คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Story : SIX
SIX ♥ แปลกแต่จริง
สิบปากว่าไม่เท่าพังประตูเข้าไปเห็น(?)
ออกมาเดินด๊อกแด๊กข้างนอกแบบไร้จุดหมายได้สักพัก ท้องก็เริ่มร้องประท้วงคิมจงอินมาดื้อๆซะงั้น
คิดพลางสองมือก็ล้วงเข้ากระเป๋ากางเกงไป
"..."
"เชี่ย... ลืมกระเป๋าตังค์" คิมจงอินเบะปากทันที
"ไรว่ะ โทรศัพท์ก็ลืมอีก"
ตอนนี้คิมจงอินเบะปากหงุดหงิด x2 แล้วครับ อยากงอแงมากๆตอนนี้
อารมณ์เหมือนเด็กหนีออกจากบ้านแต่ไม่มีอะไรติดตัวอ่ะครับ ให้ตายคิมจงอินจะบ้า!
ให้กลับคอนโดไปเอาหรอ!? เหอะ ดูปากคิมจงอินดีๆนะครับ ไม่-มี-ทางง
ยิ่งคิดถึงไอ้พี่คริสน่าหล่อแล้วยิ่งหงุดหงิด ฮุ่มมมม =___=^^
คิมจงอินเดินไปบ่นไปจนไม่ทันสังเกตรถเชฟโลเลตสีดำที่วิ่งตรงมาทางเขา รู้อีกทีก็เสียงแตร๊รถที่ดังระยะประชิดหูเนี่ยแหละ
ปรี๊นนน~!!
"อะไรว่ะ??? เฮ้ยยย!!"
"พี่ช่วยหยุดเดินไปเดินมาได้มั้ยว่ะ ผมจะอ้วกแล้วเนี่ย" แบคฮยอนพูดใส่คริสที่เดินวนไปวนมารอบห้องซ้ำไปซ้ำมาจนเขามึนหัวจะอ้วกใส่ชายปาร์คที่นั่งข้างๆอยู่ร่อมร่อ!
"หยุดไม่ได้ว่ะ จงอินหายไปไหนพี่ก็ไม่รู้ จะให้นั่งอยู่เฉยๆหรอ?" อี้ฟานตอบกลับเสียงเครียด แต่เสียงที่คู่รักจอมโวยวายตอบกลับมาคือ ...
"เออ!"
โอเค๊ ...
อี้ฟานยอมนั่งนิ่งๆก็ได้ // กระแทกเท้าไปนั่งโซฟา
"ใครโทรมาอีกว่ะ" ชานยอลพูดพลางล้วงหยิบโทรศัพท์มาจากกระเป๋ากางเกง วันนี้โทรศัพท์เขาดูใช้งานเยอะเนอะ... คราวนี้เบอร์แปลกโทรเข้ามาซะด้วย
"ยอโบเซโย~ นั่นใครคร้าบบ"
"อ่าว นึกว่าใครมึงเองอ่อ"
"อ่าๆ โอเค บายย~"
"ใครโทรมาชานยอล?" เป็นแบคฮยอนที่เอ่ยถามทันที ถ้าเป็นเบอร์สาวนะ ชายปาร์คตายแน่!
"อ้อ จงอินโทรมาน่ะ"
"ห้ะ!!!?" แบคฮยอนกับคริสแทบจะแย่งกันพูดผลัดด่าชานยอลไม่ทัน จนชานยอลได้แต่มองปริบๆ
นี่ปาร์คทำอะไรผิดหรือเปล่าครับ ...?
"ทำไมนายไม่เอาโทรศัพท์มาให้พี่คุยเนี่ยย!?"
"แล้วจงอินอยู่ไหนได้บอกอะไรบ้างมั้ย?"
"ไม่อ่ะ จงอินบอกแค่มันสบายดี โอเคแต่คงไม่กลับบ้านอ่ะงี้... "ชานยอลตอบเสียงแผ่ว
"ให้ได้งี้ดิ เอาโทรศัพท์มา" คริสสั่งเสียงดุพลางแบมือไปหน้าปาร์คชานยอลที่จะหดตัวเหลืออยู่ 3 ซม.
