คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : dont-delete-me.rx2
RELEASE DATE : DECEMBER 1, 2020
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
ดัดแปลงมาจากเรื่อง In Time ที่เราเคยแต่งให้กับหนึ่งในซีรีส์ที่ดีที่สุดในโลกอย่าง Mr.Robot ไงล่ะ!
- แต่มันเกิดจากมึงมาแนะนำงานวาดของคุณคนนี้ แล้วกูก็ชอบมากจนเก็บไปนอนคิดก่ายหน้าผากว่าต้องสั่งให้ได้แล้วว่ะ ตอนแรกก็จะสั่งไปลงเรื่องชิคาโกเพราะงานเค้ามันโคตรจะฝรั่ง หาฉากหาเรฟเรียบร้อยแล้ว แต่ทีนี้มันก็แว้บขึ้นมาว่ามึงเคยบอกว่าโฮคุโตะจะเล่นละครเรื่องใหม่เป็นแฮกเกอร์ แล้วกูก็เป็นบ้าอยากได้ฟิคให้มึงอีก เลยรำลึกได้ว่าเรายังมีเรื่องนี้อยู่นะ แปลงได้ไม่ได้ไม่รู้ แต่กูสั่งคอมมิชก่อนแปลงฟิคอีกค่ะ พอได้ภาพมาก็จะกรี๊ด เราอยากพรีเซ้นต์งานคุณประดิษฐ์ที่สุดคือฉากหลังที่สวยโคตรพ่อโคตรแม่ โคตรจะร้องไห้ โคตรจะฝรั่ง กูขอฉากจากรูปนี้ ตอนแรกก็ไม่แน่ใจว่าเค้าจะวาดได้มั้ยเลยเลือกแบบที่ดีเทลส์ไม่เยอะ พอเค้าวาดฉากมาให้ดูคือโอ๊ย รอบหน้าต้องเจอฉากแลนด์มาร์คตั่งต่างแล้วล่ะ รอชมนะคะพี่สาว T_T
- แน่นอนว่าเมื่อกูนำมาแปลงก็รับประกันได้ว่าจะมีเพิ่มฉากเพิ่มคำบรรยาย ไม่รู้ทำไมแต่รู้สึกว่าพอเอาฟิคมาแปลงเป็นอีกฝั่งแล้วจะแต่งเพิ่มได้ครบจบความหรือได้บรรยากาศที่ลงตัวเฉยจนน่าตกใจ อย่างฟิคไบโอช็อคที่เอามาแปลงให้พี่จอห์นจากมาเฟีย พาราไดส์ลอสต์ที่เต็มใจยกใส่พานถวายให้โฮคุโตะ หรืออย่างเรื่องนี้ที่ตอนแรกก็คิดว่าจะเอามาแปลงได้มั้ยวะ แต่เอาไปเอามาก็เอ๊าได้ว่ะ เป๊ะด้วย โคตรง่ายด้วย ฮี่ฮี่ รับประกันความสมบูรณ์จากเจ้าของเรื่องตัวจริงฮ่ะ :3 แต่กูแปลงฟิคเก่งจังว่ะ ขนลุก รางวัลบทภาพยนตร์ดัดแปลงยอดเยี่ยม
- ขอบคุณชื่อเรื่องจากเพลง 3.7_1-dont-delete-me.rx2 ที่เป็นสกอร์เรื่องมิสเตอร์โรบอทด้วยค่ะ
“ทำไมคุณถึงกลัวพี่ชายของคุณ”
คำถามจากมาโกะจิตแพทย์ของเขายังก้องดังอยู่ในโสตประสาทนึกคิดราวกับเธอกำลังพูดมันต่อหน้า แม้ช่วงเวลานั้นจะผ่านมาได้พักใหญ่แล้วก็ตาม
“เพราะคุณกลัวว่าเขาจะทำในสิ่งที่คุณไม่ต้องการหรือเปล่า”
คำถามที่ในทีแรกเขาไม่เข้าใจ เหมือนที่ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเจสซี่ถึงได้หงุดหงิดและหวาดกลัวนักตอนที่เขาต้องการรับฟังความจริง หากเมื่อถูกย้ำก็ดั่งเป็นการกระตุ้นชั้นดี มันเคยถูกแยกชั้นเหมือนตะกอนข้างใต้ที่เขาไม่เคยนึกถึง ใส่ใจ หรือกังวล ทว่าพอถูกกวนครั้งหนึ่ง มันก็กลับมารวมเป็นเนื้อเดียวกับน้ำได้อีกครั้ง ไม่ต่างอะไรกับความทรงจำนั้นที่เขาลืม...ต้องการลืม ความทรงจำที่เจสซี่ช่วยปิดกั้นมาได้ตลอดสิบสองปี แต่เมื่อจดจำได้อีกครั้ง ทุกอย่างนั้นก็หวนกลับมาในความคิดกระทั่งชัดเจนในความรู้สึก
“น้องสาวของคุณเคยถูกพี่ชายทำร้ายร่างกายจนเกือบตายต้องนอนโคม่าใช่มั้ยคะ”
โฮคุโตะ มัตสึมูระ เคยนึก...เข้าใจ...ว่าเจสซี่ มัตสึมูระ พี่ชายต่างแม่ที่จากไปด้วยโรคมะเร็งปอดคือเพื่อนของเขา ต้นแบบของเขา คนที่เขารักและไม่อยากทำอะไรให้ผิดหวัง คนที่เป็นความทรงจำที่ยอดเยี่ยมครั้งหนึ่งของเขา ทว่าแท้จริงแล้วไม่ใช่—ไม่เลย
“ครับ”
โฮคุโตะตอบคำถามของจิตแพทย์เขาทั้งน้ำตา
โฮคุโตะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องคาดคั้นจะรู้ให้ได้ ทั้งที่เขามีเจสซี่เป็นทางหลบหนีมาได้ตั้งยาวนานขนาดนี้แล้ว เหตุใดเขาจึงได้โง่เง่าเค้นเอาคำตอบที่ไม่ควรได้รู้ คำตอบที่เจสซี่พยายามปิดกั้นเพื่อปกป้องเขา เจสซี่ที่อยู่ในรูปลักษณ์พี่ชายใจร้ายของเขา แต่ผู้ชายคนนี้คือเพื่อนแท้ของเขา—เป็นอีกตัวตนของเขา
