ฟิคเพลงบารามอส คนไม่ดีที่รักเธอ คิล

ข้อมูลเบื้องต้น

หมดไฟเขียนเรฟราชีลเลยขุดเอาฟิคเก่ามาลง555+

ใครไม่เคยอ่านบารามอส มาอ่านแล้วจะงงๆหน่อยนะ หรือถึงเคยอ่านก็งงวลีคนแต่งเขียนกวนชวนงง

ตอนนี้หมดมุขแล้ว เขียนไม่ออกกกกกกก(เจ้าคุโรกิมันกำลังอยู่ในช่วงหมดกำลังใจแล้วตบะแตก)

เนื้อเรื่อง

คิล คนไม่ดีที่รักเธอ

            คุโรกิโจรันนอฟ

แม้สายฝนจะสาดลงมาชำระล้างกลืนคาวเลือดที่คาวคลุ่งไปทั่วบริเวนป่าลึกหลังป้อมอัศวิน แต่นัยน์ตาคู่โตของเด็กสาวก็ยังคงเบิกกว้างด้วยความตกใจและหวาดกลัวยามมองแผ่นหลังของบุรุษตรงหน้า เท้าเล็กค่อยๆก้าวถอยด้วยซ็อคภาพที่เห็น แต่แล้วการขยับตัวของเธอกลับทำให้คนคนนั้นรู้ตัวว่ามีคนมาเห็นเข้า นัยน์ตาสีม่วงไร้แววหันขวับมายังคนหลงทางมาเห็นที่รู้สึกตัวชาไปทั้งร่าง

“เรนอน..”

เปรี้ยง!

แสงสว่างจ้าเพียงอึดใจจากฟ้าผ่าเผยคราบเลือดบนเสี้ยวหน้าซืดๆของคนหลุดชื่อเธอ

และอีกเงาของร่างจมกองเลือดใต้เท้าคนคนนั้นที่เรียกให้น้ำอุ่นๆไหลอาบแก้มนวล

“เขาเป็นเพื่อนของคุณไม่ใช่หรอ.. คุณคิล..”

ไร้คำตอบจากเจ้าของชื่อ จะมีก็เพียงเสียงสายฝนที่กระหน่ำลงมาตอกย้ำให้ช้ำใจ

“แล้วคุณไปฆ่าเขาทำไม... คุณฆ่าคุณคาโลทำไม..”

เปรี้ยง!

ภาพร่างไร้วิญญาณของเพื่อนรักเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆดึงให้ความรู้สึกที่เคยตกตะกอไปแล้วลอยกลับขึ้นมาใหม่ รวมถึงแววตาที่เปลี่ยนไปของผู้หญิงคนนั้นยิ่งทำให้คิลเห็นจุดยืนของตัวเอง

“ตอบมาสิ คุณนักฆ่า!”

หัวใจชุมเลือดหล่นจากมือเจ้าของฉายา ที่ไม่เคยอยากได้ยินมันจากปากคนเอ่ยเลย

~รู้ว่าฉันมันคนไม่ดี ภายในสายตาเธอเสมอ

ทุกคราวที่เจอ ไม่ไว้ใจสักครั้ง~

“บอกฉันมาสิ ว่าคุณไม่ได้ทำ คุณไม่ได้ฆ่าคาโลจริงๆ”

เธอถามเหมือนไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เห็นชัดๆอยู่ตรงหน้า แต่ก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตา

ก็รู้ดีอยู่แก่ใจอยู่แล้วนี้ ว่านักฆ่าอย่างไงก็เป็นฆาตกร ไม่มีวันเป็นผู้บริสุทธิ์มือสะอาดได้!

ถ้าหากเรนอนจะเงยหน้าขึ้นมาสบนัยน์ตาสีม่วงคู่นี้สักหน่อย เธอก็คงอาจจะเห็นความปวดร้าวในแววตาของคนเหม่อแว๊บนึง ก่อนมันจะเปลี่ยนไปฉายแววนึกสนุกอย่างร้ายกาจ

~ถึงมองกันอย่างไรก็ตาม แต่ว่าฉันจะไม่หมดหวัง

เพราะสักวันเธอนั้น ก็คงเข้าใจ~

ร่างของนักฆ่าหนุ่มผู้ต้องหาหายวาปไปท่ามกลางสายฝนในชั่วพริบตา   นัยน์ตาคู่โตของเด็กสาวเบิกกว้างด้วยมือหนาเปือนเลือดของคนที่โผล่มาข้างหลังอ้อมมาปิดปากเธอสนิท

 เด็กสาวพยายามทั้งร้องทั้งดิ้น แต่ด้วยแขนแกร่งที่รวบตัวเธอไว้ทำให้หลุดออกไปไม่ได้

“เธอก็เห็นชัดแล้วนี้ว่าฉันควักหัวใจมันออกมาด้วยมือฉันเองสดๆ ถ้าไม่อยากให้ฉันเอาหัวใจเธอมาสะสมเหมือนหัวใจน้ำแข็งนั่นก็รีบกลับไปนอนซะ แล้วคิดว่าที่เห็นนี้เป็นแค่ฝันร้าย”

ขู่เสียงเลือดเย็นเสร็จ คิลก็ค่อยๆปล่อยร่างบางให้ได้รีบวิ่งกลับป้อมอัศวินแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นตามคำแนะนำ  หากแต่วิธีขู่นั้นกลับไม่ได้ผลกับเจ้าหญิงซื่อที่ดันไม่หนีไปตั้งหลักแล้วยังริทำเป็นพลเมืองดีจะจับฆาตกรโรคจิตไปส่งตำรวจ  ไม่เจี้ยมตัวเลยว่าอาจถูกฆ่าปิดปากได้ทุกเมื่อ

“ถ้าคุณไม่ไปเล่าความจริงกับคุณมาทิลด้า ฉันจะไปฟ้องพวกท่านอาจารย์ให้ลงโทษคุณ”สายตาที่มองมานั้นมุ่งมั่นตั้งใจพูดจริงทำจริงซะคนถูกจ้องรู้สึกหมั้นเขี้ยวขึ้นมากกว่าเดิม

 “นี้เธอคิดว่าถ้าฉันไม่ยอมทำตามที่เธอขู่ ฉันจะปล่อยให้เธอวิ่งไปฟ้องคนอื่นได้งั้นหรอ”

เจ้าหญิงคนงามพึ่งเริ่มรู้สึกถึงความอันตรายของอีกฝ่ายจริงๆก็ตอนที่เด็กหนุ่มติดเล่นจนดูไม่น่ากลัวจริงคนนั้นกระทืบหัวใจที่หล่นอยู่บนพื้นแหลกเละคารองเท้าก่อนหันมาส่งยิ้มเย็นให้เธอ

“สงสัยฉันต้องหาหัวใจดวงใหม่ซะแล้ว ถ้าได้หัวใจเธอไปเก็บไว้ในคอเล็ตชั่นของฉันก็คงสวยดีแฮะ แถมจะไม่มีใครรู้ว่าฉันเป็นนักฆ่าล่าหัวใจด้วย”

 ไม่ทันที่สาวเจ้าจะได้วิ่งไปจริงๆก็โดนนักฆ่าล่าหัวใจปิดปากรวบตัวท่าเดิมในพริบตา

“แต่ฉันจะลองให้โอกาสเธออีกครั้ง เพียงเธอพยักหน้าสัญญาว่าจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร ฉันจะปล่อยเธอไป แต่ถ้าไม่ หัวใจเธอได้อยู่ในกำมือของฉันแน่”