พอได้โทรศัพท์มาอี้ฟานก็กดไล่ชื่อเบอร์โทรเข้าล่าสุดทันที
มีอะไรจะช็อกซีม่ากว่านี้อีกมั้ย ...
ในเมื่อเบอร์ที่น้องใช้โทรมามันไม่ใช่เบอร์ตู้สาธารณะอะไรเลย
แต่มันกลับเป็นเบอร์ของ 'คิม จุนมยอง'!!!!
มารความรักอันดับ 1 ของเขา!!
"อ้าว? เห้ย! พี่คริสจะไปไหนว่ะ?" แบคฮยอนเอ่ยถามทันทีหลังจากที่อี้ฟานโยนโทรศัพท์กลับมาให้ชานยอลแล้วเดินปึงปังออกไปข้างนอกอย่างรีบร้อนไม่พูดไม่จา
"อะไรของพี่มันว่ะแบค?"
"กูก็ไม่รู้ว่ะ"
ถามอี้ฟานว่าจะไปตามคนรักของเขาได้ที่ไหน ของมันแน่อยู่แล้วต้องเริ่มจากคอนโดของคิมจุนมยองก่อนเลยไง! อี้ฟานพอรู้ทางเพราะพ่อของเขาเคยมาคุยเรื่องหุ้นส่วนธุรกิจกับคุณคิมเจ้าของบริษัทหรือพ่อของซูโฮมาก่อน และห้องของซูโฮคงเดาไม่ยาก ชั้นVIPมีอยู่ชั้นเดียว ก็ชั้นนั้นแหละ!
รถเฟอร์รารี่สีดำคันสวยวิ่งไม่นานก็ถึงที่หมาย ด้วยการเร่งคันเร่งเกือบเหยียบ 200 ของอู๋อี้ฟาน ก่อนจะล็อคประตูรถแล้วตรงดิ่งขึ้นลิฟต์ไปทันที
"ลิฟต์กาก เร็วๆดิว่ะะ" สาบานว่าถ้าเดินวนในลิฟต์ได้เขาจะเดินไปแล้ว แต่มันมีกล้องวงจรติดอยู่ดังนั้นเขาควรทำตัวให้สมกับเป็นลูกค้าหุ้นส่วนที่ดีสิ!
ติ๊ง!~
พอลิฟต์เปิดออกสองขายาวๆก็ก้าวตรงดิ่งไปยังบานประตูไม้สีน้ำตาลสวยที่ขึ้นชื่อว่าเป็นห้องของลูกชายประธานคิมทันที
แต่พอจะเคาะประตูอี้ฟานก็ดันได้ยินบทสนทนาของคน 2 คนขึ้นมาซะก่อน
อยู่จริงๆด้วยอี้ฟานเคยคาดอะไรผิดที่ไหนล่ะ แต่บทสนทนานี่มัน ...
"จงอินเจ็บรึป่าวครับ?"
"ถามมาได้... เจ็บดิพี่ นี่เข้ามาครึ่งนึงเลยนะ "
"เราก็อย่าเกร็งสิมันจะได้ไม่เจ็บ"
"ไม่เอาอ่ะ งือออ เจ็บอ่ะพี่ซูโฮ"
"พี่จะดึงออกแล้วนะ"
"เดี๋ยวๆๆ ขอผมทำใจแปปดิ มันเจ็บอ่ะ"
อี้ฟานจำเสียงนี่ได้ เสียงของซูโฮ กับจงอิน...
แล้วไปทำอะไรกันอยู่ในนั้น!?
