[FIC Exo - Kriskai] แปลกแต่จริง

ลำดับตอนที่ #4 : Story : THREE

THREE ♥ แปลกแต่จริง 

ฉันก็รักของฉัน นายเข้าใจบ้างไหม? ... ไม่
 

 

#พาร์ทนี้มีคำหยาบตามประสาเพื่อนคุยกันกรุณาใช้จักรยานของหนุมานในการอ่านค่ะ ฮริ้ง
 

 

          "กินไร?" เพื่อนผิวซีดยืนถามเพื่อนรักผิวสีน้ำผึ้งที่ยืนกอดอกพิงเสาหน้าร้านชานมไข่มุกร้านประจำอยู่

แต่ไม่เข้าใจว่ามันจะทำหน้าหยั่งกะโอเซฮุนจะพามันมาป่าหมกป่าหรือยังไง กว่าจะลากมันมาได้นี่ก็เสียแรงพอควรแล้วนะ

"มึงเลี้ยงใช่ป่ะ เออดี กูเอาชานมไข่มุกอ่ะ"

เสียแรงไม่พอยังต้องมาเสียตังค์อีก ... 

"ไอ้ขี้งกสา*สสสส มีแฟนรวยยังจะมางกอีก " 

"ไอ้ติ๋มเงียบปากไป =__= "

"เด็กป๋านะมึงอ่ะ กิ้วว~ ว่างๆก็เลี้ยงกูบ้างดิ"

"มึงยังติดตังค์กูอยู่ 500 นะครับ "

"..."

คิมจงอินทำร้ายโอเซฮุนทำไม ใครสั่งใครสอนให้เอาความจริงมาพูด ฮรึก 

"เดี๋ยวกูคืนหน่าๆ ไม่เบี้ยวหรอกก"

"ถ้าเบี้ยวกูจะฟ้องพี่ลู่ เข้าใจตรงกันนะ โอเค๊?" 

โอเซอยากจะตอบว่าไม่โอเคมากๆครับ ณ จุดๆนี้ ขืนเสี่ยวลู่รู้นี่โดนเตะก้นช้ำแน่ๆ 

คิมจงอินพูดจริงพูดเล่นไม่รู้ แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้เพราะงั้นเราควรตามน้ำไปนะครับ! 



"ชานมเผือกไข่มุกมึงได้ล่ะ อ่ะ" แก้วชานมสีอ่อนหม่นๆถูกส่งมาให้เซฮุน ก่อนที่คิมจงอินจะยืนดูดชานมไข่มุกของตัวเองไปพลาง "รสเผือกนี่อร่อยหรอว่ะ?"

"ชิมดิ" แล้วแก้วชานมสีอ่อนหม่นๆนั้นก็ถูกยื่นกลับมาหาจงอินอีกครั้ง 

"ไม่เอา กลัวไม่อร่อย มึงกินไปๆ" บอกปัดเพื่อนพลางส่ายหน้ารัวๆ

"ชิมม กูให้ชิม อร่อยเชื่อกู กินแล้วจะได้ขาวเหมือนกูด้วยนะ! *0*" 

หรออออออออ ไม่ค่อยเลยนะเมิ*งงงง แหม่... คิมจงอินแทบจะสำลักไข่มุกที่เพิ่งเคี้ยวอยู่เมื่อกี้จริงๆ

"ใจเย็นไอ้สั* 55555" ขำครับ โอเซฮุนขำ ได้แกล้งจงอินนี่มันกำไรชีวิตอ่ะจริงง

"ขำมาก กูขอให้มึงสำลักบ้างไอ้ชานมติ๋มบูดไม่ผ่านการพลาสเจอไรซ์ =___= "

"ไม่เอาๆจงอินอย่าร้องนะ ฮ่าๆ ฮะๆ อะ แค่ก! "

"สมน้ำหน้า สมน้ำหน้าาาา ไอ้เซฮุนคนกากกก 5555555 " 
นี่แหละครับที่ว่า หัวเราะทีหลังดังกว่า แทบจะลงไปนอนดิ้นหน้าร้านชานมกันทั้งคู่คนนึงขำคนนึงก็ไอโคล่กจนแทบนอนหมดแรงที่พื้น

ใครมาเห็นต้องคิดว่าไอ้ 2 คนนี้มันบ้าแน่ๆ ...

