ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2...งานของผู้ติดตาม
-2-
เช้าวันอากาศสดใส มีอานอนฝันดีทั้งคืน เธอยิ้มรับเช้าวันใหม่เตรียมพร้อมที่จะทำงาน แต่ก็อดนึกไม่ได้ว่าคุณชุนวาจะเป็นคนแบบไหน เขาคงรวยมากแน่ๆเป็นแค่ผู้ติดตามยังให้เงินเดือนแพงขนาดนี้ เธอเปิดประตูห้องออกก็พบกับเขาที่กำลังจะออกไปทำงานเช่นกัน แต่วันนี้ท่าทางเขาแปลกมากจนเธอประหลาดใจ
“แล้วเจอกัน”เป็นคำที่เขาเอ่ยทักขึ้นก่อนเดินไปยังรถคันงามแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
“แปลก...หรือว่าหมอนี่ถ้าจะเพี้ยนไปแล้วจริงๆ” มีอาพึมพำกับตัวเองอย่างไม่คิดอะไร
มีอาก้าวเท้าเข้าสู่เอ็มบิวดิ้งกับการเริ่มทำงานวันแรกเธอเข้าไปพบกับผู้จัดการคิมทันที คิมแจกแจงรายละเอียดเกี่ยวกับเจ้านายใหม่ให้มีอาฟัง
“ก่อนอื่นคุณต้องเข้าใจก่อนว่าคุณชุนวาเจ้านายของผมเขาเป็นนักร้องชื่อดัง”
“นักร้องหรือคะ...แหมฉันได้ทำงานกับนักร้องด้วย ดีจังเลยค่ะ”
“ ใช่ครับ คุณชุนวาเป็นคนมีชื่อเสียงดังนั้นไม่ว่าจะทำอะไรต้องระมัดระวังเรื่องข่าวเพราะมันมีผลกระทบกับเรามาก แต่ว่าสิ่งที่คุณต้องรู้ก็คือเขาเป็นคนที่ค่อนข้างละเอียดกับงาน งานทุกอย่างที่เขาสั่งให้ทำคุณต้องทำให้เสร็จตรงเวลา เขาเป็นคนที่เจ้าอารมณ์ไปสักนิดแต่ก็ใจดีมากนะ”
“ คุณบอกฉันแล้วนี่คะ แหม..ฉันอยากเห็นหน้าเจ้านายแล้วล่ะค่ะ...ว่าแต่ตอนนี้คุณชุนวาอยู่ที่ไหนคะ"
“ ฉันอยู่นี่” เสียงหนึ่งเข้ามาแทรกการพูดคุย ร่างชายหนุ่มก้าวออกมาจากประตู มีอาถึงกับเบิกตาโตเมื่อได้เห็นหน้าชุนวาผู้ชายคนที่กำลังจะมาเป็นเจ้านายของเธอ
“นะ...นาย” มีอาอึ้งจนพูดไม่ถูก
“เจอกันอีกแล้วนะ” เขายิ้มเยาะ
“หมายความว่ายังไงกัน” เธอตาถลนแทบออกมาจากเบ้า
“ก็อย่างที่เห็น ตอนนี้ฉันเป็นเจ้านายของเธอ เธอต้องทำตามทุกอย่างที่ฉันสั่ง” ชุนวาพูดและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ทำไมถึงเป็นนาย นายหรอกฉันมาตั้งแต่ต้นให้ฉันมาทำงานที่นี่ ฉันจะไม่ทำงานให้คนอย่างนายหรอกย่ะ” เธอเถียงอย่างไม่ยอม
“นี่เธอคงจะยังไม่รู้ข้อกฎหมายละซิ ฉันว่าเธอกลับไปอ่านสัญญาซะดีกว่า ถ้าหากเธอไม่ทำงานนี้เธอจะต้องถูกปรับเป็นเงินห้าแสนบาท คนจนๆอย่างเธอจะมีปัญญาหามาได้หรือเปล่า”
“ห้าแสน” มีอาตกใจเมื่อได้ยินตัวเลข
“ครับ...ห้าแสนบาทถ้วน” คิมเอ่ยขึ้นมา “อันที่จริงผมได้แจ้งกับคุณไว้แล้วว่าหากมีการยกเลิกสัญญาทางเราต้องปรับค่าเสียหาย”
“มันจะไม่มากไปหน่อยหรือไง เงินตั้งห้าแสนฉันจะไปหามาจากที่ไหนล่ะ เอาอย่างนี้ได้ไหมฉันจะค่อยผ่อนจ่ายรับรองฉันไม่เบี้ยวนายหรอก”
“ไม่” น้ำเสียงเขาราบเรียบ
“ไอ้คนใจร้าย ทำไมนายมันถึงหน้าเลือดอย่างนี้นะ”
“ก็เธอมันจนนี่นา คนอย่างเธอชาตินี้ก็ไม่มีปัญญาหาเงินมาให้ฉันครบห้าแสนบาทหรอก”
“ในเมื่อนายรู้ว่าฉันจนแล้วทำไมนายถึงต้องคอยกลั่นแกล้งกันด้วยล่ะ” มีอาพูดเสียงสั่น น้ำตาเธอคลอ เพราะความเจ็บใจที่เสียรู้เข้าจนได้ เขาคงสะใจที่ได้เห็นสีหน้าของเธอในตอนนี้ “ไอ้บ้า...ไอ้หน้าปลาทู...ไอ้คนไร้หัวใจ คนไร้หัวใจอย่างนายฉันขอให้ผิดหวังกับความรักตลอดชีวิต ฉันจะสาปส่งนาย ไอ้...”