ขาไวเท่าความคิด อี้ฟานเตะประตูเต็มแรงจนมันพังเปิดออกก่อนที่ดวงตาคมจะเห็นคนรักที่นั่งอยู่บนโซฟาโดยมีซูโฮนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นพร้อมกล่องปฐมพยาบาล
นี่มันอะไรกันเนี่ย!! อี้ฟานอยากจะคำรามออกมาจริงๆนะ
"พ..พี่คริส" จงอินมองอี้ฟานที่จู่ๆก็พรวดเข้ามาอึ้งๆ ซึ่งซูโฮเองก็ตกใจไม่แพ้กัน แถมยังไม่พูดไม่จาเดินมากระชากตัวจงอินลอยหวืดไปอีก
"เดี๋ยว!? พี่คริส โอ้ย ผมเจ็บขาอยู่นะ" วูบนึงที่อี้ฟานแอบใจหาย แต่เขาเพียงตีหน้านิ่งแล้วเปลี่ยนเป็นอุ้มจงอินออกไปแทน
โดยไม่ลืมทำท่าปาดคอใส่ซูโฮที่นั่งมองปริบๆอยู่ในห้องก่อนกลับด้วย ...
"ไปทำอะไรในห้องมัน?" หลังจากที่ลงมาอี้ฟานก็อุ้มพาน้องเขามาไว้ในรถก่อนจะยิงคำถามใส่พยายามไม่ให้ตัวเองเผลอตะคอกใส่น้อง
เพราะเขารู้ คิมจงอินไม่ชอบโดนตะคอกใส่ ...
พอตะคอกปุ๊ปจงอินจะสวนกลับปั๊ป แหน่ ...
"เจอระหว่างทาง แล้วก่อนหน้านั้นผมเผลอทำแก้วแตกแล้วเหยียบ" จงอินเบะปากตอบ
"แล้วทำไมไม่โทรบอกพี่โทรหาแบคฮยอนทำไม"
"..."
"พี่ขอโทษ แต่พี่เป็นห่วงเรานะ อย่าทำแบบนี้อีกรู้มั้ย" อี้ฟานพูดพลางดึงตัวน้องมากอด
"อืม..." จงอินขานรับเสียงแผ่ว
"อืม มันไม่สุภาพนะต้องครับสิ"
"ครับๆๆ" จงอินเบะปากพูดใส่ก่อนจะโดนยีหัวเล่น
"กลับบ้านเรากันนะ เดี๋ยวพี่ทำแผลให้"
"อือ"
"ยังโกรธพี่อยู่ป่ะเนี่ย?"
"หายละ"
เช้าถัดมาถึงคิมจงอินจะเจ็บเท้าแต่เขาก็อารมณ์ดีม๊ากมาก เมื่อวานพี่คริสเป็นผู้เป็นคนมากครับถ้าเทียบกับปกติ คิมจงอินปริ่มสุดๆแง // ซับน้ำตา
"พี่คริ-----"
พูดพร้อมเปิดประตูห้องนอนออกมารับเช้าที่สดใส~
ใส...
เดี๋ยวนะ...
"จงอินตื่นแล้วหรอ?"
"เออะ... นั่นมันอะไรครับพี่" คิมจงอินชี้ไปที่เหล่าตุ๊กตาที่โดนหนีบห้อยหัวตรงราวตากผ้าน้ำหยดติ๋งๆอยู่ที่ระเบียง
มีครบครับตั้งแต่อัลปาก้า ยันบราวน์กับโคนี่ แล้วนั่น... คิตตี้!!
พระเจ้า ...ให้ตาย นี่อี้ฟานซื้อมาเพิ่มใช่มั้ย!? หรือว่าไปคุ้ยรื้อมาจากไหน!?
เอาอี้ฟานคนเหมือนวานที่เป็นผู้ใหญ่กว่านี้กลับม๊าาา~!!!!
ฟิคนี้ใสๆไร้แก่นสาร พยายามไม่ให้มันมาม่าอยู่ เพราะงั้นอารมณ์ต้องปรับไวค่ะ ฮาาา
พี่จุนมาแล้ววว ... มาแต่เสียงตอนหน้าพี่จุนโผล่ทั้งตัวจริงๆแล้วค่ะ บุกถึงที่แน่ๆ
ขอบคุณทุกคนที่คอมเม้นและเข้ามาอ่านเช่นเดิม น้ออ // โปรยหัวใจใส่รัวๆ
พึเอสสึ. พาร์ทนี้อพค.เป็นผู้เป็นคนที่สุดแล้วค่ะ // ปรบมือ
◊ SQWEEZ
ความคิดเห็น