กิ๊กหัวใจ..นายซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3...ดูแลเจ้านาย

 

-3-

                ช่วงบ่ายชุนวาและมีอาไปยังแกลอรี่ภาพถ่ายของเตโช  มีอาเดินเข้าไปดูด้วยความตื่นตาตื่นใจ

                "ว๊าว!!...รูปนี้ถ่ายได้สวยมากๆเลย  โอ้โห...เจ้านายดูดิว่านี่มันเป็นภาพที่มีพลัง  มันเป็นภาพที่มีชีวิต" มีอาพูดพลางทำไม้ทำมือและเบิกตาโตเพราะทึ้งกับภาพถ่ายที่เห็น  ชุนวามองมีอาอย่างหมั่นไส้ที่เธอทำเป็นอวดรู้

                "นี่เธอดูภาพพวกนี้เป็นด้วยหรือ  แต่ฉันว่าอย่างเธอคงดีแต่พูดอวดเก่งไปงั้น " ชุนวาพูดแหย่มีอา 

                มีอาเหลือบมองชุนวาอย่างไม่สบอารมณ์

                "คนอย่างนายจะไปรู้อะไร...ชิ  ฉันนะเรียนศิลปะมานะยะ  ฉันมองอย่างศิลปินมองกันแต่นายมองไม่เห็นความงดงามของภาพแล้วทำมาเป็นพูดดี...นายนี่มันอวดดีทั้งที่ไม่มีดีให้อวด " มีอาว่าลอยๆไปที่ชุนวา

                " รูปนี้น่ะ...เป็นภาพที่แสดงถึงความเจ็บปวดทรมานใจของคนรักที่จากไปต่างหากล่ะ  ลองดูผู้หญิงในรู้ซิ  เธอกอดเข่าดูโศกเศร้า  ถึงจะเป็นภาพขาวดำ  แม้ว่าเธอในภาพจะไม่ร้องไห้...แต่ทว่าสีหน้าของเธอแสดงออกมาได้อย่างชัดเจน"  ชุนวาพูดจบมีอาตาค้างจ้องชุนวาเขม็งไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน  ชุนวานึกขำเมื่อเห็นสีหน้าของเธอ  ชุนวายักคิ้วให้มีอาบอกเป็นนัยว่าเขาคือผู้รู้ที่แท้จริง

                "ฉันเป็นศิลปินนะ  ถึงฉันจะเป็นนักร้องฉันก็ยังรู้มากกว่าเธอที่พูดไปเรื่อย  เธอนี่เรียนศิลปะมาจริงๆหรือเปล่า" ชุนวาพูดไม่ทันจบเสียงปรบมือก็ดังแทรกขึ้นทำให้ทั้งชุนวาและมีอาหันกลับไปมอง 

                ผู้ชายร่างโปร่ง  หน้าตาหล่อเหลาในชุดสูทสีน้ำตาลดูสง่างาม  ถ้าเทียบกับชุนวาแล้วมีอาคิดว่าเขาน่าจะหล่อกว่าชุนวาเสียอีก  เขาส่งยิ้มให้ก่อนพูดขึ้น

                "คุณชุนวาซุปเปอร์สตาร์หนุ่มแห่งวงการเพลงนี่เยี่ยมจริงๆ   นอกจากร้องเพลงเป็นเลิศแล้ว  มุมมองการมองภาพถ่ายยังเป็นเลิศอีกด้วย  ต้องขอบคุณด้วยนะครับที่มาเปิดงานภาพถ่ายของผมในวันนี้" เขาพูดขึ้นท่ามกลางสื่อมวลชนที่ตามถ่ายภาพเขา

                "อ้าว!!!...เตโชนั่นเอง  เป็นยังไงบ้าง   ไม่ได้เจอกันนานตั้งแต่นายย้ายไปสิงค์โปร์" ชุนวาเอ่ยทักชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า

