คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เปิดเทอมวันแรก
เมื่อย่างเข้าเดือนพฤษภาคม เป็นฤดูแห่งการเปิดภาคเรียน นักเรียนส่วนใหญ่ต่างดีใจที่จะได้ไปเจอเพื่อนๆ หลังจากที่ปิดเทอมไปนานเกือบสามเดือน และที่โรงเรียนมัธยมแห่งนี้ก็เช่นกัน ถึงจะเป็นโรงเรียนเล็กๆที่ต่างจังหวัด แต่ก็มีนักเรียนไม่น้อยทีเดียว อาจเพราะเป็นโรงเรียนประจำจังหวัด จึงเป็นที่รวบรวมเด็กนักเรียนในจังหวัดนี้เข้าไว้ด้วยกัน และเด็กนักเรียนเหล่านี้เมื่อจบมัธยมปลายไป ก็จะไปสอบเข้าที่มหาลัยมีชื่อในกรุงเทพฯ เพราะเมื่อจบออกไปก็จะได้งานดีๆ และมีเงินส่งเสียครอบครัวของตนที่ต่างจังหวัด ดังนั้นในโรงเรียนแห่งนี้จึงมีแต่นักเรียนที่ใฝ่เรียนด้วยกันทั้งนั้น แต่ก็เป็นส่วนใหญ่ ไม่ถึงกับทั้งหมด เพราะทุกๆโรงเรียนย่อมมีคนที่หัวดีและหัวไม่ดีรวมอยู่ด้วยกัน ซึ่งนักเรียนที่เรียนไม่เก่งนั้น ก็จะถูกจับแยกไปอยู่ห้องท้ายๆ ถ้าเป็นระดับมัธยมปลายก็จะถูกจับไปอยู่สายวิชาศิลป์สังคม
" ไชโย! ดีใจจัง ฉันได้อยู่ห้องเดียวกับเธอด้วย " จิ้ง นักเรียนมัธยมปลายปีที่ 4 พูดเสียงดังด้วยความดีใจเมื่อรู้ว่าตัวเองได้อยู่ห้องเดียวกับเพื่อนสนิทของตัวเอง
" มันน่าดีใจตรงไหน ได้อยู่สายศิลป์สังคมเนี้ยนะ "
" อ่าว ทำไมหละ? "
" ก็ตอนที่เค้าให้ยื่นเกรดเพื่อเลือกสายวิชา ฉันเลือกศิลป์คำนวณชัดๆ แล้วไหงได้มาอยู่สายนี้ได้นะ "
" เอาน่า ไม่ดีใจเหรอที่เราได้อยู่ห้องเดียวกัน " จิ้งปลอบเพื่อน
" ไม่ดีหรอก อยู่กับเธอมีหวังฉันไม่ได้ไปเกิดเหมือนคนอื่นๆแน่ "
เมื่อพูดจบอ๊อฟก็เดินหนีออกไปจากที่บอดร์ประกาศรายชื่อห้อง ปล่อยให้จิ้งยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียวท่ามกลางความวุ่นวายของนักเรียนคนอื่นๆที่มาดูรายชื่อของตนเอง
ระหว่างที่จิ้งพยายามเบียดเสียดตัวเองออกมาจากกลุ่มนักเรียนที่มามุงดูรายชื่ออยู่นั่นเอง ก็มีนักเรียนคนหนึ่งชนจิ้งอย่างจัง และเพราะจิ้งเป็นคนที่รูปร่างเล็กจึงหกล้มกระแทกพื้นอย่างจัง ส่วนคนที่เดินชนนั้นก็หายไปไหนเสียแล้ว
ทันทีที่จิ้งล้มลงพื้น นักเรียนคนอื่นๆแตกฮือออกไปเป็นพื้นที่โล่งกว้าง จิ้งเก็บซ่อนความอายของตนเอาไว้ และพยายามลุกขึ้นยืน ระหว่างนั้นเองมีเสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น และเป็นประโยคที่ทำให้เธอต้องอับอายมากที่สุด
" เอ้า เห็นกางเกงในแล้วนั่นน่ะ "
สิ้นสุดเสียงนั้นแล้ว นักเรียนคนอื่นๆต่างหัวเราะขบขันอย่างสนุกสนานเสียงดังลั่น จิ้งในตอนนี้ ใบหน้าเป็นสีแดงทันที เธอไม่มีความกล้าที่จะมองหน้าคนที่บังอาจพูดประโยคนี้ออกมาได้ เธอพยายามลุกขึ้นและรีบวิ่งหนีออกไปอย่างสุดกำลังเท่าที่ทำได้ แต่โชคร้ายที่เธอดันทำบัตรนักเรียนตกเอาไว้ตรงนั้น และเมื่อถึงห้องเรียน เธอรีบวิ่งเข้ามาหาอ๊อฟที่กำลังหาโต๊ะเรียน อ๊อฟเห็นเพื่อนวิ่งมาหน้าตาบูดเบี้ยวเหมือนจะร้องไห้ จึงถามจิ้ง
