กิ๊กหัวใจ..นายซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1..พ่อนักร้องข้างห้อง -_-

-1-
พ่อนักร้องข้างห้อง

“กรี๊ดๆๆๆๆ  นั่นไงล่ะชุนวา  ดูซิเขาน่ารักมากๆเลยกรี๊ดๆๆๆๆ”

                เสียงดังจากเด็กสาวจำนวนมากที่มาต้อนรับการกลับมาจากการทัวร์คอนเสิร์ตที่ต่างประเทศของชุนวาซุปเปอร์สตาร์หนุ่มสุดหล่อที่สนามบิน   ชุนวากระชับเสื้อคลุมอย่างมั่นใจ  พร้อมส่งรอยยิ้มนุ่มนวลให้แฟนคลับที่ส่งเสียงดัง  สาวๆวิ่งเข้ามาล้อมเขาเพื่อขอลายเซ็นและถ่ายรูป ผู้จัดการคิมเข้ามากั้น พร้อมพาร่างของชุนวาฝ่าแฟนคลับที่คลั่งใคล้ในตัวนักร้องหนุ่มเข้าไปยังรถตู้ที่จอดรออยู่    รถตู้ค่อยๆเคลื่อนไปข้างหน้าท่ามกลางแฟนเพลงที่หนาแน่น  ชุนวาเอนตัวลงที่เบาะอย่างเมื่อยล้า  ผู้จัดการคิมเริ่มแจกแจงคิวงานที่จะต้องทำในวันนี้

                “วันนี้คุณต้องไปถ่ายปกนิตยสาร  จากนั้นคุณต้องซ้อมร้องเพลงให้กับอัลบั้มชุดใหม่”

                “ถ้าอย่างนั้นผมขอไปหาฟาวส์ก่อนนะ”

                “คงไม่ได้ครับ   เมื่อวานคุณเอมมี่ไปต่างประเทศกับคุณฟาวส์ครับ”

                “ฉันไม่ได้บอกว่าจะไปหาเอมมี่สักหน่อย…ฉันแค่บอกว่าจะไปหาฟาวส์ก็เท่านั้น  นายนี่จะรู้มากไปหน่อยนะ”  เขาเสียงดัง

                “คุณชุนวาครับ...ผมว่าคุณตัดใจเถอะ”

                “อะไร”

                “เรื่องคุณเอมมี่  ผมรู้ว่าคุณรู้สึกยังไงกับคุณเอมมี่   อย่าลืมนะครับว่าเธอเป็นคู่หมั้นของพี่ชายคุณ  เพราะฉะนั้นอย่าทำให้คุณฟาวส์ลำบากใจเลยครับ”

                “เรื่องนี้ฉันตัดสินใจเอง” เขาพูดน้ำเสียงราบเรียบ  “ฉันรู้....ฉันรู้...ฉันรู้ว่าเอมมี่เป็นคู่หมั้นฟาวส์...ฉันรู้...ฉันไม่ลืมแน่”  เขาพูดเสียงสั่น  คิมมองชุนวาอย่างเข้าใจ  ถึงแม้ชุนวาจะดูภายนอกแข็งกร้าวแค่ไหนแต่ว่าใจจริงของเขายังคงเจ็บไม่มีวันจาง  

                ท่ามกลางผู้คนที่เดินกันขวักไขว่มีอาแอบแกะภาพโปสเตอร์ที่ติดผนังออก  แน่ล่ะถ้าหากยามมาเห็นเธอต้องวิ่งกระเจิงเป็นแน่      ครั้งแรกที่เธอเห็นภาพถ่ายโปสเตอร์นี้มันทำให้อยากร้องไห้ไม่รู้เพราะอะไรแต่โปสเตอร์นั้นทำให้เธอรู้สึกแบบนั้นจริงๆ  อาจเป็นเพราะคนในโปสเตอร์กำลังร้องไห้จริงๆก็เป็นได้   หลังจากได้โปสเตอร์เธอค่อยๆม้วนโปสเตอร์แล้ววิ่งทันที