                "ฉันคิดว่าการกลับมาครั้งนี้จะย้ายกลับอยู่ถาวร   เบื่อที่ต้องเดินทางแล้วล่ะ   ว่าแต่ผู้หญิงคนนี้ใครกัน...นายจะไม่แนะนำให้ฉันรู้จักหน่อยหรือ"  เตโชหันมาทางมีอา

                "ยัยนี่ชื่อมีอาเป็นผู้ติดตามฉันเอง  เธอออกจะต๊องๆหน่อยนะ   คนบ้านนอกก็อย่างนี้แหละ  ไม่เคยมางานแบบนี้ก็เลยตื่นเต้นเป็นธรรมดา" ชุนวาพูดแขวะมีอา  มีอามองค้อนกลับไปยังชุนวา            

                "นี่นายทำไมต้องพูดว่าฉันต่อหน้าคุณเตโชแบบนั้นล่ะ   นายนี่ไม่มีมารยาทเอาซะเลย"

                "ทำไมฉันจะพูดไม่ได้  ฉันเป็นเพื่อนสนิทกับเจ้านี่มาตั้งแต่อนุบาลแล้ว"  ชุนวาเถียงกลับ

                " โธ่...ที่แท้ก็เพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็กนี่เอง  มิน่าถึงได้รู้ตั้งแต่แรกว่ารูปนี้สื่อถึงอะไร...ฉันนึกว่าเก่งจริงซะอีก    เมื่อกี้ไม่น่าหลงเชื่อนายเลยจริงๆ "   

                มีอาได้แต่เหลือบมองชุนวาแล้วหันไปคุยกับเตโชอย่างยิ้มแย้ม

                "พอดีว่าฉันเพิ่งจะเข้าเรียนศิลปะน่ะคะก็เลยยังไม่รู้อะไรมาก  ต้องขอโทษนะคะที่มองรูปภาพของคุณผิดไป"

                "งานแบบนี้มันขึ้นอยู่กับคนมองนะครับ  ใครจะมองอย่างไรก็ไม่ผิดไม่ใช่หรือครับ"

                "ฉันได้ยินชื่อเสียงของคุณมานานแล้วค่ะ  เพิ่งจะได้เห็นหน้าเจ้าของภาพถ่ายชื่อดังก็วันนี้เอง  คุณดูหล่อกว่าในรูปอีกนะคะ" มีอาพูดปนหัวเราะ

                "อะไรกัน...ทีกับเตโชเธอน่ะรู้จักมานาน  แต่ทีฉันเป็นนักร้องดังกว่าเธอยังไม่รู้จัก  แถมยังชมว่าเจ้านั่นหล่อกว่าฉันอีก  ตกลงใครเป็นเจ้านายเธอกันแน่ฮะ" ชุนวาบ่นเป็นหมีกินผึ้งที่มีอาชมแต่เตโช

                "ก็มันจริงนี่นา" มีอาตาถลนใส่   " คุณเตโชเขาออกจะเป็นสุภาพบุรษ   แต่นายเขาเรียกว่า....เรียกว่า..." มีอาทำท่าครุ่นคิด

                "เรียกว่าอะไร  นี่เธอพูดให้มันดีๆนะ  ไม่งั้นฉันจะสั่งทำโทษเธอให้เข็ด " ชุนวาขู่

                " จะเรียกแล้วจะทำไมฉัน  ไอ้เจ้านายหน้าปลาทูแดดเดียว"

                " นี่เธอกล้าดียังไงมาว่าฉันเป็นปลาทู  ฉันหน้าเหมือนปลาทูตรงไหนกัน "

                " ทีนายล่ะมาว่าฉันเบ้าฉันยังไม่เคยเถียงสักคำ  ยอมรับความจริงซะบ้างเถอะ"

