คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] ห่วง : Taokai
หวง ห่วง หึง เดอะซี่รี่ย์
' ก็คนมัน ห่วง '
เคยได้ยินคำว่าหมีสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้มั้ยครับ
ตรรกะปัญญาอ่อนที่โอเซฮุนมันตั้งไว้ตั้งแต่ที่มีไอ้แพนด้าหน้าคมคณะวิศวะมาป้วนเปี้ยนคิมจงอินกับโอเซฮุนที่หน้าคณะนิเทศน์ทุกวัน
คือมันไม่ชอบอ่ะ รู้สึกไม่ถูกชะตา !
หมั้นไส้ก็คือหมั่นไส้ ...
ไม่ได้อิจฉาขอบตาดำๆของมัน ...
ไม่ได้อิจฉาที่มันเก่งวูซูกว่า ...
และที่สำคัญไม่ได้ชอบมันด้วย ...
อารมณ์แบบกูอยู่กับเพื่อนโอมา 18 ปีตั้งแต่เล็กจนโตโอ้แม่ถนอม ถุ้ยยย
คือฉันก็รักของฉันเข้าใจบ้างมั้ย
เพื่อนกู กูหวงครับ โอเคนะ
เออ คิมจงอินคนนี้แม่งกลัวโดนเพื่อนซี้หนึ่งเดียวทิ้งไง
"หวัดดี" น่ะ ตายยากยิ่งกว่าแมลงสาบอีกนะ หวาง จื่อเทา
"อ้าวไง เมื่อวานได้ไปตีกับใครมาป่ะ" ไม่ใช่จงอินที่ทักแต่เป็นเซฮุนที่นั่งกระดิกขาดูดชานมทำหน้าหล่อใส่อยู่
"ช่วงนี้งดออกสนามรบเว้ย ฮ่าๆ" จื่อเทาพูดพลางหัวเราะออกมา
"งั้นขอให้เย็นนี้โดนตักตีหัวเลยละกัน"
"ขอบคุณสำหรับคำอวยพรครับ"
คือกูแช่ง เปล่าอวยพรมึงคะ ... =______=
"แค่ผ่านมาเฉยๆ ไปละ บายๆ"
"อ่า โอเคบาย"
"เออ ไปไหนก็ไป"
คิมจงอินมองร่างสูงโปร่งที่วิ่งเหยาะๆไปก่อนจะเบะปากใส่แผ่นหลังนั้น
"กูว่า มันต้องแอบชอบมึงแน่ๆเลยว่ะ" เซฮุนเอ่ยขึ้น
"มึงครับ ถ่างตาดูสภาพเพื่อนด้วย ไม่อยากจะพูดว่ามันชอบมึงแน่ๆ"
"อ้าว ก็ไม่แน่" คราวนี้เพื่อนตัวดีวางแก้วชานมลงพลางยิ้มกริ่ม "เขาอาจจะชอบของแปลกแบบมึงไง"
"..."
"555555555555555555"
ขอเวลาประมวลผมในสมองแป๊ป ป.ปลาล้านตัวนะครับ
"อ้าว ไอ้เชี่ยหลอกด่ากูนี่ว่า !"
"โถ ไอควายโง่ กร๊ากก"
จงอินอยากจะยกเท้าถีบก็ทำไม่ทัน ทำได้แค่เด็ดใบไม้แถวนั้นปาใส่เพื่อนซึ่งลมก็ตีมันกลับเข้าหาคิมจงอินเต็มๆ ..
ขอบคุณ
อย่างว่าคิมจงอินกับโอเซฮุนเป็นเพื่อนซี้กันและเรียนคณะนิเทศน์เหมือนกัน แต่จงอินอยู่หอในมหาลัยส่วน ไอคุณชายโอระดับนั้นพ่อแม่ซื้อคอนโดไว้ให้ ถามว่าอิจมั้ย ?
ม่ายยย ไม่อิจเลยย // กัดฟัน
จริงๆเป็นคนดีครับ มันมาชวนไปอยู่ด้วยแต่ปฎิเสธไปเพราะเกรงใจ ...
แม่งกะเอากูไปช่วยทำความสะอาดห้องตลอดอ่ะ ...
