` Purgatory Boulevard .

ลำดับตอนที่ #3 : Vichnaya Pamyat | inspired by Chernobyl (2019)

Chernobyl (2019) Dir. Johan Renck
Word Count : 1,669 | First Release Date : JUNE 8, 2019

SOUNDTRACK :  Ekki múkk – Sigur Rós

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Vichnaya Pamyat (ความหมาย; Memory Eternal: ความทรงจำนิจนิรันดร์)

7 มิถุนายน 1987
(407 วัน หลังการระเบิดที่โรงไฟฟ้านิวเคลียร์เชอร์โนบิล)

‘อนาโตลี เชอร์บีนา’ จากประเทศยูเครนอันเป็นบ้านเกิดเมืองนอนของเขาไปนานกว่าห้าปีแล้ว เพื่อไปเรียนต่อในดินแดนมหาอำนาจบ้านใกล้เรือนเคียงที่กว้างใหญ่อย่างรัสเซีย แม้จะหาเวลาว่างจากการเรียนปริญญาโทด้านฟิสิกส์นิวเคลียร์กลับมาเยี่ยมบ้านปีละครั้งสองครั้งได้ กระนั้นก็ยังทำให้อนาโตลีเกิดความรู้สึกเหมือนนกอพยพคืนถิ่นทุกครั้งคราวที่กลับมาเสมอ

และเป็นเวลากว่าหนึ่งปีแล้ว หลังเกิดการระเบิดที่โรงไฟฟ้านิวเคลียร์เชอร์โนบิล นิคมทางตอนเหนือของยูเครน ใกล้กับเมืองปริปยัตในเคียฟ

‘บอริส เชอร์บีนา’ พ่อของเขาที่เป็นสมาชิกระดับสูงของรัฐบาล เป็นหนึ่งในผู้ที่ถูกแต่งตั้งเพื่อนำการเก็บกวาดจัดการผลกระทบที่เกิดจากเชอร์โนบิล เหตุการณ์ที่ดูเหมือนจะเป็นอุบัติเหตุเพียงเล็กน้อย กลับกลายเป็นอุบัติภัยร้ายแรงครั้งยิ่งใหญ่ในหน้าประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติ ทันทีที่รู้ข่าวที่รัฐบาลพยายามปกปิด แต่กัมมันตรังสีที่ปนเปื้อนไปในอากาศกลับเป็นข่าวที่รั่วไหลออกไป อนาโตลีก็เรียกร้องขอกลับมาช่วย ทว่าผู้เป็นพ่อไม่เห็นด้วย มีนักวิทยาศาสตร์แถวหน้าและผู้เชี่ยวชาญมากมายในแต่ละสาขาวิชา กำลังระดมความคิดจัดการกันอย่างเต็มกำลังอยู่แล้ว สิ่งที่เขาอยากให้ลูกชายทำคือตั้งใจเรียนให้จบ นำความรู้ความสามารถมาพัฒนาแวดวงวิทยาศาสตร์ของยูเครนในอนาคต อนาโตลีจึงยินดีทำตามนั้น

ไม่เพียงพ่อของเขา ยังมีใครอีกคนหนึ่งที่ก็ทุ่มเทตั้งใจช่วยเหลือผู้ประสบภัยไม่แพ้กัน คนที่เป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้หัวใจของเขาไม่เคยแยกจากเคียฟไปไหน ‘ลุดมิลลา เรดนิโควา’

เขาได้พบกับเธอครั้งแรกเมื่อสิบห้าปีก่อน แม้จะผ่านมาเนิ่นนาน แต่ราวกับช่วงเวลานั้นหยุดนิ่งสนิท ไม่เคยเดินไปอีกเลย...ในใจของอนาโตลี