คิลกระซิบข้างหูของคนในโอบแขนหวังให้ถ้อยคำพวกนั้นเข้าไปในสมองแม่คุณเธอโดยตรงเผื่อจะคิดได้ หากแต่ด้วยลมหายใจอุ่นๆรดคองามอยู่เจ้าหล่อนเลยยังคงดิ้นพยายามจะหลุดไปก่อนสัญญาให้ได้  นัยน์ตาสีม่วงมองเด็กดิ้อแล้วแกล้งทำเหนื่อยใจก่อนจะต้องกลับไปทำอำมหิต

“1...”มือที่รวบตัวสาวเจ้าไว้ค่อยๆเลือนขึ้นไปที่อกซ้าย เจ้าหล่อนยิ่งพยายามดิ้นเข้าไปให้

“2...”มือหนาเกร็งเป็นกรงเล็บตั้งท่าพร้อมกระซากวิญญาณแล้ว

“3”เรนอนรีบพยักหน้าก่อนมือคนนับจบจะโดนอกเธอ

นักฆ่าล่าหัวใจกำมะลอลอบยิ้มพอใจกับหน้าแดงๆน่ารักน่าฟัสของคนกำลังหอบน้อยๆแล้วจึงปลดปล่อยพันธนการหลังจากเล่นสนุกพอแล้ว

 เปรี้ยง!

 ยิ่งกว่าฟ้าฝ่า  ใบหน้าดูดีของเจ้าคนชอบความสนุกถูกสาวงามที่เรียบร้อยน่ารักอ่อนโยนแสนบอบบางน่าถนอมที่สุดในโรงเรียนพระราชาตบกลิ่ง แล้ววีนซะคนทำชีแร๊งรับมือไม่ถูก

“คุณเป็นคนไม่ดีที่สุดเท่าที่ฉันรู้จักเลย!”ประกาศก้องเสร็จเจ้าหล่อนก็รีบวิ่งจากไป  

ทิ้งคนเสียการทรงตัวเพราะถูกตบจนน้ำในหูไม่เท่ากันไว้คนเดียวท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก   นัยน์ตาสีม่วงมองที่เด็กสาวห่างไกลออกไปอย่างขอโทษด้วยนะ

~เธอตัดสินอย่างไงวันนี้ คงต้องยอมทุกอย่าง

หวังแค่สักวันจะมีสักทาง ทำให้เธอเปิดหัวใจ~

คิลเขี่ยๆคีบเม็ดกลมๆใต้เท้า ก่อนไข่มุกแสงจันทร์ของเจ้าตัวปัญหาถูกหยิบขึ้นมาชวนนึกอยากปามันทิ้งไปไกลๆเผื่อเจ้าตัวดีจะได้เจ็บปวดเหมือนเขาที่ต้องมาโดนคนที่รักเข้าใจผิดบ้าง

ไม่สิ ใครจะไปรักยัยนั้นลงทั้งโง่ทั้งซื่อไร้เดียงสาน่ารักน่าหยิกซะขนาดนั้น เฮ้ยไม่ได้ไม่ได้

ยิ่งเธอเห็นเขาทำอย่างนั้นแล้วก็ไม่มีวันหรอกที่คนดีๆอย่างเธอจะมาชอบคนไม่ดีอย่างเขา

แต่ก็ช่างเถอะ แค่ได้เห็นรอยยิ้มที่ทำให้โลกสวยของเธออยู่ห่างๆเขาก็ถือว่านั้นบุญมากแล้ว

~คนคนนี้ที่ไม่ดีพอ จะขอเฝ้ารอแต่เธอ

ขอแค่มอง ขอแค่เจอ อยู่ดูแลเรื่อยไป

จนกว่ารักของฉันดีพอ จนกว่าเธอจะพอเชื่อใจ

ฉันพร้อมจะอยู่ ถึงแม้ต้องเป็นแบบนี้ คนไม่ดีที่รักเธอ~

นักฆ่าหนุ่มจัดการเผาร่างคล้ายเจ้าชายน้ำแข็งที่กลับไปเป็นดินน้ำมัน แล้วเดินผ่าสายฝนกลับไปจัดการกับเจ้าตัวแสบที่ทำให้เขาต้องมาเก็บกวาดผลงานชิ้นเอกแห่งความคิดถึงของมัน

ปัง!   เสียงเปิดประตูด้วยเท้าเรียกให้คนที่กำลังรุกรับกันสนุกสนานบนเตียงหันไปมองคนตัวเปืยกฝนที่เข้ามาด้วยท่าทางอามรณ์ไม่ดี

“ไปเป็นพระเอกมิวสิคมาหรอคิล กลับมาเหมือนลูกหมาตกน้ำเลยนะ”ไม่ทันที่เขาจะได้ตรงไปจัดการกับคนที่มัวห่วงรับเจ้าคนรุกก็หันมายักคิ้วพูดจากวนประสาทให้อยากเตะมันออกจากห้อง

“เออ พอหมอนั่นกลับมาแกก็ต้องไปเป็นพระเอกมิวสิคเหมือนกันแหละโร”

คิลเตือนแทนคนที่ไม่ได้อยู่ที่นี้  นัยน์ตาสีมกรตหลุบลงแล้วลืมขึ้นยิ้มเจ้าเล่ห์ ให้ปวดหัว

“ฉันจะรอจนกว่าจะรอไม่ไหว”โรเอ่ยแล้วหยิบคิงสีขาวตนไปต้อนคิงสีดำคนพึงเดินเสร็จ

ธิดาแห่งความมืดเดินหมากตัวอื่นแทนปล่อยคิงที่โดนต้อนยืนหัวโด่งไว้ตั้งเท่ห์ๆเฉยๆ

“ที่ให้เก็บเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”ระหว่างรออีกฝ่ายเดินหมากเด็กสาวคนเดียวในห้องก็หันไปถามคนที่ถอดเสื้อเปืยกๆใส่ตะกร้าแล้วเอาผ้าขนหนูเช็ดหัวเช็ดตัวอยู่

ไข่มุกแสงจันทร์ถูกโยนไปลงกลางกระดานหมากรุกที่พวกนั้นเล่นกันเหลือไม่กี่ตัวกระจาย เฟรินเป้หน้าแยกเขี้ยวใส่คนโยนของสำคัญตนมา   โรทำเป็นไม่สนใจหยิบคิงขาวของตนที่หล่นไปข้างเตียงขึ้นมารุกคิงดำที่ยังคงตั้งสง่าอยู่ที่เดิมต่อไป

“แกโยนทิ้งมาแบบนี้ได้ไงคิล แกก็น่าจะรู้ว่าฉันมีของแพงแค่เจ้านี้ชิ้นเดียว ขืนเป็นรอยเวลาเอาไปขายเสียราคาหมด”เจ้าคนยังไม่ทิ้งนิสัยขโมยว่า ก่อนจะเอาควีนตนรุกฆาตคิงขอทานด้วยไม่มีอามรณ์จะเล่นต่อแล้ว ผู้โดนควีนรุกฆาตถอนหายใจแล้วเก็บกระดานหันไปสนใจบทสนทนาจริงๆ