ตอนนี้ 4 ทุ่มกว่าแล้วครับ คิมจงอินก็นอนตากแอร์สบายไปสิ แต่ที่นอนไม่หลับก็คงเป็นเพราะเสียงโวกเวกโวยวายใกล้ๆนี่ที่ดังอยู่ช่วงนึงแล้วเงียบจ๋อยไป
ก็เจ้าเก่านั้นแหละครับ เด็กช่างกับวิศวะตีกัน พอมีคนแจ้งตำรวจก็สลายกลุ่ม ปิ้ว
น้องอินก็เคยคิดนะครับว่าจะตีกันทำไม เพื่อนโอก็ถามว่าแล้วน้องอินจำเป็นต้องเจือกมั้ย
... จำเป็นดิ
โอเค น้องอินคิดว่าน้องอินเจือกเยอะแล้ว น้องอินพอก็ได้ ...
และสิ่งที่น่าเบื่อรองลงมาจากการเห็นหน้าจื่อเทาคือการตื่นไปเรียนวันที่มีคลาสตอนเช้า
จงอินหาวหวอดๆขี่สกูตเตอร์คันโปรดจากหออย่างไม่รีบ ยังไงเพื่อนโอก็มาสายอยู่ละ
ระหว่างที่ขี่เพลินๆก็เหลือบเห็นร่างสูงคล้ายๆว่าจะเป็นแพนด้าอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อของมหาลัย
ไหนๆก็อีกนานกว่าจะเข้าคลาส แถมต้องรอเพื่อนโออีกแวะไปป่วนซักหน่อย ~
"อ้าวไงแพนด้า ตื่นเช้าวุ้ย" เลี้ยวไปจอดข้างๆแม่งเลยครับ
แต่ดูเหมือนวันนี้แพนด้าจะไม่เป็นใจเล่นกับหนูเลยเอ่าะ ...
"หน้ามึงไปโดนไรมาว่ะ" จงอินเอ่ยถามทันทีที่เห็นรอยช้ำตรงแก้มของจื่อเทา ไหนจะหางคิ้วแตก แล้วก็ปากอีก
"โดนดักตีไง" จื่อเทาพูดพลางยิ้มขำเบาๆก่อนจะซี้ดปากเพราะลืมไปว่าตัวเองเจ็บแผลอยู่
"..." เออ จงอินพูดเล่น ไม่ได้ตั้งใจให้โดนดักตีนะเว้ย
"มึงรอนี่แปปนะ อย่า ! ไปไหน โอเค๊" จื่อเทามองคนตรงหน้างงๆก่อนที่ร่างโปร่งสีแทนจะวิ่งหายไปไหนร้านสะดวกซื้อก่อนจะออกมาพร้อมซองปลาสเตอร์ในมือ
"เดี๋ยว จะทำไร !?"
"นั่งนิ่งๆไปมึงอ่ะ" จงอินจับหน้าคมให้อยู่นิ่งๆก่อนจะแกะพลาสเตอร์แปะตรงหางคิ้วให้ ...
เต็มแรงรักจนแพนด้าร้องลั่นเสียงหลงโอดโอยทันที สาบนว่ไม่ตั้งใจแต่แค่เจตนา
"เจ็บนะเว้ย กดแผลมาได้ !" จื่อเทาแวดใส่เพื่อนหน้าหมีต่างคณะที่หัวเราะร่าก่อนจะหยิบไอโฟนเปิดกล้องหน้าส่องเช็คตัวเอง
"ปลาสเตอร์ลายแพนด้าด้วย อืม ..."
"เข้ากับมึงดีน่า ฮ่าๆ" จงอินยิ้มหัวเราะตาหยีจนไม่สังเกตุว่าจื่อเทาก็อมยิ้มอยู่เหมือนกัน
Rrrrrrrr ~
เสียงครืดคราดที่ดังขึ้นในกระเป๋าของกางเกงของคิมจงอินไม่เดาก็รู้ว่าใครโทรมา
ก็เจ้าเก่าคนเดิมแหละครับคุณโอเพื่อนรักกก
"ว่าไงเพื่อน"
"เออๆ กำลังไปอยู่555"
"โอเค เดี๋ยวโทรหา"
"กูไปละมีเรียนเช้า บาย" หลังจากกดวางสายจงอินก็โบกมือลาจื่อเทาที่อ้าปากพะงาบๆเหมือนจะพูดอะไรซักอย่างแต่ก็เลือกที่จะยิ้มแล้วโบกมือให้แทน ก่อนจะขี่สกูตเตอร์ออกไปจนลับสายตาคมของจื่อเทา
4 ทุ่มเวลาเดิมเป๊ะๆที่คิมจงอินควรจะนอนตากแอร์ในห้อง แต่บังเอิญท้องมันร้องประท้วงให้หาขนมมาป้อนทำให้จงอินต้องขี่ลูกรักชมวิวตอนดึกๆมาร้านสะดวกซื้อในมหาลัยที่เดียวกับตอนเช้าที่เจอแพนด้ามนั่งหงอยอยู่
"ทั้งหมด 2800 วอนคะ"
จงอินหยิบเงินออกมาจ่ายให้พนักงานสาวไปโดยไม่ลืมส่งยิ้มหล่อให้ เป็นเด็กนิเทศน์ทั้งที่ต้องเอาวิชามาใช้สิครับ กร๊ากก
"เฮ้ยมึง ! อย่าให้มันหนีนะเว้ย !" นี่สะดุ้งเลยครับ
อะไรว่ะ มาตีกันแถวนี้เรอะ
ขอหวีหน่อย
ผมจะไม่ยุ่งครับ ...