ทว่าโฮคุโตะก็ได้กลับมาเข้าใจอีกครั้งในเวลาเดียวกันว่าทำไมเขาถึงต้องลบความทรงจำนี้ เพราะหากจดจำได้ เขาจะผิดหวังไปตลอดกาล ทุกข์ทรมานใจไปตลอดชีวิต
เขาไม่รู้จะทนอยู่กับเรื่องนี้ได้ยังไง เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่กับความทรงจำนี้
เขาเคยลบมันทิ้งจากหน่วยความจำไปได้สนิทครั้งหนึ่งจนไม่เหลือแม้การมีอยู่ แต่ตอนนี้โฮคุโตะรู้แล้วว่าเขาจะลืมมันไม่ได้อีกไปจนทั้งชีวิตที่เหลือ
ทั้งที่พี่ชายอายุห่างกันห้าปีคือความทรงจำที่ดีในวัยเด็กของเขามาตลอด เขากับเจสซี่อาจทะเลาะกันหรือกระทบกระทั่งกันบ้าง แต่มันก็ไม่เคยเป็นความทรงจำที่เลวร้ายไปได้ พี่ชายที่จะพาน้องไปดูหนัง พี่ชายที่สอนอะไรหลายอย่างให้พวกเขารวมถึงเรื่องคอมพิวเตอร์และการแฮก แม้เขาจะคิด—หลอกตัวเอง—ว่าครั้งหนึ่งเจสซี่ผลักเขาตกจากหน้าต่างเพราะโกรธที่เขาบอกแม่เรื่องมะเร็ง เขาก็ยังเชื่อว่ามันเป็นความผิดของตัวเอง กระทั่งเขาจดจำได้อีกครั้งเมื่อมายูโกะน้องสาวของเขาที่ก็อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นด้วยบอกว่าเขากระโดดลงไปเอง
แล้วเขากระโดดลงไปเพราะอะไร หากไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าเขากลัวเจสซี่
และในตอนนั้นโฮคุโตะก็เลือกสละตัวเองด้วยการเจ็บเองเพื่อไม่ให้น้องสาวต้องถูกทำร้ายมากไปกว่านั้น ทว่ามันก็เป็นการกระทำที่สูญเปล่า ไม่เพียงมันจะเป็นคืนแรกที่เขาเข้าเฝือก มันยังเป็นคืนแรกในสามเดือนที่มายูโกะนอนเป็นผัก
หลังจากแยกกับมาโกะในคืนคริสต์มาสที่ซานตาคลอสมอบของขวัญมาให้เขาแกะกล่องอย่างอำมหิตเป็นความจริงอันโหดร้ายและเจ็บปวดที่สุดเรื่องหนึ่งในชีวิต โฮคุโตะก็ไม่รู้ว่าเขาควรต้องทำยังไงต่อไป การได้รู้ว่าครั้งหนึ่งน้องสาวที่รักเกือบต้องตายด้วยน้ำมือของผู้ชายที่รักและนับถือที่สุด การจดจำได้ว่าเขาพยายามปกป้องเธอจนถึงกับยอมกระโดดหน้าต่างเจ็บเจียนตายสำหรับคนที่ยังเป็นแค่เด็กชาย แม้ว่าตอนนี้มายูโกะจะเติบโตมาเป็นผู้หญิงที่ยิ้มได้แค่กับเรื่องเล็กน้อย คนที่จะปลอบเขาว่าไม่เป็นไร คนที่บอกเขาได้ว่าไม่ต้องกลัวแม้ในสถานการณ์ที่ยากเย็นที่สุด ทว่าแท้จริงกว่าเธอจะเข้มแข็งได้ขนาดนั้นก็ต้องผ่านเรื่องเลวร้ายอย่างการถูกทำร้ายร่างกายไปจนถึงจิตใจจากพี่ชายต่างแม่ เพราะเขาปกป้องเธอไม่ได้
โฮคุโตะได้แต่ยืนเหม่อลอยเหมือนคนสติหลุดลอย ไม่มีเจสซี่อยู่ตรงไหนในฉากที่เขามองเห็น มีเพียงแค่เขากับความจริงที่เขาต้องทนอยู่กับมันนับจากนี้ และในตอนนั้นเองที่สายตาของโฮคุโตะมองเห็น
เด็กชายโฮคุโตะ มัตสึมูระตอนอายุสิบสาม—เขาในวัยเด็ก
เด็กคนนั้นกลับมาปรากฏตัวอีกครั้งหลังจากที่โฮคุโตะไม่ได้เห็นมานาน คนที่เป็นส่วนหนึ่งของเขาเหมือนกับเจสซี่ คนที่เก็บรักษาความทรงจำในวัยเด็กของเขาไว้
โฮคุโตะอายุสิบสามนำทางเขาให้ขึ้นรถไฟใต้ดินจากสถานีแอเวนิวที่สอง ไปยังสถานที่แห่งหนึ่งที่โฮคุโตะจดจำได้ทันทีในวินาทีนั้น
สถานที่แห่งความทรงจำในวัยเด็กของเขากับมิอะ อันโด
—พิพิธภัณฑ์ควีนส์
มันเป็นที่หลบซ่อนตัวของเขากับมิอะตอนที่พวกเขาหนีออกจากบ้านด้วยกัน ไม่เคยมีมายูโกะเพราะเธอจะเห็นน้ำตาจากความอ่อนแอของเขาไม่ได้ แต่มันคือที่ที่มิอะรู้ตลอดว่ามันจะเป็นที่หลบภัยของเขา ไม่ว่าก่อนหน้านั้นพวกเขาจะวิ่งผ่านที่ไหนกันมาบ้าง ปลายทางสุดท้ายก็จะเป็นพิพิธภัณฑ์ควีนส์เสมอ
