่าง จึงเลือกเรียนสายอาชีวะช่างกล  แม่ทำงานทำความสะอาดรายวันกับบริษัททำความสะอาดแห่งหนึ่งและส่งเขาเรียนจนเกือบจะจบ ถ้าแม่ไม่ถูกผู้จัดการห้างไล่ออก เขาก็คงเรียนจบไปแล้ว เขาเจ็บใจแทนแม่จึงคิดแก้แค้นโดยการแกล้งทำระเบิดควันไปติดตั้งในห้างที่แม่ของเขาเคยทำงานอยู่ที่นั่น

ซึ่งเหตุการณ์ครั้งนั้นสร้างความวุ่นวายได้มากทีเดียว เพราะห้างนั้นเป็นห้างใหญ่ลูกค้ามากมายที่อยู่ที่ห้างหนีตายกันอลหม่าน เขาสะใจ แต่สุดท้ายตำรวจก็จับเขาได้ เขาสารภาพว่าที่ทำไปเพราะแค้นใจที่แม่ถูกกลั่นแกล้งให้ออกจากงาน นั่นทำให้เขาต้องติดคุก เพราะความรักที่เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง และเรื่องการวางระเบิดของเขาทำให้ทั้งตำรวจและฝ่ายตรงข้ามสนใจตัวเขาว่าเขาทำได้อย่างไร

มีคนช่วยให้เขาพ้นจากคุกในเวลาอันสั้น และรับเขาไปทำงานด้วยทั้งๆ ที่เขาเรียนไม่จบ ใบประกาศไม่สำคัญเท่ากับผลงาน การเป็นนักวางระเบิดข่มขู่กลายเป็นงานประจำของเขา..

 แต่รายได้ที่ได้รับก็ไม่เพียงพอกับการรักษาแม่ที่ป่วยหนัก หนทางเดียวก็คือเขาต้องหาเงินก้อนมาให้ได้โดยเร็ว งานที่ง่ายกว่าการวางระเบิดที่ต้องแอบซ่อนตัวเข้าไปยังจุดเป้าหมายและติดตั้งระเบิด ก็คือแค่ไปขโมยเหรียญตราสำคัญของเจ้านาย คนที่ช่วยให้เขาพ้นคุกนั่นเอง ซึ่งมันดูเหมือนจะเป็นการอกตัญญู แต่อะไรจะมาสำคัญกว่าการกตัญญูต่อมารดาผู้ให้กำเนิด เขาเลือกอย่างหลัง..

เส้นทางลับใต้อาคารเชื่อมต่อกับสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน มีแต่คนภายในเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ดี อีกนิดเดียวเขาก็จะถึงทางออก ประตูอยู่แค่เอื้อม

ดำเปิดประตูออกสู่ภายนอก

“พลั่ก” หมัดตันๆ กระแทกหน้าเขาอย่างจัง จนเขาหน้าหงาย จนเลือดกำเดาไหล

“นี่แกกล้าขโมยของต้องห้ามอย่างนั้นหรือ” เสียงเจ้าของหมัดพูดขึ้น

ดำมองหน้าเจ้าของเสียง แล้วยิ้ม เพราะเจ้าของเสียงเป็น “ผู้หญิง”

แต่ดำอาจจะประเมินผู้หญิงโดยเฉพาะคนนี้ต่ำเกินไป เพราะเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ทำงานในอาคารที่ดำเพิ่งหนีออกมา

เขาลุกขึ้น และพร้อมที่จะต่อสู้ แต่ยังไม่ทันที่ดำจะทำอะไร ก็โดนทั้งหมัดและเท้าของเธอไปหลายชุด จนต้องลงไปกองอยู่กลับพื้น

“คืนของมาให้ฉัน ฉันไม่อยากจะฆ่าพวกเดียวกันเอง” น้ำเสียงของเธอดูกร้าวขึ้น และจริงจัง เธอเอาปืนพกออกมาและเล็งไปที่เขา

แต่ท่าทางของดำดูจะปรับเปลี่ยนเช่นกัน เพราะสิ่งที่เข้าต้องการอยู่ในมือแล้ว สำนึกของความเห็นแก่ตัวรุนแรงกว่าความเป็นความตายที่เผชิญอยู่หน้า

“ผมไม่เคยห่วงชีวิตของผมนานแล้ว ถ้าจะต้องตายวันนี้ก็ยอม..” เมื่อพูดเสร็จดำก็ลุกขึ้นมาอีก

“..แต่คุณคงยังไม่อยากตายตอนนี้แน่ๆ” คำขู่ของดำนั้นดูตรงข้ามกับความเป็นจริงในสถานการณ์แบบนี้

นอกเสียจากว่าเขามีอะไรเหนือกว่าเธอ..

“กึก ๆ ๆ ๆ ๆ” เสียงฝีเท้าจำนวนมากใกล้เข้ามา บีบให้สถานการณ์ที่ตึงเครียดระหว่างเขาและเธอต้องจบลงในเวลาอันสั้น

หนึ่งคน ยอมแลกชีวิตเพื่อครอบครองเหรียญตราที่เขายังไม่รู้เลยว่ามันมีอำนาจเพียงใด..

อีกหนึ่ง ต้องการของกลับคืนมาเพื่อสืบทอดเจตนาที่เก็บรักษาเอาไว้กว่า ๒๐๐๐ ปี..