คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : SF:MARKBAM
[Mark Talk]
JYP CUBE
เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณนี้ รอบโต๊ะที่ผมนั่งเต็มไปด้วยผองเพื่อนในคณะ ที่กำลังสนุกสนานกับผู้หญิงข้างกายและการดื่มน้ำสีอำพันในแก้วทรงสวยนั้นเป็นว่าเล่น ผมก้มมองนาฬิกาสายหนังที่ข้อมือบอกเวลาว่าตอนนี้ตี1แล้ว หัวสมองพลันนึกถึงอีกคนที่กำลังรอใครอยู่ในห้องเล็กๆทันที
“แจ๊คสัน กูว่ามึงกลับหอไปได้แล้วนะ”ไวกว่าความคิดผมหันไปพูดกับคนข้างกายทันที
‘แจ๊คสัน’เป็นเพื่อนตั่งแต่สมัยเกรด10แล้ว พอสอบเข้ามหาลัย เราเลยเลือกเข้าคณะวิศวะเหมือนกันแถมยังฟลุ๊กสอบติดมหาลัยเดียวกันอีกต่างหาก ผมเลยโชคดีไม่ต้องไปหาเพื่อนในมหาฯลัย ที่สำคัญแจ๊คสันยังเป็น‘แฟนของคนที่ผมรัก’
“หู้ยยยยย˜˜ รีบหรอไอ้ต้วน˜˜ จะรับกลับไปทามมายยย”แจ๊คสันที่ดื่มไปซ่ะเยอะ ตอนนี้เลยเมาเป็นหมาพูดภาษาคนไม่รู้เรื่องไปแล้ว
“มึงเมามากแล้ว”ผมตอบไปเสียงเรียนแต่ตอนนี้ในใจกลับนึกถึงแต่‘แบมแบม’ตอนนี้คงอดหลับอดนอนจะนั่งรอแจ๊คสันอีกตามเคย แบมแบมจะรู้มั้ยทุกครั้งที่ผมเห็นแบมแบมนั่งรอแจ๊คสันอย่างนั้น
มันทำให้ผมเจ็บปวด...
ผมมันแย่เอง...
ที่ไม่กล้าบอกแบมตั่งแต่แรก...
[BamBam Talk]
หอพักIGOT
1:30 น
ผมเงยหน้ามองนาฬิกาที่ผนังห้องรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ทำไมแจ๊คสันกลับดึกจัง ไหนบอกว่าจะไปทำรายงานบ้านมาร์คฮยองไง กลับดึกขนาดนี้คงไม่ได้เกิดเรื่องไม่ดีอะไรกับแจ๊คสันหรอกนะ
พอสมองพลันคิดถึงเรื่องไม่ดีขึ้นเลยอดไม่ได้ที่ตัวเองจะหยิบโทรศัพท์มาโทรหาแจ๊คสัน รอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้...
โทรไปหลายรอบแจ๊คสันก็ไม่รับสายผมซักที ผมเลยถอดใจเปลี่ยนไปโทรหามาร์คฮยองแทนรอไม่นานมาร์คฮยองก็รับโทรศัพท์ผม
“มาร์คฮยองครับ”
(ว่าไงแบม)มาร์คฮยองตอบผม ว่าแต่ทำไมรู้สึกเหมือนเสียงเพลงจากปลายสายมันดังจัง ก็แจ๊คสันไปทำรายงานบ้านมาร์คคฮยองนี้ บ้านมาร์คฮยองเปิดเพลงดังขนาดนั้นเลยหรอ...
“แจ๊คสันอยู่บ้านฮยองรึป่าว เห็นบอกว่าจะไปทำรายงานบ้านฮยองอ่ะ”ปลายสายเงียบไปซักพักก่อนจะตอบผมกลับมา
(อยู่ๆ... แจ๊คสันมันอยู่กับฮยองเอง)
“ผมขอคุยกับแจ๊คสันหน่อยสิครับ”
(แจ๊คสันมันหลับไปแล้วนะ ฮยองว่าคืนนี้มันคงต้องค้างบ้านฮยองแล้วแหละแบมไม่ต้องรอมันหรอก)
“ครับฮยอง”
[Mark Talk]
ผมกัดปากตัวเองแน่น เมื่อกี๊ผมโกหกแบมแบมไป ผมรู้ว่าควรพูดความจริง แบมแบมจะได้ถอดตัวออกจากแจ๊คสันได้ซักที
แต่ผมรู้ว่าแบมต้องเสียใจ...