ที่แห่งนั้นไม่ได้มีเพียงความทรงจำของเขากับเพื่อนข้างบ้านที่สนิทที่สุดในตอนเด็ก เพื่อนรักที่เขาแอบรักมาตลอด ทว่ายังมีความทรงจำหนึ่งถึงเรื่องราวในตอนนั้น
ที่โฮคุโตะเข้าใจว่ามันคือความผิดของเขา ที่เขาบอกกับภาพหลอนของตัวเองในวัยสิบสามว่า ขอโทษที่เขาไม่ได้ยืนหยัดต่อต้านพี่ชาย ขอโทษที่เขาหนีมาที่นี่ ขอโทษที่เขายอมปล่อยให้เจสซี่ทำอะไรกับเขาและมายูโกะในวัยเด็ก ขอโทษที่เขาไม่สู้กลับ ขอโทษที่เขาปกป้องเด็กทั้งคู่ในตอนนั้นไม่ได้
หากเมื่อเด็กคนนั้น...ตัวเขาเอง...พาเขากลับมาที่นี่อีกครั้ง ไปยังห้องเก็บของถาวรที่อยู่ข้างในนั้น ห้องที่เขาเคยแอบเข้าไปซ่อนบางอย่างไว้ตอนเล่นซ่อนหากับมิอะ
โฮคุโตะก็ได้พบกับสิ่งนั้น
กุญแจห้องนอนของเขากับมายูโกะในบ้านเก่าเมื่อสมัยเด็ก กุญแจที่เจสซี่ใช้ไขเข้ามาแทบทุกค่ำคืน โฮคุโตะในตอนนั้นที่ทั้งใสซื่อและโง่เขลานึกว่าหากเจสซี่ไม่มีมันก็จะเข้ามาในนี้ไม่ได้ พี่ชายใจร้ายจะเข้ามาทำร้ายพวกเขาไม่ได้อีก แม้ทางแก้ปัญหาที่ดีที่สุดของเด็กสิบสามโง่เง่าคนหนึ่งจะไม่ได้ช่วยอะไรก็ตาม ทว่าในตอนนั้นเองที่โฮคุโตะได้รู้และเข้าใจในที่สุด เมื่อเขาจดจำได้ว่าเขาไม่ได้เป็นแค่เด็กขี้ขลาดที่เอาแต่วิ่งหนี แต่เขาสู้กลับแล้ว สู้เท่าที่ตัวเขาในตอนนั้นจะทำได้ แม้มันจะไม่ได้ผลแต่เขาก็ลงมือทำบางอย่างแล้ว
เขาไม่ใช่แค่เด็กตาขาวอ่อนแอ แต่เขาก็คือนักสู้คนหนึ่ง มันคือตัวตนหนึ่งของเขามาตลอด
โฮคุโตะในวัยยี่สิบห้าปีกลับออกมายังระเบียงห้องจัดแสดงภาพพานอรามาของนิวยอร์กซิตี แต่สายตากับความคิดจิตใจของเขาหาได้จดจ่อกับโมเดลนิวยอร์กย่อส่วนที่จะมีการเพิ่มเติมเปลี่ยนแปลงทุกปี เขาได้แต่ยืนเหม่อนิ่ง เพราะแม้จะได้รับรู้ความจริงที่อาจเรียกได้ว่าเป็นเรื่องดี ก็ยังไม่เพียงพอจะทำให้เขารับมือหรือทำใจรับเรื่องเลวร้ายเกินคาดคิดได้ไหว
ยามนี้โฮคุโตะต้องการใครสักคน แต่ใครคนนั้นย่อมไม่มีทางเป็นมายูโกะ ในเมื่อตอนนี้เธอสามารถมีรอยยิ้มจากใจได้อีกครั้ง กลับไปเป็นมายูโกะเด็กหญิงร่าเริงคนก่อนที่จะได้พบเจอกับเจสซี่ และโฮคุโตะก็ยินดีสละทุกอย่างเพื่อให้รอยยิ้มของเธอคงอยู่ตลอดไป แต่จะเป็นใครอื่นนอกจากเธออีกในเมื่อเขาไม่มี เขาสูญเสียคนที่รักและเชื่อใจไปมากมายแล้ว
“โฮคุโตะ”
กระทั่งได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวที่ทำให้เขาต้องหันมอง และใครคนหนึ่งก็ยืนอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าห้องนี้ มุมที่เธอมักจะยืนตั้งแต่ครั้งพวกเขายังเด็ก
การหนีออกจากบ้านของเขากับมิอะที่โฮคุโตะเคยนึกว่าจะไปจบลงที่เม็ตส์ แต่ทุกครั้งก็จะเป็นพิพิธภัณฑ์ควีนส์ เหมือนที่ทุกครั้งมันก็ไม่ได้มีแค่เขากับมิอะ หากยังมีใครอีกคนหนึ่ง
“เซย์อะ”
เซย์อะ อันโด น้องสาวของมิอะ
คนที่จะตามติดพี่สาวกับเพื่อนข้างบ้านไปด้วยในตอนที่พวกเขาชักชวนกันหนีออกจากบ้าน เด็กหญิงอายุน้อยกว่าเขาหนึ่งปีไม่ได้วิ่งเคียงคู่ไปกับเขาและมิอะที่จะจับมือกัน แต่เธอจะวิ่งตามหลังพวกเขาอยู่ห่างๆเหมือนไม่ต้องการจะเข้ามาแทรก เธอแค่อยากอยู่กับพวกเขาแม้จะเป็นแค่การตามติดจากที่ไกลๆ และเพราะโฮคุโตะรู้ เขาถึงไม่ได้วิ่งไปจับมือเธอให้มาเคียงกัน แต่เขาจะคอยหันมองเธอ ดูว่าเธอไม่ได้หลงทางไปไหน ดูว่าเธอยังตามพวกเขามาไม่ห่าง
โฮคุโตะจะคอยปกป้องเธอจากมุมหนึ่งเสมอ