                วันนี้เป็นวันที่สองที่มีอาเดินทางจากบ้านนอกเข้าสู่เมืองกรุง  พ่อและแม่ของเธอฐานะไม่ค่อยดีนักเธอจึงต้องหางานทำไปด้วยและเรียนไปด้วยเสมอมา  เธอตั้งใจออกมาหางานทำในช่วงปิดเทอมก่อนเข้ามหาวิทยาลัย  เมื่อเห็นป้ายรับสมัครงานหน้าบริษัทจัดหางานเธอจึงเข้าไปสมัครทันที

                มีอาอาศัยอยู่ในห้องพักราคาถูกแห่งหนึ่ง   คืนนี้เธอนอนพลิกตัวกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงนอนเพราะนอนไม่หลับ   ใช่ว่าเธอไม่คุ้นเคยกับที่นอนที่เพิ่งย้ายเข้ามาเพียงไม่กี่วัน  แต่เป็นเพราะว่าเสียงแหกปากร้องเพลงจากข้างห้องต่างหากที่ทำให้เธอนอนไม่ได้   อันที่จริงเสียงร้องนั่นก็ไพเราะอยู่แต่ถึงให้เพราะอย่างไรถ้าร้องตอนตีสองก็ไม่ไหวเหมือนกัน  มีอาลุกขึ้นไปเคาะประตูห้องข้างๆอย่างหัวเสีย 

                “ ก๊อก ๆๆๆๆ  คุณคะ..คุณ”

                ประตูเปิดออกมาพร้อมกับร่างของชายหนุ่มในชุดนอนผมสีทอง ผิวขาวดูสะอาดตา  แต่ผมเขายุ่งเหยิงไม่เป็นทรง  แต่ถึงยังไงเขาก็ดูหล่ออยู่ดี  

“มีอะไร” ชุนวาทักทายคนที่มาเคาะประตู

                “คืออย่างนี้ค่ะ  ฉันเพิ่งย้ายมาใหม่อยู่ห้องข้างๆของคุณน่ะคะ  แล้วฉันก็ได้ยินเสียง...”

                “ชิ....ว่าแล้วเชียว" เขาพูดแทรกขึ้นทั้งที่มีอายังพูดไม่จบ  " คิดว่าอยู่ห้องข้างๆจะมีสิทธิพิเศษมาเจอฉันได้หรือไง   ฉันว่าเธอไปนอนซะเถอะ  ฉันจะทำงาน   ปัง ” เขาพูดจบก็ปิดประตูเสียงดัง  มีอาอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นพร้อมตั้งสติก่อนที่จะเคาะประตูเรียกเขาอีกครั้ง

                “ก๊อกๆๆๆๆ   นี่คุณ..  ก๊อกๆๆ  คุณ...คุณ...ก๊อกๆๆ  เปิดประตูก่อนฉันยังคุยไม่จบเลย..คุณ  ก๊อกๆๆ” มีอาเริ่มหงุดหงิดขึ้นมานิดๆที่เขาไม่ฟังอะไรเธอเลย 

                ชุนวาเริ่มรำคาญลุกขึ้นมาเปิดประตูอีกครั้ง

                “อะไรกันยังไม่เข้าใจที่ฉันพูดอีกเหรอ  เธอนี่น่ารำคาญชะมัด” เขาว่าเธออย่างหงุดหงิด

                “วะ...ว่าไงนะ” มีอางงกับสิ่งที่ได้ยิน

                “คิดว่าทำหน้าใสซื่อแล้วฉันจะอภัยให้เธองั้นเหรอ  ถ้าอยากได้ลายเซ็นมากนักก็ค่อยมาขอฉันวันอื่นซิ  ไม่เห็นหรือไงว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว   มาเคาะอย่างนี้มันน่ารำคาญเข้าใจหรือเปล่ายัยบ้า”

                “ อะไรกันนายต่างหากที่น่ารำคาญ” มีอาเสียงดังตอกกลับเขาทันที

                “เธอว่าฉันงั้นเหรอ  เธอกล้าดียังไง ”