“นี่...เธอกล้าว่าเจ้านายเธองั้นหรอ” เขาพูดแทรกขึ้นเสียงดังเพราะเจ็บใจกับคำว่า ‘ฉันขอให้นายผิดหวังกับความรักไปตลอดชีวิต’ มันทำให้เขาเจ็บแปลบไปทั้วหัวใจ “ฉันสั่งให้เธอหยุดพูด อย่าลืมสิว่าเธอต้องทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง เพราะต่อนี้ไปฉันคือเจ้านายของเธอ ส่วนเธอก็คือทาสของฉัน” พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไปอย่างไม่ใยดีทิ้งให้มีอาทรุดตัวนั่งปาดน้ำตาอยู่ในห้องโดยที่คิมไม่สามารถช่วยอะไรได้
มีอากลับเข้าบ้านอย่างเหน็ดเหนื่อย ตอนนี้เธอเปรียบเสมือนลูกไก่ในกำมือของเขาแล้ว เธอนั่งลงบนเตียงน้ำตาค่อยๆไหลออกมาด้วยความเจ็บแค้น ไม่กี่อึดใจเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเธอเดินไปเปิดประตูก็เห็นชุนวายืนรออยู่
“มีอะไร” มีอาเอ่ยถามเขา
“มีอะไรคะเจ้านาย...เ ธอต้องพูดอย่างนี้สิเวลาอยู่กับฉันต้องพูดให้มันเพราะๆหน่อยเซ่”
“ทำไมฉันต้องพูดแบบนั้นด้วย” เธอพูดอย่างหมั่นไส้พลางคิดว่าเขาวิเศษมาจากไหนกัน
“เธอคือทาสของฉัน ในเมื่อฉันสั่งอะไรเธอต้องทำ” เขาเน้นประโยคท้าย
มีอาอยู่ในภาวะจำยอมเธอจำใจกัดฟันพูดในสิ่งที่ไม่อยากทำ “ค่ะเจ้านาย” น้ำเสียงเธอประชด
" เธอร้องไห้งั้นหรอ " ชุนวาถามขึ้นที่เห็นคราบน้ำตา
" นายอย่ามายุ่งกับเรื่องของฉันจะได้ไหม " มีอาเสียงดัง
" ช่างเธอซิ...ใครเขาสนเธอกัน" เขาตอบกลับอย่างฉุนๆ “ถ้างั้นวันนี้เธอต้องทำความสะอาดห้องของฉันเดี๋ยวนี้”
“นี่มันหมดเวลางานแล้วนะ” เธอแย้ง
“ทำให้เสร็จล่ะยัยหน้าเบ้า” เขาทำน้ำเสียงเย้ยหยัน
มีอามองหน้าเขาอยากเอาค้อนทุบหัวให้แตก
“ฉันจะออกไปข้างนอก จะกลับตอนสองทุ่มทำให้เสร็จนะ” พูดจบเขาก็ยื่นกุญแจให้เธอ
“ค่ะ” เธอตอบไม่เต็มใจนัก ชุนวาเดินไปยังรถของเขาแล้วขับออกไป มีอาบ่นกับตัวเองในขณะกำลังเปิดประตูห้องเขา “โธ่เอ้ย...คำก็เจ้านาย สองคำก็ทาส ชิ...คอยดูนะถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่นายเสร็จฉันแน่ ไอ้คุณชุนวาหน้าปลาทูแดดเดียว รู้จักฉันน้อยไป....” เธอหยุดบ่นทันทีที่เปิดประตูและได้เห็นห้องของชุนวา มันรกเกลื่อนกลาดไปด้วยข้าวของมีราคาที่วางเกลื่อนกลาดซึ่งต่างจากห้องของเธอลิบลับ “อะไรกันเนี่ย อยู่ไปได้ยังไงรกอย่างกับรังหนู โอ้โห...นี่มันนาฬิกาโลเล็กซ์นี่นา ว๊าว...ในห้องมีแต่ของแพงๆทั้งนั้นเลย” เธอบ่นพลางมองนาฬิกาที่ข้อมือบอกเวลาหกโมงเย็น “เหลือเวลา 2 ชั่วโมง ฉันจะทำเสร็จทันได้ไง นี่มันแกล้งกันชัดๆ” มีอาบ่นแต่ก็ต้องทำตามที่เขาสั่ง
