คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : No Angels Left In The City Of Angels (Prologue) | The Little Things (2021) / Se7en (1995)
BASED ON CHARACTERS FROM : The Little Things (2021) | Dir. John Lee Hancock
INSPIRED BY : Se7en (1995) | Dir. David Fincher
RELEASE DATE : FEBRUARY 4, 2021
---------------------------------------------------------------------------
- ตั้งใจไว้ว่ายังไงปีนี้ก็จะกลับมาแต่งฟิคฝรั่งเพราะหนังกับดาราฝรั่งมันอยู่ในสายเลือดโว้ย! และไม่มีใครแต่งให้อ่านได้ มึงก็ไม่มาแต่งฝรั่งแน่นอน 555 มันไม่มีใครแล้วนอกจากตัวกูเองต้องแต่งเอง 555 และตอนดูเรื่อง The Little Things ก็ทนไม่ไหววะต้องแต่งให้พี่รามีจากเรื่องนี้ให้ได้ แต่เพราะตัวหนังมันไม่ดาร์คไม่ดีเท่าที่คาดหวัง จนไม่สามารถคิดพล็อตโดยอิงแค่จากลิตเติลติงส์ได้ แต่ก็มั่นใจว่าเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจจาก Se7en ด้วยแน่ เลยคิดพล็อตที่โยงไปถึงเรื่องเซเว่นด้วยอีกที ตรงนี้ไม่ยากหรอกเพราะเมื่อปีสองปีก่อนเราเคยมีพล็อตจากหนังเรื่องเซเว่นจริง แต่งได้ตั้ง...หนึ่งหน้าแน่ะ เย้!!!
- รู้สึกเหมือนเป็นการกลับมาเคาะสนิม เพราะสไตล์เราเริ่มเปลี่ยนไปในช่วงที่ไม่ได้แต่งฟิคฝรั่งเลย การแต่งฟิคฝรั่งกับฟิคญปมันคนละฟีลกันเลยนะพี่น้องนะ แต่ยังไงก็สนุกและมีความสุขกับการได้แต่งทั้งสองแบบอยู่ดี ถึงพักหลังมานี้จะแต่งให้แต่มึงจัง ขนาดกลับมาแต่งฝรั่งก็ยังเป็นพระเอกนางเอกมึง คิดดู กูงงตัวเองมาก 555 แต่พูดก็พูดเถอะ พอได้กลับมาแต่งแล้วก็คิดว่าเราก็ยังทำได้ดีเหมือนเดิมนะ ฝีมือไม่ตกแฮะ (อวยตัวเองเก่งแฮะ :p)
- ตอนแต่งเรื่องนี้ครึ่งหลังและตอนเกลา ทุกอย่างก็เป็นใจไปหมด เริ่มจากเมื่อวานไปดูดังเคิร์กมาแล้วได้ดูเทรเลอร์โนไทม์ทูดาย เจอพี่รามีหนึ่ง กลับบ้านมาเปิดทีวีเจอเรื่อง Se7en แรงบันดาลใจมาอีกหนึ่ง พอเซเว่นจบเรื่อง The Snowman (2017) ก็ออกต่อ แล้วก็เลยได้เพลงประกอบให้กับเรื่องนี้อย่างสมบูรณ์แบบ Sigur Ros จงเจริญ \(T_T)/