ทั้งที่ความจริงมันอาจไม่ใช่เลย คนอย่างเขาจะปกป้องใครได้ มายูโกะก็ไม่ได้ โอลิเวียคนรักเก่าก็ไม่ได้ มิอะก็ไม่ได้ คนที่เขารักทุกคนหากไม่เจ็บปวดหรือมีบาดแผลฝังลึกยากจะลบลืมก็ล้วนต้องจากไป เพียงเพราะรู้จักกับเขาหรืออยู่ในชีวิตของเขา
เซย์อะเองก็ไม่ต่าง เขาทอดทิ้ง—ลบทิ้ง—เธอเหมือนที่เคยทำกับพี่ของเธอ พวกเขาไม่ได้พูดคุยติดต่อกันมานานหลายเดือน ไม่ จนกระทั่งวันนี้ ราวกับเธอมีโทรจิต ราวกับเธออ่านความคิดเขาได้ ราวกับเธอรับรู้ได้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาต้องการใครสักคน เมื่อนั้นเธอก็จะปรากฏตัวขึ้นมา เพราะเธอเป็นอย่างนั้นสำหรับเขามาตลอด
เซย์อะเดินตรงมาหาเขา เธออ่านเขาออกเสมอ กระทั่งในตอนที่เขาเศร้าเพราะเรื่องของมิอะ กระทั่งในตอนที่เขาผลักไสเธอด้วยคำพูดรุนแรงร้ายกาจที่เขาพูดมันกับใครไม่ได้นอกจากเธอ เธอก็จะมาอยู่ตรงหน้าเขาและกอดเขาไว้
ในยามที่เขาต้องการใครสักคนที่สุด
‘สิ่งหนึ่งของการลบเลือนก็คือ มันไม่ได้ถาวรไปทุกครั้ง’
- มิสเตอร์โรบอท, ซีซันสาม ตอนที่แปด
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
– M83 ‘เมื่อคุณตัดสินใจจะลบบางอย่างทิ้ง มันจะมีช่วงเวลาให้คุณลังเลใจเสมอ
กล่องข้อความน่ารำคาญจะโผล่ขึ้นมาถามว่า ‘แน่ใจใช่ไหม’ แล้วคุณก็ต้องตัดสินใจว่า
ใช่ หรือ ไม่’
- มิสเตอร์โรบอท, ซีซันสาม ตอนที่แปด
โฮคุโตะกลับไปที่บริษัทยูนิตี้เซฟร้างในมิดทาวน์เพื่อจะทำงานที่ยังค้างให้ลุล่วง งานที่เหลืออยู่ของเขากับมายูโกะ เพื่อทำลายไวท์โรส กำจัดดาร์กทรูปส์กับควอเลียกรุ๊ป เขานั่งพิมพ์โค้ดอยู่ที่คอมพิวเตอร์ เป็นแสงสว่างเดียวในพื้นที่นี้จากหน้าจอเดียวที่เปิดอยู่ นอกนั้นก็คือแสงสีส้มจากตัวเมืองในยามค่ำคืนของแมนแฮตตันที่ลอดเข้ามาผ่านม่านผืนบางที่คลุมกระจกไว้ เซย์อะนั่งพื้นพิงเสาอยู่ด้านหลังเขา ต่างไม่ได้พูดอะไรกัน เสียงเดียวที่ดังอยู่ในห้องนี้ก็มีเพียงเสียงกดแป้นคีย์บอร์ดเท่านั้น
โฮคุโตะพยายามแล้ว เขาพยายามแล้ว แต่ที่สุดมันก็หยุดลง มันหยุดเพราะเขาทำต่อไปอีกไม่ไหว เขาไม่มีแรง ไม่มีความกล้า ไม่มีแก่จิตแก่ใจจะทำอะไรต่อได้อีก
“จำตอนที่นายกับมิอะชอบเล่นเกมอธิษฐานกันได้มั้ย”
คนที่ได้แต่ก้มหน้ากับแป้นคีย์บอร์ดหมุนตัวไปมองคนที่นั่งอยู่บนพื้นหลังจากความเงียบพักใหญ่ แน่นอนว่าโฮคุโตะจำได้ มันจะเป็นที่ห้องนอนของเขาหรือไม่ก็มิอะ เขากับเธอจะนั่งหันหน้าเข้าหากันแล้วเอ่ยความปรารถนาของกันออกมา ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่มากสำหรับเด็กอายุสิบสาม ห้องนอนที่ใหญ่ขึ้น คอมพิวเตอร์กับโมเด็มที่แรงขึ้น ไม้โปรแทรกเตอร์เพิ่มขึ้น เสื้อผ้ามากขึ้น อยากขับรถเป็นเพื่อจะได้ออกโร้ดทริปด้วยกัน เหมาซาวเออร์แพทช์คิดส์กันตอนแวะปั๊มน้ำมันระหว่างทาง ขอให้มายูโกะได้ดูเรื่องกอน เบบี้ กอนที่เธอบอกว่าอยากดูนักหนาในโรง เหมือนที่โฮคุโตะก็แอบภาวนาในใจว่าขอให้พวกเขาหนีพ้นจากสิ่งเลวร้ายทั้งปวงที่ต้องเผชิญเหมือนชื่อหนัง และเมื่ออธิษฐานจบ พวกเขาก็จะหลับตาแน่น หวังว่าทุกความปรารถนาจะเป็นจริงเมื่อลืมตา
และเซย์อะที่ไม่ได้มาร่วมวงกับพวกเขาจะนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง ไม่ได้เอ่ยความปรารถนาใดออกมา แต่ทุกครั้งที่โฮคุโตะลืมตา เขาก็จะเห็นเซย์อะหลับตาแน่น กุมสองมือกันแน่น ราวกับต้องการให้ความปรารถนาเป็นจริงเหลือเกิน แม้เขาจะไม่เคยถามว่าเธออธิษฐานขอสิ่งใด หรือแม้ทุกอย่างที่เขากับมิอะขอไปจะไม่เคยสมหวังก็ตาม
