เรฟราชีล เจ้าชายพ่อมดจอมขี้เกียจ
เพราะมัน ทำให้ใครๆก็ชอบมารังแกแกล้งเขา เพราะมัน ทำเขาเป็นเจ้าชายเด็กโข่งงั้งๆในสายตายใครๆ แล้วก็เพราะมันนี่แหละที่ทำให้เขาถูกสาปเป็นสิ่งมีชีวิตชั่วร้ายที่เรียกว่าผู้หญิง ไอ้ความขี้เกียจขั่นเทพเอ๊ย!
ผู้เข้าชมรวม
1,435
ผู้เข้าชมเดือนนี้
16
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ประกาศการกลับมาอีกครั้งของเด็กหัดเขียนไร้ตัวตน ผู้ไม่ค่อยมีใครอ่านและติชมผลงานของเขาเลย แม้รู้ทั้งรู้ว่ากลับมาครั้งนี้ก็ไม่ค่อยมีใครอ่านใครพูดด้วยอยู่ดี
แต่เจ้าคุโรกิโจรันนอฟก็ยังตื้อไม่เลิกจะขอเอางานลงเด็กดีให้ได้เพราะใจสั่งมา^^
นามปากกาใหม่กับนิยายใหม่เรื่องเอก ชอบไม่ชอบก็บอกด้วยนะขอรับ หึหึ
e†g
ขอต้อนรับท่านผู้อ่านสู่เรื่องราวความต๊อง บ้า มันส์ ฮา ของ เรฟราชีล เยรันไนท์ เจ้าชายพ่อมดแห่งเรเฟโอไนท์ ที่ดันขี้เกียจจัดเลยถูกสาปเป็นสาว ในเมืองชายต้องสาปที่ถือผู้หญิงเป็นตัวกาลกิณี จึงทำให้เขากับองค์รักษ์เพื่อนรักจอมกวน ต้องออกจากบ้านเกิดไปหาของวิเศษที่อยู่ในโรงเรียนผู้พิทักษ์เพื่อทำให้เขากลับเป็นชาย แต่ระหว่างทางความลับเกิดแตกต่อหน้าฝูงชน และในตอนที่กำลังจะโดนชาวเมืองจับได้ เขาก็ได้พบกับเด็กสาวเจ้าของปีกนกข้างซ้ายสีขาวและปีกค้างคาวข้างขวาสีดำผู้ที่จะทำให้เจ้าชายพ่อมดจอมขี้เกียจหายไปจากฮาโลกินี้ตลอดกาล
e†g
สถานะนิยาย: บทที่ V พรมลิขิตหรือเวรกรรมที่ดลให้เราพบกัน (10%) ภาค I มณีถอนมนตรา
สถานะคนเขียน:เขียนไม่ออก เพราะยังหานิยาม พรมลิขิต ในแบบของตัวเองไม่ได้ ขอโทษด้วยครับ T-T
คำบ่นจากคนเขียน(บ่นไปเท่านั้นไร้สาระ)
จริงๆแล้วข้าน้อยได้เขียนเรื่องเจ้าชายจอมขี้เกียจมาสองสามปีก่อนจะเขียนเรื่องฮาโลกิเสียอีก แต่ที่เกริ่นฮาโลกิมาก่อนเพราะคิดว่าคงไม่ได้ลงเจ้าชายจอมขี้เกียจด้วยต้นฉบับดำเนินเรื่องช้าส่วนใหญ่ติดฉากเรตไม่ผ่านกระทรวงวัฒนธรรม(ว่าไปโน้น- -) คาแร็ตเตอร์ของตัวละครสองเรื่องนี้เป็นแบบเดียวกันชื่อก็เหมือนกันแต่เนื้อหาคนละอย่างกัน ข้าน้อยเป็นคนเขียนอะไรแล้วชวนปวดหัว เข้าใจยากเสมอ ฮาโลกิที่เป็นแนวรวมไซไฟแฟนตาชีจึงไปไม่รอดสองบทจอด ไปเขียนแนวอื่นกี่เรื่องก็ไม่จบ(อาจด้วยไม่มีใครอ่านเลยไม่มีกำลังใจจะเขียนต่อ) คำตอบสุดท้าย
