คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : EP.03
- EPISODE 3 -
"ยิ้มแบบนั้นแหละครับ ดีครับ ค้างไว้นะครับ"
อี้ฟานนั่งกอดอกมองร่างโปร่งที่กำลังยืนถ่ายแบบเป็นปกให้นิตยสารให้เซฮุนน้องชายตัวดีอยู่
แค่ถ่ายปก แล้วทำไมไอคุณหนูต้องยิ้มใส่กล้องขนาดนั้นว่ะ !
"ขอโทษนะครับ"
"ครับ ?" จงอินทำหน้าเหลอหลาเมื่อตากล้องหนุ่มเดินมาหาเขา
ตากล้องหนุ่มไม่พูดอะไรเพียงแต่ถอดเสื้อคลุมตัวนอกสีน้ำเงินออกให้ล่นมาถึงข้อแขนของนายแบบหน้าคมสวย
ชุดมันก็ไม่ได้โป๊หรืออะไรนะ ยังไงก็มีเสื้อเชิ้ตคอเต่าสีครีมอยู่ด้านในอีกตัว
แล้วทำไมอี้ฟานต้องหงุดหงิด ...
นั่นดิ ทำไม ?
อี้ฟานกลอกตาไปมาเซ็งๆก่อนจะคว้าแก้วน้ำหวานที่ลูกน้องของเซฮุนเอามาวางไว้ให้ตั้งแต่ตอนแรกมาดูดรวดเดียวก่อนจะกระแทกวางมันไว้แล้วมากอดอกมองเหมือนเดิม
เพียงแต่คราวนี้การถ่ายก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว นายแบบหน้าสวยก็เลยมานั่งดูรูปที่ถ่ายแทน
"คุณถ่ายเก่งมากเลยครับ ภาพสวยมากเลย" จงอินยิ้มกว้างให้ตากล้องหนุ่ม
"มันมีเทคนิคของมันเองนิดหน่อยครับ" ตากล้องหนุ่มยิ้มบางๆ "แต่ส่วนใหญ่ที่ภาพออกมาดีผมว่าเพราะนายแบบนะ"
"ไหน ก็งั้นๆแหละอืม"
"นี่คุณ !" จงอินยังไม่ทันได้เขินเผลอๆยังไม่ได้คิดด้วยซ้ำอี้ฟานก็โผล่พรวดมาแทรกระหว่างเขากับตากล้องหนุ่ม
"เล่นหูเล่นตากับกล้องเก่งซะเหลือเกินนะ"
"ก็เหมือนที่ผมใช้กับคุณนั่นแหละ" จงอินกัดฟันพูดลอดไรฟันออกมาให้ได้ยินกันแค่สองคน
แค่เขา …
กับอี้ฟาน
อี้ฟานพยักหน้าเบาๆทำหน้าที่คิดว่ากวนประสาทคนตรงหน้าได้ดีที่สุดก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งคั่นแบบถาวรเล่นเอาตากล้องหนุ่มงงไปเลยเหมือนกัน
"ขอบใจมากนะจื่อเทา" เซฮุนเดินมาตบบ่าตากล้องหนุ่มเบาๆ
"ไม่เป็นไร เพื่อนกันเว้ย" ตากล้องที่โดนเรียกอีกชื่อว่าจื่อเทาหันไปแท็กมือกับเซฮุนอย่างสนิทสนม
"เฮอะ ถ่ายรูปวันหลังเฮียถ่ายให้ก็ได้ป่ะว่ะ จะได้ไม่ต้องเสียเงินจ้าง"
"ผมไม่เอาค่าจ้างหรอก ถือว่าช่วยเพื่อน"
"ฝีมือการถ่ายรูปเฮียผมว่าเด็กปอสามยังถ่ายสวยกว่าเล้ยย โถ่"
"เอ็งไปเลือกรูปเลยไป ไปไกลๆเลย" อี้ฟานแยกเขี้ยวใส่น้องชายร่วมสายเลือดที่ยังทำหน้าล้อเลียนไม่เลิก
"ไอแพนด้าเจ็กเอ้ย" อี้ฟานพึมพำเบาๆ
"ว่าแต่เขาไม่ดูตัวเองหรอกคนเรา"
"..." อี้ฟานหันขวับไปมองคนข้างๆที่นั่งลอยหน้าลอยตาดูดน้ำหวาน เห็นแล้วน่ามันเขี้ยวอยากจะจับมาปราบพยศซักสองสามที ...
