คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 5 การสอบสวน
5
การสอบสวน
สถานีตำรวจมิชชันเป็นอาคารทันสมัยที่น่าตื่นตาตื่นใจ ริค เดคการ์ดชอบมัน – ยกเว้นอยู่เรื่องเดียว คือเขาไม่เคยเห็นมันมาก่อน
“304” เจ้าหน้าที่แครมส์พูดกับชายที่แผนกต้อนรับ “แล้วก็ 612.4. กับการแอบอ้างว่าทำงานให้กรมตำรวจ”
“นั่น 406.7” ชายอีกคนท้วง จัดการเอกสารที่จำเป็นจนเรียบร้อย
“ทางนี้” เจ้าหน้าที่แครมส์บอกริค นำเขาไปยังโต๊ะตัวเล็กสีขาวที่มีอุปกรณ์เต็มโต๊ะ “เราจะวัดรอบหัวเพื่อระบุตัวตน”
“ผมรู้” ริคพูดอย่างหงุดหงิด สมัยก่อนตอนเขายังเป็นเจ้าหน้าที่หนุ่ม เขาก็เคยพาคนมากมายมานั่งที่โต๊ะแบบนี้ อย่างนี้ แต่ไม่ใช่โต๊ะตัวนี้
ในห้องถัดไป ริคถูกค้นตัว และของทุกอย่างที่เขาเอามาด้วยก็ถูกบันทึกรายการ ไม่มีเหตุผลเลย ริคคิด คนพวกนี้คือใครกัน ถ้าที่นี่มีนานแล้ว ทำไมเราถึงไม่รู้ มีสถานีตำรวจสองแห่ง ที่นี่กับของเรา แต่ไม่มีการติดต่อกันเลย...จนกระทั่งตอนนี้ หรือมันอาจไม่ใช่ครั้งแรก หรือพวกเขาอาจไม่ใช่ตำรวจจริง
ชายคนหนึ่งที่ไม่ได้สวมชุดเครื่องแบบเดินอย่างไม่เร่งรีบเข้ามาหาริค มองดูอย่างสงสัย “คนนี้มีอะไร” เขาถามเจ้าหน้าที่แครมส์
“ผู้ต้องสงสัยฆาตกรรมครับ” แครมส์ตอบ “มีศพในรถเขา – แต่เขาบอกว่ามันเป็นแอนดรอยด์ เรากำลังเอากระดูกของร่างนั้นไปทดสอบ และเขาก็แอบอ้างว่าเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ เป็นนักฆ่าแอนดรอยด์ เพื่อเข้าห้องแต่งตัวของผู้หญิงคนหนึ่ง และถามคำถามที่ล่วงละเมิดเธอ เธอเลยโทรแจ้งเรา ท่านอยากสอบสวนเขามั้ยครับ”
“ได้สิ” เจ้านายของแครมส์มองริคอีกครั้ง แล้วก็หยิบกระเป๋าของเขาไป “คุณมีอะไรในนี้ คุณเดคการ์ด”
“อุปกรณ์สำหรับการทดสอบวอยต์-คัมฟฟ์” ริคตอบ “ผมกำลังทดสอบผู้ต้องสงสัยอยู่ ตอนเจ้าหน้าที่แครมส์จับกุมผม” เจ้าหน้าที่ค้นกระเป๋าของเขาและตรวจสอบทุกอย่างในนั้น “ผมถามคำถามทั่วไปสำหรับว-คกับคุณลุฟต์...”