“เฟรินถ้าแกไม่อยากให้ของแพงของแกแหลกคามือฉันล่ะก็อย่าได้เอาไปทำอะไรพิลึกอย่างนั้นขึ้นมาอีก”เสียงโหดกับสีหน้าจริงจังผิดปกติเพื่อนสนิททำให้คนทำอะไรพิลึกยอมสำนึกแต่โดยดี

“ฉันไม่เอามันไปทำอย่างนั้นอีกอยู่แล้วน่า เพราะเกิดมันกลายพันฐ์ไปอีกนายคงบังคับให้ฉันต้องเก็บมันเองแหง”

“นี้มันจริงอย่างที่ข่าวลือว่าหรอเนี่ย”คนที่ลอบสืบข้อมูลเงียบๆเอ่ยขึ้นในที่สุด เรียกทั้งสองเพื่อนซี๊ที่วันนี้วุ่นจนไม่ได้คุยกับเพื่อนคนอื่นหันไปถามคนได้ข่าวตลอดอย่างฉงน

“พรายกระซิบบอกอะไรแกอีกล่ะโร”คนทนรอให้ขอทานท่ามากต้มน้ำชามาจิบไม่ไหวถาม

“ก็เรื่อง.. ”โรเปรย หยิบกระดานหมากรุกที่เก็บเมื่อกี้ออกมาตั้งกระดานใหม่

เฟรินหันไปพยักพยอกับคิลเป็นเชิงถามว่ารุมอัดสอบสวนเลยมั้ย คนแกล้งให้คนอื่นหัวเสียหัวเราะในลำคอรีบเล่าต่อก่อนโดนนักฆ่ากวักหัวใจเจ้าชายขอทานให้ขโมยเอาไปขายตลาดเดมอน“ที่พวกนายบอกทุกคนว่าห้าวันมานี่คาโลไปทำงานนอกโรงเรียนให้พี่โรเวน จริงๆแล้วเฟรินทำให้เจ้าชายน้ำแข็งกลายเป็นเจ้าชายแวมไพรกระหายเลือดคิลเลยต้องไปเก็บเพื่อไม่ให้ราชานักรบได้หลักฐานเอาไปหาเรื่องฆ่าล้างเดมอนได้”

“คนปล่อยข่าวลือนั้นมันซี๊ซัวะต่าซะมัด”2ใน3ผู้อยู่ในข่าวลือต่างมีความเห็นเดียวกัน

“นักฆ่าไม่ฆ่าเพื่อนตัวเอง ยิ่งเฟรินแล้วมันไม่มีทางปล่อยให้ฉันฆ่าคาโลจริงๆหรอกโร”คนที่เห็นความสำคัญของคำว่าเพื่อนมากกว่าคนที่คิดว่าตัวเองอยู่บนยอดเขาเพียงเดียวดายมาตลอดบอก

“แล้วความจริง?”คนเหมือนจะอยากรู้ความจริงเอ่ยเชิงถาม แล้วจ้องไปยังคนเงียบ

“ฉันไม่ได้โกหก คาโลมันออกไปทำงานให้พี่โรเวนจริงๆ   ไม่ต้องไปถามผู้คุมกฏด้วยเพราะมีแต่สองเสนาธิการเท่านั้นที่รู้กันว่าส่งหัวหน้าป้อมอัศวินไปตายที่ไหน”เด็กสาวบอกด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกชัดว่าเจ้าตัวยังโกธรคนถูกพูดถึงที่จู่ๆก็หายไปซะเฉยๆไม่บอกพวกเธอไว้สักคำว่าไปไหนปล่อยให้เธอต้องไปเค้นความลับเอาจากพวกพี่โรเวนเอง

“แล้วทำไมวานนี้ถึงมีคนเห็นคาโลในป่าตอนกลางคืน”คนยังสงสัยซัด ผู้นึกสนุกจึงเล่า

“ก็เฟรินมันดันเผลอแสดงอาการคิดถึงเจ้าชายน้ำแข็งจัดตอนเจ้าคนแคระเขากวางมาเยียมเมื่อสองวันก่อน พ่อมดเดมอนนึกสงสารเจ้าหญิงขี้เหงาเลยขอเอาไข่มุกแสงจันทร์ไปทำหุ่นแทนตัวคนไม่อยู่ให้มันตบหัวเล่นแก้ซึม แต่เจ้าคนแคระมันโชว์ออฟมากไปหน่อยหุ่นแทนตัวจึงค่อยๆใหญ่ขึ้นจนกลายพันฐ์เป็นแฝดนรกคาโลที่ไม่มีสมองไม่มีจิตใจหรือแม้แต่เลือดเนื้อจริงๆ มันหนีออกไปดูดเลือดพวกสัตว์ในคอกตายไปหลายตัวแล้วก็ไปดูดเลือดคนทำความสะอาดปรางตายคนนึง ฉันต้องยำไอ้ตัวสร้างก่อนเผ่นกลับถึงยอมบอกว่าต้องรีบเอาไข่มุกแสงจันทร์ที่เป็นจุดยึดของคาโลปลอมออกก่อนมันจะกลายพันฐ์ไปเป็นตัวร้ายมากกว่านี้ ตอนแรกเฟรินก็จะจัดการมันได้อยู่แล้วแต่ดันเห็นหน้ามันแล้วนึกถึงแฟนเลยทำไม่ลง ฉันจึงต้องออกแรงไปเก็บแทน”

“นายเปลี่ยนไปนะเฟริน ขนาดคาโลตัวปลอมยังฆ่าไม่ลง”คนตั้งใจฟังจนจบหันไปพูดกับคนที่เป็นต้นเหตุเรื่องวุ่นๆด้วยรอยยิ้มน้อยๆขัดกลับแววตาที่ดูหมองๆซึ้งคนถูกมองไม่เคยเข้าใจ

“ฉันฆ่ามันตายครั้งเดียวก็เกินพอแล้วไม่อยากมีเรื่องกับคิงหน้าบากอีก”

“แต่ถ้าเป็นตัวปลอมของขอทานตัวคนเดียวคงฆ่าได้โดยไม่ต้องคิดอะไรเลยสินะ”

เฟรินมองคนที่เออออพูดคนเดียวเสร็จก็เทหมากรุกบนกระดานที่เหมือนตอนแรกเจ้าของกะเล่นต่อเข้ากล่องแล้วหิ้วหมอนกับอุปกรณ์มันออกไปโดยไม่พูดไม่จา คนเล่ารู้ทันทีว่าจะไปทำไร

…พร้อมทำให้ทุกอย่าง เพื่อเธอ ทุกวันทุกเวลา เสมอ หวังแค่เจอ รักแท้ จริงใจ

ทุ่มชีวิตลงไป หมดแล้ว ยังไม่มีวี่แวว บอกว่าฉันเป็นใคร นานแค่ไหนแล้วเธอ…

“เป็นอะไรของมัน เมื่อเย็นยังว่ารำคาญเสียงกรนเพื่อนร่วมห้องจะมาขอนอนเตียงคาโลอยู่เลย”เพื่อนคนไม่เข้าใจส่ายหัวกับเจ้าคนที่ไม่เคยฉลาดเรื่องใกล้ตัวบ้างสักที

“มันรีบไปเล่นมิวสิคคนรอมันท้อก่อนฝนหยุดตกมั่ง”