เธอจัดการทำความสะอาดห้องของเขาทีละอย่างตั้งแต่เก็บโน้ตเพลง ซักเสื้อผ้า ล้างจานที่เน่าอยู่เป็นเดือน ขัดห้องน้ำ แน่ล่ะงานเยอะขนาดนี้คงมีเวลาไม่พออยู่แล้ว
ในที่สุดชุนวาก็กลับเข้ามาถึงบ้านแต่มีอายังทำความสะอาดไม่เสร็จ
“ฉันสั่งเธอไปแล้วไม่ใช่หรือไงว่าฉันจะกลับตอนสองทุ่ม แล้วทำไมถึงทำงานที่สั่งยังไม่เสร็จ” เขารู้อยู่แล้วว่ายังไงก็เสร็จไม่ทัน แต่ที่บ่นไปเพื่อจะแกล้งเธอเท่านั้น
“ฉันคนนะไม่ใช่ซุปเปอร์เกิลที่จะเนรมิตป่าช้าให้กลายเป็นพระราชวังภายในสองชั่วโมงได้นี่”
“ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าเมื่อฉันสั่งต้องให้เสร็จตามเวลา”
“ใช่...แต่ว่านายให้เวลาฉันแค่สองชั่วโมงจัดการกับห้องรกๆอย่างนี้มัน...”
“ไม่..ฉันไม่อยากฟังข้อแก้ตัวของเธอ ” น้ำเสียงเขาเด็ดขาด “ออกไปจากห้องฉันได้ ส่วนวันพรุ่งนี้เธอต้องตื่นตีห้าเพื่อมาทำความสะอาดห้องฉันด้วยล่ะ”
“ตอนตีห้าคุณยังไม่ตื่นไม่ใช่เหรอ”มีอาถามด้วยความสงสัย
“เธอกล้าขัดคำสั่งเจ้านายหรือไง”
“ไม่เจ้าค่ะ”มีอาประชด
“ไปนอนได้” เขาสั่งพลางดันร่างของเธอออกนอกห้อง “ถ้าตีห้าเธอยังไม่ตื่นล่ะก็ฉันจะไปปลุกเธอเอง” เขาพูดจบก็ปิดประตูใส่หน้า ปล่อยให้มีอายืนโมโหเขาอยู่อย่างนั้น
สิบโมงเช้าผู้จัดการคิมขับรถเข้ามายังห้องพักของชุนวา คิมเข้าไปเคาะเรียกห้องชุนวาก็ยังไม่เปิดจึงเปลี่ยนไปเคาะห้องของมีอาแทน
"ค่า....จา...ปาย....เปิด...เดี๋ยวนี้แหละ....ค่า..." เสียงมีอางัวเงียเพราะก่อนหน้านี้เธอตื่นขึ้นมาทำความสะอาดตั้งแต่ตีห้าถึงจะได้กลับมานอนหลับต่อ มีอาลุกขึ้นไปเปิดประตูหลังได้ยินเสียงผู้จัดการคิม
" มีอะไรหรือคะ" มีอาพูดพลางหาวไปด้วย
" ทำไมมานอนอยู่อย่างนี้ล่ะ...คุณชุนวาไปไหน" คิมถามมีอา
"ฉันไม่รู้หรอกค่ะ เจ้านายเค้าให้ฉันทำความสะอาดบ้านตั้งแต่ตีห้า เสร็จแล้วฉันก็มานอนอยู่นี่แหละ ออกไปไหนก็ไม่รู้ตั้งแต่เช้า"
" แล้วอย่างนั้นเขาจะไปไหนได้ล่ะ..." คิมครุ่นคิดแต่เมื่อเห็นมีอาหาวอีกครั้งเขาจึงหงุดหงิดพูดขึ้นว่า " คุณมีอาครับ...หน้าที่ของคุณคือเป็นผู้ติดตาม ดังนั้นคุณชุนวาไปไหนคุณก็ต้องอยู่ที่นั่นด้วย ตอนนี้คุณชุนวาอยู่ที่ไหนคุณยังไม่รู้เลย มีงานด่วนเข้ามาในตอนบ่ายโมงเขาต้องไปร่วมงานภาพถ่ายของคุณเตโชฉะนั้นคุณต้องหาตัวคุณชุนวาให้พบก่อนเที่ยง หวังว่าคุณจะเข้าใจนะ" พูดจบผู้จัดการคิมก็หันหลังหนีทันที
