คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 4 เริ่มการไล่ล่า
4
เริ่มการไล่ล่า
ริค เดคการ์ดจอดโฮเวอร์คาร์ตำรวจของเขาบนดาดฟ้าสถานี และลงไปที่ออฟฟิศของสารวัตรไบรอันท์
“นั่นเร็วนะ” เจ้านายของเขาพูด วางกระดาษลง
“การเดินทางลุล่วงครับ” เขาเหนื่อย ริคเข้าใจ และงานที่รออยู่ก็จะลำบาก “เดฟเป็นยังไงบ้าง” เขาถาม “ผมอยากคุยกับเขาก่อนจะไปตามล่าแอนดรอยด์ตัวแรก”
“นายต้องไปตามหาพอลอคอฟก่อน ตัวที่ยิงเดฟน่ะ” ไบรอันท์บอก “เขารู้ว่าเรากำลังตามหา”
“ก่อนผมจะไปคุยกับเดฟเหรอ”
ไบรอันท์เอื้อมไปหยิบกระดาษแผ่นหนึ่ง “พอลอคอฟทำงานเป็นคนเก็บขยะในเมือง”
“มันงานที่มีแต่พวกพิเศษทำไม่ใช่เหรอครับ”
“พอลอคอฟแสร้งทำเป็นพวกพิเศษ พวกหัวกลวง นั่นล่ะที่ทำให้เดฟเจอปัญหา พอลอคอฟเป็นนักแสดงมือดี นายแน่ใจเรื่องการทดสอบวอยต์-คัมฟฟ์แล้วใช่มั้ย นายมั่นใจหลังจากไปซีแอตเติลว่า...”
“ใช่ครับ” ริคตอบสั้นๆ ไม่ได้อธิบายเพิ่มเติม
“โอเค” ไบรอันท์ตอบรับ “แต่เราพลาดแม้แต่นิดเดียวก็ไม่ได้นะ”
“ผมได้เจอเน็กซัส-6 ตัวแรกแล้วครับ” ริคบอกเขา “ส่วนเดฟเจอสองตัว นับพอลอคอฟด้วยก็สาม ผมจะฆ่าพอลอคอฟวันนี้ แล้วคืนนี้ไม่ก็พรุ่งนี้ผมจะไปคุยกับเดฟ” เขารับกระดาษที่มีข้อมูลของพอลอคอฟมาจากไบรอันท์
“อีกเรื่องหนึ่ง” ไบรอันท์พูดขึ้น “มีตำรวจรัสเซียกำลังเดินทางมาที่นี่ เขาโทรบอกฉันตอนนายไปซีแอตเติล เขาชื่อแซนดอร์ คาดาลยี”
“เขาต้องการอะไร”
“พวกรัสเซียก็สนใจหุ่นเน็กซัส-6รุ่นใหม่ พวกเขาอยากส่งคนไปกับนายเพื่อดู – และช่วย ถ้าทำได้นะ ฉันตกลง นายไม่ต้องแบ่งเงินกับพวกเขาด้วย” ไบรอันท์กล่าวเสริมเมื่อเห็นท่าทีของริค
ริคศึกษาข้อมูลของพอลอคอฟ และจดที่อยู่กับที่ทำงานไป
“อยากรอพวกรัสเซียก่อนไปตามล่าแอนดรอยด์มั้ย” ไบรอันท์ถาม “เขาจะมาด้วยจรวดแอโรฟล็อต จะลงจอดในอีกไม่ช้า”
“ผมทำงานคนเดียว” ริคตอบห้วน “ผมจะเริ่มงานเดี๋ยวนี้ คาดาลยีมาตามหาผมเองได้”
“ตกลง หลังจากจัดการพอลอคอฟแล้ว แอนดรอยด์ตัวต่อไปก็คือลูบา ลุฟท์ นี่ข้อมูลของหล่อน”
ริคออกจากออฟฟิศของไบรอันท์และกลับไปที่โฮเวอร์คาร์ของเขา ฉันมาแล้ว พอลอคอฟ เขาคิด นิ้วเลื่อนไปที่ปืนเลเซอร์ของตน
