คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [GOT7 MARKBAM FIC]รักหมดใจ นายใจร้าย4 100%
4
[Mark]
วันต่อมา....
ตอนนี้ผมอยู่หน้าห้องพยาบาล ป้ายที่หน้าประตูแปะชื่อเข้าของหน้าไว้ ‘กันต์พิมุกต์ ภูวกุล’ชื่อของคนตัวเล็ก
จริงๆผมอยากมาเยี่ยมแบมแบมตั้งนานแล้วแหละ แต่ผมไม่กล้า เหตุการวันนั้นทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ควรเข้าใกล้แบมแบมอีก... สองวันที่ผ่านมาผมจึงเลือกที่จะให้คนอื่นมาดูแบม ทั้งที่จริงๆแล้วผมอยากทำหน้าที่นั้นจะตาย แต่มันจะเป็นผมเสียกับแบมปล่าวๆ ผมถึงเลือกที่จะออกห่างจากแบมแบมไง แต่วันนี้ ร่างกายมันดังทรยศความคิด ตอนที่ผมขับรถออกจากบ้าน ผมตั้งใจจะมาโรงเรียน แต่กลับขับรถมาถึงโรงพยาบาลแทน ผมจึงเลือกทำตามหัวใจซักครั้ง และอาจจะเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ผมจะทำอะไรอย่างจริงจังซักที
แกร๊ก!!!
ผมหมุนลูกปิดประตูเบาๆเพราะกลัวคนข้างในที่หลับอยู่จะตื่น และเมื่อเปิดเข้าไปก็เป็นอย่างที่ผมคิด คนตัวเล็กกำลังนอนอยู่บนเตียง ดวงตากลมโตหลับพริ้ม พวงแก้มยุ้ยที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงนิดๆ อาจจะเพราะพิษไข้... ว่าแล้วผมก็เอามีไปอังที่หน้าผากมนของอีกคนทันที
ร้อน...
ทำไมคนตัวเล็กปล่อยให้ตัวเองเป็นไข้เยอะขนาดนนี้ ไม่ได้กินยาหรอ... เช็ดตัวบ้างรึป่าว... ทำไมความรู้สึกผมตอนนี้มันร้อนรุ้มนาดนี้
ห่วง...
คำนี้ผุดขึ้นมาในหัวผมทะนที แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากเดินไปบอกพยาบาลที่ประจำอยู่ที่ชั้น ก่อนจะเดินออกมา ผมต้องนึกไว้ตลอดสิ คนตัวเล็กไม่ควรอยู่ใกล้ผม คนตัวเล็กต้องปลอดภัย....
-------------10%-------------
3วันต่อมา
โรงเรียนjyp
[BamBam]
วันนี้เป็นวันที่ผมมาโรงเรียนหลังจากหยุดไปเกือบอาทิตย์ หลังจากที่ผมเข้ามาในโรงเรียนได้ไม่นาน ก็ถูกเรียกข้าวของปกครองไปสืบสวนยกใหญ่ ว่าผมไปทำอะไรขัดใจใครรึปล่าว ผมไปตึกชมรมทำไม แล้วอีกเยอะบลา บลา บลา แล้วพอผมออกมาจากห้องปกครองมาได้ ก็เตรียมจะเดินไปห้องเรียน พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อน
แล้วใครทำผมล่ะ....
แล้วทำทำไม....
ผมไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจ....
คำถามมากมายก่านกอง(แสดงถึงความมากจริงๆ//จริงๆน่ะ -0-)ผุดขึ้นในหัวผม ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว เดินคิดตลอดทาง คิดมากไปจนลืมมองทาง...
จนชนกับใครเข้า....