"แต่ผู้จัดการคิมคะ ฉันจะไปตามหาเขาที่ไหนได้ล่ะในเมื่อฉันน่ะไม่เคยไปไหนกับเขาเลย ไม่รู้เรื่องส่วนตัวของเขาด้วย ขนาดเขาเป็นนักร้องชื่อเสียงโด่งดังคับประเทศฉันยังไม่รู้จักเลย แล้วอย่างนี้จะให้ฉันไปตามหาเขาที่ไหนล่ะคะ" มีอาพูดอย่างอ้อนวอน ในขณะที่ผู้จัดการคิมหันหลังกำลังจะก้าวเดินขึ้นรถตู้
"นั่นมันเป็นหน้าที่ของคุณ..คุณผู้ติดตาม" คิมพูดน้ำเสียงเรียบเฉยแต่แผงไปด้วยความดุดัน
คิมขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว มีอานั่งเซ็งกับตัวเองที่ต้องทำหน้าที่ผู้ติดตามที่ดี แต่ว่าเธอจะไปตามเขาได้ที่ไหนในเมื่อเธอยังไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของเขาด้วยซ้ำ มีอาเดินวนไปมาอยู่ในห้องอย่างใช้ความคิดแล้วเธอก็คว้าเสื้อคลุมวิ่งออกจากห้องพักไปตามหาเขา เธอวิ่งตามหาชุนวาทั้งที่รู้ว่ามันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยว่าจะเจอเขา เมืองออกจะกว้างใหญ่แต่เธอก็วิ่งตามหาชุนวาอย่างไร้จุดหมาย มีอาวิ่งไปจนถึงเอ็มบิวดิ้งอย่างเหนื่อยหอบ เธอเหลือบไปเห็นผู้ชายใส่สูทหันหลังให้เธอ ผู้ชายคนนั้นเหมือนชุนวามาก ไม่ว่าจะส่วนสูงหรือลักษณะท่าทาง มีอาไม่ลังเลใจเดินเข้าไปตบหลังผู้ชายคนนั้น
"เจ้านาย" เธอเรียกเขาเพราะคิดว่าเป็นชุนวา ผู้ชายคนนั้นหันมายิ้มให้อย่างนุ่มนวล
"อุ๊ย!! ขอโทษด้วยนะคะ ฉันคิดว่าคุณคือคุณชุนวาน่ะคะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ...คุณเหมือนคุณชุนวามากฉันเลยเข้าใจผิด" มีอารีบขอโทษขอโพยเพราะทักคนผิด
"ไม่เป็นไรหรอก มีคนทักฉันผิดบ่อยๆ...ว่าแต่ฉันเหมือนชุนวามากจริงๆเหรอ "
"ใช่คะ...คุณหน้าเหมือนคุณชุนวาเปี๊ยบเลย แหม...ถ้าคุณบอกว่าเป็นพี่น้องกันฉันยังเชื่อเลยค่ะ" เธอพูดหัวเราะกลบเกลื่อน
"ฉันเป็นพี่ของชุนวาจริงๆนั่นแหละ" เขาพูดขึ้น
"จริงหรือคะ" มีอาตาโต " คุณเป็นพี่ชายของคุณชุนวาจริงๆนะหรือคะ ไม่เห็นรู้เลยว่าคุณชุนวามีพี่ชายด้วย "
ฟาว์สขำกับท่าทางของมีอา "อย่างนั้นหรือครับ...ว่าแต่คุณตามหาชุนวาอยู่งั้นหรือ"
