คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter :} 3 วันธรรมดาที่ไม่ธรรมดา
3
"เหนื่อยจายยยยจิงๆ ที่ต้องรักเธออออ T___T ทำไมช้านนนต้องรักเธอออ ช้านไม่เข้าจายยย~ โฮกฮากก "
"เป็นเหี้ยไรวะ ไอ้ยุนร้องเพลงเหี้ยไร = ="
ฮันคยองเอ่ยปากถามยุนโฮหลังจากที่ทนฟังเพลงทีเพื่อนเขาร้องออกมานาน
"กูรักน้องแจจุงมากมายวะมึง =3= อะไรไม่รู้ดลใจให้กูรัก เห็นครั้งแรกก็ไม่สามารถละสายตาออกได้ *O* เสน่ห์มันช่างเย้ายวนให้หลงรัก ไม่รู้ทำไมช้านนนนต้องรักเธอ เออ เออ เออ ~"
"=________=^^"
ยุนโฮยังคงร้องเพลงต่อไปโดนไม่สนใจฮันคยองที่หน้าบึ้งตึงเพราะทนฟังเสียงร้องที่คล้ายเป็ดของเพื่อนตัวเองไม่ได้ มันบ้าจริงๆนั้นแหละ -___-^
"ว่าแต่ว่า ไอ้บอมมันหายไปไหนของมันวะ "
"ออกไปไหนไม่รู้ เมื่อกี้ฉันเห็นอยู่นะ"
คนตาสวย ลีทึก ตอบคำถามพ่อมังกร ตอบเสร็จก็ก้มหน้าก้มตาลงไปทำงานของตนต่อให้เสร็จ โดยมีพ่อหมีนั่งโอบกอดอยู่ข้างหลัง
"ไปไหนของมัน -^-"
"รักเธอ รักเธอ รักเธอ ร๊ากกกเธอออออ โว้ววววว ~ "
"-_______________-;; "
เมื่อหันไปมองหน้ายุนโฮก็ต้องเปลี่ยนใจที่คิดจะชวนไปหาคิบอมเพราะมันจะต้องร้องเพลงต่อแน่ๆ คือไม่อยากฟังอ๊ะ - -^
"แล้วไอ้คยูอ๊ะ"
"มันทนเห็นฉันหวานกับทึกกี้ไม่ได้เลยตาร้อน ไปตามตื้อมินนี่ที่รักมันแล้ว อุหวะฮ่า ๆๆ"
คราวนี้กลายเป็นคนตัวใหญ่หรือคังอินที่โอบกอดลีทึกอยู่ด้านหลังตอบขึ้นมาบ้าง
"แล้วตูจะไปกับใคร -_____-?"
ทางด้านคิบอมที่เดินออกมาจากห้องสภานักเรียนไม่นานนัก เพราะเห็นหลังดงแฮไวๆ เดินผ่านหน้าห้องสภาของตนจึงเดินตามมาดู
"อยู่ไหนเนี้ย =^= ไอ้ห้องพยาบาลบ้า ออกมาเดี๋ยวนี้นะ ไม่ออกฉันจะกินแก แฮ่ >___<"
คิบอมอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทีบ้าๆบอๆของคนด้านหน้า
"T___T ออกมาสักทีเด่ะ อยู่หนายยยยย "
ดงแฮเบ้ปากเล็กน้อยแล้วตะโกนเรียกห้องพยาบาล ราวกับว่ามันจะได้ยินแล้วโผล่ออกมาให้เห็น คิบอมมองดูก็ส่ายหัวเล็กน้อยกับความปัญญาอ่อนของดงแฮ
"ไม่ออกมาเค้างอนนนนนนนน บู้ๆ =^= "
"ห้องพยาบาลมันมีชีวิตหรือไงนะ เรียกมันมามันคงจะโผล่ออกมาหรอกนะ -_-"
คิบอมที่ทนฟังอยู่นานโผล่ออกมาจากหลังเสาแล้วพิงมันก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
"ชิ ๆ -^- แล้วจะให้ทำไงละ"
"ก็ถามอาจารย์ถามคนแถวนี้สิ"
"ไม่เอา -*- "
"=______=;;"
คิบอมเอือมระอากับคนตรงหน้า ชาตินี้จะคุยกันรู้เรื่องมั๊ย ?