                “ทำไมฉันจะว่านายไม่ได้  นายน่าจะรู้ว่านี่มันตีสองแต่ก็แหกปากร้องอยู่นั่นแหละ  รู้หรือเปล่าว่าคนที่กำลังนอนเขารำคาญ  ชิ....คิดว่าตัวเองเป็นใคร...คงคิดว่าตัวเองเป็นนักร้องดังหรือไงถึงได้ออกมาแหกปากร้องเพลงดึกๆอย่างนี้  ความเกรงใจมีบ้างหรือเปล่า”  มีอาว่าเป็นชุด

                “ นี่เธอว่าฉันอีกแล้วนะ” ชุนวาฉุนทันทีที่ได้ยิน  เพราะไม่เคยมีใครกล้ามาว่าเขาเสียๆหายๆแบบนี้

                “ทำไมฉันถึงจะไม่กล้าในเมื่อฉันก็เช่าห้องที่นี่เหมือนกัน  นายคิดกว่าตัวเองวิเศษมาจากไหนถึงไม่เกรงใจคนที่เขานอนกันอยู่  เสียงก็งั้นๆฉันว่านายเอาไว้หอนตอนกลางวันดีกว่า” 

“ชิ   ยัยผู้หญิงบ้า  ฉันไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับคนอย่างเธอหลอกนะ  ไปนอนซะไปยัยเบ้าจมูกแบน ” 

ปัง!!!  เขาปิดประตูอีกครั้งยิ่งเป็นการยั่วให้มีอาโมโห 

“ไอ้บ้า  เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ  นายว่าใครเบ้ายะ  ถึงฉันจะจมูกไม่โด่งเหมือนนายแต่นายก็ไม่มีสิทธิมาว่าฉันนะ  ไอ้บ้า...ออกมาเดี๋ยวนี้นะ   ออกมาพูดกันให้รู้เรื่องเดียวนี้เลย   ก๊อกๆๆๆ”  มีอาตะโกนอยู่หน้าห้องเขาอย่างอารมณ์เสียพลางเคาะห้องไปด้วย  สักพักเธอก็กลับเข้าห้องเพราะหมดแรง 

เขายังคงร้องเพลงเสียงดังอยู่โดยไม่สนใจเธอสักนิด   ‘ไอ้บ้าไม่เคยมีใครกล้าทำอย่างนี้กับฉัน  นายต้องเจอดีแน่’ มีอานึกอย่างโมโหคิดเพียงแต่ว่าต้องแก้แค้นเขาให้ได้       เธอไม่เคยโกรธใครอย่างนี้มาก่อนโดยเฉพาะคนที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก  เธอเดินวนรอบอยู่ในห้องอย่างครุ่นคิดก่อนผุดรอยยิ้มแห่งชัยชนะกับความยุ่งยากที่จะเกิดขึ้นกับเขา

♫ชัดชาชัดดาดา ♫ ชัดชาชัดดาดา ♫

“ว่าไง”ชุนวางัวเงียขึ้นมารับโทรศัพท์ในยามเช้า

“ตื่นหรือยังครับ” เสียงผู้จัดการคิมดังผ่านโทรศัพท์

“ยัง”

“ถ้าอย่างนั้นก็ตื่นได้แล้วครับ  วันนี้มีถ่ายเอ็มวีเปิดตัวเพลงชุดใหม่ครับ  ผมกับทีมงานรอยู่ที่เอ็มบิวดิ้งนะครับ”

“ พักบ้างไม่ได้หรือไง  ตั้งแต่กลับมาจากญี่ปุ่นยังไม่ได้พักบ้างเลย   แล้วจะยังยัยเบ้าข้างห้องนี่อีก  ฉันแทบจะไม่ได้นอนเลย”

“ยัยเบ้าข้างห้องงั้นหรือครับ”

“ใช่...เรื่องมันยาวไว้ฉันจะเล่าให้ฟัง ”

“ถ้าอย่างนั้นผมรออยู่ที่นี่นะครับ ”