                มีอากับชุนวาเถียงกันอยู่ต่อหน้าเตโชทำให้เขาสงสัย

                " นายเป็นแฟนกับมีอาเหรอ" เขาถามขึ้นมาขณะที่ทั้งสองเถียงกันอยู่อย่างไม่ลดละ

                "เออ.."  ชุนวาหลุดปากพูดไปพลางเถียงมีอาต่อ  แต่เมื่อนึกขึ้นได้เขาก็ตะโกนเสียงดัง " ฮะ...เมื่อกี้พูดว่าอะไร  ไอ้โช  แกพูดว่าอะไร  ฉันไม่ได้เป็นแฟนยัยนี่นะ  เข้าใจกันผิดแล้วถ้านักข่าวได้ยินฉันเสียหายอะดิ"

                "ฉันต่างหากที่เสียหาย   มาเป็นข่าวกับนักร้องป่าเถื่อนอย่างคนหน้าปลาทู "  มีอาพูดแทรก

                " ไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกหรือ" เตโชถามต่อ

                " ก็เออนะสิวะ" ชุนวาเสียงดังจนเหมือนตะคอก

                " มีอาเขาน่ารักดีนะ" เตโชเอ่ยปากชมพลางมองไปทางเธอ   เขารู้สึกถูกชะตากับมีอาตั้งแต่แรกเห็น

                " เห็นมั๊ยล่ะว่าอย่างน้อยก็มีคนบอกว่าฉันน่ารัก  ไม่เหมือนคนบางคนตาถั่วมองไม่เห็นของดี " มีอาพูดพลางเหลือบมองไปยังเขา

                "อุแหวะ" ชุนวาทำถ้าเหมือนจะอ๊วก

                "ถ้าแกไม่ใช่แฟนมีอาฉันจะจีบเธอนะ" เตโชพูด  มีอาถึงกับยืนอึ้งที่เตโชบอกชุนวาไปอย่างนั้น

                " ฮ่าๆๆๆๆ " ชุนวาหัวเราะเสียงดัง  จนคนหันมามอง " ถ้านายจะจีบยัยเบ้าต้องคิดนานหน่อยนะ  ยัยนี่กระเปิ๊บกระป๊าบจะตาย  ดูแต่งตัวเข้าสิ  นายเห็นหรือเปล่าว่ายัยนี่ใส่ชุดนอนมา  ฉันว่าถ้านายไม่ตาถั่วก็ต้องตากุ้งยิงแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ " ชุนวาหัวเราะไม่หยุด 

                มีอามองชุนวาที่หัวเราะอยู่  เธอทั้งโกรธจนตัวสั่น   เธอต้องสงบสติอารมณ์จึงเดินขึงขังออกไปข้างนอกอย่างโมโห ปล่อยให้เพื่อนรักสองคนคุยกัน 

                เตโชเห็นมีอาออกไปข้างนอกจึงหันมาพูดกับชุนวาอย่างอารมณ์ดี

                " ว่ายังไงนายลืมเรื่องนั้นได้หรือยัง " เตโชหันมาถามเขา

                ชุนวาหุบหัวเราะ  เขาเปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็ว

                "อย่าพูดเรื่องเครียดเลย  วันนี้มันวันเปิดแกเลอรี่ของนายไม่ใช่หรือไง  เราน่าจะคุยเรื่องอื่นที่มันดีกว่านี้เถอะ "

                " ถ้าอย่างนั้นคุยเรื่องมีอาละกัน...เธอน่ารักดีเนอะ "  เตโชเปลี่ยนเรื่องคุย

                " เรื่องยัยนั้นฉันก็ไม่อยากคุย "  ชุนวาเบือนหน้าหนี

                " ฉันว่าเธอน่ารักดี...นายไม่ได้ชอบเธอแน่นะ " เขาถามเพื่อความแน่ใจ

                " ก็เออนะซิ    นายคิดจะจีบยัยนี่จริงๆเหรอ   ฉันว่ายัยนี่ไม่เห็นมีดีอะไรเลย  จนก็จน   ฉลาดหรือก็ไม่ฉลาด " ชุนวาตอบ

                " ไม่รู้สิ...แต่ฉันว่าเธอดูร่าเริงดี   ถ้านายไม่ได้ชอบเธอก็ดี  ฉันจะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะทะเลาะกับนายยังไงล่ะ "