เอาจริงๆโดยสันดานที่อยากรู้อยากเห็นมากเกินคนปกติทำให้สองขายาวพาคิมจงอินเดินอ้อมไปหลังตึกเพื่อจะเห็นอะไรๆ(?)บ้าง
แต่ก่อนที่ตาคมใสมองยังไม่ทั่วก็โดนมือปริศนามาตะครุบปากไว้ก่อน
"เอี้ย !!!"
"ชู่วๆ เบาๆหน่อย"
"ม..มึง มึงมาทำไรว่ะ"
"จงอินนั่นแหละมาทำอะไร" จื่อเทาทำหน้าดุใส่ เหงื่อนี่โชกเต็มหน้า
"อย่าบอกนะว่าหนีคู่อริอยู่อ่ะ"
"นายก็หน้าตาฉลาดไม่น่าถามอะไรโง่ๆเลย"
จับแม่งโยนให้คู่อริดีป่ะวะ =_____=
"มันมากี่คน ทำไมต้องหนีว่ะ"
"2 คน" จื่อเทารีบเอานิ้วแตะริมฝีปากอิ่มของจงอินทันทีที่เจ้าตัวอ้าปากจะพูด "แต่ไอตัวจ่าฝูงนี่มีปืน"
"แล้วจะทำไง กูออกไปจะโดนยิงป่ะวะ"
"ไม่รู้ อย่าบ่นดิ ... เอ้อ ! เอาหูมานี่" จงอินเอียงหูไปตามคำบอกอีกคนก่อนที่จื่อเทาจะพูดเกาหลีสำเนียงเปล่งๆกรอกหูจงอินมา
คิมจงอินจะจำไว้ว่าคืนนี้จะเป็นคืนที่เขร้ที่สุดแล้วเขาจะไม่ออกมาซื้อของกินตอนดึกๆอีกแล้วด้วย !
"อ้าว เห้ย มึงเป็นใครว่ะ"
"เอ่อ ผมลืมของในตึกเลยมาเอาอ่ะครับ .."
"ลูกพี่ มันหายไปแล้วว่ะ!" จงอินมองผ่านชายหน้าโจรหนวดยาวไปก็เห็นลึกน้องอีกคนอยู่ห่างไม่มากนัก
"มึงอยู่คณะไร"
แม้ในใจอยากจะตะโกนดังๆว่า อย่าเสือก แต่สุดท้ายก็ได้แค่ตอบว่า "เอ่อ นิเทศน์ครับ"
"ไม่ยักรู้ว่าเด็กนิเทศน์แม่งน่าเซี้ยะขนาดนี้"
เซี้ยะเตี่ยคุณมึงเถอะ =___=
"เฮ้ โว้ๆ ใจเย็นพี่" จงอินยกมือปรามทันทีที่คนตรงหน้าเขยิบสาวเท้ามาเข้าใกล้ จนจงอินถอยติดเสาในตึก
ยิ้มแฮ่แล้วมองผ่านหน้าไอหนวดหน้าโจรนี่อีกครั้งก็เห็นจื่อเทาล็อคคอไอตัวลูกน้องไปเงียบๆทันทีก่อนจะส่งสัญญาให้จงอินประมาณรอก่อนนะ
เออ ! รออยู่ ! เร็วๆดิ ㅠ.ㅠ
"อยู่นิ่งๆแล้วจะไม่เจ็บตัวนะเด็กดี หึหึ" โอย จะฟ้องแม่แน่มึง
เพล้ง !