"ว่าแต่นายเหอะ อยู่แถวนี้ก็ไม่รู้จักรีบออกมาให้ฉันตะโกนอยู่ได้ เลี้ยงติมเลยยยย เลี้ยงเลยย =O="
"ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ -____-"
"แล้วไง"
"รู้จักหัดเคารพกันบ้าง"
"รุ่นพี่ไม่ใช่พ่อ =^=ทำไมต้องทำ ไม่รู้ละนายต้องเลี้ยงไอติมถ้วยใหญ่ๆ ฉัน >____< แล้วพาฉันไปห้องพยาบาลด้วยยยยย !!"
"ทำไมฉันต้องทำตาม"
"เพราะนายเป็นกรรมการนักเรียน ! มีหน้าทีคอยดูแลทุกข์สุขของเหล่านักเรียน ทำตามนโยบายที่มีไว้ ไม่งั้นเราจะปลดคุณออกจากสภา คิบอมเบอร์ 11 นายถูกปลดแล้ว วู้ฮูวว ~ เย้ๆๆๆ >O<"
"ดงแฮ =____=+"
คิบอมถึงกับเหนื่อยอ่อน ให้ตายเหอะเกิดไม่เคยเจอใครที่เพี้ยนได้ขนาดนี้แถมซนเป็นลิงอย่างนี้มาก่อน
"เฮ้อ ~ -___-^ หัดศึกษาโรงเรียนก่อนเข้ามาสะบ้างจะได้รู้อะไรอยู่ตรงไหนเข้าใจมั๊ย"
"นี่ๆ พึ่งนึกได้ร้านเค้กเปิดใหม่หน้าโรงเรียนหอมมากกกก >O< เย็นนี้พาไปเลี้ยงหน่อยนะ *3*"
" =__________________________________________________________="
ตกลงเราคุยเรื่องเดียวกันหรือเปล่าดงแฮ !!!
"คิม ฮีชอล !!!"
เสียงของอาจารย์ที่ยืนสอนอยู่หน้าห้องเรียกร่างบางขึ้น อย่างโมโห ก็แหงนะสิสอนมาจะหมดคาบอยู่แล้วไม่สนใจฟังกันเลย !!
"?? วอทซับบบ บ"
ผู้ที่ถูกเรียกขานรับกลับไป อย่างไม่เกรงกลัว
"ตั้งใจเรียนหน่อยสิ !! อาจารย์เห็นเธอนั่งเล่นคนเดียวไม่ฟังมาตั้งนานแล้วนะ!!"
"แล้วไง"
ร่างบางตอบกลับไปพร้อมกับยักไหล่เบาๆ ก็แน่ละสิ จะให้ไปเล่นไปคุยกับที่ไหนละ =U=; ไอ้แจก็หลับเป็นตายส่วนไอ้ด๊องก็ถูกครูใช้งานไปเอายาหอมข้อหาร้องเพลงในคาบ
"ก็ไม่ยังไง ! ฟังที่อาจารย์สอนแล้วจดตามสักทีสิ !"
"จารย์รู้ได้ไงว่าผมไม่ฟังผมไม่จด จารย์มีตาทิพย์หรือไง =w= ตอนจารย์หันไปเขียนกระดานจารย์รู้ไงว่าผมทำอะไรอยู่ อย่ามาปรักปรำกันนะจารย์ ระวังจะไม่มีที่อยู่ =.,="
"ธะ เธอ !!"
"-_____-^ ผมไม่ชอบคำว่าเธอเอาสะเลยนะจารย์.."
"กล้าต่อล้อต่อเถียงกับอาจารย์หรอห๊ะ!!?"
"ผมกำลังสนทนาประสาคนแก่หรือไงละ"
"คิม ฮีชอล !!"
