คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Story : FIFTEEN
FIFTEEN ♥ แปลกแต่จริง
ลูกชายหน้าตามักคล้ายแม่
"จงอิน นี่ลูกใคร?"
"ม๊า ลุงคนนี้เป็นใคร?"
พระเจ้าช่วยมงกูทอด อกจงอินจะแตกแล้วเหวย
จงอินได้แต่กลอกตาไปมาขณะที่ตัวเองก็ถูกเกี่ยวเอวเอาไปนั่งบนตักอี้ฟาน แต่เด็กน้อยอย่างแทมินจะยอมน้อยหน้าที่ไหนละ
ม๊านั่งตักลุง ผมก็นั่งตักม๊าได้ละว่ะ!
"จะตอบไม่ตอบครับหื้ม?" พูดพลางกดจมูกไปซุกซอกคอของน้องอย่างเอาแต่ใจ
ถ้าเป็นเวลาปกติอี้ฟานคงโดนจงอินโหม่งตกโซฟาไปนอนวัดพื้นเรียบร้อยแล้ว แต่ตอนนี้จงอินอยู่ในสภาพไม่พร้อมรบครับ! ตัวชามือชาขาชา เย็นทั้งตัวหยั่งกะคนตายจะให้สู้เอเลี่ยนจากกาแลคซี่ไหวได้ยังไง!?
เวลานี้แหละที่อี้ฟานรอมานาน ฮะฮ่า!
"พูดไปพี่ก็ไม่เข้าใจหรอกหน่า"
"ไม่เข้าใจอะไร? พี่เขาใจจงอินเสมอนะ"
หรา ..
"ก็หม่าม๊าจงอินเป็นหม่าม๊าของแทมินไง!"
"ห้ะ???"
จงอินอยากจะเอาเท้าก่ายหน้าผากอี้ฟานข้างแทมินข้างจริงๆ เห้อมมม
"นี่จงอินแอบไปท้องมีลูกกับคนอื่นหรอ!? จงอินทำแบบนี้กับพี่ได้ไงพี่ไม่ยอมนะ!"
"..."
"ลุงอย่ามายุ่งกับม๊าของแทมินนะ!!"
"จงอินน ทำไมทำแบบนี้ ไปท้องกับคนอื่นได้ไง!? พี่เสียใจ!"
"ย๊า หม่าม๊าแทมินจะตายอยู่แล้ว!"
เออครับ กูจะตายเพราะคุณๆทั้ง 2 คนเนี่ยแหละ
จะดึงไปดึงมาทำไมคนนะเว้ยไม่ใช่ตุ๊กตา!?
"ย่าห์!!!! หยุดดด! สต๊อป! ฟังดีๆทั้งพี่ทั้งนายเลย!"
ในที่สุดจงอินก็ระเบิดตู้มเกิดเป็นโกโก้ครั้นซ์ ...
ครั้นซ์ โพ่งง
"เออใช่ ฟังพี่จงดิ" มาร์คต้วนที่เพิ่งเข้าสนามรบมาครึ่งหลังหมาดๆกล่าวแทรกขึ้น ก่อนจะดัดเสียงให้เล็กเท่าที่จงอินกับอี้ฟานคิดว่ากวนตีนที่สุด ...
"เอาละๆ ดูปากน้องมาร์คนะค่ะ เด็กนั่นเป็นลูกของมาร์คกับพี่จงเอง"
"..."
"ดูปากน้องมาร์คชัดๆอีกทีนะค่ะ ลูก-ผม-กับ-พี่-จง-อิน"
"..."
"..."
"ชัดนะค่ะ จบปิ๊ง"
อ้าว เงียบ สงสัยไม่ช็อต ...
"อ้าว เฮียหาอะไรว่ะ?" ปล่อยมุขแป้กไปเรียบร้อยแล้ว มาร์คต้วนก็มองพี่ชายที่เอี้ยวตัวหันไปหลังโซฟาเหมือนจะหยิบหาอะไรซักอย่าง โดยมีจงอินนั่งกุมขมับอยู่บนตักแล้วก็เด็กน้อยที่นั่งบนตักจงอินอีกทีนึง
"อ้าวหยิ่งๆ ถามไม่ตอบ"
"หาไม้ช๊อตยุงมาฟาดหัวเอ็งไงไอ้ต้วน!"
ไม่พูดเปล่าสัมผัสหยาบที่มากระทบหน้าด้วยนี่มัน...