                " นายกับฉันไม่มีทางทะเลาะกันเรื่องยัยนี่หรอกน่า " ชุนวาพูดโดยไม่คิดอะไร

                " สัญญาได้ไหมล่ะ...ว่าถ้าฉันจีบมีอาแล้วนายจะไม่มาขวางหรือว่าชอบเธอ "

                " ก็ได้ฉันสัญญา...นายนี่มันมากเรื่องจริงๆ " ชุนวาตอบไปอย่างนั้นโดยไม่สนใจเตโชที่ดูเขาจริงจังเรื่องจีบมีอา

                มีอายืนอยู่ข้างนอกหากเธอไม่ออกมาในตอนนี้เธอหยุดอารมณ์ไม่อยู่คงต้องตีเขาหัวแตกแน่ๆ

                " ไอ้บ้า!!!!! " มีอาตะโกนหลังเดินออกมา "ไอ้บ้า...ทำไมฉันต้องมาคอยปรนิบัตินายด้วย  ทำไมฉันต้องมาทำตามที่นายสั่ง  ทำไมฉันทนให้นายมาด่าฉัน  ทำไมฉันถึงต้องให้นายหัวเราะเยาะฉันด้วย ไอ้บ้าหน้าปลาทู...ไอ้บ้า  ไอ้บ้า  ไอ้ผีบ้า  ไอ้หน้าขนุน   แหกๆๆ" มีอาตะโกนเหมือนคนบ้า  เธอยืนหอบอยู่สักพัก 

                เมื่อมีอาได้ระบายอารมณ์แล้วก็ตั้งใจจะเข้าห้องน้ำแต่มีอาต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงชุนวา

                "ผมก็แค่เบื่อๆเท่านั้นเอง"

                "ผมรู้...แต่ว่าคุณจะไปที่ไหนก็น่าจะบอกผู้ติดตามของคุณซะก่อน " ผู้จัดการคิมพูดขิ้น   ในขณะที่มีอาเอียงหูเพื่อจะฟังให้ถนัดขึ้น

                " เอายัยนั่นไปกวนประสาทฉันเปล่าๆ  แล้วตอนนั้นฉันก็อยากอยู่คนเดียวด้วย" 

                ก็เพราะชอบเอาแต่ใจตัวเองอย่านี้ไงล่ะฉันถึงได้เกลีดนายนัก...  มีอาแอบฟังก็นึกด่าเขาในใจ

                " ผมรู้ว่าคุณไปที่นั่น" ผู้จัดการคิมเอ่ยขึ้นทำให้ชุนวาหันมองหน้า

                " ... " ชุนวาไม่พูดอะไร

                " ผมรู้ว่าคุณไปหาเธอ...คุณไปหาคุณเอมมี่ที่บ้านใช่ไหม   เพราะทุกครั้งเวลาที่คุณทุกข์ใจคุณจะขับรถไปจอดที่บ้านเธอ "

                ไม่มีคำตอบจากชุนวาออกมา  ผู้จัดการคิมเดินเข้าไปหาชุนวาแล้วตบบ่าเขาเบาๆ 

                "ผมเลี้ยงคุณชายมาตั้งแต่เด็ก  ผมจึงรู้ว่าคุณชอบหรือไม่ชอบอะไร  ผมรู้ว่าคุณอึดอัดกับเรื่องที่เกิดขึ้น  การที่คุณรักใครข้างเดียวมันเหงาและเดียวดายมากนะครับ "

                "ฉันรู้  นายเคยเตือนฉันมาหลายครั้งแล้ว  ฉันพยามยามที่จะหักใจแล้ว  แต่มันยากมากเลย  ถ้าเป็นนายจะทำยังไงเมื่อคนที่นายรักเป็นคู่หมั่นพี่ชายนายเอง" ชุนวาพูดขึ้นน้ำเสียงหดหู่

