` Decadence Avenue .

ลำดับตอนที่ #7 : Daybreak’s Bell: I - Tokyo Baby (Taiga)

Daybreak’s Bell: I - Tokyo Baby
RELEASE DATE : OCTOBER 25, 2020
------------------------------------------------------------
ฟิค SixTONES แด่คุณยู :3 ฟิคใช้หนี้เพราะติดหนี้มึงอยู่

- เกิดจากพี่ยูรุตโตะพูดขึ้นในคืนหนึ่งว่า 'มึงแต่งฟิคโฮคุโตะให้กูหน่อย เอาแบบเด็ดเด็ด' และเผอิญกับที่กูเพิ่งได้อ่านเรื่อง Shanghai Baby แล้วชอบมากกก อยากแต่งมากกก แต่มันเป็นอะไรที่ไม่สามารถแต่งเป็นฝรั่งได้ ต่อให้จะยึดความ EAST Meets WEST อย่างในเรื่องก็ตาม กูพยายามแล้ว พอมึงขอมากูถึงได้ไม่อิดออด เพราะบทมันอยู่ในหัวมาได้สักพักแล้วโว้ย!!! แม้จะไม่ได้แต่งฟิคญี่ปุ่นมานานหลายปี แต่สมมติว่าเรื่องนี้โปรดัคชันอินเตอร์ งบจากhulu japanเพื่อเอามาฉายเอชบีโอ อย่างเรื่อง The Head ไรงี้ 555
- ดังนั้นก็บอกกันตรงนี้ว่าพล็อตเรื่องนี้แทบจะลอกมาจากเรื่อง Shanghai Baby เลยเป็นเหตุผลที่เลือกเมืองในเรื่องนี้เป็นเซี่ยงไฮ้ด้วย (เพราะถ้าเอาญี่ปุ่น กูก็แพ้มึงอีกง่ะ T_T)
- ตั้งใจให้เรื่องราวเกิดในช่วงปี2004 เพราะไม่อยากได้ความไฮเทคล้ำยุคแบบปัจจุบัน แต่ก็อยากใช้เพลงนี้ของ m-flo ที่ออกในปี2012 รวมถึงเพลง Daybreak's Bell ที่ออกในปี2007 ก็ขอร้องกันอย่างหน้าด้านเลยว่า...อย่าด่ากู

BGM : All I Want Is You – m-flo

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“เมื่อคุณพบคนที่เป็นโลกทั้งใบ ก็ต้องได้ทั้งหมดหรือไม่ได้อะไรเลย”
– ซูซาน คิลกอร์

ฟุคาโฮริ ฮิเมนะเคยเป็นเด็กสาวชาวญี่ปุ่นที่รักและภาคภูมิใจในความเป็นญี่ปุ่นสุดหัวจิตหัวใจ อย่างน้อยก็กว่าสิบแปดปีในชีวิตอันไม่อาจเรียกได้ว่าดีเยี่ยมแต่ก็ยากจะเรียกว่าเส็งเคร็ง ผู้หญิงที่ฮิเมนะเลิกเรียกว่าแม่ตั้งแต่พ่อเสียไปหาได้สนใจไยดีเธออีกนอกจากให้ที่นอนคุ้มกะลาหัว หากก็ทำให้เธอมีชีวิตรอดผ่านมาแต่ละวันได้โดยไม่อัตคัดยากเย็นจนเกินไหว เมื่อเรียนจบมัธยมปลาย ฮิเมนะที่ปีกกล้าขาแข็งจากการสั่งสมประสบการณ์ชีวิตกล้าแข็งหลายปีก็ออกไปใช้ชีวิตคนเดียว ไม่มีการคัดค้านทัดทานจากคนที่ครั้งหนึ่งเคยเรียกว่าแม่แม้แต่การถามไถ่ห่วงใย แต่ก็ดีที่ทำให้ฮิเมนะตัดขาดหล่อนได้สนิทโดยไม่มีเยื่อใยอีก

เธอเปลี่ยนชื่อญี่ปุ่นแต่กำเนิดมาเป็นชื่อฝรั่งที่เธอชอบ...ลูเอลล่า

เด็กสาวเริ่มใช้ชีวิตเหมือนผู้ใหญ่ทั้งที่ก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะดี เธอได้เป็นเพื่อนกับกลุ่มสาวนักเที่ยว นอนตอนอาทิตย์ขึ้น พอเย็นย่ำก็ออกตระเวนราตรี และช่วงนั้นเองก็มีผู้ชายที่หยิบยื่นเงินทองให้เธอแลกกับความสัมพันธ์ชั่วยาม เริ่มจากเป็นเพื่อนเที่ยวธรรมดาที่ให้แตะต้องตัวได้พอเป็นกระษัย จากนั้นก็เริ่มมีคนขอให้ช่วยใช้ปากใช้มือระบายความใคร่ให้ กระทั่งกลายเป็นการหลับนอนเพื่อเงิน...แต่ก็แน่นอนว่าเฉพาะกับผู้ชายที่เธอพอใจ แทนที่จะหางานหาเงินจริงจังที่แน่ใจได้ว่ามันจะจีรังยั่งยืนกว่านี้ แต่ลูเอลล่าในตอนนั้นก็เป็นเพียงเด็กโง่เขลารักสบาย เธอเอาเงินที่ได้มาอย่างง่ายดายไปจ่ายค่าที่พัก ซื้อชุดสวยราคาลิบลิ่ว กินอาหารอร่อยราคาแพงลิบ ไปดูคอนเสิร์ตวงเอ็ม-โฟลที่รักมากเป็นบ้าเป็นหลัง หรืออะไรก็ตามแต่ที่ทำให้เพื่อนไม่แท้พากันอิจฉาตาร้อนได้นอกเหนือจากใบหน้างดงามของเธอ