"ไอ้เฮี๊ยยยย เอาสลีปเปอร์มาปาใส่ผมทำไมม ㅠㅠㅠㅠ"
"กวนตีนไง ลูกเอ็งกับจงอินบ้านเตี่ยสิ"
"อย่ามาทำโหดด ไม่เล่นด้วยละ! ไอ้เฮียหวงแฟน! แหย่ก็ไม่ได้!" พูดจบมาร์คต้วนคนหล่อก็เดินปึงปังสะบัดตูดออกไปท่ามกลางสายตามึนๆของจงอิน
"เห้ออ พี่คริส พี่ฟังผมนะ" จงอินถอนหายใจเบาๆก่อนจะจับหน้าคนตัวสูงให้จ้องหน้าเขาไว้
"ฟังดีๆนะเข้าใจม้ายยย" กำชับอีกรอบก่อนอี้ฟานจะพยักหน้ารัวๆเป็นคำตอบ
"จงอินรีบพูดเถอะ"
"รู้หน่าๆก็ผมจะพูดแล้วนี่ไง"
ให้ไวเลยครับจงอินก่อนที่กำเดาอี้ฟานจะไหล ฟืดด โอยย จับน้องนั่งตักจัดว่าเด็ดแล้วนี่น้องมาประคองหน้าด้วย
จู่ๆก็เป็นหอบหื่น ...
"ผมเจอแทมินในสนามเด็กเล่นเฉยๆแล้ว เอ่อ เรียกไงดีละ ประมาณเล่นด้วยกัน อ่า... แล้วจู่ๆแทมินก็มาขอเรียกผมว่าม๊าอ่ะ"
"ตกลงคือเราไม่ได้ท้องกับใครใช้ไหม?"
"อยากให้ผมด่าว่าโง่ก็บอก .. ผู้ชายบ้านพี่ดิท้องได้" คนน้องทำหน้าเอือมๆก่อนจะตีหน้าผากอี้ฟานดัง แป๊ะ!
"ไม่ได้โกหกพี่แน่นะ - -+"
"อือ โกหกแล้วผมได้อะไร"
"อือไม่ได้ ต้องครับสิ"
"ครับๆ"
"สาบานด้วย"
“…”
“…”
"ป่ะแทมินไปนอนกันเถอะ เบื่อคนแก่..."
อื้อหื้อ อี้ฟานนี่แทบคว้าตัวน้องไม่ทัน อยากแหย่บ้างหนิหว่า คดีเก่ายังไม่เคลียร์นี่ต้องมาเคลียร์คดีเองซะแล้ว ㅠㅠㅠㅠ
"โอ๋ๆนะคนดีของพี่ พี่เชื่อจงอินนะครับ"
"ปล่อยย จะไปนอนแล้ว จะพาแทมินไปนอน"
"พี่นอนด้วยได้ใช่มั้ย?" พูดพลางส่งสายตาปิ๊งๆอ้อนน้องอย่างมีหวัง
"ก็ตามมาดิ"
เยสเซอร์!!!
หลังจากอาบน้ำกันเรียบร้อยพร้อมเข้านอนกันตั้งแต่ 3 ทุ่มครึ่ง ด้วย เหตุผลที่ว่าเด็กๆต้องนอนเร็วๆ
"ม๊าทำไมลุงคนนี้มานอนกับแทมินด้วยอ่ะม๊า"
"เพราะม๊านายเป็นแฟนฉันไง"
นั่นไม่ใช่เสียงจงอินแน่นอนแต่เป็นเสียงอี้ฟานคนรวยเหงือกต่างหาก ...
หืม มีอะไรผิดหรอ? ไม่มีโน้ะ
"เพราะงั้นนายต้องเรียกฉันว่าป๊าด้วย เข้าใจ๊?"
แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือการส่ายหน้ารัวๆของแทมิน
"แทมินไม่เอาปะป๊าแบบนี้หรอก หน้าลุงเหมือนเกมที่แทมินเล่นเลย"
"ห้ะ???"
