คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เพื่อนรักเพื่อนที่รัก1/1
‘เรียนบแล้วสารภาพรัแล้วแ่ำอบลับเหมือนเิมวันนี้อเมาละัน’
ศิวาทัระแ้วใส่น้ำสีอำพันใส่ปาพรวเียว พอหม็เิมอี
อนนี้สภาพเาเริ่มพูไม่รู้เรื่อแล้ว
ร้านเหล้าืนนี้นไม่พลุพล่านอาเพราะเป็นวันธรรมา
พอให้พนัานในร้านสามารถูแลลู้าไ้ทั่วถึ
“พี่รับพี่เมามาแล้วรับผมว่าลับเถอะนะ”
พนัานายที่อยู่ที่เาเอร์สะิแนลู้าที่นอนฟุบาโ๊ะอยู่นเียว
“ม่ายมาวาิ่อ”
พูบ็แน่นิ่ไปพร้อมเสียรนเป็นอแถม พนัานายไ้แ่ยืนส่ายหัวำลัิะทำยัไับลู้านนี้ี
เสียสั่นเือนสายเรียเ้าแรพอทำให้ศิวาทัมีสิรับสาย
“ฮาโหย ราย”
“เมาหรออยู่ะใร นี่เเอ”
าระเรู้สึเป็นห่วึ้นมาทันที
“เยียว ร้าเหล้าที่มาวานเิมลราว่อนายมาไหมเหามา”
นฟัำลัรุ่นิ่อนะัสินใว้าเสื้อลุมมาทับเสื้อล้ามทันที
“รอนะเี๋ยวไปเมานเียวไ้ไ”
าระเรีบมาน้อนั่วินมอเอร์ไ์เพราะรู้สึเป็นห่วเพื่อน
พอไปถึสภาพที่เห็นือศิวาทัฟุบที่โ๊ะราวับนอนหลับสนิท
พอเลียร์่าเหล้าเรียบร้อยเพื่อนสาว้อวานพนัานในร้าน่วยพยุไปเรียรถแท็ี่เพราะลำพััวเอพยุไม่ไหว้วยรูปร่าอศิวาทันั้นสูราว180เนิเมรแถมัว่อน้าหนาอี
พยุนเียวมีหวัแนล้าแน่นอน
าระเล้วหาุแห้อในระเป๋าาเอศิวาทันเ้าัวลืมามอพร้อมส่ยิ้มหวานเยิ้มใส่
“หารายหาเอม๊าย่วยหา”
ราวนี้มือนเมาว้ามืออีนมาล้วระเป๋าอี้าแทน
าระเสะบัมืออออย่ารวเร็ว่อนะใ้ฝ่ามือบหน้าเือนสินเมาเบาๆ
“ื่นๆถึห้อแล้วื่นๆ”
“อืมมมห้อ” แ่เปิประูร่าหนาสูให่็ล้มึลพื้นเพราะนร่าบาฝืนพยุไว้แ่้านแรไม่ไหวนปวร้าวไปทั้แนเลย้อยอมปล่อยให้ล้มไป่อหน้า่อหน้า
“โอ๊ยยย”
นเมาแทบสร่าเมาทันทีที่ศีรษะระแทพื้นัโป๊
“เ็บไหมทัเราอโทษัวเธอหนัมา” ไม่มีเสียอบลับทำให้นที่รู้สึผิใยิ่นั่อนะ่อยๆพ
ยุร่าหนาไปที่เียอย่าทุลัทุเล
เมื่อัารนเมาให้นอนบนเียเรียบร้อยแล้ว
าระเถึารหอบแฮเลยทีเียว่อนะทรุร่าล้าเีย ‘แน็ปวไปหม
สสัย้อเฝ้าทั้ืนเมาอี่าหา’
“ปวหัวมาปวๆ”
เสียนเมาเมื่อืนร้อไม่หยุ นนที่หลับ้าเีย้อรีบื่นมาู
“ื่นเร็วัเพิ่หโมเ้าเอทั”
นพูยี้ารัวๆเพราะมันเ้ามาริๆ
“อ้าว!เมานอนอนไหน เฮ้ย!”
ราวนี้สีหน้านบนเียบ่บอว่าใสุี
“ลานเมามาเมื่อืนแทนที่ะอบุไม่มีเลย”
ศิวาทัทำหน้าับำอบเพื่อนสาว เาำไ้ร่าวๆว่าินเหล้านเียวแล้วเมาพอสมวร
และลับล้ายลับลาว่ามีสายเ้าและรับและ็ำไม่ไ้ว่าใรโทรมาแ่นั้นเอ
“อือ
อบุที่ลามาแล้วนเมาทำอะไรเธอหรือเปล่า” นถามยื่นหน้ามาใล้ทำให้อีน้อรีบถอยัวออมาห่า
“เปล่าเรานอน้าเียเผลอหลับไปเลยเธอ็เมาไม่รู้เรื่อ”
“ีแล้วไม่ั้นปานเลียเรามาเลยถ้าเราทำอะไรเธอ”
ราวนี้าระเเริ่มเสียแผ่วเบาล
“ลัวปานเ้าใผิมาเลยนะทั
ไม่มีอะไรแล้วเราลับละนะมีสัมภาษ์านอนบ่าย”
“โอเแล้วเอันนะ”
ปานระพียันั่ที่โหินเหม่อมอท้อทะเลที่มีแสระยิบระยับยามแสแส่อระทบ
เพื่อหนีวามวุ่นวายทั้หมหิสาวยอมหนีมาเที่ยวทะเลนเียว
ศิวาทัสารภาพรัมาสอรั้แล้วแ่เธอ็ทำร้ายวามรู้สึเพื่อนทั้สอรั้ ยัไหัวใเธอ็ไม่เยเปลี่ยนไปแม้ล่วเลยไปนานแ่ไหนวามทรำยััเนเสมอ
ความคิดเห็น