“อ่ะ!!!”ผมอุทานอกมาเมื่อผมดันไปเดินชนกำแผงอกของ.... พี่มาร์ค-0-
“.....”เงียบ... พี่เขาเงียบอีกแล้ว เจอผมทีไรก็ทำหน้าตึงใส่ผมทุกที เขารังเกียจผมมากหรอ
“ผมขอโทษนะครับ”ผมพูดพลางค้างให้พี่มาร์คหนึ่งที แล้วเตรียมเดินออกไป
ในเมื่อเขาไม่อยากเจอหน้า....
ในเมื่อเขาไปอยากคุยด้วย.....
แล้วผมจะอยู่ให้เขารำคาญทำไมกัน....
ผมทำท่าจะเดินออกไป แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อ ได้ยินเสียงของพี่เค้า
“เดียว...”
“ทะ.. ทำไมหรอครับ”
“หัวนาย...”
“....”
“เป็นยังไงบ้าง....”
----------30%----------
“มะ...ไม่เป็นไรครับ”
“อืม ดีแล้วแหละ”
“งั้นผมขอตัวไปเรียนก่อนน่ะครับ”จริงๆผมอยากอยู่ตรงนี้นานๆน่ะ อยากอยู่ใกล้ๆพี่มาร์ค แต่ผมว่าพี่เขาคงลำคาญผมเต็มทีแล้วหล่ะ ดูจากสีหน้าก็รู้พี่เขาไม่จำเป็นต้องบอกหรอก
“เชิญ...”น้ำเสียงนิ่งๆติดจะรำคาญนิดๆบอกผม
ผมเดินออกมาจากตรงนั้น บรรยากาศรอบตัวเริ่มดีขึ้น เป็นแบบนี้ทุกครั้ง ทุกครั้งที่ผมเจอพี่มาร์ค บรรยากาศรอบตัวจะมาคุตลอด ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าต้องทำยังไง ทำไมพี่เขาถึงเกลียดผมขนาดนี้ ผมมั่นใจว่าไม่เคยทำอะไรให้พี่มาร์คโกรธเลย
จะทำได้ยังไงล่ะ....
แค่พูดเขายัดไม่พูดกับผมเลย...
12:00 น.
“แบมวันนี้กินอะไรอ่ะ”บีไอถามผม ตอนนี้เรายืนอยู่ที่โรงอาหาร ช่วงพักกลางวันโรงอาหารวุ่นวายไปหมด นักเรียนชั้นม.1-6ถูกปล่อยมาทานอาหารกลางวันพร้อมกัน ทุกร้านในโรงอาหารแถวยาวไปหมด แค่เห็นแถวผมก็ถอดใจแล้ว แต่ติดตรงที่วิชาภาคบ่ายเป็นวิชาสูบพลังทั้งนั้น ถ้าไม่กินข้าวกลางวัน มีหวังเป็นลมคาห้องเรียนแน่ๆ จะเป็นภาระให้บีไอป่าวๆ
“ไม่รุดิ เดินกูก่อนดีกว่า แถวไหนสั้นก็เอาแถวนั้นแหละ”แล้วผมกับบีไอก็เดินไปเลื่อยๆจนเจอร้านที่คนน้อยที่สุดแล้วจัดการต่อแถว ผมต่อแถวซื้อข้าว ส่วนบีไอแยกไปซื้อน้ำ
พลั๊ก!!!
กลุ่มผู้หญิงกลุ่มใหญ่เดินคุยกัน ในมือถือจานข้าวแล้วน้ำที่บรรจุอยู่เต็มแก้ว ไม่รุจะคุยกันอะไรนักหนา จนไม่มองทางกันเลย ในที่สุดหนึ่งในผู้หญิงกลุ่มนั้นก็เดินชนผมจนได้ น้ำที่บรรจุอยู่เต็มแล้วตอนนี้พร่องลงแล้วเพราะไม่หกใส่เสื้อผมแทน
“!!!”
