[SF/OS] ความลับของนี่นี่ปี 94

ลำดับตอนที่ #5 : [OS] My Princess : Chankai

Title : My princess

Pairing : Chanyeol x Jongin

Rate : PG -13

ถ้าพูดถึงชานยอลในปัจจุบัน คุณจะนึกถึงเด็กหนุ่มหูกางๆ ตัวสูงหน้าตาหล่อน่ารัก

แต่ถ้าเป็นชานยอลใน 10 ปีก่อน เขาก็คือเด็กผู้ชายใส่แว่นตัวอวบๆคนนึงที่ไม่ได้เป็นจุดสนใจเท่ากับ คิม จงอินเลย

จงอินวัยเด็กโดนคุณแม่ไว้ผมยาวประบ่าเพราะอยากได้ลูกสาว นั่นคือเหตุผลว่าทำไมถึงเป็นจุดสนใจ

แต่ชานยอลว่ามันไม่ได้รู้สึกดีเลย ที่ได้เป็นจุดสนใจในทางแบบนั้น

จงอินมักโดนเพื่อนเด็กผู้ชายด้วยกันรุมแกล้ง รุมแหย่ อาจเป็นเพราะหน้าตามึนง่วงๆไม่ค่อยสู้คนของจงอินด้วย ทำให้พวกนั้นยิ่งได้ใจเข้าไปใหญ่

แต่แล้ววันนึงการแกล้งของเด็กๆก็เริ่มรุนแรงขึ้นตามอายุ

วันนั้นชานยอลจำได้ดี วันนั้นจงอินเพิ่งได้ตุ๊กตาหมีตัวใหม่มา และมันน่ารักมาก...

อ่า... ใช่ น่ารักเหมือนเจ้าของเลย

และมันคงไม่รอดพ้นสายตาจากกลุ่มเด็กพวกนั้นที่ชอบแกล้งจงอินบ่อยๆ

สงครามเล็กๆเริ่มขึ้นด้วยการแย่งตุ๊กตาหมีจากในมือจงอินมา

ยิ่งเห็นสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ของจงอิน อีกฝ่ายก็ยิ่งสนุก

'เฮ้ ไอ้หน่อมแหน้มเอ้ย อยากได้ก็มาเอาดิว่ะ'

จงอินเม้มปากแน่นก่อนจะวิ่งไปหวังคว้าเอาตุ๊กตาตัวใหม่ที่คุณแม่เพิ่งซื้อให้กลับมา แต่พอจะถึงตัวตุ๊กตาเขาก็โยนมันส่งไปให้เพื่อนอีกฝั่ง

ชานยอลเห็นทุกอย่าง

จนกระทั่งตอนที่จงอินโดนผลักล้มพร้อมกับเสียงสะอื้น

จงอินร้องไห้ ...

ตอนนั้นสองขาป้อมๆมันสั่งให้เขาวิ่งเข้าไป

'เห้ย ไอ้แว่นเข้ามาทำไมว่ะ'

ชานยอลไม่ตอบแต่คว้าหยิบตุ๊กตาหมีจากในมือของเด็กคนนั้นแทน

'เห้ย หาเรื่องหรอ!?'

แขนสั้นๆที่ผลักมาอย่างแรงจนชานยอลล้มลงไปนั่งที่พื้น ก่อนที่เด็กคนนั้นจะทำหน้าล้อเลียนอะไรเขาซักอย่าง

'หรือว่า แกเป็นแฟนมันรึไงถึงมาปกป้อง แอบชอบมันละซิ ฮ่าๆ'

'ม...ไม่ใช่นะ !' ชานยอลเลิกลั่กทันที เขาไม่ค่อยมั่นใจว่าเขาชอบจงอินจริงๆหรือเพราะอะไร แต่ที่แน่ๆเขาไม่อยากให้จงอินโดนเข้าใจผิดว่าเป็นแฟนกับเขา

กลัวจงอินจะเกลียด...

'ไม่ใช่แฟนกันซักหน่อย !'

'แล้วจะเข้ามายุ่งทำไม เอาตุ๊กตามา!'

'ไม่! นี่มันของจงอินนะ'

'ช..ชานยอล'

จงอินลุกยืนพลางเกาะหลังชานยอลวัย 11 ขวบไว้

'บอกให้เอามา !'

'เฮ้ ครูมาว่ะ'

หัวหน้ากลุ่มเด็กโจกคนนั้นทำหน้าฟึดฟัดก่อนจะเดินกระทืบเท้าปึงปังไปอย่างดีก่อนที่คุณครูคนสวยจะเดินมา

'อ้าว จงอิน ชานยอล คุณพ่อคุณแม่มารับแล้วนะคะ รีบไปหาท่านเร็ว'

'ครับ!'

