คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 7 ขอความช่วยเหลือ
7
ขอความช่วยเหลือ
ทันทีที่เสร็จงานในเย็นนั้นอย่างเป็นทางการ ริค เดคการ์ดก็บินข้ามเมืองไปยังถนนค้าขายสัตว์ที่มีหน้าต่างกระจกใบใหญ่กับป้ายไฟเรียงเป็นทิวแถว ความหดหู่ที่เขาเผชิญเมื่อเช้ายังไม่หายไป แต่ภาพของเหล่าสรรพสัตว์ทำให้เขาดีขึ้นได้เสมอ
“ไงครับคุณ” เซลส์แมนทักขึ้นเมื่อเห็นเขาจ้องสัตว์ในร้านรวงหนึ่ง “เจอตัวที่ชอบมั้ยครับ”
“ผมชอบทุกตัว” ริคตอบ “ปัญหาอยู่ที่ราคา ผมมีอยู่สามพันดอลลาร์” กรมตำรวจจ่ายเงินค่าแอนดรอยด์สามตัวให้เขาแล้ว
“แพะเป็นไงครับ สามพันเหมาะจะซื้อแพะนะครับ ประโยชน์ของมันคือคุณสอนมันจู่โจมขโมยได้ และมันไม่เหมือนสัตว์ชนิดอื่นตรงที่มันกินได้ทุกอย่าง ถ้าวัวกับม้ากินอาหารที่มีกัมมันตรังสีปนเปื้อน มันจะตาย แมวก็เหมือนกัน แต่ะไม่ใช่กับแพะ ตัวนี้ตัวเมียครับ พันธุ์นูเบียนตัวเมียสีดำที่สวยมาก และราคาก็สวย” ผู้ช่วยเขียนตัวเลขลงบนกระดาษ
ริคเช็คสำเนาซิดนีย์ของเขา จากนั้นก็ดึงกระดาษออกมาเขียนตัวเลขที่ต่ำกว่า
“ไม่ครับ นั่นไม่พอ! อายุมันยังไม่ถึงหนึ่งขวบเลย” ผู้ช่วยเขียนอีกครั้ง
“ตกลง” ริคบอกแล้วยื่นเงินทั้งหมดส่งให้
พนักงานร้านขายสัตว์ช่วยเขายกแพะขึ้นไปไว้ในโฮเวอร์คาร์ เราเป็นเจ้าของสัตว์เลี้ยงแล้ว ริคพูดกับตัวเอง สัตว์ที่มีชีวิต ไม่ใช่สัตว์ไฟฟ้า เป็นครั้งที่สองในชีวิตที่ราคาทำให้เขาสะพรึง เขาตัวสั่น แต่เราต้องทำ เขาบอกตัวเอง เพราะเรื่องที่ผ่านมากับฟิล เรคช์ เราถึงต้องเรียกความมั่นใจกลับคืนมา ไม่งั้นเราก็ทำงานนี้ต่อไม่ได้
เขาขับไปยังอพาร์ตเมนต์ที่อยู่กับไอแรน เธอจะโกรธ เขาคิด เพราะตอนนี้เราต้องรับผิดชอบเลี้ยงแพะแล้ว และเธอจะต้องดูแลมันในเมื่อเธออยู่บ้านทั้งวัน เป็นอีกครั้งที่เขาหดหู่ เขาลงจอดบนหลังคาและเอาแพะออกมา มันมองเขาด้วยดวงตาสุกใสแต่ไม่ได้ส่งเสียง ริครีบรุดลงไปข้างล่าง
