คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : On the Sunny Side of the Street
All that time never even knowing
Just how blind I've been
ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยรู้เลย ว่าตัวเองตามืดบอดเพียงไหน
All at once everything is different
Now that I see you
ทันใดทุกสิ่งก็ดูแปลกไป เมื่อตอนนี้ฉันมองเห็นเธอ
Episode 1 : Monday Night At Cinema Paradiso
‘เบนจามิน ไวลด์’ กำลังนั่งไขว่ห้างเท้าคางดูหนังตรงที่นั่งแถวกลางโรง ตอนที่มือถือในกระเป๋ากางเกงสีน้ำเงินเข้มของเขาส่องแสงวอบแวบและสั่นครืดคราด เรียกให้เขาต้องละสายตาจากหน้าจอใหญ่มาเป็นจอที่เล็กกว่าฝ่ามือ เมื่อเห็นชื่อที่ปรากฎอยู่บนจอก็จำต้องลุกจากที่นั่ง ย่อตัวลงขณะเดินออกเพื่อไม่ให้รบกวนผู้ชมที่มีไม่มากนักในโรงหนังรอบสามทุ่มของคืนวันจันทร์นี้ มันฉายไปได้เกินครึ่งเรื่องแล้ว แต่ธุระที่เข้ามาก็ทำให้เบนจามินต้องยอมตัดอีกยี่สิบนาทีสุดท้ายทิ้งไป ‘Cinema Paradiso’ แม้จะเคยดูหนังอิตาเลียนที่เข้าฉายในอเมริกาปี1990 เรื่องนี้มาหลายรอบแล้ว แต่ก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดาที่จะได้ดูมันในโรงภาพยนตร์ทุกวันนี้ ช่วยไม่ได้ เขาคงต้องหาเวลามาดูอีกในรอบอื่น
เบนจามินเดินออกมาหน้าโรงภาพยนตร์ที่แทบเรียกได้ว่าร้างผู้คน เขาปาดหน้าจอเพื่อรับโทรศัพท์ และโต้ตอบกับปลายสายได้ราวสี่ห้าประโยค ตอนที่เห็นผู้หญิงผมสีทองนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงบูธขายของกิน เพราะไม่มีลูกค้า เธอจึงสามารถใช้เวลาว่างอย่างนี้ได้ เบนจามินขอเวลานอกกับคู่สนทนาครู่หนึ่ง ก่อนเดินตรงไปหาเธอ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ เธอลุกจากที่นั่งมาทักทายเขาด้วยรอยยิ้มสดใส
“รับอะไรดีคะ?”
“เปล่าครับ ผมแค่อยากรู้ว่า Cinema Paradiso จะเข้าโรงถึงวันไหน?”
“เรื่องนี้ฉายวันละรอบ เวลาทุ่มครึ่ง จนถึงวันเสาร์นี้ค่ะ” เธอตอบชัดเจนอย่างไม่ติดขัด ซึ่งมันก็ควรต้องเป็นอย่างนั้นเพราะมันเป็นงานของเธอ เบนจามินบอกขอบคุณเธอพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะกลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ
เขาว่างในคืนวันเสาร์ และคงจะมาดูมันอีกทีในวันนั้น
‘แชรอน เท็ด’ กลับไปนั่งเก้าอี้ที่เธอเพิ่งลุกขึ้นหลังจากมีคนมาถามรอบหนังกับเธอ ทีแรกก็อดประหลาดใจไม่ได้ในเมื่อเขาเพิ่งออกจากโรงหนัง...ที่มีแค่หนึ่งโรง แต่พอเห็นเขาคุยโทรศัพท์ ก็เข้าใจว่าเขาอาจต้องออกจากโรงกลางครันเพราะติดธุระ
