คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2 ซีแอตเติล
2
ซีแอตเติล
เมื่อริคจอดโฮเวอร์คาร์ของตำรวจบนดาดฟ้าอาคารโรเซน คอร์เปอเรชัน หญิงสาวคนหนึ่งก็รอเขาอยู่บนนั้น หล่อนเป็นหญิงผมดำร่างผอมบางที่สวมแว่นตาหนาเตอะเพื่อปกป้องตัวเองจากฝุ่น หล่อนดูไม่ดีใจที่ได้เห็นเขา
“ฉันเรเชล โรเซน” หล่อนแนะนำตัว ยื่นมือออกไป “คุณคงเป็นคุณเดคการ์ด”
“เรื่องนี้ไม่ใช่ความคิดผมนะ” เขาตอบ
“ค่ะ สารวัตรไบรอันท์บอกเราแล้ว แต่คุณมาในนามของตำรวจซานฟรานซิสโก และตำรวจก็ไม่เคยเชื่อว่าเราทำงานเพื่อช่วยส่วนรวม”
“แอนดรอยด์มีประโยชน์ได้ในนาทีหนึ่ง แต่นาทีถัดมามันก็เป็นภัยได้ พวกมันไม่เป็นปัญหากับเราหรอกตราบที่มันทำตามหน้าที่ของมัน” ริคบอก
“แต่พอพวกเขาถูกตัดสินว่าเป็นภัย งานของคุณก็คือฆ่าเขาไม่ใช่เหรอคะ คุณเดคการ์ด” เรเชล โรเซนย้อนอย่างเย็นชา
“คุณคัดเลือกกลุ่มคนให้ผมแล้วหรือยัง” ริคถามขึ้น ไม่คิดจะคุยเรื่องงานกับผู้หญิง “ผมอยากจะ...”
เขาหยุดพูดเมื่อเห็นว่ามีสัตว์หลายตัวอยู่ข้างหลังหล่อน เขาไม่เคยเห็นสัตว์จำนวนมากในที่เดียวกันมาก่อน กรงถูกคุมโดยชายในชุดเครื่องแบบบริษัทที่ถือปืนกล สายตาของพวกเขามองริคอย่างระแวดระวัง เขาเช็คคู่มือของซิดนีย์ สัตว์บางตัวในนี้ไม่มีราคากำกับด้วยซ้ำ อย่างเช่นนกฮูก เขามองนก แล้วก็รับรู้ว่าหญิงสาวเริ่มพูดอีกครั้ง
“เราไม่ได้ซื้อจากซิดนีย์หรือร้านขายสัตว์เจ้าไหนค่ะ” หล่อนพูดอย่างนั้น “เราซื้อจากผู้ขายเอกชน ราคาที่เราจ่ายซื้อพวกมันถึงไม่มีในรายการ”
ริคได้แต่ยืนนิ่ง เขาจดจำเมื่อครั้งยังเด็กที่สัตว์แต่ละชนิดพากันหายจากโลกไปตลอดกาลได้ เขายังนึกถึงความอยากเลี้ยงสัตว์จริงของตัวเองด้วย แกะหุ่นยนต์ไม่มีค่า – ไม่มีเลย มันไม่มีความรู้สึกและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามีตัวตน เป็นครั้งแรกที่ริคได้เข้าใจว่าสัตว์หุ่นยนต์ก็เหมือนกันมากกับหุ่นแอนดรอยด์
“คุณเลี้ยงสัตว์ประเภทไหนคะ” เสียงของเรเชลฟังราวกับอยู่ไกลห่างออกไป
“แกะครับ” เขาตอบเชื่องช้า
“อ้อ งั้นคุณก็ควรจะมีความสุขนะคะ”
“ผมมีความสุข” เขาบอก “แต่ผมอยากเลี้ยงนกฮูก” เขาชี้ไปที่นกตรงหน้า “ผมอยากเลี้ยงตัวหนึ่งมาตลอด ตั้งแต่ก่อนพวกมันตายหมด...เว้นแต่พวกคุณจะมีมัน” เขาหมุนตัว “ผมอยากทดสอบแล้ว เราลงไปได้หรือยัง”
“ฉันว่าลุงเอลดอนคงตระเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว” เรเชลตอบโดยไม่แสดงอารมณ์ หล่อนหมุนตัวแล้วเดินเข้าประตูไป ริคเดินตามไป เขาทึ่งที่ได้รู้ว่าแท้จริงบริษัทใหญ่โตเป็นธุรกิจของครอบครัว
“ทำไมคุณไม่ชอบผม” เขาถามเรเชลขณะลงไปชั้นล่างด้วยกัน