“สวัสดี” ไอแรนทักทาย ง่วนอยู่กับมื้อค่ำ “คืนนี้คุณกลับดึกนะ”
“ขึ้นดาดฟ้า” ริคบอก “ผมอยากให้คุณดูบางอย่าง”
“คุณซื้อสัตว์เลี้ยงมา!” เธอตามเขาไปทันที “แต่ทำไมคุณไม่พาฉันไปซื้อด้วย มันเป็นของล้ำค่าที่สุดที่เราเคยซื้อเลยนะ คุณหาเงินได้เยอะล่ะสิ ใช่มั้ย”
“ใช่ ผมฆ่าแอนดรอยด์ไปสามตัว ผมต้องซื้อมัน” ริคอธิบาย “วันนี้มีบางอย่างไม่ถูกต้องเกี่ยวกับการที่ผมฆ่าพวกมัน ผมต้องมีสัตว์เลี้ยงถึงจะทำต่อได้”
ตอนนี้พวกเขาอยู่ข้างนอกแล้ว และเขาก็ชี้ไปทางแพะโดยไม่พูดอะไร
“คุณพระช่วย!” ไอแรนอุทานเสียงเบา “แพะนูเบียนสีดำ ของจริงเหรอคะ”
“ใช่” ริคตอบ “ของจริง ตัวเมีย ไม่แน่ว่าสักวันเราอาจได้ลูกแพะ และเอานมมันมาทำชีสได้”
ไอแรนวางมือบนไหล่เขาแผ่วเบาแล้วก็จูบเขา “ฉันรักคุณค่ะ”
“ขอบคุณ” เขาตอบรับและจูบกลับ
ไอแรนยันแขนเขาออก “ลงไปข้างล่างและขอบคุณเมอร์เซอร์กันค่ะ แล้วค่อยขึ้นมาบนนี้อีกครั้งและตั้งชื่อให้มัน”
ขณะเดินเข้าไปในตึก บิล บาร์เบอร์ เพื่อนบ้านของพวกเขาก็เรียก
“คุณมีแพะที่ดูดี เดคการ์ด ยินดีด้วย ไว้สักวันมาแลกม้าหนึ่งตัวกับลูกแพะสองตัวมั้ย”
“ขอบคุณ” ริคตอบ “มันทำให้คุณหายหดหู่หรือยัง” เขาถามภรรยา
“แน่นอน” เธอตอบ “มาเร็ว เราต้องแบ่งปันอารมณ์นี้กับทุกคน”
แน่นอนว่าเธอพูดถูก ถึงเธอจะแบ่งปันเรื่องพวกนี้ได้ง่ายกว่าเขาก็ตาม เมื่อพวกเขาไปถึงห้องนั่งเล่นก็เปิดใช้งานกล่องอารมณ์ร่วม หน้าจอปรากฏภาพธารสีสัน ไอแรนเอื้อมมือไปคว้าที่จับ
“ฟังนะไอแรน” ริคพูดอย่างเร่งร้อน ดึงเธอออกจากกล่อง “ผมต้องพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ผมเจอนักฆ่าอีกคนที่ดูจะสนุกกับการฆ่า เป็นครั้งแรกหลังจากได้อยู่กับเขาที่ผมเริ่มเห็นใจพวกแอนดรอยด์เหมือนที่คุณเป็นเมื่อเช้า ผมก็เลยซื้อแพะ มันอาจเป็นความหดหู่ ผมไม่เคยเข้าใจอารมณ์นั้นของคุณเลย ผมคิดว่าคุณใช้เครื่องปรับอารมณ์เพื่อให้อารมณ์ดีขึ้นได้ แต่ตอนที่คุณหดหู่มาก คุณก็ไม่สน คุณไม่มีค่า...”