                "คุณชุนวา"  ผู้จัดการคิมเอ่ยขึ้นด้วยความเห็นใจ  เขาไม่สามารถพูดอะไรได้ไปมากกว่าตบบ่าปลอบใจชุนวาเพียงเท่านั้น

                 มีอาแทบช็อคเมื่อรู้ความลับของชุนวาเข้า   เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าชุนวารักเอมมี่  คำถามต่างๆเข้ามาในสมองว่าทำไมชุนวาถึงไปรักคู่หมั่นของอุนวาพี่ชายของเขาได้  หรือเป็นเพราะเหตุนี้หรือเปล่าที่ทำให้เขาแข็งกระด้าง

                หลังเลิกงานชุนวาและมีอาขับรถกลับมาถึงห้องพัก  ชุนวาเข้าห้องก็นอนทันที  มีอากลับมาถึงห้องนั่งอ่านหนังสือแต่ก็ไม่เข้าหัว  เพราะใจมีอาตอนนี้สงสัยเรื่องของชุนวามากกว่า 

                เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกมีอาตั้งแต่เช้า  ผู้จัดการคิมโทรมาสั่งให้พวกเขาเข้าบริษัทเพื่อที่จะให้ชุนวาอัดเสียงเพลงชุดใหม่ 

                ก๊อกๆๆๆ

                " เจ้านาย  ตื่นหรือเปล่าไปทำงานเหอะ  ผู้จัดการคิมโทรมาตามแล้ว...เจ้านาย " 

                มีอาเคาะห้องเรียกชุนวาแต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ  เธอลองหมุนลูกบิดพบว่าประตูห้องไม่ได้ล็อค  มีอาตัดสินใจเปิดประตูห้องเข้าไป  เธอเห็นชุนวานอนอยู่ใต้ผ้าห่มจึงเข้าไปเขย่าตัว

                "ตื่นเถอะ...เช้าแล้วนะ  จะนอนกินบ้านกินเมืองเลยหรือไง  พวกผู้ดีมีเงินนี่เอาใจยากจังเลย...เอ้า...ปลุกขนาดนี้ยังไม่ตื่นอีกหรอ  ก็ได้...นายอยากเจอดีใช่ไหม.."  มีอาลุกขึ้นดึงผ้าห่มขึ้นสุดแรง "นี่ตื่น...ตื่น...ตื่นๆๆๆๆ...อุ๊ย...ตัวร้อนจังเลย...เจ้านายไม่สบายเหรอ  ทำไงดีล่ะ"

                 มีอามองซ้ายขวาคิดว่าจะทำอะไรก่อนดี    แล้วเธอก็คว้าโทรศัพท์กดหาผู้จัดการคิมเพื่อโทรบอกว่าชุนวาไม่สบาย   ต่อจากนั้นมีอาหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวชุนวา  มีอานั่งลงข้างเตียงค่อยๆเช็ดหน้าของชุนวาอย่างแผ่วเบาพร้อมบ่นไปด้วย

                " ปลาทูเป็นไข้ได้ด้วยหรือไงกันนะ  เมื่อวานก็ยังแข็งแรงอยู่  วันนี้ไม่สบายง่ายๆซะงั้น...เฮ้อ"

                มีอาปลดกระดุมเสื้อออกเห็นอกขาวของชุนวาแล้วหน้าแดงขึ้นมาเฉยๆ   เธอไม่กล้ามองจึงหันไปทางอื่นแล้วเช็ดตัวเขาอย่างเร็ว

                "ฉันไม่ใช่โรคจิตมาแอบดูนายนะ  ฉันแค่เช็ดตัวเฉยๆนะยะ" เธอพูดพลางเช็ดตัวเขาหันหน้าไปทางอื่น   ชุนวาเริ่มเพ้อพูดบางอย่างออกมา  มีอาฟังไม่ถนัดจึงเอียงหูเข้าไปใกล้ๆ  และใกล้อีก

                " เอม..."