ลูเอลล่าใช้ชีวิตเหมือนเด็กบ้านแตกอีกนับล้านในญี่ปุ่น หากตอนกลางคืนคุณเดินไปตามชิบุยะ ชินจุกุ คาบุกิโจ หรือย่านอโคจรใดก็ช่างในมหานครโตเกียวและชี้นิ้วไปที่ใครสักคน คุณจะพบว่าใครคนนั้น–หรืออาจทุกคน–ต่างก็มีปูมหลังและชีวิตที่ไม่ได้ต่างจากลูเอลล่าราวกับฝาแฝดทางจิตวิญญาณ

กระทั่งความเป็นญี่ปุ่นกลืนกินตัวตนที่แท้จริงของลูเอลล่าไปจนหมดสิ้น แม้ลูเอลล่าก็จะไม่รู้หรอกว่าตัวตนที่แท้จริงของเธอเป็นเช่นไร แต่ตอนนั้นความเกลียดชังทุกอย่างในญี่ปุ่นก็อัดแน่นสุมเต็มอยู่ทุกอณู เกลียดประเทศ เกลียดสังคม เกลียดผู้คน...แม้แต่คนตะวันตกที่อยู่ในญี่ปุ่นก็เฮงซวย เกลียดที่มันไม่อาจมอบความสุขยั่งยืนให้เธอได้ ลูเอลล่าจึงทิ้งโตเกียวมายังมหานครอีกแห่งอย่างเซี่ยงไฮ้ที่ชายคนหนึ่งในหมู่คนรักไม่จริงจังเคยพามา เธอไม่ได้ติดใจอะไรเซี่ยงไฮ้มากเป็นพิเศษ แต่มันก็ไม่ใช่ประเทศที่แย่หรือเกลียด ความทันสมัยของมันแทบไม่ได้ทอนไปจากโตเกียวที่เธอจากมาเลย และหญิงสาวก็เชื่อว่ามันจะเป็นการเริ่มต้นใหม่ให้เธอได้

ทั้งหมดนั้นคือเรื่องราวเมื่อหนึ่งปีก่อน

ลูเอลล่ามาถึงเซี่ยงไฮ้ด้วยเงินเยนจำนวนหนึ่งที่แลกเป็นเงินหยวนได้เกินพอ มันมีทั้งเงินเก็บของเธอ และเงินที่ฉกฉวยมาจากอดีตคนรักชาวตะวันตกผู้จะไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรเพราะเขาร่ำรวยมากพอ...อย่างน้อยก็มากกว่าความรักที่มีให้เธอ หญิงต่างชาติได้งานทำที่ร้านกาแฟชื่อเฮฟเว่นส์เบลล์ คุณไฮด์ เจ้าของร้าน เป็นชายใจดีชาวจีนหัวใจฝรั่งวัยกลางคน พูดอังกฤษได้แคล่วคล่องเพราะเคยอาศัยอยู่ที่อเมริกามากว่าครึ่งชีวิต ลูเอลล่าที่ก็สื่อสารด้วยภาษานี้ได้ดีจึงได้งานทำอย่างไม่ยากเย็น เนื่องเพราะลูกค้าส่วนใหญ่ก็เป็นชาวต่างชาติมากกว่าชาวเซี่ยงไฮ้อยู่แล้ว เงินจากการทำงานของจริงเป็นครั้งแรกอาจไม่มากมายนักเมื่อเทียบกับที่เคยได้มาอย่างง่ายดาย แต่ความสบายใจที่ได้รับจากมันนั้นมากกว่าโข

หญิงสาวแน่ใจว่าเธอจะเริ่มต้นใหม่ในเซี่ยงไฮ้ได้โดยไม่ต้องหวนรำลึกถึงญี่ปุ่นที่ทั้งรักทั้งชังอีก