“แล้วงานของคุณล่ะ” ไอแรนถามเด็ดขาด “งานของคุณ” เธอย้ำ “ฉันดีใจที่คุณซื้อแพะ แต่เรายังมีค่าใช้จ่ายรายเดือนอีก อย่าลืมล่ะ”
วิดีโอโฟนดังขึ้น ริคตัวแข็งทื่อ
“ผมไม่อยู่นะ” เขาว่าและหายเข้าไปในห้องนอน
“สวัสดีค่ะ” ไอแรนทักทาย “ค่ะ เขาอยู่ เราซื้อแพะมา แวะมาดูสิคะ คุณไบรอันท์” เกิดความเงียบครู่หนึ่งระหว่างที่เธอรับฟัง จากนั้นเธอก็เรียกริค “เขามีเรื่องจะคุยกับคุณ”
ไอแรนวางโทรศัพท์แล้วเดินไปที่กล่องอารมณ์ร่วม ทันใดริคก็ตระหนักว่าเขาอยู่ลำพัง
“เรามีข้อมูลเกี่ยวกับแอนดรอยด์อีกสองตัว” ไบรอันท์บอก “พวกนั้นไม่อยู่ตามที่อยู่ที่เดฟให้แล้ว และไปที่...ใช่ ตึกโคแนปต์ 3967-ซี ไปทันทีที่ทำได้นะ พวกนั้นอาจรู้เรื่องหุ่นที่นายฆ่าแล้ว พวกมันถึงได้หนีมาอย่างผิดกฎหมาย”
“ผิดกฎหมาย” ริคย้ำ เพื่อรักษาชีวิตพวกมันเอง
“ฉันจะแวะไปดูแพะหลังจากนายฆ่าพวกมัน” ไบรอันท์ว่า “อ้อ และฉันคุยกับเดฟแล้วนะ เขาบอกว่ายินดีด้วยและให้ระวัง เน็กซัส-6ฉลาดกว่าที่เราคิด”
“โอเค” ริคตอบรับ “ผมจะไปแล้ว ถ้าจับพวกมันได้ ผมจะไปซื้อแกะ”
“นายมีแกะแล้วนี่ มีมาตลอดตั้งแต่ฉันรู้จักนาย”
“มันเป็นแกะไฟฟ้า” ริคตอบ เขาวางสาย หนนี้จะเป็นแกะจริง เขาคิด เราต้องได้สักตัว ชีวิตแลกกับความตาย
ภรรยาของเขายืนอยู่หน้ากล่องอารมณ์ร่วมสีดำ ใบหน้าของเธอเป็นประกายด้วยความสุขล้ำ เขาไปยืนข้างเธอ เอามือวางบอกเธอ มันขยับขึ้นลงจากชีวิตกับการกระทำของเธอ ไอแรนไม่รู้ว่าเขาอยู่ด้วย เธออยู่กับเมอร์เซอร์
ริคมองดูภาพเมอร์เซอร์ปีนขึ้นไป หินลอยผ่านเขาไป พระเจ้า ริคคิด เหตุการณ์ของเราแย่กว่าเขาอีก เขาเจ็บปวด แต่อย่างน้อยเขาก็จริงใจกับตัวเองได้ ริคเอามือของภรรยาออกจากด้ามจับแล้วจับมันเองเป็นครั้งแรกในรอบหลายสัปดาห์
เขาอยู่ในทะเลทราย และมีผู้ชายยืนอยู่ตรงหน้าเขา
“เมอร์เซอร์” ริคพูด
“ผมเป็นเพื่อนของคุณ” ผู้ชายตอบ “แต่คุณต้องไปต่อโดยไม่มีผม เข้าใจมั้ย”
“ไม่” ริคค้าน “ผมต้องการความช่วยเหลือ”
“ผมจะช่วยคุณได้ยังไงถ้าผมช่วยตัวเองไม่ได้” ชายแก่ยิ้ม
“งั้นมันมีไว้เพื่ออะไร” ริคถาม “คุณมีไว้เพื่ออะไร”
“เพื่อให้คุณเห็น” วิลเบอร์ เมอร์เซอร์ตอบ “ว่าคุณไม่ได้อยู่ลำพัง ผมอยู่ที่นี่กับคุณและจะอยู่เสมอ จงทำงานของคุณไปแม้จะรู้ว่ามันผิด”
