คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ง่าาาาา......
“ฟื้นแล้ว ฟื้นแล้ว”เสียงแตซูร้องขึ้นเมื่อชั้นลืมตามองดูหลอดไฟสีขาวสว่างจ้าแต่ว่าแตซูกลับโดนผลักออกๆมีเสียงสบถด่าดังมา
นิดๆ
“เป็นไงมั้ง”ไอ้คิบอมนี่นา
“ไอ้ชั่ว”ชั้นตบหน้าคิบอมแรงๆหนึ่งที่เมื่อเริ่มตั้งสติได้ คิบอมหน้าหัน
ห้องใหญ่ๆตกแต่งสุดหรู โต๊ะ เก้าอี้ดูจะแพงกว่าห้องเช่าทั้งห้องของชั้นรวมกันอีก มีเมดทั้งสาวทั้งแก่ยืนอยู่ที่ประตู
ประมาณ 4-5 คน แตซูนั้งอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียงใหญ่หนานุ่มนิ่ม มีผู้หญิงอีก 3คนที่นั้งอยู่ที่โต๊ะแล็กๆนั้งจิบชาอย่างโล่งอกคิบอมที่นั้ง
บนเตียงจับแขนชั้นไว้ดูท่าทางไม่เหมือนที่เห็นแรกๆ ตานี่แปลกคนแฮะ
“ชั้น มาอยู่ที่นี่ได้ไง ที่นี่ที่ไหน แล้วพวกคุณเป็นใคร แตซูชั้นสลบไปนานแค่ไหน นายอยู่ที่นี่ได้ไง โอ๊ยยยย ปวดหัว
อะไรกันเนี้ย”
“ชั้นตรัสรู้แล้วว่าเธอเป็นมนุษย์ที่เข้าใจอะไรยากมากที่สุดคนหนึ่งเธอสลบไป 1 วันเต็มๆ เราเพิ่งมาดูเธอก่อนไป
โรงเรียน คือที่นี่คือบ้านของคิบอมเอง”หาาาา อะไรนะ บ้านไอ้หน้าปลาชะโด
“เอาชั้นมาที่นี่ทำไม”ชั้นหันไปมองคิบอมที่นั้งลูบหน้าที่แดงเป็นรอยมือของชั้น สีหน้าเฉยชาเช่นเคย
“และเขาเป็นคนช่วยเธอ จิงๆแล้ว พี่สองคนนั้นต่างหากที่กระตุ้นความเป็นคนของคิบอมออกมา ชั้นก็เพิ่งรู้ว่าคิบอมก็ใจ
ดีเหมือนกัน”
“ดีกะผีสิ ไอ้เกย์นี่นะ”
“ยัยถังขยะเธอจะถอนคำพูดมั้ย”คิบอมเริ่มลุกขึ้นยืน และใบหน้าเฉยไร้ความรู้สึกเริ่มเหือดหายไปเป็นความโกรธแทน
ที่ เอาล่ะสิ หลุดไปได้นะเรา ปากพาจนจิงๆอิ อาคิเอ๋ย
“นี่......เด็กๆพวกนี้จะเล่นกันอีกนานมั้ย อ่าว ตื่นแล้วหรอจ๊ะ แม่มาดู พอดีว่าข้าวเช้าเสร็จแล้วจ๊ะ”เสียงหวานๆของ
ผู้หญิงสวยๆร้องขึ้น แม่ไอ้หน้าปลาชะโด สวยจัง และแม่คนสวยของมันก็ช่วยชีวิตชั้น
และทุกคนก็ทยอยออกไปจากห้องนอนใหญ่ๆที่ชั้นมารู้ที่หลังว่าเป็นห้องของ คิบอม จากพี่ฮีจิน.หนึ่งใน 2คนที่ช่วยชั้น
และเราก็คุยกันถูกคนซะด้วย
“ค่ะ พี่ฮีจิน.แหมก็ไม่เชิง อาคิเองก็แค่มั่วเก่งง่ะค่ะ”ชั้นคุยเรียนที่สอบชิงทุนที่มีอยู่แค่ทุนเดียวต่อ 1 ปีเท่านั้น และชั้น
เป็น 1ทุนนั้น
“พี่ก็อยากสอบชิงทุน พ่อน่ะสิไม่ยอม บอกว่าให้เข้าที่นี่เลย มันจะไปตื่นเต้นอะไรเนอะ”โซรินพี่สาวคนสวยอีกคนว่า
“แตซูก็ทึ้งมากค่ะที่รู้จักกับนักเรียนทุน และยังเป็นคนที่ดูไม่เอาถ่านแบบนี้ชิงมาได้นี่สุดยอดค่ะ”
“ยัยแตซู”ชั้นไม่ได้ไม่เอาถ่านนะ แต่ชั้นชอบแก๊สมากกว่าต่างหากเล่ายัยบ้า มันติดง่ายกว่าอิอิ
“อ้าว สาวๆเม้าส์กันเสร็จก็มาทานข้าวกันนะ แม่ทำให้เองจ๊ะ”มันมาปัญหาเรื่องความรัก ไม่ใช่กะครอบครัวเหรอ เออออ