“คุณรู้จักจอร์จ กลีสัน กับฟิล เรคช์มั้ย”
“ไม่” ริคตอบ ชื่อพวกนั้นไม่มีความหมายกับเขา
“สองคนนั้นเป็นนักฆ่าแอนดรอยด์ของแคลิฟอร์เนียเหนือ พวกเขาทำงานที่นี่ คุณเป็นแอนดรอยด์เหรอ คุณเดคการ์ด หลายครั้งหลายหนนะที่มีแอนดรอยด์หลบหนีจากที่นี่ แอบอ้างว่าเป็นนักฆ่าแอนดรอยด์กำลังไล่ล่าผู้ต้องสงสัย”
“ผมไม่ใช่แอนดรอยด์ คุณทดสอบวอยต์-คัมฟฟ์กับผมได้ ผมเคยรับการทดสอบมาแล้ว และผมรู้ผลของมัน ขอผมโทรหาเมียได้มั้ย”
“คุณโทรศัพท์ได้ครั้งเดียว จะโทรหาเธอหรือทนายคุณ”
“เมียผมหาทนายให้ผมได้”
เจ้าหน้าที่ชี้ไปยังวิดีโอโฟน ริคโทรเข้าเบอร์บ้านของเขา มีใบหน้าปรากฏขึ้น แต่ไม่ใช่ไอแรน เขาวางสาย
“โชคไม่ดีเหรอ” เจ้าหน้าที่ถาม “คุณโทรใหม่ทีหลังก็ได้ ยังไงผมก็ยังปล่อยตัวคุณไม่ได้ เพราะอาชญากรรมของคุณร้ายแรงมาก ไปที่ออฟฟิศผม ผมอยากคุยกับคุณ”
“ผมชื่อการ์แลนด์” ชายคนนั้นแนะนำตัวเมื่อพวกเขานั่งลงแล้ว “การทดสอบวอยต์-คัมฟฟ์นี่มีประสิทธิภาพเหรอ”
“มันเป็นอย่างเดียวที่เราใช้ คุณไม่รู้เหรอ” ริคถามกลับ
“ไม่รู้” การ์แลนด์ตอบ เขาเงียบไป “รายชื่อที่เจอในกระเป๋าคุณ – พอลอคอฟ คุณลุฟต์...ชื่อถัดไปเป็นชื่อผม”
ริคจ้องหน้าเขาก่อนฉวยกระดาษไป ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันอยู่ครู่หนึ่ง
“ผมไม่ชอบใจเลย” การ์แลนด์ว่า “ที่เห็นชื่อตัวเองในรายชื่อแบบนี้ ผมขอให้ฟิล เรคช์ มาคุยกับเราด้วย ผมอยากเห็นรายชื่อของเขา”
“คุณคิดว่าจะมีผมเหรอ” ริคถาม
“ก็เป็นไปได้ รายละเอียดเรื่องผมถูกต้องหมด ยกเว้นอาชีพของผม ใช่ มันคือผมแน่นอน”
ประตูออฟฟิศเปิดออก และชายตัวสูงที่ไว้เครากับสวมแว่นก็เข้ามา การ์แลนด์เล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง
“ผมเคยคุยกับพอลอคอฟครั้งหนึ่ง” ฟิล เรคช์พูด “เขาเย็นชามาก ผมอยากทดสอบเขาเหมือนกัน” จากนั้นก็หันมาทางริค “คุณได้ทดสอบสารวัตรการ์แลนด์หรือยัง”
“แน่นอนว่ายัง!” การ์แลนด์ตอบให้
“ผมพูดเสมอว่า” เรคช์ว่าต่อ “ที่ที่ดีที่สุดสำหรับแอนดรอยด์ก็คือในสถานีตำรวจใหญ่ๆ”
การ์แลนด์อ้าปากจะพูด แต่วิดีโอโฟนดังขึ้นก่อน มาจากเลขาฯของเขาเอง
“สารวัตรการ์แลนด์คะ เราได้ผลการทดสอบศพคุณพอลอคอฟแล้ว คุณพอลอคอฟเป็นแอนดรอยด์ที่เหมือนมนุษย์ค่ะ”
การ์แลนด์เหม่อมองกำแพงที่อยู่ไกลออกไป ไม่ได้พูดอะไรกับริคหรือฟิล เรคช์
“งั้นของคุณก็เป็นการทดสอบความมีอารมณ์ร่วมสินะ คุณเดคการ์ด” เรคช์พูดกับริค “ส่วนของเราเรียบง่าย เราจะเล่นเสียงหรือฉายแสง แล้วให้ผู้ต้องสงสัยกดปุ่ม เพื่อดูระยะเวลาตอบสนอง จากนั้นเราก็จะทดสอบกระดูกเหมือนที่ทำกับพอลอคอฟเพื่อความแน่ใจ”
ริคเงียบไปแล้วจึงพูดว่า “คุณทดสอบผมได้ ผมพร้อม แต่ผมก็อยากทดสอบคุณด้วย ถ้าคุณไม่ว่าอะไร”
“แน่นอนครับ” เรคช์ตอบ “พวกเขาควรทดสอบเจ้าหน้าที่ระดับสูงให้บ่อยขึ้นด้วย” เขาหันมองการ์แลนด์
การ์แลนด์ยิ้มให้เขา “คุณจะไม่ชอบผลการทดสอบหรอก” เขาว่า
เรคช์ดูไม่พอใจ “ผมจะไปเอาอุปกรณ์ของโบเนลี” เขาบอกริค ก่อนเดินออกไปจากออฟฟิศ
การ์แลนด์เปิดลิ้นชักโต๊ะ หยิบปืนเลเซอร์ออกมาชี้ไปทางริค
“ทำไม” ริคถาม “พวกเขาจะเอาศพผมไปทดสอบ แล้วก็จะรู้ว่าผมไม่ใช่แอนดรอยด์ คุณชนะไม่ได้หรอก”
การ์แลนด์จ้องหน้าเขา จากนั้นก็ลดปืนลง “เรคช์ก็เป็นแอนดรอยด์” เขาบอก “ถึงเขาจะไม่สงสัยตัวเองเลยก็เถอะ ผมมาพร้อมกับคนอื่นบนยานที่มาจากดาวอังคาร ไม่ใช่เรคช์นะ — เขามาในสัปดาห์อื่นและได้รับความทรงจำเทียม ถ้ารู้ความจริงเมื่อไหร่ เขาคงฆ่าเราทุกคนแน่ ผมเข้าใจ มันเป็นอย่างนั้นเวลาแอนดรอยด์คิดว่าตัวเองเป็นมนุษย์”
“งั้นคุณใส่ความทรงจำเทียมลงไปทำไมถ้ามันอันตรายนัก” ริคถาม
“ทุกอย่างมันก็เสี่ยงอยู่แล้ว” การ์แลนด์ตอบ “การกลับมาบนโลกที่เรามีค่าน้อยกว่าสัตว์หรือแมลงน่ะ ผมไม่รู้เรื่องพอลอคอฟนะ เขาคงมาที่นี่ก่อน — เขาไม่ได้ติดต่อกับกลุ่มของเรา ผมยอมเสี่ยงกับการทดสอบ แครมส์ก็ด้วย”
“ตอนผมโทรหาเมีย” ริคถามขึ้น “ทำไมผมติดต่อเธอไม่ได้”
“ถ้าคุณโทรศัพท์จากนี่ สายมันก็จะต่อไปที่ออฟฟิศอีกห้องในตึกนี้ล่ะ เราแยกออกมาจากซานฟรานซิสโกส่วนอื่น เรารู้เรื่องพวกเขา แต่พวกเขาไม่รู้เรื่องเรา บางครั้งเราก็จะเอาคนอย่างคุณเข้ามาเพื่อปกป้องเราเอง” มีเสียงฝีเท้าจากโถงทางเดิน “เรคช์มาถึงแล้ว เขาฉลาดมั้ยล่ะ เขาจะฆ่าเราทั้งคู่”
“แอนดรอยด์ไม่ช่วยกันเองในยามลำบาก” ริคพูด
“ไม่” การ์แลนด์เห็นด้วย “พวกเราไม่มีมันนี่ สิ่งพิเศษที่มนุษย์อย่างพวกคุณมีน่ะ ผมเชื่อว่ามันเรียกว่าการมีอารมณ์ร่วม”
ประตูออฟฟิศเปิดออก ฟิล เรคช์เดินเข้ามา หิ้วเครื่องจักรที่มีสายโลหะหลากหลายเลขหมายโยงยาง
“ผมมาแล้ว” เขาพูดแล้วก็นั่งลง