“พี่ขอโทษๆ”เธอหันมาก้มหัวขอโทษผมยกใหญ่ ดาวที่หน้าอกทำให้ผมรู้ว่าเธออยู่ม.6 เป็นรุ่นพี่ซ่ะน่ะ
“ไม่เป็นไรครับ”ผมก้มหัวให้เธอแล้วหยิบถ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงมาเช็ดๆเสื้อที่เปียกน้ำ
“ถอดเสื้อออกมาสิ”เธอแบมือตรงหน้าผม เป็นเชิงให้ผมส่งเสื้อคลุดไปให้
“มะ ไม่เป็นไรครับ”
“ถอดมา...”
“ดะ เดียวสิครับ ถ้าผมถอดเสื้อคลุ่มออกแล้ววันนี้ผมจะเอาอะไรใส่ล่ะ”
“จองกุ๊ก ถอดเสื้อคลุมนายออกมา”เธอหันไปแบมือใส่ผู้ชายที่เดินตามหลังกลุ่มเธอมา
“อือ”แล้วคนที่ชื่อจองกุ๊กก็ถอดเสื้อตัวนอกออกมาอย่างว่าง่าย แล้วส่งให้พี่ซูจี(ดูป้ายชื่อที่เสื้อ)
“อ่ะ แลกกัน”พี่ซูจีส่งเสื้อของจองกุ๊กมาให้ผม
“ตะ...”
“ถอด!!!...”
“คะ ครับ”งือ... ทำไมต้องทำหน้าตาดุๆใส่ผมด้วยอ่า ผมเลนต้องจำใจถอด เสื้อนักเรียนตัวนอกออกมาแล้วเอาของจองกุ๊กมาใส่แทน
“ก็แค่นั้นแหละ”พี่ซูจีรับเสื้อของผมส่งไปให้จองกุ๊ก แล้วหันไปพูดกับจองกุ๊กแทน “เอาไปซักซ่ะ แล้วพรุ้งนี้ถ้าฉันเห็นมีคราบน้ำแดงติดเสื้อ แม้แต่จุดเดียว นายอย่าหวังว่าจะได้อยู่โรงเรียนนี้อย่างสงบสุข” โอ้ นี้มันมาเฟียชัดๆ แค่เสื้อเปื่อนน้ำยังขู่กันขนาดนี้ ถ้าใครไปเผาบ้านพี่ซูจีเข้านี่ต้องอพยบหนีข้ามประเทศไปอยู่ไทยเลยมั้ย
“...”
“นายอยู่ห้องอะไร”แล้วพี่ซูจีก็หันมาถามผมอีกที
“ห้องcครับ”
“อืม พรุ้งนี้เดียวฉันเอาเสื้อไปให้ ว่าแต่นายชื่ออะไร”
“แบมแบมครับ”พี่ซูจีไม่พูดอะไร แต่เดินิกมาเลย แล้วบีไอ ก็เข้ามาแทน
“แบม ยังไม่ซื้อข้าวอีกหรอ แล้วไปเอาเสื้อใครมาใส่อ่ะ”บีไอมาถึงก็ถามผมทันที
“อ๋อ เมื่อกี่มีคนทำน้ำหกใส่แบมอ่ะ แบมเลยยืมเสื้อจองกุ๊กมาใส่”
“อ๋อ”
“บีไอ แบมมีคำถาม”
“ว่า”
“พี่ซูจีคือใครอ่ะ”
“แฟนเก่าพี่มาร์คหน่ะ มาเฟียประจำโรงเรียนเลยเหอะ แบมอย่าไปยุ่งกะพี่ซูจีมากน่ะ”
“อืม”
แฟนเก่าพี่มาร์ค...
-----100%-----
take:หายไปนานหลายอาทิตย์เลย ลืมรึยังว่าเคยอ่านเรื่องนี้ อย่าเพิ่งลืมกานนนน อีไรท์เตอร์มันไปติดฟิคมา อ่านฟิคจบเเล้ว กลับมาอัพเเล้ว ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดพรุ่งนี้จะมาอัพสเปเชียลไถ่โทษนร้า อย่าเพิ่งลืมกานนนน
ป.ลอลิง:อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์นร้า
ความคิดเห็น