"นกสีแดงๆอ่ะ เหมือนลุงเลย"
"แองกรี้เบิร์ดใช่มั้ยแทมิน" จงอินพูดบอกเด็กน้อยที่ทำท่าทางสื่อให้อี้ฟานว่า'นกสีแดง'ที่ว่าคือยังไง
"ใช่ฮะๆ แองกี้เบิร์ด! ม๊าคิดแบบแทมินใช่มั้ย" แทมินพูดพลางมองตาวาววับใส่จงอิน ส่วนคนโดนถามก็ได้แต่หัวเราะคิกคักเบาๆ
เด็กมันช่างเปรียบเทียบจริงๆ จงอินขอพื้นที่ขำนะครับ
"พี่หล่อปานเทพบุตรขนาดนี้เหมือนแองกี้เบิร์ดหรอ?" อี้ฟานชี้หน้าตัวเองมึนๆ
"เหมือนก๊อตซิลล่าด้วย!"
"ง่วงก็ไปนอนไป ..." อี้ฟานตีหน้านิ่งก่อนจะผลักหัวแทมินเบาๆ ย้ำว่าเบาๆ
"ฮืออออ ม๊าา ลุงแกล้งแทมินอ่ะ" แต่เด็กน้อยที่โดนผลักเบาๆจริงๆเซนิดเดียวแค่นั้นแหละ แต่อยากจริตอ้อนจงอินอ่ะ เลยแกล้งกลิ้งหลุนๆจนตกขอบเตียงดังตุ้บ!
เป็นไงละเอ็ง ลูกเล่นเยอะดีนักเจ็บจริงเลยสิ ฮะฮ่า!
"ฮึก.. ฮืออออ เจ็บบ แง้"
อี้ฟานอยากจะหัวเราะดังๆรัวเลขห้าสัก 20 บรรทัดให้สะใจ
"แทมินไม่เอาไม่ร้อง ชู่ว .."
"เจ็บอ่ะ ฮึก"
"ร้องไห้เดี๋ยวพี่คริสเขาล้อนะ อยากให้พี่คริสล้อหรอแทมิน"
อ้าว? ไหงโบยมาที่อี้ฟานอีกละ?
แต่ก็ได้ผลเกินคาดจริงๆเมื่อแทมินที่จงอินอุ้มมานั่งตักเริ่มหยุดสะอื้นแล้ว ก่อนจะมากระตุกเสื้อจงอินเบาๆ
"ม๊า .. แทมินอยากเล่นคิตตี้ ..."
"คิตตี้??" จงอินเอี้ยวตัวอันไปมองตามมือเล็กๆที่ชี้ไปข้างๆตู้เสื้อผ้าที่มีคิตตี้ บราวน์และโคนี่นั่งหน้าสลอนเรียงตัวอยู่
"นั่นของพี่คริสเขา แทมินลองขอ ขอพี่คริสสิ"
แทมินเม้มปากอย่างชั่งใจตามประสาเด็กๆก่อนจะมองหน้าอี้ฟาน
"แทมินขอเล่นคิตตี้หน่อย ..."
อี้ฟานเลิกคิ้วมองเด็กน้อยไม่รู้ไม่ชี้ จนแทมินต้องกระตุกเสื้อจงอินใหม่เป็นเชิง'ขอให้หน่อย'
ให้ทายว่าจงอินขอให้ไหม?
น่อววว ทำไมต้องขอให้ อยากเล่นก็ขอเองดิ คิดว่าอี้ฟานจะให้ง่ายๆหรอมม
จงอินมีเปลืองเนื้อตัว ขาดทุนตลอดอ่ะ
"เรียกป๊าก่อนดิ"
"ม๊าา แทมินอยากเล่น"
"ไม่เรียกว่าปะป๊าก็อด ..." อี้ฟานยักไหล่อย่างไม่แคร์
"..."
"นอนกันเถอะๆ ป่ะจงอินนอนกัน"
"ฮืออ ปะป๊าขอแทมินนอนกอดคิตตี้นะ"
เท่านั้นแหละ รอยยิ้มของอี้ฟานที่จงอินคิดว่ากวนประสาทและเจ้าเล่ห์ที่สุดก็โผล่ออกมา ...
"จริงๆ ผมก็หมั่นไส้เด็กว่ะพี่ ไม่ต้องให้คิตตี้แทมินมันหรอก คึคึ..."
WRITER Talk
เห่นโหลวววว ฮืออยังมีคนรอใช่มั้ย เดี๋ยวเรามาอัพให้ 2 ตอนนะ ปิ๊งๆ
คาดว่าไม่เกิน 23 ตอนคงตัดจบแล้วงืม
พึเอสสึ. จริงๆกะไปเปิดเรืองใหม่ ....
ความคิดเห็น