“ถ้าการทดสอบของคุณไม่ได้ผล เราก็ต้องเรียกเน็กซัส-6 ทุกตัวคืนจากตลาด” ดวงตาสีดำของเธอดุดันขณะทำหน้าบึ้งใส่เขา “แค่เพราะตำรวจอย่างพวกคุณทำงานง่ายๆไม่ได้ อย่างการจดจำตัวเลขนิดๆหน่อยๆที่ควบคุมไม่ได้”
ชายชรารอพวกเขาอยู่ที่ชั้นล่าง สีหน้าดูกังวล
“ผมเอลดอน โรเซน” เขาแนะนำตัวกับริค พวกเขาจับมือกัน “เราได้รับแจ้งล่วงหน้าแค่แป๊บเดียว แต่เราก็ทำเต็มที่เท่าที่จะทำได้”
ริคดูมั่นใจมากขึ้น พวกเขากลัวเรา เขารู้อย่างนั้น เราสามารถหยุดพวกเขาไม่ให้ผลิตเน็กซัส-6ได้ และมันอาจมีผลกระทบอย่างมากกับอนาคตของบริษัท
พวกโรเซนให้เขาเข้าไปในห้องเล็กๆที่เต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์สวยๆ เขานั่งลงข้างโต๊ะกาแฟที่ดูราคาแพงก่อนเอาเครื่องมือทดสอบวอยต์-คัมฟฟ์ออกมา “ส่งผู้ทดสอบคนแรกมาได้เลย” เขาบอกเอลดอน โรเซนที่ดูกังวลมากขึ้นทุกที
“เครื่องมือพวกนั้นมันวัดยังไงคะ” เรเชลถาม
“พวกมันจะตรวจวัดการเคลื่อนไหวเล็กๆของกล้ามเนื้อตาและใต้ผิวหนังใบหน้า เวลาผู้คนตกใจกับบางอย่างที่มีคนพูดกับพวกเขา มันไม่สำคัญว่าจริงๆแล้วพวกเขาจะพูดอะไร – แต่การตอบสนองทางกายภาพที่พวกเขาคุมไม่ได้ต่างหากที่สำคัญ”
“ทดสอบฉัน” เรเชลสั่ง
“ทำไม” ริคถามอย่างฉงน
“เราให้เธอเป็นผู้ทดสอบคนแรก” เอลดอน โรเซนตอบ “ เธออาจเป็นหุ่นแอนดรอยด์ก็ได้ เราหวังว่าคุณจะบอกได้” เขาจุดบุหรี่และนั่งมอง
ริคติดสายไฟฟ้าเข้ากับใบหน้าของเรเชลและเปิดไฟบางๆสีขาวส่องไปที่ตาซ้ายของหล่อน จากนั้นเขาก็นั่งลงหน้าเครื่องมือ
“ผมจะพูดถึงสถานการณ์ต่างๆ” เขาบอกเรเชล หล่อนดูสงบนิ่ง “ผมอยากให้คุณบอกว่ารู้สึกยังไงกับแต่ละเรื่องให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้” ริคเลือกคำถามที่สาม “เอาล่ะ คุณได้รับกระเป๋าสตางค์หนังในวันเกิดของคุณ”
เข็มบนเครื่องมือขยับไปที่สีเขียวทันที แล้วก็เป็นสีแดง จากนั้นก็ขยับลงอีกครั้ง
“ฉันจะไม่รับมัน” เรเชลตอบ “และฉันก็จะแจ้งความกับตำรวจ”
ริคจดบันทึกแล้วก็ถามต่อ “คุณมีลูกชาย และเขาเอาคอลเลคชันแมลงของตัวเองมาให้คุณดู รวมถึงโหลที่เขาใช้ฆ่าพวกมันด้วย”
“ฉันจะพาเขาไปหาหมอ” เสียงของเรเชลเบาทว่ามั่นใจ เข็มขยับอีกครั้งแต่ไม่ไกลนัก เขาจดบันทึกอีกครั้ง
“คุณเห็นภาพสีเต็มหน้าของหญิงสาวในนิตยสาร ไม่ได้สวมเสื้อผ้า” ริคหยุด
“คุณจะทดสอบว่าฉันเป็นแอนดรอยด์หรือว่าฉันชอบผู้หญิงกันคะ” เรเชลถามเสียงเฉียบ เข็มไม่ขยับ
เขาว่าต่อ “สามีของคุณชอบรูปนั้น” ยังคงไม่มีปฏิกิริยา “หญิงสาว” เขาเสริม “นอนอยู่บนพรมหนังแกะผืนใหญ่ที่สวยมาก” ยังไม่เกิดอะไร เป็นปฏิกิริยาของแอนดรอยด์ เขาบอกตัวเอง จิตใจของหล่อนไม่ได้สนใจสัตว์ตาย “สามีของคุณแขวนรูปภาพไว้บนกำแพงห้องทำงานของเขา” เขาพูดจบแล้ว และหนนี้เข็มขยับ