- คำว่า No Angel มีในเรื่องลิตเติลติงส์ เลยเอามาเล่นคำกับชื่อเมืองนี้แล้วก็จับมาเป็นชื่อเรื่อง นอกเหนือจากเมลีนา(ดิฉันจะเอาน้องเอมิลีที่น่ารักมาเล่นกับพี่รามีอีก T w T), เฮล์ม (สองนางเอกฟิคหุ่นยนต์ที่เค้าแต่งเองล่ะ :3), อาลีนา, คริสตัล ทุกตัวละครมาจากเรื่อง The Little Things หมดเด้อสู (ดีค - คุณเดนเซล / สปาร์มา - พี่เจเรด)
ปล. ฟิคเรื่องนี้สปอยล์ตอนจบหนังเรื่องลิตเติลติงส์ ถ้าอยากดูหนังแบบไม่รู้อะไรก็ยังไม่ต้องอ่านดีกว่า แต่หนังมันก็ไม่ได้ลุ้นขนาดนั้นหรอกนะ จากใจ ๕๕๕
“แค่สิ่งเล็กน้อย จิมมี แค่สิ่งเล็กน้อยที่จะฉีกนายเป็นชิ้น แค่สิ่งเล็กน้อยที่...จะทำให้นายถูกจับ”
คำพูดสุดท้ายก่อนจากลากับดีคยังสะท้อนอยู่ในความคิดของจิม แบกซ์เตอร์ เหมือนคราบฝังแน่นที่ไม่มีทางสลัดออกได้ต่อให้ขัดถูจนมือแดงเถือก หรือเลือดแดงฉานอาบท่วมมือที่หนังหลุดลอก คราบเล็กน้อยนั้นก็หลุดออกไปไม่ได้
คราบสีแดง...เหมือนกิ๊บหนีบผมสีแดงของรอนดา แรธบัน กับเหตุฆาตกรรมที่ยังคงดำเนินต่อเนื่อง แม้หลังจากสปาร์มาจะตายแล้วด้วยน้ำมือของเขาเอง เป็นเรื่องราวที่มีเพียงเขากับดีคที่รู้ เพราะมันไม่ใช่การตายที่ควรเกิดขึ้น ไม่มีหลักฐานยืนยันชัดเจนว่าสปาร์มาคือฆาตกรฆ่ารอนดาหรือใคร นอกจากลมปากของมันที่อาจแค่พล่ามพูดไปเรื่อยเพื่อหลอกให้จิมมีเชื่อ แต่สิ่งที่เป็นหลักฐานยืนยันได้ชัดเจนว่าการควบคุมความโกรธของจิมมีมีปัญหา คือร่างของสปาร์มาที่ลงไปกองบนพื้นหลังถูกเขาเอาพลั่วฟาดใส่จากการถูกยั่วยุ และสปาร์มาก็ไม่เคยได้ลุกขึ้นมาอีกเลยหลังจากคืนนั้น
จิมมีพร่ำบอกตัวเองว่าเป็นฝีมือของมันแน่นอน เด็กสาววัยรุ่นที่น่าสงสารหลายรายล้วนต้องตายเพราะมัน เรื่องนั้นไม่มีทางผิดพลาดไปได้ และกิ๊บหนีบผมสีแดงที่ดีคส่งมาให้ตอนเก็บกวาดข้าวของในห้องพักของมันจนไม่เหลือร่องรอย ก็ช่วยยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าจิมมีทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้ว เว้นแต่แท้จริงเขาจะทำในสิ่งที่ผิด
สปาร์มาก็แค่พวกบ้าที่ฝันอยากเป็นฆาตกรแต่ไม่ได้ลงมือทำเอง
ทว่าจิมมีได้ลงมือทำเองแล้วแน่นอน คือการฆ่าคนบ้าที่ไม่มีความผิดขนาดต้องตาย
“จิม...จิมมี...”