หากโฮคุโตะก็ไม่ได้ตอบคำถามของเธอแม้เขาจะจดจำได้ดี เรื่องราวที่เหมือนกับแค่หลับตา ภาพความทรงจำในวันคืนเหล่านั้นก็จะปรากฏอยู่ตรงหน้า ทว่าเซย์อะก็ไม่ได้คาดหวังคำตอบจากเขาที่เธอรู้และอ่านออกอยู่แล้วจากสีหน้า เธอเพียงพูดต่อว่า
“จำประโยคที่มิอะจะพูดทุกครั้งก่อนลืมตาขึ้นได้มั้ย”
เธอกับเขาต่างมองหน้ากันนิ่ง แค่ครู่เดียวเท่านั้นก่อนจะพูดประโยคที่ผู้หญิงที่พวกเขารักมากที่สุดเคยพูดออกมาพร้อมกัน
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะไม่เป็นไร”
จากนั้นเซย์อะก็ลุกขึ้นไปหาโฮคุโตะที่ยังคงนั่งนิ่ง เพื่อถามเขาที่เงยหน้ามองเธอนิ่งว่า
“รู้มั้ยว่าคำอธิษฐานของฉันทุกครั้งคืออะไร”
เธอรู้ว่าโฮคุโตะจะไม่ตอบ เพราะเขาไม่รู้คำตอบนั้น ไม่มีใคร—แม้กระทั่งมิอะ—รู้ว่าคำอธิษฐานที่เซย์อะไม่เคยเอ่ยออกมาคืออะไร
“ขอให้โฮคุโตะ มัตสึมูระมีความสุขตลอดไป”
แล้วน้ำตาของเธอก็ไหลลงมา เหมือนกับมันอยู่ตรงนั้นมาตลอดแค่รอเวลา เซย์อะคุกเข่าย่อตัวลงเพื่อจะกอดเขาไว้ พูดต่อว่า
“ตอนนั้นนายเคยเชื่อว่ายิ่งเราหลับตาแน่นเท่าไหร่ คำอธิษฐานก็จะยิ่งเป็นจริงเท่านั้น”
และแม้โฮคุโตะจะมองไม่เห็นใบหน้าของคนที่กอดเขา แต่เขาก็รู้ว่าเธอกำลังหลับตาแน่น อาจแน่นเหมือนอ้อมกอดที่โอบรัดเขาไว้ มันแน่น แต่ไม่ได้อึดอัด ไม่เจ็บ มันอบอุ่น และเขารู้สึกได้ถึงความจริงใจของเธอที่ถูกส่งผ่านมาถึงเนื้อหนังใต้เสื้อคอเต่าสีดำของเขาในคืนที่หนาวเหน็บจนบาดไปถึงขั้วหัวใจ
“และคำอธิษฐานของฉันก็ไม่เคยเปลี่ยน มันเป็นอย่างนั้นมาตลอดสิบสามปี และจะเป็นแบบนั้นตลอดไป”
เซย์อะซุกหน้าลงกับบ่ากว้างของเขา ด้วยดวงตาที่ปิดหลับ ด้วยอ้อมกอดที่แนบแน่น และด้วยคำพูดในใจที่เธอยังไม่พร้อมจะพูดออกมาในตอนนี้ ตอนที่เธอเข้าใจว่าโฮคุโตะไม่ได้ต้องการสิ่งใดมากไปกว่าอ้อมกอดจากใครสักคน
ว่าเธอคอยเฝ้ามองเขามาตลอด คอยเป็นเด็กที่วิ่งตามเขากับมิอะตอนสองคนนั้นหนีออกจากบ้าน คอยอยู่ในห้องตอนที่พวกเขาเล่นเกมอธิษฐานด้วยกัน คนที่เลือกเรียนโรงเรียนเดียวกับเขา เข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับเขา แม้ไม่ฉลาดพอจะเรียนคอมพิวเตอร์ได้อย่างเขาหรือไม่มีสาขาใดในมหาวิทยาลัยนั้นที่เธออยากเรียน แม้ต้องติดหนี้กู้ยืมเรียนที่เธอก็ยังจ่ายไม่หมด คนที่ยอมสละงานดีทั้งที่เพิ่งได้รับการเลื่อนขั้น เพื่อจะย้ายไปเริ่มต้นใหม่จากระดับล่างในพิพิธภัณฑ์ใกล้บริษัทยูนิตี้เซฟที่โฮคุโตะทำกับมิอะ เพื่อจะได้นั่งรถไฟใต้ดินกลับบ้านพร้อมเขาหลังเลิกงานไปยังอพาร์ตเมนต์ที่ใกล้กับอพาร์ตเมนต์ของเขาในไชนาทาวน์ คนที่ยอมทิ้งตั๋วคอนเสิร์ตวงดาฟท์พังค์ที่ได้มาอย่างยากเย็นเพื่อจะไปหาเขาในตอนที่รู้ว่าเขาถูกมิอะทำร้ายจิตใจอีกครั้งแค่เพื่อจะถูกเขาปิดประตูใส่หน้า กระทั่งในตอนที่โฮคุโตะต้องเข้าคุกเพราะเขาบ้าพอจะสารภาพผิดในโทษงี่เง่าที่เคยก่อ เธอก็ไปเยี่ยมเขาทุกวัน
เพราะทุกอย่างนั้นคือสิ่งที่เราทำเพื่อคนที่รัก
มันเป็นแบบนั้นมาตลอดสำหรับเซย์อะ อันโด