“ทำไม” ริคถาม “ทำไมผมต้องทำ ผมจะออกจากงานแล้วก็อพยพไป”
ชายแก่บอกว่า “คุณจะไม่ถูกขอให้ทำในสิ่งที่ผิด ทุกชีวิตล้วนเคยต้องทำในสิ่งที่ไม่เชื่อ เราทุกคนต้องยอมรับมัน”
หินลอยหวือมาโดนหูของริค เขาเอามือออกจากด้ามจับ เขาเจ็บที่หัวและเลือดก็ไหลลงมาที่หน้า ไอแรนเช็ดให้
“ฉันว่าฉันดีใจนะที่คุณดึงฉันออกจากกล่อง” เธอว่า “ขอบคุณที่มารับหินแทนฉัน”
“ผมจะไปแล้ว” ริคบอก
“ไปทำงานเหรอ”
“สามงาน” เขาเดินไปที่ประตู ตอนนี้เขารู้สึกไม่ค่อยสบาย
“โชคดีค่ะ!” ไอแรนบอก
“ผมไม่ได้อะไรเลยจากการถือด้ามจับนั้น” ริคบอกเธอ “เมอร์เซอร์ก็ไม่ได้รู้ดีไปกว่าผม เขาก็แค่ตาแก่ที่ปีนหน้าผาขึ้นไปหาความตาย”
“นั่นคือสิ่งที่เราต้องเรียนรู้ไม่ใช่เหรอ”
“ผมรู้อยู่แล้วต่างหาก ไว้เจอกันนะ”
โคแนปต์ 3967-ซี ริคคิด มันอยู่ในชานเมือง เป็นที่ที่เหมาะจะหลบซ่อนตัวยกเว้นตอนกลางคืนที่ต้องเปิดไฟ เราจะมองหาแสงไฟ แล้วจากนั้นเราก็จะหาเงินด้วยการทำงานอื่น สามตัวนี้จะเป็นตัวสุดท้าย แต่เขากังวลว่าจะฆ่าทั้งสามตัวได้จริงหรือ เขาเพลีย ป่วย และโดดเดี่ยว...แต่เรารู้ว่าจะขอความช่วยเหลือได้ที่ไหน
เขาขึ้นไปบนดาดฟ้า นั่งในโฮเวอร์คาร์ จากนั้นก็ต่อสาย
“ขอสายเรเชล โรเซนครับ”
ไม่กี่นาทีจากนั้น ใบหน้าของเรเชลก็ปรากฏขึ้น “สวัสดีค่ะคุณเดคการ์ด หูคุณมีแผล”
“คิดว่าผมจะไม่โทรหาคุณเหรอ”
“ตอนนี้คุณก็โทรแล้วนี่ อยากให้ฉันไปซานฟรานซิสโกเหรอคะ”
“คืนนี้”
“มันดึกแล้ว ฉันจะไปพรุ่งนี้นะคะ”
“ผมต้องจับพวกมันคืนนี้” เขาหยุดครู่หนึ่ง “เหลือแค่สามตัวจากแปดตัว ถ้าคุณไม่มา ผมต้องทำคนเดียวและผมทำไม่ได้ ผมเพิ่งซื้อแพะมา” เขาเสริม “ด้วยเงินจากหุ่นสามตัวที่ผมจัดการไปก่อนหน้า”
“มนุษย์อย่างพวกคุณนี่นะ” เรเชลหัวเราะ “แพะเหม็นจะตาย”
“เฉพาะแพะตัวผู้”
“คุณดูเพลียมากนะ” เรเชลว่า “แน่ใจเหรอคะว่าพร้อมจะทำต่อ ไม่เคยมีใครฆ่าแอนดรอยด์หกตัวในวันเดียว ฟังนะริค ฉันไปไม่ได้จนกว่าจะพรุ่งนี้”
“บินมานี่เดี๋ยวนี้แล้วเราจะเปิดโรงแรมกัน”
“ทำไม”
“ผมได้ยินบางอย่างเรื่องมนุษย์ผู้ชายกับแอนดรอยด์ผู้หญิงมา ถ้าคุณมาอยู่ห้องเดียวกับผม วันนี้ผมจะไม่ไปตามล่าแอนดรอยด์ตัวอื่น”
เธอมองเขาอย่างระมัดระวัง “โอเค” แล้วปุบปับก็พูดอย่างนั้น “ฉันจะไปเจอคุณที่โรงแรมเซนต์ฟรานซิส แต่คุณจะไม่ทำอะไรจนกว่าฉันจะไปถึงใช่มั้ย”