“เฮอ.. มันก็ชอบทำตัวแปลกๆแบบนี้มาตั้งแต่ปีสองยันปีสี่แล้วอ่ะนะ ว่าแต่แกเถอะทำไมมาช้านัก แล้วรอยแดงๆบนแก้มแกนั้นมันรอยอะไร ดูคุ้นๆอยู่นะ”นัยน์ตาสีน้ำตาลเพ่งมองรอยแดงๆบนแก้มข้างซ้ายของเด็กหนุ่มอย่างครุ่นคิด คนโดนจ้องเกาจุดสนใจแล้วนึกถึงหน้าผู้ประทับรอย

“เมื่อตอนปีหนึ่งแกก็ได้จากแองจี้บ่อยนิ”ผู้โดนประทับฝ่ามือนวลนางมาก่อนดีดนิ้ว

“อ้อ สาวตบเขาว่าสาวรัก แม่หญิงคนไหนดันมาตกหลุมรักนักฆ่าหน้าตายได้ล่ะนี้”

คนโดนล้อหน้าแดงเขวี้ยงผ้าขนหนูใส่หน้าทะเล้นของเจ้าคนกลับไปทำตัวไม่สมเป็นผู้หญิง

“ยัยเจ้าหญิงบ้านั้นตบฉันเพราะโกธรไม่ใช่เพราะรัก”

“หา! เรนอนเนียนะตบแก แล้วนี้แกไปแอบมองอยู่ห่างๆท่าไหนให้เขาตบได้ฟ่ะ”

“ยัยนั้นต่างหากที่มาแอบมองตอนฉันกำลังเก็บของรักของแก”

“หา! เธอบังเอิญไปเห็นตอนแกควักไข่มุกแสงจันทร์ออกจากแฝดนรกของคาโลน่ะหรอ”

“ใช่ ฉันเลยโดนมองว่าเป็นฆาตกรโรคจิตฆ่าเพื่อนตัวเอง”

“ทำไมแกไม่บอกเขาไปว่านั้นมันตัวปลอม”นัยน์ตาสีม่วงนึกสนุกกับคำพูดโง่ๆของเพื่อน

“นั้นสินะ ถ้าฉันบอกไปแกจะได้โดนลงโทษโทษฐานมีส่วนเกี่ยวข้องกับการสร้างตัวพิลึกที่ไปสูบเลือดสัตว์เลี้ยงคนอื่นกับเกือบทำคนตายไปนึงคน”คนมีชงักติดหลังหน้านิ่ว แต่ยังห่วงเพื่อน

“แต่แบบนั้น เรนอนเขาจะไม่บอกมาทิลด้าไปหรอว่าแกฆ่าคาโล”

“ฉันจัดการปิดปากยัยนั้นเรียบร้อยแล้ว”

“คิล นี้แกฆ่าคนที่แกรักได้ลงคอเลยหรอ”แล้วคนได้บทพูดอะไรโง่ๆอีกก็สาบานกับตัวเองว่าจะไม่ยอมเล่นรับบทนี้อีกแล้วด้วยโดนเจ้าคนเก็บกดกระโจนข้ามเตียงมาขยี้หัวระบายอามรณ์

“นักฆ่าไม่ได้ชอบฆ่าคนเล่นนะเฟ้ย ฉันแค่บังคับให้ยัยนั้นสัญญาว่าจะไม่ไปบอกใครเท่านั้นเอง”คนโดนขยี้หัวจนผมสีน้ำตาลกระซางหมดผลักอีกฝ่ายจนหงายหลังแล้วขึ้นคล่อมไปบีบคอ

“แล้วแกบังคับเขาอย่างไงล่ะ”

“ก็ขู่ไปว่าถ้าไม่สัญญาจะควักหัวใจไปดองเก็บไว้ดูเล่น”คนถูกบีบคอตอบหน้าตาย

“ตาย ตาย บ้านแกสอนจีบสาวอย่างงี้หรอ”คนที่บีบคอคนกำลังขาดอากาศหายใจตายพูดราวเจ้าตัวจะตายซะเอง เด็กหนุ่มผลักเด็กสาวที่ลืมไปว่ากำลังบีบคอเพื่อนอยู่ออก แล้วหอบหายใจ

“แล้วจะให้ฉันทำไง”เจ้าหญิงหัวขโมยยิ้มหวานเมื่อได้ฟังคำถามที่รออยู่นานแล้ว

“พรุ่งนี้แกไปบอกเจ้าหล่อนเลยว่าที่แกฆ่าน่ะมันตัวปลอม แต่ไม่ต้องแฉมาถึงฉันนะ”

“ไม่จำเป็น เดี๋ยวคาโลกลับมายัยนั้นก็รู้ความจริงเอง”

“แต่คิล กว่าคาโลมันจะโผล่หัวกลับมาได้เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แกจะทนเห็นสายตาที่มองมาเหมือนแกเป็นฆาตกรฆ่าเพื่อนตัวเองจากคนที่แกรักได้หรอ”

“แกไม่ต้องห่วงหรอกน่า เดี๋ยวฉันเคลียกับแม่นั้นเองได้”

“เดี๋ยวฉันชี้แนะวิธีง้อสาวเด็ดๆให้ม่ะ”คิลล่ะเหนื่อยใจกับแม่เจ้าหญิงจอมวุ่น เมื่อไหร่คาโลมันจะกลับมาซะทีนะ เฟรินจะได้เลิกแก้เหงาโดยการมาวุ่นกับเรื่องเขาสักที ไหนจะเจ้านั้นอีก

“แกจัดการรักสามเศร้าของแกให้ได้ก่อนเถอะ”เขาว่าแล้วก็หยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป

“มันพูดเรื่องอะไรของมัน”คนไม่เข้าใจก็ยังงงอยู่ดี   เจ้าตัวหยิบไข่มุกแสงจันทร์ขึ้นมาดู

แกไปตายที่ไหนนะคาโล   ปกติคนที่จะมาจัดการกับเรื่องวุ่นๆของฉันเป็นแกไม่ใช่หรอ  ถ้าพรุ่งนี้แกยังไม่กลับมา   ต่อไปแม้แต่เป็นผีแกก็ไม่ต้องมาให้ฉันเผา ไม่สิแกต้องกลับมาให้ฉันย่างสด

เด็กสาวส่ายหัวไล่ความคิดอัปมงคลของตัวเอง แล้วรีบซุกตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มข่มตานอน

เหมือนกับอีกสามคนที่วันนี้ดูท่าจะนอนไม่หลับตามๆกัน

วิชาหน้ากากฟาโรห์สุดรักที่ไม่เคยพลาด วันนี้กลับอยากโดดไปนอนบนเตียงนุ่มๆเสียจริงๆ

“อาว..”เจ้าคนที่นั่งหาวแล้วหาวอีกอยู่ตรงข้ามเธอก็คงคิดเหมือนกัน

“ฟังเพื่อนกรนจนไม่ได้นอนอีกแล้วหรอโร”เฟรินถามขณะพยายามลืมตาตักข้าวเข้าปาก  คนหลับตากินข้าวเพียงพยักหน้าแดงๆช้าๆ ดูงัวเงียเหมือนไม่สบาย แต่ก็ไม่เท่าคนหลับคาจานสเต็ก