                " อะไรนะ  ฉันไม่ได้ยิน "  มีอาเอียงเข้าไปอีก

                "เอม.." เขาเพ้ออีก

                "อะไรของนายกัน  อ้อแอ้ๆ  ฉันฟังไม่รู้เรื่องว่าจะเอาอะไร" มีอาพูดพลางหันหน้าไปยังเขา 

                ใบหน้าของเธออยู่ห่างจากชุนวาแค่เพียงคืบ  เธอค่อยๆมองตาของชุนวามันปิดสนิทดูน่าหลงใหล  จมูกของเขาโด่งเข้ากับรูปหน้า  แก้มเขาแดงเพราะพิษไข้  ปากอมชมพูของเขาเพ้อพูดงึมงำ  ตอนนี้เขาดูไม่มีพิษภัยเหมือนยามตื่น  มีอาเพ่งดูหน้าของชุนวาอยู่นาน

                "นายนี่ตอนนอนหลับก็น่ารักดีเหมือนกันนะ  ถ้าไม่ปากเสียล่ะก็ฉันอาจจะรักนายก็ได้"  เธอพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีเตรียมที่จะไปเปลี่ยนน้ำเช็ดตัว

                " เอมมี่" เสียงชุนวาดังขึ้นชัดเจน  มีอาหันกลับมามองหน้าเขาทันที

                "โธ่...ฉันนึกว่านายจะพูดอะไรซะอีก  ที่แท้ก็นึกถึงแต่ผู้หญิง  นี่ขนาดนอนไม่สบายยังจะฝันถึงเอมมี่อีก    นายมันจะสบายเกินไปแล้วเห็นฉันเช็ดตัวทำดีด้วยหน่อยทำเป็นเหลิง...ฉันขอถอนคำพูดเมื่อกี้นะยะ...ต่อให้มีนายคนเดียวในโลกฉันก็ไม่สนหรอก  ต่อให้นายหลับและเป็นไข้ทำหน้าไร้เดียงสายังไงฉันก็ไมสนนายหรอก  ไอ้เจ้านายหนังหน้าปลาทู...แบร่ " เธอพูดสองคำสุดท้ายแล้วแลบลิ้น  พร้อมจะลุกขึ้นจากเตียง

                " เอมมี่" ชุนวาละเมอไขว่คว้าแขนมีอาดึงลงมากอด 

                มีอาตกใจโวยวาย " เฮ้ย  ฉันไม่ใช่เอมมี่นะยะ  ไอ้บ้า...ปล่อยช้านนนนนน" มีอาพยามสบัดตัวให้หลุดจากอ้อมกอดของเขา  แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนยิ่งทำให้ชุนวากอดเธอแน่นกว่าเดิม

                "อย่าไปเลยนะ  อย่าไปเลยนะ" ชุนวาพูดเสียงสั่นเครือ

                " ฉันจะไป...ไอ้โรคจิต  บอกให้ปล่อยไง  ฉันไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายนะยะที่นายจะมากอดกันง่ายๆแบบนี้น่ะ...ปล่อยยยยย" เธอพูดไปดิ้นไป

                "อย่าไปนะ  อย่าไปไหนเลย  อย่าไปฉันขอร้อง  อย่าไป" ชุนวาพูดสะอื้น  แล้วน้ำตาเขาก็ค่อยๆไหลออกมา 

                มีอาเห็นน้ำตาก็ชะงักนึกสงสารเขาจับใจ  ต่อหน้าคนมากมายชุนวาอาจจะแข็งแกร่ง  แต่เมื่อเวลาอยู่คนเดียวเขาคงจะเหงามาก  มีอาค่อยปาดน้ำตาเขาอย่างแผ่วเบา   ชุนวากอดมีอาให้กระชับแน่นกว่าเดิมราวกับว่าไม่อยากให้เธอหลุดไปจากอ้อมกอดของเขา 