เสียงเรียกชื่อตัวปลุกเรียกเขาที่เหม่อเข้าไปในภวังค์ เมื่อเหลียวมองข้ามไหล่ก็เห็นว่าเจ้าของมือที่มาแตะบนบ่าของเขาคือเจ็น เฮล์ม สายสืบคู่หูคนปัจจุบัน
“อ้อ เฮล์ม ผมไม่เป็นไร”
“แต่ท่าทางคุณไม่ได้ฟ้องว่าเป็นอย่างนั้นเลยนะ”
“เชื่อเถอะว่าผมไม่เป็นไร” เขาพยักหน้าเป็นการยืนยัน ก่อนคนทั้งคู่จะละความสนใจจากกันไปเป็นศพของหญิงสาวตรงหน้า เฮล์มมานั่งคุกเข่าข้างเขา พร้อมบอกเล่าเรื่องราวที่ได้ฟังจากหน่วยชันสูตรก่อนเขาจะตามมาสมทบที่พงหญ้าริมทางบนไฮเวย์นี้
หล่อนชื่อคริสตัล พาร์ค อายุสิบหก พบบัตรประจำตัวในกระเป๋าเงิน พ่อแม่แจ้งความคนหายไว้ตั้งแต่สองวันก่อน สาเหตุการตายคือถูกแทงสิบเอ็ดแผล หล่อนถูกฆ่าจากที่อื่นก่อนศพจะถูกนำมาทิ้ง แม้รายละเอียดอื่นนอกเหนือจากนั้นจะยังไม่ชัดเจน แต่มันก็ชัดเจนกับจิมมีเกินพอว่าเป็นรูปแบบของฆาตกรคนนั้น—คนที่สปาร์มาอ้างว่าเป็นมัน—ไม่มีผิดเพี้ยน คดีฆาตกรรมเด็กสาวหกศพเคยเป็นของเขาก่อนจะถูกโอนย้ายไปให้เอฟบีไอที่ยังปิดคดีไม่ได้ ในทีแรกจิมมีก็คิดว่าเพราะเขาได้ลงมือฆ่าคนร้ายไปแล้ว แต่แท้ที่จริงก็แค่เพราะฆาตกรตัวจริงยังไม่ได้เริ่มลงมืออีกครั้ง
ความกลัวที่หายไปพักใหญ่หวนคืนมาในที่สุด จิมมีมีทีท่าแปลกไปจนคู่หูตำรวจของเขาดูออกได้ต่อให้จะพยายามปกปิดแล้วก็ตาม
“งั้นก็คงดีแล้วที่คดีนี้ถูกโยกไปให้เอฟบีไอแทนที่จะเป็นเรา” เธอว่า “คุณไม่ไหวจริงด้วยนะ จิมมี เพราะมันทำให้คุณนึกถึงรอนดาใช่มั้ย เด็กสาวที่จนป่านนี้เราก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นตายร้ายดีอยู่ที่ไหน”
คำพูดของเฮล์มเข้ามาสั่นคลอนในหัวของเขา สปาร์มาเคยหลอกให้เขาขุดหลุมในพื้นที่รกร้างไกลห่างผู้คนโดยหลอกว่าฝังรอนดาไว้ใต้นั้น แต่ไม่เลย จิมมีไม่พบอะไรในที่นั้นเลยนอกจากผืนทรายว่างเปล่า ที่บัดนี้มีร่างของสปาร์มาเข้าไปนอนอยู่ในหลุมใต้ผืนดินสี่ฟุตจนมันไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป
“ผมไม่เป็นไร” หากก็ตอบออกไปอย่างนั้นทั้งที่ก็ตรงข้ามกับใจคิด และเสียงถอนใจแรงของเฮล์มก็ยืนยันได้ว่าเธอไม่เชื่อ แต่คนขับก็เลือกกลับไปสนใจกับถนนหนทางข้างหน้าในยามค่ำคืนของลอสแองเจลิสที่เธอคุ้นเคยดีมาทั้งชีวิต ปล่อยให้คนที่นั่งมาด้วยกันจมอยู่กับความคิดที่ไม่ยินยอมให้เธอเข้าถึงต่อไป กระทั่งวิทยุตำรวจจะส่งเสียงแตกซ่าขึ้นทำลายความเงียบ
“แจ้งเหตุฆาตกรรมที่บร็อกอพาร์ตเมนต์บนถนนเวสต์มอนต์ แจ้งเหตุฆาตกรรม...”