“ผมจะนั่งดูบัสเตอร์ เฟรนด์ลีทางทีวีรอในห้อง” เขาว่าแล้วก็วางสาย เขาเหม่อคิดอยู่สักพักจนกระทั่งรู้สึกถึงความหนาว แล้วเขาก็สตาร์ทเครื่องยนต์โฮเวอร์คาร์และบินไปยังทิศทางของโรงแรมเซนต์ฟรานซิส
จากนั้นในโรงแรมกว้างราคาแพง ริคก็นั่งอ่านเอกสารข้อมูลเกี่ยวกับรอยและเอิร์มการ์ด แบตตี มีภาพถ่ายด้วย ผู้หญิงดูสวย ส่วนรอย แบตตีดูต่างไปเลยคือแย่ แบตตีเปิดร้านบนดาวอังคาร เขาอ่าน หรือตามที่แอนดรอยด์ว่า มันอาจทำงานภาคสนามหรือใช้แรงกายก็ได้ แอนดรอยด์ฝันมั้ย เขาถามตัวเอง ก็อาจจะ พวกมันถึงได้ฆ่านายจ้างและหนีมายังโลก มองหาสิ่งที่ดีกว่าในฐานะปัจเจกชนที่มีอิสระ เหมือนลูบา ลุฟต์ ที่ร้องเพลงของโมซาร์ตในโอเปราเฮาส์
รายงานบอกว่ารอย แบตตี อธิบายตัวเองว่าเป็นแอนดรอยด์ที่เย็นชาและโหดเหี้ยม มันฆ่าไปหลายคนก่อนหนีมา และอาจจะยังกินยาที่ทำให้จิตใจเปลี่ยนแปลง มันเป็นเหมือนบิดาของกลุ่มที่มีความหวังด้วยการใช้ยาพรรค์นั้น เพื่อให้แอนดรอยด์ได้รับประสบการณ์เฉกเช่นเมอร์เซอริสซึม
ประตูห้องเปิดพรวดออก
“เป็นการเดินทางที่เหลือเชื่อเลย!” เรเชล โรเซนร้อง “ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมง ห้องนี้สวยนะ เอ้า...” เธอยื่นกระเป๋าส่งให้ริค “ฉันเอาวิสกี้มาด้วย”
“ตัวที่ร้ายที่สุดในหมู่แปดตัวยังมีชีวิตอยู่” ริคว่า “รอย แบตตี”
“รู้มั้ยว่าเขาอยู่ที่ไหน” เรเชลถาม
“รู้ เขาอยู่ที่ชานเมือง”
“แล้วตัวอื่นล่ะ”
“ผู้หญิงทั้งคู่” เขายื่นเอกสารส่งให้ เธอดูแล้วก็เดินไปที่หน้าต่าง ไม่ได้พูดอะไรอีก
“มีปัญหาอะไร” ริคถามขณะมองแผ่นหลังของเธอ
“บอกฉันทีว่าเราจะทำอะไรกันแทนที่จะกังวลเรื่องแอนดรอยด์พวกนั้น” เธอถาม หันกลับไปหาเขา เมื่อเธอถอดเสื้อโค้ตออก เขาจึงได้สังเกตสังกาเธอเป็นครั้งแรก เรเชลมีหุ่นแบบเด็ก และผมดกหนาสีเข้มก็ทำให้หัวของเธอโตกว่าที่ควร มีแค่ดวงตากลมโตที่เป็นดวงตาของหญิงสาว
เรเชลมานั่งบนเตียงข้างเขา แล้วพวกเขาก็ดื่มวิสกี้กัน
“อะไรรบกวนใจคุณ” ริคถามอีกครั้ง