" เป็นอะไรของเธอน่ะ "
" ก็...ก็เมื่อกี้นี้น่ะ ฉัน... " จิ้งพยายามเล่า แต่เมื่อนึกถึงความอายที่ได้รับมาเมื่อครู่นี้ก็หยุดทันทีเหมือนมีคนมาปิดสวิ๊ตท์
" อ่าว.. เล่าต่อสิหยุดทำไมหละ "
" เอ่อ..... คือ.... คือว่า....ไม่มีอะไรหรอก! "
" อะไรของเธอยะ ถ้าว่างมากนักก็มาหาที่นั่งเรียนดีกว่าก่อนที่อาจารย์จะมา "
" ดะ..ได้ "
ณ ที่ๆติดประกาศรายชื่อห้อง ไอซ์นักเรียนมัธยมปลายปีที่ 4 สายวิทย์คณิต กำลังเดินไปหาห้องแต่ก็ต้องหยุดเดินเมื่อเห็นของบางสิ่งตกอยู่กับพื้น ไอซ์ก้มลงไปเก็บของสิ่งนั้น มันเป็นบัตรนักเรียนหญิงคนหนึ่ง ชื่อ อโณทัย แซ่ลิ้ม ไอซ์มองด้วยความแปลกใจว่าทำไมชื่อเหมือนผู้ชาย แต่กลับเป็นผู้หญิง และเป็นผู้หญิงที่น่าตาประหลาดด้วย ซึ่งรูปบัตรนักเรียนส่วนใหญ่มักต่างจากตัวจริงอยู่แล้ว แต่นี่ยิ่งกว่าที่เคยเห็นมา มันประหลาดเกินไป
" ไอซ์ ไปได้แล้ว เดี๋ยวสายหรอก " ณัฐ เพื่อนนักเรียนชายคนหนึ่งเร่งไอซ์ ทันใดนั้นเสียงออดบอกเวลาเรียนคาบแรกก็ดังเตือน ทั้งคู่จึงรีบเดินไปห้องเรียนทันที
ในระหว่างที่ห้องเรียนอื่นกำลังเรียนกันอยู่นั้น จิ้งและอ๊อฟแอบออกมาเดินหาบัตรนักเรียนที่จิ้งทำหล่นหาย แต่เพราะไม่รู้ว่ามันหล่นหายไปตอนไหนเมื่อไหร่ จึงได้แต่เดินเตร่ไปเรื่อยๆที่ระเบียงทางเดินหน้าห้องเรียน
" นึกให้ดีๆสิว่าไปทำหายไว้ที่ไหน "
" ไม่รู้เหมือนกัน ก็พอรู้อีกทีบัตรก็ไม่อยู่แล้ว"
" แย่จริงๆเลยเธอเนี้ย " อ๊อฟเอือมระอากับจิ้งเต็มทน แต่ถึงกระนั้นทั้งคู่ก็อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ชั้นประถม ทั้งคู่ต่างรู้ถึงข้อดีและข้อเสีย และต่างยอมรับกันและกัน นั่นถึงทำให้อ๊อฟยังคงคบกับจิ้งอยู่จนถึงทุกวันนี้ จิ้งเองก็รู้ถึงข้อนี้ดี เธอรู้ว่าอ๊อฟเป็นคนช่างบ่น แต่ก็มีน้ำใจมากกว่าใครๆ
" ว้า... สงสัยต้องไปยื่นใบคำร้องขอทำบัตรใหม่ซะแล้วมั้ง " จิ้งท้อเริ่มไม่อยากหาบัตรแล้ว
" นั่น! ดูนั่นสิจิ้ง นั่นมัน ณัฐ ที่อยู่ห้อง3/5นี่ " อ๊อฟร้องทักด้วยความตกใจเมื่อเห็นคนที่เธอแอบชอบมานานแสนนานกำลังนั่งเรียนอยู่ห้องวิทย์คณิต ห้องที่พวกเธอกำลังยืนอยู่ตรงหน้า
" จริงด้วย ปีนี้อยู่ห้องวิทย์คณิตเหรอเนี้ย " จิ้งชะเง้อมอง แต่จิ้งกลับไปสะดุดตาคนที่นั่งอยู่ข้างๆณัฐ เขาเป็นผู้ชายที่หน้าใส ท่าทางดูสะอาดสะอ้าน เหมือนคุณชายในละคร จิ้งมองเคลิ้มจนลืมไปว่าตอนนี้กำลังหาบัตรนักเรียนอยู่
" จิ้ง มองอะไรอยู่ "
" เอ๋! เปล่านี่ " เหมือนออกมาจากภวังศ์ จิ้งได้สติกลับมา แต่ก็นึกโมโหเพื่อนคนนี้นิดๆที่ขัดจังหวะตอนที่กำลังเหม่อได้ที่