"ผมคงไม่ได้ชื่อ คิม ชอลฮี หรอกครับ =W=;"
ร่างบางเถียงไปเอียงคอไปมาทำเอานักเรียนชาย(เมะ)หัวใจละลาย อ๊ากกกกกกก น่ารักกว่าเมียตูอี๊กกกกกก =.,=
"เธอ!!!"
ปัง !!!
"เอ๊ะ ! =[]= ก็ผมบอกไปแล้วไงว่าไม่ชอบคำว่าเธอ จารย์ฟังไม่รู้เรื่องหรือไงกันนะ !!!!! ชื่อมีให้เรียกก็เรียกไปเสะ ! หรือต้องใช้กำลังก่อนหรือไงถึงจะรู้เรื่องนะ! ผมว่าจารย์แก่แล้วน่าจะเข้าใจนะ -____- ;; ดูดู๊ตีนกาขึ้นแหนะ =U= ;;"
ฮีชอล ลุกขึ้นตบโต๊ะดังลั่นจนนักเรียนทั้งห้องหันมามองอย่างหวาดๆ ไม่เว้นแม้แต่อาจารย์เอง ฉันเองก็ได้ยินกิตติศัพท์ความแสบมาเหมือนกันนะ TOT^ แล้วชี้หน้าอาจารย์อย่างเอาเรื่องพร้อมกับพูดร่ายยาวจนตอนสุดท้ายทำหน้าบ้องแบ๊วไร้เดียงสาแถมยังมีการแอบไปจับตีนกาครูอีกแหนะ =_= +++
ผู้มีอายุกว่าถึงกับอึ้ง โฮกฮาก เบ๊บี๋ ตั้งแต่สอนมาไม่เคยเจอนักเรียนน่ากลัวบอกดื้อบวกแสบบวกมันทุกอย่างอย่างนี้มาก่อน T__________________________________T '
คิม ฮีชอลเธอคือปีศาจกลับชาติมาเกิดรึเปล่านะ TWT ;;
"จ๊ะ จ๊ะๆ =[]='; "
ฮีชอล ยิ้มอย่างพอใจ โฮะๆ ข้าใหญ่ ฮิๆ ><
"ครายยย ครายยยย ครายกัน!!!! มันแย่งปลาร้าไปจากช้านนนนนนนน !!! เอาคืนมานะเฟ้ยยย !!"
"=____=; "
แจ มึงนี่เนอะขนาดกูตบโต๊ะดังลั่นมึงยังไม่ตื่นอ๊ะ = = ความสามารถในการหลับใหลของมึงนี่มันเหลือเกินจริงๆ
อาและ ในที่สุดฉันก็แล้วหละนะว่ามึงรักปลาร้าจริงๆ รักปลาร้าถึงขั้นเอาไปฝันเลยนะนั้น
"อ๊า ปลาร้าที่รักพรุ่งนี้เราจะแต่งงานกานนนนนนนน ~ เย้เย้ ~"
=_____________________________- ++
ระหว่างนั้นเองฮันคยองที่เดินมาถึงห้องที่ร่างบางคนสวยเรียนอยู่ก็เดินเข้ามาขออนุญาตอาจารย์ที่กำลังกุมขมับน้ำตาเล็ด (=_=)
เรื่องที่มาขออนุญาตนะหรอ =.,= ก็ขอพาตัวคิม ฮีชอลแม่นางคนสวยไปกินลมชมวิวดูธรรมชาติไงละ ฮิๆ พรุ่งนี้วันเสาร์สะด้วย =…=
ความคิดชั่วร้ายเริ่มแทรกซึมเข้าไปสู่ชั้นสมอง(อันน้อยนิด)ของฮันคยอง
คิม ฮีชอล ฉันต้องการนายยยยย ~ (เข้าขั้นเพ้อ - -)
"เชิญเถอะจ๊ะ T^T ; จะพาแม่นางไปที่ไหนก็ไป ฉันรู้เจ็บแทรบแปลกไปที่ทรวงอก ฉันทรมานเหลือเกิน เกินกว่าจะเยียวยาไหว ววว ~ "
"ครับๆ ๆ _ _ +"
"คิม ฮีชอลจ๊ะ T0T วันนี้อาจารย์อนุญาตให้เรียนแค่นี้พอ กลับไปกับประธานนักเรียนเถอะจ๊ะ"
"เย้ !!! >____________<"
"=____________= ;"
คนที่เย้ นั้นไม่ใช่ฮีชอลแต่กลายเป็น แจจุง ที่หูผึ่งราวกับได้ยินเสียงปลาร้าร้องหาตื่นขึ้นมาจากนิทราที่เข้าสู่ห้วงหลับใหลไปนานนับสองคาบ -____-
ไอ้บ้าแจ คนที่ได้คือฉันโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย !
"ไอ้แจ -____-;; ขอแสดงความเสียใจด้วยแกคือจุดอ่อน โปรดอยู่ในห้องเรียนสี่เหลี่ยมนี้ต่อไปเถอะ อิยะฮ่าๆ =W="
"ไอ้ไงอ่า T----------------T"
"เพราะประธานสุดหล่อเค้ามาขออนุญาตให้ฉันไปกับเขาแค่คนเดียว หลับไปเถอะที่รัก =3="
"แง้ T+++T ความยุติธรรมมันอยู่ตรงหนายยยยยยยยยยยยยยยยยย ~"
ฮีชอลและฮันคยองเดินออกมาจากห้องโดนมีฮันคยองเดินโอบไหล่อยู่ข้างๆ
"เฮ้ๆ - -+ ใครใช้ให้นายเอามือมาโอบไหล่ฉันนะ"
"หัวใจนายมันสั่งมา =.,="
"ตลก ! เอาออกไปเฟ้ย !"
"เฮ้ๆๆๆ อย่าลืมนะว่านายไม่ต้องเรียนก็เพราะฉันนะ"
=U= ; ชิๆ ทวงบุญคุณกันซึ้งๆน้าเลยนะเฟ้ย ชิฉันก็ไม่ได้อยากออกมาสะหน่อย (หรอออ ?) จะว่าไป ไปเที่ยวไหนดีหนออ (=_=)
"เหอะ !"
ฮีชอลสะบัดหัวหนีออกไปอีกทางหนึ่ง ว่าแต่ว่าด๊องมันหายหัวไปไหนของมัน -O- ออกไปเอายาหอมที่ห้องพยาบาลหรือแข่งวิ่งรอบโลกฟ่ะนั้น
"นี่ ! ไปเที่ยวทะเลกัน"
"=.,= น่าสน แต่! แม่สอนว่าอย่าไว้ใจคนหน้าเหมือนแปะจีนขายน้ำเต้าหู้"
"=________________=^"
วอนโดนตบแล้วนะที่รัก = =
"ฉันรู้ว่านายขอบของฟรี ทริปนี้ฟรีหมดตลอดงาน ! อยากได้อะไรรีเควสมาได้เลย !! ป๋าจัดให้ "
"แน่นะ ?"
"แน่นอน"
"แล้วก่อนไปขอได้ป่ะ "
"ได้อยู่แล้วคร้าบบบบบ คนสวย =.="
"=,,,= นายพูดเองนะ"
"ครับผม ! พูดแล้วไม่คืนคำ ไม่ผิดสัญญา ถ้าผิดสัญญาขอให้เป็นหมันใช้การไม่ได้เลยเอ้า =*="
"ฮิๆๆๆ แล้วนาย
"????"