ตอนที่ครอบครัวเรดนิโควาขนของย้ายมาอยู่ข้างบ้าน อนาโตลีที่เป็นเด็กชายอายุสิบสองเพิ่งนั่งรถโรงเรียนกลับมาถึงบ้าน เด็กหญิงตัวน้อยที่ตอนนั้นอายุเจ็ดขวบ ซ่อนร่างเล็กจิ๋วอยู่กับขากางเกงของแม่ที่มือกลมปุ๊กของเธอกำไว้แน่น โผล่ใบหน้ามาแค่ครึ่งเดียวเพราะเขินอายคนแปลกหน้า มองเห็นผมสีทองที่ถูกมัดเป็นแกละสูงแค่ข้างเดียว อนาโตลีแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม ในมือที่แบอยู่มีลูกอมนมที่ขออนุญาตแม่ของเด็กหญิงเพื่อจะให้เธอ หล่อนบอกให้ลูกสาวไปรับกับมือพี่ชายข้างบ้าน เด็กหญิงตัวน้อยเดินเตาะแตะไปอยู่ตรงหน้าเด็กชายตัวสูงที่คุกเข่าลงเพื่อจะได้อยู่ในระนาบเดียวกัน เธอหยุดยืนในระยะที่พอเหมาะ กุมมือทั้งสองข้างแน่นด้วยความเก้อเขินระคนประหม่า แล้วก็เริ่มพูดออกมาอย่างเนิบช้าทว่าชัดเจนทุกถ้อยคำ

“สวัสดีค่ะ หนูชื่อลุดมิลลา เรดนิโควา ขอบคุณสำหรับลูกอมนะคะ”

ก่อนรับลูกอมจากมือของอนาโตลีที่หัวเราะเพราะอารมณ์ดีจนตาหยีปิด เมื่อนั้นเอง ลุดมิลลาก็ยิ้ม จากนั้นก็เริ่มหัวเราะตามด้วยเสียงแหลมเล็กกังวานที่ไพเราะเหมือนนกไนติงเกลขับขาน

วินาทีนั้นเอง...อนาโตลีก็ได้รู้ว่าเธอคือนางฟ้าตัวน้อยที่มาจากสวรรค์

นับจากวันนั้น พวกเขาก็ไปโรงเรียนด้วยกัน ทำการบ้านด้วยกัน เที่ยวเล่นด้วยกัน อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา กระทั่งความใกล้ชิดสนิทสนมอย่างพี่ชายน้องสาวข้างบ้านแปรเปลี่ยนในตอนที่ลุดมิลลาอายุสิบหกปีเต็ม วันที่ลูกสาวต้องสูญเสียพ่อแม่ไปด้วยอุบัติเหตุรถชนหลังกลับจากมื้อค่ำฉลองวันเกิดเธอ

อนาโตลีอยู่เคียงข้างเธอเสมอ ไม่ว่าจะในยามที่เธอมีความสุขที่สุด...หรือในยามที่เธอทุกข์เศร้าที่สุด

สามปีจากนั้น อนาโตลีไปเรียนต่อที่มอสโก ส่วนลุดมิลลาทำงานเป็นพยาบาลในเคียฟ อาชีพที่เธอเฝ้าฝันมาตลอด เธอปรารถนาอยากช่วยผู้คนที่ไม่อาจช่วยเหลือตัวเองได้ รักที่จะเห็นรอยยิ้มของผู้ป่วยยามเมื่อดีขึ้นจากโรคภัยไข้เจ็บที่เป็นอยู่ได้ อนาโตลีเองก็รู้ดีว่ามันคืออาชีพที่เหมาะกับคนรักของเขา ไม่เพียงลุดมิลลาจะมีใบหน้าและรูปร่างภายนอกที่งามงด เธอยังงดงามหมดจดไปถึงกระดูก จิตใจ ลึกจนถึงจิตวิญญาณที่อยู่ข้างใน

เพราะเหตุนั้น ลุดมิลลาจึงกลายเป็นหนึ่งในผู้ได้รับผลกระทบจากการระเบิดของเชอร์โนบิล แม้ไม่ใช่ทางตรง...แต่ทางอ้อมก็มากเพียงพอ