จุดหมายแรกของเขาคือบริษัทที่พอลอคอฟทำงาน มันเป็นตึกสมัยใหม่ที่ใหญ่โต – เดี๋ยวนี้คุณรวยมหาศาลได้ด้วยการเก็บขยะ เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเช็คตารางเวลาให้เขา
“พอลอคอฟควรจะอยู่ที่ทำงาน” เขาพูดขึ้นหลังจากดูมันอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็โทรหาใครคนหนึ่งในตึกก่อนหันกลับมาทางริค “เช้านี้พอลอคอฟไม่ได้มาทำงาน ไม่ได้บอกเหตุผลด้วย เขาทำอะไรเหรอครับ คุณตำรวจ”
“ถ้าเขามา” ริคพูด “อย่าบอกเขาว่าผมถามหา เข้าใจมั้ย”
“แน่นอนครับ ผมเข้าใจ” เจ้าหน้าที่ตอบอย่างเย็นชา “ผมก็พอรู้เรื่องงานตำรวจบ้างนิดหน่อย”
ถัดมา ริคก็บินไปที่อพาร์ตเมนต์ของพอลอคอฟ ไบรอันท์กับโฮลเดนรอนานเกินไป เขาคิดกับตัวเอง เราควรตามหาเขาทันทีที่เดฟถูกทำร้ายตั้งแต่เมื่อคืน
มันเป็นตึกที่มืดและสกปรก เขาเจอชั้นที่พอลอคอฟอยู่ และเปิดไฟฉายตำรวจเพื่ออ่านเอกสารข้อมูล พอลอคอฟได้รับการทดสอบวอยต์-คัมฟฟ์แล้ว ริคข้ามขั้นตอนนั้นไปได้และฆ่าเมื่อเห็นได้เลย
จากตรงนี้แล้วกัน เขาตัดสินใจ เอาอาวุธอารมณ์ออกมา ป้องกันตัวเองอย่างดีก่อนเปิดใช้งาน อาวุธส่งคลื่นไฟฟ้าที่จะกันทุกคนในบริเวณ ตั้งแต่มนุษย์ยันแอนดรอยด์ ไม่ให้เคลื่อนไหวได้แม้แค่ปลายนิ้ว เขาใช้กุญแจพิเศษเพื่อเปิดประตูอพาร์ตเมนต์ และเดินเข้าไปโดยที่ยังถือไฟฉายในมือ
ไม่เจอพอลอคอฟ มีแค่เฟอร์นิเจอร์ผุพังกับฝุ่น ไม่มีของส่วนตัวเลย ก็กะไว้แล้ว ริคพูดกับตัวเอง เขาอาจไปจากซานฟรานซิสโกแล้ว คนอื่นอาจกำลังจะได้เงินหนึ่งพันดอลลาร์ไปแล้ว ฉะนั้น...ไปต่อที่ลูบา ลุฟท์
กลับขึ้นมาที่โฮเวอร์คาร์ของเขาบนดาดฟ้า ริคโทรรายงานกับสารวัตรไบรอันท์
“พอลอคอฟหนีไปแล้ว อยากให้ผมไปรับคาดาลยีก่อนตามหาลูบา ลุฟท์มั้ยครับ”
“เขามาถึงแล้ว จรวดของเขามาก่อนกำหนด” ไบรอันท์บอก “แป๊บหนึ่งนะ” แล้วเขาก็หยุดพูด “เขาจะไปเจอนายเดี๋ยวนี้เลย อยู่นั่นแหละอย่าเพิ่งไปไหน”