"ใช่ค่ะ ไม่รู้ว่าหายไปไหนนะ ฉันล่ะเบื่อจริงๆ หมอนั่นชอบทำตัวลึกลับผลุบๆโผล่ ชอบส่งเสียงดังด้วย ถึงจะหล่อยังไงแต่ถ้านิสัยแย่ๆแบบนี้ละก็รับรองเลยว่าขึ้นคานชัวร์ๆ ก็แหม...จะมีผู้หญิงที่จะไหนจะรับคนบ้าอำนาจอย่างหมอนั่นได้คุณว่าไหมคะ"
"อย่างนั้นหรือครับ" ฟาวส์วพูดพร้อมมองหน้าอย่างสงสัยปนงงนิดๆ มีอาเริ่มรู้สึกตัวได้ว่ากำลังพูดเรื่องชุนวาให้พี่ชายชุนวาฟังเธอจึงตั้งสติได้
"แย่จริง...ฉันต้องขอโทษคุณด้วยที่แอบนินทาน้องชายของคุณน่ะ...ฉันนี่มันแย่จริงๆเลย"มีอาพูดคำท้ายพลางตบปากตัวเองเบาๆบอกให้อุนวารู้ว่าเธอสำนึกผิด
"อย่าเอาเรื่องที่ฉันพูดไปบอกคุณชุนวานะคะ ไม่อย่างนั้นฉันต้องโดนฆ่าแน่ๆเลย"
"อย่าเอาเรื่องที่ฉันพูดไปบอกคุณชุนวานะคะ ไม่อย่างนั้นฉันต้องโดนฆ่าแน่ๆเลย"
"ชุนวาไม่โหดขนาดนั้นหรอกครับ"
"น้อยไปสิคะ...หมอนั่นน่ะโหดจะตายไป ขนาดวันนี้ยังสั่งฉันขึ้นมาทำความสะอาดบ้านตั้งแต่ตีห้าเลย" มีอาพูดทำปากงุบงิบ ทำเอาอุนวาหลุดขำนิดๆ
"ไม่หรอกครับ ข้างนอกชุนวาอาจจะดูแข็งกระด้างไปบ้าง แต่จริงๆแล้วเขาเป็นคนอ่อนไหวนะครับ ผมว่าคุณเปลี่ยนมุมมองดูแล้วจะว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาดีกว่าใครหลายคนซะอีก"
"คุณคิมก็พูดอย่างคุณนี่แหละค่ะ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ถ้าเขาได้ยินที่ฉันพูดวันนี้ล่ะก็ เขาต้องโกรธฉันแน่ๆ เพราะงั้นคุณอย่าเอาเรื่องที่ฉันเล่าไปบอกน้องชายคุณเลยนะคะ ฉันขอร้องล่ะ" มีอาอ้อนวอน
"ครับ ผมสัญญา" อุนวาเอ่ยขึ้นมาอย่างนุ่มนวล
"แหม...คุณนี่เป็นคนดีกว่าน้องชายตั้งเยอะ เขาน่าจะดูคุณไว้เป็นแบบอย่างนะคะ...ฮ่าๆๆๆ"
" ชุนวาเป็นแบบนี้ดีออกครับ ดูขรึมๆเพราะแบบนี้ไงเขาถึงมีแฟนคลับมากมายและมีชื่อเสียงโด่งดังได้รับความนิยมจนล้นหลาม "
"แหมคุนนี่ดูคนเก่งจริงๆเลยนะคะ ว่าแต่คุณชื่ออะไรหรือคะ แล้วทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่เหรอคะ...หรือว่าคุณก็มาตามหาคุณชุนวาเหมือนกันคะ"
"ผมชื่ออุนวาครับ ผมเป็นประธานเอ็มบิวดิ้ง"
"ห๋า!!!! คุณเป็นเจ้าของที่นี่หรือคะ" มีอาอ้าปากค้างตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
"ไม่ใช่ซะทีเดียวหรอกครับ อันที่จริงชุนวาเขาก็เป็นเจ้าของด้วยครึ่งหนึ่งแต่ว่าเขาไม่ถนัดบริหาร ส่วนใหญ่จะช่วยเรื่องงานเพลงที่เป็นชิ้นงานมากกว่า"
"อะไรกันเนี่ย...หมอนั้นก็เป็นเจ้าของบริษัทกับเขาด้วยเหรอ อย่างนี้ก็รวยนะซิ แต่ว่าคนรวยอย่างนั้นทำไมถึงต้องไปอยู่ห้องพักโกโรโกโสกับฉันด้วยล่ะ"