ผู้ป่วยหนักบางส่วนจากกัมมันตรังสีถูกส่งมายังโรงพยาบาลที่ลุดมิลลาทำงาน พยาบาลสาวคอยพยาบาลพวกเขาอย่างดี หากก็ทำตามกฎระเบียบอย่างเคร่งครัด ไม่เคยประมาทเลินเล่อ ใครจะรู้ว่าในตอนที่เธอถอดชุดป้องกัน นักดับเพลิงผู้ทรมานหวาดกลัวกับความเจ็บปวดที่พานพบ จะออกมาเจอเธอเข้า โผเข้ากอดเธอแน่นพร้อมทั้งน้ำตาที่ร่ำร้องฟูมฟายแทบขาดใจว่ายังไม่อยากตาย ทว่าเขาเองก็ไม่ต่างกับมัจจุราชผู้นำพาความตายมาสู่ ร่างกายที่ไม่ได้แข็งแรงมากนักของลุดมิลลาเกิดติดเชื้ออย่างรุนแรง การสัมผัสตัวจากผู้ป่วยร้ายแรงเป็นเหมือนเชื้อเร่งรังสีที่เธอได้รับตั้งแต่ตอนไปรับคนไข้ที่เชอร์โนบิล

แต่ลุดมิลลาไม่แม้แต่จะปริปากบอกเพื่อนร่วมงานหรือเชอร์บีนาผู้เป็นพ่อว่าติดเชื้อมาจากใคร เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว เธอไม่ต้องการให้ใครชี้นิ้วโทษใครอีก รวมถึงไม่ยอมให้พ่อของเขา บอกเรื่องอาการติดเชื้อที่ลุกลามอย่างรวดเร็วแก่อนาโตลีด้วยเช่นกัน

ลุดมิลลาไม่อยากให้คนรักเห็นวาระสุดท้ายของชีวิตเธอในร่างที่พุพองแทบไม่เหลือความเป็นมนุษย์ หญิงสาวไม่อยากให้อนาโตลีจดจำเธอไปอย่างนั้น เธออยากให้เขาจดจำภาพเธอเมื่อครั้งยังมีความสุขด้วยกัน ไม่ใช่ภาพน่าเศร้าชวนสังเวชที่รังแต่จะทำให้เขาร้าวรานใจเมื่อนึกถึง

จดหมายฉบับสุดท้ายนั้น บอริสช่วยส่งมันให้หลังเธอจากไปตามคำขอ ทันทีที่อ่านจบ อนาโตลีก็รีบตีตั๋วกลับมายูเครน เพียงเพื่อพบว่าไม่เหลืออะไรให้เขาอำลา กระทั่งศพของเธอในโลง เมื่อนำไปฝังดินก็ต้องถูกราดคอนกรีตปิดตาย เป็นระเบียบปฏิบัติหากร่างกายผู้ตายมีสารกัมมันตรังสีปนเปื้อน ป้ายสลักชื่อของเธอตั้งอยู่ในสุสานเหนือหลุมฝังศพที่ไร้ศพ ข้างกันกับที่ฝังศพพ่อแม่เธอ มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่ลุดมิลลาต้องการ

ไม่เพียงเพราะอยากอยู่เคียงข้างบิดามารดา แต่เธออยากมีแท่นจารึกชื่อของตนอยู่ที่ใดสักแห่งบนโลกแม้เมื่อจากไป...เพื่อให้โลกได้รับรู้ถึงการมีอยู่ครั้งหนึ่งบนโลกนี้...ของลุดมิลลา เรดนิโควา

แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องที่ยากเกินทำใจสำหรับอนาโตลีในทีแรก มันทำให้เขาทุกข์ทรมานเจียนตายแทบเกินรับไหว เขาเคยสัญญากับเธอว่าจะแต่งงานกันหลังเรียนจบ มีลูกที่น่ารัก สร้างครอบครัวที่งดงามที่สุดกับผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ...แต่วันนั้นจะไม่มีทางมาถึง

เนื้อความในกระดาษหกแผ่นที่เหมือนเป็นแค่ลายเส้นบิดเบี้ยวยึกยือเพราะจับปากกาแทบไม่ไหวนั้น เต็มไปด้วยคำขอโทษ ขอให้อนาโตลีอภัยให้เธอที่เห็นแก่ตัวทิ้งเขาไปโดยไม่ยอมให้ร่ำลา ขอให้เขาอย่าถือโทษใครหรือสิ่งใดก็ตามที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ อย่าโกรธพ่อของเขาที่ต้องจำใจช่วยปกปิดเรื่องอาการป่วย ขอให้อนาโตลีจดจำเธอแต่ในแบบที่ดี จารจดเพียงช่วงเวลางดงามเมื่อครั้งเคยมีกัน เธอหวังว่าเขาจะก้าวต่อไปได้ และมีความสุขจากนี้ตลอดไป

