สัญญาใจ*++ นายตัวร้าย กะ ยัยตัวแสบ++*

ลำดับตอนที่ #3 : คำสัญญา

              “คิดดีแล้วหรอ” เสียงแม่ของเด็กแฝดเอ่ยถาม

                “ค่ะ” แม่ของเด็กหญิงตอบ

                “จะไปนานเท่าไหร่”

                “ไม่มีกำหนดค่ะ”

                “ยัยริซรู้รึยังเนี่ย” เพื่อนบ้านถาม แม่ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ

                “แล้วจะไปเมื่อไหร่เนี่ย”

                “อาทิตย์หน้าค่ะ”

                “อาทิตย์หน้า! ทำไมด่วนจังล่ะ “

                “คุณแม่เค้าอยากเจอหลาน อยากให้ไปอยู่ด้วย อีกอย่างท่านก้อแก่แล้ว”

                “ไปตั้งอเมริกา เด็กๆคงคิดถึงกันแย่เลย”

                “นั่นสิคะ พิมพ์ก้อกลุ้มใจอยู่เหมือนกัน”

                “อเมริกา” ริซ่าทวนคำที่ได้ยินจากปากแม่ และแม่ของเด็กชายอย่างช็อกๆ

                “ฮือ..ฮือ..”เด็กหญิงวิ่งอย่างไม่สนใจใครจุดหมายคือหา 2 พี่น้องให้เจอ

                “โอ้ย!”แมนร้องขึ้นเมื่อเด็กหญิงวิ่งมาชน

                “หาเรื่องหรอวะ” แมนตะคอกอย่างโกรธๆ แต่พอเห็นหน้าริซ่าที่เต็มไปด้วยน้ำตาก้อตกใจ

                “ริซซี่เป็นไรวะ”

                “ซ่ากับ..ฟ่า..อยู่ไหน” เธอถามพลางสะอึกสะอื้น

                “ทางโน้น”แมนชี้ เด็กหญิงรีบวิ่งไปตามทางที่แมนบอก

                “ริซ! เป็นอะไร” 2 พี่น้องถามขึ้นพร้อมกัน

                “ใครแกล้ง ไอ้แมนหรอ”ซ่าถามทำท่าจะไปเอาเรื่องแมน

                “ป่าว..แต่ริซ..คงไม่ได้เล่น..กับซ่าและฟ่าอีกแล้ว” เด็กหญิงพูดพลางร้องไห้หนักขึ้นอีก

                “ทำไมล่ะ ไหนเราสัญญากันแล้วไง”ซ่าว่า ฟ่ามองหน้างง

                “แม่บอกจะย้ายไปอยู่กับคุณยาย”

                “ที่ไหน”

                “อเมริกา”

                “อเมริกา/เมกา” ทั้ง 2 เอ่ยอย่างตกใจ

                “ว่าแต่เมกา มันไกลรึป่าว” ฟ่าถาม

                “ไม่รุสิ คงไกลมากๆเลยล่ะมั้ง” เด็กหญิงตอบพลางทำท่าจะร้องไห้อีก

                “อย่าร้องหลิว ไป เราไปคุณน้ากัน”แล้วซ่าก้อฉุดแขนริซ่าไป โดยมีฟ่าตามมาติดๆ

                “ริซ เป็นอะไรลูก” แม่ถามอย่างตกใจเมื่อเห็นลูกสาวเดินมาน้ำตาอาบหน้า

                “คุณน้าครับ คุณน้าจะไป ‘เมกา หรอครับ”ซ่าเอ่ยถาม

                “ไปเอามาจากไหนลูก” แม่ถามอย่างตกใจ

                “ริซได้ยินที่แม่กับคุณป้าคุยกัน” ริซ่าพูดพลางสะอื้น

                “น้าจำเป็นจ๊ะ” แม่เด็กหญิงเอ่ยกับเด็กชาย

                “ให้ริซอยู่กับเราที่บ้านได้มั้ยฮะ ได้มั้ยฮะแม่” ฟ่าเอ่ยกับแม่เด็กหญิง และหันมาถามแม่ตัว

เอง แม่ของเด็กชาย มองหน้าที่ลำบากใจของเพื่อนบ้านจึงนั่งลงข้างๆลูกชายก่อนพูดว่า

                “ไม่ได้หรอกครับลูก ริซต้องอยู่กับพ่อแม่ของเค้าสิลูก”

                “ริซอยู่ได้ ใช่มั้ยริซ”ซ่าหันมาถามเด็กหญิงที่อึกอัก

                “ซ่าครับ ฟ่าครับเวลา พ่อกับแม่ไปไหนไกลๆ ซ่าจะคิดถึงพ่อกับแม่มั้ยครับ”แม่ถาม เด็ก

ชายทั้ง 2 พยักหน้า

                “งั้นถ้าริซอยู่กับเราเค้าก้อจะคิดถึงคุณพ่อคุณแม่มากๆ เลยครับ เข้าใจมั้ยลูก” ฟีฟ่าพยัก

หน้าเข้าใจ ผิดกับซ่าที่มองหน้าริซ่า พ่อ แม่อย่างไม่เข้าใจ

                “คนผิดสัญญา” ตะโกนก้อง แล้ววิ่งขึ้นห้องไป เด็กหญิงร้องไห้หนักโดยมีแม่คอยปลอบ

ฟ่ามองหน้ากคนก่อนวิ่งตามพี่ชายขึ้นไปอย่างรู้หน้าที่

                “อย่าคิดมากนะซาร่า เดี๋ยวพี่คุยกับลูกเอง”แม่ของเด็กชายเอ่ย เพื่อนบ้านได้แต่พยักหน้า