แผ่ง! พวกง๊วงง่วงตาสว่างเพราะเสียงแก้วตกแตกรีบหันไปมองต้นเสียงจากโต๊ะหลัง

“เรนอนเป็นอะไรรึเปล่าวันนี้เธอดูเพลียๆจัง”แองเจลีน่าถามพลางช่วยเพื่อนสาวเก็บเศษแก้ว ขณะที่คนถูกช่วยขอบคุณด้วยรอยยิ้มเจือๆไม่สดใสเหมือนปกติ

“ฉันไม่เป็นไรค่ะคุณแองจี้ แค่เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับน่ะคะ”

“เธอกลับห้องไปพักผ่อนเถอะเรนอนฝืนร่างกายตัวเองมันไม่ดี เดี๋ยววีชาที่เหลือฉันลาให้”

มาทิลด้าบอกแล้วถือถาดอาหารของเธอไปเก็บให้ เรนอนจึงพยักหน้าน้อยๆขอบคุณแล้วเดินกลับห้องโดยมีแองเจลีน่าเดินไปส่ง ผ่านทางโต๊ะของเจ้าพวกพร้อมใจกันนิยมเป็นแพนด้า

แพนด้าสเต็กคิลพยายามสบตาเรนอนตรงๆเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันนี้แล้วก็ไม่รู้

แต่แม้ว่าคราวนี้หน้าดูดีของเด็กหนุ่มจะมีซอสมะเขือเทศกับมาโยเนสเปือนอยู่ ดวงตาคู่งามก็ไม่ยอมสบตานัยน์ตาสีม่วงตอบ ทำเป็นมองไม่เห็น ราวเขาไม่มีตัวตนอยู่อีกในสายตาเธออีกแล้ว

เพราะอาจเป็นโอกาสสุดท้ายในวันนี้เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจลุกไปยืนขวางทางคนที่กำลังเดินหนีหน้าเขาไป เรียกความสนใจแก่ทุกๆคนในโรงอาหารดราก้อน

“นี่นายคิลจู่ๆมาขวางทางพวกฉันไว้ทำไม”แองเจลีน่าถามด้วยความไม่ชอบใจในการกระทำโจงแจ้งของอีกฝ่าย  คนถูกถามก็ไม่ยอมตอบเอาแต่พยายามสบตาเจ้าหญิงคนสวยแห่งป้อมอัศวิน จนพวกลิงทโมที่มีครืนเป็นแกนนำผิวปากส่งเสียงเชียร์เจ้าคนที่ไม่มีใครคิดว่าจะส่อแววเป็นผู้กล้าเรื่องจีบสาวต่อหน้าประชาลิงแบบนี้มาก่อน

“นายอย่ามากวนได้ไหม เรนอนไม่สบายอยู่นะ”เพื่อนคนกำลังถูกมองอย่างมีความหมายดุ แต่คนมองก็ไม่ยอมแพ้ยังรอให้อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามองตาเขาบ้าง แต่รอเท่าไหร่เธอก็ไม่ยอมมอง

~ขอเวลาเปลี่ยนแปลงเรื่องราว สิ่งที่เห็นได้ยินข่าวมา

แม้จะเหนื่อยล้า แต่ฉันไม่หวั่นไหว~

            “ฉันเตือนนายแล้วนะ”สาวสมอยู่ป้อมอัศวินผลักร่างคนที่ขวางทางจนเซไปชนโต๊ะ

คนสิ้นท่าเพราะผู้หญิงตัวเล็กๆยังจะลุกไปขวางทางคนรีบเดินออกจากโรงอาหารดราก้อนอีก แต่ไม่ทันจะลุกดีเขาก็หน้ามืดจนเกือบล้มตรึงลงไปหากไม่ได้เพื่อนรักมาประคองไว้ทัน

เรนอนทำตามสัญญาจริงๆ เธอไม่ได้บอกใครเรื่องเมื่อคืน และแม้เธอจะไม่ได้มองเขาด้วยสายตาต่อว่าเขาเป็นฆาตกรฆ่าเพื่อนตัวเอง แต่เธอเล่นไม่มองเขาเลยแบบนี้มันก็เจ็บแปปแปปแฮะ

“ตัวร้อนจี่เลยวะ คิลฉันจะพาแกไปห้องพยาบาลนะ”เสียงใครพูดก็ไม่รู้บอก ก่อนจะเขาจะไม่รู้สึกตัวอีกเพราะพิษไข้จากการตากฝนเมื่อคืน

~แม้ได้เพียงส่งความหวังดี จากในที่ที่ยังห่างไกล

แม้จะเจ็บเพียงไหน จะรอสักวัน~

“จะว่าไปแล้ววันนี้เธอกับคิลดูแปลกๆนะเรนอน”คำถามของแองเจลีน่าทำให้คนที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวตื่นจากภวงศ์

“ค่ะ ก็...เปล่านี้ค่ะ”

“ไม่นะ ถึงคิลจะแอบมองเธอเป็นปกติอยู่แล้ว แต่พอเธอมองกลับเขาก็แกล้งทำเป็นไม่ได้มอง แต่วันนี้พยายามมาสบตาตรงๆทั้งหลายรอบ แถมเธอยังทำเป็นหลบหน้าหมอนั้นด้วย มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า”สาวสวยสุดแกร่งจ้องเพื่อนเจ้าหญิงโฉมงามแสนบอบบางอย่างจับผิดซึ้งคนโดนจับผิดก็ต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งที่จะปิดเรื่องนั้นไว้แม้จะอึดอัดอยากระบายบอกเพื่อนสาวมากเท่าใด

“ฉันไม่มีเรื่องอะไรเกี่ยวข้องกับคนคนนั้น”แม้เรนอนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่เหมือนหนักแน่นและดูเจ้าตัวจะทำงั้น แต่ทำไมเธอกับมาทิลด้าจะดูคนอ่อนโยนที่บางครั้งก็อ่อนแอไม่ออกล่ะ

“เฮอ.. ถ้าหมอนั้นไม่ได้ทำอะไรไม่ดีกับเธอ ไว้เธอพร้อมค่อยบอกนะ เอ๋ กลับมาแล้วหรอ”

เรนอนมองตามแองเจลีน่าแล้วแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองกับเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าที่ยังมีชีวิต

“คาโล..”เสียงหวานแทบหายไปกับสายลม นึกถึงเรื่องที่เธอตัดสินคนคนนึงกับสิ่งที่ตาเห็น

 ~เธอตัดสินอย่างไงวันนี้ คงต้องยอมทุกอย่าง

หวังแค่สักวันจะมีสักทาง ทำให้เธอเปิดหัวใจ~

“ตอนนายไม่อยู่มาทิลด้าต้องทำงานของหัวหน้าป้อมแทนนายตั้งหลายอย่าง แล้วยังข่าวลือ”

“คุณคาโลยังไม่ตาย”

เพื่อนทั้งสองหันมองคนถามแปลกๆอย่างแปลกใจ ซึ่งคาโลเองก็เป็นอีกคนที่รับรู้ความผิดปกติของเจ้าหญิงแห่งคาสโนวาที่เสมือนเป็นน้องสาวของเขาได้ทันที

“ฉันพึ่งกลับมาน่ะเรนอน มีเรื่องอะไรรึเปล่า”

ไม่มีการตอบรับจากคนที่นิ่งไป แล้วเสียงของมาทิลด้าที่ตามมาก็เรียกความสนใจไปหมด

“นี่ อ้าว คาโลกลับมาพอดีเลย เพื่อนนายพึ่งถูกส่งเข้าห้องพยาบาลเมื่อกี้น่ะ เอ๊ะ เรนอนเธอจะไปไหนน่ะเธอต้องนอนพักนะ เรนอน”