ทันใดการ์แลนด์ก็ยกมือขวาขึ้น เรคช์กับริคกลิ้งตัวไปบนพื้น ในเวลาเดียวกัน เรคช์ก็เอาปืนเลเซอร์ของเขาออกมาและยิงใส่การ์แลนด์ ลำแสงถูกการ์แลนด์เข้าที่หัว ร่างของเขาล้มไปข้างหน้าและร่วงลงบนเก้าอี้
“มันลืมไป” เรคช์พูดเมื่อเขายืนขึ้นอีกครั้ง “ว่านี่คืองานของผม ผมรู้เสมอแหละว่าแอนดรอยด์จะทำอะไร” เขามองไปทางศพ “มันบอกอะไรคุณตอนผมไม่อยู่”
“บอกว่าเขา — มัน — คือแอนดรอยด์ และคุณ...” ริคหยุด จากนั้นก็เปลี่ยนใจ “และคุณจะฆ่ามัน”
“อะไรอีก”
“ตึกนี้เต็มไปด้วยแอนดรอยด์”
เรคช์คิดอยู่ครู่หนึ่ง “งั้นเราก็มีปัญหาในการออกไปจากที่นี่” เขาบอก “ปกติแล้ว ผมออกไปได้เมื่อต้องการ แล้วก็เอานักโทษไปกับผมได้ด้วย” เขานิ่งฟัง ข้างนอกออฟฟิศเงียบกริบ “ผมว่าคงไม่มีใครได้ยิน” แล้วก็หยิบวิดีโอโฟนขึ้นมา “สารวัตรการ์แลนด์จะยุ่งไปอีกครึ่งชั่วโมง” เขากรอกเสียงลงไป “เขาไม่ต้องการให้ใครรบกวน”
“ครับ คุณเรคช์” เสียงหนึ่งตอบรับ
“ไปกันเถอะ” เรคช์บอกริค “จำไว้ว่าคุณถูกจับกุมจนกว่าเราจะพ้นจากตึก”
พวกเขาเดินผ่านผู้คุมในชุดเครื่องแบบ ขณะขึ้นไปบนดาดฟ้า
“คุณว่าสถานีคุณจะให้งานผมมั้ย” เรคช์ถาม “ผมว่าตอนนี้ผมตกงานแล้ว”
ริคสับสน “ผม — ผมว่าทำไมจะไม่ได้ล่ะ แต่เรามีนักฆ่าแอนดรอยด์สองคนแล้ว” เราต้องบอกเขาว่าเขาเป็นแอนดรอยด์ ริคคิด เขาพาเราออกไปจากนี่ก็จริง แต่เขาคือสิ่งที่พวกเราต่างก็เกลียด
“ทำไมผมไม่รู้นะว่าพวกเขาเป็นแอนดรอยด์” ฟิล เรคช์เปรย “ผมทำงานกับพวกเขามาตั้งสามปี”
“การ์แลนด์กับเพื่อนของเขาเพิ่งมาที่โลกเมื่อไม่กี่เดือนก่อน” ริคบอก
“งั้นครั้งหนึ่งก็เคยมีการ์แลนด์ตัวจริง หรือไม่ ผมก็มีความทรงจำเทียม” ใบหน้าเขาซีดเผือด “มีแค่แอนดรอยด์ที่มีระบบความทรงจำเทียม ระบบพวกนั้นใช้ไม่ได้กับมนุษย์”
ตอนนี้พวกเขาอยู่บนดาดฟ้าแล้ว
“นี่รถผม” เรคช์บอกและดันริคเข้าไปข้างใน รถทะยานขึ้นไปบนฟ้าและขับไปทางเหนืออันเป็นทิศทางของโอเปราเฮาส์ จิตใจของเรคช์ไม่ได้อยู่กับการเดินทาง
“ฟังนะ เดคการ์ด” ทันใดเขาก็พูดขึ้นมา “หลังจากเราฆ่าลูบา ลุฟต์ ผมอยากให้คุณ...แบบว่า...ทำการทดสอบโบเนลี หรือไม่ก็ทดสอบอารมณ์ร่วมให้ผม ผมจำเป็นต้องรู้”
“ไว้ค่อยกังวลเรื่องนั้นทีหลัง” ริคตอบแช่มช้า
“คุณไม่อยากให้ผมทดสอบใช่มั้ย” เรคช์มองเขา “การ์แลนด์เล่าบางอย่างเรื่องผมให้คุณฟัง”