ออออ หรือจะมีปัญหากะ ผู้หญิงที่เป็นรักแรก
และมโนภาพของคิบอมก็ปรากฏขึ้นชั้นนึกภาพที่คิบอมนั้งอ้อนวอนสาวๆ แต่สาวสวยกลับเดินหนีจากไป
“ชั้นไม่ได้รักคุณค่ะคิบอม คุณมันหน้าปลาชะโด และคุณมันโหดร้ายต่อผู้หญิง”สาวสวยว่า
“โอ้.....ยอดยาหยี ผมไม่รักใครได้อีกแล้วล่ะครับ”
“ไม่ค่ะ เราเลิกกันนะคะ ยาหยี ลาก่อน”(วิ่งออกไปเหมือนแม่นางหงวิ่งหนีจอมพลหวังเพราะท่านพ่อไม่ให้เจอกันอีก)
และแล้วหญิงสาวก็เดินจากไป คิบอมเปลี่ยนใบหน้าตัวเองเป็นคนเย็นชาแต่นั้นมา เค้าเกลียดผู้หญิงและหันมาเป็นเกย์
แทน เรื่องราวความเศร้าที่หน้าสมน้ำหน้าของคิบอมก็เป็นมา ประการฉะนี้
“อาคิ.......อาคิ.........อาคิ!!!!!!!!!!”
“อะไร อะไร”ร้องซะบ้านแทบแยกยัยแตซูนี่
“พ่อของคิบอมมา สวัสดีซะสิ”เอ่อ เอ้า พ่อมันเหรอ ว้าาาายหล่อดี
“นี่ คุณน้า แจจุง เป็นสตรีหมายเลขหนึ่ง สาวไฮเปอร์ที่ร่ำรวยมากคนนึงในเกาหลี และนี่คุณน้า ยุนโฮ นักธุรกิจชื่อ
ดัง”ว้าย ยังสาว ยังสวย ยังหนุมยังแน่นอยู่เลย พ่อแม่ไอ้ปลาชะโดนี่ ไม่ใช่ย่อย ทำไมถึงให้ผลผลิตหน้าตาดีแต่นิสัยแย่แบบนี้ได้
นะ
“โดนแกล้งเหรอจ๊ะ แหมคิบอมก็ทำเกินไป ถ้าหากคิบอมทำอะไรอีกก็บอกนะจ๊ะนี่เบอร์น้านะคะ”น้าแจจุงน่ารักจัง สวย
มากอีก โอ๊ย อยากได้เป็นแม่.............แม่เหรอ..........พ่อ..........
“อาคิ กินข้าวแล้วก็ไปนอนนะ น้าแจจุงเค้าสั่งไว้ เธอจะได้เฝ้าบ้านให้ไปในตัว”พี่ฮีจินว่า เห็นชั้นเป็นหมาไงวะ
“เรากินข้าวแล้วจะไปโรงเรียน เธอหยุดหนึ่งวันแล้วกัน”พี่โซริน คนคนสวยพูดขึ้นแหม ค่ะๆๆๆๆ
และเมื่อทุกคนกินข้าวเสร็จ ชั้นก็โดนไล่ไปในห้องคิบอมอีกที โดนขังไว้ในนั้นเพราะชั้นอยากไปโรงเรียนง่าาาาาา แต่
ยัยพี่สาว2คนโซริน ฮีจินคนสวยแต่โหด กะยัยแตซู สมรู้ร่วมคิดกับน้าแจจุงขังชั้นเพราะทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่า ชั้นยังอ่อนแอ ยัง
ไม่พร้อมจะไปรบกัน ลูกชายของเธอ
ไม่กี่นาทีหลังจากจับชั้นเข้าห้องนอนสวยๆขังไว้ ทุกคนก็ออกจากบ้าน น้าแจ กับ น้ายุน สมกับดีจัง ยัยแตซูก็โดดขึ้น
สปอตของ พี่ๆ2สาวออกไปจากบ้านหลังนี้ คนบ้านนี้ใจดีเกือบทุกคนเลย โดยเฉพาะน้าสองคนเจ้าของบ้าน แต่ทำไม คนทั้ง
โรงเรียนไม่ชอบชั้นอย่างนี้มั้งล่ะ ................
อาคินั้งมองไปรอบๆห้องและก็ไปสะดุดกับบันทึกเล่มสีชมพูที่คนมืดมนอย่างคิบอมไม่น่าจะมี มันเป็นบันทึกที่ซ่อนไม่
มิด มันอยู่ที่ลิ้นชัก และ อาคิ สมาชิกองค์การเสือกสารมลชนแห่งเกาหลีก็อดไม่ได้ที่จะแอบอ่านบันทึกเล่มนี้..........
วันที่ 12 กุมภาพันธ์ 2005......................
ความคิดเห็น