เฮล์มหยิบวิทยุขึ้นมากดกรอกเสียงลงไปว่า “สายสืบแบกซ์เตอร์กับเฮล์มกำลังจะไป” แล้วหันไปหาคู่หูที่เบือนมองเธอว่า “ไปหาคดีใหม่ทำให้คุณหายฟุ้งซ่านกันดีกว่า”
ตลอดระยะเวลาหลายปีที่จิมมีย้ายมาอยู่และได้ทำงานเป็นตำรวจในเมืองที่มีนามว่าเมืองแห่งนางฟ้านี้ เขาก็ได้รู้ไปจนถึงแก่นว่าเทพยดาองค์ใดก็ทอดทิ้งเมืองต้องสาปแห่งนี้ไปนานแล้ว และตอนนี้เด็กสาวอีกคนหนึ่งที่เปรียบได้กับนางฟ้าก็ถูกพรากไปจากดินแดนที่สวรรค์ทอดทิ้งแห่งนี้แล้ว ร่างขาวเปลือยเปล่าของเด็กสาวผมทองถูกมัดมือมัดเท้าทั้งสองข้างกับราวเตียง ตามเนื้อตัวถูกมีดกรีดเป็นแผลตื้นนับไม่ถ้วนอย่างสะเปะสะปะ ไม่มีร่องรอยการร่วมเพศ สิ่งที่ทำให้เธอถึงแก่ความตายก็คือคอที่ถูกเชือดในทีเดียวด้วยอาวุธคมกริบ เลือดสาดกระเซ็นไปทั่วผนังห้อง เป็นภาพที่สะเทือนใจแก่ผู้พบเห็นทั้งความน่าสังเวชและอกสั่นขวัญแขวน รวมถึงเด็กสาวคนหนึ่งที่ก้มหน้าร้องไห้อยู่ในพื้นที่ด้านนอกห้องนอนด้วย
“เธอเป็นเพื่อนสนิทกับผู้ตายและเป็นคนสุดท้ายที่ได้อยู่กับผู้ตายครับ” ตำรวจในเครื่องแบบเป็นผู้รายงาน เฮล์มที่ง่วนกับศพหลังจากมาถึงที่เกิดเหตุจึงโยนงานสอบพยานไปให้คู่หู ส่วนเธอจะอยู่คุยกับฝ่ายชันสูตรถึงรายละเอียดแล้วจะนำไปถ่ายทอดให้เขาต่อเอง จิมมีไม่ได้คัดค้านหรือว่าอะไรนอกจากทำตามนั้นแต่โดยดี แม้ที่ผ่านมาฝ่ายที่มักจะออกคำสั่งในการปฏิบัติงานจะเป็นเขามากกว่าเธอ แต่ตอนนี้เขาก็ไม่ได้อยู่ในอารมณ์จะไปดูศพของเด็กสาวคนใดทั้งนั้น
และเมื่อเขานั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงข้ามที่มีโต๊ะไม้คั่นกลาง กระแอมทีหนึ่งเพื่อให้หญิงผมทองเงยหน้าขึ้น จิมมีก็ได้รู้ว่านางฟ้าบางตนก็ยังไม่ได้จากลอสแองเจลิสไปไหน
“ฉันชื่อเมลีนาค่ะ เป็นเพื่อนสนิทของอาลีนา” เธอเริ่มต้นแนะนำตัวอย่างนั้น “เมื่อคืนพวกเราไปกินมื้อค่ำด้วยกัน พอเดินออกมาจากร้านก็มีรถสีขาวคันหนึ่งมาหยุดจอด แล้วคนขับก็ชวนเราไปเที่ยว ขอโทษนะคะ ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นรถรุ่นอะไร ทะเบียนรถก็จำไม่ได้ แต่ฉันอยากรีบกลับบ้านที่อยู่ห่างไปสองบล็อกเพราะปวดหัวมากก็เลยปฏิเสธไป แต่อาลีนาไม่ค่ะ และฉันก็คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติกับเธออยู่แล้ว อาลีนาไม่กลัวที่จะไปไหนมาไหนกับผู้ชายที่เพิ่งรู้จัก มันมืดค่ะ แล้วฉันก็ปวดหัวมากเลยจำหน้าตาของเขาได้ไม่ชัด แต่ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าเขายังหนุ่ม และฉันก็มั่นใจว่าไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อนด้วย เขาบอกว่าพักอยู่ที่อพาร์ตเมนต์นี้เผื่อฉันอยากตามมา พอตกเย็นแล้วอาลีนายังไม่กลับมาฉันก็เลยมาตามหาเธอ ปกติเธอจะเอาตัวรอดได้เสมอเวลาไปกับผู้ชายแปลกหน้า ฉันเลยคิดว่าครั้งนี้ก็คงจะเป็นอย่างนั้น แต่ว่า...มันก็เป็นอย่างที่คุณเห็น”
ข้อความเหล่านี้ที่เขารวบรวมมาได้นั้นตะกุกตะกักและขาดช่วงเป็นระยะเพราะเสียงสะอึกสะอื้น แต่ก็หาได้ทำให้จิมมีนึกรำคาญใจแต่อย่างใด ตรงกันข้าม เขาคิดว่าคงดีหากมันจะยืดเยื้อยาวนานกว่านี้ได้ ทว่าไม่นานจากนั้น เฮล์มก็มาเรียกตัวเขาออกไปคุยถึงรูปคดีที่หล่อนแน่ใจว่ามันจะตกมาเป็นของพวกเขาอย่างแน่นอนว่า
“จำคดีหนึ่งที่ฉันเคยพูดกับคุณได้มั้ยว่าฆาตกรต้องเลียนแบบบาปเจ็ดประการแน่ และใช่ ดูสิ เธอคือเหยื่อของบาปประการหนึ่ง”
เธอยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งที่ตำรวจคุ้ยเจอจากถังขยะในห้องส่งให้เขา ข้อความที่เขียนด้วยลายมือไก่เขี่ยในนั้นมีว่า
‘หญิงแพศยาหมกมุ่นกับราคะย่อมต้องตกนรกหมกไหม้’
จิมมีหย่ากับแอนาแล้ว อันที่จริงต้องบอกว่าแอนาขอหย่ากับเขา หลังจากเขาไม่ใช่คนเดิมอีกตั้งแต่ฆ่าสปาร์มา จิมมีมักจะเหม่อลอย ลุกขึ้นมาตอนกลางดึกเพื่อคิดอะไรคนเดียวท่ามกลางความมืด แอนาบอกว่าเป็นเพราะเขาเอาเรื่องงานกลับมาทำที่บ้านด้วย และงานของเขาไม่ใช่สิ่งที่ควรนำกลับมายังบ้านที่มีภรรยากับลูกสาวชั้นประถมอีกสองชีวิตรออยู่ งานของเขาที่บ้านควรมีเพียงบทบาทสามีกับพ่อที่ดี ไม่ใช่สายสืบที่ยอดเยี่ยม และจิมมีก็ไม่อาจโต้แย้งได้ เขาไม่ควรดึงรั้งภรรยากับลูกสาวให้อยู่ต่อในโลกที่มืดหม่นแม้จะรักมากเพียงไหน การปล่อยให้หญิงทั้งสามได้ไปใช้ชีวิตในเมืองใหม่ที่ปลอดภัยกว่านี้ย่อมต้องดีกว่า