“จดจ่อแต่เรื่องลูบา ลุฟต์ก่อนดีกว่า งานนี้จะไม่ง่าย”
“ไม่ใช่แค่ระบบความทรงจำเทียมนะ” ฟิล เรคช์บอก “ผมเลี้ยงสัตว์ด้วย ไม่ใช่ของเทียม แต่เป็นของแท้ มันเป็นกระรอกชื่อบัฟฟี ผมรักกระรอกตัวนั้น ทุกเช้าผมจะให้อาหารมัน แล้วพอตกเย็น ผมก็จะเอามันเข้าอพาร์ตเมนต์ ให้มันเล่นอยู่ในห้อง มีวงจักรและมันก็วิ่งในนั้นด้วย มันวิ่งๆๆ ล้อก็หมุนๆๆ แต่มันก็ยังวนอยู่ที่เดิม”
“ผมว่ากระรอกคงไม่ได้ฉลาดมากนัก” ริคว่า
พวกเขาบินไปท่ามกลางความเงียบ
ที่โอเปราเฮาส์ พวกเขาได้รับการบอกเล่าว่าการซ้อมจบแล้วและคุณลุฟต์ไปแล้ว เรคช์เอาบัตรประจำตัวออกมาโชว์
“รู้มั้ยว่าเธอไปไหน” เขาถาม
“ไปพิพิธภัณฑ์ครับ เธออยากไปดูภาพเขียนของเอ็ดเวิร์ด มันช์”
“คุณเคยได้ยินเรื่องแอนดรอยด์เลี้ยงสัตว์มั้ย” เรคช์ถามขณะเดินไปที่พิพิธภัณฑ์
ริคตัดสินใจตอบตามตรง “ผมเคยรู้มาสองกรณี” เขาตอบ “แต่มันไม่ปกติ เพราะโดยทั่วไปแล้ว แอนดรอยด์เลี้ยงสัตว์ให้อยู่รอดไม่ได้ สัตว์ต้องการความรัก”
“กระรอกก็ต้องการความรักด้วยมั้ย บัฟฟีมีความสุขและแข็งแรงดีนะ”
พวกเขามาอยู่ในพิพิธภัณฑ์แล้ว เรคช์หยุดที่หน้าภาพเขียนรูปหนึ่ง เป็นภาพของสิ่งมีชีวิตไม่มีผม ยืนอยู่ลำพังบนสะพาน มือของมันวางอยู่ที่หูทั้งคู่ด้วยความผวา และปากก็อ้ากว้างเพื่อกรีดร้องอย่างไร้เสียง
“ผมคิดว่า” ฟิล เรคช์พูดขึ้น “นั่นคือสิ่งที่แอนดรอยด์คงต้องรู้สึก ผมไม่รู้สึกอย่างนั้น ดังนั้นผมก็อาจไม่ใช่...” เขาหยุดพูดเมื่อมีคนเดินมาใกล้
“นั่นลูบา ลุฟต์” ริคชี้ขณะพวกเขาเดินเข้าไปหาหล่อนเงียบๆ ด้วยไม่อยากทำให้แขกที่มาพิพิธภัณฑ์คนอื่นตกใจ
ลูบา ลุฟต์กำลังดูภาพเด็กสาวที่นั่งบนขอบเตียง
“อยากให้ผมซื้อให้มั้ย” ริคถามลูบา ลุฟต์ เขาจับแขนหล่อนอย่างนุ่มนวล อีกข้างหนึ่ง ฟิล เรคช์ก็เอามือวางบนไหล่หล่อน ริคเห็นปลายกระบอกปืนเลเซอร์
“มันไม่ได้มีไว้ขาย” ลูบา ลุฟต์มองริค สีสันเผือดหายไปจากใบหน้า “ฉันนึกว่าพวกเขาจับคุณแล้ว”
“คุณลุฟต์” ริคพูด “นี่คือคุณเรคช์ เจ้าหน้าที่ที่จับกุมผมเป็นแอนดรอยด์ เจ้านายของเขาด้วย คุณรู้มั้ย รู้หรือเปล่า สารวัตรการ์แลนด์น่ะ เขาบอกผมว่าพวกคุณขึ้นยานลำเดียวกันมา”
“สถานีตำรวจที่คุณโทรหา” ฟิล เรคช์เสริม “ดูเหมือนจะเป็นองค์กรที่พวกคุณติดต่อกัน พวกนั้นเหลิงมากจนถึงกับจ้างมนุษย์มาเป็นนักฆ่าแอนดรอยด์...”