เจ้าของชื่อไม่ได้ยินที่เพื่อนสาวจากแดนสตรีนักรบที่ตามมาบอกเรื่องใครคนคนนึงอาการหนักเรียก สองเท้าก้าวฉับๆไปตามทางเดิน แม้รู้สึกโมโหที่คนคนนั้นปล่อยให้เธอเป็นคนโง่อยู่คนเดียว แต่ความรู้สึกผิดที่วันนี้เธอทำใจร้ายกับเขาขนาดนั้นมันกลับชนะ จนหยุดก้าวไปข้างหน้าไม่ได้

~คนคนนี้ที่ไม่ดีพอ จะขอเฝ้ารอแต่เธอ

ขอแค่มอง ขอแค่เจอ อยู่ดูแลเรื่อยไป

จนกว่ารักของฉันดีพอ จนกว่าเธอจะพอเชื่อใจ

ฉันพร้อมจะอยู่ ถึงแม้ต้องเป็นแบบนี้ คนไม่ดีที่รักเธอ... ~

 “อย่าเป็นอะไรไปนะค่ะคุณคิล..”

~โอโอ้โอ.. โอโอ.. โอ้....โอ.... ~

นัยน์ตาสีม่วงค่อยๆลืมขึ้นพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงคนป่วยในห้องสีขาวสะอาด พิษไข้ทำให้คิลยังมึนไม่หาย แต่อย่างน้อยเขาก็ยังพอรับรู้ว่าไม่ได้มีเขาที่นอนโทรมหมดสภาพคนเดียว

“แกบ้ามากนะโร เอาสมองส่วนไหนไปคิด ถึงได้ออกไปหาเศษเหรียญตอนฝนตกแบบนั้น”

“ฉันไม่ใช่ขโมยหรือเจ้าชาย ขอทานอย่างฉันก็ต้องไปเก็บเศษเหรียญที่คนทำหล่นตามขี้โคลนเอาไปเรียนวิชาท้องพระคลั่ง”

“อย่ามาอ้าง แค่เอากะลาทองคำไปขายแกก็รวยแล้ว บอกฉันมาตรงๆว่าแกเป็นบ้าอะไร”

“จะบ้าอะไรได้นอกจากมันอยากเป็นพระเอกมิวสิคเพลงอกหักรักคุดซ้ำแล้วซ้ำเล่า สงสัยจะได้ค่าตัวดี”

“อ้าวแกตื่นแล้วหรอคิล ไมไม่นอนพักยาวๆเลยล่ะจะได้หาย”ยัยเพื่อนซี้บนเตียงถัดๆไปทัก ขณะที่คนนอนบนเตียงกลางหันมามองพรางยักคิ้วกวนใจ เรียกให้คนพึ่งตื่นอยากแจกยานอนหลับ

“ก็อยากหลับยาวอยู่หรอก ถ้ามันไม่มีพวกไข้ขึ้นเหมือนกันแต่ดันไม่ทำตัวเหมือนคนป่วยแล้วยังส่งเสียงรบกวนคนไข้คนอื่นๆอีก”

หมอนจากเตียงถัดๆไปถูกปามาใส่หน้าคนพูดที่อยากหลบแต่หลบไม่ได้เพราะร่างกายมันเล่นสมเป็นคนป่วยอยู่ ส่วนคนป่วยที่ทำตัวไม่สมคนป่วยและไม่สมเป็นผู้หญิงด้วยกลับนั่งหัวเราะ

“นั้นคนป่วยที่อยากเป็นคนป่วยก็นอนนิ่งๆเงียบๆต่อไปเผื่อจะเรียกความสงสารได้บ้าง”

“เรียกความสงสาร?”ทั้งคิลทั้งโรต่างทวนพร้อมกันด้วยสะกิดใจ ผู้อยากสอนยิ้มระรืน

“จากเจ้าหญิงแสนดีไง ง่ายๆแกก็แค่ทำตัวสมเป็นคนป่วยไป แบบเจียนตายได้ยิ่งดี อยู่นิ่งๆเงียบๆรับฟังที่เธอพูดมากๆ เพ้อหาสักหน่อย อ้อนขอความอบอุ่นสักนิด รับรองไม่จากไปไหน”

ผู้มีประสบการณ์จีบสาวมาทั่วหล้าสมัยตอนยังเป็นชายเผยเคล็ดสุดยอดวิชาว่าด้วยเรื่องเรียกความเห็นใจจากเหล่านางฟ้าด้วยความสงสารที่เป็นจุดเริ่มต้นของความรักอันหอมหวานบริสุทธิ์

สองลูกศิษย์ทำหน้าบอกบุญไม่รับ ก็วิธีแบบนั้นมันเหมือนลูกอ้อนแม่ตอนไม่สบายมากกว่า

“แกเก็บวิธีนั้นไว้ใช้กับคาโลเองเถอะ”ว่าแล้วคิลก็รีบนอนคลุมโป่งก่อนที่หมอนจากเตียงกลางจะถูกขโมยผู้ชำชองปามาใส่หัวอีกรอบชวนให้ขอทานผู้เสียหมอนนอนคลุมโป่งด้วยอีกคน

“ตื่นขึ้นมาฟังที่ฉันพูดสิคิล ถึงแกไม่อยากขึ้นสวรรค์ แต่ฉันก็ไม่ยอมปล่อยให้แกลงนรกหรอก ตื่นขึ้นมาสิ ลุกขึ้นมา”คนอยากช่วยเพื่อนรักให้พ้นทุกข์ลุกจากเตียงไปเขย่าตัวคนแกล้งหลับ

“ลุกขึ้นมาฟังที่ฉันพูดสิ แกจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ ไอ้คิล”

“คุณคิล..”คนที่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบได้หลุดชื่อคนไม่ยอมตื่น เฟรินชงักมือทันที

สีหน้าราวเธอมาช้าไปของเด็กสาวหน้าประตูทำให้คนรักเพื่อนมากๆปี้งไอเดียเลวๆขึ้นได้

“ขอโทษด้วยนะเรนอน เจ้าคิลมัน...”พูดช้าๆเว้นประโยคสำคัญให้ต่อเอง ขุดวิชาสุดโปรดมาใช้ตีหน้าเศร้า แล้วหลีกให้คนพึ่งมาได้เข้ามาใกล้ๆคนนอนคลุมโป่ง ที่อย่างน้อยๆไม่ว่าจะเพราะอะไรมันถึงยังนิ่งได้น่าเตะเธอก็ให้คะแนนเริ่มต้นของลูกศิษย์ปากแข็งคนนี้ไปสิบเต็มสิบเลยทีเดียว

เท้าบอบบางทั้งสองข้างของเด็กสาวที่เคยเบาตอนนี้กลับรู้สึกหนักอึ้งจนก้าวแทบไม่ออก กว่าจะพาตัวเองเดินไปถึงข้างเตียงนั่นได้ช่างยาวนานในความรู้สึกเธอยิ่งนั้น

เมื่อเข้ามาใกล้ร่างที่ถูกผ้าขาวคลุมทั้งตัวก็ยิ่งใจหาย เพราะ นิ่ง นิ่งมาก ไม่มีแม้แต่จะหายใจ