เธอชอบโฮคุโตะ มัตสึมูระตั้งแต่แรกพบเมื่อสิบสามปีก่อน กระทั่งความรู้สึกชอบแบบเด็กแปรเปลี่ยนเป็นความรักในแบบผู้ใหญ่ อย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งมีให้ผู้ชายคนหนึ่ง อย่างที่โฮคุโตะมีให้มิอะ และเซย์อะไม่ได้ต้องการแทนที่มิอะ ตำแหน่งนั้นเป็นของพี่สาวเธอคนเดียวเท่านั้น จะไม่มีใครหรือสิ่งใดมาแทนที่ได้ ผู้หญิงคนนั้นจะอยู่ในใจโฮคุโตะเสมอ แต่ที่เซย์อะต้องการคือพื้นที่หนึ่งในใจเขาเหมือนที่เธออยู่ในพื้นที่นั้นมาตลอดสิบสามปี และแม้โฮคุโตะจะไม่ได้ขยับตัวนอกจากปล่อยตัวอยู่ในอ้อมกอดของผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาก็รักและผูกพัน หากเขาก็ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่างเงียบงันปราศจากสุ้มเสียงเหมือนที่เซย์อะกำลังเป็น
ทันใดสายตาของเขาที่มองตรงไปก็เห็นใครคนหนึ่งยืนอยู่ในมุมหนึ่ง...เจสซี่
ตัวเขาอีกคนที่มีรูปร่างหน้าตาไม่ผิดเพี้ยนจากพี่ชายที่เคยทำร้ายเขาตอนเด็ก แต่เจสซี่คนนี้ไม่มีอะไรเหมือนพี่ชายใจร้ายคนนั้น คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ใช่พี่ชายของเขา ไม่มีวันเป็น แต่เป็นพี่ชายที่เขาต้องการ คนที่เป็นเพื่อนของเขา คอยให้คำปรึกษากับเขา ช่วยเหลือเขา ปกป้องเขา เจสซี่เป็นอย่างนั้นสำหรับเขาเสมอมา
และในตอนที่ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามา ทั้งเรื่องดี เรื่องร้าย ทุกเรื่องที่เกิดกับเขา ทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ทุกเรื่องที่ทำให้เขาเป็นเขา โฮคุโตะก็ระเบิดความรู้สึกออกมา เขาร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างห้ามไม่อยู่อีกต่อไปและยกมือขึ้นกอดร่างของคนตรงหน้ากลับจนแน่นกว่าอ้อมกอดของเธอ
คนที่อยู่กับเขามาตลอด คนที่มีค่าและความสำคัญกับเขาไม่ต่างจากเจสซี่ เว้นแต่เซย์อะจะไม่ใช่เจสซี่ที่มีตัวตนได้แค่กับเขาแต่มีร่างกายมีเลือดเนื้อเหมือนกับเขา และอ้อมกอดอบอุ่นจากเธอก็เป็นของจริง โฮคุโตะนึกถึงคำอธิษฐานของเธอแล้วก็หลับตาแน่นที่สุด เพราะสิ่งที่เขาต้องการที่สุดในยามนี้ก็คือได้มีความสุขอย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งได้อธิษฐานให้เขา ผู้หญิงที่เขาได้เข้าใจในบัดนั้นเองว่าเธอรักเขาเกินเพื่อนมาตลอด
รัก...อย่างที่เขารักมิอะ
เมื่อโฮคุโตะลืมตาขึ้นอีกครั้งก็ไม่เห็นเจสซี่ที่ไหนในนี้อีก แต่เขารู้ว่าอีกตัวตนหนึ่งของเขาก็ยังอยู่และจะเป็นที่พึ่งให้เขาเหมือนที่ผ่านมาเสมอ เพราะเจสซี่ที่เป็นอีกตัวตนของเขาไม่ใช่เจสซี่พี่ชายใจร้ายคนนั้น แต่เป็นผู้ชายที่จะอยู่เพื่อไถ่บาปให้เขากับมายูโกะ โฮคุโตะผละออกจากอ้อมกอดที่อบอุ่นที่สุดในโลกที่หนาวเหน็บเย็นชามานาน เพื่อจะมองใบหน้าของเซย์อะเต็มตาเป็นครั้งแรกในมุมใหม่ที่เขาไม่เคยมอง เมื่อทุกครั้งเขาจะมองเลยผ่านเธอไปเป็นพี่สาวของเธอ อาจเพราะโฮคุโตะต้องการผู้หญิงที่จะทำร้ายหัวใจของเขาได้ ผู้หญิงที่ไม่เคยรักเขาหรือมีใจให้เขา เพราะสิ่งที่มิอะมองหาอยู่เสมอก็คือผู้ชายที่จะทำร้ายจิตใจเธอ บางทีมันอาจเป็นสิ่งที่สองพี่น้องอันโดมีเหมือนกัน คือรักผู้ชายที่จะทำร้ายตัวเองได้
กี่ครั้งกี่คราวแล้วที่เขาทำร้ายเซย์อะด้วยคำพูดที่รุนแรง ด้วยกิริยาที่โหดร้าย แค่เพราะบางอย่างไม่เป็นดั่งใจหรือเพราะมิอะทำร้ายหัวใจเขาไม่รู้จบ บางครั้งที่เซย์อะจะโกรธจนตาแดงและทำได้เพียงหลบไปร้องไห้ บางครั้งที่เธอจะด่าทอเขากลับด้วยความผิดหวัง และบางครั้งที่เธอจะยอมเป็นผนังให้เขาได้ระบายหรือพึ่งพิง โฮคุโตะมองแก้มสีแดงก่ำของคนตรงหน้าจากน้ำตาที่ยังรินไหลไม่หยุด มองดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่รื้นไปด้วยหยดน้ำ เพื่อพูดประโยคต่อมาอย่างหนักแน่นว่า
“ฉันก็จะทำให้เธอมีความสุข”