ชานยอลยิ้มแฉ่งพยักหน้าให้คุณครูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ก่อนจะปัดๆตุ๊กตาหมีที่เลอะฝุ่นแล้วส่งคืนมันให้เจ้าของ

'อ่ะ เรากลับก่อนนะ'

'อ..อือ'

จงอินรับตุ๊กตาหมีคืนมาก่อนจะกอดมันไว้แน่น ชานยอลยิ้มกว้างอีกครั้งก่อนจะโบกมือบ้ายบาย

'ข..ขอบคุณนะ! '

'ไม่เป็นไร เรียกเราว่าชานยอลนะ!'

'อ..อื้อ ขอบคุณนะชานยอล ! เราจงอินนะ'

นั่นคือครั้งแรกที่ชานยอลกับจงอินได้รู้จักกัน

จนปัจจุบันชานยอลกับจงอินก็เข้ามหาวิทยาลัยแล้ว

อยู่มหาลัยเดียวกันคณะเดียวกันแต่ต่างกันแค่ชั้นปี

ชานยอลจะคอยดูแลจงอินตั้งแต่ตอนนั้นจนทุกวันนี้ มันเหมือนกลายเป็นชีวิตประจำวันไปแล้ว

จงอินตอนเด็กเป็นยังไงตอนโตก็เป็นแบบนั้น โตแล้วก็หล่อขึ้นแต่ถ้าในสายตาชานยอลจงอินก็ยังน่ารักอยู่ดี

"อ่ะ ข้าวของนาย"

"ขอบคุณครับ"

"เย็นนี้พี่มีโปรเจคต้องทำ คงจะกลับเย็นๆเราจะรอพี่มั้ยหรือกลับก่อน"

"อืม กลับก่อนก็ได้"

"แน่ใจนะว่ากลับเองได้" ชานยอลพูดสีหน้าเป็นกังวล เขาห่วงจงอินจริงๆสังคมข้างนอกมันอันตรายเขาไม่อยากให้จงอินเจออันตรายแบบนั้น

"ผมโตแล้วน่าชานยอล ไม่เป็นไรหรอก"

ถึงจงอินจะพูดแบบนั้นเขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี

ตกเย็นชานยอลเดินมาหาจงอินที่คณะ มากำชับให้แน่ใจว่าจงอินจะกลับบ้านคนเดียวเองได้

"คร้าบๆ รู้แล้วน่าชานยอล"

"แน่ใจนะว่าเดินกลับคนเดียวได้"

"อื้อ ถึงบ้านเดี๋ยวจะโทรบอก ชานยอลรีบไปทำงานเถอะ"

ชานยอลยีหัวจงอินเบาๆก่อนจะยอมปล่อยให้จงอินเดินไปกับเพื่อน

ตั้งแต่ที่แยกกับจงอินมาชานยอลไม่มีสมาธิทำงานนี่พูดเลย

รู้สึกโหวงๆในอกแปลกๆ ถึงบ้านกับมหาลัยจะไม่ได้ใกล้มากและห่างมากแต่เขาก็กังวล

"มึง ... เดี๋ยวกูมานะ" ชานยอลบอกเพื่อนที่เหลือที่นั่งทำโปรเจคกันอยู่โดยไม่รอคำตอบก่อนจะก้าวเท้ายาวๆวิ่งออกมาทันที

ชานยอลวิ่งสลับเดินเรื่อยๆจนอีกไม่กี่กม.ก็จะถึงบ้านของจงอินที่ถัดไปอีก 5 บล็อคจะเป็นบ้านของเขา

ชานยอลพักหยุดหายใจหอบแฮ่ก พลันได้ยินเสียงเหมือนคนเถียงกันมาจากซอกกำแพงแถวๆนี้

"อือ.. ปล่อย"

ขายาวที่เพิ่งได้พักกลับเดินหาต้นเสียงอีกครั้ง

ชานยอลขอ... ขอแค่ว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด

แต่เหมือนพระเจ้าจะไม่เข้าข้างเขาซะเลย

"จงอิน!!?"