“แล้วเจอกัน” คลิก  เขาวางโทรศัพท์แล้วค่อยดันตัวเองลุกขึ้นออกจากเตียง  เขาเดินผ่านกองหนังสือ โน้ตเพลงและเสื้อผ้าที่วางเกลื่อนอยู่ระหว่างทางเข้าห้องน้ำ ‘รกชะมัด  น่าจะมีแม่บ้านมาคอยจัดแจงเรื่องนี้ซะหน่อย’  เวลาผ่านไปสามสิบนาทีชุนวาอาบน้ำทำธุระจนเสร็จพร้อมที่จะออกจากบ้าน  เขาเดินมายังประตูห้องแล้วเอื้อมมือไปยังลูกบิดประตู   แต่ทว่ามันเปิดไม่ออก   เขาเริ่มรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที  ต้องมีคนแกล้งล็อคกุญแจจากข้างนอกเป็นแน่   คนที่เขานึกได้คือผู้หญิงข้างห้องที่มาส่งเสียงเอะอะโวยวายเมื่อคืนจนเขาแทบทำงานไม่ได้

♫ชัดชาชัดดาดา ♫ ชัดชาชัดดาดา ♫  

เขาหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมารับ

“ผมกำลังออกไป” ชุนวาพูดน้ำเสียงหงุดหงิดใส่ผู้จัดการคิม

“ตอนนี้ทีมงานกำลังรอคุณอยู่นะครับ”

“ผมรีบอยู่รับรองว่าไม่เสียงานแน่น่ะ ” เขาวางสายจากผู้จัดการคิมก่อนที่จะบ่นกับตัวเอง “ต้องเป็นยัยเบ้าเมื่อคืนแกล้งฉันแน่เลย  แล้วจะทำยังไงดี  ขืนเป็นอย่างนี้ไปทำงานไม่ทันแน่”  เขาเดินไปยังระเบียงหลังห้องพร้อมชะโงกหน้ามองลงไปข้างล่าง  เหมือนมีการเตรียมพร้อมมาอย่างดี  จากที่ข้างล่างเคยเป็นสนามหญ้านุ่มๆ  ตอนนี้มันเฉอะแฉะไปหมด “อะไรเนี่ย...เมื่อคืนฝนก็ไม่ได้ตกนี่  ทำไมพื้นมันเป็นอย่างนี้” เขามองไปยังระเบียงห้องข้างๆ “นี่ยัยเบ้า  เธอคิดจะแกล้งฉันงั้นหรอ  ออกมาเดี๋ยวนี้นะ  บอกให้ออกมายังไงล่ะ”เขาตะโกนเสียงดัง  แต่ไม่มีวี่แววว่าเธอจะออกมาให้เขาเห็นแต่อย่างใด 

เขาคิดว่าต้องกระโดดลงทางระเบียงเพราะหากไม่ทำอย่างนั้นคงไปทำงานไม่ทันแน่  แล้วเขาก็ตัดสินใจกระโดดลงไป   ตุ๊บ  ชุนวาลงไปอยู่ข้างล่างเรียบร้อยแล้ว  ตัวของเขาเลอะไปด้วยโคลนเต็มเสื้อผ้าไปหมด

“ฮะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงหัวเราะดังขึ้น “นายไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ” เจ้าของเสียงเดินออกมายังระเบียงสีหน้าเย้ยหยัน

“นี่เธอ” เขาเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างโมโห “เธอทำบ้าอะไร” เขาตะโกน

“ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”   มีอาพูดลอยหน้าลอยตาทำเอาชุนวาหมั่นไส้

“เธอแกล้งเอาน้ำมาราดข้างล่างนี่ใช่มั๊ย  เวลาฉันกระโดดจะได้เปื้อนอย่างนี้...บ้าจริง” เขาอารมณ์เสีย

“ฮะ ฮ่าๆๆ  ฉันไม่ได้สั่งนายให้กระโดดลงไปนะ  แล้วนายจะกระโดดลงมาทำไมล่ะ”

“เธอล็อคกุญแจหน้าห้องฉันใช่มั๊ย...เธอนี่มันร้ายกาจมาก  ยัยบ้า” เขาตะโกนอยู่ข้างล่างแต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