ขณะรอ ริคก็อ่านข้อมูลของลูบา ลุฟท์ไปด้วย หล่อนเป็นนักร้องโอเปราที่ทำงานให้กับซานฟรานซิสโก โอเปรา คอมพานี หล่อนบอกบริษัทว่ามาจากเยอรมนี เสียงของหล่อนต้องไพเราะแน่ถึงสร้างคอนเนคชันได้ไวมาก เขาคิด เราจะแกล้งทำเป็นชอบฟังโอเปรา พวกเราจะคุยกันเรื่องเพลงขณะที่เราเตรียมเครื่องมือทดสอบ
โทรศัพท์ประจำรถดังขึ้น ริครับสาย แล้วใบหน้าของเรเชล โรเซนก็ปรากฏ “สวัสดีค่ะ เจ้าหน้าที่เดคการ์ด” เสียงของหล่อนเป็นมิตร “ยุ่งมั้ยคะ ฉันคุยด้วยได้หรือเปล่า”
“ผมพอมีเวลานิดหน่อย”
“ทางบริษัทได้หารือกันเรื่องสถานการณ์ของคุณ และเราก็รู้จักรุ่นเน็กซัส-6เป็นอย่างดี เราเลยคิดว่าควรให้คนของเราสักคนช่วยต้อนพวกเขา”
“ยังไง”
“ด้วยการส่งไปกับคุณไงคะ คุณจะประสบผลสำเร็จมากขึ้นถ้าเน็กซัส-6ตัวอื่นติดต่อพวกเขา”
“คุณน่ะเหรอ”
“ค่ะ” สีหน้าของหล่อนจริงจัง
“ผมได้รับความช่วยเหลือเยอะแล้ว ไว้ผมจะคิดดูแล้วโทรกลับไป” ในอนาคตอันไกลโพ้น เขาคิด หรือไม่ก็ไม่มีวันนั้น
“คุณไม่โทรกลับหรอก” เรเชลพูด “เรารู้สึกว่าเราควรช่วยเพราะว่า – คุณก็รู้ สิ่งที่เราทำลงไป”
“ไม่เป็นไร ขอบคุณ” ริคกำลังจะวางโทรศัพท์
“ไม่มีฉัน” เรเชลพูด “พวกมันสักคนก็จะฆ่าคุณได้ก่อนคุณฆ่ามัน”
“แค่นี้นะ” ริคว่าแล้วก็วางสาย แอนดรอยด์เสนอจะให้ความช่วยเหลือ! โลกเราเป็นอะไรไปแล้ว
แท็กซีโฮเวอร์คาร์มาจอดบนดาดฟ้า ชายใบหน้าแดงในวัยห้าสิบตอนกลางที่สวมเสื้อโค้ทรัสเซียตัวใหญ่ปีนลงมา เขายิ้มให้ริคและเดินมาทางรถของริคขณะแท็กซีขับจากไป
“คุณเดคการ์ด?” ชายคนนั้นถาม สำเนียงออกชัดแจ๋ว “ผมแซนดอร์ คาดาลยี” เขาเปิดประตูรถของริคแล้วมานั่งข้างคนขับ พวกเขาจับมือกัน แล้วริคก็ได้รู้ว่าเขาพกปืนเลเซอร์ชนิดที่ไม่คุ้นตามาด้วย
สายตาของคาดาลยีมองตาม “นี่เหรอ” เขาถามขึ้น หยิบมันให้ริคดู “น่าสนใจนะ ว่ามั้ย ผมได้มาจากดาวอังคาร ลองใช้ดูสิ”
ริคเล็งมันออกไปนอกหน้าต่างแล้วก็ยิง เงียบกริบ
“คุณต้องมีนี่ด้วย” คาดาลยีว่าพลางหัวเราะ เขาแบมือออก มีเหล็กชิ้นเล็กๆวางอยู่ “คุณต้องใช้นี่ยิง และมันไม่สำคัญว่าปืนจะกำลังเล็งไปที่อะไร”
“แกไม่ใช่ตำรวจรัสเซีย แกคือพอลอคอฟ” ทันใดริคก็เข้าใจ เขาเอาเท้าแตะปุ่มฉุกเฉินบนพื้นรถ
“ปืนเลเซอร์ของฉันไม่ยิง” คาดาลยี-พอลอคอฟพูดอย่างฉุนเฉียว