ชานยอลเบิกตาโตก่อนที่จะรีบวิ่งปรี่เข้าไปหาทันที

จงอินอยู่ในสภาพที่ชุดนักศึกษายับยู่ยี่ สองมือถูกจับตรึงไว้เหนือหัวแต่คาดว่าน้องคงขัดขืนอยู่พอตัวเหมือนกัน

"ช..ชานยอล ชานยอล"

"อะไร ? นี่มีแฟนแล้วรึไง" ชายหนุ่มที่จับข้อมือจงอินตรึงกับกำแพงหันมามองชานยอลนิ่งๆ ถ้าไม่ติดว่ามันมีพรรคพวกอยู่แถวนี้ชานยอลคงซัดไปหลายหมัดทีเดียว

ชานยอลพยายามข่มใจ ให้ตัวเองใจเย็นๆก่อนจะเดินไปปัดมือที่ตรึงข้อมือจงอินอยู่ออกแล้วคว้าเอวคนน้องให้มาชิดกับตัวเอง

"ครับ แล้วก็กรุณาอย่ามายุ่งกับแฟนคนอื่นด้วย"

ถือเป็นความโชคดีในความโชคร้ายที่ผู้ชายคนนี้ยังมีจิตสำนึกไม่ยุ่งกับคนที่มีแฟนแล้วถึงแม้จะทำหน้าตาเสียดายอยู่นิดหน่อยแต่สุดท้ายก็ยอมถอยแต่โดยดี

"ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย" ชานยอลถามเสียงสั่นพลางจัดเสื้อให้จงอิน

"อือ ถ้าชานยอลมาไม่ทันก็คงแย่" จงอินหัวเราะแหะๆใส่ เขาไม่อยากให้ชานยอลต้องเป็นห่วงเหมือนตอนนั้น

"ยังมาหัวเราะอีก ถ้าพี่มาไม่ทันจะทำไง" ชานยอลเขกหัวจงอินไปเบาๆทีนึงก่อนจะยิ้มตามบางๆ

"ชานยอลต้องมาอยู่แล้วละ เพราะตั้งแต่เด็กๆเลย

ชานยอลเหมือนเจ้าชายที่คอยปกป้องผมมาตลอดเลย

ขอบคุณนะ"

"ไม่เป็นไร .. ก็มันเป็นหน้าที่ไม่ใช่รึไงที่เจ้าชายต้องปกป้องเจ้าหญิง"

"ไม่ใช่เจ้าหญิงซักหน่อย ผมหล่อแล้วนะ !" จงอินยู่ปากทันที

"ไม่ใช่เจ้าหญิงก็ได้งั้นเป็นแฟนเจ้าชายละกันเนอะ"

"ช..ชานยอลบ้า"

"บ้าแล้วรักมั้ย"

"ไม่รักหรอก ตอนเด็กๆตอนนั้นใครก็ไม่รู้ยังปฎิเสธว่าไม่ใช่แฟนผมอยู่เลย" จงอินยู่ปากใส่ซึ่งเป็นกาีที่เปิดโอกาศให้ชานยอลจุ้บลงไปที่ริมฝีปากอิ่มสีสดทันที

"ตอนนั้นพี่ยังเป็นแค่ไอแว่นอ้วนๆอยู่เลย กลัวเราอายที่แฟนไม่หล่อไง" ชานยอลขำ

"ต่อให้พี่เป็นหมาแต่ผมรักพี่ไปแล้วผมก็ไม่อายหรอก"

"หืม เมื้อกี้พูดว่าอะไรนะครับ ?"

"ย๊าาาห์ ปาร์ค ชานยอล!"

"ครับแฟน?"

"กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย ! ไม่ต้องพูดอะไรอีกด้วย! ///-///"

“แล้วถ้าเมื้อกี้พี่มาไม่ทันจะทำไงห้ะเด็กดื้อ”

“ไม่รู้แบร่  :P”

“กลับบ้านไปวันนี้มาให้พี่เช็คซะดีๆมามีอะไรเสียหยมั้ย”

ชานยอลพูดพลางจูงมืออีกคนยิ้มกรุ่มกริ่มซึ่งมันไม่ใช่ประโยคคำถามแต่เป็นประโยคบอกเล่าให้เด็กดื้อตรงหน้าฟังต่างหาก

“ย๊า !! ปาร์คชานยอล !! ไม่ได้นะ!!”

ชานยอลคนบ้า บ้าที่สุดเลยยย !

นี่กะให้คิมจงอินระเบิดเขินตัวแตกตายตรงนี้ให้ได้เลยใช่มั้ย !!!





----------------------------------

ชดเชยที่พิชานโดนพี่คิกแย่งซีนค่ะ และคงไถ่โทษเรื่อยๆ
มามึนๆ เลอ... มีคำก็ // กราบ นะค้า

ปล. ชื่อเรื่องนี่ไม่ได้เกี่ยวเลย ...
 

｡SYDNEY♔