แชรอนเข้ามาทำงานขายตั๋วกับของกินที่โรงหนังนี้เมื่อสองเดือนก่อน และเธอก็พอคุ้นหน้าผู้ชายที่เพิ่งเข้ามาถามเธอได้อยู่บ้าง แม้จะได้เจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง แต่แชรอนก็แน่ใจว่าคงต้องในระดับหนึ่ง ตัวเองถึงจำหน้าค่าตาของเขาได้ ส่วนใหญ่เขาจะมาซื้อน้ำ ไม่เคยมีอย่างอื่น แต่วันนี้เป็นครั้งแรกที่เขามาถามเธอเรื่องอื่น
และแชรอนก็คิดว่ามันดีเหมือนกัน เธอชอบเวลาที่มีคนมาชวนเธอคุย แม้จะเป็นแค่การพูดคุยจุกจิกเล็กน้อยก็ตาม ก่อนความสนใจเรื่องเขาจะหลุดจากหัวมาเป็นหนังสือที่กำลังอ่านอยู่แทน มันไม่ใช่นิยาย แต่เป็นบทหนังเรื่อง 21 Grams ที่ทำขายเป็นเล่มปกอ่อน เธอเพิ่งดูหนังเรื่องนี้ซ้ำเมื่อไม่นานมานี้ บังเอิญเห็นวางขายพอดีก็เลยซื้อมาอ่าน มันอ่านง่ายกว่าหนังสือนิยายตรงที่เธอแทบไม่ต้องจินตนาการเอง ในเมื่อภาพแทบทั้งหมดมีในหัวอยู่แล้ว และแชรอนก็คิดว่ามันเหมาะกับการฆ่าเวลาระหว่างทำงานได้เป็นอย่างดี
ก็นับว่าเป็นเรื่องดีที่เจ้านาย—ที่อายุน้อยกว่าเธอ—อนุญาตให้หาอะไรทำเล่นฆ่าเวลาได้ตามใจในช่วงที่ไม่มีลูกค้า และโรงหนังแห่งนี้ก็ใช่ว่าจะมีคนมากมายอยู่แล้ว แชรอนเพิ่งย้ายจากชิคาโกมาอยู่ที่เท็กซัสได้เกือบสามเดือน ช่วงเกือบหนึ่งเดือนแรก เธออ้างว่าต้องปรับตัวให้เข้ากับเมืองใหม่ที่แทบจะเรียกได้ว่าแตกต่างกับเมืองใหญ่ ก่อนโดนพ่อบ่นจนต้องออกมาหางานทำ มันอาจไม่ใช่งานที่มั่นคง ต้องใช้ความรู้มากมาย หรือได้เงินเป็นกอบเป็นกำ แต่สก็อตต์ พ่อของเธอ ก็คิดว่าอย่างน้อยก็ดีที่ลูกสาวได้งานทำ พูดให้ถูกก็คือ...ได้ทำงาน สักที
แชรอนแทบจะไม่มีอะไรเหมือนพ่อผู้เกือบเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ เขาทำงานด้านการเงินในบริษัทที่ใหญ่และมั่นคง ขยันขันแข็ง เอาการเอางาน ผิดกับลูกสาวที่ยังเรียนไม่จบมหาวิทยาลัย แต่ก็ดันเบื่อซะก่อนเลยไปทำงานในร้านเช่าหนัง อ้างว่าอยากเป็นอย่างผู้กำกับเควนติน แทแรนทีโน พออุตสาหกรรมเช่าหนังเริ่มอยู่ในช่วงขาลงจนร้านต้องปิดตัว ก็หางานเรื่อยเปื่อยทำไปเรื่อย ไม่เคยมั่นคง ไม่เคยจริงจัง ไม่เคยจับจด เป็นลูกสาวที่เขายังคงต้องดูแล อาจเป็นอย่างนี้ไปทั้งชีวิต
แม้จะย้ายมาอยู่อีกเมืองตามหน้าที่การงานของเขาแล้ว สก็อตต์ก็ยังไม่คาดหวังว่าลูกจะดีขึ้นได้ ขอแค่ไม่มีปัญหาอะไร ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้ เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว ทั้งกับเขา—และลูกสาวผู้ไม่คิดมากกับเรื่องชีวิตหรืออนาคต
ความคิดเห็น