"วันนี้ขอบคุณทุกคนมากนะครับ เหนื่อยหน่อยนะ" เซฮุนยืนโค้งให้ทีมงานและลูกทีมทุกคนที่มาสตูดิโอในวันนี้รวมทั้งอี้ฟานและจื่อเทาด้วย
"เหนื่อยหน่อยนะครับ" จงอินที่เปลี่ยนชุดกลับมาเป็นชุดลำลองสบายๆแล้วยิ้มก่อนจะโค้งให้ตากล้องหนุ่ม
"ไม่เหนื่อยหรอกครับ" แค่เห็นรอยยิ้มของคุณผมก็หายเหนื่อยแล้ว ... มันคือสิ่งที่จื่อเทาไม่ได้พูดออกไป
"เอ้อ ไปกินมื้อเย็นด้วยกันป้ะเทา" เซฮุนเอ่ยปากชวนหลังจากโค้งขอบคุณลาทีมงานทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"ไม่ว่าง"
"..." เซฮุนค่อยๆเอี้ยวคอไปมองพี่ชายตัวเองเอือมๆ "ไม่ได้ถามเฮีย"
"ก็เฮียไม่ว่าง"
"จงอินไปด้วยกันนะ"
"อ่า คุณชื่อจงอินหรอ" จื่อเทามองสนใจ
"ครับเรียกผมจงอินเฉยๆก็ได้"
"งั้นจงอินเรียกผมว่าเทาละกันครับ" จื่อเทายิ้มไปให้ก่อนจะยื่นมือไปจับทักทายกับคนหน้าคมสวยข้างๆเพื่อนตน
"งั้นตกลงไปกันสา---"
"ขอโทษนะครับแต่พอดีคุณหนูก็ไม่ว่าง" อี้ฟานพูดขัดทันที ยิ่งสรรพนามที่ใช้เรียกกันอย่างสนิทสนมระหว่างจงอินกับจื่อเทายิ่งทำให้หงุดหงิดขึ้นไปอีก
"เอ้าา วันนี้จงอินไม่มีถ่ายโชว์ทามไม่ใช่หรอเฮีย"
"เออ แต่ไม่ว่างละกัน"
"ถามเจ้าตัวละกัน" เซฮุนบุ้ยปากไปทางเจ้าของชื่อที่ยืนทำตาปริบๆอยู่
จงอินมองหน้าอี้ฟานกับเซฮุนสลับไปมาพอเป็นพิธี จริงๆคำตอบมันก็แน่นอนอยู่แล้ว
"ไม่เป็นไร จริงๆเราว่าง เราไปกับเซฮุนได้"
จงอินเหลียวมองอี้ฟานนิดนึงก่อนที่จะเดินไปพร้อมกับเซฮุน
ไม่รู้ว่าจะคิดเข้าข้างตัวเองได้มั้ยแต่แวบนึงที่จงอินเห็นนัยน์ตาของอี้ฟานสั่นคลอน
มันเหมือนที่พวกคนรักเวลาโดนแยกจากกันรึป่าวนะ ...
หลังจากทานมื้อเย็นกันเรียบร้อย จื่อเทาก็ขอแยกตัวกลับบ้านก่อน แต่เซฮุนยังไม่มีความคิดที่จะกลับเลยพาจงอินออกมาเดินดูของตลาดในตอนค่ำแทนกว่าจะกลับบ้านก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว
พอจงอินอาบน้ำเสร็จก็เกือบสี่ทุ่มครึ่งพอดี ระหว่างที่ลงมาหาน้ำดื่มก่อนเข้านอน ก็ดันไปเห็นเงาตะคุ่มยืนเงอะงะอยู่หน้าประตูบ้านซะนี่
โจรหรอ ?
จงอินวางแก้วน้ำดื่มลงก่อนจะเดินไปหยิบไม้ตีกอลฟ์ของซีวอนที่วางอยู่แถวนั้นแทนแล้วค่อยเดินไปหลังบ้านประตูที่มีเงาคนอยู่
จงอินสูดหายใจลึกก่อนจะง้างมือกะเตรียมหวดเต็มที่ แต่พอประตูเปิดให้เห็นคนที่ยืนอยู่เท่านั้นแหละ
"คุณฟ่าน?"