“ทำไมคุณถึงชอบทำให้ฉันเป็นคนโง่อยู่เรื่อยเลยนะคุณคิล ไม่ว่าจะตอนวันแข่งกระดานแห่งเกีรยติยศ หรือตอนทดสอบความปลอดภัย คุณก็ทำให้ฉันอับอาย แกล้งกันอยู่เรื่อย แต่ไม่ว่าคุณจะแกล้งฉันอย่างไงฉันก็โกธรคุณได้ไม่สนิทใจทุกที เพราะคุณไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง แต่ทำเพื่อเพื่อนและเพื่อฉันเองด้วย ถ้าอย่างในวันนั้นคุณไม่โยนตราให้คุณเฟรินฉันก็ทำอะไรต่อไม่ถูกแล้วอาจถูกอื่นว่า เมื่อคืนก็เหมือนกันถ้าฉันเอาเรื่องที่เห็นคุณฆ่าคุณคาโลมาเล่าให้เพื่อนๆฟังฉันคงหน้าแตก“

หยดน้ำใสๆหยดบนผ้าคลุมศพ เรียกให้คนต้นคิดแผนเพื่อนซี๊ซี๊แหงแก๊ใจเสีย แล้วคนมีชงักติดหลังก็ต้องสะดุ้งเมื่อมือใครบางคนมาจับไหล่เธอ แต่ไม่ทันร้องว๊ากก็โดนมือหนาคนนั้นปิดปาก    

“ขอบคุณนะค่ะที่หวังดีกับฉันมาตลอด แล้วก็ขอโทษที่ฉันไม่เข้าใจคุณ ทำใจร้ายกับคุณแบบนั้น ถึงตอนนี้คุณจะไม่ได้ยินคำพูดของฉันอีก แต่ฉันก็ขอโทษ ขอโทษคุณจริงๆ..”

“ยัยโง่ คนที่ต้องขอโทษคือฉันต่างหาก คราวนี้ท่าจะเล่นแรงไปฮะ”

สัมผัสร้อนๆจากมือหนาที่ลูบแก้มนวลเช็ดหยดน้ำตาออกอย่างอ่อนโยนเรียกให้คนก้มหน้าก้มขอโทษเงยหน้าขึ้นมาสบนัยน์ตาสีม่วงฉายแววนึกสนุกอยู่เป็นนิจที่คุ้นเคยของคนที่เธอหลงคิดว่าโดนเพื่อนเธอผลักจนหัวโข่งขอบโต๊ะเส้นเลือดสมองแตกตายไปแล้ว

 “คุณคิลยังไม่ตาย”

“ครบสามสิบสองดี มึนๆหน่อย หนาวๆนิด แต่ถ้าโดนเธอตบตอนนี้ฉันคงสลบยาวเลย”

            คนโดนหลอกอีกแล้ว(หรือเรียกให้ถูกเข้าใจผิดเอง)หน้าแดงด้วยความอับอายขายขี้หน้าจนนึกอยากทุบตีคนยังยิ้มให้จุกจนยิ้มไม่ออกแก้อายเลย แต่พอคิดๆดูแล้วการที่ไม่มีใครตายมันก็ดีกว่ามีใครตายจริงๆ แล้วเธอจะทำไม่น่ารักต่อให้คนอื่นเขารำคาญทำไม เจ้าหญิงคนดีถอนหายใจเบาๆ

“แล้วคุณยกโทษให้ความโง่ของฉันไหม”

คนถูกดวงตาคู่สวยจ้องเขม็งรอคำตอบเกาคางแก้เขินเสมองไปทางท่านอาจารย์ที่บัดนี้ไม่อาจช่วยชีแนะได้เพราะโดนว่าที่พระสวามีที่พึ่งกลับมาเอามือปิดปากไม่ให้ยุ่งเรื่องครอบครัวคนอื่น

หันไปมองคนยังนอนคลุมโป่งก็เห็นจะพึ่งคนไม่มีดวงด้านความรักไม่ได้ คงต้องพึ่งตัวเองเท่านั้น นัยน์ตาสีม่วงหันกลับมาสบตาคู่งามที่วันนี้เขาพยายามจะสบด้วยมาตลอด ก่อนจะตอบไปว่า

“ก็ขึ้นอยู่กับว่าเธอยกโทษให้คนไม่ดีที่รักเธอได้มั้ย”

            ฮิ้ว~/แหวะ~

เจอมุกนี้เข้าคนวงนอกที่แอบฟังกันอยู่ไม่ว่าจะเพื่อนๆรุ่นพี่รุ่นน้องต่างพร้อมใจกันส่งเสียงสองเสียงไม่ว่าจะเสียงโห่ขับหมากหรือเสียงอาเจียนของเก่า แต่เพียงแค่สาวเจ้าเจ้าของดวงใจคนไม่ดียิ้มรับมันก็มากพอแล้วที่จะทำให้โลกมืดมิดของนักฆ่าคนนี้สดใสขึ้นมาท่ามกลางมิตรภาพแสนดี

~คนคนนี้ที่ไม่ดีพอ จะขอเฝ้ารอแต่เธอ

ขอแค่มอง ขอแค่เจอ อยู่ดูแลเรื่อยไป

จนกว่ารักของฉันดีพอ จนกว่าเธอจะพอเชื่อใจ

ฉันพร้อมจะอยู่ ถึงแม้ต้องเป็นแบบนี้ คนไม่ดีที่รักเธอ~

แถมส่งท้ายฟิตสุดท้ายซะหน่อย

โรขอปิดฉากอัลบัมฟิตเพลงบาราสมอสของคุโรกิโจรันนอฟ ด้วย กัดไม่ปล่อย Instinct

“ไม่เอาแอปเปิ้ลแล้วเบื่อ ปอกมะม่วงให้หน่อยสิ”

“อ้ำ”

“เปรี้ยวชะมัด เปลี่ยนเป็นส้มลูกนั้นดีกว่า”

“อะ”

“ไม่ค่อยหวานเลยอ่ะ   คาโล ฉันอยากกินแตงโมเย็นๆจัง”

“เดี๋ยวไปเอามาให้”

“ไม่เอาดีกว่า นั่งอยู่เป็นเพื่อนฉันนี้แหละ   จะว่าไปองุ่นของฝากจากไร่ที่นายไปช่วยเจรจาเรื่องที่ดินเกษรเวทมนกับพวกชาวบ้านให้ทางโรงเรียนก็น่ากินดีนะ ป้อนหน่อยดิ นะนะ”

“อ้อนอยากกินโน่นอยากกินนี้อย่างกับคนท้องเลยนะเฟริน”

“แกก็เริ่มบ่นเหมือนตาแก่หัวล้านแล้วเหมือนกัน ชดเชยเวลาให้กันแค่นี้ไม่ต้องทำบ่น”

“ก็ไม่นึกเลยว่าคนปากดีจะป่วยเป็น”

“เพราะใครล่ะฮะ ยอมรับแล้วก็รับผิดชอบมาซะดีๆ โทษหนักจะได้เป็นเบา”

“ได้ คาสโนวาไม่เคยลืมหนี้ใคร จะใช้ให้ทั้งต้นทั้งดอกเลย”

“ดี เพราะเดมอนเองก็ไม่เคยปล่อยให้ใครเอาอะไรไปได้โดยไม่ต้องชดใช้เหมือนกัน”

“โดยเฉพาะหัวใจธิดาแห่งความมืดนะหรอ”