“เน็กซัส-6 ตัวสุดท้ายที่เป็นผู้หญิง พริส สแตรตตัน เธอเป็นหุ่นรุ่นเดียวกับฉัน คุณไม่ได้สังเกตตรงคำอธิบายเหรอ ผมของเธออาจเป็นทรงอื่นและชุดของเธอก็อาจไม่เหมือนฉัน แต่คุณจะเข้าใจที่ฉันพูดเมื่อเห็นเธอ และฉันก็จะอยู่ที่นั่นด้วยตอนคุณฆ่าเธอ คุณขอฉันมากเกินไปแล้ว” เธอล้มตัวลงบนเตียงแล้วก็หลับตาลง “ลืมพวกเขาไปดีกว่า ฉันเหนื่อย” แต่แล้วดวงตาของเธอก็เปิดขึ้นอีกครั้ง “คุณรู้มั้ยว่าทำไมฉันมาอยู่ที่นี่...ทำไมเอลดอน โรเซนถึงส่งฉันมา”
“เพื่อให้ดูการทดสอบวอยต์-คัมฟฟ์” ริคตอบ “ว่ามันทำให้เน็กซัส-6ติดกับยังไง”
“ใช่ เพื่อให้ฉันดูว่าจะเอาอะไรไปช่วยสร้างเน็กซัส-7ได้ และเมื่อคุณจับได้ พวกเราก็จะเปลี่ยนรูปแบบอีกครั้ง สุดท้ายก็จะมีแอนดรอยด์ที่คุณหาไม่เจอ ทีนี้ก็ถอดเสื้อโค้ตของคุณออกได้แล้ว”
“ทำไม”
“เราจะได้นอนกันไง”
เขาเข้าใจว่าตัวเองหวาดกลัวการท้าทายสุดท้ายกับแบตตีที่เป็นหัวหน้าแค่ไหน
“ผมไปโดยไม่มีคุณไม่ได้หรอก” เขาบอกเรเชล เดินวนไปรอบห้อง “ผมไปจากที่นี่ไม่ได้ด้วยซ้ำ พอลอคอฟออกล่านะ การ์แลนด์ก็เหมือนกัน”
“คุณคิดว่ารอย แบตตีก็ตามล่าคุณอยู่เหรอ มานี่มา”
เห็นได้ชัดว่าเครื่องดื่มออกฤทธิ์ดีเพราะเธอยิ้มให้เขา เขาเดินไปที่เตียงแช่มช้าแล้วก็เปลื้องเสื้อผ้าเธอ
“รู้สึกยังไงบ้างคะที่ได้เกิดมา” เธอถาม “เราไม่ได้เกิดและเราก็ไม่ได้โต” เธอคู้ตัวแล้วก็หัวเราะ “ฉันไม่มีชีวิต! คุณไม่ได้ขึ้นเตียงกับผู้หญิง อย่าผิดหวังนะ โอเค้ คุณเคยร่วมรักกับแอนดรอยด์มาก่อนมั้ย”
“ไม่” เขาตอบ ถอดเสื้อเชิร์ตกับเนคไทออก
“พวกเขาบอกฉันว่ามันแทบจะเหมือนกันถ้าไม่คิดอะไรมาก และถ้าคุณคิดมาก คุณก็จะทำต่อไม่ได้”
เขาจูบไหล่ของเธอ
“ฉันรักคุณ” เรเชลบอก “ถ้าฉันเข้ามาในห้อง แล้วเจอโซฟาที่ทำจากหนังคุณ ฉันคงได้คะแนนจากการทดสอบวอยต์-คัมฟฟ์สูงมาก”
ตอนใดตอนหนึ่งในคืนนี้ เขาคิดขณะปิดโคมไฟข้างเตียง เราจะฆ่าเน็กซัส-6 ที่ดูเหมือนเด็กสาวคนนี้ พระเจ้า เรารับคำแนะนำของฟิล เรคช์มา ขึ้นเตียงกับเธอก่อนแล้วก็ฆ่าเธอ
“ผมทำไม่ได้” เขาว่าแล้วก็ลงจากเตียง
“ฉันหวังว่าคุณจะทำได้” เรเชลพูด น้ำเสียงอบอุ่น
“ไม่ใช่เพราะคุณ แต่เพราะสิ่งที่ผมจะทำต่อพริส สแตรตตัน”
“ฉันกับเธอไม่เหมือนกัน ฉันไม่สนเรื่องพริส สแตรตตัน ฟังนะ...มาขึ้นเตียงกับฉัน แล้วฉันจะฆ่าสแตรตตันเอง”
“ขอบคุณ” เขาเอ่ยอย่างซาบซึ้ง เรเชลจะทำมันจริงๆงั้นหรือ ดูเหมือนว่าแท้จริงแล้วแอนดรอยด์ก็จะฆ่ากันเองได้