เซย์อะไม่อาจสงบนิ่งเหมือนชายตรงหน้าได้เพราะแรงสะอื้น ตอนที่ริมฝีปากของเขากดแนบกับปากเธอมันก็ยิ่งสั่นกว่าเดิม อาจถึงกับตัวโยนจนโฮคุโตะต้องกอดรัดร่างเธอไว้แน่น ไม่แค่เพราะกลัวเธอจะซวนเซล้มลงไป แต่ยังหวาดกลัวว่าสิ่งเดียวที่เขายึดเหนี่ยวได้ในยามนี้จะหลุดลอยไปหากปล่อยมือแม้แค่นิดเดียว และโฮคุโตะยอมเสียสิ่งสำคัญไปอีกไม่ได้ ไม่ใช่ในช่วงเวลาที่เขาต้องการใครสักคนที่สุด เขาจูบเธอหน่วงหนักจนรู้สึกเหมือนริมฝีปากจะไหม้ จนทั้งตัวรุมร้อนไปหมดแม้จะเป็นคืนที่หนาวจับใจและไม่มีฮีตเตอร์ในอาคารที่ถูกตัดไฟไปแล้ว โลโก้ตัวอักษรตัวใหญ่ของบริษัทที่ติดไว้บนผนังหลุดร่วงจนเหลือเพียงคำว่า ‘อันเซฟ’ และมันก็เคยไม่ปลอดภัยจริงทั้งกับประธานวูหรืออดีตพนักงานอย่างเขาและมิอะ แต่ตอนนี้เขากับเซย์อะปลอดภัยในอ้อมกอดของกันและกัน โฮคุโตะรู้สึกถึงรสเค็มเจือขมขื่นของน้ำตาเธอที่ยังไหล รู้สึกถึงความอ่อนนุ่มและการตอบสนองที่สั่นเทิ้มแต่ก็เข้าไปถึงหัวใจที่ด้านชาของเขาได้
โฮคุโตะนำพาเซย์อะไปถึงโซฟาตัวใหญ่ตัวหนึ่งในห้องโดยไม่ผละห่างจากเธอแม้เสี้ยววินาที เมื่อร่างของเธอราบไปบนโซฟาโดยมีเขาทาบทับอยู่ข้างบน โฮคุโตะจึงได้สังเกตว่าผมสีส้มที่แผ่สยายนั้นสว่างไสวและเป็นประกายยิ่งกว่าไฟดวงไหนที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา เจิดจ้ากว่าดวงไฟที่เปิดให้ความสว่างอยู่ทุกค่ำคืนในไชนาทาวน์หรือแม้แต่ไทม์สแควร์ สว่างไสวกว่าไฟประดับนับล้านในคืนคริสต์มาสของนิวยอร์ก เพราะเธอคือแสงที่สว่างยิ่งกว่าทุกอย่างในชีวิตของเขามาตลอด...และต่อจากนี้
เขายกสองมือแตะที่สองแก้มของเธอ บอกเธอด้วยเสียงแผ่วเบาว่า
“จากนี้อย่าร้องไห้เพราะฉันอีกเลยนะ”
“นายก็รู้...” เสียงของเซย์อะสั่นพร่า “ว่าฉันทำทุกอย่างเพื่อนายได้เสมอ”
“ฉันขอโทษ”—เพราะแท้จริงโฮคุโตะก็รู้—“ขอโทษที่เอาแต่ลบเธอทิ้ง ขอโทษที่ไม่เคยมองผ่านมิอะไปเป็นเธอ ขอโทษที่ไม่ได้ทำอะไรเพื่อเธอ ขอโทษที่ปกป้องเธอไม่ได้ เหมือนมายูโกะ เหมือนมิอะ เหมือนโอลิเวีย ฉันปกป้องรักษาใครไว้ไม่ได้ ฉันทำให้ทุกคนไม่เจ็บปวดไม่ได้...แม้กระทั่งเธอ”
พูดจบโฮคุโตะก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้งจนเซย์อะต้องลุกขึ้นมากอดเขา เธอเองก็ยังสะอื้นไห้ขณะพูดว่า
“นายทำทุกอย่างเพื่อฉันมามากพอแล้ว โฮคุโตะ แค่การมีอยู่ของนาย แค่ได้เห็นว่านายยังไม่ตายทั้งที่ต้องสู้กับทุกอย่างตั้งมากมายขนาดนั้น แค่ให้ฉันได้อยู่มองนายในมุมหนึ่งเหมือนที่ผ่านมาก็มากเกินพอแล้ว นายอย่าร้องไห้เลยนะ”
โฮคุโตะผละจากอ้อมกอดของเซย์อะ และไม่รั้งรอที่จะจูบเธออีกครั้งแทนคำขอบคุณที่ไม่ต้องเอ่ยกับคำที่งดงามที่สุดครั้งหนึ่งที่เคยมีใครพูดกับเขา จูบที่สองก็ยังมีรสชาติของน้ำตาทว่าไม่ใช่จากความขมขื่นอีกต่อไป ตอนนี้ไฟล์ของเซย์อะ อันโดกลับคืนมาในหน่วยความจำของโฮคุโตะ มัตสึมูระแล้ว แม้เขาจะแน่ใจว่าได้ลบเธอทิ้งเป็นการถาวรตั้งแต่รู้ข่าวการตายของพี่สาวเธอ แต่คงเป็นเจสซี่ที่แอบซ่อนเธอไว้ตอนที่กล่องข้อความเด้งขึ้นมาถามว่า ‘คุณแน่ใจไหมที่จะลบไฟล์นี้ถาวร’ บัดนี้เซย์อะเป็นสิ่งเดียวที่ปรากฏอยู่ในหน้าจอนี้ ไม่มีเรื่องราวของใครในหัวของเขาอีกไม่ว่าจะมิอะหรือเจสซี่ มีเพียงแค่เขากับเซย์อะในที่ที่ปลอดภัยที่สุดในโลกของพวกเขา คือในอ้อมกอดของกันและกันเหมือนที่เป็นมาตลอดสิบสามปี