“ฉันมีอุปกรณ์ในรถคันนี้” ริคบอก “ที่หักลำแสงเลเซอร์และทำให้มันกลายเป็นแค่แสงธรรมดาได้”
“งั้นฉันจะหักคอแกเอง” แอนดรอยด์ว่าและโถมร่างเข้าใส่ริค
ขณะที่มือของแอนดรอยด์อยู่ที่คอเขา ริคก็ยิงปืนรุ่นเก่าออกไปจากใต้แขนของเขา กระสุนเจาะเข้าหัวและกล่องสมองของแอนดรอยด์ก็ระเบิด แผงควบคุมเน็กซัส-6 กระจุยกระจายเป็นชิ้นๆและตกลงมาใส่ริค เขาปัดมันออกและโน้มตัวไปยังโทรศัพท์ของรถด้วยอาการสั่น
“บอกไบรอันท์ว่าผมจัดการพอลอคอฟได้แล้ว” เขาพูดกับเจ้าหน้าที่ที่รับสาย “เขาจะเข้าใจ” เขาหายใจเข้าลึกๆ มันเกือบฆ่าเรา เขาคิด หัวใจของเขาค่อยๆกลับมาเต้นในจังหวะปกติ แต่เขาก็ยังสั่นอยู่ หนึ่งพันดอลลาร์ เขาคิด และเราตอบสนองได้ไวกว่าเดฟ แน่นอนว่าสิ่งที่เดฟพบเจอทำให้เขาได้เตรียมตัว เดฟไม่ได้รับการเตือนล่วงหน้า
ริคจุดบุหรี่ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งก่อนโทรเข้าบ้านตัวเอง เขาเห็นใบหน้าหมองหม่นของภรรยาอยู่ตรงหน้า
“อ้อ หวัดดี ริค”
“เกิดอะไรขึ้นกับอารมณ์ 594 ที่ผมหมุนให้คุณ”
“ฉันหมุนมันใหม่เอง คุณต้องการอะไร ฉันเหนื่อยมากแล้วก็หมดหวัง หมดสนิท ชีวิตแต่งงานของเรามันเฮงซวย และคุณก็จะถูกแอนดรอยด์พวกนั้นสักตัวฆ่า แล้วก็...”
“ฟังนะ” เขาพูดอย่างใจร้อน “ผมกำลังสืบเสาะแอนดรอยด์รุ่นใหม่ที่ไม่มีใครจัดการได้นอกจากผม ผมฆ่าได้หนึ่งตัวแล้ว เป็นการเริ่มต้นได้สวย คุณรู้มั้ยว่าพอผมจบงานแล้วเราจะได้อะไร”
“รู้” ไอแรนตอบ นัยน์ตาของเธอว่างเปล่าและไร้อารมณ์
“ผมยังไม่ได้บอกคุณเลยนะ!” เขาเห็นได้ว่าเธอหมองหม่นเกินกว่าจะฟังเขาได้ “ไว้เจอกันคืนนี้” เขาจบคำพูดอย่างขมขื่นแล้วก็วางสาย ทำไมเราถึงได้ยอมเสี่ยงชีวิตนะ เขาถามตัวเอง เธอไม่สนใจเรื่องนกกระจอกเทศ เราควรไปทางใครทางมัน แอนดรอยด์ส่วนใหญ่ยังมีความปรารถนาแรงกล้าที่จะได้อยู่มีชีวิตต่อมากกว่าเมียของเขาอีก
เขานึกถึงเรเชล โรเซนอีกครั้ง บางทีเราอาจใช้หล่อนได้ถ้าหล่อนไม่อยากได้เงินสักแดง เขาเริ่มขับรถโฮเวอร์คาร์และตั้งเป้าหมายไปที่โอเปราเฮาส์ ตอนนี้เขาเริ่มขบคิดเรื่องเรเชล แอนดรอยด์บางตัวก็สวยมาก มันเป็นความรู้สึกประหลาดที่ตอบสนองต่อหุ่นยนต์อย่างนี้ หล่อนผอมเกินไป เขาคิด เหมือนเด็ก ลูบา ลุฟท์อายุเท่าไหร่นะ เขามองหา ‘อายุ’ ของหล่อนในบันทึก ยี่สิบแปด – จากรูปร่างหน้าตา