เจ้าชายจอมขี้เกียจเนี้ยแหละ(หลังจากที่กลับมาบ้านไร้เน็ตเซงๆไม่มีไรทำ เกมมีเป็นพันเล่นจนเบื่อ) เขียนไว้หกบทแก้ใหม่หมดเหมือนไม่เคยได้เขียน จะว่าไปโครงเรื่องพ่อมดกับคนโลกต่างผู้พิทักษ์ทั้งสี่และสองพี่น้องฝาแฝดที่ใช้วิญญาณร่วมร่างกันก็เขียนมาแปดปีที่แล้วโน้นแต่นั้นวาดเป็นการ์ตูนเป็นเล่มๆอิทธิ์พลบ้าแร็คนาร็อกกับเมล์อิทธิ์ฤทธิ์พิชิตมายาและแขนกลคนแปรธาตุกับยูกิโอจนกำเนิดการ์ตูนตำนานสี่ผู้พิทักษ์และทูเรดอายคูไซเดอร์ ตอนนั้นเรียวยังไม่หลงผิดตัวฮาอย่างเรฟราชีลเลยยังไม่เกิด สุดท้ายก็เลิกวาดไปเพราะย้ายบ้านแล้วหายทุกเล่ม กลับเข้าเรื่องปัจจุบันที่หยุดเขียนไปตอนนั้นเพราะไม่รู้จะเขียนต่อไปทำไมเขียนไปก็ไม่มีใครอ่านทั้งๆที่ตอนแรกๆไฟแรงถึงขออุทิศชีวิตให้เรฟราชีลเชียว ที่กลับมามีไฟรีแล้วรีอีกไม่ต่ำกว่าสิบรอบเพราะด้วยลองยัดเข้าสมองม้าทุกวันจนคุณแม่ปลิ้มยอมเชียร์ให้พระเอกเลิกขี้เกียจได้สักทีลูกท่านจะได้เลิกบ้าง ข้าน้อยก็เลยรำลึกขึ้นได้ ที่ข้าน้อยเขียนเรื่องนี้ในตอนแรกเพราะหนึ่งอยากมอบความสุขความสนุกซาบซึ้งในความรักและมิตรภาพให้ข้อคิดบางเล็กน้อยแก่บุลคลอันเป็นที่รักของข้าเจ้าทั้งหลายไม่ว่าจะเป็นปะป๊าแม่น้าๆคุณยาย(ที่ไม่เสียเวลามาอ่านอยู่แล้ว)น้องๆหลานๆ(ที่ก็คงไม่อ่านเหมือนกัน)เพื่อนๆ(ที่โดนข้าน้อยโมเมคิดเองเหมาเป็นเพื่อน)และท่านผู้อ่านที่เคารพรัก(ผู้ใดรู้ตัวแสดงตนด้วยจ้า)และที่สำคัญที่สุดที่ทำให้ยังเขียนแม้ไม่มีใครอ่านเลยก็ตามเพราะอยากมีตัวละครที่พร้อมจะเติบโตไปพร้อมกับข้าน้อยด้วย เรฟราชีลเป็นไงข้าน้อยก็ว่าเมื่อก่อนก็คงเป็นงั้น
ไม่ว่าใครจะว่าไง(จะรับฟังด้วยรอยยิ้มเสมอ ยกเว้นใครเรียกเรฟราชีลมันเป็นตุ๊ด แม้มันจะเหมือนตุ๊ดจริงๆก็เถอะY_Y) ไม่ว่าจะไม่มีใครสนใจ(แต่ถ้าไม่มีใครอ่านเลยก็ท้อคร๊าบ) ข้าน้อยก็จะเขียน(มีดองมั่งเป็นพักๆใหญ่ๆ)จนเด็กโข่งพวกนี้เติบโตขึ้นให้ได้ ขอกำลังใจด้วยนะขอรับ^^
e†g
ทำเล่นๆได้ผลไงบอกด้วย^^
Quiz: ท่านเป็นใครในเรื่องเรฟราชีลเจ้าชายพ่อมดจอมขี้เกียจ
ผลงานอื่นๆ ของ จอมขี้เกียจผู้เพ้อฝัน ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ จอมขี้เกียจผู้เพ้อฝัน
ความคิดเห็น