“ทีนี้ก็มาขึ้นเตียงได้แล้ว!” เรเชลออกคำสั่ง
เขาขึ้นไปบนเตียง
หลังจากนั้นพวกเขาก็เพลิดเพลินกับกาแฟรสเยี่ยมจากรูมเซอร์วิส แล้วเรเชลก็ไปนั่งร้องเพลงที่อ่างอาบน้ำ
“คุณใช้งานฉันซะเต็มที่เลยนะ” เธอร้องบอก “คุณรู้ว่าพวกเราแอนดรอยด์ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ คุณฉกฉวยประโยชน์จากฉัน” เธอดูเหมือนมนุษย์ผู้หญิงคนไหนก็ช่างที่ริคเคยรู้จักแล้ว “เราต้องฆ่าแอนดรอยด์พวกนั้นคืนนี้จริงเหรอ”
“ใช่” เขาตอบรับ เราสองตัว ส่วนเธอหนึ่งตัว
เรเชลออกมาจากห้องน้ำ ผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนใหญ่พันกายไว้
“ฉันถือกำเนิดขึ้นมาได้สองปีแล้ว” เธอว่า “คุณคิดว่าฉันยังอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่”
เขาชะงัก “คงอีกราวสองปี ผมเสียใจด้วย”
เธอเช็ดตัวให้แห้ง “ไม่ ฉันต่างหากต้องขอโทษที่พูดอย่างนั้น แต่เอาเป็นว่า มันก็ทำให้มนุษย์หยุดคิดจะใช้ชีวิตกับแอนดรอยด์ได้”
พวกเขาแต่งตัวแล้วขึ้นไปบนดาดฟ้าด้วยกัน จากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังชานเมืองซานฟรานซิสโก
“ตอนนี้แพะของผมคงหลับแล้ว” ริคพูดขึ้น “หรือมันอาจไม่นอนตอนกลางคืนก็ได้ ผมก็ไม่รู้”
“ภรรยาของคุณเป็นคนแบบไหน”
ริคไม่ได้ตอบ
“คุณ...” เธอลังเล
“ถ้าคุณไม่ใช่แอนดรอยด์” ริคบอกเธอ “ถ้าผมแต่งงานกับคุณตามกฎหมายได้ ผมก็จะทำ”
“คุณดูเศร้าจัง”
เขายื่นมือออกไปแตะใบหน้าเธอ
“คุณจะไม่ฆ่าแอนดรอยด์เพิ่มอีกอยู่ดี” เธอว่าต่ออย่างสงบ “ดังนั้นอย่าดูเศร้าเลยนะคะ”
เขาจ้องหน้าเธอ
“ไม่มีนักฆ่าคนไหนลงมือต่อหลังจากได้อยู่กับฉัน” เรเชลบอก “ยกเว้นคนเดียว ฟิล เรคช์ และเขาบ้า”
“เข้าใจแล้ว” ริคตอบ เขาตัวแข็งทื่ออยู่ในที่นั่งของตัวเอง เขาไม่อยากมีส่วนร่วมกับเรื่องนี้เลย
“แต่ตอนนี้คุณจะได้เจอกับผู้ชายที่ยอดเยี่ยม” เรเชลว่าต่อ
“รอย แบตตี” เขาตอบรับ “คุณรู้จักพวกมันทุกตัวมั้ย”
“ฉันรู้จักพวกเขาทุกตัวตอนที่พวกเขายังอยู่ ตอนนี้ฉันก็รู้จักสามตัวแล้ว เราพยายามหยุดคุณเมื่อเช้านี้ตอนฉันโทรหา แต่แล้วเราก็ต้องรอ”
“จนผมสติแตกและโทรหาคุณ”
“ลูบา ลุฟต์กับฉันเป็นเพื่อนสนิทกัน คุณคิดยังไงกับเธอ คุณชอบเธอมั้ย”
“ผมชอบเธอ”
“แต่คุณฆ่าเธอ”
“ฟิล เรคช์ฆ่าเธอ”