" งั้นก็ไปหากันต่อเร็ว "
" อืม "
และแล้วจนเลิกเรียน ทั้งคู่ก็ยังคงหาบัตรไม่เจออยู่ดี เวลาเย็น นักเรียนต่างพากันกลับบ้าน มีบางส่วนเท่านั้นที่ยังอยู่ที่โรงเรียน นั่งเรียนพิเศษกับอาจารย์ นักเรียนบางคนก็จับกลุ่มกันคุยตามโต๊ะม้านั่งบ้าง พวกที่อยู่ชมรมกีฬาก็ออกมาฝึกกันที่สนาม จิ้งนั่งอยู่ที่โรงอาหารกับอ๊อฟและเพื่อนนักเรียนอีก2คน
" จิ้ง เธอยังหาบัตรไม่เจออีกเหรอ? " ดาที่นั่งกินข้าวอยู่ตรงข้ามทัก
" ยังเลย "
" จะให้เจอได้ไงหละ ฉันอุตส่าห์ออกไปช่วยหา แต่ตัวเองกลับเหม่ออะไรก็ไม่รู้ "
" แล้วนี่หล่อนจะทำไงยะ ชั่วโมงพละอาทิตย์หน้าต้องใช้บัตรนะ ถ้าไม่มีหล่อนก็เบิกลูกวอลเล่ย์ไปไม่ได้นะ " โดม กระเทยคนเดียวในกลุ่มถาม
" ก็นั่นน่ะสิ เฮ้อ....สงสัยคงต้องทำเรื่องขอทำบัตรใหม่แล้วหละ "
" นี่พวกเธอรู้ไหมว่าณัฐที่เคยเรียนห้อง 3/5 คนนั้นน่ะ ปีนี้อยู่ห้องวิทย์คณิตแล้วนะ " อ๊อฟเปิดประเด็นเรื่องของณัฐ ผู้ที่เป็นขวัญใจในบรรดานักเรียนหญิง
" จริงเหรอ ณัฐที่เป็นขวัญใจสาวๆน่ะเหรอ ปีที่แล้วฉันยังเห็นเค้าเรียนไม่ค่อยจะได้เรื่องเท่าไหร่เลยนี่ " ดาพูด
" เอ๋? เธอเคยอยู่ห้องเดียวกับณัฐเหรอ " อ๊อฟถามด้วยความตกใจ เหมือนไม่เคยรู้มาก่อน
" ใช่ ฉันน่ะปีที่แล้วเรียนห้องเดียวกับเค้าด้วยนะ เวลาจับกลุ่มเค้าก็อยู่กลุ่มเดียวกัน "
" หล่อนนี่ทำบุญมาเยอะนะยะรู้ไหม " โดมพูดเสริม " เพราะพวกนักเรียนหญิงใครๆต่างก็แอบชอบณัฐด้วยกันทั้งนั้นแหละ.. " โดมพูดไปเบ้ปากไปพลางด้วยความอิจฉาเล็กๆ
" ใช่ๆๆ "
ในระหว่างที่ทุกคนต่างพูดถึงแต่คนที่ชื่อณัฐ จิ้งกลับนึกถึงเค้าคนนั้น คนที่นั่งข้างๆณัฐ ในสายตาจิ้ง คนๆนั้นกลับดูโดดเด่นกว่าณัฐเป็นร้อยเท่าพันเท่า และจิ้งก็เข้าสู่ภวังศ์ในที่สุด
" จิ้ง จิ้ง ยัยจิ้ง! " อ๊อฟเรียกเสียงดังจนดูเหมือนเสียงตะโกน
" อะ...อะไร " จิ้งรู้สึกตัวอีกทีก็เห็นเพื่อนๆเก็บข้าวของบนโต๊ะกันเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแต่ของๆจิ้งเองที่ยังอยู่บนโต๊ะอเหาร
" เค้าจะกลับบ้านกันแล้วนะ เก็บกระเป๋าได้แล้ว " อ๊อฟแทบไม่อยากเชื่อว่าจิ้งจะเหม่อลอยได้ถึงขนาดนี้
และเช้าวันรุ่งขึ้น จิ้งรีบมาแต่เช้าเพื่อมาทำบัตรนักเรียนใหม่ ระหว่างที่จิ้งกำลังเดินออกจากห้องธุรการนั่นเอง คนที่เดินสวนเธอเข้ามา แทบจะทำให้เธอลืมหายใจ เขาคนนั้นคือคนที่นั่งข้างๆณัฐในตอนนั้น จิ้งมองดูทุกอิริยาบถ แต่เขาคนนั้นกลับไม่แม้แต่จะเหลือบมามอง จิ้งโมโหนิดๆ แต่ก็คิดเข้าข้างตัวเองไปว่า เขาอาจกำลังยุ่งๆ หรืออาจมองไม่เห็นจริงๆ
ไอซ์ที่ก้าวขาเข้าห้องธุรการได้ข้างหนึ่ง นึกเอะใจว่าผู้หญิงที่ตัวเองเดินสวนเมื่อกี้หน้าคุ้นๆ แต่เพราะไม่ได้สังเกตจึงไม่สนใจ เขาเดินตรงไปยังโต๊ะอาจารย์....