ก่อนพาลูกสาวกลับบ้านแม่มองตามทางที่ลูกชายวิ่งขึ้นไปอย่างคิดหนัก

                “ซ่า” ฟ่าเอ่ยเรียกเมื่อเข้ามาในห้อง เห็นพี่ชายที่เกิดก่อนเขาเพียงแค่ 3 นาทีนอนฟุบหน้า

อยู่กับหมอน

               “ล็อคประตูด้วย” เสียงอู้อี้ดังลอดออกมาจากหมอน ฟีฟ่าทำตามก่อนกระโดดขึ้นเตียงมานั่ง

ข้างๆ

                “นายโกรธริซหรอวะ ความจริงริซก้อไม่ได้อยากไปนี่นา” เขาพูด ลอบมองพี่ชายที่กำลัง

สะอื้น

                “ไหนว่าลูกผู้ชายห้ามร้องไห้ไง” ฟ่าว่า เพราะซี่ซ่าที่เข้มแข็งเสมอ ไม่เคยร้องไห้ให้เห็น

เลย

                “เวลาเสียใจร้องได้ แล้วแกไม่เสียใจที่ริซจะไปรึไง” ซ่าเงยหน้าขึ้นมาเถียง ใบหน้ามีรอย

น้ำตา

                “เสียใจดิ แต่ถ้าเราร้อง ใครจะปลอบนายล่ะ”ฟ่าพูด

                “งั้นเราร้องเสร็จนายค่อยร้องต่อละกัน” พูดจบก้อฟุบหน้าลงร้องไห้ต่อ นับจากวันนั้น

เด็กชายก้อเก็บตัวเงียบ ไม่ออกไปไหน และไม่ยอมพบใครนอกจากฟีฟ่าคนเดียว เช่นเดียวกับเด็ก

หญิงที่ไม่ได้ออกไปไหน เก็บตัว ได้แต่รับฟังข่าวของ ซีซ่าจากฟีฟ่าเท่านั่น จนวันที่ต้องเดินทางไป

จากที่นี่

                “ซ่าออกไปส่งคุณน้าด้วยกันสิลูก” แม่เคาะประตูเรียก

                “....”

                “ไปเจอริซ่าหน่อย ไม่รู้จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่” แม่เอ่ย

                “...” ไม่มีเสียงตอบแม่ก้อจนใจ เดินลงมาข้างล่างส่ายหน้ากับพ่อ แล้วเดินออกจากบ้านเ

เพื่อมาส่งเพื่อนบ้านที่หน้าบ้าน

                “โชคดีนะคะ” แม่เด็กชายเอ่ย

                “แล้วกลับมาเยี่ยมบ้างล่ะ” พ่อของเด็กชายเอ่ยพลางยิ้มบางๆ ระหว่างที่ผู้ใหญ่ล่ำลากันนั้น
เด็กก้อร่ำลากันอย่างอาลัย

                “คิดถึงกันมั่งนะ อย่าลืมล่ะ”ฟ่าสั่ง

                “อืม” เธอเอ่ยตาแดงๆ ระหว่างนั้นมีเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มใหญ่วิ่งมา

                “ริซซี่.....”เสียงห้าวๆที่คุ้นเคยดังขึ้น

                “แฮ็กๆ ..จะ..ไปจิงๆหรอ” แมนถามพลางหอบ

                “อืม”

                “อ่ะ..คิดถึงกันมั่งนะ” แมนพูดพลางยื่นตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆให้  “จากเพื่อนๆทุกคน”

                “ขอบใจนะ แล้วจะกลับมาเล่นบอลกับนายนะ” เธอยิ้มอย่างตื้นตัน น้ำใสๆคลออยู่ในดวง

ตากลมโตนั้น

                “จะรอ” แมนพูดแล้วหันหลังให้ แต่ใครๆก้อรู้ว่าเด็กตัวโตคนนี้กำลังปาดน้ำตา

                “แล้ว...”ริซ่ามองหาคนที่เธออยากเจอมากที่สุด แต่ไม่มีแม้เงา หารู้ไม่ว่าเขามองจาก

หน้าต่างห้องอย่างเศร้าใจ ก่อนตัดสินใจผละจากหน้าต่างไป

                “ไปได้แล้วล่ะจ๊ะ” แม่บอก เธอหันมาโบกมือให้เพื่อนๆที่ยืนตาแดงๆอยู่ข้างหลัง แล้วเดิน

ขึ้นรถไป เมื่อรถเคลื่อนตัวออกไปได้ไม่นาน 

                “ริซ่า!!” เสียงซีซ่าตะโกน และวิ่งตามรถอย่างไม่คิดชีวิต

                “ริซ่า!! อย่าพึ่งไป...หลิว”ซ่าตะโกนและยังไม่หยุดวิ่งแม้ ว่ารถจะไกลห่างออกไปทุกที  ใน

ที่สุดรถก้อหยุดลง เด็กหญิงลงจากรถ และวิ่งมาหาเขา

                “ซ่า..” เธอเอ่ยน้ำตาคลอ

                “ริซ สัญญาได้มั้ยว่าจะกลับมา” เขาเอ่ย ตาของเขาบวมช้ำจากการร้องไห้มาหลายวัน เธอ

ไม่ตอบแต่ถอดแหวนออกจากนิ้ว แล้วยัดใส่มือเด็กชาย

                “นี่คือแหวนที่เรารักที่สุด เราฝากนายไว้ ดูแลดีๆล่ะ เราจะมาเอาคืน”เธอยิ้มทั้งน้ำตา ก่อน

เดินขึ้นรถ เด็กชายกำแหวนไว้แน่น มองตามรถที่เคลื่อนออกไปดวงตาเต็มไปด้วยความหวัง