ผมพร้อมจะเป็นคนที่จะปลอบใจแบม...
แต่หัวใจแบมไม่ได้อยู่ที่ผม...
“ไอ้ต้วนนนนน มาๆชนแก้ว”เสียงไอ้หวังขี้เมาข้างๆผมเรียกผมพรางยกแก้วในมือส่งให้ผม เห็นแบบนี้แล้วก็เริ่มโกรธแทนแบม แบมอดหลับอดนอนรอมัน มนขนาดที่มันมาสังสรรค์กินเหล้า คั่วผู้หญิงแบบนี้เนี่ยน่ะ ถ้าผมเป็นมัน ผมจะไม่มีทางทำให้แบมเสียใจ
“ไม่เอาเว้ย กูจะกลับ!!!”ผมกระแทกเสียงใส่มันไป ก่อนจะเดินออกมาจากคลับทันที ใช่เวลาไม่นานผมก็เหยียบรถมาถึงหน้าหอพักแบมแบม คิดอยู่นานว่าจะขึ้นไปคุยกับแบมเรื่องไอ้แจ๊คสันมันดีมั้ย แต่พอเหลือบไปเห็นห้องที่แบมพักอยู่ไฟดับลงแล้ว ผมเลยตัดสินใจขับรถออกมา
ให้เดาวันนี้ไอ้หวังคงไม่กลับหอ ดื่มเสร็จก็คงไปต่อกับผู้หญิงพวกนั้น
JYP CUBE
แล้วผมก็ต้องขับรถมาที่เดิม ขืนปล่อยมันไว้มีหวังมันได้นอนเฝ้าผับนี้แน่ ว่าแล้วผมก็เดินเข้าประตูแล้วเดินตรงดิ่งไปที่โต๊ะที่มันนั่งทันที แจ๊คสันยังอยู่ในสภาพเมาเละเหมือนเดิม
“หวัง กลับโว๊ย”ผมดึงข้อมือมันให้ลุกทันที
“กลับ.... กลับไปทามมม๊ายยยย”ไอ้ขี้เมาพูด มือก็โบกสะเปะสะปะไปทั่ว
“ไม่เป็นห่วงแบมรึไงว่ะ มึงไม่กลัวแบมเสียใจรึไง”
“เบื่อออ˜˜ เสียใจได้ก็ดี จะได้เลิกๆกับปายยย”เขาบอกว่าเวลาคนเมา ขาดสติมักจะพูดแต่ความจริง ซึ่งผมก็รู้มานานแล้ว ว่ามันเริ่มเบื่อแบมแบมแล้ว ท่าทีมันแสดงทุกอย่าง ทั้งสีหน้า แววตา เวลาพูดถึงแบม มันไม่เหมือนเดิมเลยซักนิด...
“งั้นกูขอแบมนะ”ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมพูดไปอย่างนั้น อาจจะเป็นเพราะรู้ว่ามันเมาด้วยมั้ง หันไปมองอีกทีมันก็หลับไปแล้ว ผมเลยประคองมันแล้วลากขึ้นรถไปคอนโดผมทันที
หอพักIGOT
9:00 น.
วันต่อมา
[BamBam Talk]
อ๊อดดดด˜˜
ในที่สุดเสียงกริ๊งที่ผมรอคอยก็มา แจ๊คสันกลับมาแล้วใช่มั้ย ผมที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟารีบเด้งตัวขึ้นแล้ววิ่งไปเปิดประตูความเร็วแสงทันที
แอ๊ด˜˜
มาร์คฮยอง ไม่ใช่แจ๊คสันหรอ หรือมาร์คฮยองมากับแจ๊คสัน...