“อ่า เรื่องนั้นเราไม่รู้ เรารู้แค่ว่าเธอถูกฆ่า และเรานึกว่าคุณทำ”
“งั้นทุกอย่างที่เกิดขึ้นในโรงแรมก็แค่...คุณเคยทำแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว” ริคถาม
“ฉันจำไม่ได้ เจ็ดหรือแปดมั้ง เก้า มันเป็นอาวุธที่ทรงพลังนะ”
“เป็นไอเดียที่คร่ำครึต่างหาก” ริคบอกและเริ่มเอาโฮเวอร์คาร์ลงจอด “ผมจะฆ่าคุณตอนนี้ แล้วผมก็จะไปฆ่าพวกมันที่เหลือคนเดียว”
“คุณทำไม่ได้” เธอว่าอย่างประหม่า “ฉันเป็นขององค์กร ฉันไม่ได้หนีมาจากดาวอังคาร”
“แต่” เขาย้ำเตือนเธอ “ถ้าผมฆ่าคุณได้ ผมก็ฆ่าพวกมันได้”
พลังชีวิตหายไปจากเธอแล้ว เขาเคยเห็นแอนดรอยด์เป็นอย่างนี้มาก่อน สงบนิ่ง ยอมรับแต่โดยดี ขณะที่มนุษย์จะดิ้นรนเพื่ออยู่ต่อ สู้จนหยดสุดท้าย
“คุณจะทำมันอย่างระมัดระวังได้มั้ย” เธอถามเสียงแผ่ว “จะได้ไม่เจ็บ”
เขาหยุดรถ เอาปืนเลเซอร์ออกมา
“ตรงส่วนที่ลึกที่สุดของหัวฉัน” เรเชลหันหลังให้เขาแล้วชี้ไปที่ท้ายทอย “นี่ ตรงนี้น่ะค่ะ”
เขามองเธอแล้วก็เอาปืนลง ไม่นานจากนั้น รถก็ออกเดินทางอีกครั้ง เขาบินกลับไปยังโรงแรมเซนต์ฟรานซิสที่เธอจอดรถของตัวเองไว้
“ขอบคุณที่ไม่ฆ่าฉัน” เรเชลบอก
“คุณเหลืออีกแค่สองปี ส่วนผมเหลืออีกห้าสิบ” ริคตอบ
“คุณก็เหมือนกับคนอื่นๆ” ตอนนี้เสียงของเรเชลฟังดูมั่นใจ “พวกคุณจะโกรธและพูดว่าจะฆ่าฉัน รู้มั้ยว่าฉันคิดถูก คุณฆ่าหุ่นที่เหลือไม่ได้หรอก กลับบ้านไปหาแพะซะ คุณรักแพะตัวนั้นมากกว่าฉัน อาจมากกว่าที่รักเมียด้วย” เธอหัวเราะ
เขาไม่ตอบ ความเงียบระหว่างพวกเขาดำเนินต่อไปอีกระยะ แล้วเรเชลก็เปิดวิทยุหน้ารถ
“ไม่เอา” ริคว่า
“คุณไม่อยากฟังบัสเตอร์ เฟรนด์ลี แอนด์ ฮิส เฟลรด์ลี เฟรนด์สเหรอ เกือบถึงเวลาของข่าวเด็ดแล้วนะ คุณรู้เรื่องนั้นหรือเปล่า เขาพูดถึงเรื่องนั้นมาได้...”
ริคปิดวิทยุ เรเชลเปิดมันอีกครั้ง “ฉันอยากฟัง มันสำคัญนะ เรื่องที่บัสเตอร์ เฟรนด์ลีจะพูดทางวิทยุคืนนี้”
เธอเอนหลังกับพนักขณะที่เสียงของบัสเตอร์ดังผ่านลำโพงอีกครั้ง เธอจัดการเขาแล้ว
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ปล. ไปคุ้ยเจอมาแล้วเห็นว่าแปลตอนนี้ทิ้งไว้ตั้งเยอะแล้ว จะทิ้งไว้ก็น่าเสียดายเลยเอามาแปลต่อจนจบ แต่ตอนอื่นก็ไม่รู้จะมีอารมณ์มาแปลเมื่อไหร่อยู่ดีล่ะนะ T v T
(Feb 5, 2021)
ความคิดเห็น