~♥ Lemon's RooM ♥~

ลำดับตอนที่ #4 : การบ้านวิชาการ์เดี้ยน KPS.

►Homework 1◄
Name : คริสต์ตัล ไดมอนน่า
Castle : Defender
Room : 2
Subject : วิชาการ์เดี้ยน
การ์เดี้ยน(ชื่อ+รูป) : วอดก้า

สถานที่ฝึก : ม่านฟ้า
บันทึก :

                แอ๊ดดด~

                เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับฉันที่ก้าวเข้ามาในห้องอันคุ้นเคย

                “กลับมาแล้ว! ^O^”            

                “มาจนได้นะ...หิวจะตายอยู่แล้ว”

                เสียงเล็กๆแต่เย็นชาดังออกมาจากในห้อง...วอดก้านั่นเอง

                “ทุกทีละนะ -_- แกทำให้ฉันต้องขาดทุนไปหลายตังค์แล้วมั๊งเนี่ย”

                “เหอะ -_-+”

                “เอาเหอะๆ วันนี้มาการบ้านมาฝาก”

                “รู้อยู่แล้ว” แกนี่รู้ทุกอย่างเลยเนอะ สมแล้วที่เป็นการ์เดี้ยนผู้รอบคอบจนฉันอิจฉา -_- “แล้วจะฝึกที่ไหนล่ะ”

                “ม่านฟ้า ^_^”

                “ของชอบอยู่แล้ว”

                “หึๆ”

                ม่านฟ้า

                พอมาถึง ฉันก็บินขึ้นไปโดยใช้เวทประจำตัวธาตุเมฆา ส่วนวอดก้านั้นได้บินขึ้นไปก่อนแล้ว หน็อยแน่ะ -_- เดี๋ยวก็จับหมกส้วมเสียหรอก

                ฉันหยิบนกหวีดอันหนึ่งขึ้นมาซึ่งขอยืมมาจากพี่สาวแสนใจดี (รึเปล่า) ที่เป็นจ้าวแห่งท้องฟ้าก็ว่าได้ ป่านนี้น่าจะเกษียณแล้วมอบตำแหน่งให้น้องสาวตั้งนานแล้ว ขี้บ่นซะขนาดนั้น (เขาเพิ่ง 18 เองนะ -___-)

                นกหวีดสีทองที่อยู่ในมือฉันนั้นตอนนี้ฉันได้ชูขึ้นมาเป็นความนัยให้วอดก้า ซึ่งเจ้าตัวก็พยักหน้ารับ ฉันยิ้มน้อยๆ และไม่รอช้าที่จะเป่ามัน

                ปรี๊ดดดด!~

                ทันทีที่ฉันเป่ามันก็เกิดเสียงสะท้อนดังไปทั่วน่านฟ้า กริฟฟินนับสิบต่างมาล้อมพวกเราไว้... ใช่แล้ว นกหวีดนั่นก็คือเครื่องเรียกกริฟฟินนั่นเอง... วอดก้าไม่รอช้าที่จะเรียกคทาประจำตัวออกมาพร้อมกับตวัดมันไปมา (ลีลา -__-^)แล้วส่งสายตาอันเฉียบคมซึ่งไล่เจ้าของได้เป็นอย่างดีมาให้ฉัน เป็นสัญญาณบอกว่า ‘นี่มันวิชาการ์เดี้ยน -___-++ มาเจ๋ออะไรอยู่แถวนี้’ ฉันซึ่งกระฟัดกระเฟียดบวกน้อยใจ ก็ยอมจำนนพร้อมกับลงไปข้างล่างแล้วนั่งยองๆอย่างไม่พอใจ แต่ก็ยังแอบอู้นิดๆ (?)

                วอดก้าเริ่มตวัดไม้คทาขึ้นพร้อมกับร่ายมนต์อะไรบางอย่าง ทันใดนั้น ไม้คทาที่แสนสวยดูไร้พิษภัยก็กลายเป็นดาบอันเฉียบคมที่พร้อมจะตัดทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้าเป็นอย่างดี

                ไม่รอช้า วอดก้าก็เริ่มตะลุยพวกกริฟฟินได้อย่างไม่ยั้ง ด้วยร่างกายที่เล็กและว่องไวทำให้พวกกริฟฟินมองแทบไม่ทันนั่นด้วยความไม่เกรงกลัว ซึ่งฉันก็ทยอยเป่านกหวีดเป็นระยะๆ (แกล้งกันนี่หว่า - วอดก้า) บางครั้งก็ใช้ธนูคู่กายยิงขึ้นไปซึ่งแน่นอน วอดก้าต้องหลบลูกธนูไปด้วย แต่ฉันสิ ต้องหลบคำด่านับพันคำของพี่แกด้วย =3= เฮ้อ~ ก็อยากช่วยฝึกไง (ไม่ต้องเลย =__=^ - วอดก้า)

                ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง

                “ฉันฆ่าเธอแน่ =___=^”

                “โอ๋ๆ อย่าอารมณ์เสียสิ =3= ทีนี้การบ้านก็เสร็จไปอีกหนึ่งแล้วนะ เดี๋ยวกลับไปจะเลี้ยงข้าวเพิ่มนะๆ” ฉันอ้อน

                “ชิ! ยอมก็ได้”

                “แล้วเธอฆ่ากริฟฟินเลยเหรอ เดี๋ยวก็โดนเฉ่งหรอก -___- ถ้าโดนแล้วฉันจะโทษเธอคนเดียวเลยนะ”

                “ไม่ตายหรอก จะบ้าเหรอ -__- แค่ยาพิษชนิดนึง ทำให้ร่างกายชา สักครึ่งชั่วโมงก็หายแล้ว”

                “ช่างเป็นแม่พระ”

                “เงียบปากไปเลย =____=^/ / /”

                เอ๊ะ! ฉันเห็นว่าพี่แกแอบหน้าแดงด้วยนะ ฮ่ะๆๆ น่ารักจังเลย ^______^