บ้าหรอม... คนบ้าที่ไหนจะหล่อน่ารักขนาดนี้ หว๋าย /__\



"ไอ้จงอิน กูอยากกินข้าวขาหมู"

"อะไรของมึงอีกเนี้ยยฮุน~ เดี๋ยวไอ้พวกไอ้เทาก็รอตายหรอก"

"เออน่า เดี๋ยวกูเลี้ยงข้าวมันไก่มึง" 

"ไม่ ไม่เอากูไม่กินน " 

"งั้นมึงจะกินไรล่ะสา*สส" 

"กูไม่กินกูจะกลับบบบบ" 

"ไม่ได้ งั้นมึงต้องนั่งรอกู กูกินแปปเดียว! ไม่เกิน 5 นาที"

"ไอ้ตูดหมาอย่ามาขี้โม้ จะกินก็รีบกินไป ให้ไว!" 

ถึงปากจะบ่นออกมาจนโอเซฮุนอยากซื้อผลไม้แช่เย็นมาอุดปากคิมจงอินแค่ไหนก็ตาม แต่สุดท้ายเพื่อนตัวดีก็ต้องยอมเขาอยู่ดี ฮะฮ่า

คิมจงอิน ไอ้คนปากแข็งซึนเดเระ!!


"มึงไม่กินจริงๆอ่อ"

"กินไปอย่าพูดมาก ข้าวจะกระเด็นใส่หน้ากูละ "

"หมดแล้วววว~ นี่งายย"

คิมจงอินละอยากจะบ้า นี่เซฮุนมันกินหมดภายใน 5 นาทีจริงๆนะ แต่เหลือผักกับแตงกวาบาน ... 

แล้วก็ชอบมาบ่นว่าท้องผูก ไอ้ชานมไม่ผ่านการพลาสเจอไรซ์เอ้ย!



"ไอ้จงอิน มึงกลับกี่โมง?"

"ก็ปกติ เย็นๆ .. เดี๋ยว? ถามไมว่ะ =__=" จงอินหันไปขมวดคิ้วมองเพื่อนตัวซีดงงๆ

"อ้าวไอ้สั*ส ไม่รู้หรอวันนี้คาบบ่ายนี่ว่างทั้งวันอ่ะ " 

"ห้ะ? ทำไมกูไม่เห็นรู้ " 

ดูคิมจงอินทำหน้าเข้า หมีตื่นซักที โอเซฮุนอยากจะขอพื้นที่ขำ ก๊ากก

"กูก็เพิ่งรู้เมื้อกี้เองว่ะ 5555" 

"ไอ้แบคแม่*งแกล้งกูอีกละ =*= โครตแยยย่" พูดพลางเบะปาก บ่นกระปอดกระแปดงุ้งงิ้งอยู่คนเดียวโดยมีเพื่อนรักตัวซีดกลั้นขำตบบ่าปลอบไป

"แล้วนี่กลับไง?"

"เดี๋ยวโทรบอกพี่คริสเอา"

"หูยย กูละอิจฉาจริงง ไอ้คนมีแฟนหล่ออ~ "

"อะไร อะไร อะไร เงียบไปไอ้ติ๋ม จะกลับก็กลับไปเลย"

คิมจงอินก็งี้ เขินแล้วชอบทำดุ แหมม 

"แล้วนี่มึงรอคนเดียวได้ใช่ป่ะ?"