                " ก็ได้ฉันไม่ไปก็ได้  ฉันจะยอมให้นายเรียกฉันว่าเอมมี่ก็ได้  นายก็คิดซะว่าฉันคือเอมมี่ละกัน  แต่วันเดียวเท่านั้นนะ...ฉันจะยอมให้นายกอดฉันแค่วันเดียวนะยะ  " มีอาพูดขึ้นพลางโอบเขากลับ

                "เอมมี่...เอมมี่...เอมมี่" ชุนวาเพ้อแล้วหอมแก้มมีอาไปฟอดใหญ่

                มีอาแก้มแดงขึ้นมามากกว่าเดิม   เธอหน้าชาไปหมดที่ชุนวาหอมแก้ม...  หัวใจเธอเริ่มเต้นรัวเร็วและแรงขึ้นทุกที

                นี่ฉันเป็นอะไรไปนะ  มีอาคิดในใจ

                กลิ่นตัวอ่อนๆทำชวนให้เธอเคลิ้มไป  หน้าของเขาห่างจากเธอเพียงไม่กี่เซ็นต์เธอมองหน้าเขาอยู่อย่างนั้นจนผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของเขาอย่างอบอุ่น

                ชุนวารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนสี่โมงเย็น   เห็นอาหารวางไว้บนโต๊ะพร้อมกระดาษโน๊ต   เขาหยิบมันขึ้นมาอ่าน

                -ฉันจะกลับตอนสี่ทุ่ม  ยังไงก็กินข้าวต้มซะนะ ~ มีอา-

                เมื่ออ่านจบชุนวาเหลือบไปมองยังอาหารที่วางไว้  มันเป็นข้าวต้มปลา

                " ยัยบ้า...ฉันบอกว่าให้ไปเรียนรู้ไม่ใช่หรือไงว่าฉันชอบอะไรไม่ชอบอะไร...แล้วปลาเนี่ยฉันกินได้ที่ไหนเล่า...โธ่เอ๊ย...ยัยนี่คงจะโง่จริงๆ"  เขาบ่นพึงพำกับตัวเองพลางมองไปยังข้าวต้มปลาที่วางอยู่บนโต๊ะ 

                ชุนวานอนเล่นอยู่ในห้องมองไปเห็นผ้าชุบน้ำที่วางไว้นึกขึ้นว่ามีอาต้องเป็นคนคอยดูแลเขาแน่ๆ  ข้าวของเก็บเป็นระเบียบหลังจากที่เมื่อวานเขาทำมันรกอีก  ชุนวาคิดในใจเพียงว่ามีมีอาอยู่ใกล้ๆก็ดีเหมือนกัน

                สองทุ่มชุนวาลูบท้องเพราะหิวขึ้นมา  เขาเดินวนไปมาภายในห้องแล้วเหลือบไปยังข้าวต้มปลาที่มีอาทำวางไว้   ถึงเขาไม่ชอบกินปลาแต่ว่าด้วยความหิวอย่างมากแล้วข้าวต้มก็วางยั่วไว้เขาก็อดใจไม่ไหว

                "เอาวะ  กินก็กิน  ถ้าไม่กลัวอดตายฉันไม่กินของเธอจริงๆ  ไม่รู้ว่าวางยาถ่ายไว้หรือเปล่า " ชุนวาเขี่ยปลาออกจากถ้วยแล้วตักข้าวต้มขึ้นมากิน  แต่ก็ทำหน้าบูดเบี้ยวเมื่อชิมคำแรกเข้าไป 

                " ยัยนี่ทำอาหารไม่ได้เรื่องเลย...ข้าวต้มบ้าอะไรเค็มปี๋" ชุนวาบ่นพลางตักเข้าปากกิน  เมื่อนึกว่ามีอาเป็นคนทำอาหารให้ก็ทำให้ชุนวารู้สึกดีอย่างน้อยก็มีมีอาที่คอยห่วงเขา...ถึงแม้เขาและเธอจะไม่เคยพูดกันดีๆสักครั้ง  ชุนวานึกพลางตักข้าวต้มกินจนหมดเกลี้ยง