“คุณเหรอ” ลูบา ลุฟต์ถาม “คุณไม่ใช่มนุษย์ คุณก็เป็นแอนดรอยด์ เหมือนฉัน”
เกิดความเงียบขึ้น แล้วเรคช์ก็พูดกับริคด้วยเสียงโทนต่ำ “พาเธอไปที่รถผม”
ลูบา ลุฟต์ดูจะยอมรับสถานการณ์โดยดี หล่อนเดินไปเงียบๆ แต่แล้วก็หยุดที่ข้างร้านขายของในพิพิธภัณฑ์ “นี่” หล่อนพูดกับริค สีสันเริ่มกลับคืนมาสู่ใบหน้า “ซื้อภาพเลียนแบบของเด็กสาวบนเตียงให้ฉันหน่อย”
หลังเงียบไปครู่ ริคก็ถามพนักงานขายถึงภาพเลียนแบบ
“เรามีแบบเดียวอยู่ในหนังสือเล่มนี้ค่ะ” พนักงานขายบอก “ยี่สิบห้าดอลลาร์”
“รับครับ” ริคหยิบกระเป๋าเงิน ซื้อหนังสือ และเอาให้ลูบา ลุฟต์ ก่อนพวกเขาจะเข้าไปในลิฟต์
“ขอบคุณค่ะ” หล่อนเอ่ย “แอนดรอยด์ไม่ทำแบบนั้น” หล่อนมองฟิล เรคช์ “คุณไม่ทำ ฉันไม่ชอบแอนดรอยด์เอาซะเลย ตั้งแต่มาที่นี่ ฉันก็เสแสร้งแกล้งทำเป็นมนุษย์ คิดและแสดงออกเหมือนพวกเขา มันเป็นอย่างนั้น ใช่มั้ยเรคช์ การพยายามจะเป็น...”
“ผมทนฟังไม่ได้” เรคช์ขัดพร้อมเลื่อนมือไปหาปืน
“อย่า” ริคบอก “ทดสอบก่อน”
“ไม่ต้องรอหรอก มันบอกว่ามันเป็นแอนดรอยด์”
“แต่คุณต้องไม่ฆ่ามันแค่เพราะมันทำคุณรำคาญ” เขาพยายามจะเอาปืนเรคช์มา แต่ทำไม่ได้
ฟิล เรคช์ยิงออกไป ความตื่นตระหนกปรากฏบนใบหน้าลูบา ลุฟต์ที่กระโดดไปด้านข้าง แต่ลำแสงก็ยังโดนท้องของหล่อน หล่อนมองไปตรงหน้าแล้วก็กรีดร้องออกมา เหมือนในรูปภาพ ริคคิด ก่อนฆ่าหล่อนด้วยปืนเลเซอร์ของเขา
“ผมจะออกจากงานนี้แล้ว” เขาบอกเรคช์ “ผมจะอพยพไปดาวอังคาร”
“ต้องมีคนทำงานนี้” ฟิล เรคช์แย้ง
“พวกเขาใช้แอนดรอยด์ได้ ผมทำมาพอแล้ว เธอเป็นนักร้องที่ยอดเยี่ยมแล้วก็ชอบภาพวาด โลกอาจใช้ประโยชน์จากเธอได้ นี่มันบ้าไปแล้ว”
“นี่มันจำเป็นต่างหาก จำได้มั้ยว่าพวกมันฆ่ามนุษย์ก่อนหลบหนีมา และพวกมันก็อยากฆ่าคุณในสถานีตำรวจนั่นด้วย พอลอคอฟก็เกือบฆ่าคุณไม่ใช่เหรอ พวกมันทำร้ายเรา พวกมันแสร้งทำเป็น...”