เราจะลองไปหาแอนดรอยด์อีกตัวก่อนขอให้เรเชลช่วย ริคตกลงใจ ถ้านางสาวลุฟท์จัดการได้ยากนัก – แต่เราคิดว่าพอลอคอฟน่าจะยากสุดแล้ว หุ่นตัวอื่นไม่รู้หรอกว่าเรากำลังจะไปหา
ขณะลงจอดบนดาดฟ้าของโอเปราเฮาส์ ริคก็ร้องเพลงออกมาเสียงดัง เขาไม่มีเครื่องปรับอารมณ์ในรถ แต่เขาก็มีความสุขอีกครั้ง และเขาพร้อม
ตอนที่เขาไปนั่งในห้องแสดงหลัก นักร้องก็กำลังซ้อมร้องเพลงกันอยู่ ริคจำดนตรีได้ทันทีเพราะเขารักโมซาร์ท ใช้เวลานานกว่าที่เขาจะนึกออกว่าผู้หญิงตรงหน้าคือลูบา ลุฟท์ แอนดรอยด์เน็กซัส-6 ตัวที่สามของเขา หล่อนร้องเพลง และเสียงของหล่อนก็วิเศษมาก เป็นเสียงที่ไพเราะที่สุดเสียงหนึ่งที่เขาเคยได้ฟัง โรเซน คอร์เปอเรชันสร้างหล่อนออกมาได้ดี เขายอมรับกับตัวเอง แต่ยิ่งหล่อนร้องเพลงเพราะมากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งอยากได้ มันไม่มีปัญหาตราบใดที่คุณภาพของแอนดรอยด์ไม่สูงเกินไป
การซ้อมจบลง ริคตามนักร้องคนสุดท้ายไปยังห้องแต่งตัว และเห็นประตูที่มีป้ายว่า ห้องส่วนตัวของคุณลุฟท์ เขาเคาะประตู
“เข้ามา!”
เขาเข้าไป หญิงสาวกำลังศึกษาโน้ตเพลง และใช้ปากกาขีดเขียนลงไปบนนั้น
“คะ?” หล่อนถาม เงยหน้าขึ้น “คุณคงเห็นว่าฉันยุ่ง” ภาษาอังกฤษของหล่อนไม่ติดสำเนียงเลย
“คุณเป็นนักร้องที่ยอดเยี่ยมมาก” ริคบอก
“คุณเป็นใคร” เสียงของหล่อนเย็นชา เหมือนเสียงของแอนดรอยด์อีกหลายตัว
“ผมมาจากสถานีตำรวจซานฟรานซิสโก” เขาตอบ
“อ้อ” ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับในตาหล่อน “คุณต้องการอะไร”
“ผมถูกส่งมาเพื่อทำการทดสอบคุณ”
“แบบทดสอบอัจฉริยะเหรอ”
“ไม่ใช่ อารมณ์ร่วม”
“ฉันต้องสวมแว่นก่อน” หล่อนเริ่มมองหามัน
“ถ้าคุณจดอะไรลงบนโน้ตเพลงได้โดยไม่ต้องสวมแว่น คุณก็ทดสอบมันได้โดยไม่ต้องสวม ผมจะเอารูปให้คุณดูและถามคำถามคุณ” ริคเตรียมเครื่องมือของเขา ติดสายไฟฟ้าเข้ากับหน้าของหล่อนแล้วก็เอาไฟส่องในตา “แบบนั้นล่ะ” เขาบอก