ร่างสูงปรือตาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกระตุกยิ้มแล้วทิ้งตัวมากอดจงอินไว้พร้อมเสียงงึมงำในลำคอ
"นี่เมามาหรอเนี่ย โอ้ยยยตัวก็หนัก" จงอินวางไม้ตีกอล์ฟลงก่อนจะพยุงคนตัวโตกว่าเข้าบ้านมา
กว่าจะพามาที่โซฟาห้องโถงได้ก็เล่นแทบหมดแรง คนหรือตัวอะไรว่ะ ...
"ฟู่ว"
จงอินปาดเหงื่อเบาๆก่อนจะหมุนตัวกำลังจะเดินไปเอาผ้าชุบน้ำมาแต่ก็โดนดึงมือกลับไปแทนหน้าแทบคว่ำใส่โซฟา
"ไปไหนน"
"อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวซีวอนก็ตื่นหรอก" จงอินเอามือมาปิดปากคนที่นอนยิ้มตาปรือพยักหน้าเบาๆเหมือนคนเมา เออมันก็เมาจริงๆน่ะแหละ แต่นี่แบบเหมือนคนเมากาวอ่ะ ...
จงอินถอนหายใจอีกรอบก่อนจะค่อยๆแงะมือตุ๊กแกของอี้ฟานที่เริ่มเกาะแกะไม่เป็นที่
"งึ่ยยย ปล่อยดิ้" จงอินทำเสียงดุใส่
"เบาๆสินีนี่อ่า ชู่ววว"
"โง้ยยยย "
ตุ้บ
จงอินที่ยังมัวแต่แกะมือออก ทำเอาอี้ฟานหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ไม่รู้ไปทำอีท่าไหนถึงดึงกันตกจากโซฟามานอนแหมะที่พื้นแพ็คคู่เนี่ยแหละ
เข้าอีหรอบท่าทางอันตรายอีกละ จงอินอยากจิครายยย
"ทำไม เดี๋ยวนี้แตะไม่ได้หรอ?"
"เมาแล้วอย่ามาเพ้อเจ้อ" จงอินพูดพลางดันตัวคนที่นอนทับอยู่ด้านบนออกไป แต่ก็ไม่ได้ขยับเลย ...
"ทั้งที่เมื่อก่อนยังยอมให้ฉันแตะทุกส่วนของร่างกายได้อยู่เลยแท้ๆ"
"นั่นตอนผมเมาไม่นับ ลุกสิลุกกก"
"อันนี้ผมก็เมา ไม่นับเหมือนกัน"
มึงมันไม่น่าเมาละครับไอ้คุณฟ่าน โอ้ยยยย
"รอให้หายเมาเดี๋ยวยอมเลย ! แต่ลุกออกไปก่อนนะ" จงอินทำเสียงอ้อน
"พูดแล้วนะคุณจงอิน~"
โกหกคนเมานี่ไม่บาปใช่ป่ะครับ ...
"อือ รีบลุกสิ"
"นี่รู้อะไรมั้ยย ผมรักคุณนะ~"
"..."
"..."
"คุณฟ่าน"
"...."
"นี่คุณจะมาหลับแบบนี้ไม่ได้นะ โอ้ยย" จงอินดันอี้ฟานที่ตอนนี้หลับไปเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เรียบร้อยแล้วแต่ก็ไม่ขยับเลยแม้แต่นิดเดียวเหมือนตอนแรก
จงอินรวบแรงฮึดสุดท้ายก่อนจะดันอี้ฟานออกจากตัวได้แล้วไปนอนหงายแผ่ที่พื้นแทน
"บ้าเอ้ย" จงอินลุกนั่งพลางขยี้หัวตัวเองเบาๆ
"คิดว่าเมาแล้วจะพูดอะไรก็ได้รึไง" จงอินฮึดฮัดในลำคอก้าวขายาวๆข้ามตัวคนเมาที่หลับตาพริ้มที่พื้นเรียบร้อย
ไม่สนอะไรแล้ว นอนพื้นไปแล้วกันนะคุณฟ่าน ...
บัยส์ ....
------------------------------------------
หายไปนานพอควรคะ ฟืดด
ติดแท็ก #คุณหนูงิน ได้นะคะ ทวงฟิค บ่นอะไร ตามสบายเลยคะ ฮ่า / กราบ
｡SYDNEY♔
ความคิดเห็น