และจิมมีรู้ว่ามันจะเป็นการตัดสินใจที่ถูก ตราบที่เขายังทำงานอันตรายในเมืองโฉดแห่งนี้ย่อมไม่มีคำว่าปลอดภัย เขาไม่อยากนึกภาพลูกสาวทั้งคู่เติบโตมา และอาจต้องตกเป็นเหยื่อคนหนึ่งของฆาตกรโหดที่ฆ่ารอนดาหรืออาลีนาเลย
ครั้นนึกถึงอาลีนา ก็พอดิบพอดีกับที่จิมมีมองเห็นเพื่อนของหญิงผู้โชคร้ายคนนั้นผ่านบานกระจกใส เมลีนากำลังนั่งกินอะไรตอนดึกดื่นค่อนคืนอยู่ในร้านบัน แอน เบอร์เกอร์ที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ขณะที่เขาขับรถไปเรื่อยตามถนนแอลเอในยามค่ำคืน เมื่อพักหลังมานี้การนอนหลับดูจะมาเยี่ยมเยือนเขาได้ยากเย็น อีกทั้งคืนนี้ก็ยังไม่มีงานที่เขาทำได้ เฮล์มบอกว่าคงพรุ่งนี้เช้าที่คดีบาปเจ็ดประการ—ตามที่เธอเรียก—จะถูกโอนย้ายมาให้พวกเขา
จิมมีจอดรถที่ฝั่งตรงข้ามของร้าน และด้วยเหตุผลที่เขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ แต่จิมมีก็ลดกระจกหน้ารถลงเพื่อสำรวจดูความเรียบร้อยของตนเอง จัดเนคไทใหม่ให้เข้าที่ กระชับเสื้อสูทให้เข้าที แล้วจึงเปิดประตูเดินข้ามถนนก่อนผลักบานประตูเข้าไปในร้านอาหาร เมลีนายังคงไม่มองเขาและเอาแต่เหม่อทั้งที่ปากก็ยังเคี้ยวอาหาร เหมือนไม่รับรู้ถึงการมาหรือกระทั่งการมีอยู่ของใครทั้งนั้น กระทั่งจิมมีหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้สีแดงตรงข้ามกับเธอ ก็ดูเหมือนความคิดจิตใจของเธอจะถูกดึงกลับมาจากที่ที่เขาไม่รู้ว่าเป็นแห่งหนใด
“สวัสดีค่ะคุณตำรวจ”
“สายสืบครับ สายสืบแบกซ์เตอร์ จิมมี แบกซ์เตอร์”
เป็นครั้งแรกที่จิมมีได้เห็นรอยยิ้มของเด็กสาวที่คงแก่กว่าลูกสาวของเขาแค่ไม่กี่สิบปี มันก็แค่เรื่องเล็กน้อยที่ดูจะไม่สลักสำคัญอะไร แต่ก็ราวกับจุดประกายให้ค่ำคืนที่มืดมัวของเขาได้
“ฉันยังกลัวเรื่องที่เกิดกับเพื่อนของฉันอยู่เลยค่ะ ฉันถึงมาอยู่ที่ร้านอาหารยี่สิบสี่ชั่วโมง จะได้ไม่ต้องคิดอะไรฟุ้งซ่านคนเดียวในห้อง อย่างเช่นว่าถ้าวันนั้นฉันอยู่กับเธอ เธอก็คงไม่ต้องจบชีวิตแบบนี้ หรือถ้าฉันจำหน้าคนร้ายได้ ก็คงช่วยเธอได้มากกว่านี้”