แล้วสักวัน...เราจะได้พบกัน

หากมันเป็นสิ่งที่ลุดมิลลาต้องการ อนาโตลีก็จะทำตามนั้น เพราะสิ่งหนึ่งในโลกนี้ที่อนาโตลีไม่เคยขัด ก็คือความปรารถนาของเธอ

เขาจะจดจำรอยยิ้มเมื่อแรกพบของเด็กหญิงลุดมิลลาไว้ในใจเสมอ จะไม่มีวันลืมเลือนเสียงหัวเราะและความอ่อนโยนที่เหมือนกับดวงอาทิตย์โชนแสง ไม่ว่าจะอยู่แห่งหนใดบนโลกงดงามที่ปราศจากเธอ

แม้ลุดมิลลาจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว แต่เธอจะอยู่ในใจของอนาโตลี...ชั่วนิจนิรันดร์

ชายหนุ่มคุกเข่าย่อตัวลงเหมือนครั้งแรกพบกับเด็กหญิงลุดมิลลาเมื่อสิบห้าปีก่อน วางช่อดอกทานตะวันสีสันสดใสตัดกับแท่นสีเทาไว้ตรงหน้า ไม่เพียงเป็นดอกไม้ประจำชาติของยูเครน มันยังเป็นดอกไม้ที่ลุดมิลลารัก เธอชอบสีเหลือง เธอบอกว่ามันคือความสดใส เป็นเหมือนพลังงานอ่อนโยนที่ส่งต่อมาถึงเธอ ทำให้เธอรู้สึกดี...และมันก็คือสิ่งที่ลุดมิลลาเป็นเสมอมาสำหรับเขา

อนาโตลีพึมพำเสียงกระซิบแผ่วเบา หวังว่าสายลมจะพัดพามันไปถึงสวรรค์ที่นางฟ้าตัวน้อยถูกพระผู้เป็นเจ้าเรียกกลับไป และเธอกำลังรอเขาอยู่ที่ไหนสักแห่งบนนั้น

“จนกว่าจะถึงวันที่เราได้พบกัน”

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

- Chernobyl คือมินิซีรีส์ห้าตอนจบช่อง HBO ค่ะ เป็นซีรีส์ที่ตอนนี้ highly acclaimed ที่สุด ได้คะแนนเป็นอันดับหนึ่งของimdb ตอนแรกเราไม่คิดจะดูเพราะแนว history ไม่ใช่แนวเรา แต่พอคนชมเยอะเราก็อดไม่ได้ เมื่อสองวันก่อนเราเลยดูห้าตอนรวดเลย แล้วมันก็ติดในหัวเราจนต้องแต่งเรื่องนี้ออกมาหลังจากดูจบเลย ใครชอบดูแนวดรามาอิงประวัติศาสตร์น้ำตาท่วมจอ หรืออยากรู้เรื่องเชอร์โนบิล เราจะแนะนำ แต่ใครอ่อนไหวสะเทือนใจ อย่าดูเลย สงสาร T_T

- เรื่องนี้ คุณ stellan skarsgard เล่นเป็นบอริส เชอร์บีนา เราเลยอดไม่ได้ เอา bill skarsgard หนึ่งในลูกชายคุณพ่อมาเป็นอนาโตลี สรุปก็คือใช้อิมเมจบิลมาเป็นพระเอกสามเรื่องติดกันแล้ว (และมีอีกแน่นอนในอนาคตฮ่ะ เรามีโพรเจคท์แพลนไว้ให้เค้าเป็นตั้งเลย กร้าก T v T)

- ชื่อเรื่องเป็นชื่อเอพพิโสดสุดท้ายของเรื่องเชอร์โนบิล เราชอบมากจนต้องเอามาตั้ง ส่วนเพลงของ Sigur Ros ที่เป็นวงโปรดเราก็ยังคงความ emotional เสมอมาและตลอดไป สำหรับเราแล้ว ฟิคเรื่องนี้ดรามาและสะเทือนอารมณ์(ตัวเราเอง)ที่สุดที่เคยเขียนมา โศกนาฏกรรมเชอร์โนบิลมันสะเทือนใจเรามาก เนี้ย พิมพ์ไปก็จะร้องไห้อีก T_T

        

Z Y C L O N