รอยยิ้มหื่นกามปนสยองนั่นดับไปพร้อมที่ร่างถึกและบึกบึนจะล้มตึงขนาบข้างๆเท้าคิมจงอินที่ยืนทำตาปริบๆแทบหยุดหายใจ
"แฮ่ก แฮ่ก" จื่อเทาหอบหายใจหนักทิ้งเศษขวดที่แตกเหลืออยู่ครึ่งนึงลงพื้นก่อนจะฉุดมือลากคิมจงอินออกมาจากใต้ตึกทันที
"เฮ้ยจะไปไหน!?"
"หนีไงถามได้ รอให้มันลุกมาปล้ำหรอ"
"เห้ยๆ เดี๋ยวรถกูๆ" จื่อเทาทำหน้าหน่ายนิดนึงก่อนจะถามว่ารถอยู่ไหนแล้วใช้คำว่าบังคับ
บังคับเลย ! ให้จงอินส่งกุญแจรถให้ ไอแพนด้าเผด็จการ !
สุดท้ายก็มานั่งทำแผลที่หน้าหอของจงอินกันก่อน ปลาสเตอร์ลายเดิมถูกแปะลงบนหางคิ้วแทนปลาสเตอร์อันเก่าโดยคนๆเดิม
"ไอ้ห่า เมื่อไหร่เด็กช่างกับเด็กวิศวะจะเลิกตีกันว่ะ"
"นายไม่เข้าใจหรอกน่า" จื่อเทาขำน้อยๆจนจงอินเบะปากใส่
"มีโทรศัพท์ป่ะ?"
"มี จะเอาไปทำไรอ่ะ" จงอินพูดพลางหยิบซัมซุงสีขาวให้โดยไม่ทันสังเกตุรอยยิ้มมุมปากของแพนด้าตรงหน้า
Rrrrrrrr ~
"อ้าวไอ้เชี่ย หลอกเอาเบอร์กูอ่อ" จงอินโดดไปแย่งแทบไม่ทันหลังจากรู้ว่าไอแพนด้านี่เอาโทรศัพท์เขาไปยิงเข้าเครื่องตัวเอง
"เอาหน่า คนกันเอง เผื่อวันไหนจะโทรให้มาช่วย"
"โพ่ง-- โทรมากูจะไม่รับ แล้วก็ไม่ไปด้วย มึงกลับไปได้ละชิ่ว" จงอินทั้งพูดทั้งดันหลังแพนด้าร่างคนที่นั่งขำแถมยังไม่ขยับไปไหน นี่เขาแรงน้อยหรือมันถึกเองว่ะ
"โอเค เดี๋ยวไปละๆ"
"เดินไปอ่อ ?"
"ก็เดินมาก็ต้องเดินกลับสิครับ แหม่" ไม่พูดเปล่าแต่จื่อเทายังยื่นมาหน้ามากวนใกล้ๆอีก
"เป็นห่วงหรออ"
"อย่ามโนครับแพนด้า งั้นยืมรถกูก่อนก็ได้" ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้พูดไป เออ แต่ก็พูดไปแล้ว
"จริงหรอ"
"เออ" จงอินส่งกุญแจรถให้จื่อเทาอีกครั้ง "มึงรีบกลับหอตัวเองได้ละ"
"อือ"
"..."
อือแต่มานั่งคร่อมสกูตเตอร์ลูกรักแล้วทำตาแป๋วมองจงอินคืออะไร !
ยัง .. ยังไม่เลิกทำอีก
"เออ แม่งถึงรถกูจะราคาไม่แพงแต่อย่าทำเป็นรอยนะเว้ย"
"รู้แล้วคร้าบ"
"ถ้าถึงหอก็ส่งข้อความมา ไม่ต้องโทรนะ กูนอนแล้ว"
"โอเค"
"บาย"
"..."
"..."
"..."
คิมจงอินก็ไม่เข้าใจนะว่าหวางจื่อเทาต้องการอะไรกันแน่ จนสุดท้ายก็ใช้สมองหมีๆอันนี้คิดประโยนึงออกมาได้
"..."
เออ .. เอาก็เอาว่ะ
"..."
"เอออ กูเป็นห่วงมึงไง พอใจยัง"
":)"
ก็แค่เนี้ย
ไอ้หมีซึนเอ้ยย
-------------------------------------------------------------------
นีนี่คนปากมะตรงกับจายยย แต่งแบบมึนๆเลยคะ แฮฮ่
พาร์ทแรกของงุนๆน้ออ นานๆจะมาอัพนะคะเพราะติดขี้เกียจมากแง
มาแก้คำผิดแล้วก็เรื่องนิดหน่อยคะ รู้สึกภาษามันแปลกๆมาก ฮืออ
ความคิดเห็น