ถึงเธอกับเขาจะไม่ได้พูดอะไรมากนักระหว่างที่นั่งร่วมโต๊ะกัน แต่มันก็ไม่ใช่บรรยากาศที่แย่หรือน่าอึดอัดแม้แต่นิดเดียวสำหรับจิมมี ตรงกันข้าม สายสืบคิดว่าเขาเข้าใจ การตายเปลี่ยนแปลงคนได้ไม่มากก็น้อย สำหรับเขาคือการฆ่าคนที่ไม่มีความผิด สำหรับเธอคือการที่เพื่อนสนิทถูกฆ่าทั้งที่ไม่มีความผิด เพราะอย่างนั้นหลังจากมื้ออาหารที่จิมมีทำให้เธอไม่ต้องอยู่คนเดียว เขาก็อาสาขับรถส่งเธอกลับที่พัก โดยที่เมลีนาก็สนองรับน้ำใจของเขาด้วยคำขอบคุณ และรอยยิ้มกว้างที่สว่างไสวในอีกค่ำคืนมืดมิดของแอลเอ
เด็กสาวก็ยังคงไม่ได้พูดอะไรมากนักเมื่อขึ้นมานั่งข้างเขา กระทั่งรถขับไปได้พักหนึ่ง เธอก็เริ่มหัวเราะเมื่อวิทยุที่เล่นคลอจนแทบไม่ได้ยินหากไม่เงี่ยหูฟัง จะเป็นเพลงเก่าจากคลื่นวิทยุที่เฮล์มเปิดทิ้งไว้ตอนมานั่งรถเขา เพลงที่จิมมีไม่รู้จัก แต่เขาก็จำได้ว่าเคยฟังจากรถของดีคตอนนั่งรถสะกดรอยตามสปาร์มาด้วยกัน เขาหัวเราะขำดีคที่ชอบฟังเพลงเก่า และตำรวจสายตรวจก็บอกว่ามันทำให้เขานึกถึงช่วงที่ยังเป็นวัยรุ่นหวานชื่นกับภรรยาเก่า แต่ตอนนี้จิมมียิ้มเมื่อริมฝีปากคู่เล็กจะเริ่มขยับโดยไม่ส่งเสียง เพื่อขับร้องตามบทเพลงในดนตรีจังหวะคึกคักของกลุ่มนักร้องหญิงว่า
‘ฉันจะตามเขาไป ไม่ว่าเขาจะไปแห่งหนใด ไม่มีมหาสมุทรใดลึกเกิน หรือภูเขาใดสูงเกินจะขวางฉันได้’
และพระเจ้า!—ที่คงทอดทิ้งเมืองนี้ไปนานแล้ว จิมมีก็ถึงกับคิดขึ้นมาได้เลยว่า...เขาเองก็ยินยอมพร้อมจะตามเธอไปเหมือนเนื้อเพลงได้เลย
รถสีดำหยุดจอดที่หน้าตึกเก่าแห่งหนึ่งในแอลเอตอนใต้ มันไม่ได้สวยหรือน่าอยู่เหมือนบ้านของเขาแม้แค่มองจากภายนอก ถึงจิมมีจะแน่ใจว่าในบ้านที่เงียบสงัดเพราะไม่มีเสียงหัวเราะของลูกสาวหรือเสียงหัวเราะของภรรยาอีก ก็จะไม่ต่างจากที่พักเงียบเหงาในย่านเสื่อมโทรมของเด็กสาวมากนัก ทว่าเมลีนาก็ยังคงนั่งเฉยอยู่สักพัก ถึงรถของเขาจะจอดนิ่งรอให้เธอลง ถึงเครื่องยนต์จะยังไม่ดับพร้อมจะขับออกไปทันทีที่เธอลงไป และจิมมีก็ไม่มีความตั้งใจที่จะเอ่ยปากบอกเธอว่ามาถึงแล้วหรือถามเธอว่าเหตุใดยังไม่ลงไป เพราะเขาก็ไม่แน่ใจว่ามันจะใช่สิ่งที่ตนเองต้องการ เขาจะปล่อยให้เธอนั่งอยู่อย่างนั้นจนกว่าเธอจะพอใจ ต่อให้เธอจะไม่มีวันลงไปเลยเขาก็ยินดี แต่แล้วเมลีนาก็หันมาหาเขาและพูดว่า