"อะไรนะครับ คุณอยู่กับชุนวางั้นหรือ " อุนวาถามอย่างตกใจ
"มะ...ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ ไม่ใช่อย่างที่คุณเข้าใจนะ คือว่าที่ฉันอยู่กับชุนวา...เอ้ยไม่ใช่ค่ะ...หมอนั่นอยู่ห้องข้างๆฉันก็เท่านั้นเอง ฉันก็เลยได้รู้จักกันแล้วก็ดวงซวยต้องทำงานด้วยกันก็เท่านั้นเองค่ะ"
"ชุนวาอยู่ห้องข้างๆคุณหรือครับ แล้วทำไมถึงไปอยู่กับคุณได้ หรือว่าคุณกับชุนวาเป็นแฟนกันหรือครับ"
"ห๋า!!!.. ฉันไม่ยอมเป็นแฟนหมอนั่นเด็ดขาด " มีอาพูดเสียงดัง "แค่นึกก็สยองแล้ว ถ้าต้องเป็นแฟนกับจริงๆฉันต้องฆ่าหมอนั่นแน่ๆเลย" มีอาบ่น
"ฮ่าๆๆๆ....อ้าวเอมมี่" อุนวาหยุดหัวเราะเมื่อเห็นหญิงสาวหน้าตาดีในชุดสีฟ้าอ่อนเดินเข้ามา เธอดูอ่อนหวานและสง่าในคราวเดียวกัน เธอส่งยิ้มและเดินตรงเข้ามาร่วมวงสนทนา
"นี่คู่หมั้นฉันเองเธอชื่อเอมมี่ เป็นผู้ช่วยผม" อุนวาพูดแนะนำให้รู้จัก "ส่วนผู้หญิงคนนี้เธอเป็นเอ่อ...คุณเป็นใครเหรอ"
"ฉันเป็นผู้ติดตามของคุณชุนวา ชื่อมีอาคะ" มีอายิ้มพร้อมทักทายเอมมี่
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" เอมมี่ทักทายมีอาอย่างเป็นมิตร
"แหมคุณสองคนนี่เหมาะสมกันจังเลยนะคะ คุณอุนวาก็ดูหล่อคุณเอมมี่ก็ดูสวย ฉันล่ะอยากเป็นอย่างพวกคุณจังเลยค่ะ " มีอาบอกอย่างยิ้มแย้มสดใส อุนวาดูนาฬิกาเห็นว่าเลยการประชุมไปมากแล้ว
"คุยกับคุณมีอาจนเพลินเลยลืมเวลาเข้าประชุมไปเลย ถ้างั้นผมต้องขอตัวเข้าประชุมก่อนนะครับ"
" ไว้เจอกันใหม่นะคะ" เอมมี่บอกกับมีอา
" ค่ะ " มีอาตอบรับ
อุนวาและเอมมี่เดินเข้าลิฟท์ไป มีอาเดินไปมาอยู่หน้าบริษัทเผื่อว่าชุนวาจะกลับเข้าบริษัท เธอนั่งรอชุนวานานหลายชั่วโมงแล้วชุนวาก็มาจริงๆ มีอาเห็นชุนวาจึงเดินเข้าไปหาเขาด้วยความโมโห
" หายไปไหนมา ฉันตามหานายจนทั่วเลย ทำตัวอย่างนี้ได้ยังไงกัน" มีอาพูดอย่างฉุนๆ
"อะไรของเธอกัน ฉันเป็นเจ้านายเธอนะ" ชุนวาพูดอย่างงงๆที่มีอาฉุนไม่มีสาเหตุ
"นี่ไอ้เจ้านาย...ฉันไม่ได้อยากจะตามหานายเท่าไหร่นักหรอก แต่นี่มันเป็นหน้าที่ของฉัน ฉันเป็นผู้ติดตาม นายหายไปอย่างนี้รู้หรือเปล่าว่าคนอื่นเขาเดือดร้อนกันแค่ไหน ผู้จัดการคิมเขาตามหานายอยู่รู้หรือเปล่า"
"ตามหาทำไม ฉันไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ..."