"กูโตแล้วน่ะ ต้องได้ดิว่ะ"

"ไม่ กูไม่ได้ห่วงมึง กูกลัวแบบมึงโดนฉุดแล้วพี่คริสตามมาฆ่ากู ข้อหาดูแลแฟนเฮียไม่ดีมากก
ว่าว่ะ55555" 

ถ้าวันนี้โอเซฮุนไม่โดนถีบ อย่ามาเรียก คิมจงอิน ว่าคิมจงอินเลยครับ!

"ไอ้เพื่อนเลวววว"

"สา*สส รุนแรงอ่ออ เอวกูเบี้ยวใครจะรับผิดชอบ สาวไม่มองกูทำไง TOT " ทั้งเจ็บทั้งขำ โอ้ยแง5555 

สงสัยต่อจากนี้เขาคงได้ฉายา 'น้องฮุนเอวเบี้ยว'แน่ๆ ถุ้ย ...

"ไปละ อยู่กับมึงละโดนทำร้ายร่างกาย อิจฉาความหล่อกูก็บอกมา"

"เดี๋ยวถีบ กูรอให้มึงไปนานละครับ =__="

"เออๆ ไปจริงละ เดี๋ยวเสี่ยวลู่บ่น บายย" 

กว่าจะแยกกันกลับได้ ท่ามากอ่ะจริง 

คิมจงอินโบกมือลาเพื่อนตัวซีดก่อนที่ตัวเองจะหยิบโทรศัพท์ซัมซุงสีขาวขึ้นมากดหาให้คนมารับทันที

"พี่คริสส~ มารับหน่อย วันนี้เลิกเร็วไม่มีเรียนบ่ายอ่ะ"

"อ่า ... พี่ติดธุระด่วนอยู่ น้องจงอินรอพี่ได้ใช่มั้ย? เสร็จแล้วจะรีบไปเลยจริงๆ"

"ไม่ต้องรีบก็ได้ แต่ถ้าเกิน 1 ชม. ตาย ..." 

ขู่คาดโทษพี่มันไว้ก่อนครับ

จากนั้นจงอินยืนรอปลายสายบ่นพึมพำๆคนเดียวก่อนจะตัดสายทิ้งไปแล้วหย่อนตัวนั่งบนพื้นหญ้าสนามที่ร่มๆของโรงเรียน



จากบ่าย 2 ถึง บ่าย 4 ที่กำลังจะ 5 โมงเย็นแล้วด้วยซ้ำ

หงุดหงิด 

คิมจงอินกำลังหงุดหงิด 

ไม่ได้หงุดหงิดธรรมดานะ มาก-มาก-ด้วย!

คำว่ารีบของอี้ฟานนี้ต้องให้เขารอถึงเมื่อไหร่กัน!? 

ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ตื่นมาอีกทีก็ตอน 4 โมงครึ่ง แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของอี้ฟานซักนิด 

เออ ให้ได้งี้ดิ รู้งี้เขานั่งรถเมล์กลับคอนโดเองก็ได้ เหอะ =___=

จงอินรู้หน่าว่าอี้ฟานติดธุระจริงๆ คงจะมาไม่ได้ เพราะงั้นเขาจะไม่ทำตัวงี่เง่า ไม่งี่เง่า ท่องไว้คิมจงอิน ... ฮึ้บ

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ

คืนนี้อี้ฟานต้องไม่ได้เข้าห้อง หึว์ ...

 

WTITER Talk

พาร์ทนี้ไคฮุนล้วนๆ หึว์ ... // โดนพี่คริสเตะไปนอกโลก
เราอ่านคอมเม้นแล้วนะค่ะ รู้สึกปริ่มที่ยังมีคนหลงเข้ามาอ่านฟิคไร้สาระนี่ 5555 ขอบคุณมากนะค้าา // โค้งงามๆ
พาร์ทหน้าพี่คริสตายอยู๋หน้าห้องคอนโดเพราะน้องไม่เปิดประตูให้เข้า ใครเมนเฮียทำใจคะ ...

พึเอสสึ. อย่าเชื่ออะไรง่ายๆ นะจ๊ะนะจ๊ะนะจ๊ะ ♥



 

◊ SQWEEZ