ลูเอลล่าได้เจอลูกค้าประจำคนหนึ่งในร้านกาแฟนี้ทุกบ่าย เขาจะสั่งเครื่องดื่มไม่ซ้ำกันในแต่ละวันจนตอนนั้นเขาก็สั่งครบทุกอย่างในเมนูเป็นรอบที่สอง ชายหนุ่มชาวตะวันออกผมสีทองที่คงอยู่ในวัยไล่เลี่ยกับเธอ ใบหน้าเรียบนิ่งแต่หล่อเหลาที่สุดเท่าที่ลูเอลล่าได้เคยเห็นจากใบหน้าของใครคนใดมาทั้งชีวิต ทว่าดวงตาที่เศร้าสร้อยฟ้องว่าเขามีบางอย่างในใจ มันเห็นชัดเหมือนแผลลึกที่ทิ้งรอยไว้ไม่มีวันลบเลือน เธอถูกชะตากับผู้ชายคนนี้ตั้งแต่แรกพบ แม้จะไม่เคยพูดคุยกันนอกเหนือจากหน้าที่การงาน แต่เธอแน่ใจว่ามีบางอย่างพันผูกเชื่อมโยงระหว่างเธอกับเขา อาจเป็นความเศร้าที่เกาะติดเธอแนบแน่นเหมือนเป็นจิตวิญญาณและสิ่งที่นิยามตัวตน

ด้วยเหตุนั้น ลูเอลล่าคนใหม่นี้จึงไม่กล้าเริ่มต้นใหม่กับใครก่อนแม้จะชอบเขามากแค่ไหน

บ่ายนั้น เมื่อเขาออกจากร้านที่เหลือแค่ชายแก่ชาวตะวันตกก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะหนึ่ง ลูเอลล่าที่กระวีกระวาดเข้าไปทำความสะอาดก็จะเห็นว่าไม่ได้มีแค่แก้วเอสเพรสโซ่ร้อนที่ว่างเปล่า แต่ยังมีกระดาษแผ่นเล็กที่เขียนด้วยภาษาอังกฤษกระท่อนกระแท่นว่า

‘เธอคือผู้หญิงที่สวยที่สุดที่เราเคยเจอ เราชอบเธอ’

ลูเอลล่ารีบหันไปยังทิศทางประตูร้านบานกระจกที่เขาเพิ่งผลักออกไป แล้วก็เห็นหนุ่มผมทองยืนจ้องมองเธอจากข้างนอกนั้น ชายที่ลงชื่อท้ายกระดาษนั้นว่า...ไทกะ

ชื่อของคนญี่ปุ่น เหมือนกับชื่อฮิเมนะของเธอ

“ฉันต้องได้เธอ แม้ว่าฉันจะทำให้ปีกผีเสื้อของเธอหัก”
– พิงเกอร์ตัน (มาดาม บัตเตอร์ฟลาย)

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

- ตอนแรกยังไม่รู้จะใช้ชื่อเรื่องอะไร(ดีวะ) แต่เมื่อวานได้อ่านบทสัมภาษณ์ยูตะNCTในนอนโนะ แล้วยูตะบอกว่าชอบHydeมาก แนะนำเพลง New World ของไฮด์ และสาบานว่าไม่กี่ชั่วโมงจากนั้น คุณยูก็เปิดเอนเอชเคเวิลด์ดูสโตนส์ขึ้นไลฟ์ที่ป๋าก็มาออก กูเลยไปไล่หาเพลงลาร์คเพลงป๋าดู พอเห็นชื่อเดย์เบรกส์เบลล์ก็คือเช็ด เพลงที่กูบ้ามากในตอนนั้น (แต่กันดั้มกูทันแค่ถึงภาค SEED Des พอ)
- อย่าเพิ่งงงว่าขอฟิคโฮคุโตะแล้วไทกะมาจากไหนวะ 555 แล้วก็อย่าเพิ่งด่าว่าทำไมมันมีแค่นี้ อันนี้แค่ตัวอย่าง เพราะพอแต่งไปมันยืดยาวเป็นห้าหกพันคำ (ยังแต่งไม่เสร็จด้วยนะ) ต้องใช้เวลาเกลาพักใหญ่ แต่รับรองว่ามันดีมากกกกกกกกก ตอนแต่งก็ไหลลื่นมากจนกูยังงง สาบานว่าไม่ใสเลยยยยยยยยแม้แต่นิดเดียว มันจะเป็นอย่างที่มึงขอจริง เพราะกูตามใจมึงเสมอ (จริงเหรอ อิ_อิ)
- ไม่มีเลิฟซีนกับไทกะหรอกบอกตรงนี้ แต่บทไทกะเป็นพระเอกมากสุดจริง เอามาลงได้แค่นี้เพราะกูตัดฉากอื่นในเรื่องมาให้อ่านไม่ได้แม้จะอีกแค่นิดเดียว ทั้งที่อยากให้อ่านจะตายห่านแล้ว แต่มันเซอร์ไพรส์ มันต้องลงเต็มเรื่อง จะพยายามเกลาให้ทันก่อนสิ้นเดือน มั่นใจเลยว่าถ้ามึงไม่ชอบให้ถีบ ให้กระทืบ ให้ตื้บ เพราะมันดีมากเวอร์...จริง ขนาดพิมพ์อยู่ตอนนี้ก็ยังขนลุกค่ะพี่สาว

SNAP