“มันเคยเป็นห้องที่ฉันแบ่งกันอยู่กับอาลีนาค่ะ ฉันคิดถึงเธอทุกครั้งเวลาที่เข้าไป และมันก็ทำให้ฉันกลัวที่จะอยู่ในห้องคนเดียว”
หัวใจของจิมมีเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำ แม้เขาจะยังเก็บอาการไว้ได้อย่างแนบเนียนภายใต้ใบหน้าที่ไม่เปลี่ยนแปลงอารมณ์
“คืนนี้คุณจะช่วยอยู่กับฉันได้มั้ยคะ”
หากจิมมีจะจดจำสิ่งที่ครั้งหนึ่งเฮล์มเคยพูดกับเขาได้ว่า
“จิมมี อย่ายอมให้อารมณ์ชั่ววูบมาทำให้คุณตัดสินใจในสิ่งที่คุณรู้ว่าจะต้องเสียใจภายหลัง”
และแม้จะไม่ได้โกรธหรือมีอคติกับคำพูดนั้น แต่เธอมาพูดในช่วงที่เขากำลังคิดมากเรื่องของสปาร์มา จนทำให้เขาสวนย้อนไปอย่างเคืองขุ่นว่า
“หรือไม่งั้นก็ไม่ต้องตัดสินใจอะไรเลยอย่างคุณ จนโดนคนรักขโมยผลงานตัดหน้าและได้เลื่อนขั้นอย่างงั้นเหรอ”
แต่เฮล์มกลับยิ้มกับคำพูดที่ควรทำให้เคืองโกรธ ก่อนบอกเขาว่า “แต่ฉันก็ไม่เคยเสียใจภายหลังกับสิ่งที่ฉันเลือกนะ”
ทว่าต่อให้วินาทีนั้นจิมมีจะจดจำคำพูดของคู่หูได้ หากเมื่อริมฝีปากของเขาบดเบียดกับริมฝีปากเล็กคู่นั้นทั้งที่ประตูห้องของเธอยังไม่ทันปิดสนิทดีด้วยซ้ำ จิมมีก็แน่ใจว่าจะไม่มีวันเสียใจภายหลังกับสิ่งที่เขาเลือก
สิ่งเล็กน้อยที่อาจฉีกเขา...หรือเธอ...ให้เป็นชิ้นได้
- เกลาไปเกลามาแล้วรักเรื่องนี้มาก ดีใจที่ได้แต่ง ถ้าหาบทหนังเรื่องลิตเติลติงส์เจอเมื่อไหร่ ก็จะกลับมาแก้เกลาภาษาและการบรรยายให้สมบูรณ์กว่านี้ เรารู้สึกเหมือนฟิคนี้มันยังขาดอะไรไป อยากให้มันเพอร์เฟคท์สำหรับตัวเองที่สุดเพราะรักมาก T_T
- ไม่แน่ใจว่าจะมีต่อมั้ย เพราะมันเหมือนเป็นการเคาะสนิมมากกว่าจะลงมือแต่งจริงจัง ขนาดฉากศพทั้งสองยังด้นสดเลยคุณเอ๊ย 555 แต่ก็ชอบเรื่องนี้มากจนอยากแต่งต่อมาก (ไม่ได้อยากแต่งฉากฆ่าอะไรหรอก อยากแต่งฉากของจิมมีกับเมลีนา T v T) ไม่แน่ว่าอาจแต่งต่อหรืออาจเอาไปเป็นเรื่องใหม่ที่จะวางพล็อตได้สมบูรณ์แบบกว่านี้ เพราะกูชอบพี่รามีกับเมลีนาบทนี้มากจริง ช่วยด้วย o<-<
- แต่ถ้าแต่งต่อ เราจะเผยคนร้ายแต่ต้นเหมือนลิตเติลติงส์ ไม่ได้อุบไว้ครึ่งเรื่องเหมือนเซเว่น และฆาตกรก็รับบทโดยจอร์จ แมคไคย์ กูบอกตรงนี้เลย จะด่าอะไรก็ด่ามา 555
ความคิดเห็น