“ตำรวจ” ริคต่อคำให้ “นักฆ่าหุ่นแอนดรอยด์”
“การ์แลนด์อาจโกหกเรื่องผมก็ได้ จะว่ายังไงเรื่องกระรอกของผมล่ะ”
“ใช่ ผมลืมเรื่องกระรอกของคุณเลย” พวกเขามาถึงชั้นแรกแล้ว ประตูลิฟต์เปิดออก ผู้คนหันมอง “คุณอยู่นี่กับศพนะ ผมจะไปโทรเรียกรถตำรวจ”
ริคเจอโทรศัพท์ให้โทรออก เหตุใดสิ่งที่มีเสียงไพเราะจึงได้อันตรายมาก เขาคิดขณะวางสาย แต่ไม่ใช่เสียงหรอก – เพราะตัวแอนดรอยด์เองต่างหาก เราออกจากงานตอนนี้ไม่ได้
ริคกลับไปหาฟิล เรคช์ “ผมหวังว่าคุณจะเป็นแอนดรอยด์” เขาพูดขึ้น “จากวิธีที่คุณฆ่าการ์แลนด์กับลูบา ลุฟต์ – คุณไม่ได้ฆ่าเหมือนผม คุณสนุกกับมัน ถ้าคุณทดสอบไม่ผ่าน คุณจะฆ่าตัวเองมั้ย” แอนดรอยด์แทบไม่ทำแบบนั้น
“ฆ่า” ฟิล เรคช์ตอบ “คุณแค่ทดสอบผมพอ ที่เหลือผมจัดการเอง”
รถตำรวจมาถึงและรับศพไป ริคกับเรคช์เดินกลับเข้าไปในโอเปราเฮาส์โดยไม่ได้พูดอะไรกัน พวกเขาขึ้นไปบนดาดฟ้าและไต่เข้าไปในโฮเวอร์คาร์ “นี่ปืนเลเซอร์ของผม” ฟิล เรคช์บอก “คุณจะบอกความจริงผมใช่มั้ย”
“แน่นอน” ริคหยิบอุปกรณ์ออกมา และอธิบายวิธีทดสอบให้ฟัง “นี่คือคำถามแรก” การทดสอบเริ่มต้นขึ้น
หลังจากนั้น ริคก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เขารู้สึกเพลียมาก
“ผมบอกได้จากสีหน้าคุณ” เรคช์พูด สูดหายใจลึก “คุณเอาปืนคืนผมได้”
“การ์แลนด์โกหกเพื่อให้เราสงสัยกันเอง” ริคตอบเชื่องช้า “แต่คุณมีปัญหาหนึ่ง ปัญหาที่เราไม่ได้ทดสอบ คือความรู้สึกของคุณที่มีต่อแอนดรอยด์”
“เราไม่ทดสอบเรื่องนั้นกัน” ฟิล เรคช์พูดเสียงแผ่ว “การใส่ใจสัตว์เลี้ยงเป็นเรื่องหนึ่ง แต่ถ้าเราใส่ใจแอนดรอยด์ด้วย...”
“เราก็จะปกป้องตัวเองไม่ได้” ริคจบประโยคให้ เขามองหน้าเรคช์ “ผมอยากถามตัวเองหนึ่งคำถาม บอกผมว่าเข็มว่ายังไง ไม่ต้องสนเรื่องความเร็วในการตอบสนอง”
“ได้เลย” เรคช์ตอบรับ ริคสอนเขาเรื่องการควบคุม
“ผมลงลิฟต์ไปกับแอนดรอยด์ที่ตัวเองจับได้ แล้วจู่ๆก็มีคนฆ่ามันโดยไม่บอกก่อน”
“ไม่มีปฏิกิริยาเป็นพิเศษ” เรคช์บอกเขา
“เข็มได้เท่าไหร่”
“ทางซ้าย 2.8 ทางขวา 3.3”
ริคพูดต่อ “แอนดรอยด์ผู้หญิง”
“ขึ้นไปที่ 4.0 กับ 6.0”
“จัดว่าสูง” ริคดึงสายลวดออกจากหน้า “ผมมีคุณสมบัติที่จะเห็นใจหุ่นแอนดรอยด์หญิงอย่างน้อยสองตัว” และลูบา ลุฟต์คือตัวหนึ่ง เขาคิด ฟิล เรคช์ไม่ได้มีอะไรไม่ปกติ – แต่เป็นเราเอง
เรคช์ดูเพลิดเพลิน “มันคือความรัก” เขาว่า “พวกมันบางตัวก็สวยมาก ไม่รู้เหรอว่ามีคนในดาวอื่นหลับนอนกับแอนดรอยด์ด้วย ปัญหาเดียวของคุณก็คือ คุณอยากขึ้นเตียงกับแอนดรอยด์ผู้หญิง ผมก็เคยรู้สึกแบบนั้นสองสามครั้ง คำตอบก็คือให้รักพวกมันก่อน ไม่ใช่หลังจากคุณฆ่าพวกมัน”
ริคมองจ้องเขา เรคช์เป็นนักฆ่าแอนดรอยด์ที่ดี เขาพูดกับตัวเอง แต่เราล่ะ ทันใดนั้น ก็เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่เขาไม่แน่ใจ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
(Mar 21, 2020)
ความคิดเห็น