“คุณคิดว่าฉันเป็นแอนดรอยด์เหรอคะ ฉันไม่ใช่ ฉันไม่เคยไปดาวอังคาร ไม่เคยเห็นแอนดรอยด์สักตัวด้วยซ้ำ!” หล่อนพยายามจะนิ่ง “คุณได้ข้อมูลว่ามีแอนดรอยด์ในโอเปราเฮาส์เหรอคะ ฉันจะช่วยหาเอง ถ้าฉันเป็นแอนดรอยด์ ฉันจะยอมช่วยมั้ยล่ะ”
“แอนดรอยด์” ริคตอบ “ไม่สนแอนดรอยด์ตัวอื่น นั่นคือสัญญาณที่เรามองหา”
“ถ้าอย่างนั้น” นางสาวลุฟท์ว่า “คุณก็คงต้องเป็นแอนดรอยด์”
นั่นทำให้เขาชะงัก เขาจ้องหน้าหล่อน
“เพราะว่า” หล่อนว่าต่อ “งานของคุณคือฆ่าพวกมันไม่ใช่เหรอ แบบทดสอบที่คุณจะให้ฉันทำ...” เสียงของหล่อนเริ่มเข้มข้นขึ้น “คุณเคยทดสอบมันเองมั้ย”
“เคย เมื่อนานมาแล้ว ตอนทำงานให้กรมตำรวจครั้งแรก”
“อาจเป็นความทรงจำเทียมก็ได้ บางทีแอนดรอยด์ก็มีความทรงจำเทียมไม่ใช่เหรอ ฉันจะรับการทดสอบถ้าคุณทำมันก่อน”
เขาจ้องหน้าหล่อนอีกครั้งแล้วก็ส่ายหน้า “คุณต้องเคยมีประสบการณ์ถึงจะเป็นคนทดสอบวอยต์-คัมฟฟ์ได้ ทีนี้ก็ตั้งใจฟังผมนะ ผมจะพูดสถานการณ์ให้คุณฟัง แล้วคุณก็บอกว่าจะทำยังไงกับสถานการณ์นั้น และผมอยากให้คุณตอบโดยไว ความเร็วในการตอบสนองคือสิ่งสำคัญ”
เขาเลือกคำถามแรก “คุณดูหนังเก่าในทีวี หนังจากยุคก่อนสงคราม เป็นฉากมื้ออาหาร จานหลักคือข้าวกับหมาต้ม”
“ไม่มีใครฆ่าและกินหมา” ลูบา ลุฟท์ตอบ “พวกมันแพงเกินไป คุณหมายถึงหมาปลอมใช่มั้ย แต่พวกมันทำจากลวดและมอเตอร์ คุณกินพวกมันไม่ได้”
“ยุคก่อนสงคราม” ริคย้ำอย่างหงุดหงิด
“ยุคก่อนสงครามฉันยังไม่เกิด”
“แต่คุณก็เคยดูหนังเก่าในทีวี”
“หนังของฟิลิปปินส์เหรอ”
“ทำไม” ริคหมดความอดทน
“เพราะในฟิลิปปินส์กินหมากับข้าว ฉันจำได้”
“แต่ปฏิกิริยาของคุณ” เขาย้ำ “ผมอยากรู้ปฏิกิริยาของคุณ”
“กับหนังน่ะเหรอ” หล่อนนึกถึงมัน “ฉันจะปิดมันและดูบัสเตอร์ เฟรนด์ลี”
“ปิดมันทำไม”
“ก็” เธอตอบ “ใครจะอยากดูหนังเก่าของฟิลิปปินส์” หล่อนมองเขาอย่างขุ่นเคือง เข็มขยับแรงมาก แต่หลังจากบทสนทนาแบบนั้น การเคลื่อนไหวนับว่าไร้ความหมาย
เขาหยุดแล้วพูดต่อ “คุณเช่าบ้านหลังเล็กบนภูเขา”
“ค่ะ”
“เหนือเตาผิงมีหัวกวาง...”