“อ้าว มาร์คฮยอง˜˜”ผมยิ้มใส่มาร์คฮยอง ก่อนจะเปิดประตูกว้างให้มาร์คคฮยองเข้ามา
“^^”มาร์คฮยองไม่บอกอะไร เพียงแค่ยิ้มกลับมาให้ผม มาร์คฮยองก็เป็นแบบนี้ทุกทีง่ะ ไม่พูด ยิ้มเป็นอย่างเดียว โด่ววว
“แจ๊คสันมากับมาร์คฮยองรึป่าวครับ”ผมสะกิดถามมาร์คฮยองยิกๆ จริงๆก็กลัวเสียมารยาทนะ มาร์คฮยองมาหาแต่กลับถามถึงแจ๊คสันซ่ะงั้น แต่แบมอยากรู้ง่ะ
“ป่าวหรอก ฮยองมาคนเดียว”
“อ้าว ฮยองมาหาแบมมีไรอ่ะ”โด่ววว ไอ้เราก็นึกว่ากะแจ๊คสัน
“แบมฮยองมีเรื่องจะบอกแบม แต่แบมต้องสัญญากับฮยองก่อนน่ะว่าถ้าฮยองบอกไปแล้วแบมจะไม่โกรธฮยอง”
“เรื่องไรอ่ะฮยอง”
“สัญญาก่อน”มาร์คฮยองยื่นนิ้วก้อยมาข้างหน้าผม
“โอเคครับ สัญญาๆ”แล้วผมก็เอานิ้วก้อยตัวเองไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของมาร์คฮยอง
“ฮยองจะพูดถึงแจ๊คสัน”
“แจ๊คสันเป็นอะไรครับ!!!”
“แบม ฮยองอยากให้แบมทำใจน่ะ แจ๊คสันไม่ได้รักแบมอย่างที่แบมคิด มันไม่เคยรักแบมเลยด้วยซ้ำ แบมไม่รู้หรอกในขณะที่มันคบกับแบมมันไปมือคนอื่นกี่คน ที่ฮยองอยากบอกแบมคือแบมควรจะตัดใจจากมันซ่ะ”
“แบมรู้ แบมรู้หมดทุกอย่างแหละ แบมรู้ว่าแจ๊คสันไม่เคยรักแบมเลย ฮยองรู้มั้ยการที่แบมหลอกตัวเองทุกวันมันเจ็บปวดแค่ไหน”กลั้นไม่อยู่แล้ว น้ำตาที่ผมกลั้นมาตลอด ที่ผมอดทนหลอกตัวเองตลอดเวลามันหลุดออกมาแล้ว ผมโผกอดมาร์คฮยองแน่น ในเวลาแบมนี้ผมแค่ต้องการคนปลอบ ผมต้องการแค่อกอุ่นๆของใครซักคน
“แล้วแบมรู้อะไรอีกอย่างหนึ่งมั้ยครับ”มาร์คฮยองลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา เป็นแบบนี้ตลอด ทุกครั้งที่ผมร้องไห้ คนที่อยู่ข้างๆผมก็มีแต่มาร์คฮยองตลอด“คนที่รักแบมอยู่ตรงหน้าแบมแล้วนะครับ”
“รู้ครับ‘มาร์ค’”
“หืม? ทำไมเรียกมาร์คเฉยๆละแบม ฮยองหายไปไหน”
“แล้วใครจะเรียกคนที่ตัวเอง‘รัก’ว่าฮยองละครับ”
[END]
Talk:ส่งSFมาง้อรัวๆ ขอโทษที่ทิ้งไป เเล้วผิดคำพูดด้วย ตอนที่ผ่านๆไปเห็นไม่ค่อยมีเม้นเลยไม่รู้ว่ามีคนอ่านป่าว อยากให้เเต่งต่อมั้ยมาเม้นหน่อยน่าา ถ้าได้ประมาณ5-6เม้น จะมาต่อให้น่า เเต่ถ้าไม่ถึงก็ว่ากันอีกที อาจเจอไรต์เรื่องใหม่ก็ได้
ความคิดเห็น