มากอัพต่อแล้ว
มาอีกด้านหนึ่ง
ดงเฮที่ถูกใช้ให้ไปเอายาหอมตอนนี้กำลังเดินอยู่กับคิบอม
คิบอมกุมขมับเหนื่อยใจกับคนตรงหน้านั้นแหละ เพราะคุยกันคนละเรื่อง
"ถามหน่อยเหอะลีดงเฮ"
"เรียกด๊องอย่างเดียวไม่ได้ไง เรียกทำไมสะเต็มยศ กลัวฉันไม่หันหรอไงห๊ะ -O-"
โอเค ผมว่าเราอย่าไปเถียงเค้าเลย ไม่งั้นอีกสิบชาติก็คงเถียงไม่จบและดูท่าทางแล้วเราก็จะไม่ชนะด้วยแหละ - -+"นั้นแหละ นายไม่เคยศึกษาโรงเรียนเลยหรือไง"
"ศึกษาไปเพื่อไรยังไงสะฉันก็จำไม่ได้อยู่ดี"
"หัดจำไม่ได้หรือไง"
"ไร้สาระเกินกว่าที่จะจำ >3<"
อยากจะเถียงกลับไปว่า ร้านอาหารเปิดใหม่นี่มันไม่ไร้สาระเกินกว่าหรืออย่างใด - -+
"ไป ไป ไปลงนรกสะเถอะที่รักฉันจะลงโทษเธอเวลาของเธอหมดแล้ววว ว~"
เขากำลังร้องเพลงไล่ผมอยู่หรือเปล่าครับ _ _+
"-_____-^^^"
"ทำไมทำหน้างั้นง่ะ ฉันร้องเพลงไม่เพราะไง -^- มีแต่คนบอกว่าฉันร้องเพลงเพราะนะเฟ้ยย อ๋อ รู้แล้วนายคงคิดว่าฉันร้องเพลงไล่นายเปล่าเล้ย ฉันนึกออกเฉยๆเลยร้อง =3= "
"จะให้ฉันแน่ใจได้ยังไงละ -_-"
คิบอมบ่นพึมพำกับตัวเอง
"อา หิวแล้วอ่ะ = 3="
ดงเฮไม่ตอบอะไร แต่เปลี่ยนเรื่องแทน ไหนๆ ก็ไหนๆแล้วให้ไอ้คนรวยนี่พาไปเลี้ยงข้าวดีกว่า -.-
ลูบท้องไปสายตาก็ชำเลืองมองไปยังร่างสูงที่เดินมาข้างๆกัน ด้วยมารยา (?) สาว (?) ดงเฮจึงเดินเข้าไปขนาบข้างติดๆ ถูหน้าขาวๆ เนียนๆ ไร้สิวแลจุดด่างดำของตนเองลงบนไหล่ของคิบอมหวังอ้อนให้พาไปเลี้ยงข้าวโดยหารู้ไม่ว่า คิบอมนั้นใจเต้นแรงแปลกๆ กลับสิ่งที่ดงเฮกำลังทำอยู่นั้น คิบอมก้มลงมองเจ้าตัวเล็กที่กำลังถูๆไถๆหน้าลงบนไหล่ของตนแล้วอมยิ้มขึ้น แสบอย่างนี้ก็มีมุมน่ารักแฮะ ^^ ดูน่ารักว่าตอนดื้อๆมึนๆอีก
"คิบอม ~ เค้าหิว =W="
"? แล้วยังไง"
"พาไปกินหน่อยดิ ร้านเปิดใหม่หน้าโรงเรียนอ่ะ"
"นี่ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียน"
"เอาน่า อีกไม่นานก็เลิกแล้วน่า ไปกินเลยนะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ *O*"
"-________-; ไม่!"