“กวางคืออะไร”
“สัตว์ที่เคยอาศัยอยู่ในป่า ผู้คนฆ่ามันเพื่อความบันเทิง”
“ขอเป็นคำภาษาเยอรมัน”
เขาจำไม่ได้เสียแล้ว “ภาษาอังกฤษของคุณดีมากนะ” เขาพูดอย่างโมโห
“สำเนียงของฉันดีมาก มันต้องเป็นแบบนั้นตอนร้องเพลง แต่มีหลายคำที่ฉันไม่รู้”
เขาไม่รู้ว่าหล่อนแสดงละครอยู่หรือเปล่า เขาตัดสินใจจะลองคำถามอื่น “มีผู้ชายเชิญคุณไปที่อพาร์ตเมนต์ ตอนคุณอยู่ที่นั่น...”
“ไม่ล่ะค่ะ” ลูบาตอบอย่างไว “ฉันไม่ไปหรอก เรื่องนี้ตอบง่ายนิดเดียว”
“นั่นไม่ใช่คำถาม!”
“คุณอ่านผิดคำถามหรือเปล่า” หล่อนนวดหน้า แล้วสายไฟฟ้าก็ตกลงไปบนพื้น
“ผมเก็บเอง” ริคบอก แต่พอยืนขึ้นอีกครั้ง ปืนเลเซอร์ก็ชี้มาที่เขา
“คำถามเกี่ยวกับอพาร์ตเมนต์ของผู้ชาย” ลูบา ลุฟท์พูดอย่างทะนง “ไม่ใช่คำถามที่น่ารักเลย คุณไม่ได้มาจากกรมตำรวจ”
“คุณดูนามบัตรผมได้” เขาบอก ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า เขาสั่นอีกครั้งแล้ว เขาเพิ่งรู้ตัว
“ถ้าคุณเอามือนั้นออกจากกระเป๋า” ลูบา ลุฟท์บอก “ฉันจะฆ่าคุณ” หล่อนหยิบวิดีโอโฟนขึ้นมาแล้วกดโทรออก “ติดต่อสถานีตำรวจซานฟรานซิสโกให้ฉันที” หล่อนว่า “ฉันต้องการตำรวจ”
“คุณมีไหวพริบดีนะ” ริคพูดขณะที่หล่อนวางสาย แต่มันก็แปลก ทำไมหล่อนไม่ฆ่าเขา ถ้าตำรวจมา หล่อนก็ฆ่าเขาไม่ได้
ไม่กี่นาทีจากนั้น ชายตัวใหญ่ในชุดเครื่องแบบตำรวจก็เดินเข้ามา
“โอเค” เขาบอกลูบา ลุฟท์ “วางปืนลงครับ” แล้วก็หันไปทางริค “คุณเป็นใคร” เขาถาม
ลูบา ลุฟท์ตอบ “เขาเข้ามาในนี้แล้วก็อยากถามคำถามฉันค่ะ – มันหยาบคายมาก เป็นคำถามส่วนตัวมากที่จะถามผู้หญิง”
“ขอผมดูนามบัตรหน่อย” เจ้าหน้าที่พูดกับริค
ริคยื่นนามบัตรให้ “ผมเป็นนักฆ่าหุ่นแอนดรอยด์” เขาอธิบาย “ผมทำงานให้กับสารวัตรแฮร์รี ไบรอันท์ ตอนนี้ผมทำงานตามบัญชีรายชื่อของเดฟ โฮลเดน เขาเข้าโรงพยาบาลอยู่”
“ผมรู้จักนักฆ่าหุ่นแอนดรอยด์ทุกคน แต่ผมไม่เคยได้ยินชื่อคุณเลย” ตำรวจว่า “หรือสารวัตรไบรอันท์” ริคเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
“นายคือแอนดรอยด์” เขาบอกตำรวจ “เหมือนกับคุณลุฟท์” เขาเดินไปที่โทรศัพท์ “ขอผมคุยกับสารวัตรไบรอันท์” เขาพูด ทำไมพวกแอนดรอยด์ถึงไม่พยายามจะหยุดเขา ตำรวจไม่ได้มองเขา แต่กำลังคุยกับลูบา ลุฟท์