 ♫ชัดชาชัดดาดา ♫ ชัดชาชัดดาดา ♫

 “จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” เขารับโทรศัพท์อย่างโมโห 

“ชิ  ฝากไว้ก่อนเถอะยัยเบ้าหน้าหัก  ถ้าฉันไม่รีบล่ะก็เธอตายแน่ ” เขาตะโกนบอกเธอก่อนเดินออกไปยังรถเบนส์เปิดประทุนคันงามที่จอดอยู่หน้าห้องพัก

“แล้วรีบกลับมาเอาคืนไวๆ นะจ๊ะที่รัก  โฮะๆๆๆ” เธอหัวเราะดังลั่น  ในขณะที่ชุนวาโมโหขับรถออกจากบ้านไปอย่างหัวเสียกล่นด่ามาตลอดทาง

“คุณชุนวา...ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นล่ะครับ” คิมมองมายังชุนวาที่เข้ามาถึงกองถ่าย  สภาพของชุนวาตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับลูกหมาตกน้ำ

“จะอะไรซะอีกล่ะ  ก็ยัยเบ้าข้างห้องน่ะซิ  มันน่าโมโหจริงๆ”

“อะไรนะครับ”

“ยัยบ้านั่นแกล้งฉัน  คอยดูนะฉันจะรวบยอดเอาคืนให้สาสมเลย”

“คุณชุนวามีเรื่องหรือครับ  ให้ผมจัดการไหมครับ” ผู้จัดการคิมเสนอตัว

“ไม่ต้อง  กับอีแค่ผู้หญิงตัวนิดเดียวฉันจัดการเองได้   เออ...เกือบลืมไป  ห้องของฉันมันไม่ค่อยสะอาด  ฉันอยากได้แม่บ้านสักคนมาคอยทำความสะอาด  ยังไงช่วยหาคนมาทำงานให้หน่อย   ส่วนเรื่องที่ฉันอยู่ที่ไหนห้ามบอกให้อุนวารู้เด็ดขาด”

“ครับ  พรุ่งนี้ผมจะหาเรซูเม่มาให้คุณชุนวาเลือกคนแล้วกันครับ”

" ดี "เขาตอบคิม  แต่ในใจยังคิดหาทางแก้แค้นยัยข้างห้องตัวแสบว่าจะทำยังไงดี

เมื่อถ่ายทำมิวสิกวีดีโอเสร็จชุนวาก็ตรงกลับบ้านหวังจัดการกับมีอาทันที

ปัง  ปัง  ปัง  เสียงเคาะประตูดังอยู่หน้าห้องมีอา  เธอเดินออกมาแง้มประตูอย่างช้าๆเพื่อจะได้รู้ว่าใครแต่ไม่ทันเสียแล้ว   ประตูของเธอเปิดออกเพราะแรงดันของชุนวา   เขาเข้ามาในห้องเธอพร้อมปิดประตูล็อคห้อง 

“เธอแกล้งฉันงั้นเหรอ” เขาขู่เสียงดังแล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาเธอ

“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ  ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ” มีอากล้าๆกลัวๆเถียงเขากลับ

“เธอกล้าดียังไงมาล็อคกุญแจห้องฉันน่ะเธอรู้หรือเปล่าว่าฉันเกือบไปทำงานไม่ทัน”

“ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”  เธอตะโกนสั่ง  โดยไม่สนใจที่เขาพูดสักนิด

“ไม่”  น้ำเสียงเขาราบเรียบ  มีอาวิ่งเข้าไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาตำรวจทันที

 “สวัสดีค่ะ  คุณตำรวจคะมีคนบุกรุกห้องพักฉันค่ะ   ห้องที่ฉันอยู่มีห้องพักที่ติดกันอยู่สองห้องค่ะ...ว๊าย” เขาแย่งโทรศัพท์จากมือเธอ

“นี่ถ้าตำรวจมาจะทำยังไงยัยบ้าเอ้ย  เธอรู้มั๊ยว่าฉันต้องลำบากถ้ามีตำรวจมาน่ะ”

“มาก็ดีสิ  นายจะได้เข้าไปนอนตบยุงอยู่ห้องขังไง<