Fic Y ป่วงๆ

ลำดับตอนที่ #2 : 1............เรื่องยุ่งๆของคนหลายคน

"พ่อฮะๆ ตื่นฮะ"ฮิคารุ เด็กหนุ่มขึ้นมาปลุกพ่อตั้งแต่เช้า
"หือ? เช้าแล้วหร๋อคับ"ยามะลุกขึ้นมองเจ้าลูกชายตัวดี ฮิคารุยิ้มกว้างขึ้นมานั่งตักพ่อแล้วหอมฟอดใหญ่
"เช้าแล้วฮะ พ่อต้องไปส่งผมนะฮะวันนี้"ฮิคารุยิ้ม
"คับผม ลุกก่อนสิ่คับ เดี๋ยวพ่อไปอาบน้ำ"ยามะยกตัวฮิคารุออก
"เร็วๆนะฮะพ่อ"ฮิคารุตะโกนเร่ง ยามะอมยิ้ม รีบอาบตามบัญชาของลูกชาย
กริ๊ก
"อ้าว มาทำไมน่ะ"ฮิคารุปรายตามอง ยูโตะก้มหน้า
"มาปลุกพี่โทโมะ แต่ถ้าฮิคารุปลุกแล้วฉันไปนะ"ยูโตะจะเดินออกไปแต่ฮิคารุดึงไว้
"คราวหลังไม่ต้องเข้ามาที่นี่อีก หน้าที่ปลุกพ่อนะ หน้าที่ฉัน"ฮิคารุปล่อยแล้วผลักไป ยูโตะไม่ทันตั้งตัวก็ทำให้ล้มทับข้อเท้าตัวเอง น้ำตาไหลจากตาเล็ก มือน้อยก็กุมข้อเท้าไว้  เค้าก็ไม่เข้าใจ ว่าฮิคารุทำไมถึงได้เกลียดเค้านัก ทั้งๆที่เค้าไม่ได้ทำอะไรให้ ยามะออกมาเห็นยูโตะร้องไห้ก็ตกใจ รีบมาดู
"เป็นอะไรคับ ยูโตะ"ยามะเช็ดน้ำตาให้ ยูโตะยิ่งร้อง ฮิคารุมองแบบไม่พอใจ
////เก่งนักนะ เรื่องมารยาเนี่ย//// ฮิคารุได้แต่คิดในใจและมองด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร ยามะเห็นยูโตะกุมเท้าอยู่ก็ดูให้ จับเบาๆ
"โอ้ย เจ็บฮะ"ยูโตะสะอื้น ยามะลูบหัว
"เดี๋ยวพี่ทำแผลให้ ไม่ร้องนะ"ยามะอุ้มมานั่งบนเตียงแล้วทายาให้
"สำออย"ฮิคารุพูดขึ้น ยามะหันมอง
"ฮิคารุ "ยามะมองไม่ค่อยพอใจ ฮิคารุหายใจฟึดฟัด ยามะพันข้อเท้าจนเสร็จก็ยิ้มให้
"เดี๋ยวก็หายวันนี้พี่ไปส่งนะ"ยูโตะพยักหน้าเบาๆ ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าเงยหน้า กลัวเจอสายตาที่คอยจะกินเค้าตลอดเวลาของฮิคารุ
"ลงไปก่อนนะ ฮิคารุพยุงยูโตะลงไปด้วยนะคับ"ยามะหันมาบอก
"พ่อฮะ ก็ให้ยูโตะลงไปเองสิ่"ฮิคารุกอดเอวคนเป็นพ่อ
"ฮิคารุ ยูโตะเจ็บเท้าจะลงไปเองได้ไง"ยามะลูบหัว ฮิคารุมองยูโตะตาขวาง
"ผมลงไปเองก็ได้ฮะ"ยูโตะลุกขึ้น ยามะถอนหายใจ อุ้มยูโตะแล้วพาลงมาข้างล่าง
"เราก็เป็นน้องพี่ ไม่จำเป็นต้องกลัวฮิคารุก็ได้"ยามะลูบหัว ยูโตะสะอื้นนเบาๆ
"แต่ผมกลัว"ยูโตะร้องไห้เบาๆ ยามะกอดไว้
"หัดเข้มแข็งสิ่ครับ ที่พี่ไม่ช่วย ไม่ใช่ไม่อยากช่วย ไม่ใช่ว่าพี่ไม่รู้ รู้แต่อยากให้ยูโตะเข้มแข็งบ้าง แต่ไม่เอาอย่างฮิคารุนะ"ยามะหัวเราะเบาๆ เค้ารู้ดีเลยล่ะ ว่าฮิคารุเป็นยังไง เวลาอยู่กับเค้าล่ะ น่ารักมากเลยล่ะ แต่ใครที่เข้าใกล้เค้าล่ะก็ จะร้ายใส่ทันที ยูโตะหายร้องไห้แล้ว ยิ้มให้พี่ชายที่แสนดีของเค้า
"งั้น ยูโตะจะเข้มแข็ง ไม่ให้ใครมารังแกแล้วฮะ"ยูโตะชูกำปั้น ยามะหัวเราะขยี้หัวแรงๆ
"ดีมาก อ๊ะ เดี๋ยวพี่ต้องไปแต่งตัวก่อน รอก่อนนะ"ยูโตะพยักหน้า ยามะก็ขึ้นมาบนห้อง
"พ่อไปนานจังฮะ"ฮิคารุกอดอก ยามะใส่เสื้อผ้า
"ฮิคารุ พ่ออยากพูดเรื่องยูโตะ"ยามะยกฮิคารุมานั่งตัก ฮิคารุมองนิ่ง
"พ่ออยากให้ฮิคารุเลิกแกล้งยูโตะ ได้ไหมคับ ทำให้พ่อได้ไหม"ยามะเลิกคิ้วขึ้น ฮิคารุกัดปาก
"ก็ฮิคารุ หึงพ่อนี่นา"ฮิคารุยอมบอก ยามะได้ยินก็หัวเราะเบาๆ
"หึงพ่อเนี่ยนะ ยูโตะเค้าเป็นน้องนะ"ยามะขยี้หัว ฮิคารุทำหน้ามุ่ยจัดผมดีๆ
"ก็พ่อชอบไปยุ่งกับยูโตะมากกว่าฮิคารุนี่"ฮิคารุทำเสียงน้อยใจ
"ใครว่า พ่ออยู่กับเรามากกว่ายูโตะอีก กลัวพ่อไม่รักหร๋อคับ"ยามะกอดไว้ ฮิคารุซบอกคนเป็นพ่อ
"ก็พ่อไม่เคยบอกว่ารักฮิคารุซักที"ฮิคารุพูดเบาๆ
"อ๋อ..... พ่อรักฮิคารุนะ"ฮิคารุยิ้มกว้าง
"ฮิคารุก็รักพ่อฮะ"ฮิคารุหอมอีกฟอดใหญ่
"ป่ะ เราต้องไปส่งยูโตะด้วย แล้วจะทำไงล่ะเนี่ย ยูโตะขาไม่ดีซะด้วย"ยามะถอนหายใจ
"ฮิคารุขอโทษฮะ"ฮิคารุทำหน้าสำนึกผิด
"คนที่ต้องขอโทษไม่ใช่พ่อ ต้องเป็นยูโตะต่างหาก"