เกิดความเงียบครู่หนึ่งหลังจากเขาโทรออก แล้วใบหน้าของสารวัตรไบรอันท์ก็ปรากฏขึ้น ริคอธิบายปัญหาให้ฟัง
“ขอฉันคุยกับตำรวจคนนั้นหน่อย” ไบรอันท์ว่า ริคยื่นโทรศัพท์ไปให้เจ้าหน้าที่ตำรวจ
“เจ้าหน้าที่แครมส์ครับ...สวัสดี” ชายคนนั้นนิ่งฟังอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหันมาทางริค “ไม่มีใครที่ปลายสาย” ริคมองจอวิดีโอ มันว่างเปล่า “ผมจะพาคุณไปที่สถานีตำรวจและสอบสวนคุณ” แครมส์พูดต่อ
“ก็ได้” ริคว่า แล้วหันไปหาลูบา ลุฟท์ “ผมยังทดสอบคุณไม่เสร็จ แล้วผมจะรีบกลับมา”
เจ้าหน้าที่แครมส์ค้นตัวริคและเอาปืนเขาไป เขาดมกลิ่นปืนเก่า “อันนี้เพิ่งถูกยิง” เขาว่า
“ฉันฆ่าแอนดรอยด์ไปหนึ่งตัว ซากมันอยู่ในรถฉัน”
“งั้นเราจะขึ้นไปดูกัน”
“อย่าให้เขามาใกล้ฉันอีกนะคะ คุณตำรวจ” ลูบา ลุฟท์บอกเมื่อพวกเขาเดินไป “เขาแปลกมากเลย ฉันกลัวเขา”
“ถ้าเขามีศพอยู่ในรถ เขาก็จะไม่ได้กลับมา” แครมส์บอกหล่อน เขาดันตัวริคขึ้นไปบนดาดฟ้า แครมส์เปิดประตูโฮเวอร์คาร์ของริค มองดูชิ้นส่วนของพอลอคอฟโดยไม่ได้พูดอะไร
“แอนดรอยด์” ริคเริ่มต้น “ฉันถูกส่งมาตามหามัน มันเกือบฆ่าฉันตอนที่มันแกล้งทำเป็น...”
“รอจนกว่าเราจะไปถึงสถานีตำรวจ” เขาพาริคไปที่รถตำรวจก่อนไต่ขึ้นไป
มีบางอย่างไม่ถูกต้อง สักพักริคถึงเข้าใจ พวกเขากำลังไปผิดทาง
“สถานีตำรวจ” เขาพูดขึ้น “อยู่ทางเหนือที่ลอมบาร์ด”
“นั่นสถานีเก่า” เจ้าหน้าที่แครมส์ตอบ “มันมีแต่ฝุ่นแล้ว ไม่มีใครใช้มันแล้ว สถานีใหม่อยู่ที่มิชชัน”
“พาฉันไปที่สถานีเก่า” ริคบอก ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าแอนดรอยด์สองตัวร่วมมือกันทำอะไร นี่อาจเป็นการเดินทางเที่ยวสุดท้ายของเขา
“หล่อนเป็นคนสวยมาก” เจ้าหน้าที่แครมส์พูด
“บอกฉันว่านายเป็นแอนดรอยด์” ริคพูด
“ทำไม ผมไม่ใช่แอนดรอยด์ คุณจะทำอะไร ฆ่าคนแล้วบอกตัวเองว่าพวกเขาคือแอนดรอยด์เหรอ คุณมันอันตราย ผมเห็นด้วยกับคุณลุฟท์ คุณอาจเป็นแอนดรอยด์ที่ถูกปลูกถ่ายความทรงจำเทียมมาก็ได้ เคยคิดถึงเรื่องนั้นมั้ย” แครมส์ยิ้ม
ริครู้ว่าเขาพูดอะไรไม่ได้ เขาได้แต่นั่งรอ พวกแอนดรอยด์ต้อนเขาได้แล้ว แต่เราจัดการพวกมันได้หนึ่งตัว เขาบอกตัวเอง ส่วนเดฟได้สองตัว
รถตำรวจของเจ้าหน้าที่แครมส์เริ่มเตรียมการลงจอด
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
(Dec 24, 2019)
ความคิดเห็น