“ฉันจะไม่ยอมให้เขาทำแบบนั้น” เรเชลตอบ
“โอเคครับ” ริคตอบรับ “ทีนี้ คุณกำลังอ่านหนังสือที่เขียนตั้งแต่ช่วงก่อนสงคราม ตัวละครในเรื่องเริ่มหิวก็เลยไปที่ร้านขายอาหารทะเล มีคนหนึ่งสั่งกุ้งล็อบสเตอร์ แล้วพวกเขาก็มองดูพ่อครัวหย่อนกุ้งลงไปทั้งเป็นในน้ำเดือด”
“โอ้!” เรเชลอุทาน “นั่นแย่มาก! พวกเขาทำแบบนั้นจริงๆเหรอคะ” เป็นปฏิกิริยาการพูดที่ถูกต้อง แต่เข็มไม่กระดิก ริคถามอีกสองสามคำถามเพื่อตรวจสอบว่าเขาคิดถูก
“คุณเป็นแอนดรอยด์” เขาบอกหล่อน – หรือมัน ก่อนหันไปหาเอลดอน โรเซนที่ดูฉุนเฉียวเท่าๆกับที่กังวล “ผมพูดถูกใช่มั้ย” เขาถาม ไม่มีคำตอบใดๆ “ฟังนะ” เขาพูด “เราต่างก็อยากให้การทดสอบนี้ได้ผล”
“เธอไม่ใช่แอนดรอยด์” โรเซนพูด
“ผมไม่เชื่ออย่างนั้น”
“เขาจะโกหกทำไม” เรเชลพูดกับริคอย่างดุดัน
“ผมอธิบายได้ว่าทำไมหลานของผมถึงไม่ผ่านการทดสอบอารมณ์ร่วมของคุณ” ชายชรากล่าว “เธอเกิดบนยานอวกาศและอาศัยอยู่ที่นั่นมาสิบสี่ปีตลอดชีวิตสิบแปดปีของเธอ เธอรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับโลกจากคนอีกเก้าคนบนยาน และจากเทปคาสเสตต์”
“ถ้าไม่ได้อยู่ในตึกนี้ คุณก็คงฆ่าฉันแล้ว” เรเชลพูดกับริค “ฉันรู้ตั้งแต่มาถึงโลกแล้ว”
“คำสั่งของคุณคืออะไร” เอลดอน โรเซนถาม “ถ้าผลการทดสอบของคุณชี้ว่ามนุษย์เป็นแอนดรอยด์”
“ก็หยุดการทดสอบ” ริคตอบ เก็บเครื่องมือกลับ “การทดสอบล้มเหลว” ไบรอันท์พูดถูก เขาคิด เราอาจฆ่าคนบริสุทธิ์ได้จากการทดสอบนี้ “ปัญหาก็คือ” เขาว่าต่อ “คุณยังจะสร้างแอนดรอยด์ที่เหมือนมนุษย์มากขึ้นทุกทีๆ ดังนั้นตอนนี้...”
“เราแค่ทำในสิ่งที่พวกผู้อพยพต้องการ” เอลดอน โรเซนขัด “ถ้าเราไม่สร้าง บริษัทอื่นก็สร้างอยู่ดี การทดสอบวอยต์-คัมฟฟ์ของคุณล้มเหลวตั้งแต่ก่อนเราจะผลิตแอนดรอยด์รุ่นเน็กซัส-6อีก คุณอาจฆ่ามนุษย์ที่มีการตอบสนองต่ออารมณ์ร่วมน้อยนิดก็ได้ อย่างหลานของผมตรงนี้ พวกที่มีปัญหาคือตำรวจ ไม่ใช่เรา”
“งั้นตอนนี้ผมก็ทดสอบอะไรเน็กซัส-6ไม่ได้แล้วสิ” ริคตระหนัก “การทดสอบนี้ไร้ค่า”
“ใช่แล้ว คุณเดคการ์ด” เรเชล โรเซนเห็นด้วย แล้วหล่อนก็ยิ้ม “และถ้าคุณทดสอบไม่ได้ คุณก็หาแอนดรอยด์ไม่ได้ ฆ่าพวกมันไม่ได้ หรือทำเงินจากมันไม่ได้”
“เจ้านายคุณ สารวัตรไบรอันท์น่ะ” เอลดอน โรเซนเอ่ยขึ้น “จะไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงให้เราพิชิตแบบทดสอบได้ก่อนจะทันได้เริ่มด้วยซ้ำ แต่ไม่ต้องห่วงนะ คุณเดคการ์ด ผมแน่ใจว่าพวกเราร่วมมือกันหาทางเพื่อให้คุณได้ทำงานต่อได้”