"น้า คิบอมน้า *O* สุดหล่อของด๊อง น้า พาไปกินน้า"
"รอหมดคาบก่อนแล้วค่อยไปกินแล้วกัน =_="
คิบอมสะบัดแขนของดงเฮที่เกาะกุมกับแขนตัวเองออกแล้วนำหน้าไป ดงเฮเบะปาก อย่างหมั่นไส้ ชิ เล่นอย่างนี้ไม่ได้ผลงั้นเจอฤทธิ์น้ำตาหน่อยเป็นไง -.,-
"ฮึกๆ ฮือๆๆT___T คิบอมใจร้ายง่า ไปกินแค่นี้เองก็ไม่ได้ ไม่ได้ไปไหนไกลสักหน่อยอ่ะ ทำไมทำร้ายกันอย่างนี้อ่า TOT คิบอม เค้าเป็นเด็กตัวเล็กๆที่ยังไม่โตเต็มวัยยังอยู่ในช่วงเจริญเติบโตต้องการอาหารมากๆ ในแต่ละวันควรกินอย่างร้อยวันละ 8 มื้อ เช้า สาย กลางวัน บ่าย เกือบเย็น เย็น ค่ำ ดึก น้า TT ถ้าขาดเวลาไหนไปท้องไส้จะปั่นป่วนประหนึ่งสงครามในอิรัก มดลูก(มีด้วยเรอะ ?)จะไม่ทำงานและอาจฉีกขาดได้ เมนส์จะไม่มี( เข้าขั้นเพ้อหนัก) อ๊า นายจะทำร้ายกันได้ลงคอหรอ คิบอมฮยองงงงง ง ~ ฮือออออ U_U"
"=___=" < กำลังสงสัยอยู่ว่าดงเฮมีมดลูก ?
"T_T นายกำลังทำร้ายอนาคตของชาติ ! นาย
ดงเฮยังคงกลั่นกรองเอาคำพูดที่ศึกษามาจากทุกตำรา (ไม่แยกชายหญิง - -) งัดออกมาตั้งแต่สมัยยุกต์ไดโนเสาร์เพื่อให้คิบอมใจอ่อน แต่มันคงจะดีกว่านี้ม้ากมากนะ ถ้าไม่ผสมจนมั่วจนกลายมาเป็น 'ผู้ชายมีเมนส์ ท้องได้ แถมยังมีมดลูกอีกแหนะ '
คิบอมถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่ล้าน - -
"เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออ อ~"
อย่างว่าแหละ แล้วมันก็เป็นรอบที่ยาวที่สุดอีกด้วย
"เอาไงก็เอา"
"เย้ ! >< คิบอมใจดีดงเฮรักคิบอม จุ๊บ =W=;"
O///O
คิบอมตกใจ เอามือลูบแก้มปอยๆ ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ไหนจะคำพูดเมื่อกี้อีก ดงเฮรักคิบอม ทำไมมันมีอิทธิพลทำให้เจ้าชายน้ำแข็งอย่างคิบอมหน้าแดงขึ้นมาได้ คิบอมมองตามหลังของอีกคนที่ทำให้ใจของเขาเต้นรัวและแรง เหมือนครั้งแรก ครั้งแรกกับคนคนนั้น ทั้งๆที่คิดว่าจะไม่มีใครอีกแล้ว แล้วทำไม ?
"ให้มันได้อย่างนี้เถอะ"
คิบอมก้มลงมองปลายเท้าตัวเองแล้วพูดขึ้นมาเบาๆว่า
"อย่ามาหลอกให้ฉันรักเหมือน'เขา'แล้วก็จากไปหวังว่านายคงไม่ใช่ ......"
น้ำตาหยดสุดท้ายหยดเดียว หยดแหมะลงบนฝ่ามือ
ณ ห้างอินประดุกดุ๋ย
"อันนี้ๆ ๆ"
"อู้วๆๆ อันนี้ก็น่าใช้"
"ว้าว +O+ อันนี่น่าลองแฮะ"
"อันนี้ด้วย"
"อันนี้อีก"
"นั้นด้วยยยย !"