“บ้า! พูดออกมาได้”

คนทนฟังเสียงนุนิงุงิจากเตียงฝั่งซ้ายไม่ไหวพยายามอดหูแล้วหันไปทางเตียงผู้ป่วยฝั่งขวาแทน แต่ฝั่งนี้ก็พอๆกัน แม้จะไร้เสียงกวนใจเหมือนฝั่งเฟริน แต่เพราะฝั่งคิลนั้นมีผู้ป่วยเตียงถัดไปที่ถูกส่งมานอนพักด้วยอีกคนขับความโรแมนติก แม้ทั้งเรนอนกับคิลจะหลับกันไปแล้วแถมนอนคนละเตียงกัน แต่รอยยิ้มน้อยๆของทั้งคู่กับบรรกาศน่ารักๆของคู่ใหม่ปลามันก็ทำให้คนไร้คนรักอย่างชาวบ้านเขารู้สึกตาร้อน จนต้องนอนคลุมโป่งต่อตัดขาดจากโลกส่วนตัวของเจ้าพวกคนมีความรัก แล้วก็สาบานกับตัวเองว่าโรคนนี้จะไม่ยอมเล่นฟิตเพลงที่เจ้าคุโรกิโจรันนอฟมันเขียนอีกต่อไป แล้วก็ขอแช่งให้เจ้าชายพ่อมดจอมขี้เกียจของมันอกหักรักตุดรักเกย์รักทอมรักดี้ลักบี้อะไรก็ช่างมั่ง ให้สมที่ทำโรรั่วจนแม้ไม่ใช่หมาเหมือนไควูฟัสก็ขอกัดไม่ปล่อยแล้วทีนี้  นัยน์ตาสีมรกตเหลียบมองเจ้าชายน้ำแข็งที่กำลังแกล้งไม่ยอมเอาลูกองุ่นเข้าปากคนรอกินสักทีอย่างสำราญใจกันเหลือเกิน

~ไง   หนุกใช่ไหมที่คอยกีดกัน ให้ฉันต้องเจ็บช้ำ

ไง   จะแบ่งชนชั้นกันนานเท่าไร ต้องให้รอกันกี่ครั้ง

ปิดกั้นไม่พอยังจะคอยมุ่งร้าย บั่นทอนจิตใจทุกวันอ่าอา

แต่ก็อย่าคิดว่าที่ได้ทำอยู่ จะขวางกั้น จะทำลาย ความฝันในใจฉัน

เพราะช่วงชีวิตฉัน มันเจ็บเกินมามากพอ จนหมดเวลาที่จะท้อใจ....

จะกัดมันไว้อย่างไงก็ไม่ยอมปล่อย แม้มันดูไม่ดีเท่าไหร่ ไม้ตายอย่างเดียวที่ฉัน..มี

จะเอาอาวุธอะไรมาใช้ไม่หวั่น ฉันก็มีของฉัน แค่เท่านี้..

มาเจอกันเลยไม่กลัว ดีชั่วให้รู้กันไป ดูว่าใครจะตายก่อนกัน~

‘เฮ้ยๆใจเย็นก่อนน่า นายไม่ใช่พระเอกเรื่องนี้ คนที่จะตายก็จะเป็นนายเองนะ’

~ไง   เจ็บใจใช่มั้ยที่ฉันไม่ตาย ไม่เป็นไปตามหวัง

ไง   จะในวันนี้หรือวันต่อไป ก็ยังคงเป็นแบบนั้น

ปิดกั้นไม่พอยังจะคอยมุ่งร้าย บั่นทอนจิตใจทุกวันอ่าอา

แต่ก็อย่าคิดว่าที่ได้ทำอยู่ จะขวางกั้น จะทำลาย ความฝันในใจฉัน

(GET A AWAY FORM ME!  GET A AWAY FORM ME!  GET OUT ON MY WAY!)

จะกัดมันไว้อย่างไงก็ไม่ยอมปล่อย แม้มันดูไม่ดีเท่าไหร่ ไม้ตายอย่างเดียวที่ฉัน..มี

จะเอาอาวุธอะไรมาใช้ไม่หวั่น ฉันก็มีของฉัน แค่เท่านี้..

มาเจอกันเลยไม่กลัว ดีชั่วให้รู้กันไป ดูว่าใครจะตายก่อนกัน~

(ไม่ต้องมาห้ามเลย นายนั้นแหละตัวดีที่ยุให้ฉันนึกแบบนี้ ไม่มีใครมาเปลี่ยนใจฉันได้แล้ว)

~เพราะช่วงชีวิตฉัน มันเจ็บเกินมามากพอ จนหมดเวลาที่จะท้อใจ....

จะกัดมันไว้อย่างไงก็ไม่ยอมปล่อย แม้มันดูไม่ดีเท่าไหร่ ไม้ตายอย่างเดียวที่ฉัน..มี

จะเอาอาวุธ อะไรมาใช้ไม่หวั่น ฉันก็มีของฉัน แค่เท่านี้..

มาเจอกันเลยไม่กลัว ดีชั่วให้รู้กันไป(GET A AWAY FORM ME! GET OUT ON MY WAY!)

จะกัดมันไว้อย่างไงก็ไม่ยอมปล่อย แม้มันดูไม่ดีเท่าไหร่ ไม้ตายอย่างเดียวที่ฉัน..มี

จะเอาอาวุธ อะไรมาใช้ไม่หวั่น ฉันก็มีของฉัน แค่เท่านี้..

มาเจอกันเลยไม่กลัว ดีชั่วให้รู้กันไป ดูว่าใครจะตายก่อนกัน..... โว้.....~

“เจ้าบ้าแกล้งกันอยู่ได้เอาไปกินเองให้หมดเลยไป๊!”

(OxO”)

ภาพสาวเจ้าที่เป็นไข้อยู่ยกถาดผลไม้ทั้งถาดทุ่มใส่หัวคนมาเฝ้าไข้สุดแรงโมโหชวนทำนายได้ทันทีว่าผู้ที่ลงไปกองกับพื้นคืนนี้คงต้องนอนเตียงข้างๆเธอในสถานะคนเจ็บเจียนตายแน่ ฟันโอ!

“เฮ้ยคาโลฉันขอโทษสงสัยจะออกแรงมากไปหน่อย คาโล แกลุกขึ้นมาสิ อย่าตายนะโว้ย”

(-_-)

คนที่จะทนอยู่กับยัยนั้นได้ก็มีแต่หมอนั้นแหละ ดันหลงหลงรักไปได้ไงเนี้ย หลับต่อดีกว่า

‘จบดื้อๆเลยซะงั้น’

ขอขอบคุณท่านปลาไหลน้อยที่เปิดโอกาสให้ข้าน้อยได้ลองระเลงฟิตเพลงซะจนสะ.ใจ แถมยังช่วยโปรโมตนิยายเรื่อง เรฟราชีล เจ้าชายพ่อมดจอมขี้เกียจ ของข้าน้อยให้ฟรีๆไม่คิดตัง^q^

ที่ลืมไม่ได้ก็พวกเฟริน คิล คาโล โดยเฉพาะโรที่มาช่วยแสดงกันเต็มที่โดยไม่เอาค่าตัว หึหึ

และที่สำคัญที่สุดขอขอบคุณท่านผู้อ่านที่ช่วยกันติชม ชอบไม่ชอบบอกกันนะ ใจจ้าทุกคน >w<