“คุณไม่อยากได้นกฮูกไปเลี้ยงเหรอคะ” เรเชลถามเขา
“ผมไม่คิดว่าจะซื้อมันได้” ริคตอบ แต่เขารู้ว่าหล่อนหมายความว่าอะไร เขาเริ่มเข้าใจกิจธุระที่โรเซน คอร์เปอเรชันต้องการจากเขาแล้ว
“คุณเกือบได้เป็นเจ้าของนกฮูกแล้วนะคะ” เรเชลพูดต่อ “คุณเลี้ยงมันได้ แต่ถ้ามันมีลูก ลูกเป็นของเรา เราจะให้เวลาคุณคิดครึ่งชั่วโมง” หล่อนกับเอลดอน โรเซนเดินไปทางประตู
“คุณติดกับแล้ว” ริคพูดอย่างมีน้ำโห พวกเขาหยุดเดินและหันกลับไป “คุณรู้ว่างานของผมขึ้นอยู่กับว่าการทดสอบวอยต์-คัมฟฟ์ได้ผลมั้ย และคุณก็รู้ว่าผมอยากได้นกฮูกของพวกคุณ”
“นกฮูกของคุณค่ะ ที่รัก” เรเชลตอบกลับ “มันเป็นของคุณ ตัดสินใจได้แล้วเหรอคะ”
มัน ริคคิด หล่อนเรียกนกฮูกว่ามัน ไม่ใช่เธอ “ผมอยาก” ริคพูด “ถามคุณอีกหนึ่งคำถาม กลับมานั่งที่ด้วยครับ”
เรเชลหันมองลุงของหล่อนก่อนกลับไปนั่งประจำที่ ริควางกระเป๋าหนังสีดำบนโต๊ะ เอาเครื่องมือออกมา แล้วติดสายไฟฟ้ากับใบหน้าของเรเชล
“ชอบกระเป๋าของผมมั้ย” เขาถามขณะค้นหากระดาษคำถามข้างใน
“ค่ะ ชอบ” หล่อนตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“มันทำมาจากหนังของทารกมนุษย์” ริคอธิบาย เกิดความเงียบขึ้น แล้วเข็มก็ขยับอย่างรุนแรง สายไปแล้ว มันไม่ควรใช้เวลาในการตอบสนอง “ขอบคุณ คุณโรเซน” เขาพูด เก็บทุกอย่างกลับอีกครั้ง “แค่นั้นแหละ”
“จะไปแล้วเหรอคะ” เรเชลถาม
“ใช่” เขาตอบ “คุณคือแอนดรอยด์ และการทดสอบได้ผล เธอรู้ตัวมั้ย” เขาถามเอลดอน โรเซนที่ดูไม่พอใจอย่างมาก บางครั้งแอนดรอยด์ก็ไม่รู้ เพราะความทรงจำเทียมถูกโปรแกรมเข้าไปในสมองของพวกมัน
“ไม่ แต่ผมก็คิดมาตลอดเลยนะตอนที่คุณขอทดสอบอีกครั้ง ว่าเธอมีความคิดที่เข้าท่า ใช่มั้ย” เขาหันไปถามหญิงสาว
“ค่ะ” เรเชลตอบ น้ำเสียงของหล่อนไร้อารมณ์
“ไม่ต้องกลัวเขา” เอลดอน โรเซนบอกหล่อน “เธอเป็นของโรเซน คอร์เปอเรชัน ตำรวจแตะต้องเธอไม่ได้”
“ใช่แล้ว” ริคพูด “ผมไม่ฆ่าคุณหรอก คุณโรเซน ขอให้โชคดี” เขาเริ่มเดินไปที่ประตู จากนั้นก็หยุด ก่อนหันไปหาสองคนนั้นแล้วถามว่า “นกฮูกเป็นของจริงหรือเปล่า”
“ไม่ใช่ ของปลอม” เอลดอน โรเซนตอบ “ไม่มีนกฮูกหรอก”
ริคออกจากห้องและปิดประตูตามหลัง นั่นสินะคือวิธีที่คนพวกนี้ทำธุรกิจสำเร็จ เขาพูดกับตัวเอง แต่เรเชลต้องเป็นเน็กซัส-6แน่ เราเพิ่งได้เห็นตัวหนึ่งเป็นครั้งแรก การทดสอบเกือบล้มเหลว – และมันเป็นวิธีเดียวที่เราจะล่อพวกมันได้ โรเซน คอร์เปอเรชันพยายามอย่างหนักเพื่อปกป้องแอนดรอยด์ของพวกเขา และเราต้องตามหาพวกมันอีกหกตัว
เขาจะได้เงินของเขา ทุกเหรียญเลย ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่
(Dec 8, 2019)
ความคิดเห็น