คนทั้งคู่ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาฮีตเตอร์จากอากาศหนาวเหน็บภายนอกที่ลอดผ่านเข้ามา แม้ว่าลมหายใจที่สาดรดใส่กันจะมีไอพวยพุ่งออกมา เพราะตอนนี้ร่างกายของพวกเขาผ่าวร้อนกระทั่งอุ่นไปถึงข้างในยิ่งกว่าที่เครื่องทำความร้อนไหนจะให้ได้ ด้วยไอร้อนที่ร่างกายส่งผ่านให้แก่กัน ด้วยร่างกายที่ขยับเป็นจังหวะเดียวกันจากความรู้สึกเดียวกัน
โฮคุโตะจับมือพาเซย์อะเต้นรำไปตามท้องถนนของนิวยอร์ก ผ่านสถานีรถไฟใต้ดินที่พวกเขาขึ้นลงด้วยกันเป็นประจำ ผ่านโรงแรมเชลซีที่เขาเคยหลบหนีจากทุกอย่างแต่ไม่ใช่เธอที่ตามมาเจอเขากับเพลงเชลซี โฮเทล นัมเบอร์ทู ของเลนเนิร์ด โคเฮนด้วยเนื้อเพลงที่วกเวียนวนว่า ‘ฉันต้องการเธอ ฉันไม่ต้องการเธอ’ ผ่านแคดแมนพลาซ่าพาร์คที่เขาเคยจูงเจ้าหมาฟลิปเปอร์มาเดินเล่นด้วยกันกับเธอ ผ่านหน้าทรัมป์ทาวเวอร์ที่กลุ่มเอฟโซไซตี้ของเขาเคยทำการระเบิดเชิงสัญลักษณ์โดยไม่มีมนุษย์คนใดได้รับบาดเจ็บ ผ่านรูปปั้นเทพีเสรีภาพที่ดูจะมีเสรีภาพยิ่งกว่าเขา ผ่านไดฟ์บาร์บนถนนวอร์เรนที่พวกเขาเคยมานั่งดื่มด้วยกันอยู่บ่อยครั้งกับแอปเปิลตินีที่เป็นเมนูโปรดของเธอ ผ่านสตีเปิลเชสเพียร์บนโคนีย์ไอส์แลนด์ที่ครอบครัวมัตสึมูระกับอันโดเคยไปเที่ยวและสร้างความทรงจำที่ดีด้วยกันมากมาย วนกลับมายังพิพิธภัณฑ์ควีนส์ พื้นที่ใต้บันไดตรงนั้น ในคืนที่มายูโกะถูกเจสซี่ทำร้ายเป็นครั้งแรก คืนที่เขาเจ็บใจกับความอ่อนแอของตัวเองจนต้องหนีออกมาร้องไห้คนเดียว และเธอที่แอบตามเขามาก็นั่งพิงศีรษะเคียงข้างเขาโดยไม่ได้พูดอะไร เป็นเพียงความเงียบในยามที่เขาต้องการ เพราะเซย์อะรู้เสมอว่าเขาต้องการอะไร
และตอนนี้โฮคุโตะก็ต้องการเธอยิ่งกว่าสิ่งใดทั้งนั้น มากกว่าอุดมการณ์ของเขาที่จะแก้แค้นไวท์โรส ยิ่งกว่าความตั้งใจของเขาที่จะคืนสมดุลทางการเงินให้ชาวอเมริกัน เกินกว่าความปรารถนาที่จะทำลายดาร์กทรูปส์กับควอเลียกรุ๊ป เซย์อะทำให้โฮคุโตะเข้าใจว่าคนอย่างเขาก็เป็นคนสำคัญที่สุดของใครคนหนึ่งได้ คนที่ทำให้เขารู้ว่าไม่จำเป็นต้องมีทั้งกองทัพเพื่อจะครองโลก แค่มีเธอก็พิชิตทั้งจักรวาลได้ สิ่งเดียวที่เขาต้องทำก็แค่เปิดรับทุกอย่างของเธอ เหมือนที่เธอเปิดรับเขาในยามนี้โดยไม่ใช่แค่การเปรียบเปรย
โฮคุโตะเคยภาวนาอยู่ทุกค่ำคืนที่โหดร้ายว่าไม่อยากให้เช้าวันใหม่มาถึง และคืนนี้เขาก็ยังคงปรารถนาเช่นนั้นไม่เปลี่ยนแปลง ทว่าด้วยความหมายที่เปลี่ยนไป เพราะเขาไม่อยากให้ค่ำคืนที่มีค่ากับเซย์อะจบลง เขายินดีให้มันดำเนินเรื่อยไปไม่รู้จบเหมือนป๊อปอัพโฆษณาที่เด้งขึ้นมาเต็มจอจนปิดไม่ไหว
แต่อย่างไรโฮคุโตะก็ได้รู้แล้วว่าเมื่ออรุณรุ่งมาถึง เขาก็มีสิ่งล้ำค่าที่สุดเพื่อให้สู้ต่อไป
เพราะเซย์อะ_อันโดคือไฟล์ที่เขาจะไม่มีวันลบทิ้งอีกตลอดกาล
‘มีหลายเหตุผลที่คุณอยากกู้คืนไฟล์ที่เพิ่งลบทิ้งไป
ทั้งเพราะคุณตื่นตระหนกเมื่อมันสะกิดใจคุณ
เมื่อสิ่งที่คุณคิดว่าไม่มีค่าพลันมีความสำคัญขึ้นมา
หรือเมื่อทันใดคุณก็ได้จุดประสงค์ใหม่ให้กับมัน’
- มิสเตอร์โรบอท, ซีซันสาม ตอนที่แปด
- เป็นเรื่องที่เกิดในนิวหยวก แต่ตัวละครเกือบทั้งหมดเป็นชื่อญี่ปุ่น แต่มันก็โคตรจะได้ฟีลมิสเตอร์โรบอท อ่านไปก็โอ้โหฝรั่งจังวะ เหมือนต้นฉบับที่ตัวเองแต่งเลย (อวยตัวเอง)
- มีเพลงของวง M83 สามเพลงที่ประกอบในเรื่องมิสเตอร์โรบอท คือ Intro, Outro และ Gone แต่เพลงที่กูเลือกมาดั๊นไม่ใช่เพลงที่ประกอบ ตาแตก @_@
ปล. รู้สึกเหมือนกูถวายฟิคให้มึงกับโฮคุโตะเยอะจังวะ สรุปมึงชอบใครสุดนะ ไทกะใช่มั้ย @_@
ความคิดเห็น