"ถ้าไม่ใช่เด็กแล้วทำไมหายไปดื้อๆล่ะ....บอกเบอร์นายมา" มีอายกโทรศัพท์ขึ้นมาจะเมมเบอร์เขาไว้
"เอาไปทำไม"
"จะได้ตามตัวง่ายๆไง ฉันวิ่งตามหานายจนเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว"
"ไปถามคิมเอาเอง เธอน่าจะสืบหาข้อมูลมาให้เยอะกว่านี้นะว่าเจ้านายชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไร จะได้บริการให้ถูกใจฉัน แต่นี่มันผู้ติดตามประสาอะไรกัน เสียงดังเอะอะโวยวาย ไม่สวยแล้วยังจะไม่มีความรับผิดชอบอีก" ชุนวาพูดเร็วแทบฟังไม่ทัน
มีอาฟังแล้วโมโห เธอหลับตาตั้งสติอีกครั้งเพื่อระงับอารมณ์ตัวเอง ก่อนจะพูดขึ้น
"บ่ายนี้มีงานภาพถ่ายของคุณเตโชอย่าลืมไปด้วยล่ะ คุณคิมสั่งเอาไว้ " มีอาเน้นประโยคท้าย
"อืม" ชุนวาตอบพลางเดินเข้าไปยังในลิฟท์ มีอาวิ่งตามเขามาติดๆ
" แล้วตามมาทำไมอีกล่ะ " เขาพูดอย่างรำคาญที่มีคนคอยตาม
"ก็ฉันเป็นผู้ติดตามนี่นา" มีอาพูดลอยหน้าลอยตา
"ไม่ต้อง...ตอนนี้ฉันไม่อยากให้เธอมาตาม ฉันอยากอยู่คนเดียว อยู่กับเธอมันน่ารำคาญ "
มีอายิ้มรับ "ฉันเป็นผู้ติดตามนี่ค่ะ เจ้านายอยู่ที่ไหนฉันก็จะอยู่ที่นั่นไงคะ" มีอาพูดพลางแกล้งส่งสายตาหวานให้ชุนวา
ชุนวาหงุดหงิดมองหน้าเธอแล้วมองตั้งแต่หัวจรดเท้าเห็นมีอาสวมชุดนอนที่มีเสื้อคลุมทับเท่านั้น
"นี่เธอแต่งตัวแบบนี้มาทำงานหรือไง ดูไม่ได้เลย...ชุดนอนไม่ใช่เหรอ"
"เออ...จริงด้วย ก็เพราะนายนั้นแหละ ฉันออกมาตามหานายไม่ทันเปลี่ยนชุดก็เลยหยิบเสื้อคลุมมาตัวเดียว "
"โธ่เอ้ย...ถ้าใครเขารู้ว่าเธอเป็นผู้ติดตามของฉัน ฉันต้องอับอายแทบแทรกแผ่นดินหนีแน่ๆ กลับไปเปลี่ยนชุดซะ" ชุนวาออกคำสั่ง
"ไม่ไป"
"ฉันบอกให้กลับบ้านไปเปลี่ยนชุดไงเล่า เธอนี่โง่หรือไง...ยัยเบ้า "
"เอะอะอะไรก็เบ้า...ทำไมยะนายลืมไปแล้วหรือว่าฉันเป็นผู้ติดตาม ฉันกลับบ้านไม่ได้ถ้านายไม่กลับไปกลับฉันด้วย"
"ฉันกลับไม่ได้ฉันต้องอยู่ทำงาน" ชุนวาไล่เธอทางอ้อม
"งั้นฉันก็อยู่ด้วย" มีอาไม่ได้ต้องการอยู่กับเขาสักเท่าไหร่นักหรอกแต่หากวิธีนี้เป็นการแก้แค้นเขาล่ะก็ทำยังไงมีอาก็ไม่ยอมไปเด็ดขาด
"โอ๊ย!!!" ชุนวาตะโกนในลิฟท์อย่างสุดทนเพราะทำอะไรไม่ได้ในเมื่อเขาเองที่เป็นคนจ้างมีอาเป็นผู้ติดตาม
มีอานึกสะใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นเขาทำอะไรไม่ได้ ลิฟท์ขึ้นไปยังชั้นสิบเก้า มีอาเดินตามติดชุนวาเพราะกลัวเขาจะหายไปอีก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น