"นี่ก็น่ากิน =.,="
"บลาๆๆๆๆ"
"-O- ;; " < สีหน้าของฮันคยอง
เหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่ตนตกปากรับคำมาแล้วฮีชอลก็พาตนมายังห้างชื่อดังแห่งหนึ่งย่านสยาม (=_=)
และแล้วสิ่งที่น่ากลัวก็ขึ้นเมื่อเจ้าตัวแสบเล่นหยิบนู้นยิบนี่ที่เห็นมาตลอดทางลงรถเข็นหมดเลย จนตอนนี้มันล้นพูนจนต้องเข็นสองคันแล้วเนี่ย TT และจะดีกว่านี้มากนะถ้าเจ้าตัวมาช่วยเข็นแต่โอ้นี่ไม่ สองมือกับรถเข็นสองคัน พาป๋าไปกินเนสบุ๊คเหอะ
เดินมาตั้งแต่โรงเรียนยังไม่เลิกจนกระทั่งห้างใกล้จะปิด คุณนายคิม ฮีชอลก็ยังคงช็อปไม่เลิกและมีทีท่าว่าไม่น่าจะเลิกง่ายๆ ฮันคยองถึงกับเหงื่อตก นั้นจะเอาไปกินเอาไปใช้หรือไปถมบ้านนะครับที่รัก TT โดยส่วนตัวแล้วไม่มีปัญหาเรื่องเงิน แต่ไม่คิดว่าจะใจกล้าเล่นถึงขนาดนี้ โอ้โรบิ้น แสบเหลือเกินนะ !
"อะ ..เอ่อ ยังไม่พออีกหรอ -__-"
"ฉันใช้แล้วทิ้ง กระเพาะครากด้วย อ่อ อีกอย่างมีเงินสะอย่างอยากหยิบไรก็หยิบได้นิ"
"T^T"
ไอ้หยิบมันก็หยิบได้แต่ตอนแบกของกลับนี่สิใครจะแบกกกกกก Y_Y
"เอ้าๆๆ เดินมาเร็วๆสิ - -+ ชักช้าวะ อยากไปทะเลแล้วนะเว้ยไอ้แปะจีน"
"-____-^"
"ฮิๆ =W="
ฮีชอลหัวเราะอย่างสบายใจเมื่อได้แกล้งอีกคนได้ แถมยังสะใจอีกต่างหาก
หลังจากที่เดินซื้อของกันอยู่นาน ประดุจอย่างจะย้ายบ้านเข้าไปอยู่แม้ห้างจะปิดแต่ตามใดก็ยังไม่สามารถไล่ฮีชอลออกไปได้ จนยามที่หน้าตาคล้ายๆลิงชิมแปนสีต้องมาไล่ด้วยเอาเอาน้ำมนต์มารดใส่พร้อมบทสวดอะไรสักอย่างอีกบท - -+ และหลังจากที่ฮันคยองได้พบปะกับใบเสร็จ ภาพนั้นเป็นอะไรที่น่าสงสารจับจิตเพราะเมื่อแหกตาดูดีๆแล้ว หลักหมื่นครับท่าน +O+ ไม่ว่าจะรวยล้นฟ้ายังไง ขืน ช็อปงี้ทุกวัน กินเกลือกันเถอะ UOU
ฮันคยองที่แบกถึงประมาณหลายสิบกว่าถุงได้ก็ได้แต่เดินตามต้อยๆ อย่างน่าสงสาร โลกนี้ช่างโหดร้าย ทำไมฮีชอลถึงทำร้ายเราด้ายยยย TT
ปวดหลัง ปวดตัว T^T โฮกกก คุ้มมั๊ยเนี่ยยย ย
ความจริงมันคงไม่นักอะไรมากหรอกเพราะส่วนใหญ่ก็ขนมและก็ของจุกจิกเสื้อผ้าไม่มีความมีน้ำหนักสักเท่าใด แต่ครก! สาก ! กระทะ ! ตะหลิว ! อีโต้ ! เขียง ! นี่สิ
หนักมหาบรรลัยเลยทุกท่าน TOT
บอกผมทีว่าเขาจะไม่ได้เอาไปปาหัวหรือเฉาะหัวผมเล่นแต่อย่างใด โกหกผมที TT !!
มามะมาคุยกันๆ =,,= '
สิบชาติมาเจอกันที
-____________-
สัจธรรมของไรเตอร์ผู้นี้
นั้นแหละ
จะว่าไปชื่อตอนก็ยังไม่ได้คิด
ตอนนี้มันเกี่ยวกับอะไรเนี่ยยย T_____________T
เฮ้อออ
คะแนนสอบตกต่ำ ตกต่ำ -^-
อีกสิบชาติเจอกันตอนหน้าเคอะ _ _ +
ความคิดเห็น