เมื่อเสียงออดดัง จิ้งรีบวิ่งเข้าห้อง เห็นโดมกับดานั่งตั้งหน้าตั้งตาเขียนอะไรลงในสมุดอย่างรนๆ จิ้งจึงเดินไปถามอ๊อฟที่นั่งทำทองไม่รู้ร้อนอยู่ที่โต๊ะตัวเอง
" อ๊อฟ พวกนั้นเขียนอะไรน่ะ " จิ้งวางกระเป๋าและนั่งลงที่ต๊ะ ข้างๆอ๊อฟ
" ก็การบ้านไง "
" เอ๋? ว่าไงนะ "
" อย่าบอกนะว่าเธอลืมทำมา "
ถึงตอนนี้จิ้งหน้าตาเหมือนคนสำนึกผิด
" แย่แล้ว ลอกตอนนี้ทันไหมเนี้ย? "
อ๊อฟถอนหายใจดังเฮือก เหมือนบอกทางอ้อมว่าไม่ทัน จิ้งรีบเอาสมุดการบ้านออกมาและลุกไปนั่งข้างๆดากับโดมทันที ตอนนั้นเองอยู่ๆเพื่อนนักเรียนหญิงคนหนึ่งวิ่งเข้าห้องมา หล่อนร้องไห้และวิ่งไปกอดเพื่อนของหล่อนที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะของตัวเอง
" เป็นอะไรไป... "
" ฮึก....ฉันฮึก ฉันน่ะฮึก ....มะ...เมื่อกี้นี้...... " หล่อนสะอื้นไปพูดไป ทำให้คนที่ฟัง ฟังไม่รู้เรื่อง
" ใจเย็นๆน่า.... ค่อยๆเล่ามา..."
" เมื่อกี้นี้ฉันไปบอกขอคบกับไอซ์ที่อยู่ห้องวิทย์คณิต ละ...แล้ว.... แล้วทีนี้ เค้าเอาแต่.....ทำหน้าบึ้งใส่ แล้ว…..แล้วจากนั้น เค้า...เค้าก็บอกว่า.......เค้าเกลียดคนอย่างฉัน " พอหล่อนเล่าจบ หล่อนก็ปล่อยโฮออกมาและโผเข้าหาเพื่อนของหล่อนทันที ทำให้ทุกคนในห้องต่างมองเจ้าหล่อนเป็นตาเดียวกันหมด รวมไปถึงจิ้งและเพื่อนๆด้วย
" ใครเหรอ ไอซ์ ที่ว่าน่ะ " จิ้งแอบกระซิบถามดากับโดม เพราะกลัวผู้หญิงคนนั้นจะได้ยินเข้า
" ไอซ์?..... " ดาทำท่าเหมือนคนกำลังนึก " อ๋อออ! ไอซ์คนที่สอบได้ที่ 1 ในระดับชั้น 3 ปีซ้อนนั่นไง "
" โห..... เก่งขนาดนั้นเชียว? "
" คนที่ชื่อไอซ์น่ะ เรียนก็เก่ง หล่อก็หล่อ เห็นเค้าว่าที่บ้านก็รวยด้วยนะ "
" โห...... ยอดไปเลยนะเนี้ย อยากเห็นจังว่าหน้าตาเป็นไง " จิ้งเริ่มเพ้อ มือหยุดนิ่งไม่ยอมจดการบ้านต่อ " แต่ว่านะ ทำให้ผู้หญิงร้องไห้ถึงขนาดนี้ ต้องไม่ใช่ผู้ชายที่ดีแน่ๆ "
" รู้ไหมว่าไอซ์เค้าเป็นเพื่อนกับณัฐด้วยนะ " ดาเล่าต่อ " เค้าพูดกันว่า ไอซ์น่ะเย็นชาจะตาย มีผู้หญิงไปสารภาพรัก กี่คนๆก็ถูกปฏิเสธซะหมดไม่มีเหลือ "
" อย่างนี้ต้องเจอนังโดมคนนี้ แม่จะเอาให้อยู่หมัด!เชียว " โดมพูดด้วยความหมั่นไส้ ทำให้จิ้งกับดาที่นั่งลอกการบ้านอยู่ข้างๆหลุดขำออกมา
ความคิดเห็น